„ISELAND", vanouds het
dorado van moedige vissers
Da Costaschool trok veler
oprechte bewondering
THALIA A
In
1959 zal het noodsignaal op zee
een nieuw geluid vormen
Koning Belsasar en de Velsenaren
Knipperen of constant
Zuster hangt schort
aan de wilgen
X
LANGS SLUIZEN EN HAVENS
Witte streepop echolood scheidt
vissenschool van zeebodem
I Eten en brommen
Zieke in de buurt? „Ik kom!
WOENSDAG 23 OKTOBER 1957
4
De moderne vissserij zag nieuwe perspectieven
in de ruige wateren rond het eiland
DE ONVERGETELIJKE MELODIE
Vele hinderwetsaanvragen
van groot- en kleinbedrijf
OLD CLOTHES NEW
Weer In korte tijd gereed
NIEUWS IN ELEKTRONEN
Bekroond
DE VISGRONDEN bij IJsland genieten al eeuwen lang grote bekendheid. Vandaag
aan de dag wordt er nog druk gevist door Britse, Duitse en Belgische trawlers om
or enkele te noemen. Voor ons land is de visserij bij IJsland van geen betekenis meer
en dat verschilt heel wat met vroeger. In de 17e eeuw gingen er al Hollandse vissers
naar IJsland. Dit wordt bewezen door een voorval dat zich in 1655 afspeelde. In dat
jaar verkocht Cornells Janz. Truitingh van Vlieland aan Pieter de Vos, koopman te
Rotterdam, een partij gezouten kabeljauw en stapelvis, die Jelle Alberts, na elf weken
op de visserij naar IJsland te zijn geweest, zou hebben gevangen. De vis moest worden
geleverd zodra het schip binnen was en wel bij de 100 stuks, te weten „64 koppel
voor iedere hondert, ieder visch met den staart ter lengte van 22 duim"; mochten zij
kleiner uitvallen, dan golden er twee voor één. In deze transactie wordt voor het
eerst gesproken van een lading, die reeds bij voorbaat werd verkocht, hetgeen wijst
op een bestaand bedrijf, waarvan de opbrengst was te schatten.
Maassluis was in die tijd een belangrijke
haven waar vissers naar IJsland uitzeilden
maar ook in Zierikzee had de IJsland-
•vaart vurige aanhangers. Toen in 1672 we
gens de oorlog het uitvaren bij plakaat
verboden was, voeren twee schippers
's nachts de boom stuk, hoewel zij kort te
voren de burgemeester van Zierikzee
plechtig hadden beloofd niet te zullen ver
trekken. Jan Vogel was de boosdoener, die
zich de toorn van de burgervader op de
hals haalde door ondanks het verbod de
reis naar IJsland te ondernemen. Zo was
het vroeger toen de vissers alle middelen
te baat namen om in zee te komen en een
maal in zee liep men groot gevaar wegens
de vele kapers op de Noordzee.
Ook bij de IJslandvaart hebben de
stoomschepen de zeilvaartuigen gevangen.
Eeuwenlang is de beug het aangewezen
vistuig geweest en hoewel deze visserij-
methode thans nog bij IJsland wordt toe
gepast is de trawl het voornaamste vistuig
geworden, Toen eenmaal de stoomtrawler
in ons land was geïntroduceerd zijn wij
niet achtergebleven. In de beginperiode
van het IJmuidende trawlerbedrijf hebben
vele schepen aan de IJsland visserij deel
genomen, maar de ontwikkeling hebben wij
niet bij kunnen houden vergeleken met
Engeland en Duitsland, waar steeds grote
en moderne schepen zijn gebouwd voor de
visserij bij IJsland,
Het eiland
Maar hoe staat het nu met IJsland zelf.
Het is haast vanzelfsprekend dat een zo
gunstig gelegen land, zelf een trawlervloot
heeft en inderdaad is dat zo. Het is een
vloot waar menig land jaloers op kan zijn.
