Chefarine 4
„Als een oude, zieke man" dwaalt het
wanhopig over stukgeschoten wegen
In de pauze van de strijd luisteren
de soldaten naar het huilen der kinderen
R 12
Chefarine „4'
doet wonderen.
j)e Koreaan heeft geen kans gehad
zijn eigen lol te kiezen
„Om zijn bestwil99
J
Wat oorlogscorrespondenten soms te machtig wordt:
Van Koreaans
standpunt
Wat wil de
Koreaan zelf?
Handvest
Bommen
„Omonee!99
Het slachtoffer
WOENSDAG 31 JANUARI 1951
3
25 Juni
N-KOREA,
25Jan.
25 Juli
25 Och
25 Nov
■KOREA
Door communisten bezel
piet Koreaanse volk, oogappel der UNO
•pEN MERKWAARDIGE SYMBOLIEK kenmerkt een toevallige foto, genomen
Pj (e midden van het Koreaanse strijdgewoel. Een oud man, zwak en ziek, gezeten
0p een schamel karretje, wordt in de stroom van vluchtelingen meegevoerd naar een
onbekende bestemming ergens in het Zuiden, waar hij in ontbering en chaos, van alles
beroofd wat hij in een leven van hard werken verzameld had, sterven zal. Waarschijn
lijk heeft geen begrip van de oorzaken en aanleidingen van de ramp, die hem en de
zijnen overvallen heeft. Zijn streven is wellicht nooit verder gegaan dan vredig en
zonder gebrek te kunnen leven in een eenvoudig huis op een paar vierkante meter
grond. Hij heeft zich misschien nooit een voorstelling vermogen te maken van wat
de UNO was en wat een volksrepubliek zou kunnen zijn. Hij leefde ergens in Korea,
in liet Noorden of in het Zuidien, boven of onder de 38ste breedtegraad. Hij kreeg
vage mededelingen van dorpsgenoten, of reizigers die zijn hut voorbijtrokken, over
bet communistisch bewind in Pjongjang of de willekeur van de regering in Seoel
en over de mogelijkheid van een burgeroorlog.
Zo lang hij leeft heeft hij oorlog gekend.
Hij heeft een ingebrande haat tegen de Ja-
oanners en de Russen, die hij en zijn voor
vaderen kenden als de „vreemdelingen"
me< een historische hebzucht voor de Kore
aanse bezittingen en rijkdommen. Hij had
00jc wellicht iets gehoord over de organi
satie die na de laatste oorlog door de volken
gesticht was om nieuwe oorlogen te voor
komen. Van Roosevelt had hij gehoord,
ivant op hem hoopte hij jarenlang toen de
Japanners de baas speelden op het schier
eiland. Hij wist vaag dat de chaos in het
grote nabuurland China geëindigd was in
een nieuw regiem dat grote hervormingen
organiseerde en afrekende met mistoe
standen, en dat communistisch genoemd
werd. Misschien heeft hij een zonniger toe
komst verhoopt van deze ontwikkeling, of
gevreesd dat dit regiem naar Korea zou
overwaaien en hem zou betrekken in ver
anderingen die zijn oude levenswijze zou
den verstoren. Maar heel diep zal hij over
dit alles wel niet hebben nagedacht. Want
hij is geen Europeaan, die niet leven kan
zonder zijn dagelijkse politieke informaties
en overpeinzingen, geen Westerling die zijn
levensbeschouwing slechts kan zien gedijen
in een parlementaire democratie en mondig
genoeg is om in die vorm van politieke en
maatschappelijke samenleving te ageren.
Deze oude Koreaan heeft een andere cul
tuur ouder dan de Europese en een
andere levensbeschouwing, waarin de be
grippen persoonlijke vrijheid en maat
schappelijke orde andere inhoud hebben.
