IJmuider Courant | 1959 | 10 oktober 1959 | pagina 16

VOOR JULLIE

Hannibal leert Italiaans

KEKEPOEF

ELISABETH

de poes

Erbij

<k4 T" -%M'ïL "i;Kys, Wi a,

Schaken

Dammen

1

HI

11

s

■f

SU

1

8

8

BJ

iü

8

8

m

1

B

8-

B

ÜH
ül

B

jp

jgf

H

fjfjj

is

m#
fel

11

B

jj§

IS

im

H

FEUILLETON VOOR

Een stad ^2^
als een sprookje VJ

JONGE MENSEN DOOR

iü -HF

LIZZY SARA MAY

Alleen de stok breekt

ZATERDAG 10 OKTOBER 1959

PAGINA VIER

1"-sT|f*l!|pyll§P|i $\'$i|j|-i" J| ss&f,-.'y,

k k/ ':".v -

Vorige week stelden wij in het uitzicht
de partij te zullen bespreken, in welke
de veelbelovende Amsterdamse student
Tan zijn stadgenoot Bouwmeester in ver-
liesgevaar bracht.

Inmiddels bereikten ons echter par
tijen van het kandidatentoernooi te Bied.
Daar de Nederlandse pers hiervan nog
vrijwel niets publiceerde, meenden wij
aan de creaties van de wcreldkampioen-
schapspretendenten voorrang te moeten
geven. Op het moment dat wij dit schrij
ven, strijden de Russen Keres en Tal ver
woed om de begeerde eerste plaats. Ex-
wereldkampioen Smyslov laten zij ver
achter zich en de deelnemers uit het
Westen zijn helemaal nergens.

De geweldige kracht van Keres is al
bekend sinds vóór de oorlog; van 1938 af
staat hij op de nominatie voor de hoogste
"titel. De gehele schaakwereld zou hem
deze van harte gunnen. Want niet alleen
is zijn agressieve stijl bijzonder aantrek
kelijk; ook zijn persoonlijkheid maakt
hem persona grata bij een ieder. Hij is
rustig, bescheiden, hoffelijk, sportief en
mist elke „ster"-allure.

Toch zou het voor het schaakspel mis
schien nog verheugender zijn, indien Tal

20) Rfl-e2 Te8xe2 schaak en wit gaf het
op, daar na 21) Pe2: Dd5: volgt.

Na afloop van de partij bleek, dat
11)Pc6? weerlegd had kunnen wor
den door 12) dc6: Te8, 13) 0-0-0! Te3: 14)
Pf5! en wit wint. Niettemin was het of
fer Pc6 een geniale gedachte: het werd
alleen impex-fect uitgevoerd. Zwart had

eerst 11) Te8! moeten spelen, om

pas na 12) Kf2 met Pc6! te vei-volgen.

Het verloop ware dan verder als boven
geweest.

Dit partijtje is typerend voor Tal. Aan
stonds creëert hij zodanige moeilijkhe
den, dat zijn partner achter het boi-d de
draad verliest. Pas achteraf leggen de
analyses tekortkomingen bloot. Maar de
ze doen niets af aan het imponei-ende ka-
ï-akter van Tals ideeën, die nog slechts
door de zeef der toernooi-ervaring moe
ten, om ook voor de allersterkste onweer
staanbaar te worden.

Geniaal, maar technisch nog niet geheel
volmaakt, ziedaar Tal in een notedop.

dat west met belangrijke lengte in die
kleur zat en oost heeft met Heer-8-3 aar
dige „steun" voor zulk een lange kleur.

Het was natuurlijk niet zó eenvoudig
voor oost vooral ook niet omdat zuid
kwetsbaar psychologisch geboden had
tegen een niet-kwetsbare tegenpartij. Zéér
ongebi-uikelijk en juist daardoor zo ver
rassend.

Bij het nakaarten kunnen we de remedie
wel aangeven, maar aan de bridgetafel is
het minder eenvoudig.

Nog een waarschuwing! Ga morgen
avond op de club niet meteen „psycnolo-
gisch" bieden. U moet op de gelegenneid
wachten en die niet trachten te
scheppen.

