i
„Brede greep op maatschappelijk werk
thans meer dan ooit noodzakelijk"
ufaar
Waar
werkt hij
voor?
BICKRPAN
■li:;
Agenda voor
Haarlem
Door een
bril
'Roomboter op het brood
McCarthy trekt fel van leer
tegen Groot-B rittannië
Directeur Lijnzaad op Provinciale Opbouwdag:
Verontrusting over toenemende
buitenkerkelijkheid
Surinamers in ons land
eisen dominion-status
Maagbezwaren
Blindenreis naar Rome
was niet vergeefs
DONDERDAG 20 MEI 1954
3
bicaüpah
Geef hem een
goede boterham
mee naar
zijn werk!
Dus:
,Plan voor wapenhulp aan
China in de maak"
Uitwendige eenheid van
Labourparty hersteld
Naast de bestaande
nu ook
'n nieuwe serie
vliegtuigplaatjes
Staatspensioen in beginsel in
Kamercommissie aanvaard
McCarthy-Leger-vertoning
wordt geprolongeerd
Niet minder dan duizend personen uit geheel Noordholland, waaronder zestig bur
gemeesters, tientallen wethouders van grote en kleine gemeenten, vele vertegenwoor
digers van particuliere en kerkelijke organisaties, zeer vele directeuren van gemeen
telijke diensten van sociale zaken, maatschappelijke werksters, leden van kinder-
beschermings-, jeugdzorg, waren vanmorgen in het Haarlemse Concertgebouw bijeen
gekomen om de eerste Provinciale Opbouwdag van de Stichting Noordholland voor
maatschappelijk werk bij te wonen. In zijn openingswoord heette de voorzitter van
de stichting, mr. M. J. A. Moltzer, in het bijzonder de minister voor Maatschappelijk
Werk, mr. F. J. Thiel. en de vertegenwoordiger van de minister van Sociale Zaken,
mr. J. van Doorn, alsmede de Commissaris der Koningin, dr. J. E. baron de Vos van
Steenwijk, van harte welkom.
De eerste inleider op deze morgen was
de heer C. Lijnzaad, directeur der stichting.
Deze gaf een uitgebreid overzicht van het
ontstaan en de ontwikkeling van de op-
bouworganen. Hoewel in Noordholland
een nog onbekend verschijnsel, werd reeds
in 1926 de vereeniging Opbouw Drenthe ge
sticht, later de stichting Opbouw Drenthe,
die in vele opzichten het proto-type van
de opbouworganen in den lande is. Gebo
ren uit de maatschappelijke nood in de
veengebieden van Drenthe, werkte Opbouw
Drenthe de eerste vijf jaren voornamelijk
in deze gebieden, waarna zij haar activi
teit uitbreidde over de gehele provincie;
gevolgd door het opbouworgaan Groningen
(1936) en de Stichting Gelderland (1939)
bracht de bezettingstijd ook op het terrein
van het sociale werk enkele belangrijke
topfiguren ertoe zich te bezinnen over het
opvangen van de sociale nood, die na het
beëindigen van de oorlog ongetwijfeld zou
ontstaan. Uit de arbeid van dit organisatie
comité en van Nederlands Volksherstel,
werd de gedachte van provinciale opbouw
organen voor alle provincies geboren.
Kracht in overleg
Ook ten departemente was men zeer ge
porteerd voor deze organen. Enerzijds zou
den zij de gevaren van centralisatie weg
kunnen nemen, anderzijds zouden zij het
gewestelijk besef tot groter gelding kun
nen doen komen, terwijl de mogelijkheid
bestond, dat zij door in hun besturen ver
tegenwoordigers van kerkelijk en particu
lier initiatief èn de overheid samen te bren
gen. coördinerend en stimulerend een
breed terrein van het maatschappelijk
ADVERTENTIE
werk zouden kunnen overzien. Achtereen
volgens werden in alle provincies derge
lijke opbouworganen opgericht, waarvan
nog slechts de naam aan de Vereeniging
Opbouw Drenthe doet denken, met dit
fundamentele verschil echter, dat alle op
bouworganen zich van uitvoerend werk
verre houden en voornamelijk hun kracht
vinden in het overleg, het onderzoek, het
adviseren, stimuleren en coördineren en
voorbereiding van bijzondere objecten op
het sociaal en sociaal-cultureel terrein,
doorgaans tegenwoordig maatschappelijk
opbouwwerk genoemd.
