aan de Duitse Democratische Republiek
IN 48 UUR:
Stalinstadt,
Persfestival,
Brecht-toneel
en
vooral indoctrinatie over „Bei uns
Stachanov-voorlichting in bliksembezoek (^PraaMaei
STRIJDLUSTIGE ERHARD
DREIGT MET AFTREDEN
f"Hoe is het ontstaan
r
Van dag tot dag
Te wapen
Het gaat om de handhaving van de
democratische orde in dit land"
J
BLIKSEMBEZOEK
AAN DE DDR (l)
Mikojan: Geen afzonderlijk
vredesverdrag in de maak
Ook Tito pleit voor een
kernwapenvrije Balkan
C.D.U.-fractie herstelt de
eenheid naar buiten
Dit woord:
EENVOUDIG
WOENSDAG 10 JUNI 1959
O
Een grimmige foto, in ons blad van gis
teren opgenomen, toonde tot de tanden
gewapende Leidse studenten die vastbera
den in de richting van de krantenlezer
marcheerden en zich oefenden voor deel
neming aan een défilé voor de NAVO-
opperbevelhebber in Parijs.
Wij hebben ons altijd lichtelijk verwon
derd, wanneer wij foto's van studenten-
weerbaarheidskorpsen onder het oog kre
gen of wanneer wij hun bepluimde sjako's
bij officiële gelegenheden in natura be
speurden. Niet alleen rees bij ons dan de
vraag, of hun karabijnen echt waren en
heuselijke kogels bevatten, maar ook waar
om deze jongelieden er zulke ernstige ge
zichten bij trokken. Wij hebben voortdu
rend de hoop levendig gehouden, dat deze
korpsen permanente studentengrappen
zouden blijken te zijn en dat de ernst die
hen omgaf als luim was bedoeld.
Doch deze hoop is nu bedenkelijk ver
minderd. De NAVO is geen grap en een
défilé in Parijs voor generaal Norstad is
geen carnaval. Wij beginnen te vi-ezen dat
de geüniformeerde en gewapende studen
ten serieus moeten worden genomen
althans, dat het hele geval die pretentie
heeft en dat hier dus inderdaad sprake is
van een semi-militaire organisatie, die op
een of andere geheimzinnige manier relatie
heeft met onze krijgsmacht en met onze
internationale militaire verplichtingen.
Een soort milit' -oals die in andere
landen wel eens rbeiders wordt ge
vormd en dan namens een bepaalde partij
de straat tracht te beheersen.
De vergelijking gaat natuurlijk niet hele
maal op. Er is in Nederland geen partij die
de straat wil beheersen; en al zou die er
zijn, dan zouden de studenten zich zeker
niet in haar dienst stellen. Doch daarom
is het hele geval zo verbazingwekkend.
Zijn deze studenten soldaten? Zijn deze
soldaten studenten? Studeren ze of mar
cheren ze voornamelijk? Waarom hebben
ze geweren en wanneer willen ze die ge
bruiken? Behoren ze tot de landmacht of
willen ze enkel de universiteitsterreinen
tegen indringers beschermen?
Als deze weerbaarheid een ernstige
noodzaak is, waarom zijn er dan geen
weerbaarheidskorpsen voor journalisten,
rijksambtenaren, huisvrouwen, tramcon
ducteurs, leraren, professoren, typografen,
PTT-ers, kleine neringdoenden en handels-
en kantoorbedienden?
Het is toch niet aan te nemen, dat in tijd
van nood enkel het behoud van de studenten
de ganse natie zal redden. Daarmee wil het
grote belang van studenten voor de in
standhouding van ons volk niet worden
gekleineerd, doch zelfs de studenten zullen
moeten toegeven dat zij niet alles alleen
afkunnen. Of worden de studenten extra
bedreigd? Daarvan is tijdens de Duitse be
zetting niets gebleken ook toen waren
alle Nederlanders gelijkelijk in gevaar. En
het feit dat toen de studenten over een
eigen weerbaarheid beschikten, heeft
blijkbaar niet kunnen verhinderen dat ook
in hun gelederen slachtoffers vielen.