Voor de tweede wereldoorlog was de vloot
van betrekkelijk weinig betekenis, maar
daarna is IJsland in de gelegenheid gesteld
een flink aantal kapitale trawlers te laten
bouwen in Engeland. Thans beschikt de
IJslandse visserij over 53 trawlers en 55
schepen groter dan 100 bruto reg. ton. Bo
vendien heeft men nog over de vijfhon
derd kleine vaartuigen.
Ons land heeft indertijd ook trawlers
aan IJsland geleverd. Het waren schepen,
die ruim 10 jaar hadden gevaren voor de
n.v. Stoomvisserij Mij. Mercurius te IJmui-
den, de Silvain IJm, 102 en Donald IJm.
103. Deze schepen waren in 1904 gebouwd
ADVERTENTIE
het theater met de beste films
DONDERDAG a.s. 8 uur
in een speciale voorstelling
een grandioos weerzien met een
beroemde film
(A SONG TO REMEMBER)
met Paul Muni - Merle Oberon -
Cornel Wilde.
Een grandioze kleurrijke verfilming
over 's werelds beroemdste componist
FREDERIC CHOPIN.
Een hartstochtelijk levenswaar ver
haal vol romantiek en meeslepende
muziek Toegang 18 jaar.
Burgemeester en wethouders van Velsen
brengen ter kennis, dat ter gemeentesecre
tarie ter inzage liggen de volgende verzoe
ken om vergunning ingevolge de hinder
wet van:
de Steenkolenhandelsvereniging n.v.
Rijnkade 1 te Utrecht tot het oprichten,
enz., van een benzinepompinstallatie op
het perceel op de hoek van het Moerberg-
plantsoen met de Kennemerlaan te IJmui-
den;
H. G. Schoonhoff, IJmuiderstraatweg
115/117 te IJmuiden tot het oprichten,
enz., van een houtzagerij en -schaverij op
het perceel IJmuiderstraatweg 115117 te
IJmuiden;
de Koninklijke Nederlandse Hoogovens
en Staalfabrieken n.v. te IJmuiden tot het
uitbreiden van het bedrijf met diverse in
stallaties en motoren ten behoeve van de
inrichting van Hoogoven IV;
Bakker Winkel n.v., Wijkerstraatweg 182
te Velsen-Noord tot het uitbreiden en wijzi
gen van de brood-, koek- en banketbak
kerij door het bijplaatsen en verplaatsen
van werktuigen en elektromotoren;
n.v. Purfina Nederland tot het uitbrei
den van de benzinepompinstallatie met een
dieseloliepompinstallatie, op het perceel
Trompstraat 9 en 11;
Construktiebedrijf Klein n.v., Lange
Nieuwstraat 281 te IJmuiden tot het op
richten van een construktiewerkplaats op
het perceel Alexander Bellstraat no. 2, te
IJmuiden;
de Koninklijke Papierfabrieken van Gel
der Zonen tot het wijzigen en uitbreiden
van de fabriek te Velsen door het bij
plaatsen van twee nieuwe portaaltopdraai-
kranen en het verplaatsen van één brug-
kraan;
de firma Conlas tot het oprichten, enz.
van een construktiewerkplaats op het per
ceel Meervlietstraat no. 8 te Velsen;
de Steenkolenhandelsvereniging n.v.
Rijnkade 1 te Utrecht tot het oprichten,
enz., van een gasoliepompinstallatie, op het
perceel de Ruijterstraat 178 te IJmuiden.
Op donderdag, 7 november 1957, te elf
uur, zal ten gemeentehuize ten overstaan
van het gemeentebestuur, één of meer van
van zijn leden, dan wel één of meer door
dit bestuur aangewezen ambtenaren, aan
een ieder gelegenheid worden gegeven om
mondeling bezwaren tegen inwilliging van
dit verzoek in te brengen.
bij M. van der Kuijl in Slikkerveer en vrij
geregeld visten ze in de IJslandse wateren.
In 1915 werden de schepen naar IJsland
verkocht: de „Silvain" kreeg toen de naam
„Thorstein Ingolffson" en de „Donald"
werd verdoopt in „Thor". De IJslanders
hebben de schepen echter kort daarna
weer verkocht en wel naar Frankrijk.
Voorts is een in 1926 te Dordrecht bij H. J.