Hij heeft er geen besef van, dat hij thans,
ziek en dodelijk beangst op zijn wankele
karretje, een troetelkind van de Westelijke
democratieën is geworden. Hij ziet alleen
maar dat oorlog opnieuw gekomen is en
dat er tientallen verschillende nationali
teiten op zijn grond met elkander vechten.
En hij realiseert zich allerminst, dat zij
vechten om te bewijzen, dat r 'j het goed
met hem voor hebben en dat zij weten wat
goed voor hem is. Die oude, lijdende Kore
aan is het Koreaanse volk zelf. Het Kore
aanse volk van mannen, vrouwen en kin
deren, dat niet meer weet waarheen te
vluchten, dat een afgrijselijke angst voor
vliegtuigen heeft, dat in enkele maanden
tijds de gruwelijke ramp van de oorlog
heen en weer ziet golven over zijn land en
zelf geen stem heeft in het kapittel dat over
zijn toekomst zal beslissen. De Koreaan,
uit Noord of uit Zuid, ziet zich overgeleverd
aan de helse machten van vernietiging en
dood, het kan alleen maar vluchten en
lijden.
Maandenlang beukten de bommenwer
pers op de steden en dorpen van Noord-
Korea. Duizenden mensen worclen ver
scheurd en verbrand door deze dagelijkse
verschrikking, die de industriële macht
van het Noord-Koreaanse leger lamlegde
In de afgrijselijke nachtmerrie van deze
maanden zullen toch nog vele Koreanen
ongeloof en verbazing in zich hebben voe
len opkomen toen zij hoorden dat de ver-
derfzaaiende vliegtuigen kwamen uit naam
van de organisatie der verenigde volken,
de UNO, die geschapen werd om de vrede
en veiligheid van alle volken der wereld te
bevorderen. De Koreaan zal zich moei
lijk kunnen schikken in de gedachte, dat
dit alles voor zijn eigen bestwil geschiedde.
Want voor hem is er niets meer overge
bleven wat waarde heeft. Zijn deel is ge
worden: Lijden, angst, armoede en dood.
Vier geschenken van de UNO, die Korea
en zijn bewoners wilde bewaren voor ag
ressie. De Koreaan weet niet meer wat
•Jggerssie is. Hij weet alleen dat hij in de
grond moet kruipen als cv UNO-vliegtuigen
m de lucht zijn, dat hij terechtgesteld zal
worden als hij het Noordelijk bewind
steunt, dat hij doodgeschoten zal worden
als hij de UNO-troepen helpt en dat hij
nergens meer vluchten kan om de ver
schrikking te ontgaan.
Misschien weet hij niet eens dat er nog
grotere verschrikking boven zijn hoofd ge
hangen heeft, namelijk die van de atoom-
om, waaraan hij ontsnapt is doordat de
geografische gesteldheid van zijn land het
ifwu g effect" van dit wapen tot nul zou
nebben gereduceerd.
"N
De noodlottige uitbarsting van de on
dergronds reeds jaren ziedende vulkaan
der Oost-West tegenstelling heeft in de
zomer van 1950 het Koreaanse volk
getroffen, dat eeuwenlang de oorlog
aan clen lijve gevoeld heeft en telkens
weer als een speelbal werd heen en
weer gesmeten tussen grote machten.
De moderne geschiedenis van Korea is
bloedig, evenals zijn voorbije historie.
Doch de moderne oorlog en de ontwik
kelingen in de strategie hebben wel een
maximum aan leed over Korea gebracht.
Het is in onze verknochtheid aan de
vrededat wij dit leed overwegen en
er de aandacht voor vragen. Opdat de
mens zich realiseert wat hij doet, wan
neer hij zegt: „Er is geen andere oplos
sing meer."
De oorlog in Korea,
weergegeven met de
eenvoudige lijnen van de
beweeglijke fronten. Een
film, doch een tragische.
Want deze lijnen bele-
kenen in hun beweeg
lijkheid ellende, leed en
dood voor duizenden.
