IJmuider Courant | 1958 | 6 september 1958 | pagina 13

DE DROOM VAN EEN
VREEMD KONIJN

Koude slaapkamers gevaarlijk voor baby's

DE WERKENDE VROUW

PARIJSE HOEDJES LATEN ZICH
NIET AAN DE WILCEN HANGEN

HYACINT OP GLAS

BIBB
ll ïlllpil

ZATERDAG 6 SEPTEMBER 1958

Erbij

PAGINA DRi.

apia

Nonnen-activiteit

ANTONIA RIDGE VERTELT
VOOR RADIO EN TELEVISIE
DE ENGELSE JEUGD OVER

„Bliimoedig verwachten" braken' J ..Schoenmaker houd je bi) je leest en UCIC11 iuu ,ullc

De Zonnebloemen

(Van onze medische medewerker

Over de gehele wereld neemt de vrouw
een steeds belangrijkere plaats in het
economische en sociale leven in. Het aan
tal werkende vrouwen neemt gestadig toe
in bijgaande grafiek geven wij een over
zicht van de situatie zoals deze zich thans

Turkije

Japan

Oostenrijk

W-Duitsl.

Frankrijk

Engeland

Ver Staten

'Zweden

Italië

kamers. Op hetzelfde medische congres, laat berekenen. In de Europese landen
waar dr. Mann zijn mededeling deed over gaat Oostenrijk aan de spits want de to
il* t? i jaarlijkse congres van de British de sterfgevallen bij pasgeboren kinderen tale beroepsbevolking bestaat voor veer-
Medical Association, het Engelse artsen- door afkoeling, verklaarde een andere tig percent uit vrouwen. In de communis-
genootschap, werden door een bekende dokter, dr. Guy Daynes: „we slapen in tische landen is het een onderdeel van de
Kinderarts, dr. Trevor Mann, verontrus- koude kamers, met de ramen open, ook binnenlandse politiek om de vrouwen
tende mededelingen gedaan over de funes- als het vriest. Maar we zijn nog verbaasd, steeds meer in het produktieproces op te
te gevolgen van te koude slaapkamers, in ais onze kinderen kou vatten en longont- nemen. Uit de grafiek is te zien dat bijna
het bijzonder voor zeer jonge kinderen, steking krijgen". de helft van de Russische beroepsbevol-
ur. Mann deelde mede, dat hij alleen Het is verstandig, een jong kind, ook al king uit vrouwen bestaat. Van deze vrou-
reedsmeer dan 100 sterfgevallen bij ba- js het ouder dan de baby's van zes weken, wen zijn e.r meer dan twee miljoen werk-
„s h®®" verzameld, die allen het slacht- waarover op het Engelse artsencongres zaam op een wetenschappelijke culturele
ofter zijn geworden van te grote afkoeling, gesproken werd, te beschermen tegen af- of onderwijsinstelling. Ongeveer 77.000
Hij noemt de verschijnselen, die de ba- koeling. De kamer moet zo nodig, in herfst vrouwen doen in Rusland wetehschappe-
bys bij te grote afkoeling vertonen: ijs- en winter verwarmd worden, bv. met een lijk werk terwijl het aantal vrouwelijke
kast-verschijnselen. De verschijnselen elektrisch kacheltje. Petroleumverwar- technici en ingenieurs meer dan een half
worden meestal met tij'dig genoeg her- ming veroorzaakt vaak veel vochtige miljoen bedraagt. Het wereldrekord voor
kend, aldus waarschuwde dr. Mann de damp in de kamer en is daarom minder het aantal werkende vrouwen vinden wij
Britse artsen, maar bovenal de ouders gewenst, gasverwarming neemt veel zuur- jn Joegoslavië. Van alle vrouwen in dit
van jonge kinderen. st0f weg uit de kamer. Bij wassen of ver- iand is n.£. 57% werkzaam in een beroep,

De kinderen zien er inist ened veznnd schonen van bet kind is het zeker gewenst, een percentage dat uniek in de wereld»is.