Koopman gebouwde stoomtrawler even-
ADVERTENTIE
KONINGSPLEIN 10 - TELEFOON 4886
eens naar IJsland gegaan, die eerst onder
de naam „Gladur" en later als „Olafur"
jarenlang in de vaart is geweest.
Nieuwe schepen
Na de oorlog hebben vooral de Britse
werven veel opdrachten uitgevoerd voor
de bouw van trawlers voor IJsland, grote
schepen zowel stoom als motor, maar ook
een Duitse werf heeft pas een grote motor
trawler opgeleverd. Dit schip is gebouwd
bij de bekende werf A. G. Weser, Werk
Seebeck te Bremerhaven, die in de loop
der jaren al een hele vloot van trawlers
gebouwd heeft. De aldaar gebouwde mo
tortrawler heet „Gerpir", waarvan hier
naast een foto is afgedrukt. Deze grote
moderne motortrawler meet 804 reg. ton
bruto, is 63.90 meter lang over alles, 56.39
m. lang tussen de loodlijnen, maar liefst
9.75 m. breed en 5.18 m. diep. Een 1470
paards MAN motor geeft 't schip een snel
heid van bijna 14 mijl. De bemanning van
de „Gerpir" bestaat uit 42 man.
Op de 2e januari van dit jaar is deze
motortrawler aan de rederij Baejarsjodur
te Neskaupstad in IJsland overgedragen.
Arie van der Veer
Helaas beschikken wij niet over een
plaatje uit de middeleeuwen: het zou
het contrast kunnen vormen met deze
moderne IJsland-vaarder, de 56 meter
lange motortrawler GERPIR (1470 pk).
99
HET INTERNATIONALE NOOD VERKEER voor de scheepvaart zal in 1959 een
nieuw signaal in de ether brengen, dat de afgelopen dagen al een paar keer over de
Vissershaven van IJmuiden heeft weerklonken een dubbele toon met een be
paalde frequentie uitgezonden, doordringend genoeg om het huidige „mayday" te
doen vergeten. Er verkeerde overigens geen logger of trawler in narigheid langs
Zuid- of Noordzij en het geluid kwam niet eens van een schip de demonstratie
wagen, waarmee Radio Holland sinds enige weken op pad is langs de Nederlandse
havens was er verantwoordelijk voor. Want de zender, die temidden van vele andere
moderne navigatiemiddelen in het binnenste van deze wagen is opgesteld, is voor
zien van een loudhailer-met-terugspreek-mogelijkheid, hetgeen dus niet alleen wil
zeggen, dat de bijbehorende luidspreker het genoemde signaal met grote kracht over
de havenkom slingerde, maar ook, dat de toevallig langskomende hal-politiechef
J. Kerkhof enigszins verstoord opkeek, toen hij door het ding werd gepraaid. De
terugspreekmogelijkheid was er tenslotte voor verantwoordelijk, dat zijn opmer-
gingen via de installatie naar de luidspreker binnenin werden doorgegeven en het
had een heel geanimeerd gesprek kunnen worden daar op de kleine steentjes van
de Zuidzij.
Waarmee maar bewezen wil zijn, dat de
elektronica nog op geen stukken na aan
het eind van haar latijn is. Want naast de
„Zeermeermin", die Radio-Holland in deze
demonstratiewagen met de gerechte trots
van een ontwerper ener zo compacte zend-
ontvanginstallatie met zulk een simpele
bediening laat zien, verbergt deze wagen
nog ettelijke andere snufjes. Om even in
het prettige gezelschap van deze „Zee
meermin" te blijven: het compacte appa
raat, dat met een vermogen van liefst 100
watt op de zender, en een modulatiever
mogen van 130 watt werkt, is al voorzien
van de nieuwe noodinstallatie, die geheel
automatisch blijft ingeschakeld, zodra er
moeilijkheden aan boord dreigen door
het omdraaien van een schakelaar gaat de
zender op de noodgolf de straks interna
tionaal wordende dubbele toon uitzenden,
die bij het aankoppelen van een loudhailer
ook nog eens via de luidspreker de lucht
in jankt. Wordt zulk een schip door de be
manning verlaten, dan kunnen omliggende
schepen altijd nog een peiling op het zen
dende vaartuig trekken, terwijl er in de
sloep een hoorn zal moeten worden aan
gebracht, waarop hetzelfde signaal ge
blazen ka worden. Wat alles tezamen bij
„dik van mist" een nieuwe kans op het
behouden van mensenlevens opent.
