Amerikanen kunnen zich een
oorlogssituatie niet voorstellen
De sigaar
is weer
aan de
winnende
band!
Evacuatie-oefening in Juni
Amerikaaanse B.B. slaat niet aan
Belgische protestanten
keuren schoolstrijd af
Het grote
raadsel
.Hoe is het ontstaan?
Hasdrubal
Fa. B. ENGELENBERG
3
Mijnenveger „Waalwijk"
te water gelaten
Beroep op regering en burgers
om verdraagzaam te zün
Koop 'ft pakje extra voor Pasen
West-Duitsland telt tien
millioen vluchtelingen
State Department is thans
volledig gezuiverd
Jij schurk
Dit woord: SMOF&
I
OffICIelE VERKOOP SIKKENS.LAKKEN
Emigratie-organisatie
van de Reformed Churches
DONDERDAG 7 APRIL 1955
(Van onze correspondent in Washington)
Val Peterson, de directeur voor de Be
scherming der Burgerbevolking in geval
van oorlog, heeft in een tijdschriftartikel
een 7.0 realistisch mogelijk beeld gegeven
van de evacuatie-plannen, die bij een aan
val met A. en H-bommcn in Amerika uit
gevoerd zouden moeten worden. Het moet
ook voor Europeanen interessant zijn om te
lezen hoe de bevolking van de Verenigde
Staten voorbereid wordt op een situatie,
waarvan iedereen uiteraard hoopt dat zij
nooit zal ontstaan. De bevolking van Ame.
rika neemt zulke evacuatieplannen heel
weinig au sérieux. want men is er psycho
logisch eenvoudig niet aan toe.
Peterson raadt allen, die in een grote
stad wonen aan om een vluchtkoffertje ge
reed te hebben staan, en voor ieder die
enigermate buiten woont, acht hij het ver
standig om een schuilkelder te bouwen in
de tuin. Zulk een kelder geeft al voortref
felijke beveiliging tegen straling, indien er
een meter aarde boven de schuilplaats is.
Het aantal mensen echter, dat een kof
fertje heeft gepakt en dat met behulp
van Peterson's handleiding een schuil-
hol heeft ingericht, moet miniem ziin. Er
zou een geweldige actie door de autori
teiten gevoerd moeten worden, wilde men
Amerika realistisch voorbereid maken op
een ernstige luchtaanval. Tot dusverre
heelt men dat nagelaten. Men beseft dat te
veel praten over oorlog een oorlog na
derbij kan brengen. Dit dan kan onder
meer verklaren waarom de Amerikanen
nog allerminst zijn voorbereid op een si
tuatie, zoals Peterson heeft geschilderd.
Zij zijn er geestelijk niet aan toe, zij kun
nen er nauwelijks aan geloven en boven
dien heeft men van hogerhand vrijwel
geen voorbereidingen getroffen voor zulke
massale uittochten. De stad Spokane, in
de staat Washington, is voor zover mij
bekend het enige wat grotere bevolkings
centrum dat men bii wijze' van proef een
keer heeft geëvacueerd.
De waarschuwing
Peterson begint zijn verhaal met een
situatie zoals die in millioenen gezinnen
dagelijks voorkomt: moeder is in de keu
ken bezig met de afwas van het ontbijt, de
kinderen zijn naar school in de buurt en
de vader is naar het centrum van de stad
vertrokken, waar hij zijn werk heeft.
Plotseling hoort de moeder door de radio
dat men een aanval op Amerika verwach
ten moet, een aanval die plaats zal hebben
binnen vier of zes uur. Ter bescherming
van de burgerbevolking heeft men beslo
ten 72 steden te evacueren.
Via de radio krijgt de moeder opdracht
om in haar auto te stappen en naar buiten
de stad te rijden. De vrijwilligers van de
burgerverdediging zullen haar op de wegen
wel aanwijzingen geven waar zij heen
moet.
Moeder grijpt haar vluchtkoffertje, sluit
het huis en vertrekt. Al spoedig krijgt zij
passagiers in haar wagen: de burgerver
dediging zorgt ervoor dat mensen zonder
auto een lift krijgen. Op de wegen is het
een drukte van belang. Duizend auto's per
uur rijden over één baan van de weg. Vaak
zal men in zo'n geval één rich ting verkeer
kunnen maken en dan kan een grote ver-
ADVERTENTIE
Bij Verschure en Co's scheepswerf te
Amsterdam is de kustmijnenveger „Waal
wijk" te water gelaten.
