raatótoel
LA VIE
Russen dreigen
corridor met
in de Berlijnse
„complicaties"
Zwaardemaker
Tabakswalm
Mobilisatie-oproep in
Israel wekte onrust
Dwaze afspraak
3
Neemt vaker...
Dé jam voor mannen
Britten zouden bereid
Syrië sloeg prompt alarm
zijn concessies te doen
Atoombureau in Wenen
maakt zich nuttig
Tanker gestrand op kust
van Wales
ANEGANG 46 HAARLEM
Nieuw ziekenhuis
Nederlands protest tegen
Amerikaanse olie-quota
Vijf medestanders van
Nagy veroordeeld
Dodencijfer op Madagascar
nu geraamd op 500
de
Wereldjamboree op de
Phiüppijnen
Vleesprijzen zullen stijgen
Zevenhonderd Iraakse
rebellen in Perzië?
DONDERDAG 2 APRIL 1959
tale richting heen en weer,
net een machine, of nee, net
een een of ander dier, dat
ik ergens heb gezien. Ik wist
niet welk dier het was en
evenmin waar ik het gezien
had, maar het at precies zo.
Toen hij klaar was en be
taalde, glimlachte hij zwakjes.
Er was geen enkele reden
voor, want er was niets hu
moristisch of bijzonder op
wekkends in de buurt. Maar
hij glimlachte zo bescheiden
en verlegen, dat ik het niet
kon vergeten.
De volgende dag glimlachte
hij weer, en nu onder het
eten. Zijn onderkaak maakte
precies dezelfde vreemde, ma
lende beweging als altijd,
maar zijn ogen waren minder
bescheiden en hij knipoogde
zelfs een keer.
In het algemeen moet ik
niets hebben van knipogende
mannen, maar déze knipoog
was anders. Er lag een zekere
belofte in, en een eerlijke en
zuivere bedoeling, dacht ik.
Toen ik hem strak bleef aan
kijken, bloosde hij en sloeg de
ogen op zijn coteletje. Maar
vlak daarop keek hij mij aan
als een zwerfhond die een
slagroomtaart bekijkt door een
etalageruit.
Niemand zal mij een taart
noemen, maar dat is dan ook
bij wijze van spreken. De man
aan de bar zag er zó hongerig
uit terwijl hij zoveel te eten
kreeg als hij wilde dat zijn
honger van andere aard moest
zijn. Ik kreeg later te horen
wat zijn honger was; maar dat
was véél later, toen we dage
lijks een praatje maakten over
de aardappeltjes heen.
Hij was werkelijk een lieve,
geduldige man. Hij at onnoe
melijke hoeveelheden aard
appelen en ontelbare cotelet-
ten, voordat hij me bekende
dat hij verliefd op me was. Ik
had het al eerder veronder
steld. Een vrouw merkt dat
gauw, al doet ze ogenschijn
lijk niets dan op kassatoetsen
slaan en bordjes neerzetten.
Aan de volharding waar
mee hij iedere dag opnieuw
kwam, keek en at, merkte ik
dat het hem ernst was.
Er komen hier dagelijks
mannen die uitpuilen van ver
liefdheid. Die komen dan nog
wel een paar keer terug, maar
als ze merken dat het niet
gauw iets worden kan, zoeken
ze een ander tentje op.
Maar deze, stille aanhouder
was uniek in zijn soort. Hij
was onverslaanbaar en on
buigzaam. ook al was zijn
enige wapen een bord vol
aardappeltjes met een cote
letje.
Eindelijk informeerde hij
naar mijn vrije avond. Ik zei
natuurlijk: „Hoezo?" en toen
zweeg hij er drie dagen lang
over. Op de vierde dag vroeg
hij het nog eens en toen durf
de ik niet weer: „Hoezo?" te
zeggen, aangezien ik tenslotte
ook maar een hardwerkende,
eenzame vrouw ben die nog
wat van het leven verwachten
mag.
We gingen uit eten en daar
na naar de bioscoop. In het
restaurant zat hij tegenover
mij en later, tijdens de film,
zag ik aldoor alleen maar zijn
gezicht voor me, met die hori
zontaal-verticaal malende on
derkaak. Hij had werkelijk
een lief gezicht. En hij ver
telde me na de bioscoop op
een bankje onder een boom
dat hij een ongelukkige liefde
had gehad, waar hij nu einde
lijk een beetje overheen
raakte.
