IN DE KANTLIJN VAN GENEVE
BRYLCREEM
Mensen in Amerika
p
Gedrang op de St. Lawrence
geeft grote vertraging
MAÏZENA
DURYEA
Premier Debré heeft kabinet
al weer bijgepleisterd
Notities uit de „Brasserie Landolt"
het café waar Leniti schaak speelde
Een „gold rush waar veel geld bij moet
13
Exclusief
A nschlusz"
Dulles legateert 238.000
aan zijn familieleden
haar
bekoort Haar
Volgende week debat over
Algerije in de Assemblee
Regering-De Gaulle stelt
nieuwe maatregelen voor
Koning Leopold heeft paleis
van Laeken reeds verlaten
Eisenhowers wetenschappe
lijke raadsman Killian
gaat heen
Algerije opnieuw voor de
UNO-agenda aanbevolen
Parker werd volgens FBI
met voorbedachten rade
gelyncht
De laatste radicaal is uit de regering verdwenen
Vakbondsf unctionarissen
in Amerika gearresteerd
INDRUKKEN VAN
EEN RONDREIS
DOOR DE V.S.
JAZZ-PIAN1ST
VRIJDAG 29 MEI 1959
(Van onze reisredacteur W. L. Brugsma)
GENEVE. De reis van de vier ministers naar Washington heeft twee dagen
rust geschapen in het Maison de la Presse, Geneve's gigantische fabriek van
nieuws en geruchten. Op twintig pas afstand lwudt een handje vol mensen
van de internationale persbureaus de wacht en een oogje op elkaar op een
terras van de Brasserie Landolt. In dat café speelde dik veertig jaar geleden
een kleine, kalende man, die Vladimir Iljitsch Lenin heette, zijn dagelijkse partij
schaak, totdat de Duitse generale staf de geniale inval kreeg hem in een ver
zegelde spoorwagon naar Petersburg te zenden om de weerstand van het
tsaristische Rusland door een revolutie te breken. Vanwege het welslagen van
dat lumineuze plan zitten wij nu in Genève in hetzelfde café en verslaan er
de voortzetting van Lenin's partij schaak. Duitse pionnen, Russische opening,
Amerikaanse offers, Britse lopers en wat al niet. Op zijn best komt er een remise
uit. Dat is weer eens een ander woord voor de status quo die beide partijen
wensen. Alleen in iets verschillende vorm. De Russen willen hun Oosteuropese
invloedssfeer consolideren, in' afwachting van de „historisch onvermijdelijke
ineenstorting van het kapitalistische blok. Het Westen legt het accent op de
essentiële tijdelijkheid van die status quo om de hoop levend te houden onder
de miljoenen in de satellietstaten. De liooo op wat? Wel, dat is duidelijk.
Het hoe en wanneer van de verwezenlijking ervan hindert niet, zozeer, maar
men kan nooit weten. Het Westen gelooft nu eenmaal in het onhistorische
toeval.
In afwachting van het tijdstip waarop
noodlot of toeval zich zal openbaren, hou
den wij ons bezig met de redevoeringen
en de voorstellen, waarmee de ministers,
eveneens in afwachting van datzelfde mo
ment, elkaar om de oren slaan. Wij hou
den ons overtuigd dat schrijvers'als Kaf
ka en Orwell, of sportredacteuren, die de
nuances der onwezenlijkheid respectieve
lijk de fysieke prestatie van zolang pra
ten kunnen waarderen, hier beter op hun
plaats zouden zijn. Maar wij willen geen
gebrek aan respect tonen, dus tikken, sei
nen, praten wij met z'n duizenden het
nieuws uit Maison de la Presse de wereld
in, filmen of fotograferen de hoofdrolspe
lers tot wij er bij neervallen.
Soms wordt het nieuws per ongeluk een
beetje verlevendigd, zoals door het ver
haal van de kanarie van mevrouw Gromy-
ko, die de vrijheid gekozen zou hebben.