uit ze hebben rose wangetjes fiin rode dat dit niet in- een te koude omgeyi"§ In de Verenigde Staten vinden wij op

kleurtjes juist zoals men deze zo gaarne §ebeurt, bv. bij een temperatuur rond de ejke drie vrouwen er één die in een beroep

bi? baby's ziet. Dan verhezen ze echter 20 gr' Er zÜn veel gezinnen, waar men werkt, Bijna 60% van de Amerikaanse

heel snél'hun eetlust, ze worden slap ma- voordat bet kind uit het bedje wordt ge- werkende vrouwen is gehuwd. Bijna de

ken een vermoeide indruk bewegen' niet baald, even een elektrisch kacheltje aan- helft van de werkende Amerikaanse vrou- werkende vrouw alle richtingen uit want

- üewegen mei maak^ om de kamer wat voor te verwar- j1

WAAR VROUWEN WERKEN

HET PERCENTAGE VROUWEN VAN DE
TOTALE BEROEPSBEVOLKING

0/

O

10 20 30 40 5C

Thailand

SovjeMJme

Nederland

Belgié

Australië

Canada

Spanje

10 20 30 40 50

aan. Hun 'lichaamstemperatuur ^kan k be- ™ell' °PaoZtlC? jaar. He grootste deel van de totaal c.a. 20 taxichauffeurs, 18 vrouwelijke machinis-

langrijk onder de normale lichaamstem- ara&en ,aal n ex Kina je in oea goea warm mujoen werkende Amerikaanse vrouwen ten, 860 advocates, 12 vrouwelijke chirur-

peratuur dalen. Vooral kinderen in de eer- wor, ingestopt, met kruiken aan net op kantoor of fabriek. Van de Ne- gen en meer dan 300 vrouwelijke chauf-

ste levensweken zijn gevoelig voor lang- a"gS„;d! derlandse vrouwelijke beroepsbevolking is feurs van zeer zware vrachtwagens! Dat

+4„1,4,dat de kiuik weer niet te dicht bi] het kind c.a.. nn.nph.ii.inH. Npm.pn mii prh.t.pr nl.l.P oimumpn nnpHp yrth-pnliprfpn ?iin tnnnt Hp

wen verdient minder dan 1000 dollar per hier vinden wij meer dan 800 vrouwelijke

peratuur dalen Vooral kinderen in de eer- wordt ingestopt, met kruiken aan het werkt op kantoor of fabriek. Van de Ne- gen en meer dan 300 vrouwelijke chauf-

voeteinde of langs de rug. Let er dan op,

ste levensweken zijn gevoelig voor lang- 2;„ut ku het KinT-

durige overmatige afkoeling aldus 1U1Kmel ie aiuu uij iiei wuu- c.a. 21% ongehuwd. Nemen wij echter alle vrouwen goede zakenlieden zijn toont de

waarschuwde dr. Mann. g ,®n eeJ1 f afscbeldmg ls getrouwde vrouwen van Nederland dan Franse vrouw, want het land telt bijna

Geliik bekend is onze lichaamstempera- 'uss®n. bind en kruik. Want menige brand- z^en dat siechts io"/o van hen in een een gelijk aantal vrouwelijke en manne-
tuur nagenoeg constant. De tempera- k'nd^ve^warmen6 met een °kruik' ber0ep werkzaam is' In Frankrijk kan de lijke bedrijfshoofden!

tuur van de gezonde mens en van het kind wikkeJ de krujk dus j een kruikenhoes en

schommelt rond de 37 gr. Een bepaald daarna nog eens afz0nderlijk in een deken-
gebied in de overgang van hersenen naar dusSniet direct tegen het kind aan.