En dat hij een goede vrouw
zocht, om een huwelijk aan te
gaan.
De maan brak door en er
viel een witte lichtstraal op
zijn gezicht. Ik zag dat hij
meer dan ooit leek op een
zwerfhond voor een bakkers
etalage en ik zei, dat ik hem
héél erg aardig vond.
En van het een kwam het
ander, natuurlijk. Hij kwam
dagelijks tweemaal eten en ik
kon mijn ogen niet van hem
afhouden. Ik zei tegen me
zelf: daar zit de man, met wie
je gaat trouwen. Had je ooit
gedacht dat er tussen al die
starende mannen met die
kauwende kaken één zou zijn,
die je gelukkig zou maken?
Ik keek naar zijn kalende
schedel en ik vond het de
mooiste schedel van de we
reld. Hij glimlachte aan één
stuk door en bleef zijn aard
appeltjes en het coteletje ver
malen met een tevreden ge
luk in zijn ogen.
Toen kregen we zowaar een
huis. Ik heb goede relaties
door al die mensen in de zaak
en op een gelukkige dag was
het voor elkaar. Een boven
huis van bescheiden propor
ties, maar in het centrum en
dicht bij een plantsoen. Veel
licht en zon en zo.
Toen vroeg hij me officieel
ten huwelijk. Hij had dat nog
niet gedaan want er was
nog te weinig perspectief, zei
hij altijd. Maar nu was er
perspectief en dus vroeg hij
me.
Hij zei: „En dan kom ik
voortaan niet meer tweemaal,
maar driemaal per dag bij
je eten".
Toen schrok ik plotseling
heel erg. Ik moest lang na
denken en ik probeerde een
schrikbeeld uit mijn gedach-
De eerste zending Indonesische tabak
die, inplaats van in Amsterdam, in Bre
men zal worden verkocht, is daar aange
komen en andere partijen zijn naar die
Westduitse havenstad onderweg. De ta
bak zal worden geveild door een speciaal
voor dit doel gevormde Duits-Indonesische
tabakshandelmaatschappij, waarin wordt
deelgenomen door een groep Bremense
firma's en door een Indonesisch staats
bedrijf.
Nederlandse tabaksondernemingen, die
zich door de Indonesische „naastings"-
methodes van de oogsten hunner plan
tages beroofd hebben gezien, hebben in
advertenties in Duitse bladen aangekon
digd dat zij gerechtelijke acties zullen
ondernemen tegen ieder die deze tabak
probeert te verkopen, aangezien zij zich
nog steeds als de wettige eigenaars ervan
beschouwen. Zulke gerechtelijke acties
kunnen nu dan ook in Bremen worden
verwacht.
Verschillende Westduitse bladen zijn in
tussen reeds op de uitspraak van de rech
ter vooruitgelopen door volstrekt zon
der enige grond te beweren dat de
Indonesische regering de Nederlandse fir
ma's schadeloos zou hebben gesteld en dat
de tabak dus rechtmatig bezit van de
Indonesische staat is. De Duitse pers kan
deze aperte onwaarheid blijkbaar rustig
aan haar lezers opdringen opdat „die
blöden Hollander" straks voor de rechter
een psychologisch verzwakte positie in
nemen.
Een der grootste dagbladen van West-
Duitsland, „Die Welt", is nu zelfs nog een
stap verder gegaan. Onder de titel „Ta
bakswalm" heeft dat blad een commen
taar gepubliceerd, dat eindigt met de op
merking: „In Duitsland laat zich tenslotte
de gedachte niet geheel onderdrukken, dat
Duits eigendom in Nederland zonder scha
deloosstelling is onteigend".
Wij Nederlanders zouden, volgens „Die
Welt", dus eigenlijk nog veel te fatsoen
lijk behandeld zijn door de Indonesiërs,
want die hebben de Hollandse firma's ten
minste nog schadevergoeding betaald (lees:
op onvervulbare voorwaarden in een ver
vooruitzicht gesteld). Voor het Duitse ver
mogen dat indertijd door Nederland is
onteigend omdat het heel toevallig vij
andig vermogen was is zelfs geen scha
devergoeding belóófd!
