Landen wedstrijd in Keulen deceptie
voor de Nederlandse voetbalploeg
iliiss
De homogene „Mannschaft"
- met Rahn als uitblinker -
verdiende 7-0 zege ten volle
Duitsland-Nederland was slechts
bij vlagen een echte wedstrijd
isÉiB
m
SPEL EN SPELERS
VERJONGEN?
EEN FOUT
imip
Elek Schwartz: „We begonnen met
voorhoede zonder zelfvertrouwen"
„J8 J||||
Jgg ^f|IJ
JSI
Duitsers waren over
aile linies beter
Wilkes: „Wij konden ons
eigen spel niet spelen"
Meningen in de
kleedkamers
17
Rahn: voorhoede apart
Met regelmaat
Balans in evenwicht
DONDERDAG 22 OKTOBER 1959
Van de Nederlandse spelers, die giste
ren op de grasmat van het stadion in Keu
len hun kunnen lieten zien, was Wilkes
ongetwijfeld nog de minst slechte. Hij
bleef pogingen in het werk stellen om de
voorhoede een echte linie te laten wor
den en zakte pas ver in de tweede helft
toen Van der Linden, Van Wissen,
Bouwmeester en Van der Kuil echt hele
maal niets meer begrepen naar het la
ge peil van de andere voorwaartsen af.
Van de andere aanvallers was eigen
lijk Bouwmeester in de eerste hell't
nog de beste. Hij vertoonde zo af en toe
Moulijn-allures en kwam zowaar Benthaus
en Stollenwerk een enkele keer voorbij.
In die gevallen bleef evenwel zijn werk
onafgerond, omdat er niemand op tijd of
in vrije positie ter plaatse was.
Van Wissen speelde een zeer slechte
match, waarbij wellicht ter verontschuldi
ging kan worden gezegd dat hij in zijn club
niet anders dan kanthalf speelt. Hij was
wat men noemt nergens en werkte er ge
ducht aan mede dat de voorhoede als ge
heel in vijf stukjes uiteen viel. Van der Lin
den en Van der Kuil kwamen er vrijwel
niet aan te pas. Van der Kuil kreeg voor
rust een fraaie kans, maar liet die ver
loren gaan. Opmerkelijk was zijn gebrek
kige positie kiezen. Een rush in de ruim
te zoals hij tegen België enkele keren
deed zagen wij in het geheel niet en het
leek wel haast alsof hij er bij voorbaat
van overtuigd was dat sprinten in de ruim
te verspilling van krachten was.
In de middenlinie werkten Klaassens en
Notermans hard. maar konden tegen het
geweld niet op. Ook zij werden het slacht
offer van het overdonderende begin van
Helmuth Rahn met zijn onnavolgbare
rushes. Hun plaatsen van de bal leek ner
gens naar.
Dat kon ook gezegd worden van Kuys en
Kraay. Zij knalden elke bal zonder meer
hoog en hard de lucht in zonder aan de op
bouw te denken. Voor wat dat betreft toon
de Van der Hart zich 'n geroutineerder en
minder gauw „aangeslagen" voetballer,
al haalde ook hij geen voldoende.
Pieters Graafland tenslotte was wel de
zwakste schakel in de keten van verde
digers. Hij had grove schuld aan enkele
doelpunten en menige Nederlander onder
het naar schatting 15.000 man sterke le
gioen zal terug gedacht hebben aan de
verrichtingen van De Munck, die zich ze
ker niet zo uit zijn gewone doen zou heb
ben laten halen als Feijenoords goalie.
De leden van de Duitse ploeg kunnen
wij gerust allen voortreffelijk noemen. Be
halve dan Helmuth Rahn. Die was een
klasse apart. Een mening die de Duitse
(Keulse) toeschouwers dan ook niet onder
stoelen of banken staken. Want kom daar
in Keulen niet aan Helmuth Rahn dan
kun je altijd nog beter iets lelijks van hun
Dom zeggen
Al sinds geruime tijd vraagt men zich
af of het nationale voetbalelftal in Neder
land niet eens verjongd moet worden. Wat
moeten wij met „dertigers" als Rijvers,
De Munck, Van der Hart en Wilkes, zo
hoort men dan, neem jongere krachten.
De kritiek verstomde enigszins toen de
prestaties van het Oranjeteam op een
meer dan redelijk niveau kwamen. Maar
na de 7-0 van gisteren in Keulen zullen de
stemmen zich wel weer luider laten horen.
