lüeêk gezicht wenst u, memxum?
Jan Jansen
llil3
GRLGNBGNT
Muurplantjes en hangers
De poesidoedel
T)e {acht op het spieyet&eeld
Op 10 april trouwen kroonprins
Akihito en Mitsjiko Sjoda
ZATERDAG 31 JANUARI 1959
Erbij
PAGINA VIER
VEEL VERSCHIL
VOOR MUZIKANTEN
Markante Don
ER WAS EENS een man en die heette
Jan Jansen. Dat vond hij erg naar.
Jansen was zo'n gewone naam, er wa
ren honderden Jansens. Als er over
hem gesproken werd, zou iedereen al
tijd vragen: „Welke Jansen? O, bedoel
je die Jansen!" Als je niet zo'n alge
mene naam had, wist iedereen tenmin
ste dadelijk wie er bedoeld werd. De
enige manier, om uit te blinken, was
om iets bijzonders te doen. Dan spraken
de mensen over je als: „Jansen, de we
reldkampioen-bokser. Of Jansen - de
beroemde zanger of pianist. Of Jansen
- de grote uitvinder.
Nu, aan boksen hoefde hij niet te
denken. Hij was maar een tenger man
netje. Zingen kon hij niet en op de
piano had hij het nooit verder ge
bracht dan „Jan daar ligt een kip in 't
water".
Maar wacht eens uitvinden, dat
was misschien wel wat. Daar hoefde je
niet groot en sterk voor te zijn en ook
niet muzikaal. Eens kijken wat kon
hij nu nog uitvinden? de stoommachine
was er al en de koekoeksklok ook. En
gas en elektra en de vliegmachine en
de koffiemolen en nog zo heel veel an
dere dingen.
Dag en nacht was hij ermee bezig om
iets bedenken. En hij had werkelijk
wel een paar ideeën. Eén er van was om
kopjes te fabriceren met het oor aan de
linkerkant, voor mensen die links zijn.
Verheugd ging hij met zijn idee naar
een aardewerkfabrikant. Maar die werd
erg boos en zei: „Maak dat u weg komt.
Ik ben niet gediend van uw flauwe
grapjes!" Begrijp je dat nou?
Hij vond ook nog een blafmachine
uit, voor mensen die bang zijn voor in
brekers. Als je dacht, dat er een inbre
ker in huis was, hoefde je maar op een
knopje te drukken en dan klonk er door
het hele huis een woedend geblaf. De
inbrekers zouden denken dat er een ge
vaarlijke hond rondliep en op de vlucht
gaan. Zo'n machine hoefde je 's avonds
niet uit te laten en met een hond moet
dat wel. Maar niettegenstaande die
voordelen wilde geen enkele fabrikant
het ding in de handel brengen.
OP EEN AVOND zag hij in de krant
dat de beroemde dichter Piet Pietersen
de grote prijs voor dichtkunst had ge
kregen. Wat een naam had die man,
bijna zo erg als Jan Jansen! Maar voor
hem kwam het er niet op aan. Hij was
de dichter Pietersen en niet zo maar
één uit de massa, dat allemaal om
dat hij een paar versjes had geschre
ven. Wat was daar nu aan? Dat kon hij
ook wel. Ja, waarom zou hij het eigen
lijk niét ééns proberen? Stel je voor dat
hij beroemd werdHij haalde papier
en pen te voorschijn en begon vol ver
trouwen aan zijn eerste gedicht. In zijn
verbeelding zag hij zich al de grote
prijs in ontvangst nemen. De eerste
regel schreef hij vlot neer: „De leeuw
is de koning der dieren". Wat rijmde
er op dieren? Pieren en gieren. Meer
wist hij niet te bedenken. En daar had
hij niet veel aan. Je kon zeggen: „De
leeuw lust geen pieren" of: „De leeuw
is om te gieren". Maar dat was niet erg
toepasselijk op een leeuw. En een ge
dicht van twee regels was ook wel wat
er kort.
Kom, alle begin is moeilijk, hij zou
een ander onderwerp nemen. Na heel
lang nadenken welde er ites heel moois
in hem op: „Des morgens als de zon op
gaat, is de lucht soms rose". Dat was
nog eens poëzie, vond hij. Helaas bleef
het bij die ene regel. Een rijmwoord op
rose bestond eenvoudig niet. De Neder
landse taal was toch maar een arme
taal, vond hij. Hoe die Pietersen hem dat
lapte, begreep hij niet.
