Vrouwen maken de dienst uit
r
Peek&Cloppenburg
Bonn acht de weg gebaand voor
een ministersconferentie
ïïlif bf bfrlfÖFii fiib
Geleerden in V.S. kregen
radarcontact met Venus
VRIJDAG 20 MAART 1959
3
Van dag tot dag
Nassers woede
V erant woordimg
hoge kwaliteit
prijzen
REGENJASSEN
AUTOCOAT
S TRI WA
FANCY GABARDINE
Ontstemming over Kroesjtsjevs flirt met SPD
Ook Amerikaanse Irokezen
willen onafhankelijkheid
Libanon heeft nog altijd
grieven tegen Syrië
J. J. F, Kemming
^Praatótoel
ter gelegenheid vsn
ons 12 '/2 jarig Bestaan
geven wij a/s
jubileum geschen/o
10% KORTIN0
op onze
magnifieke sortering
]-RAN5£,£nJG£LS£ en
Italiaanse Stoffen
Het lijkt er in Irak op alsof twee mach
ten, elk met een eigen omsingeling bezig,
op elkander zijn gestuit en nu elkaar te
lijf gaan. Het pan-arabisme van Nasser,
dat zijn insluiting van het koppige Jorda
nië annex Israel wilde voltooien, had daar
voor Irak nodig. Maar het internationaal
communisme, dat allerlei redenen heeft om
Perzië klem te zetten kan óók Irak voor
zijn tangbeweging niet missen. Steeds dui
delijker werden deze twee bewegingen el-
kaars rivalen en thans is het door de op
stand in Noord Irak tot een openlijk con
flict gekomen. Het zou overdreven zijn te
beweren dat Irak thans reeds in feite door
de communisten geregeerd wordt, zoals
uit al Nassers luidsprekers dreunt. Wie de
ze luidsprekers heeft gehoord wanneer zij
het over Israel of Jordanië hadden, heeft
geen enkele reden, ze al te serieus te ne
men nu het ineens tegen de communisten
gaat, ook al zal de verleiding daartoe hier
en daar in het Westen groot zijn.
Wèl kan men zich zorgen maken over de
groei van het instituut der gewa
pende „vredespartisanen", dat het straat
beeld in verscheidene Iraakse steden
steeds meer schijnt te gaan beheersen.
Het is echter nog altijd onduidelijk in hoe
verre de legeronderdelen communistisch
geinfiltreerd zijn. Men kan zeker niet zeg
gen, dat de officieren, die niet aan de re
bellie deelnamen, zich daarmee als com
munisten hebben doen kennen. Het kan
heel goed zijn dat enige divisies klaar
staan om vredespartisanen te beteugelen
alleen niet wanneer Nasser, doch wan
neer Kassem de tijd daartoe gekomen
acht.
Hoe dan ook, de botsing tussen Nasser
en Kroesjtsjev die op de troebelen in
Noord Irak volgde, heeft Nasser veel meer
verwijten in de mond gegeven dan Kroesj-
tsjev. Onder het voorbehoud „ik wil me er
niet mee bemoeien" is Kroesjtsjev de Ara
bische leider op zeer voorzichtige wijze
gaan terechtwijzen, zoals men doet met
iemand, die in een overigens waardeer
baar enthousiasme te ver gegaan is. En
passant herinnert hij aan de fijne uren
met Nasser, „waarin wij samen zoveel
plezier hadden om de afbraak der impe
rialistische belangen.." Nasser heeft die
intimiteit ongetwijfeld gewaardeerd zo
lang het Russische aandeel alleen plezier
om die afbraak was en het eigenlijke
werk aan hem werd overgelaten. Daar
hebben de Russen zich ook steeds aan ge
houden, behalve blijkbaar thans in Irak.
Vandaar Nassers woede. Betekent deze
eèn definitieve breuk met Rusland? Dit
lijkt onmogelijk gezien de economische
bindingen en de afhankelijkheid, waarin
de levering van oorlogspotentieel de V.A.R.
heeft gebracht.