Een mooi verhaal, maar helaas onwaar.
Het was gelanceerd door een grappenma
ker, die wilde nagaan hoe vlug een ge
rucht van het ene eind van de lange bar
in het pershuis naar het andere zou vlie
gen. Welnu, het vloog nog sneller dan de
kanarie, die mevrouw Gromyko hele
maal niet bij zich had. Maar toch ziet men
nog Geneefse politiemannen de bomen af
speuren naar een klein geel vogeltje.
In het Maison de la Presse zelf lopen
overigens wel vreemde vogels rond. Er
zijn vertegenwoordigers van vertrapte,
maar nogal onduidelijke minderheden die
stencils met bewijzen serveren, woord
voerders van de Indonesische rebellen,
die proberen Amerikaanse commentators
voor Ventje Soemoeal te interesseren, en
een half dozijn „public relations officers",
die er hun waar venten, van bezoeken
aan horlogefabrieken af tot excursies naar
vluchtelingenkampen toe. Maar zij krij
gen de harde foto-jongens van Paris-
Match niet van hun spelletje poker bij de
whiskey-soda af. Dat wordt pas onderbro
ken, wanneer er iets gebeurt, dat onder
geen beding gefotografeerd mag worden.
Dan doen deze Franse oudparachutisten
hun tasjes los, steken een telelenskanon
in hun binnenzak, klimmen over tien hek
ken, blaffen terug tegen waakhonden en
maken de exclusieve plaat. Daarna zetten
zij zich weer aan de pokertafel en verko
pen twee negens als vier heren.
De grijze eminenties met honderd con
ferenties in hun notitieboekjes schudden
over die moderne reportages een beetje
het wijze hoofd aleer zij zeggen: Weet je
nog wel, toen Briand en Stresemann
maar al stuiven zij op, wanneer zo'n
kortgekuifde Leica-jongen vraagt, of zij
hun postduiven al gevoerd hebben, zij
schrikken zelf voor een scherp grapje ook
niet terug. Een hunner wees meewarig
op Geneviève Tabouis, Frankrijk's niet
meer zo jonge politieke koffiedikkijkster,
die over een bananenschil was uitgegle
den en haar duim had verstuikt, en zei:
„Arme Geneviève, het was net de duim
waar zij alles uitzoog".
Het ijzeren gordijn in het pershuis is
minder ondoordringbaar dan hetgene dat
Europa doormidden snijdt. We doen op
recht ons best ons met de oostelijke colle
gae te onderhouden, om der wille van de
lieve vrede en ook wel een beetje om in
formatie uit het andere kamp te krijgen.
Maar gemakkelijk gaat het niet. Zij hou
den de ogen strak op de partijlijn gericht
Advertentie
(Reuter). Het testament van de over
leden oud-minister Dulles bevat legaten
tot een totaal bedrag van 238.000 dollars.
Honderdduizend dollar werd vermaakt aan
zijn zoon John Watson Foster in Mexico,
tienduizend aan zijn dochter, mevrouw
Lillias Dulles Henshaw, in New York. Zijn
zoon A very Dulles die Jezuïet is, krijgt
vijfduizend dollars. In een toelichting
op dit laatste legaat wordt gezegd dat de
speciale omstandigheden in zijn geval ver
dere bedragen onjuist en niet nodig deden
schijnen. De rest van het bezit gaat gro
tendeels naar mevrouw Dulles. Enkele we
tenschappelijke instellingen waaronder de
Princeton University, krijgen tienduizend
dollar. De persoonlijke documenten van de
overledene gaan eveneens naar Prince
ton.
en komen nu nooit eens met. verhalen
over scheuringen in het oostelijk blok.