HIJ HAD alle hoop om ergens in uit
tc blinken al opgegeven, tot hij op een
goede dag een advertentie in de krant
zag staan. „Een heerlijkheid met titel
te koop". Hij wist wel niet precies wat
een heerlijkheid was, maar die titel
klonk erg verleidelijk. Dus schreef hij
op de advertentie en kreeg per kerende
post antwoord. De heerlijkheid bleek
te bestaan uit een kasteeltje met wat
grondbezit en een paar boerderijen. De
titel, die er bij te koop was, ging ver
boven zijn verwachtingen uit: hij zou
zich Markies de Mallebrouque mogen
noemen. Al was het kasteeltje erg ver
vallen en lag het in een uithoek van
het land, toch kocht Jan Jansen het,
zonder zich te bedenken. Hij ging er
wonen en voelde er zich heel gelukkig.
Na een poosje trouwde hij en kreeg
een zoon, die hij Armand noemde. Ar-
Welke verschillen vind je tussen deze
twee plaatjes? Het zijn ermeer
dan tien.
9
Je kunt dit muziekinstrument maken
van een kartonhuls van een closetrol.
Plak aan beide kanten een hard stukje
papier over de openingen, nadat je er
een paar kleine steentjes in gedaan
hebt. Beschilder het rnet leuke mo
tiefjes en je kunt het bij het maken
van muziek, of bij het zingen gebruiken
om de maat ermee te schudden.
mand de Mallebrouque was toch heel
iets anders dan Jan JansenHij ver
gat dan ook niet om Armand steeds
voor ogen te houden wat een geluks
vogel hij was om zo'n mooie naam te
hebben.
Toen Armand wat ouder werd, ging
hij naar een deftige kostschool en daar
kreeg hij meer dan genoeg van zijn
mooie naam. Hij werd er verschrikke
lijk mee geplaagd door de andere jon
gens. De een wist nog een leuker grapje
op die naam te bedenken dan de ander
en het kwam zover, dat hij alleen nog
inaar „de malle broek" werd genoemd.
Misschien wel omdat hij zich ongeluk
kig voelde, begon hij te dichten. En
toen hij een hele stapel versjes had
liggen, besloot hij om er eens een paar
naar een tijdschrift te sturen. Maar
dan onder een schuilnaamNa enig
nadenken "koos hij Jan Jansen. Waarom
ook niet? Dat was toch eigenlijk zijn
echte naam. Zijn gedichten werden aan
genomen. Hij stuurde er meer, ook naar
andere bladen. Hij werd heel bekend.
Zijn vader wist van dit alles niets. Hij
las geen gedichten, eigenlijk alleen maar
de krant. En op een dag las hij daarin
dat de grote prijs voor dichtkunst was
uitgereikt aan een zekere Jan Jansen.
„Dat is vreemd!" dacht hij. „Zeker
ook een Jansen, die genoeg had van zijn
naam. En nog wel een Jan.... Zou het
familie van me zijn. Och, dat zal wel
niet. En zoveel Jansens".
Even later kwam Armand thuis.
„Moet je eens horen!" zei zijn vader
opgewonden. „Daar heeft me een' Jan
Jansen de prijs voor dichtkunst ge
wonnen. Toen ik zo heette, heb ik er nog
eens over gedacht om mee te dingen.
En kijk eens, daar staat een portret van
de winnaar, ik vind dat hij wel wat op
jou lijkt".
Armand kuchte een paar keer en zei
toen: „Vader, ik moet je iets bekennen.
Die dichter, Jan Jansen, dat ben ik".
Zijn vader kan het eerst niet geloven.
En toen hij het geloofde, wilde hij dat
Armand zijn ware naam bekend zou
maken. Maar daar dacht Amand niet
over. „Jansen is mijn ware naam!" zei
hij. „Ik ben Jansen en ik blijf Jansen!"
Zijn vader begreep, dat hij er niet van
af te brengen was en legde er zich bij
neer. En eigenlijk was hij toch wel trots,
dat een doodgewone Jansen zo'n grote
eer te beurt was gevallen.
Peu
Hier is de poesidoedel,
Zijn kleur is blauw en geel.
