Stakingsgolf in Argentinië stelt het
Frondizi-bewind weer op proef
f ta.
NAVO bestaat 10 jaar
jonge democratie tussen hamer en
aambeeld van leger en vakbonden
Overlapping van diverse taken
kan niet worden vermeden
Talrijke evenementen bij het
tienjarig bestaan van de NAVO
TRAANGAS IN
BUENOS AIRES
Mr. Beyen: „Bij het wieden in de tuin
van Europa moeten niet ook de
bloemen worden uitgetrokken"
Schild en zwaard der westelijke wereld
heeft ook grote politieke betekenis
DONDERDAG 2 APRIL 1959
13
Iedereen kankert
EUROPESE SAMENWERKING
ïjnnjKe aanpassing
Funke's Roggebrood F U N K E
Op zee overleden
Betogers tegen de verhoogde elektrici
teitstarieven trekken op naar het re
geringspaleis van de Argentijnse repu
bliek. Twee kreten hoort men: „Weg
met Frondizi" „Leve Perón". De
politie antwoordt met traangashom
men, Voorzover de voorraad strekt,
want laatst was het traangas op. Er
wordt veel gedemonstreerd in
Buenos Aires.
(Van onze reisredacteur)
BUENOS AIRES, april Het regende in de schemerige middag over de
Plaza de Mayo en in de „Casa Rósada", het regeringspaleis van verlept rose
stucco, brandde al het licht in de werkkamer van Argentinië's president, Arturo
Frondizi. Maar niet alleen de hemel huilde: in de brede „avenida's" waarop
Frondizi uitkeek, klonken de doffe klappen van traangasbommen tussen de
demonstranten, die opdrongen tegen de cordons van de bereden politie. Water
kanonnen van de motorpolitie zwiepten vette stralen over de druipende menigte,
die haar tranende ogen dicht, maar de mond wijd open hield. Zij schreeuwde:
„Somos Argentinos" Wij zijn Argentijnen) en „Frondizi eruit" en tenslotte „Viva
Perón". Daar waren zij dan, de „descamisados", de hemdlozen, het Argentijnse
proletariaat, dat Juan en Evita Perón op handen naar de macht droeg en in hun
fuineuze dictatuur tien jaar lang de rekening presenteerde voor de sociale
nalatigheden van de conservatieve oligarchie. Vandaag, na een jaar constitutionele
democratie, is die rekening nog niet afbetaald. In staking op staking, demonstra
tie op demonstratie, lokken peronistische en communistische activisten de be
togers de straat op: tegen de duurte, tegen de soberheidspolitiek, tegen
de staat van beleg, en vooral: tegen Frondizi. De Argentijnse kolos aan de
voet van het Amerikaanse continent met zijn twintig miljoen inwoners in de
subtropische „chaco", in de platte „pampa", onder de besneeuwde Andes-gigan-
ten, in de kille vlakte van Patagonië, maar vooral in de waterhoofd-stad Buenos
Aires met zijn vijf miljoen mensen, beleeft de krampen van een hevige sociale,
economische en politieke crisis.
Wie vandaag in het onmiskenbare de
mocratiseringsproces van Latijns Ameri
ka, dat pijnlijke spijsverteringsstoornis
sen oplevert, zich blind staart op de Cu
baanse baardmannetjes van Fidel Cas
tro, is aan het verkeerde adres. Het gaat
om de grote landen, om Argentinië, om
Brazilië, waar de democratie, nu nog in
labiel evenwicht, zich moet consolideren.
Na gouden verkiezingsbeloften blijkt so
berheid geboden: noodzakelijke expansie
brengt inflatie. Gezonde plannen opstellen
is mogelijk, ze uitvoeren, met een door
corruptie verziekt staatsapparaat, is een
andere zaak. De broekriem van de kleine
man gaat tot het laatste gaatje, maar dan
niet verder. President Frondizi is een ge
niale koorddanser, maar vakbondsscha
vuiten die de arbeiders misleiden, rukken
aan het koord en het leger staat altijd
klaar met het valnet: een militaire
machtsgreep om „de orde te herstellen".