7 MAANDEN OORLOG IN KOREA
KOREA (United Press, Reuter, AFP en
Belga). De strijd op het betrekkelijk
kleine grondgebied van Korea, die nu al
meer dan een half jaar heen en weer golft,
is voor oorlogscorrespondenten een onop
houdelijke bron van „copy", door zijn spec
taculaire vorm, zijn wisselend aspect en
zijn verrassende ontwikkelingen. De ge
harde nieuwsjager, die met de grootste ge
varen en ontberingen zijn berichten uit het
vuur sleept, kan zich echter niet altijd ont
trekken aan de mateloze tragiek, die hij op
zijn tochten ontmoet en die hem soms be
schouwingen in de pen geven, waarvan de
achtergrond een geladenheid van meege
voel verraadt, waarbij de strategische ver
wikkelingen en de oorlogskansen der beide
partijen slechts indirect een rol spelen.
Toen de verbonden legers over de 38ste
breedtegraad Noord-Korea binnentrokken,
vonden zij daar een verwoesting en een
chaos die onbeschrijfelijk was. De steden
en dorpen waren maandenlang door de
luchtmacM van MacArthur gebombardeerd
en wat er nog overeind gebleven was, werd
bij de achterhoedegevechten van het
Noord-Koreaanse leger tegen de oprukken
de UNO-troepen verwoest. Temidden van
deze wanorde zaten duizenden mensen bij
Een oude, zieke wan, die naar onbekende oorden wordt gevoerd en zijn ellende niet
meer meten kan symbool van het Koreaanse volk.
Als een wanhopig, ziek man dwaalt het
Koreaanse volk over zijn eigen stukge
schoten wegen, waar lijken van mannen,
vrouwen en kinderen de weg der legers
markeren. Hij trekt door platgebrande
steden en dorpen, en hij weet niets van
onderhandelingen in commissies ergens ver
weg, in Amerika, of van strategische plan
nen die worden opgesteld in Tokio of
Peking. Hij hoopt wellicht niet eens meer
op het einde van de oorlog. Want hij heeft
niets meer over voor de rest van zijn leven
dan de herinnering aan een plotselinge,
moorddadige ramp die hij nooit vergeten
ADVERTENTIE
tegen
rheumatische aandoeningen
Doeltreffend
Onschadelijk
Gemakkelijk in te nemen
Praciisch smakeloos
Tegen spier-, zenuw- en gewrichts
rheumatiek, spit, ischias, lumbago, ver
koudheden en pijnen.
R 12 helpt snel, daar de actieve stof
binnen zeer korte tijd in het bloed
wordt opgenomen en daar zonder enige
onaangename of schadelijke nevenwer
king de ontstekingshaarden bestrijdt
en de ziektekiemen langs natuurlijke
weg uit het lichaam afvoert.
Knurverpakking, inh. 48 tabletten,
Gld. 3.20. Verkrijgbaar bij apothekers
en drogisten
Dit is „de Koreaanse kwestie" gezien
van het standpunt der Koreanen zelf. De
Koreanen zijn een cultureel hoogstaand
en nijver volk, dat tot op de huidige dag
slachtoffer is van de wanorde in het Verre
Oosten. Zij bewonen een land dat door zijn
ligging een strategisch belangrijk onder
deel van de Westelijke bases in Azië en
tegelijkertijd een begeerd steunpunt voor
de Chinese invloed in geheel Azië is, zoals
het dat indertijd voor Japan was. De
aggressie tegen Korea is steeds van drie
zijden gekomen: Van Rusland, van Japan
en van het Westen. Want wie de baas pro
beerde te zijn in Azië en in dat opzicht
hebben de Westelijke landen evenmin een
schone lei kon Korea niet missen. Thans
is een vierde aggressor, China, ten tonele
gekomen. Het tragische is, dat de Koreaan
zich juist aan dit China het nauwst ver
want voelt en eeuwenlang zijn economie
op de Chinese baseerde. De Chinese aggres
sie bestaat volgens Westerse begrippen
daarin, dat het Chinese regiem van Korea
een communistische staat wilde maken. De
Westerse aggressie is volgens de Chinese
opvattingen gelegen in het feit dat de
Westelijke landen Korea een Westelijke
democratie wilden opdringen onder Syng-
man Rhee, die als Oosterling en feodaal
heerser noch Westelijke democratische be
zieling, noch voor de situatie in Azië zo
hoognodige reorganiserende en herorde
nende voornemens bezat, doch slechts de
oude, in China zelf zo fataal gewerkt heb-
htsjon
ouders V" ^eze 1°'° genomen in een weeshuis, waar de kindesen die hun
jWsjon i eerste fase van de Koreaanse oorlog verloren, bijeengebracht werden.