Drie centimeter
Het is niet alleen radio, wat er blinkt in
het binnenste van de Radio-Holland-wa-
gen. Er staat ook een wand je-vol echo
lood en een drie-centimeter radar, die door
het lage gewicht van zowel antenne als
ontvanger en de scherpe beeldweergave
al heel wat enthousiasme heeft verwekt en
waarvan het reikvermogen varieert tussen
een halve en 48 zeemijl. Het minimum be
reik ligt in de praktijk uiteraard lager:
beneden de dertig meter zelfs en de bij
naam van dit handzame toestel ontleent
het aan de golflengte, waarop het werkt:
drie centimeter.
Witte streep
Nieuws is echter de „witte streep". De
meeste echoloden hebben tot nu toe het
nadeel, dat de op het papier komende
„echo", de golvende streep dus van vis-
school of zeebodem of beide, geen onder
scheid maakt tussen vis en bodem.
Zwemt er een school vissen vlak langs de
zeebodem, dan zou de schipper, die het
vangstgebied niet op zijn duimpje kent
aan de hand van het echobeeld op zijn
lood kunnen veronderstellen, dat het wat
„droger" ofwel ondieper wordt: de zwerm
vissen vormt namelijk een verhoging op
de bodem van de zee. Dank zjj een ver
nuftige vondst echter is men nu in staat
praktisch eik bestaand echolood uit te
rusten met een „witte streep".
Deze witte streep blijft altijd tussen
zeebodem en visschool, zodat er een af
scheiding gaat ontstaan en de schipper
voortaan elke diepzwemmende vissenpo-
pulatie zal knnnen onderscheiden. Hier
mee heeft het schrijvende echolood een
fiks stuk van de achterstand op de zoge
naamde „lupe" ingehaald de lupe, die
immers door middel van een kathode-
„vonk" een visschool wél liet zien, maar
het beeld ten eerste te kort vasthield en
ten tweede niets vastlegde op papier, zo
dat zelfs een opmerkzame schipper vaak
maar heel moeilijk het plekje terug kon
vinden, waar hij even tevoren een mooie
spok langs de grond had zien zwemmen.
Simpel lood
Dat het echolood verder zal worden ge
perfectioneerd en daarbij vereenvoudigd,
is geen wonder in luttele jaren heeft dit
opsporingsmiddel immers een zo grote
populariteit opgebouwd, dat er wel een
klein en goedkoop lood moest komen, dat
ook voor de smalle vissersbêurs bereik
baar is. Van Duitse bodem stamt een sim
pel toestel, dat nog geen dertien kilo
weegt en met een opgenomen vermogen
van 45 watt zijn grotere broers niet gauw
uit de weg gaat wat de betrouwbaarheid
betreft de drie types, die er van worden
gemaakt reiken tot 28, 55 of 82 vaam.
En tenslotte is daar in deze demonstra
tiewagen, die langs de havens van Ne
derland en wellicht straks ook buitens
lands niet alleen een prachtig stukje vis
serijvoorlichting, maar ook alle mogelijk
heden tot een perfecte doormeting ver
bergt (een stroomaggregaat maakt het ding
onafhankelijk van het lichtnet of accu's)
de al bekende draaibare peilantenne, die
onder de naam „Verotes" enige nieuwe
mogelijkheden brengt op het gebied van
peilapparatuur: een draaibare en zicht
bare, want vertikale peilschaal, die is in te
stellen op de koers van het schip en direct
de scherpste peiling geeft.