Men zou op grond, van Argentinië's on
overkomelijk -lijkende problemen en a het
dreigende straatvertoon der ontevredenen,
haast tot gevolgtrekkingen van onafwend
bare somberheid komen. Misschien z a 1
het ook mis gaan. Maar toch moet men
Argentinië's gezonde aspecten niet mis
kennen. Het is een rijk land. Het mag zijn
dat de Argentijnen (wereldkampioenen
biefstuketen) door de nieuwe soberheids-
politiek van Frondizi niet meer iedere dag
een kilo „bife" op hun braadrooster kun
nen leggen, maar het agrarisch potentieel
van dit land, dat met zijn vlees, graan
en wol altijd de wereld heeft helpen kle
den en voeden, wordt nog lang niet ten vol
le uitgebuit. Een kinderachtig nationalis
me heeft lang het rationeel aanspreken
van de oliezeeën onder zijn onafzienbare
vlakten tegen gehouden. Thans beginnen
buitenlandse maatschappijen met effi
ciënte exploitatie. Binnen enkele jaren kan
de te verwachten oliestroom de betalings
balans een eind op weg naar het evenwicht
helpen. De overbeschermde nationale in
dustrie, bemand door arbeiders wier
werklust door het Péron-regime is geper
verteerd. levert dure en twijfelachtige
produkten. Maar uiteindelijk heeft Argen
tinië een intelligente en technisch be
kwame bevolking van Europese oor
sprong, die werkt in een gematigd kli
maat. Het land heeft grote investeringen
nodig voor modernisering van zijn outilla-
Het Congresgebouw in Buenos Aires:
hier groeit het bedreigde plantje van
de jonge parlementaire democratie.
ge. Welnu, bij een begin van stabilisering
kan het die krijgen. Het oververhitte Bue
nos Aires is heel Argentinië nog niet. De
sobere „peones" van het platteland kun
nen een stootje velen. En zelfs tussen de
geschreeuwde protesten in de hoofdstad
en een revolutie ligt nog een ganse af
stand. De Bonarenser levenskunst vindt er
gens nog steeds een handje peso's voor een
nieuwe das en een „cafesito" in de koffie
bar op de hoek, voor een gokje op de ren
baan, waar iedere coursedag honderddui
zend bezoekers trekt, voor een kaartje
voor het stadion van de FC River Plate,
waar momenteel in het Zuidamerikaanse
kampioenschap het opwindendste voetbal
wordt afgewisseld door nog opwindender
vechtpartijen op het veld, waarin spelers,
ballenjongens, verzorgers, fotografen en
onduidelijke functionarissen af en toe een
kwartiertje vrij worstelen weggeven,
daarbij krachtig aangemoedigd door het
publiek, dat vuurpijlen en voetzoekers af
steekt en met lege limonadeflessen gooit.
De Bonarensers prefereren zulk tijdver
drijf eigenlijk sterk boven een uiteenzet
ting met de knuppels van de politie of de
mitrailleurs van het leger. Er wonen
zeer veel Italianen in Argentinië.
•neSi'U- Ti piié-b'-OG-- Oï f'S.'O!
Zeker, iedereen kankert op Frondizi, de
slimme Italiaan-van-origine, mikpunt van
alle cabaretiers en karikaturisten alsme
de van een fluitconcert, zo gauw zijn ge
zicht op een bioscoopscherm verschijnt.
De „estancieros", de grootgrondbezitters
in het chique West-End dat met zijn grijze
huizen en groene parken een natuurge
trouwe kopie van Parijs is, dromen van
het tijdperk waarin zij hun eigen koeien
meenamen op hun Europese reizen, waar
zij het geld rinkelend lieten rollen. Onder
dat tijdperk had Perón en vooral Evita
zelf voortgekomen uit een kortstondi
ge ontmoeting tussen een „estanciero" en
de vrouw van een van diens arbeiders
al een dikke en rancuneuze streep gezet.