IJ. W. Filarski

Alle clubs van de Koninklijke Neder
landse Dambond nemen deel aan het (in
Mr. Ed. Spanjaard de eerste week van september aange
vangen) jaax-lijks toernooi. In dit winter-
toernooi maken eex-st de damclubs uit
welke clubspeler de sterkste is. Deze dam-
partijen in eigen club lenen zich uitstekend
PSYCHOLOGISCH BIEDEN. voor experimenten. Tevens zijn deze wed

strijden uiterst geschikt om met speel-
Psychologisch bieden (bieden wat 'e niet vormen te lei-en omgaan en zij geven ge-

In deze stelling, waai-in zwart moeilijk
spel staat te wachten, toont de witspeler
de volgende voortzetting aan:

113-18. 2. 43-39 16-21. 3. 27x16

18-22? 4. 38-33 29x27. 5. 39-33 23x32. 6.
16-11 17x6. 7. 26-21 27x16. 8. 33-29 24x33.
9. 34-30 25x34. 10. 40x7 met gewonnen
eindspel.

Indien zwart na 13-18 43-39 niet zou
offex-en. gaat het spel positioneel verloren.
De enige houdbare zet voor zwart is in
eens 3-8 te spelen. Een remise-spelgang is

dan 13-8. 2. 36-31 24-30. 3. 35x33

23-29. 4. 34x23 16-21. 5. 27x16 17-22. 6.
28x17 19x48. Met remisekansen voor zwart.

De gevax-en van het klassieke midden
spel woi'den maar al te vaak onderschat.
De spelers die meedingen in het toernooi
om de px-ovinciale damtitel moeten toch
zeker op de hoogte zijn van het slagspel en
de offex-s welke elk ogenblik de stand be
dreigen.

Neem nu eens het spel tussen Arie
Groteman uit Wex-vershoof met wit en
J. Mekken uit Alkmaar met zwart. De
38ste zet laat zien:

door het behalen van de overwinning het hebt, om de tegenpartij te misleiden) was legenheid „eigen werk" te tonen,
recht zou verwerven, de beslissende twee-

kamp met titelhouder Botwinnik te spelen,
want Tal is zonder meer een schaakwon-
der, wiens wijze van spelen allerlei heili
ge huisjes omver werpt.

Als een snijbrander in metaal brandt hij
ook de meest soliede verdedigingslinies
open; daarbij gaat hij geen enkel risico
uit de weg en schroomt hij niet, aan de
lopende band offex-s te brengen. Mocht hij
aan de top komen, dan kan dit niet an
ders dan een verfrissende invloed op het
schaken hebben. Het oorspronkelijke ka
rakter van strijdspel, dat wel eens wat
verdrongen dreigt te worden door de we-
tenschappelijk-exacte wijze van benade
ren in de laatste decennia, zou stellig weer
meer op de voorgrond komen.

Tals uitzonderlijk talent en onwaar
schijnlijk snelle blik op het spel bleken
onder meer tijdens de Olympiade 1958 te
München. Om zijn tegenstandei-s te ver
pletteren had hij zo weinig tijd nodig, dat
hij tijdens iedere ronde kans zag alle aan
de gang zijnde partijen (72 stuks!)
te volgen en te notei-en. Hier gelden geen
gewone menselijke maatstaven meer!

Om een indruk te geven van zijn ver
schroeiende stijl volgt hieronder eerst
een voorbeeld van de wijze, waarop hij
huishoudt onder spelers van iets lager
niveau.

Wit: Sznksta. Zwart: Tal:
Konings-Indisch.

1) d2-d4 Pg8-f6, 2) c2-c4 g7-g6, 3) Pbl-c3
Rf8-g7, 4) e2-e4 d7-d6, 5) f2-f3 0-0, 6)
Rcl-e3 e7-e5, 7) Pgl-e2 c7-c6, 8) Ddl-b3
c5xd4, 9) Pe2xd4 d6-c5! Een pionoffer om
de stelling te openen (de witte koning
staat nog in het midden). 10) c4xd5
c6xd5, 11) e4xd5 Pb8-c6!?