Wat hebben de Duitsers het toch weer
hard en wat gedragen zij zich toch weer
keurig, tegen alle verdrukking in. Eigen
lijk zal „Die Welt" het misschien wel
jammer vinden dat de tijd van „vijandig
vermogen" nu voorbij is, want anders had
Duitsland die tabak van Nederlandse
plantages misschien nog kunnen onteige
nen, ter vergoeding van het onrecht dat
Nederland in oorlogstijd de Duitsers heeft
aangedaan. Dat er tegenwoordig een Euro
pese Economische Gemeenschap be
staat, waarin Nederland en West-Duits-
land partners zijn, schijnt noch tot „Die
Welt", noch tot een aantal andere West
duitse bladen te zijn doorgedrongen.
Geld stinkt niet, zegt het spreekwoord.
Maar van deze „tabakswalm" kan moei
lik hetzelfde worden beweerd.
(Van onze correspondent in Bonn)
Van de zijde van de Russische ambas
sade te Oost-Berlijn is gisteren meege
deeld, dat het tot complicaties zal komen,
wanneer de Amerikanen er op blijven
staan op onbeperkte hoogte door de lucht-
corridor van West-Duitsland naar West-
Berlijn te vliegen. Het hoofdkwartier van
de Amerikaanse luchtstrijdkrachten in
Europa te Wiesbaden verklaarde daarop
dat men op ieder ogenblik als dat wen
selijk wordt geacht met turboprop-trans
porttoestellen op grote hoogte naar West-
Berlijn zal vliegen.
Daarmee heeft de strijd om de luchtcor-
LONDEN (UPI) Een in nogal opwin
dende termen gestelde mobilisatie-oproep
voor drie Israëlische reservistenonderde
len heeft woensdagavond een zenuwach
tige stemming verwekt in het Nabije Oos
ten. Radio Damascus antwoordde onmid
dellijk met het oproepen van vijf reserve
onderdelen en, herinnerend aan de Israë
lische mobilisatie-oproepen vóór de Si-
naï-veldtocht van 1956, beschuldigde Is
rael ervan een zenuwenoorlog tegen de
Verenigde Arabische Republiek begonnen
te zijn.
Ook in Israel zelf verwekte de oproep van
de Israëlische radio enige opschudding,
met name in het parlement, hetgeen tot
gevolg had, dat de regering verontschul
digingen aanbood voor de vorm, waarin
de mobilisatie-oproep gesteld was en ver
klaarde, dat het slechts een proefmobili-
satie van beperkte omvang was zonder ver
dere betekenis.
(ANP-AFP) Het hoofdkwartier van
het Jordaanse leger heeft donderdag in
Amman bekendgemaakt, dat „in verband
met het algemene mobilisatiebevel, dat
woensdagavond in Israel is uitgegeven" aüe
nodige maatregelen zijn genomen om de
veiligheid van de Jordaanse grenzen te
verzekeren.
ridor zich aanzienlijk toegesDitst De
moeilijkheden begonnen op Goede Vrij
dag toen een Amerikaans turboprop
transportvliegtuig van het nieuwe type C-
130 op een hoogte van negenduizend meter
naar West-Berlijn vloog en daarbij, zowel
op de heen- als op de terugweg, werd ge
hinderd door een drietal Russischestraal
jagers. Volgens de Russen bestaat er een
afspraak volgens welke in de luchtcorri-
dor door westelijke toestellen niet hoger
dan 3300 meter gevlogen mag worden. Vol
gens de Amerikanen bestaat die overeen
komst niet. Te West-Berlijn is gezegd, dat
in november 1945 in de geallieerde contro-
leraad wel gesproken is over een maxima
le vlieghoogte van 3300 meter die voor de
toen bestaande vliegtuigen ruim voldoen
de was. De drie westelijke burgerlucht
vaartmaatschappijen, die op West-Berlijn
mogen vliegen de P.A.A., B.E.A. en de
Air France) hebben zich ook steeds aan
deze hoogte gehouden en vlogen meestal
tussen 2000 en 2500 meter. Van een over
eenkomst is echter geen sprake. De Rus
sen spreken pas na meer dan dertien jaar
van een begrenzing der luchtcorridors,
niet slechts naar beneden en naar de zij
kanten, maar ook naar de hoogte, toen de
Amerikanen hun plannen bekend maakten
met hun C-130, die speciaal geschikt is
voor het vliegen op grote hoogte.