Trouwens, de toekomst zal nog moeten
leren op wie Nasser nu het meest boos is
op Kroesjtsjev omdat diens agenten in
Irak hem de voet hebben dwarsgezet, óf
op Kassem omdat deze weigerde hem als
Arabisch leider te erkennen!
Buiten een kleine kern van super-des
kundigen zullen weinig mensen nauw
keurig kunnen beoordelen, welke de draag
wijdte en het risico zijn van de sensatio
nele waterstofbomproeven, die in de Ver
enigde Staten vorig jaar september zijn
uitgevoerd. De ontploffing van waterstof
bommen in de ruimte wordt „het grootste
wetenschappelijke experiment van alle
tijden" genoemd. Van alle tijden die ach
ter ons liggen, betekent dat natuurlijk.
Wat de toekomst in dat opzicht nog bren
gen zal, ligt in de gesloten vuist der des
kundigen verborgen de deskundigen
van Amerika, maar ook van de Sovjet-
Unie, uiteraard.
Het ligt voor de hand dat de regering
der Verenigde Staten haar geheim met
enige trots heeft onthuld, want de experi
menten zijn geslaagd te noemen en het
resultaat zal waarschijnlijk uit weten
schappelijk oogpunt zeer waardevol zijn
geweest. Wat er gebeurd zou zijn, wan
neer de transportraketten met hun water
stofbommen ongehoorzaam zouden zijn ge
weest en niet de hoogte zouden hebben be
reikt, die vooraf was vastgesteld, kan
eveneens enkel door de kleine groep be
trokken deskundigen worden beseft. Tot
welke riskante experimenten de Sovjet-
russische rivalen zullen worden verleid, nu
zij waarschijnlijk de neiging zullen hebben
de Amerikanen ook op dit gebied opzij te
streven en te overtreffen, kan niemand in
het westen becijferen.
De over de ganse wereld verspreide
angst voor deze soort van toegepaste
wetenschap, tot uiting komende in acties
tot stopzetting van alle atoombomproeven,
zal thans tot nieuwe hoogte stijgen. Tot
dusver hebben die acties niet alleen geen
resultaat gehad, doch de verantwoordelijke
regeringen hebben zelfs geen rekening ge
houden met het feit dat zij bestaan.
Het is een willekeurig en steeds minder
beïnvloedbaar spel met de levens van mil
joenen, dat op het kleine „hoog weten
schappelijke" niveau wordt gespeeld. Een
spel waarvan de risico's ver uitgaan buiten
de grenzen van het land, waar het be
dreven wordt. De regeringen van andere,
kleinere landen, die daarbij het hoofd bui
gen en in fatalistische aanvaarding alle ge
varen van buiten hun grenzen rangschik
ken onder de regels van bondgenootschap
pen en verbondenheden, krijgen een steeds
zwaardere schuld te dragen tegenover hun
eigen volk. Het wordt een brandende
vraag, hoelang een dergelijke struisvogel
tactiek kan doorgaan zonder dat van
-•ideraf rekening en verantwoording wordt
WESTFORD, Massachusetts, (UPI)
Geleerden van het Lincoln laboratorium
van het technologisch instituut van Massa
chusetts, Verenigde Staten, hebben door
de planeet Venus weerkaatste radargolven
opgevangen. De signalen legden een af
stand van 90 miljoen kilometer af, 45 mil
joen km. in beide richtingen.
President Eisenhower heeft de geleer
den gelukgewenst met hun prestatie.
De radarantenne en bijbehorende appa
raten stonden opgesteld te Millstone Hill
bij Westford. De deskundigen van het in
stituut construeerden een speciaal appa
raat voor het „uitschiften" van de terugko
mende signalen.
De proef werd bijna dertien maanden ge
leden genomen. Pas nu zijn alle gegevens
verwerkt en kan met zekerheid worden ge
zegd, dat men Venus op het scherm heeft
gekregen.
Vijf minuten nadat op 10 en 12 februari
een serie van 4.100 impulsen werd uitge
zonden begon de speciale ontvangstappa-
ratuur te ratelen. Op het tijdstip van de
proefneming was de afstand tussen Venus
en de Aarde het kortst: 45 miljoen kilo
meter. Op 10 februari kwamen de impul
sen na 295 seconden terug, op 12 februari
na 302 seconden.