Wij willen daar echter bij voorbaat
op reageren met de opmerking dat het na
tionale topelftal het eenvoudig nog niet
kan stellen zonder de zogenaamde vetera
nen. Met Rijvers en met bij voorbeeld De
Munck dat staat wel vast was het
geen 7-0 geworden, maar had Nederland
met redelijke cijfers en met ere verloren
van een tegenstander, die in alle opzich
ten beter voetbal speelde. Dan was het
een échte wedstrijd geworden. Voor een
belangrijke interlandmatch als tegen
Duitsland moet men het sterkste elftal op
de been brengen dat er is. Blessures ver
hinderden dat. Waarna door het spel van
Van Wissen, Bouwmeester, Kraay en Pie
ters Graafland bleek dat de jeugd nog ner
gens is zonder het vaste zelfvertrouwen
dat oudere en geroutineerde krachten een
ploeg weten te geven. Met de jeugd alleen
zullen we voorlopig slechts voor de dag
kunnen komen tegen landen als België,
Denemarken en Noorwegen, die op de in
ternationale voetbalmarkt nimmer heb
ben meegeteld.
De Tsjechische scheidsrechter Karol
Galba heeft uitstekend geleid in de wed
strijd tussen de Duitsers en Nederlanders.
Hij was wat een goede referee moet zijn:
een onopvallend figuur tussen de 22 voet
ballers, die niettemin de leiding strak in
handen houdt. Toch maakte de Tsjech één
grote fout. Dat was ongeveer tien minu
ten voor het einde van de wedstrijd toen
de Nederlandse stopperspil Van der Hart
een grove overtreding beging.
Bij de stand 5-0 volgde toen weer een
van die gladde aanvallen van de Duitsers,
waarbij midvoor Uwe Seeler handig en
snel langs de Nederlander glipte. Die kon
dat niet verkroppen, draaide zich snel
om en gaf de Duitser toen zo'n harde trap
tegen de schenen dat deze als een gevel
de boom tegen de grond sloeg. Galba floot
driftig ten teken dat hem de grove over
treding niet was ontgaan, nam vervolgens
het rugnummer van de Nederlander op
om een officiële waarschuwing te noteren.
En dat was Galba's fout. Van der Hart
had het veld uit gemoeten. Onvoorwaar
delijk. Een voetballer die zo handelt uit
pure nijd over een nederlaag van zijn
ploeg en een persoonlijke nederlaag te
genover zijn directe opponent, dient het
verder spelen onmogelijk gemaakt te wor
den. Jammer dat juist dit verzuim de
Tsjech zijn enige fout was.
E. Koning
a ''ÉiÊï!mÊ. ïw
(Van onze sportredacteur)
Het had zo'n aardige middag kunnen worden. Alles werkte ertoe mee. In een
zachte najaarstemperatuur speelden muziekkorpsen vrolijke deuntjes, het „legioen"
gedroeg zich weer als vanouds uiterst opgewekt en ook het „Gemeinschaftssingen"
verliep zoals men zich dat maar wensen kon. De stemming was dus opperbest. Maar
toen kwam de voetbalmatch Duitsland-Nederland
Nogmaals: het had allemaal zo mooi kunnen zijn met een echt overwinningsfeest
na afloop.
De slag kwam dubbel hard aan, daar in het propvolle stadion Müngersdorf in
Keulen. Want Duitsland-Nederland Der Kampf am Rhein, zoals wij ergens lazen
werd een doodgewoon spelletje van kat en muis. Na twee keer driekwart uur
eenzijdig voetbal wees het scorebord voor de Duitsers een 7 aan en voor de Neder
landers een 0. En geen weldenkend voetbalsupporter ook niet de luidruchtige
Nederlanders met hun vlaggen, toeters, spandoeken, feesthoeden en ratels die
kon zeggen dat het geflatteerde cijfers waren voor Duitsland. Want de Nederlandse
ploeg was geen schaduw meer van het team van de 91 tegen België.
En zo misten onze voetballers dé kans om zich via een redelijk resultaat tegen
de Duitsers op te werken tot de Europese middenklasse. In plaats daarvan werd
het een debacle. Onder oorverdovend gejuich van de tienduizenden verliet de Duitse
Mannschaft de grasmat, de Nederlandse ploeg volgde terneergeslagen en volkomen
gedesillusioneerd. En geen lid van het legioen die zijn stem verhief voor
ook maar een kleine huldebetuiging voor de ploeg die tot voor kort zo luide was
bejubeld.
En hoe kon dat allemaal nu zo gebeu
ren? Had Nederland dan niet in het voor
jaar nog zulke goede resultaten behaald
tegen sterke landenteams als Turkije en
Bulgarije en had men niet nog maar kort
geleden België in het Feijenoord-stadion
met een 9-1 score een niet mis te verstaan
lesje gegeven?