Dienend karakter
De spreker legde grote nadruk op het
karakter van de stichting als ontmoetings
centrum en op het dienende karakter
van de stichting voor kerkelijk en particu
lier initiatief en voor de overheid.
In de rampdagen van 1953 werden op
verzoek van de minister van Maatschappe
lijk Werk en de Commissarissen der Ko
ningin in de provincies de Opbouworganen
in de rampprovincies met de coördinerende
zorg der hulpverlening belast. Hieruit bleek
hoe waardevol en hoe bruikbaar tevens
deze organen op dat moment waren.
De spreker noemde enkele belangrijke
taken, die op veler verzoek door de stich
ting ter hand zouden moeten worden ge
nomen: De blindenzorg; verkenning van
het terrein der nazorg en hulp bij de voor
bereiding hiervan en eventuele voorberei
ding van een provinciale verordening voor
de nazorg op verzoek van Gedeputeerde
Staten; een sociologisch en sociaal-psycho
logisch onderzoek van het gebied rond de
IJ-mond. De abnormaal snelle groei van
dit gebied en zijn vele immigranten stel
len overheid en kerkelijk en particuliere
initiatief voor ongedacht zware taken. Ook
hier zal moeten gelden: regeren is voor
uitzien, gouverner c'est prévoir. De stich
ting zal dus het sociaal-wetenschappelijk
onderzoek ter hand nemen, waarbij men
zich er op richt om met de betrokken ver
tegenwoordigers van overheid en kerkelijk
en particulier initiatief in de IJmond te
komen tot richtlijnen voor het toekomstig
beleid.
In vele plaatsen in Noordholland is het
jeugdprobleem urgent en van vele
kanten wordt er op aangedrongen, dat
de Stichting ook hier een grondig on
derzoek zou instellen.
Spreker vestigt er echter de aandacht
op, dat naar zijn mening vaak op on
verantwoorde wijze met het begrip
jeugdprobleem wordt gewerkt. Men
zou beter kunnen spreken van een
mentaliteitsprobleem en van een tijds
probleem. Het is niet de jeugd, die de
tijd maakt, maar het is de tijd, die de
jeugd maakt!
Onder andere objecten noemde spreker nog
het ontwikkelingsgebied waar men zal
moeten komen tot een speciaal plan; het
vraagstuk van de bejaardenzorg; een ver
antwoorde spreiding van bejaardentehui
zen en een nieuwe aanpak van het bejaar
denprobleem; een groep, die steeds grotere
betekenis gaat krijgen. Op dit moment ver
tegenwoordigen de bejaarden 8'A van
de bevolking, maar maken zij reeds 14>i
van de kiezers uit.
Verontrustend verschijnsel
Spreker achtte het in hoge mate veront
rustend, dat het aantal buitenkerkelijken,
dat in Amsterdam 45 bedraagt, over de
gehele provincie 34 is, nog steeds de
neiging vertoont toe te nemen. Wat zal het
gezicht van Noordholland over tien of
twintig jaar zijn, als dit proces zich voort
zet? Als men meer en meer in het horizon
tale vlak komt te leven, dus zonder ver
ticale bindingen en de vervlakking leidt tot
nihilisme? Voor zijn gevoel was een totale
aanpak van het maatschappelijke werk no
dig. Het maatschappelijk werk. dat ten op
zichte van de planologie, de economie en
de volksgezondheid nog een achterstand
heeft, zal deze achterstand in korte tijd
moeten in-lopen. Dit zal alleen maar moge
lijk kunnen zijn wanneer men op rustige,
gedegen wijze, na behoorlijk verantwoord
wetenschappelijk onderzoek, de mensen
rond de tafel krijgt om gemeenschappelijk
(dus levensbeschouwelijke- en particuliere
organisaties tezamen met de overheid) de
sociaie nood dit is niet alleen de indivi
duele maar ook de gezamenlijke tot op
lossing te brengen.
Het maatschappelijk werk heeft in de
na-oorlogse jaren een uitzonderlijke dyna
mische ontwikkeling doorgemaakt, een ont
wikkeling, die zijn einde nog niet gevonden
heeft.