Te Oost-Berlijn deelden de Russen gis
teren voorts mee, dat „uit veiligheids
overwegingen een beperking van de vlieg
hoogte van westelijke toestellen noodza
kelijk is". Het geldt huns inziens een re
gel, waaraan men zich jaren heeft gehou
den en wanneer men die regel verande
ren wil, moet men er eerst over onder
handelen.
Britse vrees?
Met enige verwondering heeft men te
Bonn uit Washington vernomen, dat de
Britse minister van Buitenlandse Zaken
Selwyn Lloyd op de westelijke ministers
conferentie geëist zou hebben, dat er
voorlopig geen verdere vluchten naar
West-Berlijn op een hoogte boven 3300
meter zouden moeten worden gemaakt.
Selwyn Lloyd zou van oordeel zijn, dat
het voldoende is, dat men eenmaal, heeft
gestaan op de westelijke rechten in de
luchtcorridors. Kennelijk wil men van
Britse zijde, waar men overigens op de
hoogte was van de Amerikaanse bedoe
lingen op Goede Vrijdag, geen moeilijk
heden scheppen, juist nu er sprake is van
een zekere toenadering tot de Russen in het
zicht van de aanstaande Geneefse minis
tersconferentie.
Sinds de oprichting van het internatio
nale atoombureau te Wenen zijn er hier
en daar stemmen opgegaan, die twijfelden
aan de doelmatigheid van dit kostbaar ap
paraat met veel kantoren en een staf van
dure medewerkers.
Thans is echter gebleken, dat dit bu
reau zich geleidelijk heeft ingespeeld en
dat het efficiënt werkt, voornamelijk als
bemiddelaar of makelaar. Er is namelijk
een contract te Wenen ondertekend, waar
door Canada zich via het atoombureau
verplicht tot het leveren van 3.000 tot 3.200
kilo uranium aan Japan, dat dit mate
riaal uitsluitend voor wetenschappelijk on
derzoek zal gebruiken.
De prijs per kilo is vastgesteld op 35,5
dollar, waarmee het bureau tevens een
standaardprijs op de wereldmarkt hoopt te
hebben bereikt. Na Japan heeft Finland
tot het bureau het verzoek gericht de
aankoop van uranium mogelijk te maken,
waarvoor nu onderhandelingen worden
aangeknoopt met de drie grote leveran
ciers: Amerika, de Sovjet-Unie en Enge
land. Bovendien hebben 24 landen bij het
bureau om experts gevraagd, die in staat
zijn atoomprojecten te ontwikkelen en uit
te voeren.
LONDEN (UPI) De 274 ton metende
Britse tankboo* „Widdale H." is aan de
zuidkust van Wales aan de grond gelo
pen zo bericht radio-Ilfracombe. De be
manning heeft het schip verlaten en is
veilig aan land gekomen. De schepen in
de omgeving zijn gewaarschuwd voor het
gevaar van oliedampen.
4 d.VPrtontie
Aan de Amstelveenseweg te Amster
dam wordt gestaag voortgewerkt aan
de bouw van het academisch zieken
huis van de Vrije Universiteit. Het
enorme bouwwerk begint al vorm te
krijgen.
WASHINGTON (UPI) De Nederland
se minister van Buitenlandse Zaken mr.
Luns heeft het Amerikaanse departement
van Buitenlandse Zaken in kennis gesteld
van het feit dat de Nederlandse ambassa
de in Washington de volgende week een
formeel protest zal indienen tegen de
Amerikaanse quota op de olie-invoer, al
dus wordt van officiële zijde te Washing
ton vernomen. Mr. Luns heeft zich woens
dag verstaan met onderminister Dillon,
die de afdeling economische zaken van
het „State Department" beheert. Minister
Luns heeft hem erop gewezen dat de
Amerikaanse quotering van invloed is op
het eiland Aruba, en de Amerikaanse on
derminister hierover gedetailleerd voor
gelicht.