Alleen met de Polen kan men praten,
maar dat zal wel komen omdat er in Po
len niet eens voldoende communisten
zijn om alle redactiebureaus te beman
nen. De Oostduitsers, van verre herken
baar aan Schiller-kragen en schoenen
van een merkwaardige boterkleur, zoe
ken wel „Anschlusz" met hun Westduit-
se broeders, duwen hen glazen bier on
der de neus en brullen joviaal: „Wir sind
doch alle Deutschen. nicht wahr?". Dan
kijken de Westduitsers ons, hun Franse
of Nederlandse bondgenoten, wat hulpe
loos aan en komen alles, behalve bier,
met ons drinken. Met de Russische jour
nalisten gaat het weer anders. Zij zetten
zich vierkant en ernstig bij ons aan tafel,
begeren op de wereldvrede te klinken en
zeggen dat het goed, zeer goed, positief
uitstekend gaat met de conferentie. Als
die zou mislukken, zal het niet aan de
Sovjet-Unie liggen. Zij leggen hun welge
mutste verklaringen af met de spontani
teit van gewapend beton. Maar men kan
hen toch wel uit hun doen krijgen door
langs zijn neus weg te zeggen: „U is toch
Oostduitser, nietwaar?" Om een of an
dere onbegrijpelijke reden springen zij
dan ineens uit hun vel.
Zo slaan wij ons allemaal op onze ma
nier door de praatmarathon heen. Er is een
Japanner van wie men hardnekkig vol
houdt, dat hij alleen maar Japans spreekt
maar die toch iedere dag zijn drieduizend
woorden naar de Tokiose Sjimboen seint.
Er zijn de Britten, die over „our fellow"
spreken, als zij hun minister van Buiten
landse Zaken bedoelen. De Fransen, die
„monsieur le ministre" tegen hun woord
voerder zeggen en de Amerikanen die
achteloos „hiyac" tegen minister Herter
roepen. En wij Nederlanders, die een be
langrijke nieuwsbron moeten missen, om
dat de Pool Rapacki en zijn tegenwicht,
onze minister Luns, nog steeds niet uit
genodigd zijn. Niet dat wij de indruk heb
ben dat onze excellentie de totstandko
ming van een akkoord zou versnellen,
maar bij het tijdwinnen zou hij een be
langrijke rol kunnen spelen, want hij kent
veel grapjes.
Zo slijten wij onze uren, op de perscon
ferenties, achter onze schrijfmachines, in
Lenin's schaakcafé en soms in een Geneef
se dancing, waar de gefrustreerde jeugd
van deze al te rijke stad rock and roll
danst tussen vier muren waarvan er een
versierd is met een kopij van Europa's
hardverscheurendste schilderijPicasso's
Guernica, de schi-eeuw van dode mensen
en dierkoppen op het Spaanse eilandje,
dat Europa's eerste represaillebombarde
ment onderging.
Advertentie
1»
<^^001
Brylcreem, de wereldberoemde
Engelse haarcrème, geeft uw
haar een prachtige natuurlijke
glans. Brylcreem houdt
haar en hoofdhuid fris en
gezond - maakt droog haar
weer soepel en vitaal -
bestrijdt roosvorming.
the perfect hairdressing
Beecham (Nederland) N V.
Voor engros
Jacq. Mot N.V.-Amsterdam
(Van onze correspondent in Canada)
MONTREAL Voor de meeste gebrui
kers van de nieuwe St. Lawrence zeeweg
is er geen reden bijzonder tevreden te
zijn over de eerste maand dat de water
weg voor de scheepvaart open is. Ilij is
vaak „de straat naar het hart van Noord-
Amerika" genoemd, maar velen hebben
gemerkt dat het geen snelverkeerswcg is.
Daarvoor zijn er teveel opstoppingen en
vertragingen geweest. Die mogen dan
voor een groot deel te wijten zijn aan kin
derziekten, ze z(jn een ervaring die aar
dig in de papieren is gaan lopen. De Ca
nadese kranten tonen zich bezorgd over de
slechte pers die de waterweg ook in het
buitenland heeft gekregen.