Het schip is een van de 32 kustmijnen-
vegers, die op 14 Nederlandse werven wor
den gebouwd ten behoeve van de Konink
lijke Marine.
Evenals de andere schepen heeft de
„Waalwijk" een lengte van 46,62 meter, een
breedte van 8,78 meter en een waterver
plaatsing van 400 ton. Het schip wordt
voorzien van speciaal uitgevoerde anti-
magnetische Dieselmotoren met een totaal
vermogen van 2500 pk.
De beide schroeven zijn omkeerbaar. De
bemanning zal bestaan uit ruim 40 koppen.
Het schip wordt grotendeels in aluminium
uitgevoerd met het oog op de anti-magne
tische eisen.
keersweg vierduizend auto's per uur ver
werken. Raakt er een kapot of is de benzine
op, dan wordt zij aan de kant van de weg
gezet en de passagiers moeten overstappen
in andere wagens.
Men zal er bij de evacuatie rekening mee
moeten houden, waar de radio-actieve deel
tjes na een explosie zullen neerkomen (de
zogenaamde „fall-out"). Deze deeltjes kun
nen een uitgebreid, ovaalvormig gebied,
voor geruime tijd levensgevaarlijk maken.
Grenzen en omvang van zulk een gevaar
lijke zóne worden bepaald door de heer
sende wind op het moment van de aanval.
Men zal uiteraard de evacuerende bevol
king naar streken trachten te leiden waar
het minste gevaar voor „fall-out" bestaat.
De moeder, met wie ons denkbeeldig ver
haal begon, zal gedirigeerd worden naar
een dorpje op tachtig km afstand van haar
woonplaats. Loopt alles volgens de plan
nen, dan zal zij daar ook haar schoolgaande
kinderen aantreffen. Die kinderen verlaten
de school met schoolbussen en men wil ze
brengen naar die plaatsen waar ook de
moeders uit een bepaalde woonwijk heen
gebracht worden. Waar de vader terecht
zal komen, is moeilijk te voorspellen. Het
is mogelijk dat men hem de eerste dagen
niet bij vrouw en kinderen zal zien. Hij
immers werkt in de binnenstad en het zal
moeilijk zijn alle mannen uit het centrum
te evacueren naar de plaatsen, waar hun
gezinnen zijn ondergebracht.
Bij zulk een evacuatie doen zich natuur
lijk enorme problemen voor: men zal voor
de vluchtelingen onderdak moeten vinden
in scholen, kerken, hotels en schuren. Men
zal voedsel moeten bijeenbrengen en dat
vaak op houtvuren moeten koken. Nu houd
ik nog maar niet eens rekening met de
mogelijkheid dat een deel der bevolking
gewond is geraakt of te lijden heeft door
de straling.
Op 17 Juni van dit jaar zal er in Ame
rika een grote oefening gehouden worden.
Men heeft haar „Operation Alert" ge
noemd. Vijftienduizend ambtenaren en de
president zelf zullen aan deze oefening
deelnemen. Men zal het doen voorkomen
alsof New York, Washington en nog vier
andere steden door een H-bom zijn ge
troffen. De ambtenaren zullen zich begeven
naar commando-posten die 50 a 300 km
van hun woonplaats gelegen zijn en zij
zullen er zich in bekwamen om het rege
ringsapparaat in functie te houden, hoewel
hun bureaux ver uiteen zullen liggen.