Een briljante conceptie, die echter
technisch onjuist wordt uitgewerkt, gelijk
wij hieronder zullen uiteenzetten. De be
doeling van het stukoffer, het nóg meer
openen van de centrumlijnen, wordt in
het vervolg gehonoreerd, omdat de wit
speler het hiaat in zwarts plan niet vindt.
12) d5xc6 Tf8-e8, 13) Kel-f2 Op dit
moment had wit zwarts opzet kunnen
weeideggen. Nu gaat het van een leien
dakje. 13)Te8xe3!

Na een pion en een stuk wordt ook nog

de kwaliteit geofferd. 14) Tal-dl Na

14) Ke3: Rh6 schaak, 15) f4 Pg4 schaak
of 15) Kd3 bc6: slaat de zwarte aanval
aanstonds door 14)Pf6-g4 schaak!

Het vierde offer na slechts 14 zetten
spelen. 15) f3xg4 Rg7xd4, 16) Tdlxd4
Dd8xd4. Thans dreigen vernietigende af
trekschaaks. 17) Db3-d5 Te3-e2 dubbel
schaak! En offer no. 5. 18) Kf2xe2
Rc8xg4 schaak, 19) Ke2-el Ta8-e8 schaak,

een bezigheid die in de beginjaren van Uit onderstaand fragment valt iets te
het bridgespel veelvuldig werd toegepast, leren.

Langzamerhand echter is men ervan terug

gekomen, want men ontdekte dat vaak
psychologisch bieden véél meer schade
aanrichtte in eigen gelederen, dan bij de
tegenpartij.

Niettemin kan een enkele maal een goed
geplaatst blufbod resultaten afwerpen. In
de wedstrijd België—Egypte tijdens de
Europese kampioenschappen in Palermo
zien we de Egyptenaar Schemed (reeds
lang woonachtig in Parijs) een goed psy
chologisch bod doen:

4 A 7 6
9 B 5 2
O 9 5 2
B 6 5 4

P. ROOZENBURG

COOOOOCOMOCOOCOOOCOOOMOCOOOQMCXX>aX>COOCOOOOOOOOOOO«»

West
V 10 9
9 6
B 7 2
A H 3

5 2

Oost

H 8 3
8

O A H 5 4
V 9 8 7 2

A B 4

9 A H V 10 7 4 3
O V 10 8
10

Oost gever, NZ waren kwetsbaar.

Het Egyptische OW-paar wist 4 schop
pen te bereiken: oost 1 klaveren - zuid 2
harten - west 2 schoppen - oost 3 schop
pen - west 4 schoppen.

Noord speelde C2 voor, zuid won en
trok zijn singleton 10 na - west nam.
Uit west werd troef nagespeeld, noord
plofte er meteen op met tropfaas rn liet
vervolgens zijn partpei-„een-..»fr-uitroeden.
Hiermede was de spaghetti op. OW ver
loren geen enkele slag meer en maakten
dus 10 slagen voor 420 punten.

Aan tafel II opende oost met 1 ruiten -
doch nu bood de zuidspeler psychologisch

1 schoppen - west doubleerde - noord
paste - oost paste - zuid 1 SA - west
doubleei-de - na passen van noord en oost
kwam er nu bij zuid 2 harten - west en
noord pasten - oost 3 klaveren - zuid
paste - west 3 ruiten - allen pasten.

Slim geboden door zuid - vooral is het
goed, dat hij over 3 klaveren van oost het
bod 3 harten naliet; dat bod had de tegen
partij slechts kunnen helpen bij de vast
stelling. dat zuid besl ist geen schop
pens kon hebben.

De vraag is, of de Belgen het psycholo
gische bod niet hadden kunnen weerleg
gen. Het komt mij voor, dat oost nadat
zuid 2 harten had geboden (waarop west
en noord pasten), er beter aan had gedaan

2 schoppen te bieden. Uit het doublet op
1 schoppen door west, was toch bekend

mm
mé.

mm

ém.