waar S)lntU-S-Sen on°P'l(ni<2eHjk gebombardeerd. De kinderen en de zusters zijn
2jj het Z er-'ens in het Zuiden tussen de duizenden vluchtelingen, voor zover
leven er hebben afgebracht tijdens de gevechten en bombardementen.
bende methoden van de kliek-dictatuur
wilde invoeren.
Het leed der hinder,en tart iedere beschrijving. Zij gaan ten onder zonder besef voor
wal hen overkwam, na een barre tocht vol verschrikkingen door een onwezenlijke
wereld van vuur en geweld.
telingen meedragen zijn soms wapens ver
stopt. Als de Zuid-Koreaanse politie dat
ontdekt wordt er gescholen. De legerleiding
moet nauwlettend toezien dat dergelijke
massa-executies worden voorkomen.
Deze ellendige chaos, deze zee van af
schuwelijk leed, breidt zich dagelijks uit
en vreet aan de wallen van wat er nog aan
geordende samenleving in Korea is over
gebleven.
Wat wilde het Koreaanse volk?
Het zal alles liever gewild hebben dan
deze mateloos-destructieve oorlog. Het
heeft geen gelegenheid gehad om te kiezen,
doch wie zou veronderstellen dat de Ko
reanen de UNO-bemoeiïng met alles wat
er uit voortgekomen is zouden hebben ge
prefereerd boven wat hun te wachten
stond onder een communistisch-getint
regiem zoals China dat thans beleeft, rede
neert uit subjectief Westelijk gezichtspunt
en vereenzelvigt de Koreaan met een in
democratische sfeer opgegroeide Engels
man of Amerikaan, van wie vooral de
laatste zich niet kan indenken dat welk
regeringssysteem waar ter wereld ook kan
worden verkozen boven dat wat hij zelf
heeft.
Intussen gaan de grote mogendheden
verder met het redden van hun eigen pres
tiges. Aan de ene zijde zegt men dat er
geen mogelijkheid is om terug te treden
zonder het prestige van de UNO te schen
den en aggressie te belonen. Aan de andere
zijde redeneert men blijkbaar dat de lei
ding in Azië zelfs ten koste van het Ko
reaanse volk met geweld moet worden
veroverd. Daartussen spelen bemiddelaars
hun rol. En intussen bloedt het Koreaanse
volk dood.