„Er is niets verkeerds met de zeeweg",
zei de minister van transport George
Hees, „maar we lijden onder een over
maat van populariteit". Tot die slotsom
kwam hij toen er voor de ingang van het
Welland-scheepvaartkanaal, dat de ver
binding vormt tussen het Ontario- cn het
Erie-meer, een vloot van vijftig schepen
voor anker lag, wachtend op hun beurt
om geschut te worden. In die populari
teit ligt ongetwijfeld een deel van de moei
lijkheden. Er is zoveel geschreven over de
mogelijkheden van de waterweg dat tal
van maatschappijen, gebukt gaande onder
de gevolgen van een slappe vrachten
markt, haar schepen de St. Lawrence
hebben opgestuurd, aangelokt door nieu
we werkterreinen en misschien rijke
winsten. Het werd een soort „gold-rush".
Het is nu echter zeker dat er de eerste
maand heel weinig goud is gevonden.
Toen de waterweg op 25 april een
week later dan de bedoeling was geweest
werd geopend, lag er een internationa
le vloot van vrachtvaarders te wachten
voor de eerste sluis bij Montreal om de
reis te beginnen. Er is dag en nacht hard
gewerkt om die toevloed te verwerken. De
Nederlanders, die haantje de voorsten
waren, hadden de wind mee. Ze lagen aan
de kop en werden met veel vertoon in de
havens aan de meren binnengehaald.
Maar wat voor de Oranjelijn veel belang
rijker was: ze konden meteen lossen en
laden. De later komenden en daar wa
ren ook Nederlanders onder hadden
minder geluk.
De opening van de waterweg betekent
niet dat de havens aan de meren nu ook
meteen zeehavens zijn geworden. Aller
minst. De grotere zeeschepen die nu de
rivier opvaren, nemen veel meer kade
lengte in beslag dan de vroegere gasten en
daar de kaden doorgaans maar zeer be
perkt van lengte zijn, moesten schepen een
paar dagen na de opening van de water
weg al op stroom afmeren omdat er geen
plaatsje meer was. Dat was bijvoorbeeld
het geval in Toronto en in Detroit.
Een opstopping van grote omvang ont
stond bij de toegang van het Welland-ka
naal, eigenlijk een groot sluizenstelsel in
Zuid-Ontario dat de Niagara-watervallen
afsnijdt. Daar werd het gedrang zo groot
dat de Canadese regering besloot maatre
gelen te treffen. Die stappen werden ver
haast toen van een Deense tanker, die
door de nauwe sluizen wilde, eerst een
deel van de bovenbouw moest worden
weggebroken. Intussen lag daar een stoet
van schepen te wachten op het „geschut
ter". Voortaan mogen de schepen niet
meer de waterweg op of ze moeten aan ze
kere eisen voldoen en de beschikking heb
ben over bepaalde werktuigen, die het
verkeer in de sluizen vergemakkelijken.
Onnodig te zeggen, dat de Nederlanders
volledig zijn toegerust op de vaart op de
meren en dat de kapiteins wat ervaring
en vakmanschap betreft hun mannetje
staan. Kapitein T. Aaldijk uit Rotterdam,
die als eerste in Toronto binnenliep, heeft
hier niet voor niets de bijnaam van „Ste
ve van de grote meren" gekregen. Tegen
een opstopping richt echter de beste ka
pitein weinig uit. Zodoende is de eerste
maand geen succes geworden. Er is veel
gewacht en er is veel geld verloren. Een
dag werkloos liggen betekent voor een zee
varend schip, afhankelijk van de grootte
een schadepost van 700 tot 2.000 dollar.
Het zal dan ook niemand verwonderen of
veel van de nieuwelingen zijn voor het
eerst en voor het laatst, op de waterweg
geweest. De maatschappijen die al langer
op deze vaart zitten, zou dat niet onwel-
Advertentie
SPECIALE AANBIEDING
Tafelservies voor 6 personen f 39.75
Theeservies voor 6 personen f 15.75
Ontbijtservies voor 6 personen f 16.75
Hagelwit Beiers porselein,
zeer moderne vorm.