De signalen werden tien keer zo zwak
ontvangen als die, welke bij eerdere proef
nemingen door de maan werden terugge
kaatst. In 1946 werd het eerste radarcon
tact met de maan gemaakt. Het slagen
van de proef van het technologisch insti
tuut van Massachusetts betekent, dat voor
de eerste keer contact is gemaakt met een
hemellichaam op groter afstand dan de
maan. Venus is de dichtstbijzijnde pla
neet.
Uit de proefnemingen heeft men reeds
kunnen concluderen, dat de dimensies van
ons zonnestelsel iets kleiner zijn dan tot
op heden werd aangenomen.
Advertentie
Haarlems grootste kollektie
VLOERBEDEKKING en TAPIJTEN.
Alle nieuwe kleuren van 1959 zijn nu
reeds bij CENTRA te bezichtigen. Indien
u het wenst ligt het kant-en-klaar bij
u thuis voor
V per week
Koopt zo ook uw
rijwiel
Radio, T.V.
stofzuiger
kostuum
tailleur
bij:
Advertentie
SYDNEY*
Exclusieve Italiaanse stijl!
Prima changeant poplin,
geheel gevoerd 75
Voor de sportieve man.
Zware kwaliteit poplin,
geheel dubbel. Nieuwe
tinten: perl olive en
perl gris bleu ^9 75
Een exclusieve import-
jas met allureIn de
nieuwe collectie vindt U
verrassend mooie nieuwe modellen
en kleuren vanaf 75
Een ideale zuiver wollen jas, uiter
mate geschikt voor het Hollandse
klimaat. Autocoat model
in fraaie ruitdessins
109.-
U/eLefómcdecAeaÜe3 - PiG tcfpieJtaÜes
Het Grote Witte Gebouw achter het
N.S. station
Kennemerplein 1 Tel. 19375 Haarlem
(Van onze correspondent in Bonn)
In de Westduitse hoofdstad is het com
mentaar op de verklaringen, die de Russi
sche minister-president Kroesjtsjev giste
ren op een persconferentie te Moskou heeft
afgelegd, gematigd, ondanks het feit, dat
de Russische leider opnieuw van leer
trok tegen bondskanselier Adenauer en
nogal opzichtig de S.P.D.-leiders Schmid
en Erler de voorkeur gaf boven de bonds
kanselier. Men gelooft, dat de weg voor
een conferentie van ministers van Buiten
landse Zaken der grote vier thans vrij is
en dat men zich kan voorbereiden op een
bijeenkomst op 11 mei in Genève.
Kroesjtsjev zei gisteren te Moskou: de
S.P.D.-politici lijken een verstandiger
standpunt in te nemen dan de regerings
vertegenwoordigers te Bonn. Ik geloof dat
wij met mensen als professor Schmid en
Erler, wanneer zij aan de regering zou
den zijn, eerder tot een akkoord zouden
komen. Overigens toonde Kroesjtsjev zich
bereid te allen tijde met Adenauer te pra
ten.
In Bonn is het thans politiek gezien al
les buitenlands beleid wat de klok slaat.
Vandaag komen de Italiaanse minister
president Segni en zijn minister van Bui
tenlandse Zaken Pella uit Parijs aan met
wie Adenauer en Von Brentano morgen de
gehele dag zullen confereren. Adenauer
heeft dit bezoek gisteren begroet. Hij acht
het bijzonder goed, dat de grote proble
men ook in persoonlijke gesprekken met
de Italiaanse regeringsleider kunnen wor
den besproken. Volgens bepaalde kringen
te Bonn overweegt Adenauer voorts, ge
lijk Eisenhower, een soort „rede tot de
natie" te houden. Daarin zou hij het West
duitse volk onomwonden zeggen, waarop
het staat en daarbij zou hij de Westduit
se houding ten aanzien van de onderschei
den problemen openlijk willen uiteenzet
ten, vooral met het oog op Kroesjtsjev's
offensief.