Laten wij één ding voorop stellen. Duits
land speelde oneindig veel beter voetbal
dan Nederland. Duitsland bracht een elf
tal in het veld ook met invallers zoals
men weet dat geen zwakke plekken ver
toonde. De verdediging ook al kreeg
die het dan ook niet zo heel moeilijk
brak uitstekend af, hield zich zeer strak
aan de dekking en verslapte geen ogen
blik. Men stond zelden een schietkans van
redelijke afstand toe. Bij die verdediging
ook dit in grote tegenstelling tot die
van het Oranjeteam begon ook de ge
fundeerde aanval. Geen wilde, hoge Hap
pen in de trant van weg-is-véeg, maar zui
vere passes naar half- of teruggekomen
binnenspelers. En die op hun beurt déden
iets met de bal. En vooral snel. Zij zetten
de combinaties voort met feilloze dribbels
of breedtespel waarbij de voorhoede
een beweeglijke linie was tot de 16 me-
terlijn, waarna de korte dieptepass, een
driehoekscombinatie of snelle switch volg
de. En steeds weer stond er wel iemand
vrij
Een man vervulde daarbij een wel zeer
grote rol. Dat was de Duitse zwervende
rechtsbuiten Helmuth Rahn. Rahn was
een voorhoede apart. Hij drukte van het
begin af zijn stempel op het Nederlandse
spel door zijn onnavolgbare rushes. Rahn
was vooral in het eerste kwartier
ongrijpbaar. Of hij in persoon desorgani
seerde het Nederlandse verdedigingsblok,
óf hij verscheen precies op tijd op de plaat
sen waar hij bij aanvallen van anderen
„volgens 't boekje" móest zijn.
Rahn de nog niet zo lang geleden ver
guisde en vervolgens afgedankte voetbal
ler was grandioos en hij vooral maak
te Kuys, Kraay, Van der Hart. Klaassens
en Notermans tot povere figuren die zijn
goedwillende leerlingen hadden kunnen
zijn. Zijn spel bezorgde de Duitse ploeg
de prikkel die nodig was om tot grote da
den te komen, net zoals zijn spel een
steeds sterkere domper zette op het Ne
derlandse zelfvertrouwen.
Dat zelfvertrouwen zag men weg-
schrompelen. Steeds verder zakte men
weg naar ongeïnspireerd voetbal. En geen
wonder eigenlijk, want elke bal op Van
Wissen gespeeld werd verknoeid en elke
poging om midvoor Van der Linden te be
reiken liep op niets uit, omdat spil Er-
hardt van het begin af heer en meester
was over de Nederlandse aanvalsleider,
net als Juskowiak over Van der Kuil. En
dat terwijl dc Duitsers steeds verder naar
een topvorm groeiden.
En wat werd een speler als Rijvers gis
teren in Keulen gemist. Hij was juist de
man geweest die als verbindingsspeler de
debacle had kunnen voorkomen. Dat doet
dus de vraag rijzen: had Nederland in
de samenstelling van de 9-1 een gelijkspel
kunnen behalen of zelfs een overwinning?
En dan haasten wij ons te zeggen dat ook
met Rijvers, Moulijn en Wiersma een
nederlaag onafwendbaar geweest was.
Maardie nederlaag zou in het re
delijke zijn gebleven. Enerzijds zouden
Rijvers en Moulijn als aanvallers de Duit
se defensie hebben bezig gehouden, ander
zijds zou Wiersma zeker een betere par
tij hebben gespeeld dan Kraay deed. Het
geblesseerde drietal tezamen zou ervoor
gezorgd hebben dat het ploegverband be
waard was gebleven en dat 'n aanvaller als
Wilkes niet een eenling in de woestijn zou
zijn gebleven, wiens hardnekkige pogin
gen nu haast bij voorbaat tot mislukking
waren gedoemd.
Nu werden de fouten, die in de eerste
helft nog door stugheid en volharding
konden worden hersteld, na rust fouten
met gevolgen. En niemand die de afgang
een halt kon toeroepen. De debuterende
Duitse doelman Ewert kreeg na rust wei-
De eerste van de serie van zeven. Het
was een carambole over wit. Brülls
met de handen omhoog heeft
hard ingeschoten en via Van der Hart
met de handen aan het hoofd
vliegt de witte bal achter de al ge
passeerde Pieters Graafland.
Het „legioen" was er weer. Luidruch
tig voor de match maar oh zo stil
tijdens het spel. En daar was voorwaar
wel reden voor.
geteld drie redelijke schoten op zijn doel
de rest van de aanvallen werd met
groot machtsvertoon afgebroken voordat
er iets goeds uit kon groeien.