WM,

wé.

8

g§p
ÜH

S

WM/.

xoccc

w77^y.

éê-

lém

iswi

tccoccozcccooccocctxccoccozcoooxyzcccccccccccccoyxaxox

Wit aan zet kan niet uit de opsluiting
met 34-29 wegens 23x34 30x39, 24-29 en
18-22 met dooi-braak naar 44. Wél kan
daarna wit met 32-27 verrassend 48x50 het
stuk van dam af houden, doch het eindspel
4 tegen 5 stukken is voor wit verloren.
Maar wits spelvriiheid is toch uiterst be
perkt. Er moet 42-37, waarna zwart met
3-8 48-43 niets meer bereikt.

In de pai-tij speelde wit. als 39ste zet
48-43 en deze zet levert steeds nadeel op.
9-14. In de partij 40) 42-37? won zwart op
slag door 17-22, 23-28, 13-18, 19x48, 30x10
en 48x47. Maar na 39. 48-43 9-14 moet 40.
34-29 23x34. 41. 30x39 3-9 en wit moet met
42. 27-22 gedwongen stuk offex-en met
verlies. Een overrompelende winst, die wit
met enig diep doorzicht toch tijdig had
kunnen voorkomen. Maar leerzaam om te
onthouden!

B. Dukel

Oplossingen en correspondentie te zen-
den aan het adres van de damredacteur:
B. Dukel, Wijk a. Zeeërweg 125, IJmuiden.

xxcoccccccco^OD;co^rccccoccco3ccccccccccccoc«cca»ccc
P. ROOZENBURG

Jaaps ouders was komen praten om ze van
het nut (NUT in hoofdletters) van zo'n
prachtige reis te overtuigen. Daarop had
den de ouders zuchtend toegegeven, maar
ze hadden er op gestaan, dat Jaap alles
zelf van zijn spaarbankboekje zou betalen.
Vacantiebaan was er voor Jaap niet bij
geweest. Wat had die arme jongen zich
zitten schamen!

„Maar dat kun jij toch niet helpen,"
had Ivo gezegd. „Wat kan het je schelen,

Niet zo somber, meende Joost.

Een taal kun je altijd leren, school
meesterde Jaap. Je moet er gewoon een
poosje voor in het land blijven.

Tjongens, zei Joost, wat heb ik een als je maar op reis kunt gaan!"
honger! En de tijd schiet zo op. Straks En Ondine, zij had de hele familie
kom ik nog te laat voor de opening van afgebedeld. Wat een geluk dat ze zo'n
mijn tentoonstelling. Heb jij geen honger aardige en vooral uitgebreide familie had,
Ondine. anders had ze misschien niet eens mee

O ja, zei Ondine, maar ze keek alsof kunnen gaan. En dan die reis! Wat had-
ze met heel andere dingen bezig was. den ze niet allemaal gezien.... Duitsland

met de prachtige autobanen, Innsbruck,

WAT BOFFEN WE toch, dacht ze. Als Oostenrijk met zijn stadjes als versierde
Joost geen bekend beeldhouwer geweest draaiorgeltjes. Slapen op de Brennerpas
was en die beeldhouwtentoonstelling niet in een heel oude herberg. Tx-ento, die ge
in Perugia gekregen had waren we mis- zellige stad met het mooie plein en de
schien wel nooit naar Italië gegaan. Wat Romaanse huizen. De bijna lugubere Do-
was Joost toch een aardige kerel. Welke lomieten, de Apenijnen die als dieren met
gewone man heeft er nu zin in om met hoge ruggen langs de wegen lagen te sla
twee jongens van vijftien en een meisje pen. Toscane, Siena, de stad die nog elk
van veertien jaar naar Italië of waar dan jaar eeuwenoude steekspelen op het gro-

ook hen te gaan. Het had natuurlijk wel te plein opvoerdeUmbrië met de

wat voeten in de aarde gehad. Ivo had mooie dorpjes die met dichte ogen tegen
eerst een vakantiebaan aangenomen om de zon op de heuvels geplakt schenen. De
de kosten een beetje te kunnen dekken, kronkelende lichtgroene rivieren en wa-

want hoewel Joost geen reisgeld van ze tervallenStel je voor, ze hadden echt

wilde hebben, was het toch een dure grap. de Adige, de Po en de Arno gezien en de
En Jaap... Wat een herrie had die met Donau, niet te vergeten. Allemaal begrip-
z'n ouders gehad. pen anders, en nog wel vervelende als je