Men kan zich op deze manier voorberei
den op een situatie, die in werkelijkheid
waarschijnlijk duizendmaal erger zal zijn
en honderdduizend maal meer problemen
zal opleveren. Dat wil dus zeggen dat het
een zwakke poging is om althans in enige
mate een idee te krijgen van wat er zou
kunnen gedaan worden. Meer dan een vaag
en onvolledig idee krijgt men natuurlijk
toch niet, al oefent men iedere dag. Het
nut van dergelijke dure en stagnatie-bren
gende experimenten is daarom tamelijk
problematisch, doch men wil doen wat men
kan en zichzelf later niet te verwijten heb
ben, dat men de kop in het zand heeft
gestoken. Bovendien is de opzet van al dit
geoefen gebaseerd op de overweging, dat
in tijd van oorlog de Amerikaanse lucht
macht in staat zal zijn, zo vernietigend
terug te slaan dat Amerika na de eerste
klap geen tweede meer zal behoeven te
verduren. Is die overweging fout,dan wordt
de hopeloosheid van voorbereidingsmaat
regelen nog groter, want een atoomoorlog
die enige tijd zou duren en de bevolking
van een land gedurende een langere tijd
zou blootstellen aan atoom- en waterstof
bommen, zal aspecten hebben die men zich
zelfs met de stoutste fantasie niet kan voor
stellen, laat staan dat men er maatregelen
voor zou kunnen treffen.
BRUSSEL (ANP) De raad van de
federatie der Protestantse kerken in Bel
gië is verontrust door de bitterheid waar
mee de schoolstrijd wordt gevoerd. Hij
vreest dat die leiden moet tot een smar
telijke verdeling van ons volk en heeft
een verklaring uitgegeven waarin hij hulde
brengt aan de geest die hen bezielde, die
in 1830 ons land een grondwet schonken
die werkelijke vrijheid van geweten en
meningsuiting waarborgt aan alle bur
gers, ongeacht hun politieke of godsdien
stige overtuiging. Wij sporen onze regeer
ders aan deze geest stipt getrouw te
blijven. De Belgische protestanten, die
slechts een minderheid vormen (ongeveer
1 percent der totale bevolking. Red. ANP)
drukken hun voldoening uit over de plaats,
die hun in de natie wordt geboden. Dank
zij het bestaan van een aantal door de
staat gesubsidieerde protestantse scholen
hebben onze kinderen, in een gezond con
tact met andersdenkenden, zich de nood
zakelijke kennis kunnen verwerven voor
de uitoefening van het vak, beroep of
ambt dat aan hun gaven beantwoordt. Wij
betreuren de extréme stromingen, zowel
clericale als anti-clericale, die de burger
lijke vrede bedreigen en vijandelijke kam
pen scheppen van burgers en kinderen en
wij herinneren hen aan de geest van de
grondwet. Hoezeer wij er ook van over
tuigd zijn dat een gelovige zich niet aan
het openbare leven mag onttrekken, keu
ren wij toch elke deelneming van de kerk
aan een partijenstrijd af. Zulk een deel
neming kan niet anders dan een geloof
in discrediet brengen.
Wij doen een beroep op onze regeer
ders en medeburgers een geest van ruime
verdraagzaamheid te kweken ten aanzien
van ieders mening. Wij vragen hun een
rechtvaardige oplossing van het school-
vraagstuk te zoeken welke een ieders ge
weten kan bevredigen en alle jongeren de
mogelijkheid schenkt hun persoonlijkheid
te ontwikkelen in eerbied voor elkaar.
ADVERTENTIE
Churchill, op het ogenblik dat hij zijn
ambtswoning in Downing Street verlaat
om Koningin Elizabeth zijn ontslag
aan te bieden.
Eenmaal vluchteling, altijd vluchteling
Haal eens heerlijk uit met de feestdagen en maak met
mi .pii roomboter elk gerecht tot een feestdis... de boterham,
de warme maaltijd en de „extra hapjes".
PAASRECEPT: GEVULDE EIEREN
IYI ft* Neem van 4 hard gekookte eieren het eigeel en meng
11 dit met 50 gram roomboter. Naar smaak afmaken
met wat zout, peper, gesnipperde ham en peterselie.
Vul hiermee de acht halve eiwitkapjes.
BONN (Reuter). De millioenen vluch
telingen in West-Duitsland zullen officieel
de status van vluchtelingen behouden tot
dat de kwestie van de verloren gegane
Oostelijke gebieden in een vredesverdrag
is geregeld, zo heeft een woordvoerder van
het West-Duitse ministerie voor vluchte
lingenzaken medegedeeld. De status van de
vluchteling, waaraan verscheidene voor
rechten verbonden zijn, gaat automatisch
over op de kinderen, die na 1945 in Duits
land geboren zijn om de aanspraken op
hun land van herkomst te handhaven.