Al deze vragen mogen onbeantwoord
blijven. Doch het zou een geruststelling
wezen, te weten dat het NAVO-opperbevel
precies weet hoe het allemaal in elkaar zit,
zodat het zich over dit Nederlandse korps
geen vreemde dingen in het hoofd haalt.
Generaal Norstad zou een verkeerd idee
kunnen krijgen over de manier, waarop
het Nederlandse volk zich verdedigen wil,
of over de wijze waarop in Nederland de
jeugd wordt opgevoed; en misschien opk
nog over de wijze waarop men in Neder
land de verplichte NAVO-bijdrage heeft
georganiseerd
Het crilische oog van het buitenland zou
tijdens de Parijse parade wellicht het stu
dentikoze element in de Nederlandse gele
deren kunnen beschouwen als een onge
paste frivoliteit, die de sombere ernst van
de westelijke verdediging tracht te ridi
culiseren.
OOST-BERLIJN, juni. De tweemotorige Iljoesjin van de Oost-
duitse Lufthansa, die ons van het blauwe meer van de conferentiestad
Genève naar het onderwerp van het gesprek, de verdeelde stad Ber
lijn, vloog, had harde stoelen maar een aardige stewardess, die ons al
's ochtends om zeven uur begon vol te stoppen met ham, worst, bier
en cognac. Welnu, dat procédé heeft twee dagen lang geen einde ge
nomen: als Stachanov-arbeiders uit een vleeswarenfabriek hebben de
Oostduitse functionarissen ons in 48 uur volgepropt met eten en in
drukken, met een bezoek aan Stalinstadt, met een gigantisch „Presse-
fest" in Oostberlijn's Stalinallee, met een onvergetelijk toneelstuk van
Bertold Brecht en vooral met kilo's argumenten omtrent de wraak
zuchtige plannen van „de militairistische en nazistische bondsrepu
bliek" en de vredelievende bedoelingen van de socialistische D.D.R.,
om ons tenslotte, gelijk stijfgestopte Duitse kwaliteitsworsten weer in
Genève af te leveren.
(Van onze reisredacteur W. L. Brugsma)
Hoe verliep die worstfahrikatie?
Ziehier een chronologisch overzicht.
Zaterdag 12 uur: ontmoeting met
D.D.R.-autoriteiten en journalisten in het
hotel Johanneshof. Hotel en gastheren dra
gen hetzelfde civiele uniform, keurig,
maar klassebewust. De stoelen, de pak
ken. de Schiller-kiagen en de sandalen zijn
allemaal hetzelfde, maar achter de con
formiteit bloeit traag en zwaar de Duitse
beleefdheid voort. Men streeft tegelijker
tijd na communist en man van de wereld
te zijn, revolutionair en burger. Men
noemt elkaar vaker „Herr Kolega" dan
„Genosse". Men schenkt de buitenlandse
gasten zelfs whiskey-soda, maar dan de
eerste portie van dezelfde argumenten, die
ook bij de firma Gromyko, Bolz en Co in
Genève te halen zijn. De steeds terugke
rende woorden in de tafelconferentie zijn
„Bei uns.."
Zaterdag 4 uur: men stapt, aan alle zij
den geëscorteerd door de gastheren, in
een fraaie, volkseigen autobus om de reis
te maken naar Stalinstadt, een enorm
hoogovenbedrijf met geheel nieuwe woon
gelegenheid, de eerste socialistische stad
van Oost-Duitsland. Men rijdt door het
vlakke Pruisische landschap totdat er een
volkseigen drijfstang door een volkseigen
cylinderblok slaat en daarmee de bus,
alsmede het groepje nu bedreigde voor
lichting tot stilstand brengt. Opgelucht
legt men zich in het gras, staart naar zon
overgoten korenbloemen, die even blauw
zijn als elders ter wereld, en luistert naar
leeuwerikken, die van de verdeling van
Duitsland geen weet hebben. Maar de so
cialistische opbouw laat geen tijdverspil
ling toe. Iemand gaat op mars om een
nieuwe bus te halen, een ander zegt: de
Genosse van het plancomité zal van het
oponthoud gebruik maken om u al vast in
te lichten. De Genosse maakt melding van
de miljoenen tonnen ijzer die in Stalinstadt
ter wereld komen. Hij spreekt zakelijk en
kundig, maar lang niet zo vrolijk als de
leeuweriken. Communisten zijn niet vaak
jolig, Duitsei-s evenmin. De combinatie is
zo vervaarlijk ernstig, dat het in de D.D.R.
althans aan lood wel nooit zal ontbreken.