BOEDAPEST (Reuter) Vijf partijgan
gers van de ter dood gebrachte Hongaarse
premier Imre Nagy zijn door het opperste
gerechtshof tot gevangenisstraffen van
twee tot tien jaar veroordeeld, aldus meldt
het blad „Esti Hirlap"-
De voornaamste beschuldigden, Ferenc
Mery, voormalig hoogleraar, die tien jaar
kreeg, en Sandor Fekete, voormalig cul
tureel redacteur van het blad „Szebad
Nep", die negen jaar kreeg, zouden een sa
menzwering tegen de staat op touw gezet
hebben na de opstand van 1956. Verder
hebben zij geld voor politieke gevangenen
ingezameld. Fekete had ook een klan-
destien pamflet uitgegeven.
De andere drie waren Jenoe Szell (vijf
jaar), voormalig ambassadeur in Roemenië,
die tijdens de opstand „radio-Petöfi" leid
de, Gyoergy Litvan (zes jaar) en Andrea
Hegedues (twee jaar). Zij zouden ook aan
de samenzwering hebben deelgenomen.
TANANARIVE (UPI) Door de lucht
en over zee worden voedsel, medicijnen en
kleding naar Madagascar gebracht, waar
overstromingen en wervelstormen de laat
ste dagen een grote ravage heben aange
richt. De autoriteiten verwachten, dat het
aantal doden misschien zal stijgen tot 500.
De berichten in de plaatselijke pers, dat
premier Tsiranana het dodencijfer gesteld
zou hebben op twee- tot drieduizend zijn
tegengesproken.
Het water zakt langzaam, maar de be
wolking neemt toe zodat meer regen ver
wacht kan worden, zoals steeds bij het
aanbreken van de winter. In sommige delen
van de hoofdstad Tananarive zijn twee van
de drie huizen, die gebouwd zijn met ge
droogde aarde, weggespoeld.
Ik was in Parijs
Over Parijs kan ik u niet veel nieuws
melden. Ze zitten er nog allemaal. In en
voor de cafés. En ze denken nog allemaal,
dat Parijs het middelpunt van de wereld
is. Ze trekken zich niets van hun Neder
landse gasten aan; kroketjes zijn er nog
steeds niet te krijgen en ze weten niet eens
wat een uitsmijter is. U kunt nu nog zo
vaak zeggen„pour moi un éjetteur", ze
begrijpen niet eens wat je bedoelt.
Eerlijk gezegd: de Eiffeltoren, de Opéra
en het Louvre weet ik nu wel. Zij irriteren
mij zelfs een beetje. Niet omdat zij er zijn,
maar omdat ik op en in geen van alle drie
ooit geweest ben, ofschoon ik op z'n minst
honderd keer in Parijs ben geweest. Tel
kens neem ik het mij voor en nooit komt
er wat van.
In de Opéra ben ik nooit geweest, omdat
er, altijd als ik aanstalten maak, iemand
mij zegt dat de voorstelling in de Folies
veel mooier is; op de Eiffeltoren niet, om
dat ik het principieel onzinnig vind, om als
je beneden bent naar boven te gaan om te
zien hoe mooi 't beneden is en het Louvre
is mij doodeenvoudig te groot. Als ik het
van de buitenkant zie, zinkt de moed mij
in de schoenen. Héél vroeger ben ik er
eens met mijn ouders geweest. Maar daar
herinner ik mij vrijwel niets meer van.
Alleen dat, voor de Venus van Milo, mijn
moeder tegen mij zei: „Nou zie je eens wat
er gebeurt als je nagels bijt".
Of het aan mij ligt weet ik niet, maar ik
krijg, telkens als ik in Parijs ben, het ge
voel dat het weer een beetje meer afge
brokkeld en haveloos is dan de vorige
keer en dat er steeds meer lumière in die
vïlle gedoofd wordt. Niet, dat ik het geen
verrukkelijke stad vind, maar er ver
andert zo b ij zonder weinig.