S.P.D. niet bekeerd
Inmiddels hebben de Westduitse sociaal
democraten er blijk van gegeven hun'po
litieke houding ten aanzien van de Sovjet-
Unie niet te willen veranderen, ondanks de
verklaring in mineur van Schmid en Er
ler over hun reis naar Moskou. In een
Duitsland-plan, dat gisteren gepubliceerd
is, eist de S.P.D. de „disengagement"
(scheiding der machten) in Midden-Euro
pa en voorts wil de S.P.D. de Duitse her
eniging etappegewijs bereiken, waarbij
de bondsrepubliek en Oost-Duitsland voor
een lange periode in een gemeenschappe
lijke politieke commissie zouden moeten
samenwerken. Van C.D.U.-zijde heeft men
dit sociaal-democratische plan onrealis
tisch genoemd. De S.P.D.-voorstellen zijn
volgens de christen-democraten gevaar
lijk en leiden onafwendbaar tot een volle
dige capitulatie. Ook in de Westduitse pers
is teleurstelling uitgesproken over dit
S.P.D.-plan. Men had na de mededelingen
van Schmid en Erler iets anders van de
S.P.D. verwacht. Erler zei gisteren op
een persconferentie „het zal zeer moeilijk
zijn er toestemming van de Russen voor
te krijgen."
WASHINGTON, (Reuter) Honderd
Irokezen (Indianen) uit de staat New York
van wie velen een hoofdtooi van veren
droegen, hebben donderdag tevergeefs bij
het Witte Huis te Washington getracht pre
sident Eisenhower een lijst met „grove on
rechtvaardigheden" te overhandigen,
waaraan hun volk is blootgesteld. De Ii-o-
kezen, zijn verwant aan de Indianen die
veertien dagen geleden onrust verwekten
in een Canadees reservaat. De Irokezen in
New York wensen, evenals hun broeders
in Canada, een afzonderlijke staat.
Een ambtenaar van het Witte Huis zei
tot de betogende Indianen dat zij hun peti
tie aan hem konden geven, voor de pre
sident.
De woordvoerder van de Irokezen ant
woordde echter dat de zes Irokese volken op
grond van een in 1784 met George Wash-
hington gesloten overeenkomst het recht
hebben hun grieven persoonlijk aan de pre
sident te overhandigen.
BEIROET (UPI) Ook het Libanese
blad „Al-Amal", dat beschouwd wordt als
eer spreekbuis van de rechtse falangisten
acht het mogelijk, dat president Foead
Sjehab van Libanon binnen enkele dagen
een ontmoeting heeft met president Nasser
van de Verenigde Arabische Republiek
De Libanese minister van openbare wer
ken. Pierre Gemayel, is politiek redacteur
var Al-Amal.
Al-Amal is echter van mening, dat een
ontmoeting van de twee presidenten, bei
den militairen, die houden van krachtige
beslissingen, een oplossing zou kunnen
biengen.
De mannelijke bewoners van
Duno, een klein bergdorpje in
de Italiaanse provincie Varese,
staan bekend als uitstekende
metselaars. Mocht u bijzonder
geïnteresseerd zijn in dit nut
tige handwerk, dan zult u
echter niet, zoals u misschien
al van plan was, dit dorpje
moeten noteren voor een spoe
dig bezoek. De heren zullen
namelijk niet aanwezig zijn
zij werken elders. Maar wenst
u een beeld te krijgen van een
der weinige in Europa be
staande vrouwengemeenschap
pen, doorkruis dan onvervaard
de Alpen en begeef u van
Como met de trein naar Va
rese. Een bus moet u verder-
brengen, maar bovendien zult
u voor uw bezoek aan Duno
een flinke wandeling moeten
over hebben. U zult ervan op
kijken. En het zal wellicht een
harde klap zijn voor uw man
nelijke trots te ervaren, dat
de dames er zeer wel in slagen
de boel vlot te laten draaien.
„We hebben onze mannen
eigenlijk alleen maar nodig
voor het geld, dat ze sturen,"
verklaart de oude Anna Cu-
poli cynisch. Ze komt met een
vriendin van het land en staat
even uit te rusten tegen een
muurtje. Beide vrouwen dra
gen aan schouderbanden ont
zagwekkende manden, met een
flinke kop erop gevuld: bij
Anna lijkt het niet veel beter
dan onkruid te zijn.