Zaterdag 6 uur: Tegen de roodonder-
gaande zon verrijst het zwarte silhouet
van Stalinstadt'b zes hoogovens. Ernaast
ligt de nieuwe stad. Grote huizenblokken
onder rode daken. Zijn ze niet keurig? Ja,
welzeker. En de scholen, de hospitalen,
vrijgezellenhuizen, klinieken, de flats met
centrale verwarming en heetstromend wa
ter, alles inclusief voor 58 mark in de
maand? Ook die zijn keurig, zij het een
beetje eentonig. Zoals de mensen die er
uit komen, een boodschappentas in de
hand, een i-evolutionaire golf zox-gvuldig in
het haar, een kinderwagen voor zich uit,
een S.E.D.-speldje in de revers en de
droom van een auto in het achterhoofd.
Het Belgische Rode Kruis geeft ter
gelegenheid van het aanstaande huwe
lijk tussen Prins Albert en Prinses
Paola een herdenkingsmedaille 'uit.
i. V';
MOSKOU (Reuter) De Russische eer
ste vice-pi-emier Mikojan heeft dinsdag
avond op een Zweedse receptie te Moskou
in antwoord op vragen van verslaggevers
gezegd dat de Oostduitse partij- en re
geringsdelegatie niet in Moskou is om een
afzonderlijk vredesverdrag te tekenen. Het
doel van de aanwezigheid van de Oost
duitsers in de hoofdstad van de Sovjet-
Unie is vriendschap.
Over Genève zei Mikojan: „Wij geloven
dat het verstand het wint van het onver
stand. Wij zijn tot nu toe optimistisch".
(UPI) De Russische vice-pi-emier zei
dat het goed zou zijn de Russisch-Ameri-
kaanse samenwerking die in de oorlog
bestond, te herstellen. Hij noemde het
komende bezoek van de Amerikaanse vice-
president Nixon aan Moskou en het ko
mende bezoek van de Russische vice-pre
mier Frol Kozlov aan New York „positieve
stappen in die richting".
Premier Kroesjtsjev woonde de receptie
niet bij, daar hij de Oostduitse delegatie
vergezelde op een bezoek aan Riga. De
minister van Defensie Malinovski. die
Kroesjtsjev vergezelde bij diens bezoek
aan Albanië, verklaarde met klem dat de
belofte van de premier de Albanezen te
zullen helpen met het bouwen van een
vissershaven en een scheepswerf, niets
bijzonder betekende.
aiir
ffXïïlïip
3 fi&J? 3 S,
Wereldhervormers, braaf en ordelijk en
flink in het systeem passend. Welk sys
teem deert minder. „Ordnung musz sein".
Zaterdagavond 9 uur: In een café boven
Stalinstadt wordt gedanst. Ook keurig, al
dansen er veel meisjes met elkaar. Toch
enkele nauwe bi-oekspijpen en wat James
Dean-coiffures. Ook een heel klein beetje
„jittei'bug" op een chai-leston-maat. Die
laatste vaststelling wordt betwist, dit is
de „lipsy", een als leuk bedoeld woord
voor Leipzig. Dus toch volkseigen. Men
raakt wat te neer geslagen, wordt door
een onverwachte figuur uit die depx-essie
gehaald: Stalinstadt's Oberbürgermeis-
ter Richter is wèl jolig. Een kleine, aar
dige man met een eerlijk, flink gezicht,
die op handen door zijn burgers wordt ge
dragen. Hij is een oud-sociaal-democraat,
die zich uit afkeer tegen de lijdzaamheid
der democratische socialisten in Hitler's
jaren tot de strijdende socialisten wendde.
Hij is een van de weinige communisten,
die u in de ogen kijken als zij een hand
geven. Die ogen tintelen van plezier als
men met hem in redelijkheid op de mat
gaat over politiek. Zij stralen van trots
wanneer later de zwarte nacht wordt ver
licht door de roodgloeiende straal ijzer die
uit de hoogovens spuit. „Men heeft ons ge
zegd dat arbeiders dat nooit zouden kun
nen. Welnu, wij kunnen het wel," zegt bur
gemeester Richter en men neemt nota
van zijn woorden.