Jaap was te jong. Jaap was altijd zo on- ze op school uit je hoofd moest leren,
voorzichtig hoe kwamen z(e daar toch bij? Broer Ivo had vaak en venijnig op zijn
Jaap was de voorzichtigste van allemaal) voox-hoofd gewezen en daai-bij zijn formix-
Jaap zou als hij al zo jong grote reizen le „Poppetjes! Doe niet zo vreemd, On-
maakte te veel verwend worden (wat een dine!" gepreveld, want Ondine was in
nonsens!). Enfin, het eind van het liedje haar enthousiasme zelden te remmen. En
was geweest dat Joost een hele avond bij wat had die Hannibal, het lelijke eendje,

^CCCCCOTCCCCCCCCCOCCOCCOCCCCCXCCCCCCCCCGCOCCOCCOCOOCOCC

B. DUKEL

De ex-wereldkampioen zag van 14-20 af,
omdat wit 27-21 18x27 32x21 of damzet-
of positiewinst kan afdwingen.

1. 23x32 37x28 17x46 44-40 46x23 40-34
23x40 en 45x3 met winst. 2. 27-22 18x27
32x21 16x27 31x22 23x32 37x28 en wit staat
uitmuntend. Op 12-18 38-33 met 45x1.
Fx-aai gezien van Roozenburg!

H. SWIER

XC©33X>X»XC0COCCOKCCCCCCCCCO0COMCCO3X»:CC«»XO3XO

het buitenhnd net als thuis eten. Kijk,
je moet er wat van die saus over doen,
die is zuur en dik gemaakt met olijfolie.
En neem er zo'n lekker knapperig brood
je bij.

Ivo nam een miniem stukje vlees op zijn
bord en deed er een schepje saus over.
Voorzichtig pi-oefde hij.

Het smaakt beregoed, zei hij enthou
siast. Tjongens, da's nog eens iets bijzon
ders!

Iets om het recept van te vragen en
naar huis te sturen, grinnikte Joost. Vind
je het ook lekker, Odine.

Nou.... uh...., zei Ondine. Maar ze
at dapper verder.

Alleen Jaap kon niet over de drempel
komen.

Het spijt me ontzettend, Joost, zei
hij verontschuldigend, het spijt me echt,
maar als ik ernaar kijk word ik al misse
lijk.

Moet je niet kijken, zei Ondine. Eet
met je ogen dicht. Ach, arme jongen, er
is verder toch nog genoeg eetbaars....

Ondanks alles aten ze nxi toch met
smaak. Toen ze nog een taartje voor des
sert gehad hadden „daar is Perugia be
roemd om, om haar lekkernijen" keek
Joost weer eens op z'n horloge. Hij schrok
zichtbaar.

De hoogste tijd, jongens. Ik ben bang
dat we toch nog te laat voor de opening

zijn. Dat is toch werkelijk te gek. Snel re
kende hij af en even later stonden ze weer
zich goed gehouden. Ze hadden tot nu toe buiten. Het was gloeiend heet, zelfs in de
zelfs geen enkele maal pech gehad. On- schaduw.

dine keek van de een naar de ander om Lekker zei Ondine. Iets om naar te

te zien of ook zij zo zichtbaar genoten. snakken in de Hollandse winter.

Joost knipoogde eens tegen haar. Die ivo veegde zich met zijn zakdoel over
Ondine toch, dat meiske mocht er wezen. het gezicht.