Spreker vroeg rust op het organisatori
sche terrein. In Noordholland zijn reeds
duizenden organen werkzaam op het ter
rein van het maatschappelijk werk: coördi
natie is hier nodie. Men zal elkaar moeten
vinden. Verdieping en bezinning zijn nodig
om tot een grootse visie te komen, welke
de oplossing van deze, in wezen eigentijdse,
problemen mogelijk maakt.
Na de koffie vormde het referaat van de
heer Lijnzaad het onderwerp van een le
vendige gedachtenwisseling.
„Wij verwerpen iedere rechtsorde waar
in Suriname niet tenminste de dominion-
status bezit". Dat is de samenvatting van
een gedrukte verklaring, die namens de
samenwerkende organisaties van ruim 500
Surinamers in Nederland is overhandigd
aan de Surinaamse leden van de R.T.C.
die op Schiphol aankwamen.
,,Na kennisneming en bestudering van
het ontwerpstatuut van de kleine com
missie van de Ronde-tafelconferentie", al
dus de verklaring, „en na toetsing van het
daarin vervatte aan de staatkundige en
culturele wensen en verlangens van de
leden, achten de samenwerkende organi
saties het ontwerpstatuut onaanvaardbaar.
De officiële waarnemer van de Suri
naamse landsregering op de Pan-Ameri-
kaanse Conferentie te Caracas heeft ver
klaard, dat Suriname binnen het konink
rijk dezelfde status heeft als Canada bin
nen het Britse gemenebest. Aangezien de
Surinaamse landsregering deze verklaring
niet heeft gecorrigeerd, waaruit dus haar
instemming hiermede blijkt, beperken de
samenwerkende organisaties hun staat
kundige en culturele wensen tot de óok
door de Surinaamse landsregering ge
wenste dominionstatus voor Suriname".
De samenwerkende organisaties van Su
rinamers in Nederland zijn: de verenig!
„Ons Suriname", de Surinaamse Studen
ten Vereniging afdeling Amsterdam, de
Surinaamse Culturele Vereniging „Wie
Eegie Sanie" en het Nationaal Comité Su
riname. Haar voorzitters, respectievelijk
de heren E. Gessel, F. Moll, E. Bruma en
C. Defares vormen het uitvoerend comité.
ADVERTENTIE
ADVERTENTIE
Neem y bent spoedig
hebt.
ten. Nee™. K,
vergeten, dat u «m»
iaag-cachsts akker
rrrJisma,
Kort gezegdvoor ,,een goede boterham". Daar draait het om
in dit leven. Welnu: een goede boterham is met roomboter
gesmeerd. In kosten scheelt roomboter op het brood maar
iets meer dan 'n cent per boterham. Moet een harde werker
zich om zo weinig dit gezonde en smakelijke natuurproduct
ontzeggen
Spaar de rijksbotermerken en doe wee aan de Grote Roomboter
Prijsvragen! Vraag hierover inlichtingen aan Uw leverancier.
Denkt U er wel aan, dat de inzendingstermijn tan de 2e
Prijsvraag op 24 Mei a.s. sluit?
WASHINGTON (Reuter) Senator
McCarthy heeft verklaard, dat Groot-Brit-
tannië plannen heeft gemaakt om oorlogs
wapens naar communistisch-China te ver
schepen. In een rede voor de Amerikaanse
Senaat eiste hij daarom stopzetting van
Amerikaanse hulp aan geallieerden, die
r.ndel drijven met communistisch-China.
-McCarthy haalde een verklaring aan van
o'e Britse minister van Handel, Thorney-
croft, dat, terwijl controle gehandhaafd
meet blijven op uitvoer van „goederen die
direct en aanzienlijk zouden bijdragen tot
de militaire mogelijkheden van het Sovjet
blok, in het bijzonder wat niet-conventio-
nele wapens betreft," gezocht diende te
worden naar een aanzienlijke verlichting
van de controle op andere goederen.
De senator zei. dat aan zijn commissie
was gebleken, dat gedurende de Koreaanse
oorlog ongeveer 75 procent van de schepen
die Chinese havens aandeden, voeren onder
de vlag van geallieerden, die Amerikaanse
hulp ontvingen. Als Moskou voorraden
naar China wenste te zenden en geen Pool
se of Russische schepen beschikbaar waren,
kon het een Noors, Frans of Brits schip
charteren om de lading te vervoeren. In
1952 hadden 193 schepen goederen van en
naar communistisch-China gevoerd, en
„tenminste 85 van deze schepen waren
eigendom van maatschappijen, die de Ame
rikaanse regering had gefinancierd, welke
goederen vervoerden."
