Fransen in Marokko staan
voor een zeer moeilijke keus
Macbride beschuldigt Viruly van
beoordelingsfout en nalatigheid
K.L.M.-vlieger Peetoom verklaart:
„ongunstige samenloop van factoren"
Schuldvraag inzake vertraging van
Shannon-reddingsactie opengelaten
Agenda voor
Haarlem
Twee partijen tekenen zich steeds scherper af
Meerderheid klampt zich
vast aan het verleden
Benauwde hoest
Sluiting volksscholen
in midden-Java
Begm. tfo ebg. /ht&& 7ëcr_- Jam
Conclusies van Iers procureur inzake de Triton-ramp:
3
Zaterdag slotbetogen
Waaier van
meningen
Gevaarlijk gesprek
Met vracht-
wagens
Macbrides conclusies
Ook Parfitt nalatig geacht
Heringa Wuthrich
BLIKSEMAFLEIDERS
WOENSDAG 12 JANUARI 1955
Van onze reisredacteur)
Het was half drie in de middag, een lome zon warmde een stoffige straat in de
„nouvelle medina van Casablanca. Maar in de zoelte'hing de spanning: op de
hoeken van de straat stonden politiemannen met de mitraillette in de aanslag. En
in de leegte, die een verschrikt vluchtende menigte had achtergelaten, lag een
man voorover met zijn gezicht op het zonnige trottoir: de 27-jarige architect
Jean Alargent, getrouwd en vader van een driejarig dochtertje Christine. Hij lag
er heel stil, want nog geen tien minuten geleden had een negen millimeter-kogel
uit de colt van een Marokkaanse terrorist zijn nekwervels verbrijzeld.
De politie ondervroeg een vijandig kijkende menigte Marokkanen. Niemand had
iets gezien. Een paar mannen werden gearresteerd. Zo'n arrestant heeft het vaak
niet makkelijk. Als hij niets wil, niets durft of niets kan vertellen, komen de gum
miknuppels er soms aan te pas of de electrische stroom of het traangas in de cel.
Want de politie is verbitterd en nerveus. Als de arrestant, die Mohammed ben
Lyazidi oi zo iets kan heten, geluk heeft, kan hij al na een week zijn lidtekens aan
zijn buurtgenoten in de „bidonville" laten zien. Maar soms pas na een jaar.
SEMARANG (PIA) Volgens gegevens
zijn ongeveer 400 volksscholen in Midden-
Java gesloten, wegens de onveiligheid door
benden in de verschillende gebieden. Dit
aantal maakt ongeveer 25 percent uit van
het totale aantal volksscholen in Midden-
Java. Door deze gang van zaken blijft een
groot aantal leerlingen van onderwijs ver
stoken. De gouverneur van Midden-Java zal
medio Januart een bezoek brengen aan de
betrokken gebieden, o.a.
ADVERTENTIE
Jean Alargent en Mohammed ben Lyazi
di, twee figuranten in een tragisch conflict,
dat Marokko verscheurt. Jean Alargent,
een van de driehonderdduizend Fransen in
Marokko, die ambtenaar, militair, „colon",
ondernemer, kleine boer, taxi-chauffeur,
kellner of arbeider zijn. Een Franse minia
tuur-maatschappij met rangen en standen
en dagelijkse-zorgen, maar vereend in een
hevig patriottisme en een diepe trots op
hetgeen hun voorgangers en zij in veertig
jaar tyds hier hebben verricht. Op de
steden, die uit de grond gestampt zijn, de
havens, de wegen, de hospitalen, de scho
len, de in cultuur gebrachte grond. Het
enorme werk waarmee Frankrijk in enkele
tientallen jaren een in Bijbelse tijden
levend land heeft wakker geschud.
Mohammed ben
Lyazida, een van f""
de acht millioen
Marokkanen, die jft
in beweging be-
gintnen te komen, j
minder vereend
dam de Franse be
volkingsgroep,
minder bewust van
hetgeen zij werke
lijk wil, maar aan
geraakt door een
nieuw verlangen,
dat hen meer en
meer in één kamp
drijft, dat van de
nationalisten, dat
van de IstiqlaL
De twee partijen
beginnen zich
«tgeds scherper af
te T^*nen, al kan
men hen niet lou
ter markeren in
Fransen aan de
ene en Marokka
nen aan de andere
kant. Er zijn in
hammen aan beide
zijden. En er ligt
ook een waaier
van meningen aan
weerszijden van de
gTenslijn. Aan de
Marokkaanse kant
zijn er de in de
steden zeer populaire Istiqlal, die lang
zamerhand ook in de „bied", het binnen
land. terrein begint te winnen, en de vrij
gematigde PDI, kleine partij van intel
lectuelen.