GROTE HOUTSTRAAT 82-84 - HAARLEM
sinds 1876
PARIJS (UPI) Zich voorbereidend op
het debat over Algerije, dat volgende week
in de Nationale Vergadering gehouden
wordt, heeft de Franse ministerraad en
kele voorstellen besproken, die in de rich
ting gaan van de eenheid met Frankrijk
die de „ultra's" in Algerije eisen: het Al
gerijnse bankpapier gelijk maken aan het
Franse en de eerstvolgende Algerijnse be
groting in het Franse parlement behande
len. Bovendien wordt een herziening van
de mohammedaanse rechtspraak overwo
gen.
Men meent te Parijs dat de voorstellen
zijn ingegeven door een pogen de ultra's
de pas af te snijden door ze met in de
grond van de zaak weinig ingrijpende voor
stellen een eindweegs tegemoet te gaan.
Crisis in U.N.R.
ALGIERS (Reuter) In de afdeling
Algiers van de Gaullistische U.N.R. (Unie
voor de Nieuwe Republiek) is een crisis
ontstaan. De afdeling heeft bekendge
maakt dat zij twee leden Charles Bau-
jard, burgemeester van Blida en Badzjir
Bensalen, de mohammedaanse gemeente
secretaris van Algiers uit de partij heeft
gestoten, omdat zij geweigerd hadden de
aanhangers van de partij op te wekken
hun steun te geven aan een kandidaten
lijst voor de senaatsverkiezing van zon
dag. Beide mannen voeren een campagne
voor „volledige steun aan generaal De
Gaulle" en zijn vertegenwoordigers van
de partijleden die zich volkomen achter De
Gaulle willen plaatsen. De andere groepe
ring van de afdeling dringt aan op het
voeren van een krachtiger integratie-poli
tiek.
Inmiddels is er 'n vertegenwoordiger van
het dagelijks bestuur van de U.N.R. in Al
giers aangekomen, die zal trachten een
scheuring in de afdeling te voorkomen.
Men vreest voor een breuk op nationale
schaal zo de meningsverschillen niet ge
regeld mochten worden.
BRUSSEL (UPI) Volgens hofkringen
is koning Leopold reeds uit het paleis te
Laeken verhuisd naar het landhuis van de
koninklijke familie bij Oostende. Koning
Boudewijn wordt maandag in Brussel te
rug" verwacht. Dinsdag komt de interpel
latie van de socialistische partij in het
parlement over de verhouding tussen hof
en regering inzake de voorbereidingen tot
het huwelijk van prins Albert met prinses
Paola Er gaan geruchten in Rome, dat
paus Joannes, onaangenaam verrast door
de polemiek over het voornemen om het
huwelijk in het Vaticaan te sluiten, over
weegt wijzigingen aan te brengen in de
olannen. Volgens een onbevestigd bericht
heeft hij „een geheime boodschap" naar
het Belgische hof gezonden over deze aan
gelegenheid.
„Ideale oplossing
Het socialistische partij-orgaan „Le
Peuple" heeft erop aangedrongen dat ko
ning Leopold niet in het land zal blijven.
„De ideale oplossing zou zijn die welke
de zoon van koning George V van Engeland
vond na afstand van de troon te hebben
gedaan", aldus het blad. „Hij veranderde
zijn naam tot hertog van Windsor en ging
in vrijwillige ballingschap". Deze sugges
tie in een hoofdartikel van het socialisti
sche blad vormde de laatste in een reeks
publieke aanvallen op de Belgische ko
ninklijke familie in het algemeen en ko
ning Leopold in het bijzonder.
WASHINGTON (Reuter/AFP) Pre
sident Eisenhower heeft zijn speciale we
tenschappelijke raadsman, dr. J. R. Killian
op diens verzoek, ontslag verleend. Pro
fessor dr. G. B. Kistiakowsky, hoogleraar
aan de universiteit van Harvard en lid
van de Amerikaanse Nationale Academie
van Wetenschappen, zal Killian opvolgen.