Het zien van een filmpje over Londen in de sombere
dagen van 1940, gedraaid voor enkele BB-noodwachters en
het slaken van een hartige kreet over de onderbezetting
dezer BB in onze A-gemeente heeft het grote opperhoofd
dezer organisatie in ons gewest, de heer W. van Lier op
allercharmantste wijze de pen doen bestijgen en ik laat u
met grote graagte mee-genieten van zjjn verweer. Een ver
weer, dat speciaal ingaat tegen mjjn lichte huivering jegens
de Bescherming Bevolking, waarover aan het eind meer.
Eerst moet u maar even lezen.
eventjes? Over het stelen van
mijn hart namelijk. Ik ge
loof namelijk, dat de opzet
van de B.B. in al haar droeve
noodzaak soms wat al te
breedvoerig en te wijdspra-
kig is, dat er wat al te veel
levensonderhouden te ver
geven zijn geweest en dat
het apparaat daardoor wat
al te kostbaar werd.
Dat het hier en daar wat
al te militairement ging wor
den en dat er daarom vele
goedmenende lieden kop
schuw zijn geworden.
Met u, heer Van Lier ben
ik het overigens helemaal
eens over de noodlottige
dwang, die achter deze orga
nisatie schuilt. Waarom
vraagt u niet eens alle Vel
senaren, hoe zij over de B.B.
denken en waarom zij die
B.B. zo links laten liggen?
Er komen vast even verras
sende als leerzame antwoor
den. Om alvast een begin te
makenwie gooit zijn be
zwaren eens op mijn tafel?
„Uw noodkreet in de Ken-
nemer Lantaarn van 12
dezer, onder de titel „Na een
filmpje over Londen" was
mij uit het hart gegrepen en
ik ben dan ook zeer dank
baar dat u voor eenmaal de
hondjes van meneer Kruis
wijk en de bruiloften liet
rusten voor een zaak, waar
over u normaal uw lantaarn
licht niet laat schijnen.
Het is mij uiteraard maar
al te goed bekend, dat in het
bijzonder in het door u ge
noemde deel van onze ge
meente de „paraplu" nog
geenszins gereed staat en
wij niettegenstaande alle po
gingen, onvoldoende belang
stelling voor onze B.B. heb
ben kunnen wekken onder
de bewoners daarvan. Daar
om hoop ik dat deze bewo
ners uw „teken(tje) aan de
wand" beter zullen verstaan
dan wijlen Koning Belsasar
en mee zullen helpen onze
B.B. ook in dat gemeentedeel
tot een werkelijke „paraplu"
te maken.
Toch, waarde Lampenier,
zou ik graag op één zin uit
uw zo gewaardeerde lichtflits
terugkomen, n.l. waar u
spreekt over „de B.B. heeft
mijn hart ook niet gestolen
enz." Dat een B.B.-organisa
tie noodzakelijk is, omdat de
waanzin van een nieuwe
oorlogsbrand nog steeds niet
tot de onmogelijkheden be
hoort, wordt zeker ook door
de noodwachters evenzeer
betreurd als door ieder an
der weldenkend burger en
des te meer voor diegenen
van hen, die in de afgelopen
oorlog van nabij werkelijk
grote rampen medemaakten
(o.g. was op die nacht van
29 december 1940 in Londen
en aanschouwde de ontstel
lende city-brand rondom St.
Paul's, een ramp, die zich tot
een dergelijke omvang kon
U Vandaag was het op twee
plaatsen goed toeven temid-
g den van bloemen en hand-
J drukken, voldane gezichten
en trotse zakenmensen. Want
niet alleen dat er in het verre
westen van IJmuiden een pe
il waardeerde eettent bijkwam
B aan de Bik en Arnoldkade
U (vandaar de naam), waar
H verpieterde treinreizigers,
jj vermoeide bussenaren en
H naar-een-pittig-hapje-snak-
kende zeebonken hun honger
B kunnen stillen ten koste van
S één of meer kwartjes, maar
S aan de gestaag wassende
H stam van IJmuidens zaken-
B leven groeide voorts ook nog
B een vergrote en gemoderni-
seerde winkel in fiets- en
B bromfietsonderdelen.
m Dat gebeurde allemaal van-
I middag, terwijl u er net over
8 liep te denken op de brom-
8 mer te stappen en een cro-
H quet te gaan halen.