Maar er zijn ook de terroristen, die de
nationalistische leiders uit de hand gelopen
zijn en die iedere dag in blinde verbitte
ring een paar moorden plegen. Deze na
tionalisten hebben ook hun tegenstanders
in eigen volk: de groep van Pasja's en
Caids onder leiding van de oude Pasja van
Marrakesj El Glauoi, die de onder hun
feodaal beheer levende Berber-stammen
tegen de nationalistische macht in de ste
den uitspelen.
Aan deze groep klampt de grote meer
derheid der Fransen in Marokko zich nog
vast. Onder hen zijn mensen met grote
politieke en economische belangen, die dit
gevaarlijke spel van „na ons de zondvloed"
met open ogen spelen. Maar veruit de
meeste Fransen hangen hen om andere
redenen aan. Voor dezen zijn de nationa
listen fanatieke ondankbaren, die hen wil
len verjagen uit het Marokko, dat door
het werk van hun handen ook hun land is
geworden. Onbekwame Mohammedanen,
die liever in chaos onder eigen bewind
leven dan in een Westers geordende maat
schappij. In de Glaouisten daarentegen zien
zij loyalen, die Frankrijks zegenrijk werk
erkennen, die het nog wel onbeperkte tijd
willen voortzetten, zien zij in feite de goede
oude tijd van Lyautey terug.
Is dit een zij het dan zeer menselijke
wensdroom? Ik ben bang van wel. Ik
heb met twee Pasja's van de Glaoui-groep
J">,
JONG MAROKKO: Onder sluier en „djellaba" klopt het hart
van dit Marokkaanse meisje voor de Istiqlal, die vrijwel de
gehele Marokkaanse jeugd achter zich heeft.
gesproken. Voor hen was de Franse cultuur
het hoogste goed: zij 'hadden zo juist een
paar weken in het duurste hotel van Parijs
gelogeerd en zij waren desgevraagd ook
wel bereid te verklaren, dat hun favoriete
Arabische model-staat: Saoedi-Arabië
was, vermoedelijk 's werelds feodaalste
land. "Men hakt er nog de handen van
dieven af. Tot zover deze Pasja's. En wat
Si Hadj Thami el Glauoi zelf betreft: Deze
84-jarige zetelt als een verbitterd man in
zijn dubbel paleis te Marrakesj. Hij weet
maar al te goed, dat de regering Mendès-
France op het ogenblik besprekingen voert
met een nationalistische delegatie over een
nieuwe Marokkaanse politiek, waarvan hij
als eerste de dupe zal worden.
Maar zijn roemruchte honderdduizend
Berbers dan, zuilen die niet spoorslags uit
de bergen komen galopperen om hun heer
te redden? Zij hebben immers al eerder
een mars naar Rabat gemaakt, om de
vorige sultan te helpen afzetten. Die kans
is gering. Zonder
opdracht van zijn
r t r s Caid komt geen
Berber uit de ber-
gen en zonder
i goedkeuring van
de plaatselijke
Franse officier
-TSiiS voor inheemse za
ken geeft een Caid
geen order, al zou
hij nog zo graag
willen. De Berbers,
die het eeuwen
lang normaal heb
ben gevonden, dat
hun Caids de rech
terlijke aan de uit
voerende macht
paarden, en eigen
machtig straften
en uitzogen, begin
nen onder invloed
van nieuwere ge
dachten te komen.
De nationalistische
beweging, die zij
El Ouatan noemen,
krijgt een magi
sche klank onder
hen. Zelfs de afge
zette sultan, die zij
nauwelijks ken
nen, wordt voor
velen hunner een
symbool.