De Argentijnse oligarchie had een klap
verdiend. Wie in haar overigens moedige
blad „La Prensa" een kampioen van het
liberalisme zag, moge bedenken dat het
een liberalisme van de negentiende eeuw
was. Zoals het welgesteld West End mort
(voornamelijk omdat het geen nieuwe
(Van onze parlementaire redacteur)
De geleidelijke eenwording van Europa
op het gebied van de defensie, van kolen
en staal, van de economie in het algemeen
en van de atoomenergie gaat gepaard met
de oprichting van afzonderlijke parlemen
taire organisaties, die elkaar gedeeltelijk
overlappen. Het deelnemen aan die inter
nationale vergaderingen wordt in alle lan
den voor Kamerleden en vooral voor de
ministers van Buitenlandse Zaken een
zware extra last. Het vergt zoveel tijd en
studie dat het gevaar ontstaat dat veel
werk half wordt gedaan en ook dat het
contact verloren gaat met het eigen natio
nale parlement. Moet alles doorgaan zoals
het thans gaat of is een doeltreffender
werkwijze mogelijk? Dat is de vraag
waarop een studieconferentie in Den Haag
van Europese parlementariërs een ant
woord zoekt.
Er zijn nu de Raadgevende Vergadering
van de Raad van Europa te Straatsburg,
de Europese Parlementaire Vergadering
van de E.E.G en de K.S.G., de parlemen
taire vergadering van de Westèuropese
Unie, de conferentie van NAVO-parlemen-
auto's kan kopen), zo schimpt de Boca,
de kleurige haven- en immigrantenwijk,
die op Napels lijkt, omdat het gat tussen
lonen en prijzen niet meer te dichten valt.
Zo zien de middenstanders er zorgelijk
uit omdat zij zelfs met drie baantjes te
gelijk (een uit Spanje overgewaaid ver
schijnsel) de eindjes niet meer aan el
kaar kunnen knopen. Zo mopperen de
„gaucho's" die op de pampa de onafzien
bare runderkudden hoeden, omdat zelfs zij
zich in plaats van met hun „asado" de
geroosterde ribstukken, tevreden moeten
stellen met „pustero", een soep van rijst,
groente en vleesrestanten.
Gaucho en pampa zijn trouwens eigen
lijk oer-romantische woorden. Sinds de
pampa door prikkeldraadomheiningen is
verdeeld, er meer en meer landbouw wordt
bedreven, zijn de gaucho's, eens koningen
te-paard van de ruimte, voor wie een voet
afdruk op de grond een symbool van ver
nedering was, gewoon „peones", landar
beiders geworden. En sommigen rijden al
op de fiets. Dat is maar een aspect van
de modernisering, die zich op velerlei ter
rein in Argentinië aan het voltrekken is,
sociaal, economisch en politiek. Een pijn
lijk proces. En toch is er met Argentinië
niets mis, dat niet genezen zou kunnen
worden door een gezonde leiding van ver
standige vakbondleiders, moderne werkge
vers, integere politici. Helaas, zo'n demo
cratische elite stampt men niet uit de
grond. In deze zin is Frondizi's ambtster
mijn als groei-periode, tijd van overgang,
van beslissend belang, Al'laverend en ba
lancerend moet hij trachten zijn greep zo-
danig te verstevigen, dat hij meer en meer
kan gaan besturen. Over de vraag of
hem dat zal lukken, zullen de komende
weken misschien beslissen. De stakings
golf nadert zijn hoogtepunt. Voor morgen
is een algemene staking afgekondigd. Kan
de regering-Frondizi die met kalmte en
vastbeslotenheid binnen de perken houden,
dan is er veel gewonnen. Loopt het socia
le conflict haar uit de hand (bloedvergie
ten zou tot chaos kunnen leiden) dan valt
te vrezen dat het leger de macht over zal
nemen. Hetgeen misschien niet een cata
strofe zou zijn, maar wel een betreurens
waardige vertraging in Argentinië's poli
tieke ontwikkeling.