Hij lijkt iets op een poedel
En eten doet-ie veel.
Merkwaardig dier, die poesidoedel.
Hij kijkt een beetje scheel.
Het liefste eet hij appelstroedel
Bestrooid met veel kaneel.
En slapen doet hij ook heel gek,
Dan hangt hij aan een touw.
Dat touw dat houdt hij in zijn bek.
Hij slaapt graag in de kou.
Hij woont niet meer in Nederland;
Hij hield te veel van macaroni.
Nu leeft hij in een ander land.
Dat land heet Pepperoni.
In een wolkenkrabber van Manhattan in New York is een
vreemde club gevestigd, die men wel eens kortweg met het
woord „fanatiekelingen" aanduidt. Het grootste gedeelte
van de leden bestaat uit vrouwen, die hun uiterste best doen
een bepaalde bewonderde filmster zoveel mogelijk te imi
teren zowel in uiterlijk en kleding als in „levensstijl". De
„fans" beschikken over een eigen kliniek, waar specialisten
op het terrein der plastische chirurgie „op bestelling" ge
zichten kunnen veranderen. De operaties in de „folterkamer'
zijn vaak vrij gecompliceerd, pijnlijk, kostbaar en langdurig,
maar welke rechtgeaarde „fan" zou zich door deze bijkom
stighedenlaten afschrikken? Natuurlijk zijn de tarieven
afhankelijk van de aard der behandeling ofwel van het
gelaatsmasker, dat gevraagd wordt. Zo kost een „uitvoering"
Claudette Colbert twaalfhonderd dollar (ruim vierduizend
gulden). Vaak is het uit de mode raken van een ster ook van
invloed, op de prijs en zo is bij voorbeeld het Mariene
Dietrichtype sedert enkele jaren van duizend op vijfhonderd
dollar gezakt. Er zijn echter bepaalde klassieke filmgezichten,
die al werden ze door Hollywood reecls lang afgeschreven
hun markt en bewonderaarsters blijven behouden. Ook
kunnen dames, die minder fanatiek een bepaald, idool aan-
Er zijn gelukkig vele soorten moderne
wandplantjes; er zijn ook allerlei moge
lijkheden deze langs de muur te laten
groeien. De handel heeft er rekening mee
gehouden en presenteert houten stan
daards die aan de wand vastgemaakt kun
nen worden. Er zijn ook hangers van
plastic en van staal; beide zijn bijzonder
aardig van vorm en kunnen op eenvoudige
wijze vastgemaakt worden. Klimplantjes
laat men ook wel eens langs een net klim
men, dat men aan de muur vastgemaakt
heeft; men kan de lange ranken ook met
kromme spelden vastmaken. Doe het niet
zo dat punaises of spelden door de ranken
heen gestoken worden maar maak de rank
jes met een dun onzichtbaar draadje aan
de punaise of de kromme speld of spij
ker vast. Er zijn ook bloempotjes sier-
potjes met rotan schermpjes en hangers,
die geheel uit rotan vervaardigd zijn.
Al naar gelang de inrichting van het
huis zal men er een keuze uit moeten
doen.
G. Kromdijk
BIJ DE JACHT der fanatiekelingen om
het spiegelbeeld van hun idool te worden,
hoort nog zoals reeds kort gezegd werd
een andere uiterlijke factor: dezelfde
kleding. En nu spelen zich op de drie
maandelijkse verkopingen van gebruikte
kleding van beroemde sterren wilde tone
len af. Daar de „afleggertjes" meestal in
goede staat zijn, bieden de „fans" luid
schreeuwend tegen elkaar op, zodat de
prijzen zich al spoedig in hogere regionen
bevinden. Het is niet ongewoon, dat een
avondjapon voor vierduizend gulden weg
gaat en dat een „beroemd" nachthemd het
tot zevenduizend gulden brengt. Bij het op
slaan komt het vaak ook tot toeslaan, zodat
een namaak-Rita-Hayworth een blauw oog
van een tweedehands-Elisabeth-Taylor op
loopt. Op dergelijke verkoopdagen is de
dichtstbijzijnde politiepost in voortdurende
alarmtoestand, want ook gebroken armen
en ribben zijn geen zeldzaamheid.