Altijd opgewekt, altijd enthousiast voor Kom, zei Joost, nu niet kletsen, lo-
nieuwe dingen. Ze genoot werkelijk van pen. ik geloof, dat we die kant uit moe-
alles zoals alleen erg evenwichtige men- ten_ ze liepen de bx-ede hoofdstraat in.
sen dat kunnen. En wat waren die twee Het was er doodstil. Alle ramen en win-
knullen niet een fijne kerels. Jaap, gevoe- keideuren waren met max-kiezen herme-
lig, een beetje onzeker doordat zijn tisch tegen het felle zonlicht afgesloten,
oudei-s hem niet al te best begrepen. En Voor de cafés zaten enkele mannen achter
Ivo, schijnbaar onvex-schillig, maar ge- een kopje espx-esso te dutten. Vrouwen en

loof dat maar niet al te ergkinderen zag je helemaal niet. Aan het

De twee kelners verschenen opnieuw ejn(j Van de straat kwamen ze plotseling
ten tonele, maar nu beladen met schalen bij een groot plein.

waarop vlees, saladen en sausen lagen uit- Aaahhhh, ooohh, riepen ze allemaal
gestald. tegelijk, d.w.z. Jaap. Ondine en Ivo.

Jesses, zei Ondine en ze wees met Maar dit was toch wel zoiets fantastisch,
een vies gezicht op de grootste schaal. Recht tegenover hen op het door het felle
Wat is dat nou? zonlicht geblakerde plein lag een gx-oot Go-

O jé, zei Joost, en hij gaf zichzelf een tisch bouwwex'k, een langwerpig, rood-
stevige klap tegen het voorhoofd. Dat had bruin blok met kleine Romaans gevormde

ik kunnen weten! Wat een sul ben ikramen. Aan de rechterkant liep een korte

Testi di vitelli. kalfskoppen. Wat run- galerij met drie bogen. Vanaf het plein gaf
dex-achtig, o, wat stomeen breed, geheel om het gebouw lopend

Wat kalfsachtig, grijnsde Ivo. bordes dat eindigde in een tiental treden
Op de schaal lagen te midden van an- toegang tot een zware gebeeldhouwde

der gekook vlees grote schijven witachti- deur.

ge behaarde huiden. Dit is de kathedraal, zei Joost. Hij

Bah! riep Ivo, en dit nu is een echte is eigenlijk nooit afgebouwd, kijk maar, er
lekkernij van Perugia! staat maar een klein stukje toren bovenop.

Ze schijnen het hier dan toch lekker Geweldig, zei Jaap. Vooral omdat hij
te vinden, aarzelde Jaap. niet symmetrisch is, daardoor krijgt hij

Dar moet het lekker zijn, zei Ondine iets...., ja, hoe zal ik dat zeggen.

beslist. Moedig legde ze wat van het vlees Iets interessants, zei Joost en hij zag
op haar bordje en keek afwachtend naar Jaap waarderend aan. Jij hebt het oog van
de andex-en. De jongens keken met ver- de kunstenaar,
trokken gezichten geïntrigeerd toe. En die fontein, zei Ondine.

Kom kerels, zei Joost, je eet hier nu De Fontana Maggiore oftewel Grote
eenmaal anders dan bij moeder thuis. Al- fontein, zei Joost.

leen echte Hollandse kaaskoppen willen in (Wordt vervolgd)

WIE IS KIEKEPOEF? Is het een
jongen of een meisje? Of is het mis
schien een hondje, dat zo'n rax-e naam
draagt?

Nee, hoor! Niets van dit alles. Kie-
kepoef is geen jongen, geen meisje en
ook geen hondje, maareen locomo
tief.

Het is een oude locomotief, die je
soms ki'akend en puffend het station
binnen ziet rijden. Achter hem aan
zijn wel zeven of acht goederenwagens
gekoppeld. En natuurlijk ook een ko
lenwagen, want kiekepoef eet kolen.
Hij vei-slindt kolen, die hem door Ma-
nus met een enorm grote kolenschop
woi-den toegediend. Manus is de ma
chinist. Zijn handen zitten vol zwarte
smeer en olie en wanneer hij door een
vlieg wox-dt geplaagd dan wrijft hij nij
dig met een van zijn zwax-te poetslap
pen in zijn gezicht, zodat hij haast net
zo zwart is als kiekepoef zelf. En nu
vx-aag je misschien: Wat doet dit ouwe
stoomlocomotiefje nog op het moderne
station? Zulke locomotiefjes zag je
vroeger wel, maar tegenwoordig toch
niet meer? Tja, dat vond de chef eigen
lijk ook en daarom stapte hij op een
dag naar Manus toe om hem dit te ver
tellen.