Onder de millioenen vluchtelingen heerst
de onbeschrijfelijkste ellende. Er is geen
voedsel, geen kleding en geen huisvesting
meer in het kleine gebied in het Zuiden,
waar zij zijn samengedrongen. Velen
vluchtten ook naar het Noorden, dwars
door de linies, doch leven daar in een
zwartgebrande chaos van gebombardeerde
steden en dorpen, waar iedere dag nog de
geallieerde vliegtuigen hun bommen ko
men deponeren. Tussen do colonnes vluch
telingen verbergen zich de Chinese solda
ten, zodat de UNO-vlieg'tuigen soms hele
groepen vrouwen hebben doodgemitrail-
leerd, omdat zij veronderstelden dat het
verklede soldaten waren. In de bundels
kleren en andere bezittingen die de vluch-
Koste wat kost een eind te maken aan
deze hel en hoe dan ook een oplossing te
vinden voor de kwestie die er aan ten
grondslag ligt, lijkt thans toch wel een dei-
eerste verplichtingen van een instelling als
de UNO. die beschaving, vrijheid, veilig
heid en humaniteit voorop stelt en in haar
Handvest de vrede als het begerenswaar
digste doel heeft omschreven. De houding
van Aziatische en Arabische landen is in
dit opzicht thans positief. Doch de meeste
Westelijke mogendheden blijven hun poli
tieke spel spelen zonder blijk te geven van
het verlangen naar een vrede in Azië die
millioenen mensen uit de diepste ellende
kan redden.
Waarom?
Denken zij op deze slimme wijze de
mensheid een derde wereldoorlog te be
sparen? Denken zij de UNO en het Hand
vest te kunnen gebruiken als excuus om
de wapenen te gebruiken tegen alles wat
de Westelijke opvattingen ten aanzien van
de situatie in Azië dwarsboomt?
De UNO werd geschapen tot heil van de
mensen der wereld. Niet om mensen op te
offeren aan politieke ideeën. De Koreanen
zijn er al aan opgeofferd. Voor hen heeft
de leuze van Roosevelt, waarmede de UNO
bezield diende te zijn, geen feitelijke
waarde meer. Wanneer men de foto's be
schouwt, die de ellende der Koreanen uit
beelden, valt het moeilijk voor de mens,
die zich meegesleept voelt in de maal
stroom der politieke verwikkelingen, het
heil van zich en de zijnen onvoorwaarde
lijk en met goede verwachtingen toe te
vertrouwen aan een organisatie, waarvan
hij indertijd de geboorte als een verlossing
van angst, lijden en onderdrukking be-
groette. J. L.
de lijken van hun dierbaren langs de wegen
of bij uitgebrande huizen, verlaten kinde
ren lagen stervend van honger in de vel
den en gewonde vluchtelingen sleepten zich
van de ene stad naar de andere in de hoop
ergens hulp en voedsel te vinden. Toen de
terugtocht van het UNO-leger begon na de
Chinese invasie, verwoestte de achterhoede
in een „verschroeide-aarde-politiek" alles
wat moest worden achtergelaten en wat
mogelijk de vijand tot dekking zou kunnen
dienen.
Duizenden Koreanen trokken achter het
leger naar het Zuiden, eensdeels om te ont
komen aan de terreur van de Noordelijke
regering, anderdeels omdat zij niet meer
leven konden in de verschroeide, stinkende
woestenij die Noord-Korea geworden was.
De stroom bewoog zich in de richting van
het bruggenhoofd Poesan. Het is eenvoudig
gezegd: De stroom bewoog zich. Doch
men moet de verhalen lezen van de oor
logscorrespondenten, die hun nuchtere
verslagen over het verloop van de oorlog
gingen haten bij het zien van zoveel men
selijk leed.
In het Amerikaanse weekblad „News
week" vertelt een oorlogsverslaggever dat
hij zag hoe een Koreaanse vrouw aan de
rand van een weg haar baby baarde in
bittere kou, waarna zij het vlak na de
geboorte gestorven kind in een kuil langs
de v/eg begroef en mee strompelde in de
eindeloze colonne vluchtelingen. En Gene
Symonds, de verslaggever van United Press
in Korea, vertelt in een van zijn reportages:
„Een jonge vrouw was haar baby aan
het voeden, toen zij door het moordend
lood uit de lucht werd getroffen. Zij lag
daar bevroren langs de berg van de weg,
de armen in de stand waarin zij het laatst
haar kind had vastgehouden. Naast haar
lag de verstijfde baby, gewikkeld in doeken
waaruit slechts het bevroren gezichtje stak.