ruggemerg regelt de constante lichaams-

temperatuur. Bij pasgeboren kinderen en Als de weersomstandigheden het toela-
bij baby's in de eerste levensweken is dit ten kan men het raam openlaten, want

warmte-centrum nog niet altijd tot volle- frisse lucht in een kinderkamer is zeker

dige ontwikkeling gekomen. Het kindje gewenst. Echter, zorg er voor, dat er geen

kan de lichaamstemperatuur bij grote koude windstroom langs het kind kan ont-

veranderingen in de omgeving, niet con- staan. Sluit het raam, voordat het kind uit

stant rond de 37 gr. houden. Bij kinderen bed genomen wordt. Maar bij strenge

die te vroeg geboren zijn, is dit gevaar nog vorst moet men de ramen sluiten, al zijn

groter. Juist bij een te vroeg geboren kind er mensen die menen, dat men het kind op

moet men er zorg voor dragen, dat het in deze wyze kan harden. De jonge baby is

(Van onze Parijse medewerkster)

beide syndicaten in Parijs van hoofdtooi
en hoofddeksel is gevoerd. Maar in het

jonge baby is nnf..1irUjb nnï- nipf „ithliivpn °Penbaar ziin er natuurlijk nog wel andere

een goede, warme omgeving, van rond echter nog zo teer, dat men het kind tegen argumenten in stelling gebracht om de

24 gr. blijft. Zo'n te vroeg geboren kindje vorsfj koude windstromen zoveel mogelijk Eeweek of wat geleden heb ik U ver- parisiennes opnieuw van het nut en vooral

wordt daarom verzorgd in een couveuse, m0et'beschermen. teld over de resultaten van een inter- de estethische, en niet te vergeten, sociale

in een kastje van glas of plastic, waarin nationaal kapperscongres in Parijs op zin van de hoed te overtuigen,

men de temperatuur (en de vochtigheids- Kleed ook jonge kinderen niet te vast 7/1 1 tt U I- Een boed met een voile, veertjes of

toestand van de lucht) constant kan hou- aan, laat ze altijd nog wat mogelijkheid et allerhoogste niveau letterlijk en b]oemetjes kan> zo iuidde -t publieke plei-

den. tot beweging. Bedenk ook, dat jonge kin- figuurlijk waar de „coiffure bonibee dooi, vaak 'n kunstproduktje op zichzelf

In Engeland, minder dan in ons land, be- deren het beste op een harde onderlaag, f0f punt één van het program van actie zijn.

staat de gewoonte van de zeer koude slaap- zonder kussentje slapen. Maar vooral, hebt werjj Geproclameerd. Een hoed- aldus hebben de chapeautiers

U een probleem met Uw baby, vraag Uw o r hun tot afvalligheid neigende clientèle ook

huisarts of de dokter van de zuigelingen- Een c0mp0sitie van krulletjes, lokjes en nog voorgehouden, heeft bovendien een

zorg. Zij zullen U met raad en daad terzij- andere natuurlijke of toegevoegde haar- zekere sociale functie te vervullen. In be

de staan.

die bij de

versiersels.

soms een bijzonder aanvallige in
druk maakte, maar toch ook een schaduw
zijde had. Want zó kunstig waren die
coifures, dat ze in hun onder- en boven
bouw dreigden te worden ondermijnd, zo-
Zes nonnen hebben voor een gerechtshof dra men daar bovendien nog een hoed op
Goeloe (Oeganda) verslag uitgebracht, zou willen planten. Zodat die heren opper-

demonstraties paalde kringen heeft men nooit, en in
andere milieus weer altijd een hoofddeksel
willen dragen. En die maatschappelijke
grenzen veeg je, zelfs op commando van
duizend coiffeurs inspirés, zo dan toch maar
niet uit.

Het mag intussen worden gezegd dat dit
appèl niet geheel zonder antwoord is ge-

van de wiize waaroo zii na angstige nach- kappers dan direct ook nog maar even bleven. Monsieur Claude Terrail, de direc
ten van urén lang waken, zich van een stilzwijgend verordonneerden, dat voor tenr.eurenaar van het duurste en meest

Afrikaanse inbreker meester wisten te ma
ken. Zij lagen nacht na nacht op hem te
wachten,, want hun klooster, had. erge last
gehad van steeds maar herhaalde in
braken.

lopig de hoofddeksels in de kasten en aan
de kapstokken konden blijven.