Zondagochtend 9 uur: Rondrit, door Oost
Berlijn. De stad is leeg, haast geen auto,
haast geen mens op straat. Maar goed, er
heerst een hittegolf. De directeur van het
stadsplan geeft uitleg: Er zijn 120.000 wo
ningen gebouwd en gerestaureerd. Voor
1965 komen er 80.000 nieuwe bij. Men legt
een wegennet aan voor een motorvoertuig
met vijf mensen. Hij wijst met trots op
groene parken; de stad moet ademen. Die
parken waren in eerste instantie door bom
menwerpers aangelegd. Zo vertellen van
daag nog de ruïnes die beschuldigende
vingers naar de hemel steken. Oost-Ber-
lijn is nog een beetje stoffig, een beetje
triest en arm en eentonig. Een vergelij
king met West-Berli.in wordt uiterst kwa
lijk genomen. Maar er is niet veel reden
tot twijfel, dat ook dit stadsdeel zal her
rijzen. Men toont ons een mooi tehuis voor
ouden van dagen (er zijn pas 24 van die
huizen in de D.D.R.), dat eerlijke lof ver
dient.. Twee oude dametjes zitten er zich
te zonnen. Zij zeggen: „Komt u uit Genè
ve? Genève moet ons de vrede brengen.
En wij willen ook graag meer eenper
soonskamers."
Zondagochtend 11 uur: Tweede portie in
doctrinatie over de Berlijnse kwestie. Wij
raken geïrriteerd en steunen twee Ame
rikaanse cox-x-espondenten, die met scherp-
zakelijke en deskundige vragen de D.D.R.-
woordvoerders in verwarring brengen en
de x-eeks van hun argumenten aan mootjes
snijden. De televisie-camera's, die iedere
van onze stappen gevolgd hebben, snor
ren niet meer zo ijvex-ig.
Zondag 2 uur: Het knaleffect. Het
„Px-essefest" van de partijkrant „Neues
Deutschland". Dit is echter geen feest
voor journalisten die eens een verzetje no
dig hebben, maar een grootscheepse par
tij voor de gehele bevolking: feest, ker
mis, hex-senspoeling tegelijk. Zij beslaat
de hele Stalin-allee, anderhalve kilometer
lang, telt industrie- en landbouw-exposi-
ties, modeshows, bier- en worsttenten, mo
torraces, gratis paardrijden, tombola's,
Russische, Poolse, Tsjechische, Roemeen
se, Hongaarse orkesten, koren en dans-
De Stalin-allee in Oost-Berlijn.
toespraken. Hoeveel mensen? Driehon
derdduizend zeggen de perschefs. Een nul
ex-af klopt beter, menen wij. De mensen
zijn wat lauw. Slechts een klein deel lis
pelt de intex-nationale mee. Wel kopen zij
veri-assend veel hoela hoeps. Het is niet
ons idee van een leuke middag, maar het
gaat imponeren als de massa stil luistert
naar de bronzen stemmen van een Rus
sisch koor, gezongen geduld, lijden en
kracht van het Russische volk in zijn ge
teisterde ruimte. Als Nederlander schrikt
men van zulke afmetingen. Kijkend over
de Stalinallee beseft men dat het socialis
tische kamp van hier tot aan Sjanghai
x-ei kt.
Zondag 4 uur: Dat laatste hebben blijk
baar ook de twee leden van het Politbui-o,
professor Albert Norden en Paul Werner.
gevoeld, die ons de derde portie indoctri
natie geven. Professor Norden, de „agit
prop" nummero een van de partij, draagt
wel een zijden das, maar dat verhindex-t
hem geenszins de hoffelijkheid jegens zijn
gasten uit het oog te verliezen. Hij hoont
met rood hoofd de Amerikanen, slaat dooi-,
schimpt op de Westduitse nazi's, remt pas
af als diegenen onder ons, die op slagveld
of in concentratiekamp met het Duitse ge
vaar kennis hebben gemaakt, hem zeggen
dat wij ons het recht voorbehouden dat ge
vaar zonder Duits advies zelf af te wegen.