Volgens de jongste gegevens zijn er in
West-Duitsland 8.576.000 vluchtelingen uit
gebieden ten Oosten van de Oder-Neisse-
grens. Hieronder zijn de in West-Duitsland
geboren kinderen van de vluchtelingen be
grepen. Verder zijn er in West-Duitsland
2.378.000 „immigranten" uit Berlijn, Oost-
Duitsland en het Saargebied. De vluchte
lingen maken meer dan een vijfde deel uit
van de totale bevolking van ongeveer 50
millioen zielen. Het geboortecijfer van de
vluchtelingen is „aanzienlijk hoger dan dat
van de West-Duitse bevolking".
WASHINGTON (Reuter) Het Ameri
kaanse departement van Buitenlandse Za
ken heeft verleden jaar twee ambtenaren
ontslagen, die beschuldigd waren van het
onderhouden van betrekkingen met de
communistische partij. Een derde werd
ontslagen omdat hij een ander soort „vei
ligheidsrisico" was.
Deze mededeling ls verstrekt aan de
commissie voor toewijzingen van het Huis
van Afgevaardigden door het hoofd van ae
veiligheidsdienst van het departement. Hij
deelde verder mede, dat het „State Depart
ment" in 't geheel 104 ambtenaren wegens
zedendelicten had weggezonden. De admi
nistrateur van de dienst zeide, dat alle
11.282 ambtenaren van het departement
thans aan een volledig onderzoek onder
worpen waren.
xx3oxaooccoooocoocoo^:c
ooooocooooocoocoooooocooc
Bij een heruitzending door radio Bratis-
lava (Pressburg, Tsjechoslowakije) van
5 'n herdenkingsrede van premier Siroky,
hoorden de luisteraars Maandag tot
5 grote verbazing een vrouwenstem zeer
duidelijk zeggen „jij schurk", toen
Siroky een adempauze inlegde na een
verklaring over de „welstand van het
1 Tsjechische volk".
<x»rcrox»coooocxxocoooocoooco»xiotxioo(xiooooc»ooajooooooo
Tussen Purmerend en Scher-
merhorn ligt Purmerhorn, om
van Schermerend nog maar te
zwijgen. Dat speelt trouwens
ook geen rol in dit verhaal, zo
dat de Schermerenders geen
reden hebben om zich achter
uitgezet te voelen. Integendeel,
men zou kunnen zeggen dat zij
het aan zichzelf te wijten heb
ben, want zij hebben geen en
kel initiatief genomen om hun
woonplaats in het centrum der
Nederlandse belangstelling te
plaatsen. Zij zijn schromelijk
in gebreke gebleven, terwijl
alle andere Nederlandse ste
den, dorpen en vlekken de
hand aan de ploeg hebben ge
slagen en voor het komende
seizoen evenementen hebben
georganiseerd, die tonen wat
samenwerking vermag.
Neen, dan de Purmerhorners.
Die zijn al in de wintermaan
den samengekropen in hun be
kende café-met-vergaderzaal
aan de Markt, waar zoals
iedereen vermoedelijk weet
het eeuwenoude uithangbord
met de vergulde druiventros
buitenhangt en dat, uiteraard,
daarom „De Gouden Leeuw"
is geheten.
De Purmerhorners waren op
onverklaarbare wijze tot de
ontdekking gekomen, dat hun
woonplaats dit jaar vijfhon
derd jaar bestaan zou. Welis
waar was het exacte bewijs
voor deze ouderdom niet te le
veren, aangezien men slechts
houvast had aan een vreemd-
gevormd kannetje, dat bij rio
leringswerkzaamheden op de
Markt werd opgegraven en
volgens deskundigen het jaar
tal 1455 droeg, doch men
meende deze gelegenheid tot
een groots herdenkingsfeest
niet te mogen laten voorbij
gaan. Men ging dus van het
standpunt uit, dat het opgedol
ven kannetje destijds door een
Purmerhornse pottenbakker
was gebakken ter gelegenheid
van de feestelijke stichting van
Purmerhorn en richtte in aller
ijl een eeuwfeest-commissie
op die, zoals dat heet, de plan
nen der viering in uitvoerbare
vorm moest trachten te gieten.