teur-eigenaar van het duurste en meest-
geklede restaurant van Parijs, le Tour
d'Argent, heeft het vrouwelijk deel van
zijn publiek al discreteli.jk doen begrijpen,
dat hij de herverschijning van hoofddeksels
in zijn etablissement ten zeerste waar
deren zou. Des woensdags zullen bij hem

lingsoefeningen bevat, is bedoeld als kenvloer en twee van de diksten gingen uit de mond dreigt te stoten
leidraad en hulp om de bevalling zo har- boven op hem zitten. Toen gaf hij zich

monisch mogelijk te doen verlopen. gewonnen.

EEN VRIENDELIJK GEZICHT, heldere ogen. die direct
alles in zich opnemen, achter een bril niet een blauw mon
tuur, een grote hei-rood gestifte, lachende mond en kort
geknipt grijs gekruld haar. Dat is Antonia Ridge: iedereen
zal haar zo zien, als ze in Haarlem op een terrasje zit en ijs
eet. Dat is het uiterlijk. Wanneer men echter met haar praat
en zij haar ervaringen als schrijfster vertelt, verandert alles.
Haar hele gezicht gaat lachen. Naast haar mond en ogen
verschijnen rimpeltjes. Antonia Ridge is in de vijftig. Men
luistert naar haar stem, die soms zó vlug vertelt, dat het
gesprek vaak moeilijk te volgen is. Met haar handen smal
'met lange vingers maakt ze kleine bewegingen. Het is
net of ze op die manier de tekst wil illustreren.

WAAROM ga ik met Antonia Ridge praten? Omdat zij een
Engelse schrijfster is, die in haar eigen land veel over Holland
schrijft en praat. Antonia Ridge werd in Amsterdam geboren.
Haar moeder was een Nederlandse, haar vader had de Engelse
nationaliteit. Op initiatief van haar kinderen „mamma kon
zo fijn 's zondags in bed verhaaltjes vertellen" ging zij
schrijven. „Ik geloof wel dat ik mag zeggen, dat ik verstandig
geweest ben, toen ik die raad opvolgde. Mijn bekendste boekje
is „Cousin Jan" geworden". Dat is een Hollandse naam. Gaat
het' over een Nederlands jongetje? „Ja, ik vertel hoe negen
kleinkinderen uit allerlei delen van Europa naar Amsterdam
komen om daar de zestigste verjaardag van hun oma te vieren.
Jan is het enige kleinkind, dat al in Amsterdam woont. De rest
van het kroost is uit Duitsland, Engeland en Frankrijk af
komstig". Antonia Ridge kent geen landsgrenzen. „Kijk", zegt
ze, wijzend naar een jongetje op eert autoped, „zo'n kindje kun
je op het ogenblik overal zien. En ze zullen haast overal om
hetzelfde voorval plezier of verdriet hebben. Heus, er is niet
zoveel verschil tussen een Frans, Duits of Engels jongetje.
Waarschijnlijk wordt dit boekje daarom ook in Frankrijk,
Engeland, Duitsland, Zweden en Finland gelezen. Maar toch
ben ik niet daardoor zo populair geworden. Dat deden de radio
en televisie. Ik ben bij de radio begonnen. Nu leid ik elke dag
behalve op zaterdag en zondag het uur voor de vrouw
bij de B.B.C. in het lichte programma. Dat is enig". Haar ogen
beginnen te stralen. Het zou me niets verwonderd hebben,
als ze op dit moment net. zoals kinderen doen, die zich ergens
op verheugen in haar handen had geklapt. Ze doet het echter
niet. maar ze gaat wel even verzitten als ze erover begint te
praten. „Ik vertel voor de radio en nu ook voor de televisie
dingen, die specifiek voor Holland zijn, omdat ik me zoveel
grappigs uit mijn jeugd in Nederland herinner. Soms als ik
voor het raam zat in Engeland en naar buiten keek, waar de
straten glommen, omdat het zo regende, was het net alsof ik
ineens het gezellige theelichtje van mijn oma in Holland weer
zag. Ik ben die weemoedige stemming gewoon eens gaan op
schrijven en heb van mijn heimwee naar mijn theelichtje ver-