Advertentie
Sinds 1834. en nog steeds
stukken beter
Hofleverancier
Op 4 april 1949 werd te Washington het
Noordatlantisch Verdrag ondertekend.
Thans, 10 jaar later, zal dit feit in alle
15 aangesloten landen herdacht worden.
Dit geschiedt in Nederland niet alleen op
en om 4 april, doch gedurende het gehele
jaar.
De centrale herdenking zal gehouden
worden op 3 april des avonds in het ge
bouw van de Tweede Kamer te 's-Graven-
hage. Mr. A. W. C. Baron Bentinck van
Schoonheten, ambassadeur te Londen en
van 1956 tot 1958 plaatsvervangend secre
taris-generaal van de NAVO en mr. H. R.
Nord, voorzitter van de Atlantische Com
missie, zullen daar spreken.
Op 3 april wordt in Almelo de grote
atlantische leger- en luchtmachttentoon
stelling „Paraat" geopend. Deze tentoon
stelling komt tot eind juni in een zeven
tal plaatsen in het oosten en noorden van
het land.
In de Openbare 'Bibliotheek te Den Haag
is een tentoonstelling geopend onder de
naam „Atlantische Cultuur". Deze exposi
tie toont de culturele aspecten van de vijf
tien NAVO-landen.
In het Postmuseum te Den Haag zullen
geëxposeerd worden de speciale NAVO-
postzegels, die door de meeste van de 15
landen ter gelegenheid van het 10-jarig
bestaan van de Noord-Atlantische Ver
dragsorganisatie worden uitgegeven.
Culturele maand
In Den Haag zal een Atlantische Cultu
rele Maand worden gehouden. Onder meer
wordt door het Comité Benelux het Minia
tuurtheater van Mechelen vertoond. Voorts
komt er een tentoonstelling van de schil
der E. Roos.
De Denen, Noren en IJslanders komen
met een Scandinavische avond, waar
films over deze drie landen worden ver
toond (o.a. een zeer opmerkelijke film over
de Deense fresco's in dorpskerken). Er
zullen verder Noorse dansen worden uit
gevoerd. Er heeft op 17 april een gala
première plaats van de film „Opstanding",
een Duits-Frans-Italiaanse produktie. Van
Engelse zijde wordt een opvoering van
Priestley's „Dangerous Corner" gegeven.
Op 24 april komt het B.B.C. Concert Or
chestra met gastomroeper Frank Phillips
met gedeelten van „My Fair Lady". De
Vereniging Nederland-Iialië komt met een
Siciliaanse avond. Ook Portugal en Tur
kije doen mee.
Uit Turkije komen zeer bijzondere ge
luidsbanden. Jkvr. Van Lennep zal over
de muziek der Janitsaren spreken als de
basis van alle Europese militaire muziek.
Ook de Verenigde Staten komen met mu
ziek, alsmede met moderne architectuur.
De Atlantische Culturele Maand zal op
9 mei met een internationaal bal worden
afgesloten.
Op 8 en 9 mei wordt in Den Haag een
Atlatische Conferentie gehouden. Dan zal
het definitieve Nederlandse standpunt
worden bepaald voor het internationale
Atlantisch Congres, dat in juni door de
koningin van Engeland geopend zal
worden.
Er zal in november een Atlatische con
ferentie worden belegd voor alle jongeren
organisaties in Nederland.
De Atlantische Commissie zal een boek
over de Atlantische Samenwerking uit
geven. Er wordt in de zomer een boek
van de hand van Paul Henri Spaak in de
Nederlandse taal verwacht. Mr. H. R. Nord
zal eind 1959 een boek over de NAVO het
licht doen zien. Er zal voorts huis aan
huis een NAVO-krant worden aangeboden.