Wij delen ook mee dat Oostduitsers in pa
radepas op de Stalinallee ons evenmin
deugd doen als het heroptx-eden van som
mige Westduitse generaals. Werner blijft
bij dat. alles de x-ustige, harde communist
die onbewogen voortax-gumenteei-t. Er zijn
toch verschillende soorten Duitse commu
nisten, maken wij voor onszelf op, - de
vrouwen gaan het verst, en ook dat is geen
nieuw vei-schijnsel in Duitsland.
Zondag 7.30 uur: In het theater aan de
Schiffbauerdamm speelt het Berliner En
semble Bex-told Bi-echts „De vermijdelij-
ke opkomst van Arthuro Ui", waarin de
machtsgx-eep van Hitier getransponeex-d
wordt in een .gangstersmilieu. Brecht's the
se (hij noemt het zijn toepasbare waar-
heicl) dat het fascisme de laatste afweer
houding van het kapitalisme is. Hij ver
hult de figuren van Von Hindenburg, Hit-
Ier, Goebbels, Goei'ing en Roehm als gang
sters om ze zo beter te onthullen. Com
munistische doctrine, maar in een gi-an-
dioos gespeeld, snijdend stuk, dat in West-
Europa geestdrift zcu wekken. Hier niet.
Het publiek raakt verward en geshockeerd
haast. Men mag niet zo spotten, dit was
toch Duitse geschiedenis, lijkt het te den
ken. Het officiële partij-commentaar: dit
stuk verdient zeker critiek, maar het
wordt nu gespeeld omdat het actueel is
met het. oog op de Geneefse confex-entie.
O Duits probleem, zijt gij een commu
nistisch, een democratisch, een fascistisch
of toch bovenal gewoon een Duits pro
bleem?
ff
(Van onze correspondent in Bonn)
Na een terugreis uit Amerika met hin
dernissen en een aanzienlijke vertraging,
is de Westduitse minister van Economi
sche Zaken en vice-kanselier proiessor Er-
hard gisteravond op het Dusseldorpse
vliegveld Lohausen aangekomen. Enige
honderden mensen hadden urenlang op
hem staan wachten en begroetten hem
met gejuich. Strijdlustig, geladen en zelf
verzekerd, zei hij tijdens een persconfe
rentie: „Het laatste woord in de kwestie
van de beslissing van de bondskanselier
om de presidentskandidatuur terug te ge
ven is nog niet gesproken. Het gaat hier
bij niet om het ambt van de kanselier.
Daarop heb ik nooit aanspraken doen gel
den. Het gaat om de handhaving van de
democratische orde in dit land." Op de
vraag of hij minister en vice-kanselier zal
blijven, zei Erhard zonder aarzeling:
„Niet onvoorwaardelijk. Dat hangt ervan
af wat er verder gaat gebeuren."
Op zeer besliste toon stond Erhard op
Lohausen de vertegenwoordigers van de
pers, de x-adio en de televisie dadelijk te
woord en er was geen aarzeling in zijn
antwoorden. Erhard verklaarde, dat zijn
reis door Amerika, waar hij twee eredoc-
toraten heeft gekregen, bijna een demon
stratie voor hem is geweest.
Erhard verwacht de komende dagen een
reeks van besprekingen te zullen voeren.
Hij wilde een openlijke uiteenzetting, al
leen in de fractie, niet in de Bondsdag.
De fractie is de enig juiste plaats om het
probleem, dat is ontstaan door Adenauers
besluit, te bespreken. „Ik wil niet," aldus
Erhard, „het object worden van een par
tij tactiek in de Bondsdag". Toen men
hem vroeg of hij het initiatief zou nemen
tot een ontmoeting met bondskanselier
Adenauer, zei hij half verontwaardigd,
half smalend: „Ik? Neen".
Erhard zei verder, dat hij Adenauer
voor het laa'tst heeft gesproken op maan
dag 1 juni, vóór zijn vertrek naar Ameri
ka. De bondskanselier heeft toen, aldus de
minister, met geen woord gerept over een
groepen en vooral vlaggen, spandoeken en verscherping van de internationale toe
stand (die Adenauer drie dagen later aan
voerde als' motief om kanselier te blijven)
en had ook niets gezegd over zijn besluit
om af te zien van de presidentskandida-
luur. Op 4 juni had men Erhard, toen hij
te Washington in gesprek was met de
Amerikaanse onder-minister Mux-phy,
Adenauers besluit meegedeeld.