3SSMMÜ
OUD MAROKKO: Naast de Franse resident-generaal Francis
Lacosta (achter de tafel), die de Marokkaanse sectie van de
onsultatieve raad van de regering presideert, zit de legenda
rische groot-vizier van de sultan, El Mokri. Hij is ongeveer 115
jaar oud, heeft al zeven sultans versleten en heeft zelfs in
functie de afzetting van Mohammed V doorstaan. Zijn kinderen
en kleinkinderen vullen reeds een gans kerkhof en hij heeft
nog per diligence in Frankrijk gereisd. Maar bij de Istiqlal is
hij niet zeer gezien.
Nochtans, zo zal
de in" de Berber
theorie gelovende
tegenwerpen, wa
ren er bij het jong
ste feest van Aid
el Kebir duizenden
Berbers naar Ra
bat gekomen om
op de vlakte voor
het paleis hun
trouw aan de
nieuwe sultan te
betuigen. Zeker.
Maar zij waren
met vrachtwagens
aangevoerd en het
was hen op stren
ge straffen verbo
den de „medina"
van Rabat binnen
te gaan.
Waarom? Men
weet te beweren
dat hyn was ver
teld dat zij de te
rugkeer van Mo
hammed ben Yoes-
sef op zijn troon
gingen bijwonen.
Er blijft on
danks dit alles on
getwijfeld een ver
schil tussen de steden en de goed
deels a-politieke „bied". Men zou er, ge
bruik makend van Pasja's en Caids en de
rasgevoelens tussen Arabieren en Berbers
uitspelend, misschien nog wel een geschil
van kunnen maken. Nog wel. Maar wie
durft het risico te nemen in dit uitermate
krijgszuchtige volk een burgeroorlog aan
te wakkeren? Dit is geen mogelijkheid in
een reële politiek. Het is zeker niet de
kaart, die de regering-Mendès-France zal
spelen. De oude Glaoui weet dit. Zijn zoon
Sadek, die hem vermoedelijk op zal vol
gen en die naar men zegt andere
gedachten dan zijn vader is toegedaan,
weet het. De grote meerderheid der Fran
sen in Marokko voorvoelt het, het verbit
tert velen van hen en het maakt hen ang
stig. Zij wantrouwen de nationalisten. Zij
durven geen nieuwe politiek aan, omdat
zij vrezen daardoor op den duur uit het
land, dat zij zijn gaan liefhebben en waar
zij hun bestaan hebben, verjaagd te zullen
worden.
Er is nochtans een groep Fransen,
die zowel op verstandelijke als morele
gronden een nieuwe weg zoekt. Er zijn
zakenlieden, geestelijken, intellectue
len, officieren, industriëlen en zelfs
een van Marokko's grootste kranten
„Maroc-Presse", in verschillende groe
peringen samenwerkend, die bereid
zijn de kaart van de toekomst te spe
llet gezicht van een conflict: een van de
vijf „bidonvilles" van Casablanca, misera
bel conglomeraat van hutjes van blik en
hout, tegen de achtergrond van 's werelds
modernste stad. Zelfs de hevigste inspan
ningen van de Franse administratie, die
met grote spoed nieuwe Wijken voor Ma
rokkanen bouwt, hebben dit kwaad nog
niet weg kunnen nemen.
len. Het zijn groepen als „Amitiés ma-
rocaines" en „Conscience francaise".
Hun aantal is niet groot, maar zij win
nen veld. Zij onderhouden een vrucht
baar contact met de nationalisten, met
wie zij het zeker niet geheel eens zijn,
maar wier vertrouwen zij nochtans
hebben. Het Franse contra-terrorisme,
dat sedert enkele maanden ook in
Marokko de kop heeft opgestoken,
heeft hen zelfs al op een paar bom
aanslagen getracteerd. Hetgeen hen
overigens allerminst verhindert voort
te gaan op de ingeslagen weg.
Deze mensen zijn volstrekt geen met
schuldgevoelens beladen dweepzieke
weggevers. Zij worden gedreven door
een zeer nuttige combinatie van over
wegingen: geweten, redelijk inzicht en
verlicht eigenbelang. In deze mensen
ligt de kans om het grote werk, dat
Frankrijk in Marokko heeft verricht,
op nieuwe basis voort te zetten.