Radio en televisie en scholen zullen
extra aandacht aan de samenwerking tus
sen de Atlantische volken besteden. O.m.
staan regionale bijeenkomsten van leraren
op het programma.
In Arnhem zal wederom in juni de
NAVO-taptoe worden gehouden. Ditmaal
zal daaraan worden deelgenomen door een
NAVO-muziekkorps, bestaande uit ver
tegenwoordigers van de muziekkorpsen uit
14 van de 15 NAVO-landen (IJsland bezit
geen strijdkrachten) die reeds in mei in
Arnhem zullen samenkomen om de spe
ciaal gecomponeerde muziek met elkaar
te repeteren.. Voor dit muziekfestijn, is
o.m, een NAVO-hymne, een samenvoeging
van alle 15 nationale volksliederen, ge
componeerd.
tariërs, de Scandinavische parlementaire
raad en de Interparlementaire Benelux-
raad. De parlementen verschillen in om
vang, in werkwijze, in bevoegdheden en
in het aantal deelnemende landen, en ech
te parlementen zijn het nog geen van alle.
Gedacht wordt aan één groot Europees
parlement met uitgebreide speciale com
missies voor een bepaald doel (defensie,
economische zaken, kolen en staal enz.)
De ministers hebben dan steeds met één
parlement te maken. De Raad van Europa
te Straatsburg, die de stoot heeft gegeven
tot de Europese eenwording, wordt thans
in veler ogen overbodig geacht. De leden
van die vergadering hebben geen bevoegd
heden en de ministers zijn in geen enkel
opzicht verantwoordelijk tegenover deze
vergadering.
Maar in zijn rede ter opening van de
studieconferentie zei mr. J. W. Beyen,
oud-minister van Buitenlandse Zaken, dat
Straatsburg de onvervangbare rugge-
graat is van de Europese samenwerking.
Er zou, zei hij, in Straatsburg jaarlijks een
debat moeten worden gehouden over de
groei van de Europese samenwerking, op
basis van een rapport, waarvoor het Co
mité van Ministers verantwoordelijk zou
moeten zijn. In het debat zou een minis
ter moeten spreken namens het Comité
van Ministers. Dat zou meer vastheid ge
ven aan de discussies. Met voldoening had
mr. Beyen gehoord dat stappen in die
richting worden ondernomen.
„Europa groeit", zo besloot mr. Beyen,
en historische groei is nooit logisch. Over
lapping van taken kan niet geheel worden
vermeden. In de tuin van Europa moet
worden gewied, maar met het onkruid
moeten niet tevens de bloemen worden
uitgetrokken." De studie-conferentie
duurt tot en met vrijdag.
Zaterdag, op de laatste dag van de bij
eenkomst van de ministers van Buiten
landse Zaken der NAVO-landen die deze
week onder voorzitterschap van dc Neder
landse minister van Buitenlandse Zaken,
mr. J. M. fl. H. Luns, in Washington wordt
gehouden, zal het tien jaar geleden zijn,
dat het verdrag voor de Atlantische ge
meenschap in de Amerikaanse hoofdstad
werd gesloten. Twaalf landen de Ver
enigde Staten, Groot-Brittannië, Frank
rijk, Canada, Italië, Nederland, België,
Luxemburg, Noorwegen, Denemarken,
Portugal en IJsland ondertekenden op
4 april 1949 de tekst van het verdrag,
waarin in de preambule staat, dat zij „vast
besloten zijn de vrijheid, het gemeen
schappelijk erfdeel en de beschaving van
hun volken, welke zijn gegrondvest op be
ginselen van democratie, persoonlijke
vrijheid en rechtsorde, veilig te stellen" In
1952 traden Griekenland en Turkije toe en
in 1955 de Duitse Bondsrepubliek, zodat
het aantal leden thans vijftien bedraagt.