Dat gieten werd een vlotte
aangelegenheid, zodat het feest
spoedig op poten stond. Naast
allerlei andere originele ideeën
zoals kinderspelen, een
zeepkistenrace, concerten op
het Marktplein en een bloe
mencorso bracht de com
missie een verrassende vondst
ter tafel: het houden van een
tentoonstelling.
Als er één plaats in Neder
land is, waar een tentoonstel
ling zin van bestaan heeft, dan
is het wel Purmerhorn. De nij
verheid van dit liefelijke
plaatsje concentreert zich om
twee ambachten, die de sfeer
van oeroude degelijkheid en
kunstzin met zich voeren: meu
belmakers en linnenwevers
dragen dagelijks de roem van
Purmerhorn uit in degelijke
stukken handwerk, die over de
ganse wereld gevraagd worden
om hun simpele charme, hun
antieke eerlijkheid en hun
duurzame handwerkkwaliteit.
De Purmerhornse meubelma
kers en linnenwevers waren er
wel voor te vinden, eindelijk
eens gezamenlijk voor het
voetlicht der wereld te treden
met een keur van hun produc
ten. De expositie van hun al
oude en toch weer gloed
nieuwe ambachts-oeuvre zou
niet alleen de grootse viering
van het vijf-eeuwenfeest een
onvergelijkelijke glans verle
nen, doch tevens het materiële
belang van Purmerhorn een
danige duw in de goede rich
ting geven.
Zo zijn er dan achter de
A
schermen van „De Gouden
Leeuw" maandenlang druk
spijkers met koppen geslagen,
waarbij het afwegen van be
langen de voornaamste bezig
heid vormde doch en dat zij
met voldoening vermeld
waardoor tenslotte de organi
satie van de feestelijkheden een
veelbelovende gestalte kreeg.
Het programma zag er zó
aanlokkelijk uit, dat het waar
lijk niet daaraan geweten zou
kunnen worden, wanneer niet
heel Nederland en velen uit
het buitenland naar Purmer
horn zouden reizen om het ju
belende dorp te bezoeken en te
genieten van al de attracties,
die in het vindingrijke brein
van de commissie waren ont
staan.
Het is enkel jammer, dat ze
daar in Purmerhorn zo'n moeite
gehad hebben met een on
belangrijk lijkend détail
van de organisatie Het is merk
waardig hoe een gans bouwsel
van ideeën kan wankelen door
de onvolkomenheid van één
klein onderdeeltje.
„Purmerhornse Meubelma
kers en Linnenwevers" prijkte
reeds in kolossale, sierlijke
letters boven de enorme tent,
waar de expositie van de am-
bachtsschatten zou worden in
gericht, toen men er nog steeds
niet in geslaagd was, een
manspersoon te engageren om
als portier bij de ingang der
tentoonstelling dienst te doen.
Men had een keurig hemels-
Mauw uniform laten maken
net een prachtige pet erbij,
wat de aantrekkelijkheid van
ieze goedgehonoreerde sei-
Eoensbetrekking niet weinig
sou moeten verhogen. En
toch
Er kwamen honderden solli
citanten, stoere en integere
mannen, als het ware geboren
om aan een ingang te staan
en kaartjes af te scheuren
doch geen van hen bleek ge
negen om tenslotte de over
eenkomst aan te gaan en zich
te verhuren.
De commissie zat verbaasd.
Was het loon te laag? Zij deed
er wat bij en plaatste een
nieuwe aanlokkelijke oproep.
Opnieuw werd zij nagenoeg
weggespoeld door een storm
vloed van liefhebbers, zodat
„De Gouden Leeuw" te klein
bleek. Doch opnieuw verlieten
alle sollicitanten mismoedig en
teleurgesteld in kleine groepen
de lokaliteit, die zij met zoveel
enthousiasme waren binnen
getreden
Het was een raadselachtige
zaak.
Het vijf-eeuwenfeest dreig
de schipbreuk te lijden, voor
zover men een dergelijk natio
naal evenement met een schip
kan vergelijken. De commissie
begon aan spoken te geloven
en sommige leden kregen be
nauwde dromen. Een hunner
ging tekenen van een nerveuze
aandoening vertonen, die op
het nippertje de kop kon wor
den ingedrukt. En toen kwam
de reddende engel.