Die mening wordt door de
jongere vrouwen volstrekt
niet gedeeld. Marina, ruim vier
maanden getrouwd en reeds
drie maanden alleen in schrif
telijk contact met haar heer en
meester, zou wel willen, dat de
omstandigheden in het dorp
anders waren. „Ik zal er lang
zamerhand aan moeten wen
nen," zegt ze berustend, „net
In de Italiaanse Alpen vlakbij de Zwitserse grens, ten noord
westen van Como, ligt het dorpje Duno. Het telt slechts enkele
honderden inwoners. Afgezien van een korte winterperiode be
staat de bevolking uitsluitend uit vrouwen en kinderen, want de
mannen werken in het buitenland.
zoals alle anderen vóór mij.
Het ergst is het voor de op
voeding van de kinderen, hoe
wel dat voorlopig voor mij
geen probleem is. Ze kennen
hun vader vrijwel niet ik
weet het nog te goed uit eigen
ervaring."
Waarom de mannen van
Duno sinds generaties van va
der op zoon het vak van met
selaar kiezen, zou het onder
werp kunnen zijn van een
hoogst fascinerende sociologi
sche studie. In het dorp zelf
kan ik slechts gewaarworden,
dat het altijd zo is geweest en
wel altijd zo zal blijven. De
omgeving biedt de mensen nu
eenmaal geen voldoende werk
gelegenheid en daarbij komt,
dat de hoge lonen aan gene
zijde van de grens een trek
pleister blijken te zijn.
In de wintermaanden, wan
neer de bouwarbeiders „eruit
zijn gevroren", keren zij terug
naar hun geboorteplaats uit
Frankrijk, uit Zwitserland of
van waar zij zich bevinden.
Kerstmis is gewoonlijk dus
hier het familiefeest bij uit
stek. Zodra echter het dooi
water van de bergen begint te
stromen, weten zij, dat de
werkzaamheden in de bouw
spoedig zullen worden hervat.
Zij pakken hun koffers, nemen
afscheid van hun familieleden
en trkken weer de Alpen over.
De vrouwen hebben zich
volkomen aangepast aan hun
verantwoordelijkheden. Weini
gen onder hen kunnen zich
veroorloven rustig thuis te
blijven wachten tot er een
postwissel komt. De meesten
zijn wel verplicht ter aanvul-
lings van de gezinsinkomsten
een stuk grond te bewerken,
stugge, onwillige grond, waar
aan wat groente en enig sprie-
terig graan wordt ontworsteld.
Voorzover zij schoolgaande
kinderen hebben, doen zij hun
best dezen zo min mogelijk
het gemis van familieleven te
doen voelen. Wanneer zij van
de laatste stopplaats van de
bus naar huis zijn gewandeld,
moet er een maaltijd voor hen
klaarstaan en de volgende
morgen zal er een schone
blouse of een heldere jurk
voor hen moeten klaarliggen.
De harde arbeid, die de ver
schillende seizoenen vereist,
maakt deze vrouwen vroeg
oud. Men hoeft niet zo bijster
wereldwijs te zijn om te be
grijpen, dat hieruit nogal eens
moeilijkheden voortvloeien: de
mannen zijn zó lang van huis
en niet elk van hen is van
minuut tot minuut met zijn
gedachten bij het achtergeble
ven gezin.
De enige man, die het hele
jaar door in Duno woont, is de
dorpspastoor. Hij trekt een
zorgelijk gezicht, als ik hem
vraag mij iets te vertellen van
de problemen in deze on
natuurlijke gemeenschap.
„Het komt inderdaad maar
zelden voor, dat een man niets
meer van zich laat horen. Zij
sturen regelmatig het grootste
deel van het loon op en verre
weg de meesten schrijven hun
familie min of meer geregeld.