De KLM-gezagvoerder F. Peetoom heeft
Dinsdag, bii de voortzetting van het ge
rechtelijk onderzoek naar het verongeluk
ken van de KLM-super Constellation „Tri
ton" verklaard, dat het ongeluk wellicht te
wijten is aan een „ongunstige samenloop
van verschillende factoren. Hij was het
niet eens met een verklaring van de Ierse
regeringsvertegenwoordiger bij het onder,
zoek, dat het ongeluk slechts zou kunnen
zijn veroorzaakt door een of twee dingen:
een defect in het toestel of een verkeerde
beoordeling van de situatie door een of an
der bemanningslid van de „Triton". „Er
zijn wellicht andere oorzaken geweest", zo
zei hij.
De raadsman van de KLM protesteerde
daarna met goed gevolg bij de president
van het hof tegen een verzoek van de re
geringsvertegenwoordiger aan de heer
Peetoom om te verklaren aan welke van
deze twee oorzaken of aan welke combi
natie ervan naar zijn mening wellicht het
ongeluk te wijten was. De KLM-vertegen-
woordiger maakte in het bijzonder be
zwaar tegen de vraag, omdat gezagvoerder
Peetoom een vriend van commodore Vi
ruly, de gezagvoerder van de „Triton", is.
„De heer Viruly", zei Peetoom, „heeft,
veel ervaring opgedaan en hij is jaren
lang instructeur voor vliegen op instru-
•••■■■■•Mil
Na de verhoren inzake de Triton-ramp
heeft Macbride bij het hof een document i
ingediend, dat bestaat uit vijftien vra-
gen omtrent het ongeluk en de moge- j
5 lijke antwoorden daarop. Hij zei, dat de
vragen bedoeld waren om de aandacht
ran het onderzoek te vestigen op de
j kwestie, waarover de Ierse regering, via
de procureur-generaal, de assistentie i
ran 't hof verzocht. Macbride verklaar-
de dat de ingediende vragen geenszins
j exclusief zijn. Het staat het hof vrij zelf
j aanvullende vragen te doen, welke het
misschien zou wensen te stellen. Even-
eens mag het stellen van de vragen na-
mens de procureur-generaal niet be- j
schouwd worden als een beperken van
het hof op enigerlei wijze wat het even- i
tueel doen van aanbevelingen of geven jj
j van advies betreft. Alles wat hij met
betrekking tot de status van de vragen'.
had toegelicht, was met zelfs nog groter
kracht van toepassing op de status van
de antwoorden, verklaarde Macbride.
Het ongeluk met de KLM-superconstellation Triton op 5 September in de nabijheid
van het Ierse vliegveld Shannon 28 personen kwamen daarbij om het leven is
volgens de vertegenwoordiger van de procureur-generaal van Ierland, Sean Macbride,
veroorzaakt door: 1. Een beoordelingsfout van de piloot (gezagvoerder A. Viruly), die
zich er niet van overtuigd heeft dat het toestel gestegen was of voldoende hoogte be
reikte op het ogenblik, waarop hij voor het eerst order gaf tot vermindering van
motorvermogen, tot intrekking van de vleugelklappen en tot het geven van klim-
vermogen. 2. Doordat de piloot verzuimd heeft de aanwijzingen van zijn instru
menten te lezen en te combineren, waardoor opgemerkt zou zijn dat het toestel daalde,
toen het nog tüd was in te grijpen. Ook de tweede piloot (Parfitt) achtte Macbride
enigszins aan deze laatste omissie schuldig. De overige leden van de bemanning
waren op generlei wüze voor het ongeluk verantwoordelijk, aldus Macbride.
Macbride gaf in zijn conclusies verder de wens te kennen, dat vliegtuigfabrikanten
en luchtvaartmaatschappijen zullen onderzoeken op welke wijze men de verstikking
door benzine-dampen een van de belangrijkste oorzaken van het verlies aan
mensenlevens bij dit ongeluk voorkomen kan.
Macbride droeg zijn conclusies voor in een reeks vragen en antwoorden, die hij
het hof van onderzoek aan het eind van de wekenlange verhoren voorlegde.
De eerste vraag die Macbride in zijn
conclusies beantwoordde was: „Heeft de
Triton, toen vergunning werd gegeven weg
te taxiën van Shannon, geheel voldaan aan
de erkende vereisten en voorschriften van
de burgerluchtvaart wat betreft luchtwaar
digheid. lading, brandstof, veiligheid en be
manning?"