Het was een rechtschapen,
struise boerenzoon, wiens on-
dermatig bezit aan slimheid
tenvolle werd goedgemaakt
door een onkreukbare volg
zaamheid. Hij zei op alles ja en
amen, hij aanvaardde alle
voorwaarden en paste gehoor
zaam het keurige uniform en
de glanzende pet met gouden
letters. Hij vond niets, dat hem
kon doen aarzelen. Het loon
was hoog. Het pak was mar
tiaal. Het werk was licht.
Waarom wilde niemand? Hij
wilde wél. Hij wilde zelfs
graag, en hij zou met genoe
gen te eeuwigen dage kaartjes
blijven afscheuren als de com
missie dat van hem verlangde.
Onkreukbaar en gehoorzaam.
De commissieleden vielen
elkander om de hals en riepen
de waard van „De Gouden
Leeuw", aangezien men een
hartversterking zeer wel van
node had. De gloednieuwe por
tier ging, met zijn uniform in
een bruin papier onder de arm,
naar huis om de openingsdatum
af te wachten en op die dag
in alle vroegte te verschijnen.
Alles was in kannen en krui
ken. De „Purmerhornse Meu
belmakers en Linnenwevers"
gingen een glorieuze tijd tege
moet.
Doch aan de vooravond van
de opening kwam de vader
van de struise portier het pak
terugbrengen. Zijn zoon had
zich toch bedacht, zei hij. Hij
had het wel willen doen, maar
de hele familie had het hem
verboden. Zij hadden gedreigd
hem een pak ransel te geven,
als hij het toch zou doorzetten.
De simpele, volgzame jonge
man was voor dat geweld ge
zwicht.
Maar waarom??! vroeg de
commissie wenend.
De vader pakte het uniform
uit en nam de prachtige pet in
zijn ruwe boerenvuisten. Hij
wees met een knoestige vinger
naar de gouden letters op die
pet en zei:
„We willen niet dat hij voor
aap staat".
En de commissie sperde de
ogen open om de gouden letters
nader te bestuderen. Zij zette
brillen en lorgnetten op en zei
toen: „O!"
Op de pet stond de afkorting
van de naam der expositie.
Verder niets. De afkorting van
„Purmerhornse Meubelmakers
en Linnenwevers". Gewoon
dus: PUMMEL.
J. L\J
Onder een smoes verstaan wij een
verzinsel, een praatje, dat men gebruikt
als voorwendsel, verontschuldiging of
aanloopje tot een gesprek. Het is een
woord dat uit het Hebreeuws stamt.
Daar betekent shemu oh: tijdingen,
nieuws. Oorspronkelijk werd het dus
door onze Israëlietische landgenoten ge
bruikt; vandaar is het in de algemene
taal opgenomen. Van smoes is natuur
lijk het werkwoord smoezen afgeleid,
dat zowel betekent: praatjes verkopen
als: bedekt en zacht met iemand praten,
vooral ten koste van iemand anders.
In Oud-Beijerland betekent smoesen:
begrijpen, waarschijnlijk door de bijge
dachte aan de uitdrukking: in de smie
zen hebben, waarover de volgende keer
^icts zal worden meegedeeld. j
Zij vormen onmiskenbaar een tweeling,
zo van naar schatting tien jaar. Hun blon
de krullenkopjes volgen met rukkende be
wegingen de meest markante punten van
het voorbijschietende landschap, want zo'n
sneltrein biedt geen gelegenheid tot een
rustig bekijken van al dat fraais.
Het zijn aardige kereltjes, die twee, met
hun wipneusjes en bolle wangetjes, hun
blauwe vestjes en korte grijze broekjes.
Zodra de eindeloze rij weilanden en sloot
jes hun begint te vervelen, openen zij een
gesprek met een kolossale geelbruine
speelgoedaap, die met onbewegelijke ogen
de reizigers aanstaart: een pluizig brok
kinderplezier met een veel te grote kop
en een wanstaltig lichaam met verhoudin
gen, die moeder Natuur nooit voor haar
rekening zou willen nemen. Maar voor de
tweeling is hij de enige aap, die meetelt
op deze wereld.
Intussen is hun vader een gesprek be
gonnen met zijn overbuurman in de coupé.
Het duurt niet lang, of de dure tijden ko
men ter sprake en al spoedig heeft de vader
het dan over het dure reizen.