J 8 T°en hlJ dan e>nd®bJk opnieuw het kloos- kapper bij je naren zo hebben de Parijse de dames blootshoofds zelfs niet eens meer

„Blijmoedig verwachten" is de titel van ter binnendrong, zaten de nonnen achter modisten-speciahsten-chapauteurs hun te- worden toegelaten.
een 25 c.m. langspeelplaat, waarop de een deur op hem te loeren. Een van de genoffensief nu geopend.

Haagse arts mevr. H. Fortuin-Blitz, me- nonnen wist, hem het mes te ontfutselen, „Ieder zijn eigen domein", zo zijn ze

disch leidster van het dr. Jan Rutgers- waarmee hij haar bedreigde. Ze kreeg een (nogal bits) uitgevallen. Met de lengte van

huis en organisatrice van cursussen voor lelijke snee in de hand. de haren en hun kleuren, zullen wij ons De maarschalk van het hoeden-offensief,

a.s. moeders, de toekomstige moeder door Het hele klooster werd wakker van het niet bemoeien. En we hebben zélfs onze de heer Gilbert Orcel, een man van het vak,
middel van voorlichting en oefeningen lawaai. Het gevecht, dat in de keuken monden gehouden toen gij, coiffeurs, het is er voorts in geslaagd óók enkele bressen
voorbereid op de aanstaande grote ge- plaats vond, duurde enige tijd, maar na onzalig denkbeeld lanceerdet, de pruiken te slaan in het front van diplomatie, cinema
beurtenis: de bevalling. een hevige worsteling werd de inbreker djt jaar weer in de mode te brengen, en journalistiek. Zo hebben de echtgenote

Deze plaat, die aan de ene zijde een overmeesterd. De kordate nonnen bonden Maar ge gaat dan toch wel even té ver van de Amerikaanse ambassadeur, mrs.
voorlichtend praatje en aan de andere zijn handen vast. Nog verzette hij zich, over de schreef, indien ge met uw verbod Houghton, de chroniqueuse van de New
zijde enkele ontspannings- en ademha- maar de nonnen wierpen hem op de keu- van de hoed ons nu ook nog de boterham York Herald Tribune. Maguy Nolan, en de

t de mond dreigt te stoten. beide filmsterren Arletty en Danielle Dar-

Ik stel me voor, dat ongeveer in deze rieux reeds gezamenlijk besloten het hoe
geest, binnenskamers, de dialoog tussen de denverbod der Figaro's dit seizoen verder

met voeten te treden. En op deze mondaine
stoottroepen beginnen nu steeds meer en
bredere colonnes te volgen.

Mevrouw Derval, de vrouw van de
machtige directeur van de Folies Bergère,
heeft de stoute schoenen aangetrokken om
bij haar hoedenspecialist vierentwintig
kwieke modelletjes te bestellen. En de niet
minder vermaarde kampioene van de
(kunst)-ijsbaan Sonja Henie, wier hoedjes
nog maar kortgeleden, in Parijs bijna even
veel aandacht trokken als haar sierlijk-
gevormde benen, heeft een bestelling van
een klein miljoen (francs) geplaatst.

Nu de Parisiennes dus wel weer (bijna)
over de brug schijnen te zijn, begint men
ook in het buitenland een aanvankelijke
schroom te overwinnen. En zo mocht het
Franse syndicaat der hoedenkoningen al
het zoete genoegen smaken dat ook de
export naar Amerika kon worden hervat.

Niettemin vinden alle modellen uit Parijs
zo toch maar geen aftrek in den vreemde.
De meest excentrieke creaties, waarin
soms struikgewasjes met vogeltjes ver
werkt worden, blijven over het algemeen
voor de locale markt gereserveerd.