Tenslotte nog een woord over de mannen,
die zich in de „fan"-oorlog gemengd heb
ben, maar zich aan „gezichtsruil" weinig
gelegen laten liggen. Het zwaartepunt van
hun activiteiten hebben ~e verlegd naar
de eigen clubkrant en wel in het bijzonder
naar de rijkvoorziene rubriek huwelijks
advertenties. Daarin staat dan bijvoor
beeld te lezen: „Charmante Mae West
zoekt elegante Fred Astaire" of „Vijfen
veertigjarige Tyrone Power wil negentien
jarige Brigitte Bardot leren kennen".
Jaap Stigter
hangen, maar wel gaarne ten koste van alles mooi willen
zijn, aan de hand van foto's een keuze doen, of zij de oog-
inplant van Joan Crawford a raison van vijfhonderdtwintig
dollar ofwel de beroemd geworden fraaie neus van Norma
Shearer voor vierhonderd dollar wensen. In de monster
collectie neemt het „ovaal" van Dorothy Lamour ook een
veelgevraagde plaats in en wie zou voor zo'n mooie
gelaatslijn niet het luttele bedrag van zevenhonderdvijftig
dollar ivillen neertellen? Vaak treft men hier ook dames aan,
die geen beslissing kunnen nemen ze zitten urenlang in
fotoboeken te studeren en stranden tenslotte met hun ge
voelens tussen Kim Novak en Gina Lollobrigida, om dan
maar met zorgelijke rimpels in het voorhoofd, heen te gaan
en er nog een nachtje over te slajjcn.
Het is te begrijpen, dat het „aanleunen" bij een bepaalde
ster zeer lastig is. Tenslotte verwisselt men van gezicht niet
zo makkelijk als van japon. En indien men eindelijk een A la Mariene, Greta of Claudette.
beslissing genomen heeft, kunnen er nog onaangename ver
rassingen komen, zoals bijvoorbeeld „Nee, mevrouw, het
gelaatsmasker van Sonja Henie kunnen we boven de vijftig
jaar niet meer garanderen
IN ONS LAND is het geen al te grote
luxe -een bontmantel te bezitten. Ten min
ste vijf maanden van het jaar is het weer
zó, dat een bontmantel oris de meeste be
schutting en behaaglijkheid geelt- Toch
kunnen velen zich een echte bontmantel
niet permitteren. Voor hen kan de orlon
bontmantel of bontmantel van syntheti
sche vezels de vervulling van hun dromen
betekenen. Was voor enkele jaren terug
de orlon bontmantel een grove imitatie,
waarvan men op meters afstand al kon
zien dat deze door de valse glans en stug
ge kwaliteit niet echt was, tegenwoordig
is er in de verwerking een zó grote perfec
tie bereikt, dat het voor een leek vaak
moeilijk zal zijn op het eerste gezicht de
imitatie bontmantel van de echte te onder
scheiden.
DE CLUB beschikt over een omvangrijke
organisatie. Naast de privé-kliniek vindt
men onder meer gymnastiekzalen, institu
ten voor massage, bestralingskamers, baden
enzovoorts. Een staf van eigen artsen, mas
seurs, voetspecialisten, kappers, psycholo
gen en dansleraren is dagelijks in de weer
om de grote klantenkring tevreden te
stellen. Overigens verwondert niemand zich
in Amerika over deze gang van zaken, want
de schoonheidsindustrie met haar neven
vertakkingen heeft in het algemeen zo'n
enorme vlucht genomen, dat zij onmiddel
lijk volgt op de film-„business".
En het onbekende winkelmeisje uit de
provincie, dat door een „talentjager" ont
dekt wordt en voorlopig een weeksalaris
van honderd vijftig dollar krijgt, is er fei
telijk slechter aan toe, dan de filmfans, die
tenslotte nog met hun gezicht mogen doen,
wat zij willen ook al vinden deze achter
af, dat het verworven masker hen niet
staat of op den duur „vervelend" wordt,
zodat ze zich weer aan een nieuwe operatie
moeten onderwerpen. Want dit meisje heeft
van het ogenblik af, dat zij haar hand
tekening onder het contract gezet heeft,
niets meer te vertellen over haar uiterlijk.
De „producers" bezitten haar ogen, haar
neus, haar tanden. Al is het toekomstige
sterretje nog zo trots op haar regelmatige
witte gebit men zal, nadat zij gedurende
twee uren op alle mogelijke manieren voor
de camera gelachen heeft, wel eens kijken
wat er met haar tanden gebeuren moet.