H Was uw ketting er afge-
8 lopen, dan had meneer J. J.
g van der Werf, Kennemerlaan
g 19 u vast wel even geholpen
fj en had u dan nog een har-
g tige bete van node gehad,
S dan was de nieuwe cafetaria
J van Schagen aan de Bik en
m Arnoldkade uw adres ge-
H weest.
g Mijn dubbele felicitatie bij
B deze openingen zolang de
H brommers beneden de veer-
B tig kilometer per uur blijven
g en de croquetten beneden de
B zesentwintig cent, blijft het
m een plezier uw beider bloei
gade te slaan!
uitbreiden, omdat toen de, na
1940 zo geperfectioneerde
georganiseerde-zelfbescher
ming, nog in het eerste op-
bouwstadium bevond).
En dat er bij de opbouw
van onze in feite nog jonge
B.B.-organisatie nog
steeds vele fouten gemaakt
worden en ook aan de or
ganisatievorm nog vele on
volkomenheden kleven, ak
koord, zeker o.g. zal dit niet
ontkennen en niets zal hem
liever zijn dan opbouwen
de critiek te ontvangen.
Maar, aangenomen, dat
ook u de B.B. nog als een
betreurenswaardige
noodzaak ziet (dat doet u
blijkens uw noodkreet), dan
kan toch ook deze „organisa
tie van burgers voor bur
gers" slechts een werkelijke
paraplu worden indien zij
zich gedragen weet door de
belangstelling, sympathie en
medewerking van alle goede
medeburgers.
Daarom, Lampenier, vraag
ik wel degelijk een plaatsje
in uw hart en in de harten
van al deze burgers voor
onze organisatie met begrip
en belangstelling daarvoor en
van degenen die hiertoe in
staat zijn, daadwerkelijke
deelname in onze B.B.
Totdaten moge het
spoedig zijnwij deze pa
raplu voorgoed naar een
historisch museum mogen
verbannen, met alle verdel
gingsmiddelen die het men
selijk brein tot dat tijdstip
zal hebben uitgedacht.
Met de meeste hoogachting,
Het hoofd Bescherming
Bevolking,
W. VAN LIER
Ziet, dit is kerelstaal en
ik ben blij, dat de heer Van
Lier de handschoen niet liet
liggen. Mag ik óók nog heel
a
Het waarlijk voortreffe
lijke idee, waarmee de ver
enigde Velsense huisvrou
wen zich aangorden in de
kleine strijd voor hun zieke
medevrouwen: de SAMVRO,
uit welke lettercombinatie
men deze vrouwelijke geza
menlijkheid gelieve te halen,
gaat een „buurtziekenhulp"
op poten proberen te krjjgen.
Hoe vaak komt het niet
voor, dat moeder na een paar
dagen met achtendertig drie
te hebben doorgesjouwd het
moede hoofdje op het kussen
vlijt en dan moet merken,
dat het huishouden gronde
loos in de haché verdwaalt,
dat vader op de rand van
een zenuwinstorting verkeert
en dat de kinderen ernstig
vervuild bij de buren om een
korst brood bedelen.
In zulke en in alle meer of
minder ernstige gevallen wil
de SAMVRO de huisvrouwen
uit dezelfde buurt laten in
springen, als de officiële
gezinsverzorgingsinstanties
geen vervangende huisvrouw
in het vuur kunnen brengen:
een prachtige „burendienst"
dus, die een paar uur per
dag wordt gegeven op basis
van volkomen vrijwilligheid.
Langer dan een week mag
het niet duren en de zieke
mama mag zelf zeggen of zij
een bepaalde hulp wel of niet
accepteert.
In Santpoort lóópt het al
een beetje; in Driehuis staat
men aan het begin en in Vel
sen-Noord en IJmuiden wor
den de toebereidselen ge
troffen.
De organisatie is natuur
lijk niet zo heel simpel: op
elke 100 gezinnen wil SAM
VRO een „buurtvertegen-
woordigster" aanwijzen en
nu vraag ik u uit naam dezer
solidaire vrouwen nieuwe
adressen toe te voegen aan
het al respectabele lijstje
door mevrouw B. Hofman-
Vlas even te schrijven of te
bellen: Hofdijklaan 88, Drie
huis, telefoon 7050.