Deze moeder met haar kind zijn slechts
twee van de vele vluchtelingen, die de
dood hebben gevonden langs de weg naar
het deels verwoeste Osan, dat door de Ame
rikaanse strijdkrachten werd veroverd.
Op de besneeuwde weg wezen tientallen
bloedplekken de plaatsen aan waar mensen
waren neei-gevallen. De weg was doorzeefd
met kogels. De dode lichamen van de
vluchtelingen waren langs de berm van de
weg gelegd om niet te worden verpletterd
door de oprukkende Amerikaanse tanks en
voertuigen.
Toen ik naar Osan reed zag ik dekens
langs de weg liggen en kinderkleertjes en
eenmaal een rood babymutsje in een mod
derplas. Sommige vluchtelingen waren
doodgevroren, anderen door bommen ver
scheurd.
Dit gedeelte van de weg is enige dagen
geleden beschoten na rapporten van lucht-
verkenners dat Chinese communistische
soldaten zich als burgers vermomd onder
de vluchtelingen hadden gemengd. Gedode
soldaten zag ik niet, maar dat wil niet
zeggen dat zij er niet waren. Misschien wa
ren het sommigen der mannen die ik hier
neergeschoten aantrof, mogelijk zijn hun
lichamen weggevoerd of door hun kamera
den begraven.
Dit is maar één plek op de wegen in
Korea. Er zijn talloze waar ik niet geweest
ben.
Het aantal vluchtelingen dat zich in dit
gebied naar het Zuiden begeeft neemt ge
leidelijk af. De meesten hebben het vlug
schrift gelezen of ervan horen vertellen
dat op ieder die de linies der verbonden
troepen nadert geschoten zal worden. Deze
pamfletten zijn in groten getale door de
luchtmacht uitgeworpen. Voor die tijd
stroomden dagelijks tienduizend vluchte
lingen door de verbonden linies.
Er worden verscheidene redenen voor de
exodus opgegeven: "Vlucht voor de commu
nistische onderdrukking, vrees voor vergel
ding wegens het werken voor de geallieer
den. Dit is juist, maar bovenal vlucht de
burgerbevolking voor de verschrikkelijke
luchtaanvallen. Wanneer zij die hel hebben
meegemaakt willen zij weg, ten koste van
alles".
De Reuter-correspondent in Korea
schrijft:
Door de verdedigingsstellingen der ver
bonden troepen stromen een 100.000 Ko
reaanse vluchtelingen en de troepen weten
dat zich ook soldaten van de vijand onder
hen bevinden, die machinegeweren en an
der wapentuig hebben verborgen in de
bundel beddegoed, die zij meeedragen en
die zich zelfs niet ontzien handgranaten te
stoppen in de zakken der kinderen. De
geallieerde veiligheidspatrouilles kunnen
slechts een op de twee of drie honderd per
sonen fouilleren. Dit is natuurlijk onvol
doende, doch men kan het niet over zijn
hart verkrijgen de vluchtelingen tegen te
houden. Daarom doen de soldaten der ver
bonden troepen wat zij hebben gedaan
sinds het begin van de oorlog in Korea: Zij
helpen de vluchtelingen zoveel als hun
slechts mogelijk is.
De lucht boven het slagveld is blauw van
de rook der verbrande gebouwen. Doch de
soldaten letten daar niet meer op. Zij luis
teren naar het huilen van de vele kinderen,
die hun ouders verloren.