Maurice Chevalier zingt er al tweehon
derd jaar zijn liedjes en de permanente
kermis op Montmartre is zo oud en zo
grauw en zo doodmoe.
Voor mij zijn het altijd de kleinste klei
nigheden, die het zo heerlijk doen zijn in
Parijs: een beetje slenteren langs de Seine;
een kop koffie op de Champs Elysées; win
kels kijken; zitten in een parkjetochtje
over het water in een bateau monche; de
vogeltjesmarkt en de bloemenmarkt en dan
even in de onbeschrijfelijke pracht van de
Sainte Chapelle: kranten lezen in een druk
café: mensen kijken; in een klein cabaretje
zitten.
Aan hef nachtleven kom ik bijna nooit
toe. Niet dat ik zo'n subtiel mannetje ben,
maar de keren dat ik in zo'n tent geweest
ben, kom ik er altijd uit met het gevoel,
dat. ik op alle mogelijke manieren voor de
gek gehouden ben.
Als hoogtepunt van licht en lichtzinnig
heid heb ik Parijs nooit kunnen zien. Ik
onderga het altijd als een grijze en wee
moedige stad, schatrijk aan prachtige
dingen.
Eerder dan het licht is het de schaduw
die er mij, in al haar nuances, bekoort.
EJias
Van een van de populairste sportgebeur
tenissen van het jaar de voetbalwed
strijd tussen Nederland en België, die op
19 april in het Olympisch stadion in Am
sterdam wordt gespeeld zal andermaal
geen televisiereportage gegeven kunnen
worden. De Koninklijke Nederlandse Voet
balbond heeft haar toestemming daartoe
namelijk geweigerd omdat let wel in
België op dezelfde middag een wedstrijd
tussen de militaire ploegen van België en
Frankrijk wordt gespeeld, benevens enkele
competitiewedstrijden.
Men weet het, de voetbalbonden in West-
Europa hebben destijds de afspraak ge
maakt dat voor televisiereportages alleen
toestemming mag worden verleend, indien
de voetbalbonden van de omringende lan
den daar geen bezwaar tegen hebben. Een
absurde afspraak, die ertoe geleid heeft
dat voetbalwedstrijden die op zondag wor
den gespeeld, zelden of nooit op het tele
visiescherm komen. Andermaal menen wij
dan ook een ernstig woord van protest te
moeten laten horen. Het gaat toch niet aan
dat de rechtmatige eisen van zovele tien
duizenden worden opgeofferd aan het be
lang van slechts enkelen, zo daar tenminste
nog van gesproken kan worden.
De K.N.V.B. dient zo spoedig mogelijk
van haar dwaalwegen terug te komen om
recht te doen wedervaren aan al diegenen
die wekelijks hun penningen neertellen
voor het bijwonen van een competitie
wedstrijd en daarmede de clubs en dus de
sport mede helpen in stand te houden,
maar die het topgebeuren, waar slechts
een gering percentage bij aanwezig kan
zijn, moeten missen door een afspraak die
geen weldenkend mens op zijn geweten zou
willen hebben.
DJAKARTA (AFP) De volgende we
reldjamboree van de padvinders zal in ju
li van dit jaar bij Manilla op de Phiüp
pijnen worden gehouden. Indonesië zal
een delegatie van 1000 padvinders en pad-
vindsters sturen, die reeds begin juni zul
len vertrekken.
En toen vertelde de juf
frouw uit de cafetaria:
„De eerste keer viel hij me
niet op. Hij schoof bescheiden
op een kruk en keek strak op
de menukaart, zonder één
enkele maal op te zien. Hij
bestelde gebakken aardappe
len met een coteletje en een
puddinkje toe. En hij ver
dween weer even stilletjes als
hij gekomen was maar hij
gaf me een héél ruime fooi.
De tweede keer was héél
snel daarna. En sindsdien
kwam hij elke dag, tweemaal
zelfs. Een lunchje en een di
neetje. En hij zweeg maar en
at maar en verdween als een
wolkje.
Hij was een beetje kalig aan
de voorkant en er liep een
rode streep over zijn voor
hoofd, waar zijn hoed altijd
knelde. Zijn bril had een dun
gouden randje en dubbele
glazen hij moet erg bij
ziende zijn geweest.