De senator zeide ook. dat men had kun
nen lezen, hoe een schip, varend onder de
vlag van „een van onze bondgenoten", oor
logswapens van een communistisch land
naar Guatemala vervoerd heeft. Guatemala
was „een potentiële Sovjet-Unie" op het
Westelijk halfrond.
Harold Stassen, directeur van het bureau
voor hulp aan het buitenland (FOH), be
stempelde later in een verklaring McCar
thy's critiek op de handelscontröle als
„fantastisch, ongelooflijk en onjuist." De
Verenigde Staten zullen het verbod op „het
verschepen van wapens van elk type, con-
veationeel of niet-conventioneel, naar com
munistisch-China, de Sovjet-Unie, Noord-
Korea of een communistisch land, bij voort
during handhaven, evenals Groot-Brittan-
nic en alle samenwerkende landen van de
vrije wereld," aldus Stassen.
LONDEN. (AFP). In een commu
niqué, uitgegeven na een bijeenkomst van
de parlementsfractie van de Britse Labour-
partij, wordt verklaard, dat de afgevaar
digden het beginsel huldigen dat inwendige
strijd te betreuren is en geen aanleiding
moet geven tot persoonlijke aanvallen tus
sen de leden, hetzij in de pers of in het
openbaar, en dat iedere schending van deze
regel gestraft moet worden met discipli
naire maatregelen volgens de partijregle
menten.
Politieke kringen maken hieruit op, dat
de eenheid van de partij tenminste
voorlopig hersteld is en dat de menings
verschillen tussen de groep van Bevam en
het rechtse partijcentrum niet meer tot.
uiting zullen komen in heftige krantenarti
kelen, zoals die van enige tijd geleden van
de hand van Bevan en Morrison.
DONDERDAG 20 MEI
Minervatheater: „Troubadour", 14 jaar,
8.15 uur. Zuiderkapel. Zuiderstraat: ds. S.
Zijlstra, 8 uur. City: ..Seminole". 18 jaar. 7
en 9.15 uur. Luxor: „Zij die van de zonde
leven", 18 jaar, 7 en 9.15 uur. Rembrandt:
„Roman Holiday", alle leeft., 7 cn 9.15 uur.
Roxy: „De charge aan de Rode Rivier", 14
jaar, 8 uur. Palace: „Gevaarlijke ontvoering",
14 jaar. 7 en 9.15 uur. Frans Hals: Kleuren
film over Afrika met Jan P. Strijbos, 8 uur.
Lido: „Staatsvijand no. 1", alle leeft., 7 uur.
„Gejaagd door het verleden", 9.15 uur (voor
stelling voor Joods Nationaal Fonds).
VRIJDAG 21 MEI
Concertgebouw: Concert. Haarlems Christ.
Mannenkoor, 8 uur. Kleuterschool. Lange
Lakenstraat 18. Fancy-fair. 7.3011 uur.
Frans Hals: „Verzwegen verleden", 14 jaar,
2.30, 7 en 9.15 uur. Lido: „Warenhuis op
stelten", alle leeft., 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. City:
„Gekke touristen", alle leeft., 2.15, 7 en 9.15
uur. Luxor: „BerlijnOost-zóne!", 18 jaar,
2, 7 en 9.15 uur. Rembrandt: „Roman Holi
day", alle leeft., 2. 4.15, 7 en 9.15 uur. Roxy:
„Bandieten van Minnesota", 14 jaar. 2.30. 7
en 9.15 uur. Palace: „Vergeef mij!", 18 jaar,
2. 4.15. 7 en 9.15 uur. Minerva: „Carnaval in
Taxas", alle leeft., 8.15 uur.
Voor de zoveelste keer heeft
een hooggestegen iemand er
gens op de wereld een belang
rijke rede gehouden, die ver
vuld was van ernst en sombere
voorspelling. Voor de zoveel
ste keer is in deze rede een
wapentuig genoemd, dat wa
terstofbom wordt geheten, zo
dat men waarlijk ongerust gaat
worden over deze aparte soort
van bom, die in weerwil van
zyn onschuldige naam ge
denkt maar aan dat naar ka
pok smakende witte goedje
waterstof-peroxyde, waar ge
uw keelpijn zo snel mee kunt
kwijtraken -r- de boosheid zel
ve schijnt te zijn. Want waar
andere bommen zich plegen te
richten tegen bouwsels en
mensen, is deze bom erop uit
onze beschaving te vernietigen.