Sommige vluchtelingen zijn dagen gele
den uit Seoel vertrokken. Zij zijn op weg
naar de Zuidkust, ongeveer de enige plaats
van het schiereiland, waar zij veilig zullen
zijn. Doch het is nog twintig dagreizen tot
de kust
De vluchtelingen zijn zo in beslag geno
men door hun eigen problemen, dat zij
zich niet meer kunnen bekommeren om
het wel en wee van anderen. Zij slaan geen
acht op de man, die per fiets op weg was
naar het Zuiden, aangereden werd door
een vrachtauto en nu dood in een greppel
ligt, met naast hem een open gevallen kof
fer, waarvan de inhoud her en derwaarts
in de modder ligt verspreid. Zij pogen
krampachtig, geen acht te slaan op de kleine
kinderen langs de kant van de weg, die
daar slechts zitten en „omonee, omonee;
omonee" (moeder) huilen.
En in de pauzen tussen de strijd luiste
ren de soldaten der verbondenen naar dit
huilen der verlaten kinderen."
Het meest hulpeloze slachtoffer van de
Koreaanse oorlog is het Koreaanse volk
zelf en een grote vraag van het ogenblik is:
hoe lang kan het nog volhouden? Aldus de
verslaggever van United Press in Korea.
Vernieling, bloedvergieten en honger, on
voldoende kleding en kinderen zonder huis
dat zijn de dingen van de dag voor de
Koreaan, terwijl de oorlog heen en weer
golft over zijn schiereiland. Duizenden
Koreanen hebben hun baan verloren als
gevolg van de vernietiging van fabi'ieken.
Gezinnen met kinderen zijn hongerige
zwervenden geworden.
Een hard feit dat onder ogen moet wor
den gezien, is dat de meeste vernietiging
door Amerikanen is uitgevoerd. Het ge
beurde uit militaire noodzaak, maar dat
neemt niet weg dat het door Amerikanen
is gedaan en dat is prachtige propaganda
voor de communisten.
De communisten kunnen beweren en
clan zit er heel wat waarheid in dat niet
zij de steden en dorpen van Korea vernield
hebben. De verbonden troepen hebben het
nodig gevonden vele Noord-Koreaanse
steden en bijna de gehele industrie van dat
land plat te leggen. De Chinezen hebben
destructieve aanvallen op steden en dor
pen vermeden. Zij dwongen de verbonden
troepen er uit te trekken en wanneer zij
dit deden vernielden de verbonden troepen
gewoonlijk alles wat van waarde voor de
vijand zou kunnen zijn.
De kinderen kunnen niet begrijpen wat
er gebeurt. Vaak raken ze zoek en komen
van honger en kou om. De kinderen van
alle Koreanen zijn rond de kampen heel
vriendelijk voor de soldaten der UNO ge
weest. Steeds verrichtten zij met animo
karweitjes als vloer vegen, water halen,
brandhout verzamelen. Er is nog maar
weinig gedaan om hun dat te vergelden.
Het bergachtige eiland Tsjejoe, dat 120
km uit de Zuid-Koreaanse kust ligt, is nu
het eind van de vluchtelingenstroom die
over de gehele lengte van het schiereiland
de communisten ontwijkt.
Meer dan 30.000 mensen zijn al door de
Koreaanse regering per boot naar dit eiland
gebracht dat 75 bij 18 km meet.
Bijna duizend wezen uit Seoel zijn per
vliegtuig naar Tsjejoe gebracht en daar
ondergebracht in een wrakke landbouw
school op enkele kilometers buiten de stad
Tsjejoe. De bevolking van Tsjejoe is nu
gestegen tot 250.000.
ADVERTENTIE
I f9
Wanneer U zich onbehaaglijk voelt of
hevige pijnen hebt, doet een enkel
tabletje Chefarine „4" wonderen. Door
de samenwerking van 4 beroemde ge
neesmiddelen, in één tablet verenigd,
voelt U zich een ander mens, weer in
staal met plezier uw werk te doen.
TEGEN PIJNEN EN GRIEP - 20 TABLETTEN F 0.75
Opeenhoping van vluchtelingen op de oever van de Han, na de ontruiming en vernie
tiging van Seoel, dat door de verbonden troepen na hun aftocht in brand
werd gestoken.