Het is haast geen doen meer, vindt
hij, vooral niet als je met z'n vieren op
stap gaat, en hierbij wijst hy op zijn vrouw
en de tweeling.
Het is even stil, dan komt er een reactie
op zijn woorden. Niet van de overbuurman,
maar van een der tweelingen, die het ge
sprek blijkbaar heeft gevolgd.
Hebt u dan niet voor Hasdrubal be
taald?, vraagt de kleine man verwonderd,
terwijl hij demonstratief de grote aap een
eindje optilt.
Het ontkennende antwoord doet de twee
ling enigszins beteuterd naar hun aap kij
ken. Vreemd, denken ze, Hasdrubal is bijna
net zo groot als wij, hij reist met iedereen
hier in de trein mee en tóch is er voor hem
niet betaald
De trein nadert het einddoel: de reizigers
staan op, hijsen zich in hun jasen en halen
de koffers uit het bagagenet. Ook de twee
ling moet er aan geloven; de rode jasjes
moeten worden aangetrokken en dus wordt
Hasdrubal even in een hoek gezet.
De conducteur, spiedend over banken en
bagagenetten, doet zijn laatste ronde door
de lege trein. De buit is groot vanavond:
twee hoeden, een parapluie en een actetas.
Hij laat zijn ogen glijden door de laatste
coupé en begint dan te grinneken: in een
hoekje zit, in elkaar gedoken alsof hij in
diepe slaap is, een enorme geelbruine
speelgoedaap.
Kom vriend, laat me je kaartje maar
eens zien, grapt de man met de pet en dan
sjort hij het beest onder zijn arm. Wat zul
len de collega's lachen!
In de bus is het verre van stil. Hoog
boven het rumoer van de motor uit klinkt
het gehuil van twee jongetjes. Ze hebben
blonde krullen, ondeugende wipneusjes en
dragen gelijke rode jasjes. Hun moeder
probeert hen te kalmeren:
Zo erg is het nu ook weer niet; mor
gen gaan we terug naar het station, wie
weet of niet een aardige meneer Hasdrubal
gevonden heeft!
Maar die toezegging alleen is voor de
jongetjes niet voldoende; daarmee is de
schuldige nog niet aan de kaak gesteld.
En dan gilt een van hen, vol verbittering,
terwijl hij driftig met z'n vuistjes in z'n
ogen wrijft:
Het is pappie z'n schuld, dan had-ie
maar voor hem moeten betalen!
N. R. K.
ADVERTENTIE
ItocM/sw
ALPHA PASTA WATERVERF
De „Reformed Churches" in Australië,
waarvan de leden voornamelijk afkomstig
ziin uit een van de kerken van de gerefor
meerde gezindte in Nederland, hebben een
georganiseerde hulpverlening gevormd voor
pas aangekomen Nederlandse emigranten.
Deze organisatie, het „Reformed Migrant
Sponsoring Committee", heeft de erken
ning verkregen van de Australische re
gering en kan thans emigratiewerk ter
hand gaan nemen. Haar tegenspeler in Ne
derland is de Christelijke Emigratie Cen
trale. De moeilijkheid is, dat, wil de orga
nisatie erkend worden, deze zich over ge
heel Australië zal moeten uitstrekken, dus
vertegenwoordigers zal moeten hebben in
alle staten.
De „Reformed Churches" zijn daarin
thans geslaagd. De heer C. Moerman te
Wollongong is tot algemeen secretaris van
het comité benoemd. In alle staten zijn re
gionale comité's gevormd.
Nu de organisatie is erkend, is de bepa
ling van een verplicht tweejarig contract
vervallen.
De belangstelling voor Australië neemt
toe. Dit land staat thans voor de Neder
landse emigratie aan de top. In de eerste
drie maanden van dit jaar waren er in
totaal aanmeldingen voor emigratie van
6250 eenheden (ongeveer drie per eenheid).
Daarvan waren er voor Australië 1272, voor
Canada 673, voor de Ver. Staten 475, voor
Nieuw Zeeland 271, voor Zuid-Afrika 201
en voorts nog naar andere landen. Naar
Nieuw Zeeland liep de emigratie te
rug. De cijfers in de afgelopen jaren waren
respectievelijk 3781 (1951), 4575 (1952),
2575 (1953) en 768 (1954).