„Manus", zei de chef, „tegenwoordig
zijn de treinen allemaal elektrisch.
Jouw Kiekepoef is ouderwets geworden
en daai-om zullen we hem in het ver
volg maar niet meer mee laten rijden".

Ach, de chef wist niet, hoeveel vex--
driet hij Manus deed met deze woor
den. Manus had al zo'n lange tijd sa
men met Kiekepoef over de rails ge
reden. Hij had hem altijd zo liefdevol
schoongemaakt en opgepoetst, dat hij
hem als een vriend was gaan beschou
wen; als een vriend, die hij vertrouwe-
lijk kon toespi-eken of die hij een stand
je kon geven, als hij -'.iet dadelijk deed
wat Manus wilde. En nu kwam me die
chef daar vex-tellen. dat Kiekepoef niet
meer deugde, dat hij te oud was gewor-
den! Poeh, het mocht wat! Manus was
ook oud geworden! Maar dat wilde nog
niet zeggen, dat hij zijn werk niet goed
meer deed?

Nee. Manus was het helemaal niet
met de chef eens en de volgende dag
liep hij mopperend rond op het station,
terwijl Kiekepoef werkeloos op een zij
spoor stond.

NU MOET JE weten, dat het die dag
vx-eselijk slecht weer was. De wachten
de mensen op het perron kleumden kou
welijk onder hun kletsnatte regenjas
sen. Een lange trein stond voor het per
ron klaar voor vertrek. Maar waarom
wachtte die trein zo lang? Zou er iets
niet in orde zijn? Overal zag je de men-

HANG EEN STOK, horizontaal met
beide uiteinden aan naaigaren op.

Sla met een stevig stuk hout krach
tig en snel op de stok en de stok zal
breken, maar het naaigaren blijft heel.
Hoe is dit mogelijk?

Wel de slag van 't hout en 't bx-e-
ken van de stok waren zó snel, dat de
slag zich niet naar de uiteinden van de
stok kon voortplanten.

Elk voorwerp in de natuur heeft na
melijk de eigenschap, dat het zich niet
uit de toestand van rust laat overbren
gen in die van beweging. Alleen indien
er kracht op werkt in dit geval slechts
op één deel van het voorwerp zal ook
maar één deel daarvan de uitwex'king
van die kracht voelen.

sen ongerust door de raampjes naar
buiten kijken. En de chef? Waar was
de chef nu, die allang op zijn fluitje had
moeten blazen? De chef was in zijn
kantoortje. Hij stond met een ex*nstig
gezicht te telefoneren en toen hij even
later weer buiten kwam had hij slecht
niexxws. De elektrische leiding was de
fect geraakt en de wachtende trein zou
niet kunnen vertrekken.

Tjonge, dat gaf me een opschudding
onder de mensen, die in de tx-ein za
ten. Ze stapten uit en kwamen allemaal
om de chef heen staan. Ze wilden we
ten hoe ze nu verder moesten reizen.
Maar de chef wist het ook niet. Het was
echt akelig voor al die mensen en een
kleine jongen, die met de trein naar
huis moest, werd zo verdrietig, dat hij
begon te huilen.

Inmiddels was Manus, de machinist
van Kiekepoef, naderbij gekomen.
Hoofdschuddend stond hij naar de lege
trein te kijken. „Daar heb je het nu"
mompelde hij „die elektrische treinen
zijn best, maar als de leiding stuk gaat
dan kunnen ze niet rijden en dan heb
je er niks meer aan".