Hij stelde voor hierop bevestigend te ant
woorden, „met het' voorbehoud dat een
electrisch waarschuwingslampje wellicht
niet in orde was".
Heeft het onderzoek van het wrak enige
structurele of mechanische abnormaliteit
aangetoond, welke als uitleg voor het onge
luk zou kunnen dienen?" was Macbride's
volgende vraag.
Hij stelde voor hierop „neen" te antwoor
den. Het enige feit van belang dat uit het
onderzoek naar voren is gekomen, is het
gloeilampje dat het rode waarschuwings
signaal op het instrumentenbord moet ge
ven als het landingsgestel niet in de „op"-
of „neer"-positie is vastgezet. Als dit lamp
je inderdaad tjjdens het proces van intrek
king van het landingsgestel gefaald heeft,
dan zou dit nog geen uitleg voor het onge
luk geven, doch een factor waarmede reke
ning gehouden dient te worden. Het is niet
bewezen dat het lampje geïnspecteerd was
of vervangen in de loop van het onderhoud
van de Triton. In dit verband stede Mac
bride het hof voor de volgende aanbevelin
gen in het algemeen te doen: 1. Dergelijke
signaallampes dienen in dubbel aantal
aanwezig te zijn. 2. Deze lampjes moeten
herhaaldelijk gecontroleerd en vernieuwd
worden. 3. Piloten moeten geïnstrueerd
worden zich vertrouwd te maken met de
tijd nodig voor de intrekking van het lan
dingsgestel in het vliegtuig dat zjj bestu
ren en moeten gewaarschuwd worden het
motorvermogen niet te verminderen en de
vleugelklappen niet in te trekken totdat
voldoende tijd is verlopen om de volledige
intrekking van het landingsgestel te waar
borgen.
Deze vraag wenste Macbride ontkennend
De volgende vraag luidde: „Is het onge
luk veroorzaakt door enige daad, omissie,
nonchalance of beoordelingsfout van het
grondpersoneel op Shannon, met inbegrip
van de administratie van de luchthaven, de
verkeersdiensten, de Air Lingus, de Petro-
leummaatschappij, de KLM of de Sabena?"
beantwoord te zien evenais de volgende
vraag: „Heeft het falen van enig onderdeel
van de machine, van de motoren of van de
verdere uitrusting het ongeluk veroor
zaakt?"
Macbride's vijfde vraag was: „Heeft een
dergelijk falen bijgedragen tot het onge
luk?"
Het antwoord op deze vraag, aldus Mac
bride, hangt af van de omstandigheid of het
electrische lampje, eerder genoemd, werke
lijk gefaald heeft tijdens de vlucht. Bij
onderzoek is gebleken dat het lampje
defect was en dat het blijkbaar langer
dienst had gedaan dan de andere lampjes
op het instrumentenbord. Maar het is niet
duidelijk genoeg geworden of het lampje
het begeven heeft voor het ongeluk. Het
zou ook beschadigd kunnen zijn door de
schok of tijdens de storm, die het wrak na
het ongeluk geteisterd heeft, tijdens de ber
gingswerkzaamheden of door de verwijde
ring uit het instrumentenbord. De getuige,
die het lampje losgeschroefd heeft en naar
Dublin gezonden, verklaarde dat het niet
los in het voetje zat, maar bij aanraking te
Dublin was het wel los. Het hof kan. zo
meende Macbride, daarom niet beslissen
wat er met dit lampje is gebeurd.
„Ten hoogste zou het falen van het
lampje, als dat tijdens het intrekken van
het landingsgestel was gebeurd, een van de
factoren zijn, die invloed op de piloot heb
ben gehad en die hem er toe hebben ge
bracht al zijn handelingen te verrichten in
zulk een snelle opeenvolging. Het falen van
het lampje kan, zelfs als het tijdens het
intrekken is voorgevallen, niet de oorzaak
van de ramp zijn. indien de piloot en de
tweede piloot hadden beseft, zoals zij door
een juiste interpretatie van hun instrumen
ten hadden behoren te doen, dat het toestel
daalde in plaats van steeg," aldus Macbride.