Tussen haakjes: we kunnen
hier als man zijnde weer een
punt aan zuigen.
De politie haalt op het
ogenblik een klein experi
mentje met ons uit, waarvan
het nut u wellicht niet ge
heel duideljjk is. En omdat
ik u niet graag met gefronste
voorhoofden door het leven
zie gaan, maar liever tevre
den over alweer een weten-
schapje erbij, moet ik het u
op deze smalle leest ver
tellen.
Het is niet makkelijk, om bij een gewaardeerd medemens,
wiens laatste werkensuur gaat slaan en wiens eerste pen
sioensminuut nadert, de juiste woorden te vinden. Tussen
„daar ga je Jan" en „Het is met innige weemoed..." liggen
namelijk zovele mogelijkheden en zelfs dan is het nóg uiter
mate moeilijk de juiste keus te doen. Voor zuster De Jong
uit Santpoort wordt het dubbel zwaar, omdat ik zeker weet,
dat zij er helemaal niets van weten wil en dat zij eigenlijk
maar liever achter een plukje hei zou wegkruipen op het
moment, dat zij de actieve dienst bij het Witte Kruis moet
verlaten om de rust van het pensioen binnen te gaan.
Echter zal ook zij deze, van
gemengde gevoelens voor
ziene, beker moeten ledigen,
een beker, die in 1924 al voor
haar gereed stond, toen zij
als jong verpleegster afstu
deerde aan het Burger Zie
kenhuis te Amsterdam. Want
toen moet deze ras-verpleeg
ster al geweten hebben, dat
ze toch, tot de laatste dag,
niet anders zou kunnen dan
zorgen en zorgen en zorgen.
Om in haar schaarse vrije
tijd nóg eens te zorgen. Nim
mer voor zichzelf, altijd voor
anderen.
Sedert 1934 werkt zuster
De Jong in Velsen, voor het
Witte Kruis en als ik alle
patiënten op een rijtje moest
zetten, die zij bezocht, opge
monterd, toegesproken, inge
spoten en uitgelaten heeft,
dan zouden wij een heel eind
komen van hier naar Ka
rachi. Ik wil helemaal niet
naar Karachi, dus dat gaat
niet door en bovendien
weet u ook zónder dit wel,
wat zuster De Jong is ge
weest: een vrouw met een
hart.
Dat zij op 1 november af
scheid gaat nemen vindt Vel
sen jammer, en Santpoort
zelfs hèèl jammer. Maar het
moet. Hierbij vast een ste
vige handdruk naar Brede-
roodseweg 45. Stérkte.
Op twee kruispunten, uit
komend op de Stationsweg
(die nog steeds geen voor-
rangsweg is al handelen som
mige automobilisten er wel
naar), ik zeg op twee kruis
punten liggen twee nieuwe
straatmeubels in het plavei
sel: de uit andere steden al
bekende oranje bollen van
staal en gewapend glas, die
het hart van het kruispunt
markeren en waar een mens
een fikse schuiver over kan
maken wanneer hij er abu
sievelijk overheen rijdt per
motorfiets. Om daartegen te
waken én om een waarschu
wend oranje lichtje te ont
steken bij het naderende
kruispunt, heeft Velsens po
litie deze beide halve ballen
in het asfalt doen graven.
Nu knippert de ene, de
oostelijke zal ik maar zeg
gen, terwijl de westelijke
constant een vriendelijk licht
verspreidt.
En daar is het experiment
nu.
De politie wil graag weten,
wat het beste voldoet voor
de weggebruikers: knipperen
of niet-knipperen. Dat de
bollen nuttig zijn bij het
markeren van een kruising is
in andere steden al zonne
klaar bewezen (al heb ik ook
wel eens een nachtelijke auto
over zo'n ding zien vliegen,
dat de springveren uit de
carrosserie staken), maar nu
klemt nog de vraag, of knip
peren beter is dan niet-knip
peren. Als u er behoefte aan
hebt, kunt u de politie daar
van op de hoogte stellen.