„Geschiedkundige leugen"
Bijzonder fel trok de vice-kanselier op
de persconferentie van leer, toen de Euro-
pese integratie ter sprake kwam Hij is
door aanhangers van Adenauer beschul
digd van een anti-integratie politiek. Daar
over zei de minister: „Het is een geschied
kundige leugen, te verkondigen, dat ik
minder standvastig inzake de buitenland
se politiek en de Europese integratie zou
zijn dan bondskanselier Adenauer. Om de
rechtzetting van dit feit zal ik vechten
in of buiten de regering. De gemeenschap
pelijke markt is een realiteit en West-
Duitsland heeft zich verplicht het. vei-drag
daarover na te komen." Anderzijds staat
voor hem vast, dat de Europese integra
tie te weinig innex-lijke kracht heeft. Hij
bestreed de mening dat de gemeenschap
pelijke mai'kt tot isolering van Europa
moet leiden; de markt moet zijns inziens
een brug naar andere landen in Europa
zijn.
(UPI) Vanochtend om elf uur is Er
hard op de bondskanselarij door Adenauer
ontvangen. Na de verkenningsronde is, zo
zegt men in Bonn. het gevecht begonnen.
BELGRADO (Reuter) Px-esident Tito
van Joegoslavië heeft op een massabijeen
komst te Smederevo bij Belgrado aange-
drongen op opneming van Italië en Grie
kenland in een kernwapenvrije zone op de
Balkan. Joegoslavië kan zich niet veilig
voelen zolang omliggende landen atoom
bases inrichten, aldus Tito.
Het is raar!
Een kennis van mij vertelde het volgen
de verhaaltje. Hij verzekerde mij dat het
waar gebeurd is.
Enige weken geleden had hij de taak op
zich genomen, een klein Amerikaans ge
zelschap langs de bezienswaardigheden
van Haarlem te leiden en hen daarna de
Keukenhof te laten zien.
Toen Haarlem grondig was gedaan ging
men aan de Grote Markt een kopje koffie
drinken en toen hij het sein gaf tot ver
trek naar de Keukenhof, kwam een van
de heren van het gezelschap naar hem toe
en vroeg„C an't w e s e e the Acro
polis first?"
De goede man was blijkbaar een beetje
in de war geraakt, want pas de volgende
dag zou het gezelschap naar Athene
vliegen.
Dit is een grappig, waar-gebeurd ge-
schiedenisje en wij zijn geneigd er vrolijk
om te lachen en te zeggen: „Die Ameri
kanen toch; zij doen maar wat en zij heb
ben er geen flauw benul van waar zij
reilen en zeilen".
Dit kan dan wel waar zijn, maar ik ge
loof toch niet, dat wij ons hoovaardig op
de borst moeten slaan, omdat wij het er
zoveel beter afbrengen en omdat wij zo
veel ontwikkelder zijn dan zij.
Ik heb herhaaldelijk Nederlanders hun
verwondering erover horen uitspreken,
wanneer zij iemand oxitmoetten, die in
New York geweest was, dat deze nou ook
niet even de gelegenheid had waargeno
men om San Francisco te gaan zien. Dit is
precies even dwaas als wanneer een Ame
rikaan zijn verbazing erover te kennen
zou geven, dat iemand die Amsterdam
heeft bezocht niet, in één moeite door, even
naar Moskou was overgewipt. Het is zelfs
nóg dwazer, want New York ligt nog een
flink eind verder van San Francisco dan
Moskou van Amsterdam.
En hoe vaak heb ik niet moeten horen:
„Waar heb je gewoond op Curasao? In
Paramaribo?" En als ik dan zei, dat Para
maribo niet op Curagao ligt, doch in Suri
name, dan zeiden ze: „Nou ja, in ieder
geval is dat vlak bij elkaar."
Terwijl in werkelijkheid Curagao en
Suriname even ver van elkaar verwijderd
liggen als Amsterdam vaxi Warschau.