Een prachtige serie jacketkronen van
plastic of porselein kan ware wonderen
doen tenslotte zijn vele bekende sterren
hiermede „toegerust". Oude foto's van
Greta Garbo tonen aan, dat zij als winkel
meisje nog een onregelmatig scheef gebit
had. Het is onbekend, of dit ten behoeve
van haar optreden voor de film werd ver
vangen door jackets dan wel door een
kunstgebit.
NATUURIJK vormt ook het kapsel een
object voor grote aandacht. Men tracht een
kleur en een glans te benaderen, die teint,
ogen en temperament van een bepaald type
„ster" geen onrecht aandoen. Zo mag een
„vamp" nooit met helblonde haren optre
den en kan een „naïeve" moeilijk met rode
lokken op pad. Overigens zijn de fantasie-
kleuren in Amerika uit de mode geraakt-
men ziet geen platinablond, bietenrood of
„elektrisch" blauw meer. Deze zijn ver
drongen door bruin, donkermahonie en as
blond.
De correctie var. de neus is een bijzonder
delicate operatie. Deze kan tenslotte slechts
ondernomen worden, indien het genre, dat
de toekomstige „ster" moet uitbeelden, de
finitief vaststaat. Het zou een katastrofe
zijn, indien een actrice een wipneusje aan
gemeten kreeg en tenslotte na een fiasco
in de lichte komerie naar het romantische
genre ging verhuizen. Nu ja.katastrofe.
dat wil zeggen: voor de actrice zelf, die
opnieuw geopereerd moet worden. Maar
er zijn ongelukkigen, die in alle genres
tevergeefs hun kans beproefden en soms
acht tot tien gelaatsoperaties moeten door
staan. De vorm van de oren, die tot voor
enkele jaren verwaarloosd werd, is inmid
dels van grotere betekenis geworden. De
„opmaak" van de oorlapjes is een bijzonder
ernstige zaak, want hiermede heeft men de
mogelijkheid, de kleur van het baar te
accentueren.
Maar niet slechts kleine burgeressen,
kantoormeisjes, droomsters van roem en
klatergoud, aspirantsterren en dergelijken
willen al dit lijden terwille van de schoon
heid ondergaan. Ook de gevestigde „ster
ren" moeten gewillig het hoofd buigen,
wanneer een verandering van hun profiel
voorgeschreven wordt. Een enkele hoofd
rol en voor menige middelmatige kracht
van het tweede of derde plan vaak dé
grote kans kan dit noodzakelijk maken.
Het wonderlijke feit doet zich dus voor,
dat een actrice, die het nadat allerlei
chirurgische en schoonheidskunstgrepen
haar gelaat „vormden" tot roem bracht,
later „fans" met doodgewone gezichten
dwingt om soortgelijke ingrepen te onder
gaan.
De toekomstige keizerin van Japan zal
in april met kroonprins Akihito in het
huwelijk treden. Zowel Akihito als zijn
verloofde hebben de wens te kennen ge
geven het huwelijk zo spoedig mogelijk te
doen vieren. Het is daarom dat er voor de
vierentwintigjarige Mitsjiko Sjoda geen
tijd zal zijn zich een nieuw bruidstoilet te
laten aanmeten. Zij zal de kimono dragen
die prinses Teroe, zuster van kroonprins
Akihito, droeg toen zij trouwde. Op het
hoofd krijgt Akihito's bruid de kroon die
zijn moeder, keizerin Nagako, op het hoofd
had toen zij keizer Hirohito huwde. Het
Japanse kabinet heeft de trouwdatum be
paald op 10 april. Volgens leden van de
hofhouding zal „alles zo eenvoudig moge
lijk gehouden worden" en zal de Dlechtig-
heid door ongeveer zeshonderd gasten
worden bijgewoond. Enkele traditionele
gebruiken van het ceremonieel zullen voor
het eerst sedert eeuwen geschrapt worden
omdat men ze door de tijd achterhaald
vindt.
Op de dag van haar huwelijk verlaat
Mitsjiko Sjoda zeer vroeg in de morgen
haar woning om zich in het keizerlijk pa
leis te laten kleden. De huwelijksplechtig
heid zelf begint om tien uur en zal worden
voltrokken in de paleistempel.