De aaneensluiting van de-westelijke lan
den tegen de expansie van de Sovjet-Urne)
in Midden- en Oost-Europa, die tenslotte
leidde tot de staatsgreep in Tsjechoslowa-
kije in 1948 en ruim 115 miljoen mensen
onder dc communistische leiders in Mos
kou bracht, is in 1947 begonnen met het
verdrag van Duinkerken tussen Groot-
Brittannië en Frankrijk.
Een jaar later stelde de toenmalige
Britse minister van Buitenlandse Zaken,
Ernest Bevin, voor dit verdrag uit te brei
den tot de Beneluxlanden en andere sta
ten. die van oudsher een deel hebben ge
had aan de Europese beschaving. Groot-
Brittannië, Frankrijk, België, Nederland
en Luxemburg sloten op 17 maart 1948 het
verdrag van Brussel dat wordt gezien
als de voorloper van de Noordatlantische
Verdragsorganisatie.
Tijdens de onderhandelingen over het
verdrag van Brussel betoogden zowel de
Franse minister van Buitenlandse Zaken,
Georges Bidault, als minister Bevin, dat
de westelijke defensie niet effectief zou
kunnen zijn zonder Amerikaanse steun.
Er waren echter in de Verenigde Staten
moeilijkheden van psychologische en
grondwettelijke aard, die het verlenen van
deze steun in de weg stonden. Bovendien
was het nog nooit voorgekomen, dat een
Amerikaanse regering in vredestijd mili
taire verplichtingen op zich nam buiten
het Amerikaanse vasteland.
Ondanks Russische druk
Nauwelijks drie maanden na de onder
tekening van het verdrag van Brussel
echter aanvaardde de Amerikaanse Se
naat een resolutie van de inmiddels over
leden senator Arthur Vanderberg, die de
weg opende voor uitbreiding van het Brus
selse verdrag tot een Atlantische ver
dragsorganisatie. De resolutie hield de
aanbeveling in, dat de Verenigde Staten
zich met inachtneming van de grondwet
telijke bepalingen, zouden aansluiten bij
regionale en andere collectieve regelin
gen, die van invloed zijn op de veiligheid
van de Verenigde Staten. In juli 1948 be
gonnen in Washington inleidende bespre
kingen tussen de landen van het verdrag
van Brussel en van Canada met het Ame
rikaanse departement van Buitenlandse
Zaken. In maart 1949 sloten Denemarken,
Noorwegen, Italië, Portugal en IJsland
zich, ondanks Russische druk, bij de be
sprekingen aan. Het op 4 april onderte-
In het Russische partijorgaan de
Pravda stond in november, toen het
voorstel van generaal De Gaulle rucht
baar werd. de Noordatlantische Ver-
dragsorganisatie te hervormen, deze
spotprent. In het NAVO-circus heejt
de Gallische haan z\jn platform ver
laten. terwijl de woedende dompteur
Dulles de zweep laat knallen om hem
tot andere gedachten te brengen. Het
opschrift luidt: De haan komt in
opstand.
kend Noordatlantische verdrag werd bin
nen vijf maanden door de volksvertegen-
wooi-digingen van alle twaalf deelnemen
de landen met grote meerderheid be
krachtigd.