Zo zegt die hooggestegen
iemand met duistere stem.
Maar ik kan dat niet gelo
ven. Want ik moet. gaarne of
niet, de gevolgtrekking maken,
dat ook deze waterstofver
schrikking slechts een trap
verder is op de ladder der zo-
groot-mogelijke- vernieling-in-
zo-kort-mogelijke-tijd. Een ze
venklapper kan een dienst
meisje de schrik op het lijf ja
gen dat is zowat de onderste
trap. Een brisant-granaat doet
een kazemat van beton uiteen-
berstpn als een kaartenhuis
dat is weer wat trapjes verder.
De klap wordt steeds heviger.de
ruïne steeds groter. Steeds meer
mensen en huizen kunnen met
één plof tot moleculen worden
gemaakt, steeds groter steden
kunnen door één klabats in een
omliggende gemeente verande
ren.
Doch waar ligt het punt,
waarop die klabats zich tot
verdelger der beschaving pn>
moveert?
De beschaving is namelijk
geen gebouw, het is geen ver
zameling van duizend gebou
wen. Zij ligt niet besloten in
fabrieken, noch wordt zij ge
fabriceerd door machines. Zij
is de eeuwige onderduikster in
een onbereikbare schuilkelder,
want zij leeft en gedijt in de
menselijke ziel.
Het zou kunnen zijn dat met
de waterstofbom een einde
komt aan het menselijke leven
op aarde. Dan is de mensheid
van de wereld weggeblazen,
doch niet de beschaving. Want
de beschaving is niet van vlees
en bloed, zij is een geestelijke
bloem die aarde noch water
nodig heeft om te kunnen
bloeien. En als zij niet meer
kan wonen in de zielen der
levende mensen, zal zij met
gemak en plezier nog schoner
kunnen tieren in de levende
zielen der doden.
Wat niet wil zeggen dat de
waterstofbom een kleinekin-
dergrapje is. Onze vrees lijf en
goed te zullen verliezen is
ernstig genoeg en het is wel
vaker gebeurd, dat wij mensen
per abuis „beschaving" riepen,
wanneer wij „bezit" bedoel
den. Doch het lijkt toch wel een
kwestie van nut, dat abuis eens
uit de doeken te doen. Wij
moeten toch weten wat bescha
ving is, vooraleer wij vrezen
dat zij in doodsgevaar ver
keert.
En wat beschaving is, kan
men leren in een handomdraai.
Het is niet te vangen in één
woord, doch wellicht in een
voorbeeld:
Ge ziet hoe een kleine troep
zwartbesmeurde brutaliteiten
van omtrent zes of zeven jaar
als een bende desperado's door
de stad trekken, als er een
feestdag is uitgebroken. Zij
zijn dronken van bandeloze
vrijheid, zij zinnen op kwaad,
omdat dit een van de plezie
rigste dingen in het leven is.
Zes zijn er, en allen even vuil
van het straatstof. Zij lopen de
mensen te treiteren en de ra
men te bekrassen, zij smijten
de stoelen op de café-terrassen
om en gaan even als kleverige
„grandseigneur" in een rieten
stoel zitten met gebaren van
een glas leeg te drinken tot
de kellner hen wegveegt uit
zijn domein met een snauw en
een vloek.
Zes zijn er, en allen even
zwart. Doch de zesde draagt
een bril met dikke glazen, die
hij wellicht op zijn achtste ver
jaardag voor het eerst zal
schoonmaken. Hij loopt in de
achterhoede en gluurt met ruk
kende bewegingen en scheef
hoofd om zich heen, alsof hij
gaarne over en onder de dikke
glazen heen zou loeren. Maar
de bril gaat mee waar hij kijkt
en de glazen blijven hem schei
den van de werkelijke werke
lijkheid.