Ik heb eens ixi een Nederlands blad ge
lezen: het Zuidamerikaans e bananenrepu-
bliekje Colombia." Dat Colombia inder
daad een bananenrepubliek is, geloof ik
niet, maar dat republiekje is in ieder ge
val misplaatst voor een land, dat even
groot is als Spanje, Frankrijk, Nederland
en België tezamen.
Het klinkt, op het eerste gehoor, natuur
lijk raar wanneer een Amerikaanse me
neer denkt dat hij tussen Haarlem en Lisse
de Acropolis lean vinden. Het i s ook raar.
Maar wij zijn werkelijk niet zoveel min
der raar dan die Amerikaan. En alvorens
hem uit te lachen, doen wij er verstandig
aan eerst de hand zorgvuldig in eigen
boezem te steken.
Flori.s Flaneur
Adenauers sier herrijst langzaam...
(Van onze correspondent in Bonn)
In de C.D.U.-C.S.U.-Bondsdagfractie is
men er juist voor Erhards-terugkeer uit
Amerika in geslaagd de gemoederen naar
buiten toe tot rust te brengen. Men heeft
de fractie ertoe gekregen zich nog eens
voor Adenauers politiek, voor zijn handha
ving als kanselier en voor het aanblijven
van Erhard als minister en vice-kanse
lier uit te spi-eken. Daarmee wordt naar
buiten toe de indx-uk gewekt, of de brand
in de fractie geblust is, althans een stro
vuurtje is geworden. Of Erhard gister
avond reeds door C.D.U.-leiders op de
hoogte gesteld van de gang van zaken
er in zal slagen het vuur op te rakelen,
met andere woorden: de C.D.U.-eenheid
naar buiten toe tot haar ware proporties
terug te bx-engen, valt niet te zeggen. De
oppositie zal morgen in ieder geval in de
Bondsdag van leer trekken tegen Ade
nauer. maar van een motie van wantrou
wen zou geen sprake zijn.
De aandacht is thans in het bijzonder
gevestigd op de nieuwe C.D.U.-kandidaat
voor het presidentschap. In aanmerking
hiervoor komt thans vooral: dr. Gebhard
Müller, voormalig C.D.U.-minister-pi-esi-
dent van Baden-Württemberg, thans pre-
seident van het Westduitse constitutione
le gerechtshof te Karlsruhe. Voorts noemt
men de minister voor Duitse Zaken, Lem-
mei-, de minister van Landbouw Lübke
en... de hartspecialist professor Martini,
bekend van zijn verzorging van president
Heuss.
Deze verschuiving van accent van Ade
nauer naar de nieuwe presidentskandi
daat noemt men een nieuw meesterstukje
van de bondskanseliex-. Hij zei vorige
week: „Over twee weken is alles weer
vergeten, en vergeven". Men verwacht he
den in de fractie een poging van Adenauer
tot hartelijke verzoening met Ex-hard
en deze geste is de 83-jarige kanselier wel
toevertrouwd. Hoe Erhards houding zal
zijn is onzeker. Gisteravond rebelleerde
hij nog openlijk en heftig, vandaag kan ook
hij weieens door de knieën gaan, als hem
duidelijk zal worden gemaakt wat de con
sequenties van een voortgezette rebellie
zullen betekenen.
Het woord eenvoudig heeft tal van be
tekenissen: niet ingewikkeld, afkerig
van weelde, op bescheiden voet levend,
argeloos, zonder meer, kort en goed enz.
Wanneer men oude teksten leest,
komt men daar ook de vormen een-
vouwdig en zelfs eenvouwig tegen. Die
brengen ons op het spoor van de aflei
ding. Er is blijkbaar verwantschap met
het werkwoord vouwen. Eenvoudig is
dus: eenmaal gevouwen. Het Duits
heeft: einfaltig.
Naast eenvoudig komt zelden een-
vuldig voor, maar heel gewoon is Drie
vuldigheid voor Drieéénheid. De be-
tekenisovex-gang tot: oprecht, onnozel
is toe te schrijven aan de invloed van
het Latijnse woord simplex in kerke
lijke taal. Sim één en plico vou-
^wen. Dit is ons woord simpel.