Niet alleen militair
Het Noordatlantisch verdrag voorziet
echter niet alleen in een nauwe samen
werking op militair terrein, doch tevens
op politiek, economisch, wetenschappelijk
en cultureel gebied. In 1956 werd een aan
beveling van de door de NAVO-raad in
gestelde commissie de drie wijze man
nen overgenomen, dat het beginsel van
politiek overleg inhoudt: een gemeen
schappelijke bespreking van vraagstuk
ken, voordat de betrokken landen een be
paald standpunt innemen of tot een poli
tieke actie overgaan. Het laatste, en wel
licht belangrijkste, voorbeeld is het ge
meenschappelijk overleg over de Duitse
kwestie in het algemeen en de Russische
plannen ten aanzien van Berlijn in het bij
zonder. vraagstukken die op de huidige
NAVO-bijeenkomst de hoofdschotel van
de besprekingen vormen. De dubbele rol
van de NAVO militair en politiek
bleek ook duidelijk op de belangrijke bij
eenkomst van de vijftien regeringshoof
den in december 1957 in Parijs. Uit dit
communiqué en de verklaring, die zij op
stelden, bleek dat op de politieke bespre
kingen en besluiten evenveel nadruk werd
gelegd als op militaire zaken. Maar ook
in militair opzicht werden drie gewichti-
aangegoten bij AUanUiêh
Poef en West-CurooeseUn/e
anaere HAvO-ianden
ge besluiten genomen: het aanleggen van
voorraden kernwapens die onmiddellijk
in geval van een aanval ter beschikking
kunnen worden gesteld, het ter beschik
king stellen aan de geallieerde opperbe
velhebber in Europa van ballistische ra
ketten met middelbare reikwijdte en ver
dere maatregelen door de NAVO-bondge-
noten ter bevordering van de coördinatie
van het technisch en wetenschappelijk on
derzoek der ontwikkeling en vervaardi
ging van moderne wapens.
Resultaten
Welke resultaten heeft de NAVO in de
tien jaren van haar bestaan bereikt? Op
deze vraag heeft het hoofdkwartier in Pa
rijs kortgeleden het volgende antwoord ge
geven:
1. De vrede in Europa en Noord-Ameri-
ka is bewaard gebleven, hetgeen de voor
naamste doelstelling van het Noordatlan
tische Verdrag was en is.
2. De Russische expansie in westelijke
richting, die tijdens de jaren na de twee
de wereldoorlog zulke verontrustende af
metingen aannam, is tot staan gebracht.
Sinds de ondertekening van het verdrag
is er in geheel Europa geen grondgebied
meer onder Russische overheersing ge
vallen.
3. Het individuele en gezamenlijke ver
mogen van het verbond om een gewapen
de aanyal af te slaan is voortdurend toe
genomen misschien niet zo snel als oor
spronkelijk werd gewenst, doch zeer ze
ker sneller dan redelijkerwijs verwacht
had kunnen worden.
4. Ondanks de grote financiële offers en
de zware inspanning voor de verdediging
is de economische toestand in de leden-
landen over het algemeen gunstiger dan
ten tijde van de ondertekening van het
verdrag.
Integendeel, zegt Moskou
MOSKOU (Reuter) Het blad van de
Russische regering. Izvestia, zegt in een
artikel naar aanleiding van het tienjarig
bestaan der NAVO, dat geen der NAVO-
leden kan zeggen dat het nu in een vei
liger positie verkeert dan voor de oprich
ting van het Atlantisch bondgenootschap.
Integendeel, aldus de Izvestia, in plaats
var. de veiligheid en zelfstandigheid van
de Westeuropese landen te verzekeren,
betekent de NAVO een aanhoudende be
dreiging van hun veiligheid en ondermijnt
de organisatie steeds meer hun nationale
zelfstandigheid. Het blad acht het dan ook
geen wonder dat in de Westeuropese
landen een groeiend verzet bestaat tegen
de huidige lijn der Atlantische politiek.
Tijdens de reis tussen Fremantle en Mel
bourne is de hoofdwerktuigkundige van
het s.s. „Waterman", de 54-jarige heer K.
Meijer uit Leeuwarden, op zee plotseling
overleden aan een hartaanval. De heer
Meijer trad in 1923 in dienst van de Ko
ninklijke Rotterdamsche Lloyd en was
sinds 1952 hoofdwerktuigkundige. Het stof
felijk overschot zal in Nederland worden
begraven. De „Waterman" is met. Griekse
en Italiaanse emigranten en een groep
vluchtelingen uit Hongarije en Joegoslavië
op weg naar Australië.