Het vervroegen van hyacinten op gla -
zen is een prettig werkje, het is er nu de
goede tijd voor. Bestel de bollen nu maar
zo spoedig mogelijk. Als ze tijdens de
kerstdagen moeten dienen kunt u gepre
pareerde bollen bestellen; ze hebben van
de bollenkweker een speciale behandeling
ondergaan, waardoor het mogelijk is ge
worden hen zo vroeg in bloei te kweken,
teld. Zo kwam mijn eerste verhaaltje voor de radio. En ik doe Denk er om: voor vroege bloei dient men
het nog steeds, want ik houd ervan. Het is, als ik voor de micro- 0ok vroegbloeiende soorten te bestellen,
foon sta, net alsof ik weer écht bij mijn oma ben, alsof ik weer Er zijn speciale hyacintenglazen in de
écht bang word voor Sinterklaas of écht hard wegloop nadat handel,' tegenwoordig ook groeidozen
ik op Luilak belletje heb getrokken". Waar een glas in zit. Het glas wordt met

Nu zelfs, op dit moment, dat Antonia Ridge op de Grote Markt gewoon leidingwater gevuld. Hoe hoog?
op een terras een ijsje eet, want zij houdt van Haarlem, beleeft De meningen lopen uiteen; de een zegt:
ze nogeens haar herinneringen. Het is een grappig idee, dat niet hoger dan tot precies' onder de bol'
door haar luisteraars en kijkers in Finland, Zweden, Zwitser- De onderkant van de bol mag het water dus
land, Noorwegen, Nieuw-Zeeland, Duitsland en Frankrijk zo- nog net niet raken. Anderen bereiken uit-
veel weten over Holland, meer misschien wel dan menige huis- stekende resultaten als de onderkant van
vrouw hier. Zij bewerkte bijvoorbeeld ook voor de televisie de bol het water nog net even raakt. Zet
het sprookje van Jantje, die door zijn duim in de dijk te houden, dat glas met die bol niet direkt in het vol-
het water tegen hield. In dit programma vertelde ze dan meteen le licht in de normaal verwarmde kamer;
over de rampen, die het water in Nederland al veroorzaakte, ze moeten eerst een donkere kastbeham
Dus niet alleen de grappige kanten van het leven in ons land deling ondergaan. De donkere, luchtige,
belicht zij. Haar laatste grote succes, niet alleen voor de En- doch vorstvrije kamerkast is de aange-
gelse televisie, gebaseerd op onze Jan-Klaassen-poppenkast wezen plek. Laat het glas daar staan tot-
op de Dam in Amsterdam: „Ik kreeg hierop enorm veel brieven dat de bleke neus van de bol een lengte
van allerlei kinderen, ook uit het buitenland", van ongeveer zeven centimeter heeft be-

reikt en het glas vol witte wortels zit. Dan
„Ziet 11 nu wel? zegt ze dan lachend: Elk kind houdt kunt u het in de warme kamer plaatsen.
van Jan Klaassen of het nou in Frankrijk, Engeland, Duits- Dat kan hegin december het geval zijn
land of gewoon in Amsterdam woont." bij de vroeg bloeiende soorten.

Eva H. G. Kromdijk

ER WAS EENS een konijn, dat Ki
heette. Het was een vreemd konijn, dat
viel niet te ontkennen, want het had
maar één oor. En als je één oor hebt,
ben je geen gewóón konijn.

Ki voelde zich daar overigens prima
bij. Zijn broertjes en zusjes lachten
hem weliswaar soms uit, maar daar
stond hij boven. Beter één oor dan hele
maal geen, dacht hij zeker. En als je
het mij vraagt, had hij gelijk.

Daarbij had Ki nog een achterneef
je, dat hem niet uitlachte en dat een
hele steun voor hem was. Dat achter
neefje, dat naar de vrolijke naam Krul
letje luisterde, zei namelijk altijd: „Ki,
jongen, ik wou dat ik jouw oor had.
Van zo'n oor bestaat er geen tweede".

Dat was de volle waarheid, want om
dat Ki met zijn ene oor alles moest doen
wat andere konijnen met twee oren de
den, was het bijzonder ontwikkeld.