Tijdens een bezoek van een
aantal belangstellenden aan
één onzer grote industrieën
stelde een bezoeker de goed
bedoelde vraag aan een toe
vallig langskomend werk
man: „Hoeveel mensen wer
ken hier eigenlijk?"
Antwoordde de werkman.
„Ongeveer de helft meneer"
Op zichzelf een bekroond
antwoord, waarover de an
dere helft niet eens boos
hoeft te worden.
Lampenier
«iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiM
In een door ouders overbevolkte gymna
stiekzaal van de hernieuwde Da Costa
school te Velsen-Noord werden gisteravond
nog eens de resultaten van de recente
verbouwingen in ogenschouw genomen. De
felicitatieredes die maandagavond afgesto
ken werden door de heren H. de Boer,
wethouder van onderwijs, A. de Jong,
wethouder van financiën en de districts
inspecteur van het onderwijs, de heer S. P.
de Jong, werden zelfs door de geschonken
tape-recorder nogmaals ten gehore ge
bracht.
De grote trots van het onderwijzend per
soneel, het grote glas-in-lood raam boven
de hal aan de zuidkant van de school, trok
ook bij de ouders de aandacht.
Het raam werd getekend door een der
aan de school verbonden leerkrachten de
heer P. H. Groot, de compositie als zo
danig is van ir. Regt.
De zestien panelen tezamengevoegd her
bergen vele symbolen, die een afzonder
lijke studie waard zijn.
Het hoofdthema in het werk is natuurlijk
het kind, gesymboliseerd door een spelend
meisje en een voetballende jongen, om
geven door een op een bijbel rustende
vlaggestok het Christusteken, de vlag met
wimpel en' het symbool van de Heilige
Geest: een duif.
Het bijzondere van deze compositie
wordt gevonden in de diagonaallijnen die
de panelen tot elkaar trekt en sterk een
verbonden geheel suggereren.
Ook aan de uitvoering werd zeer veel
zorg besteed en de firma F. L G. Prinsen
en Zonen te Vlissingen hebben met de
constructie, waarbij de metalen steunen
achter het raam in de loden strips ver
werkt werden, eer ingelegd.
De moeilijkheden bij de realisering van
het plan tot uitbreiding zijn ook bij de Da
Costaschool niet uitgebleven, verklaarde
het hoofd der school, de heer G. Suurmond.
doch wij kunnen alle eer geven aan de
architect de heer G. ten Broeke te Velsen
voor zijn fraaie oplossingen.
Opvallend zijn de bijzonder ruime brede
gangen in het nieuwe gedeelte, die het ge-
ooooooooooooooooooooooooooooooooocococooooocooooooooocc<
Met stemverheffing heeft de heer'p
g Sanders gisteravond meegedeeld, dal
wethouder H. de Boer hem heeft ge- 8
zegd niet te willen samenspreken over]
Velsen Noordse problemen met een 8
commissie - zondermeer, maar slechts
met een organisatie, wier leden de ver- g
antwoordelijkheid namens hun groepe- 8
ringen dragen. 8
O
XXXXXXXXJOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOa
volg waren van het feit, dat de oude fun
deringen voor dit werk opnieuw gebruikt
mochten worden Gelijkvloers treft men
onder andere aan een ruim handenarbeid-
1 lokaal, bevloerd met pastelblauwe rubber
tegels die een bepaalde sfeer op wekken,
waarin een nieuw projectieapparaat staat
te glanzen. Voorts zijn er tot stand gekomen
drie schoollokalen, een hoofdenkamer, een
personeelskamer en een spreekkamer.
Ook op de bovenverdieping pronken drie,
in verschillende kleuren gestoffeerde, klas
sen, die juist door die tinten een huiselijke
indruk maken. De heer Suurmond ver
klaarde ook bijzonder ingenomen te zijn
met de moderne was- en kleedgelegenheid.
De gehele vernieuwing maakt een in
druk van weloverwogen, doch sfeervolle
zakelijkheid die in dienst van de jonge
mens gesteld is.