Och, grote correspondenten
zijn ze natuurlijk niet, daar is
hun opleiding niet naar ge
weest, maar een vrouw is al
gauw blij met een levensteken
en als hij maar niet de ver
jaardagen vergeet, is alles wel
goed. Maar daarnaast zijn er
zoveel dingen, die kwellen:
moeder kan nooit tegelijk
vader zijn. Vooral aan de jon
gens is dat te merken. Zij
groeien trouwens op met hun
blik gericht naar hun zestien
de jaar. Dan vinden zij het
welletjes en gaan met vader
mee, de wereld in. Zij horen
gedurende de lange winter
avonden de mannen vertellen,
benijden hun vrije levenswijze
en hebben dan ook maar één
doel: zodra zij de leeftijd heb
ben bereikt hetzelfde te doen."
Dit vreemde bestaan wordt
voor de jonge mannen onder
broken in het jaar, dat zij een
entwintig worden. Dan moeten
zij hun militaire dienstplicht
vervullen en komen ergens in
Italië in een garnizoensplaats
terecht, van waaruit zij ook
maar hoogst zelden de ouder
lijke woning kunnen bereiken.
Terug in het dorp trouwen zij
meestal met een plaatselijke
schone en vatten het oude be
roep weer op.
Ik wandel de steile hoofd
straat af gekenmerkt door
een paar armelijke winkeltjes
en de kerk en neem alles
nog eens goed in mij op. Ma
ria Delmonte, een zak kastan
jes over haar schouders, pas
seert mij met een vriendelijke
groet. Een uur geleden heb ik
met haar staan praten, terwijl
ze bezig was kastanjes te pof
fen als aanvulling van het da
gelijks menu een zeer ge
bruikelijk en geliefd dessert in
een streek, waar ze In de
herfst volop en gratis te ver
krijgen zijn. Ze heeft vier kin
deren, twee ervan op school,
bewerkt een stukje land achter
haar uit bergkeien opgebouwd
huisje en kan er, met de
maandelijkse postwissel, aar
dig van komen. Ze is nog geen
dertig, maar ik vond, dat haar
ogen voor een jonge vrouw
niet, levendig genoeg stonden
of ben ik geneigd de situatie
te dramatiseren?
Op het pleintje voor de kerk
loopt het volk te hoop, wat
een overdreven typering is
voor de enkele tientallen vrou
wen en kinderen, die zich hier
hebben verzameld. Als ik na
derbij kom zie ik wat er aan
de hand is. De postbode heeft
op zijn dagelijkse, urenlange
toch door de bergen ook Duno
gevonden. Het gaat ertoe, zo
als ik mij dat uit de militaire
dienst herinner: hij grabbelt
in zijn tas, haalt er een brief
uit en roept luidkeels de naam
af. Telkens klinkt er van hiel
en van daar een blijde kreet.
Maria Delmonte is terugge
keerd op haar schreden en
staat naast mij. Ze volgt elke
brief, van de brievenbesteller
naar de gretige hand van een
vrouw of een kind. Maar de
tas is niet onuitputtelijk en de
man laat zien, dat er echt geen
brief of kaart meer in zit.
Ik kijk naar Maria Delmon
te. Ja, nu is er toch iets droe
vigs in haar ogen, althans een
soort vermoeide teleurstelling.
En dan ontmoet ik haar blik
en ze glimlacht, alsof ze er
zeker van is, dat er morgen
een brief voor haar zal zijn.
de
Moeilijk
Het leven is ingewikkeld. De volgende
gesprekken met de huisgenoten kunnen
het bewijs zijn van die stelling.
Wij spraken een dezer dagen (en dat zo
argeloos, zo rein, als een kind, een baby1
terwijl wij zonder geestdrift een foto be
keken van Brigitte Bardot: „Weten jullie
nou waar dié me aan doet denken? Aan
Loes Dinges, je weet wel."
Jawel! Maar dat mocht ze willen!", zei
toen ineens Wieps uitermate fel en schel,
„dat mocht die Loes van jou willen! Dat
ze op Brigitte Bardot leek. Laat me niet
lachen! Zo'n mens! Laat je nakijken!"
,Ik meen", zeiden wij toen enigszins
verstoord, „dat die Brigitte m ij koud laat,
begrijp je. Dat ik er niet veel an vind.