Op een dag het was in de vakantie
zaten de beide konijnen voor Ki's
hol in de zon. Ze verveelden zich een
beetje. Al hun vriendjws waren op reis
met hun pa en moe of naar een konij
nenkamp. Daarbij was het zo warm,
zo warm: ze waren te sloom om een
pootje te verzetten.

„Ki", mompelde Krulletje, „zou jij
wel een ooievaar willen zijn?"

Ki deed één oog open. „Nee", zei hij
kort, „ik hou niet van kikkers. Jij wel,
Krul?"

„Nee, ik hou ook niet van kikkers.
Bij ons in de buurt woont er een. Het
is toch zo'n vervelende kikker. Kwa
ken èn springen, je wordt er dol van.
Ik zou hem wel willen opeten. Maar
konijnen lusten geen kikkers. Daarom
zou ik wel een ooievaar willen zijn".

„O", antwoordde Ki mat. Hij ge
lóófde het wel. In zijn hart verlangde
hij naar de school. Hij zou best weer
eens een som willen maken, een heel
moeilijke deelsom met rare getallen.

„Zou ik ziek zijn?" vroeg hij aan
Krulletje. „Ik zou wel een deelsom wil
len maken. Ik ben vast erg ziek. Kijk
eens, heb ik waterpokken?"

Maar de ander keek niet. Puh, deed
hij. Hij sliep. En toen voelde Ki zich
toch zo verschrikkelijk eenzaam. Met
'n slapend Krulletje aan zijn zijde leek
hem de vakantie troostelozer dan ooit.
Juist wilde hij een beetje gaan huilen,
toen er een reusachtig beest voor zijn
pootjes neerstreek, een ooievaar.

„Zo", zei het beest, „jij wilde toch
zo graag een ooievaar zijn?"

„Nee, nee", riep Ki, „ik niet. „Hij!"
en hij wees op zijn slapende vriend.

„Goed, dan is hij nu een ooievaar"
vond de vogel en hij pikte Krulletje
driemaal in zijn koajjnebilletje. Toen
was Krulletje een%boievaar. Meteen
werd hij wakker.

„Kom, Ki, nu gaan we dadelijk die
kikker bij mij uit de buurt opeten",
schetterde Krulletje. Hij had zo'n rare
stem gekregen. Echt een ooievaars-
stem. Ki werd er een beetje bang van.

„Ga jij maar vast", zei hij. „Ik moet
eerst een deelsom maken".

..Deelsom, wat deelsom? Schrijf hem
maar op mijn buik", bromde Krul en
hij stak zijn mooie buik naar voren als
of het een lei was. Toen maakte Ki
met een klein stukje krijt, dat toeval
lig naast hem in het zand lag, een deel
som met rare getallen op de buik van
de nieuwbakken ooievaar. Maar de
som kwam niet uit. Dat was nu verve
lend.

„Ik heb een fout gemaakt. Even
wachten, dan maak ik hem over", riep
Ki zenuwachtig, maar daar had zijn
vriend weinig zin in. Die had nu meer
zin in kikkers.

„Snel dan, anders ontsnapt hij mij, de
schurk".

Maar de som blééf niet uitkomen. Ten
slotte streek Krulletje korzelig de veer
tjes van zijn buik schoon. „Kom, we
gaan, die som komt later wel".

En daar gingen ze, het konijn op de
rug van de ooievaar, hoog hoog de lucht
in, op zoek naar de kikker, die te veel
sprong en kwaakte.

„Kijk, daar is het", juichte Krulle
tje. „Daar is mijn ouderlijk hol. Moe
der doet net de was. Dag mam, dag
pap".

Maar mam en pap Krul zagen mets.
Ze hadden er geen idee van, dat hun
kind in de gedaante van een ooievaar
over hun oren vloog. Hoe konden ze
ook!

Nu naderde het tweetal de plas, waar
de kikker woonde. Zijn gekwaak was
reeds duidelijk te horen.