„ZAL IK M'N OUWE Kiekepoef er
maar bijhalen, chef?" vroeg hij aan de
stationschef, die nog steeds stond te
praten. Ineens keken alle mensen hoop
vol naar Manus. Zou die zwarte man in
zijn pak vol vuile vlekken hen kunnen
helpen?

„Natuurlijk!" riep de chef uit. „Wat
dom van mij, dat ik niet eerder aan
Kiekepoef heb gedacht".

Manus, de machinist, x-ende al naar
het zijspoor om Kiekepoef weer op. gang
te brengen. De wisselwachter en.de
rangeerders kwamen aanlopen en de
chef hielp zelf ook een handje mee om
de trein achter de locomotief met zijn
kolenwagen te koppelen.

Ziezo, dat was klaar! Nu kon de trein
vertrekken

„Instappen!" riep de chef en hij liep
voor het laatst langs de lange trein om
het sein tot vertrek te geven. Overal
zag je blije gezichten voor de raampjes
en de kleine jongen, die zo gehuild had,
wuifde lachend naar de chef toen de
trein zich in beweging zette.

„Dag, dag Manus. Dag Kiekepoef!"
riepen de x-angeerdex-s op het perron.
Maar Manus had geen tijd om gedag
te zwaaien. Hij veegde verwoed met
zijn zwax-te zakdoek over zijn gezicht
en hij schepte grote scheppen kolen
voor Kiekepoef, die puffend en blazend
de lange trein voorttrok. „Doe je best
maar, Kiekepoef!" bromde Manus ver
heugd „doe je best en laat ze maar
eens zien, wat je kunt!"

NU, DaT DEED KIEKEPOEF. Hij
reed die dag nog heel wat keertjes heen
en weer om alle ongeduldig wachten
de mensen te vervoeren. En 's avonds,
toen de leiding weer gemaakt was en
de elektrische tx-ein weer kon rijden, toe
kwam de chef nog even bij Manus om
een praatje te maken.

„Manus" zei de chef. „Eigenlijk kun
nen we Kiekepoef nog niet missen. Dat
hebben we vandaag wel gezien. Je
moet dus maar vergeten wat ik giste
ren tegen je gezegd heb en alles blijft
voortaan bij het oude".

Nu, dat vond Manus, de machinist,
natuurlijk opperbest. Hij gaf Kiekepoef
die avond een extra goede schoonmaak
beurt en zong daarbij een liedje van
plezier. Hij poetste, oliede en veegde
Kiekepoef tot hij er even glimmend,
zwart en tevreden uitzag als Manus
zelf.

En nu kan je Kiekepoef weer iedere
dag het station binnen zien rijden. Sis
send, blazend en fluitend trekt hij trots
de lange goederentreinen, volgepakt
met fietsen en andere vrachten.

Op het perron komen er soms jongens
en meisjes met hun vader vlakbij Kie
kepoef staan. Ze kijken vol ontzag naar
Manus, die glimmend en lachend met
zijn zwarte poetslap zwaait.

Het is of hij wil zeggen: „Vind je hem
niet groot en stex-k? Is het geen mooie
locomotief, onze Kiekepoef?"

Marjan van Beek

Meneer van der Meer was zijn tuin aan het sproeien,
Dat deed hij zo graag, bijna iedere dag.

Maar Elisabeth mocht zich er niet mee bemoeien,
Hij werd al haast boos nog vóórdat hij haar zag!

Vandaag zat Elisabeth tussen de rozen,

Haar kopje, gitzwart, draaide mee met de straal.
Ze wilde graag spelen, maar dat was verboden,

Ze keek naar meneer voor de zoveelste maal....

En toen hij niet keek, dacht ze: éven proberen

En sprong met een sierlijk gebaar naar het nat

Ze sprong veel te ver, kon helaas niet meer keren.
In haar val sloeg ze 'n mooie geranium plat!

Meneer van der Meer staat zijn tuin weer te sproeien,
Hij lacht, want Elisabeth is al lang weg.

Maar juist als hij denkt: wat een rust zonder katten,
Dan springt er een vréémde kat over de heg!

Joke Jolink