Maarwat bedoel je met „die Loes van
jóu"? Wat bedoel je daarmee? Dat
zou ik wel eens willen weten: wat be
doel je daarmee!! Als jij maar weet,
Wieps, dat ik niet gediend ben
Wieps, van die soort insi
nuaties, HOOR JE DATen
hier schrééuwden wij het even uit-
„Zo, vin' jij d'er niks an", sprak daarop
Willem met een weke glimlach, „vin' jij
niks aan Brigitte Bardot? Nou dan weet
jij daar ook al niks van, mevrind. Daar!
Dan sta je daar ook al scheel en blind
vóór. Heb jij óóit zoiets gezien? Met dat
koppie! Met dat haar zo, (hier, lezer, hui
verden wij als door koortsen aangegre
pen) en met dat dierlijke, domme air dat
juist zo aantrekkelijk is, en dat botte
snuitje."
Wij zwegen. „Ik vind", zei toen Wieps
met een stemmetje dat zo strak en fel
stond als een snaar, „ik vind die Bardot
heel knap. Een van de knapste vrouwen
die i k ooit gezien heb. Ik ken NIEMAND
die er ook maar in de verste verte mee te
vergelijken is. En dat is mijn mening als
gewone vrouwToen zweeg zij tien
tellen. Maten rust die geheel geladen wa
ren. Waarna zij hernam op een toon als
van kristal: „En van die Loes Dinges kun
je toch onmógelijk zeggen dat ze knap is.
Of dat ze wat dan óók is. Die Loes van
jullie (let hier op, lezer, op dat „van jul
lie") die is eenvoudig een scheel monster.
Maar jullie mannen kijken natuurlijk weer
naar andere dingen".
„W at bedoel je met ande
re dingenschreeuwden wij toen
krachtig, „hoezo andere dingen?
Bovendien, ik zég toch juist dat ik niks
aan die Loes vind en niks aan die Bardot.
Niks! Die Loes van jou zit mij tot hier!
Daar! Weet je wat jij doet, Wieps? Jij zit,
op een rustige dag, ruzie te zoeken. Jij
moet 'es lekker vroeg naar bed vanavond.
Jij bent verkouden- Jij hebt een griepje.
Dat heb jij, Wieps!"
Nu, Wieps de deur uit in een regen van
kalk van de dichtgeslagen deur.
In de keuken hoorden wij haar later
zeggen: „Mannen kijken nu eenmaal naar
andere dingen, meisje. Dat zie je nu weer:
die Loes vinden ze zelfs aardig om te zien.
Knap. Ze schreeuwen het er over uit! Ze
maken er ruzie om. Nou, zoiets noem ik
eng! Dat noem ik zoiets! Eng!"
Wij hebben daarna, na enige tijd in vol
komen beheersing voor ons uit gekeken te
hebben, een harde trap tegen de para-
pluiebak gegeven. „Hemeltje, wat sta jij
daar te doen?", zei Appie die net van
boven kwam.
Duif
Advertentie
ir» r\r>
1)eziz aanbieding 15 gedurende
de maand Maart
Uit de Oprechte Saturdagse Haerlemse
Courant van 19 maart 1759
PARIJS. Gisteren ontvingen verscheydene
Bankiers en Kooplieden
van de Gereformeerde Re
ligie binnen deeze Stad
circulaire Brieven van
Versailles, met aanschrij
ving, dienzelfden avond al
daar in het Hotel van Cler
mont Tonnerre te compa-
reeren, om zekere presentatie van zijne
Koninglyke Majesteyt ten hunnen behoeve
en genoegen te komen hooren, bestaande
naar men verneemt hierin: „Dat desselfs
onderdaanen van de protestantse religie
voortaan eenen Gedeputeerden en Repre
sentant aan het Hof zullen mogen hebben,
om van tvd tot tyd van de Redenen hun
ner Bezwaarnissen, welke zy oordelen hun
ten onrecht aangedaan te worden, directe
kennis te kunnen neemen, en daarin te
remidieeren, mits dat zy in erkentenis dier
allerhoogste gunst en te blyke hunner aan
kleving voor het Belang van Zyne Ma
jesteyt eene som van 50.000.000 Livres aan
Dezelve bezorgen".