Vervolgens zal het jonggehuwde paar in
westelijke kledij gestoken een formeel be
zoek brengen aan de keizer en de keizerin.
Hierna vertrekken zij naar hun eigen
paleis. De dag na het huwelijk begint de
driedaagse viering over heel Jaoan. Aan
het hof houdt men een reeks galabanketten
voor ongeveer drieduizend genodigden.
Elke gast krijgt van de keizer een zilveren
voorwerp als aandenken.
De kroonprins en zijn gemalin zullen
intussen hun huwelijksreis zijn begonnen
die leidt langs de grote Iseschrijnen om het
huwelijk mee te delen aan Akihito's voor
ouders. Het paar zal ook een poosje ver
blijven bij de tombe van keizer Jimmoe,
de legendarische eerste keizer van Japan
die in 660 voor Christus de troon besteeg.
SAN FRUTTUOSO (UPI) Overeen
komstig een oude traditie dook Don Duilio
Marcante dezer dagen in het ijskoude
water van de Middellandse Zee om er een
boeket „onderwater bloemen" voor een
bruid te halen. Vóór zijn duik in zee had
de priester het huwelijk ingezegend van
Sandro Dioli en Enrichetta Bozzo.
Enrichetta was het eerste meisje, dat
sinds zeven jaar in het kleine dorp aan de
zee San Fruttuoso in het huwelijk trad.
Het dorp telt namelijk slechts 94 inwoners.
Het eeuwenoude gebruik om een boeket
„onderwater bloemen" van de bodem der
zee op te halen dateert nog uit de tijd
toen een Griekse nederzetting op de plaats
waar het dorp thans ligt, werd gevestigd.
Het is niet gebruikelijk, dat de parochie
geestelijke de zee induikt, maar Don Mar
cante is heel geïnteresseerd in wat er op
de zeebodem groeit.
Na hun terugkeer in Tokio zal het kroon
prinselijke paar vier dames du palais, vier
kameniers en een chauffeur tot zijn
Het orlonbont wordt als echt bont ver
werkt en met kleine stukjes of banen te
gen elkaar genaaid en met een bandje af
gewerkt om uitscheuren te voorkomen.
Sommige soorten, zoals bij voorbeeld
wink (imitatie van mink) worden zo ge
weven, dat ze het meeste met het echte
bont overeenkomen. Ze bestaan uit een
lichte korte pool en een langere donkere
pool. Door het weglaten van een paar
kettingdraden krijgt men uitsparing van
een pool, waardoor men duidelijk het ef
fect van dierevelletjes krijgt. Zo zagen
we een prachtige verwerking in parel
grijs met een warm levend lichteffect,
dat zelfs op de hand nog als bont aan
deed. Behalve de lage prijs (de mantels
variëren van honderdvijftig tot vijfhon
derd gulden) zijn er nog andere voorde
len van orlonbont. Het is licht in gewicht,
motvrij en praktisch onverslijtbaar. Het
verhaal, dat men de mantel zelf in een
sopje kan reinigen, berust op een fabeltje.
Ze moeten net als gewone bontmantels be
handeld en gereinigd worden. Een nadeel
is dat orlonbont zeer gevoelig is voor in
vloeden van warmte. Komt men in aan
raking met een verwarming, of andere
warmtebron, dan kan een gedeelte van
het bont door de hitte wegsmelten, het
geen een lelijke streep achterlaat, die
niet meer weg te krijgen is.
De meest bekende imitaties zijn mou-
ton, persianer, toscaans, lam en mink en
als we bedenken, dat één bekende Am
sterdamse fabrikant dit jaar vier tot vijf
duizend stuks in eigen land heeft afgele
verd, dan wil dit zeggen dat de synthe
tische vezel ook op dit terrein een enorme
overwinning heeft geboekt. Toch hopen we
dat er nog genoeg dames zullen zijn, die
een voorkeur voor echt bont blijven hou
den. Niets is immers mooier dan een mooi
verwerkte bontsoort, die bij de hoogste
luxe de allure van geraffineerde eenvoud
met zich meedraagt.
Nog een raadgeving voor ieder, die voor
niet al te veel geld een echte bontmantel
wil kopen: koop liever de duurste mantei
in een goedkopere bontsoort, dan de goed
koopste in een duurdere soort.
Katy