Edoch, waarom doet hij an
ders dan de anderen? Hij
sjouwt mee, joelt nu en dan
even in het koor maar hij
doet iets wat hem kenmerkt
als de eenling. Wanneer de
voorsten stoelen omsmijten, zet
hij ze snel en schichtig over
eind. Wanneer de anderen op
ramen schrijven, veegt hij het
met zijn vuile mouw af. Wan
neer de voorhoede glazen op
een terrastafeltje omkiept, zet
hij ze beverig en als een scha
duw weer goed. Hij doet alles
vlug, en hij is altijd de laatste
die vlucht.
Hij vlucht altijd het laatst,
omdat hij herstelwerk te doen
heeft tot het laatste fatale
ogenblik. De kellner maakt
geen onderscheid en zijn grote
hand scheert soms rakelings
langs de oren, die de bril vast
houden. De vlucht is noodzake
lijk, ook voor deze.
Maar hij vlucht niet graag;
alleen omdat het moet. Mis
schien weet hij dat moeten
vluchten voor hem een on
recht is.
Ik meen nu, dat de bescha
ving haar intrek heeft genomen
in de ziel van de vuile, domme
jongen met de bril. Zijn slech
te ogen hebben hem van jongs-
af in het ongelijk gesteld. Zijn
bril maakt hem kwetsbaar en
voorzichtig. Zijn gebrek heeft
hem het leed leren dragen en
verwerken.
Leed is de bakermat van be
schaving. Leed dat aanvaard
en gekoesterd wordt, door kind
of man, maakt de mens tot
tempel voor een vreemd soort
liefde, die de wreedheid en
boosheid uitbant en de handen
doet neigen naar het opbou
wende werk der belangeloze
goedheid.
Leed is een rijke bodem,
waarop men tempels bouwen
kan. Door dikke brilleglazen
kan men soms het leven duide
lijker zien dan met het naakte,
werelddronken oog.
Misschien kan een water
stofbom eens deze jongen in
de achterhoede met duizenden
anderen van onze wereld weg
blazen. Maar daarmee heeft
hij geen splinter van de be
schaving afgeslagen.
Dat zou nu eigenlijk een an
der hooggestegen iemand er
gens op de wereld ook eens in
een belangrijke rede moeten
uitleggen. J. L.
In de dagen dat ik zo'n klein, leuk,
grappig kereltje was bestonden de zoge
naamde „lange winteravonden" nog: de
apotheose van het dierbare gezinsleven,
nauwelijks verstoord door vermaak bui
tenshuis en helemaal niet door radio of
televisie.
In mijn dromerige gedachten was het één
kalme, lichtbruine zee van melkchocola,
waar kaneelbeschuitjes als kleine, zoete
droomschepen, op ronddreven; één ver
rukking van glimlachende ouders, naar
stige Nellies in 't zwart en wit met een
mutsje op en al gelukzaligheid wat het
klokje aan de wand sloeg.
Mama streek ons glimlachend door de
kastanjebruine lokken; papa kneep ons
gekscherend en olijk in de blozende konen;
dezelfde naarstige Nellie knuffelde ons en
mama en papa gaven elkaar almaar zoen
tjes onder dat mooie, huisgevlijte wand-
bordje van fluweel met witte letters: Zo
als het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
Aan de andere wand stond geschreven Oost
West Thuis Best en zelfs de koekoek uit
de klok nam, met haar lokkende, volle
stem, aan de idylle deel.
Dat was nog eens een tijd, lieve mensen.
Mama achter het weefgetouw.
Papa de gehele avond zoet met dagblad
en tijdschriftenportefeuille.
De drie booien in de blinkend-gepoetste
keukengij hoort de breipennen nóg
tikkeren.
De butlers dronken in het vooronder.
En zo zeilde het scheepje van huiselijke
heerlijkheid zachtjes over de melkchoco
lade.
Aan ganzebord, halma, sjoelbakken,
klokken en hamers geen gebrek. Speel
dozen jengelden heur liedekens door het
warm vertrek. En wanneer wij dan einde
lijk in ons witte bedje lagen, sliepen wij
(met rose koontjes) in, met een van Gou
verneurs of Van Alphens liedekens op de
(glimlachende) lippen.
Dat was een tijd.
En daar moet gij nu eens om komen.
De drie booien zijn secretaressen gewor
den.
De butlers vrijgestelden of controleurs
van-alles.
Zoals het klokje op winteravonden thuis
tikt, tikt het nergens; maar wij horen het
niet meer omdat ide avonden te kort zijn
geworden voor al onze besognes. Leespor-
teleuilles en kaneelbeschuitjes lijden een
hachelijk bestaan.