Killian die terugkeert in zijn vorige
functie van voorzitter van Massachusetts
technologisch instituut, blijft lid va nEisen
howers wetenschappelijke adviescommis
sie.
De in Rusland geboren Kistiakovski is
hoogleraar in de scheikunde. Killians be
noeming tot Eisenhowers raadsman da-
noeming tot Eisenhowers raadsman da
teerde van begin 1958 toen de Russen hun
eerste kunstmaan gelanceerd hadden en
Amerika sterker nadruk op wetenschap
pelijk en technisch onderzoek ging leggen.
Advertentie
maakt Uw groenten zo lekker.
kom zijn. Zij zeggen dat het juist die on
ervaren kapiteins zijn die de vertragingen
hebben veroorzaakt en als ze niet meer
terug komen, des te beter.
In Nederlandse scheepvaartkringen hier
is men geneigd te houding aan te nemen
van „we hebben het immers wel gezegd,
de waterweg is voor bedrijven met een
lange staat van dienst en geregelde af
vaarten". Welnu, het is gebleken dat er
geen goud op de oevers ligt, dat de begin
nelingen nog heel wat moeten leren en dat
er grote bedragen aan „wachtgeld" zijn
betaald. Door de slechten en de goeden.
NEW YROK (Reuter) De Afrikaan
se en Aziatische landen van de UNO heb
ben besloten de Algerijnse kwestie nog
maals bij de UNO-assemblee aanhangig
te maken voor de zitting die in septem
ber begint.
Dr. Al Fa'-rah van Jordanië verklaarde
aan een vergadering van vertegenwoor
diger der 29 landen dat de afgevaardig
den uiting hadden gegeven aan hun be
zorgdheid over het verergeren van de
toestand in Algerije. Voots hebben zij op
nieuw verklaard dat zij het recht van
het Algerijnse volk op onafhankelijkheid
onvoorwaardelijk steunen. Volgens hen
was het alleen door middel van „recht
streekse onderhandelingen tussen de
Franse regering en de vertegenwoordi
gers van het Algerijnse volk" mogelijk,
het vraagstuk op te lossen.
WASHINGTON (Reuter-UPI) Het
F.B.I. heeft de lynchpartij waarvan de ne
gér Charles Mack Parker het slachtoffer
is geworden, opgelost en zijn moordenaars
geïdentificeerd, zo is in Washington ver
klaard. Men gaf te verstaan dat de ge
maskerde bende welke de 23-jarige ne
ger uit de onbewaakte gevangenis te Po-
plarville in Mississippi ontvoerd heeft, uit
tien of elf man bestond. Hun namen staan
in het rapport dat het F.B.I. heeft uitge
bracht aan gouverneur Coleman van Mis
sissippi.
Parker werd op 25 april uit de gevan
genis gesleurd. Negen dagen later vond
men zijn lichaam in de moerassen van de
Mississippi. In het rapport van het F.B.I.
wordt een beeld van deze misdaad gege
ven, te beginnen met een bijeenkomst van
ongeveer 35 mannen in een boerderij bui
ten Poplarville op de avond voorafgaande
aan de dag van de ontvoering. Parker zou
op 27 april berecht worden, op beschuldi
ging een zwangere blanke vrouw te heb
ben aangerand. De bijeenkomst op de
boerderij was oorspronkelijk uitgeschre
ven om middelen te bespreken om te ver
hinderen dat deze vrouw ondervraagd zou
worden door de advocaat van Parker, de
neger Jesse Brown.
De lynchers zouden er door het bedrei
gen van autoriteiten van Poplarville in ge
slaagd zijn een sleutel te krijgen van de
cel, waarin Parker was opgesloten. Na de
ontvoering en de moord op hun slachtof
fer zouden zij opnieuw een bijeenkomst ge
had hebben, waarop was afgesproken de
zaak te verzwijgen.