De vleugelklappen dienen ter vergroting
van het vleugeloppervlak en bij landing
als remvlak. Bij groter vleugeloppervlak
wordt de opwaartse druk van het vlieg
tuig groter. De vleugelklappen gaan pas in
als het landingsgestel geheel is ingetrok
ken, hetgeen de piloot merkt door het uit
gaan van een lampje, dat b\j de Triton
vermoedelijk defect was. Dat zou een op
een te geringe hoogte intrekken van de
vleugelklappen betekenen, een fatale ver
mindering - op die hoogte - van opwaartse
druk
Vervolgens kwum Macbride tot de be
langrijke vraag of „enige daad, omissie,
nonchalanche of beoordelingsfout van enig
lid van de bemanning" het ongeluk ver
oorzaakt kan hebben, welke vraag hij be
antwoordde volgens de twee, in de aanhef
vermelde, punten. Hij vervolgde:
„Voor zover het de plicht van de tweede
piloot is om in staat te zijn het besturen
van het toestel over te nemen op ieder wil
lekeurig moment en daarom dé instrumen
ten nauwkeurig te bestuderen," zo ver
volgde Macbride, „heeft de tweede piloot
van de Triton verzuimd de aanwijzingen
der instrumenten te lezen en te combineren
zodat hij had kunnen bemerken dat het
toestel daalde en de piloot hiervoor had
kunnen waarschuwen." De andere leden
van de bemanning verklaarde de procureur
waren op generlei wijze verantwoordelijk
voor het ongeluk.
Kensine-ratnp
De aanwezigheid van benzinedampen in
de passagierscabine achtte Macbride een
van de voornaamste factoren, welke zulk
een groot verlies aan mensenlevens heb
ben veroorzaakt. Dit was de eerste maal,
aldus Macbride, dat vastgesteld kon wor
den dat verstikking door benzinedampen
zoveel mensenlevens bij een vliegtuigonge
luk verloren heeft doen gaan. „Vliegtuig
fabrikanten en luchtvaartmaatschappijen
dienen verzocht te worden te onderzoeken
welke positieve maatregelen dit risico
kunnen voorkomen", aldus Macbride.
Shonnon-actie
Vervolgens sprak de vertegenwoordiger
van de procureur-generaal over de red
dingsoperaties. Hij concludeerde dat er on-
menten geweest. Mijn persoonlijke mening
is, dat er iets verkeerd moet zijn geweest
met het toestel in combinatie met en
kele andere invloeden".
De president deelde na het voltooien dec
getuigenverhoren mede. dat de zitting tot
Zaterdag wordt verdaagd. Op Zaterdag
wordt de ge!«;le dag vergaderd voor de
9lotbe togen.
Viruly op thuisreis
Commodore Viruly keerde vandaag naar
Nederland terug. Hij en zijn Engelse twee
de piloot Roy Parfitt en boordwerktuig
kundige Henk Rademaker hebben het on
derzoek naar de ramp met de super Con
stellation Triton 25 dagen bijgewoond. Het
aantal zittingen heeft alle voorspellingen
overtroffen. Er zijn nu meer dan 24 dos
siers met meer dan 12000 vragen en ant
woorden.
Viruly zag er gisteren vermoeid uit toer.
hij verklaringen aflegde en toen hij naar
Sean Macbride luisterde deed hij steeds
weer de armen over elkaar en haalde hij
zo nu en dan zijn handen door zijn staal
grijze haar. De 31-jarige Parfitt had de
armen steeds over elkaar. Zijn gelaat stond
strak en was bleek. Toen zij vertrokken
werden veel handen geschud en goede
wensen uitgesproken, maar het onderzoek
zal minstens tot Dinsdagochtend voortdu
ren. Maandag zullen vier advocaten aan
het woord komen en verwacht wordt dat
de slotverklaringen van McGonical, raads
man van de KLM. en van Macbride,
waarmee de zaak gesloten wordt, bijna een
hele dag in beslag zullen nemen.