Zijn geweest? Ik denk dat
hij het nog is, maar ik zie
hem nu nooit meer.
Op een keer zag ik, dat hij
opkeek van zijn menukaart en
een schuwe blik op mij wierp,
heel vluchtig en tersluiks. Ik
vond dat niets bijzonders,
want de meeste mannen aan
de bar dóen niet anders. Ik
ben trouwens het. aankijken
best waard, al zeg ik het zelf,
en ik zeg het niet alleen zelf.
Hij keek meteen weer voor
zich, maar later zag ik het
wéér en dat was, toen hij zijn
gebakken aardappeltjes met
een coteletje had gekregen.
Hij keek al etende naar me
en toen zag ik hoe merk
waardig hij at. Zijn wangen
waren er een beetje bollig van
en zijn onderkaak ging tege
lijk in verticale en horizon-
Advertentie
ten te zetten, maar het lukte
niet. Ik kreeg namelijk het
visioen van zijn gezicht met
de malende, heen-en-weer en
op-en-neer bewegende onder
kaak, die leek op een zorg
vuldig afgestelde en onver
slij tbare machine. En ik be
dacht, dat ik voortaan mijn
hele leven lang dagelijks drie
maal naar die onderkaak zou
moeten kijken. Ik probeerde
uit te rekenen hoelang ik nog
te leven zou kunnen hebben
en hoe vaak ik er dus naar
zou moeten kijken, maar ik
raakte de tel kwijt en ik keek
hem ongelukkig aan.
Want ik wist, dat ik dat
nooit zou kunnen uithouden.
Er is in mijn cafetaria nie
mand, die eet op die manier.
Iedereen eet verschillend,
maar zoals hij eet niemand
anders.
Ik kan mijn leven lang kau
wende mensen om mij heen
zien en dat doet me niets.
Maar ik kan niet mijn leven
lang één man voor me zien
die eet zoals h ij at. Want hij
at en nu weet ik precies
welk dier het was hij at
als eèn koe.
Ik heb een koe zien eten op
een weiland, toen ik met va
kantie was. En een koe neem
je dat niet kwalijk, vooral
omdat je niet met haar be
hoeft te trouwen.
Maar een man en dan
nog wel een lieve, eerlijke,
goede man die eet als een koe
en je daarbij aankijkt alsof hij
bij de volgende hap jou naar
binnen zal werken op die spe
ciale, malende, draaiende,
schuivende manier zo'n
man moet je met tranen in
het hart wegjagen, zoals een
zwerfhond wordt weggejaagd
van de deur van een bakkers
winkel.
Zodoende. C'est la vie, hein,
zeggen dé Fransen, maar wat
helpt dat?" J.L.
Het ziet er naar uit, dat de vleesprij
zen in de komende maanden zullen stij
gen. Dit deelde de heer C. Burger, be
stuurslid van het Produktschap voor Vee
en Vlees vanmorgen te Utrecht mede tij
dens een vergadering van dit produkt
schap.
Tevoren had de voorzitter van het Pro
duktschap, de heer Joh. de Veer, tijdens
de bespreking van de marktsituatie er
reeds op gewezen dat de koeien momen
teel zeer duur zijn. De heer Burger, die
de Federatie van Slagerspatroonsbonden in
het Produktschap vertegenwoordigt,
noemde de stijging van de rundveeprijzen
verontrustend. Deze stijgende tendens zal
zich, volgens hem, minstens tot augustus
voortzetten. De prijsverschillen zijn tot nu
toe door de slagers zelf opgevangen maar,
zo zei de heer Burger, dit zal niet lang
meer duren en verwacht moet dan ook
worden dat de prijsverhogingen aan de
consument zullen worden doorberekend.
CAIRO (UPI) Volgens het semi-of-
ficiële persbureau voor het Midden-Oosten
is een Iraakse kolonel met 700 soldaten
erin geslaagd te ontkomen naar Perzië. Zij
waren betrokken bij de opstand van
Mosoel.
Verder bericht het persbureau, dat een
aantal hooggeplaatste Iraakse officieren in
Basra gearresteerd werden en zonder vorm
van proces geëxecuteerd.