(Van onze correspondent in Brussel)
Binnen het etmaal is premier Michel
Debré er in geslaagd de twee gaten te
dichten in zijn regering, die door de ont
slagaanvrage van zijn ministers van Bin
nenlandse Zaken en van Landbouw, res
pectievelijk Berthoin en Houdet, waren
ontslaan. De portefeuille van Binnenland
se Zaken vertrouwde de premier, of beter
de president van de republiek generaal
De Gaulle, die de benoemingen onderte
kende, toe aan de voormalige staatssecre
taris Pierre Ch ïtenet (partijloos). Land
bouw kwam in handen van de conserva
tieve senator Henri Rochereau.
Het is kennelijk wel de bedoeling geweest
van De Gaulle en Debré door voortvarend
heid te voorkomen, dat deze reorganisa
tie van het kabinet al te veel politieke stof
wolken zou verwekken. Zij zijn in dat op
zicht ook wel geslaagd, want de koorts
symptomen hebben zich in politieke krin
gen niet voorgedaan, in tegenstelling met
vroeger onder de vierde republiek, toen bij
een vacature voor het onaanzienlijkste
baantje in de regering de kandidaten-ka
merleden zich hijgend van opwinding in
draf van uit alle politieke windhoeken bi.
het Matignon plachten te komen melden
Zelfs het feit, dat met de vervanging op
de belangrijke post van Binnenlandse Za
ken van Berthoin door Chatenet, die geen
Premier Debré
politicus maar een hoge functionaris is,
de laatste radicaal uit de regering is ver
dwenen, heeft ook in de kringen van diens
eigen partijgenoten nauwelijks merkbare
deining vermogen te verwekken. Men
heeft er zich blijkbaar nu algemeen bij
neergelegd, dat De Gaulle ook op de voor
naamste ministerposten liever ambtena
ren of technici, dan politici ziet zitten, om
zo zijn persoonlijke inzichten vlotter in
daden te kunnen laten omzetten.
Op het parlementaire front hebben de
voor- en tegenstanders van het stemrecht
de wapens echter nog niet neer gelegd. De
vlam van het verzet is gisteren zelfs van
het Palais Bourbon naar het Luxembourg,
de zetel van de Senaat overgeslagen. En
de weerstanden tegen het verbod, dat De
Gaulle de beide kamers wil opleggen door
een stemming van hun meningen te doen
blijken, openbaarden zich onder de sena
toren gisteren zelfs zo dreigend, dat Debré
er als tegenmaatregel goed aan meende
te doen al zijn ministers te verbieden voor
lopig nog een voet in het Palais du Luxem-
boux-g te zetten. Het verbod werd enkele
uren later opgeheven, doch dat het pai-le-
MINEAOLA (Reuter) Drie vooraan
staande functionarissen van de Ameri
kaanse vakbond van vrachtautochauf
feurs zijn aangehouden, beschuldigd van
afpersing en het gebruiken van dwang
middelen. Het zijn de landelijke vice-
voorzitter O'Rourke, de voorzitter van de
afdeling New York Degrandis, en de se-
cretaris-penningmeeste van deze afde
ling, Zundel. De beschuldigingen houden
verband met een onderzoek van een jury
te Nassau County (New York) naar de
exploitatie van muziek- en gokautomaten.
De bond van vrachtautochaffeurs die
anderhalf miljoen leden telt, is vorig jaar
een der voornaamste doelwitten geweest
van een Senaatscommissie die een onder
zoek instelde naar misbruiken in de vak
beweging.
mentaire raderwerk van de vijfde repu
bliek al geruisloos functioneert, zal men
beslist moeilijk kunnen bewei'en.
(UPI) Het onafhankelijke blad „Le
Monde" wijst er op, dat de niet-gaullis-
tische ministei-s heengaan, omdat zij het
eens zijn met de oppositie uit het parle
ment, die het recht wil hebben moties in
te dienen, waarover dan gestemd zou moe
ten worden.