ADVERTENTIE
Als andere middelen
gefaald hebben. Uw hoest
minder benauwd te maken,
neem dan (en voortaan
in eens
nodige vertraging is opgetreden bij de red
dingsoperaties op het vliegveld Shannon
en zei: „De voornaamste oorzaak van de
vertraging was het feit dat de autoriteiten
van de luchthaven niet wisten dat de Tri
ton verongelukt was, voordat de door de
aan land gekomen bemanning afgestoken
lichtseinen werden bemerkt. Deze onwe
tendheid was op haar beurt weer veroor
zaakt door de volgende reeks van omstan
digheden:
„1. Het feit dat de verantwoordelijke be
ambte in de verkeerstoren en de verant
woordelijke beambte in de brandweertoren
de Triton niet in de Shannon hebben zien
storten.
2. Het feit dat de bemanning van het
vliegtuig verzuimd heeft, of niet in staat
was, om onmiddellijk na het ongeluk per
radio een noodsein uit te zenden.
3. Het verzuim van de veiligheidsstaf
van het vliegveld om de waarnemingen van
Thomas Gearoid, O. Ccarnaigh, John Par-
tick Fisher en Edward Whitney mede te
delen aan de verkeersconlroleur.
4. De verschijning van een vlek op het
radarscherm op een tijdstip en een plaats,
die overeenkwamen met de positie van de
Triton, als die niet was neergestort en het
doorgeven van deze waarneming aan de
verkeerscontroleur.
5. Het verkeerde gebruik, of de verkeer
de uitleg, van het code-signaal Q.S.O. in
een boodschap, welke door een ander vlieg
tuig boven de Noord-Atlantische oceaan
met betrekking tot de Triton werd door
gegeven."
Op de vraag of de reddingsfaciliteiten en
reddingsdiensten op Shannon toereikend
waren, antwoordde Macbride: „Ja".
Hij liet de laatste vraag tenslotte onbe
antwoord: „Wenst het hof aanbevelingen
te doen wat betreft de uitbreiding of orga
nisatie van de reddingsdiensten en -facili
teiten op Shannon?"
Tot slot zei Macbride, dat hij het feit
wenste te onderstrepen, dat waar een zeker
antwoord gesuggereerd was, dit niet gezien
moest worden als een aanwijzing dat de
procureur-generaal wenste, dat zulk een
antwoord door het hof geaccepteerd wordt.
De enige wens, die de procureur-generaal
had,*was dat de waarheid zou worden
vastgesteld en dat het hof met vrij oor
deel zijn meningen kenbaar zou maken
wat betreft waarborging van de veiligheid
van vliegtuigpassagiers en -bemanningen.
ADVERTENTIE
Haarlem
WOENSD/G 12 JANUARI
Frans Halsmuseum: Openingsavond Volks
universiteit; Godfried Bomans over Charles
Dickens. 8 uur. Cultura, Jansstraat: Lezing
voor Nederlandse Vereniging voor Sexuele
Hervorming, 8 uur. Lido: „Demetrius en de
gladiatoren". 18 jaar, 7 en 9.15 uur. Studio:
..Brood, liefde en fantasie", alle leeft., 7 en
9.15 uur. Luxor: ..Als het jonge koren rijpt".
18 jaar, 7 en 9.15 uur. Frans Hals: „Getrouwd
met de band", alle leeft., 7 en 9.15 uur.
Palace: „Knock on Wood", alle leeft., 7 en
9.15 uur. Roxy: „Staakt het vuren", 14 jaar,
8 uur. Rembrandt: „Magdalena", 18 jaar, 7 en
9.15 uur.
DONDERDAG 13 JANUARI
Zuiderkapel, Zuiderstraat: ds. I. Vasseur,
8 uur. Minerva: „Een nieuwe morgen", 14
jaar, Bijzonder kerkewerk Herv. Gemeente
Heemstede, 8.15 uur. Lido: „Demetrius en de
gladiatoren", 18 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
Studio: „Brood, liefde en fantasie", alle leeft,.
2.15, 7 en 9.15 uur. Luxor: „Als het jonge
koren rijpt", 1P jaar, 2, 7 en 9.15 uur. Frans
Hals: „Getrouwd met de band", alle leeft.,
2.30. 7 en 9.15 uur. Palace: „Knock on Wood",
alle leeft., 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. Roxy:
„Staakt het vuren". 14 jaar, 2.30 en 8 uur.
Rembrandt: „Magdalena", 18 jaar, 2 en
4.15 uur.