Onze kastanjebruine lokken zijn wit en
onze rose koontjes zijn ingevallen. Waar
blijft de tijd.
En hoe goed was het vroeger. ELIAS
ROMË (United Press) Vijfhonderd
blinde mannen en vrouwen hieven gister
middag op het plein voor het Italiaanse
parlementsgebouw een gejuich aan als of
het licht in hun ogen was teruggekeerd.
Een commissie uit de Kamer van Afge
vaardigden heeft in beginsel goedgekeurd,
dat hun een pensioen zal worden toege
kend. De „tocht der smarten", die een deel
van hen aflegde en die hen van Florence
naar Rome bracht onder een brandende
zon of felle regenvlagen, is dus niet tever
geefs geweest.
Maar hun strijd is nog niet geheel ge
streden. De schaarste aan overheidSfondsen
en de mening, dat ook andere invaliden
recht hebben op een uitkering staan het
volledig inwilligen van de eisen der blin
den in de weg.
Na een levendig en verhit debat heeft de
commissie voor Financiën uit de Kamer
de toekenning van een pensioen voor blin
den in beginsel goedgekeurd, maar Vrijdag
ral een speciale subcommissie een beslis
sing moeten nemen over de grootte van het
♦oe te kennen pensioen.
De blinden, die veel deernis hebben ge
wekt eisen een bescheiden staatspen
sioen van 15.000 lires per maand, welk be
drag neerkomt op ongeveer 90 gulden. Tij
dens het debat stelden sommige commissie
leden voor dit bedrag te halveren tot on
geveer 8000 lires, wat altijd nog twee maal
zoveel is als de geldelijke ondersteuning,
die de blinden nu genieten. Deze uitkerin
gen worden echter uit liefdadigheidsfond
sen bekostigd en hebben afgezien van het
feit, dat zij veel te laag zijn dus ook voor
vele mensen een enigszins bittere bij
smaak.
De regering had nog getracht om de be
handeling van de kwestie uit te stellen,
maar de commissie verwierp dit verzoek
met 24 tegen 21 stemmen. De regering had
verzocht met het debat te wachten totdat
de regering een financiële steunregeling
voor alle behoeftigen had ontworpen.
Een tweede overwinning voor de blin
den was, dat de commissie besloten heeft
het huidige stelsel van liefdadige onder
steuning te laten varen ten gunste van een
staatspensioen, hangende de goedkeuring
van de speciale subcommissie.
Voor de resolutie stemden de christen
democratische, sociaal-democratische, com
munistische en neo-fascistische leden van
de commissie.
In de commissie gingen ook stemmen op,
die zeiden, dat wanneer in beginsel een
pensioen aan alle invaliden zou worden
toegekend, dit een ondraaglijke financiële
last zou worden voor de staat. Alleen het
blindenpensioen betekende al een jaarlijk
se extra-uitgave van ongeveer tien milliard
lires, wat slechts opgevangen kon worden
door nieuwe belastingen, zo zeiden deze
commissieleden.
Maar al deze bezwaren ten spijt verlie
ten de 500 blinden, geholpen door behulp
zame mensen, welgemoed het plein. Voor
zij heengingen bedankten zij de leden van
de commissie en een groep politie-agenten,
die hen veilig door het verkeer van de
hoofdstad heengeloodst hadden. In de na
middag brachten zij nog een bezoek aan de
St. Pieter om te danken voor de verhoring
van hun gebeden.
WASHINGTON (Reuter-AFP) De
verhoren in het geschil tussen McCarthy
en het leger zullen Maandag hervat wor
den, aldus heeft senator Karl Mundt, die
als voorzitter van de ondercommissie van
onderzoek van de Senaat fungeert, bekend
gemaakt.
Eisenhower heeft op zijn wekelijkse pers
conferentie verklaard niet van plan te zijn
zijn order, dat de inhoud van gesprekken
op het departement van Defensie niet open
baar mag worden gemaakt, in te trekken
of te verzachten. Hij sprak er evenwel zijn
verwondering over uit, dat dit bevel er toe
geleid heeft, dat de behandeling van de
zaak is opgeschort. Eisenhower verklaarde
zich voorstander van een voortzetting .van
het onderzoek.