De „Celebrity Room" is een grote, roke
rige nachtclub in een deel van de mil
joenenstad Philadelphia waar iedere straat
minstens vijf nachtclubs herbergt. South
Juniper Street, waar de Celebrity Room
aan gevestigd is, is een smalle trieste
straat, die in de kille lenteregen wat her
innert aan de sombere, smalle straten aan
de noordkant van de Champs Elysées in
Parijs.
Binnen blijkt de Celebrity Room afgè-
stampt vol. Aan de bar staan de mensen
drie rijen dik, in het vierkante zaaltje is
geen stoel onbezet. In een hoek van dat
zaaltje maken vijf muzikanten van enige
faam Dixieland-muziek. Maar niemand
luistert. Niemand is voor hén gekomen.
Want aan een van
de tafeltjes, geduldig
wachtend tot zijn
beurt weer is ge
komen, zit een van
de bekendste jazz
pianisten van dit
land: George Shea
ring. Deze Shearing
is een vriendelijke,
bijna diplomatiek-
beleefde Amerikaan van Engelse afkomst.
Hij is in 1948 naar de Verenigde Staten ge
komen en vijf jaar later heeft hij de Ame
rikaanse nationaliteit aangenomen. Sinds
dien is hij nog maar één keer in Engeland
terug geweest.
„Soms denk ik, dat ik wel eens een
tournee door Europa zou willen maken.
Zakelijk zou het waarschijnlijk wel lukken.
Mijn platen worden goed verkocht in
Europa. Maar het is zo ver en het is alle
maal zo'n gedoe. Ik moet hier al acht
maanden per jaar het land doorreizen. Ik
heb een heerlijk landhuis in New Jersey,
vlak bezuiden New York, en eigenlijk kom
ik daar veel te weinig", zegt Shearing.
George Shearing is blind; hij is altijd
blind geweest maar als hij over muziek
begint te praten, vergeet men dat deze
man zo gehandicapt is. Soms wordt de
mens wat verlegen bij de eerste ontmoe
ting met een blinde. Maar Shearing geeft
geen aanleiding tot dat gevoel. Hij is ge
weldig opgewonden, want hij heeft in de
afgelopen maanden een paar keer de kans
gekregen om met symphonie-orkesten in
Kansas en Texas enkele piano-concerten
van Mozart te spelen en nu is hij uitge
nodigd om dat nog eens te komen doen.
Die concerten worden gegeven op een
basis, die in Europa bijna onvoorstelbaar
is: vóór de pauze Mozart en een of twee
andere, klassieke componisten na de
pauze, met hetzelfde orkest, wat men hier
„symfonische jazz" noemt.
„Het is hier een mooi, rustig land", zegt
Shearing. „Maar misschien ben ik niet
helemaal eerlijk tegenover Engeland. Mijn
voornaamste herinneringen aan Engeland
zijn uit de oorlogstijd. Je zat te spelen in
een club en dan gingen de sirenes en we
doken allemaal onder de tafels en de piano.
Als je na twintig keer proberen een plaat
eindelijk bijna helemaal goed had opge
nomen, ontplofte er een V-l in de buui't
als je aan je laatste akkoorden bezig was.
Ik heb het goed in Amei-ika."
En hij klinkt helemaal eerlijk als hij
zegt: „Ik ben zeker niet een van de beste
pianisten in Amei'ika. Errol Garner, Art
Tatum en nog een heel rijtje anderen zijn
veel beter. Mijn dochter houdt het meest
van Count Basie. Meestal komt ze wel
even hier luisterer 's avonds; maar van
avond wilde ze Billie Holiday horen. Die
zingt nu hier in Philadelphia".
Tien minuten later begint George Shea
ring te spelen. De hele nachtclub wordt
onmiddellijk stil. Men is gekomen om te
luisteren. Shearing speelt met een geluk
kige glimlach op het gezicht. „Soms willen
ze niet luisteren", heeft hij me verteld.
„Dan geef ik ze stroop in plaats van jazz.
Maar eigenlijk speel ik het liefst Mozart"
E. Romayn