„Dat zal niet lang meer durên", lach
te Krulletje grimmig. „Pas op, ik ga
dalen".

Teken de stukken A, B en D twee keer
over op het triplex en C één keer. Zaag
het uit en lijm de twee stukken A tegen
elkaar. Bij I, bevestig je aan elke kant
een vleugelB ook met lijm. In de gaat
jes 3. worden de twee wielen D ge
lijmd en hoogteroer C wordt bij 2. vast
gelijmd. Schilder het met plakkaatverf
en vernis het met blanke lak.

Maar het was al te laat. Ki had door d
onverwachte zwenking van de vogel
zijn evenwicht verloren en duikelde re
gelrecht in het water. In een oogwenk
was er niets meer van de hele Ki te
zien. Alleen zijn oor zag je nog, want
dat was een fors oor en je moest wel
bijzonder bijziende zijn, wilde je dat
niet opmerken.

Gelukkig had de ooievaar zeer goede
ogen dat hebben ooievaars altijd
en dus duurde het niet lang of hij had
de drenkeling al weer opgepikt. Aan
zijn oor.

„Wat is het toch een prachtig oor",
fluisterde Krulletje en hij keek er ja
loers naar.

„Ja, ja", bibberde Ki, die opeens de
schrik om het hart sloeg, „ga jij nu
maar naar je kikker. Ik wil mijn ooi-
houden. Het heeft mij het leven gered".

Maar er was geen kikker meer en
ook geen plas en ook geen ooievaar.
Alleen maar een klein konijntje, dat
met zijn pootjes in het gras sloeg en
alsmaar riep: „Ik wil mijn oor houden.
Ik wil mijn oor houden".

Ontsteld rees naast hem zijn vriend
Krulletje ook, uit zijn slaap gewekt door
deze smartelijke kreten.

„Maar Ki", riep hij uit, „ben je niet
lekker? Wat is er toch? Ik geloof wer
kelijk, dat je waterpokken hebt. Je
doet zo raar".

Maar Ki had geen waterpokken en
ook geen andere ziekte. Hij was in slaap
getuimeld en hij had gedroomd, dat
gekke konijn!

„Ben je geen ooievaar?" vroeg hij
huilerig aan zijn vriend.

„Nee, jammer genoeg niet", ant
woordde deze, want hij dacht aan de
kikker.

„O nee, o nee, ik ben erg blij, dat je
geen ooievaar bent", vond Ki. „Ik was
toch zo bang, dat je mijn oor af wilde
pikken".

„Jouw oor is mij heilig", zei Krulle
tje plechtig. „Ik ben er trots op, dat ik
zo'n oor in de familie heb. Hoe kón je
zoiets van mij denken?"

„Ik weet niet". Verlegen snuffelde Ki
aan een grassprietje. Toen vertelde
hij zijn droom, van het begin tot het
einde.

„Dus die kikker hebben we niet ge
kregen", stelde Krulletje vast, „dat is
nu wel jammer. Het was zo'n mooie
oplossing geweest. Enfin".

Daarna ging hij weer een lange brief
naar huis schrijven over het wonder
bare oor van Ki, dat zelfs in dromen
een rol speelde.

En Ki maakte ondertussen een prach
tige deelsom van wel een meter lang
met de gekste getallen, maar die wèl
uitkwam. En dat was maar goed ook,
want deelsommen, die niet uitkomen,
zijn heel erg verschrikkelijk.

Christine Meyling

Langs welke weg moet de wielren
ner naar de finish

Marijke, met, haar blote beentjes,
loopt zingend over 't kiezelpad.

Soms staat ze op haar teentjes,
want aan elk boompje ziet ze wat.

De zonnebloemen zijn reusachtig,
't, Is net, als knikken ze naar haar.
Wat zijn die gouden blaadjes prachtig.
Ze praten vast véél met elkaar!

Wat heerlijk, dat ze bij óns groeien,
't Is net de zon, zoals je ziet.

Ik denk toch wel, zolang die bloeien,
Dan regent het toch zéker niet!

Marianne van Raait