En met de regelmaat van de klok ver
schenen dan weer Rahn, Schmidt, Seeler,
Siedl en Brülls in het Nederlandse straf
schopgebied, waar de verwarring hand
over hand toenam. Ragfijne combinaties
werden besloten met knalharde schoten,
die tot vijf keer toe het net troffen. Het
was voetbal van de bovenste plank, dat
steunde op een perfecte techniek.
Maar, Nederland liet te veel toe. Net zo
veel als de Belgen zeventien dagen gele
den in Rotterdam. Nederland gaf toen een
lesje aan de Belgen, maar de Duitsers lie
ten zien dat er altijd nog een baas boven
baas is.
Zeven-nul, wij moesten de Duitsers
vooreerst maar niet meer ontmoeten
De stilte was beklemmend. „Spreek
maar niet meer over de wedstrijd, jon
gens". Met zijn bijna toonloze stem,
waaruit de teleurstelling wel heel erg dui
delijk sprak, verbrak bondscoach Elek
Schwartz de stilte, toen de spelers van
het Nederlands elftal met gebogen hoof
den de kleedkamer waren binnengegaan.
„Spreek er niet meer over". Even trok
Schwartz zich terug. Weer dreigde die
stilte bezit te nemen van de kleedkamer.
Weer was het de bondscoach, die het ge
sprek begon. „Het was een verdiende ne
derlaag, zeker, maar toch waren er te
veel onnodige doelpunten. De fout was,
dat we begonnen met een voorhoede zon
der zelfvertrouwen. Even leek het erop
dat het zou gaan, in dat eerste kwartier
bedoel ik. Ja, en toen die twee domme
doelpunten. Dat gaf de Duitsers zeker
heid en zelfvertrouwen. „Neen, Duits
land was niet sterker dan ik vermoedde",
klonk het triest, „wij waren veel zwakker
dan ik gedacht had. Een slechte dag, een
heel slechte dag, zo slecht kunnen wij
nooit meer spelen
Faas Wilkes, de routinier van het ge
zelschap, was één van de eersten die over
zijn teleurstelling heen was. „Je groeit in
je spel als het goed gaat. Vijf voorhoede
spelers, die alle vijf een prestatie leve
ren, maken dat er een gevaarlijke voor
hoede ontstaat. Dat hadden wij tegen
de Belgen. Alles lukte. Nu waren het de
Duitsers, die overal in slaagden. Het is
typisch, wij hebben de Belgen overspeeld
omdat wij hun ons spel hebben kunnen op
leggen. Vandaag hebben wij verloren om
dat de Duitsers ons beletten ons spel te
spelen, zij hebben ons volledig hun wil
opgelegd".
Wij mochten het dan anders formule
ren, ze wilden eigenlijk allemaal hetzelfde
zeggen. Met andere woorden alleen.
Notermans kon er nog niet over uit.
„Wat duurde het bij ons allemaal lang
en wat klopten de combinaties slecht".
Moulijn, die direct na de wedstrijd de
kleedkamer kwam binnen lopen, was al
even somber gestemd. „Wat een fouten.
Begrijpelijk dat het niet meer wil als je
zoveel doelpunten tegen krijgt".
Kuys was nog maar nauwelijks beko
men van het „gevaar-Rahn". „Niet te ge
loven, wat een verschil met die wedstrijd
in Amsterdam. Ongelofelijk, wat is die
man gevaarlijk. Daar is gewoon geen
houden aan".
Gesloten deuren
Dc Duitse kleedkamer bleek zelfs voor
de pers een onneembaar bolwerk. De
deuren waren door Sepp Herberger per
soonlijk op slot gedaan en slechts uit de
geluiden, die tot de gangen doordrongen
kon men opmaken, dat de stemming er
zeker niet slecht was.
Maar enig commentaar wilde Herber
ger even later wel geven. „Het klinkt
gek", zei de Mannheimer. „Uw team
heeft de eerste 20 minuten goed gespeeld.
Maar ja. toen die.itwee doelpunten vielen
was het pleit snel beslist. Neen echt, dat
meen ik en dat is geen vriendelijkheid".
Toch was er nog één Duitser in grote
moeilijkheden. Dat was de ijverige sup
poost, die de wedstrijdbal op het spoor
wilde komen. De Nederlanders beweer
den hardnekkig dat hij in het bezit van
de Duitsers was, de Duitsers op hun beurt
meenden, dat het kleinood in de Neder
landse kleedkamer moest zijn.
Dat lijkt ons echter wel een heel boude
veronderstelling. Want welke Nederland
se speler zou deze wedstrijdbal in zijn
trofeeënkast willen hebben
De president van de Duitse Voetbal
bond, dr. Peco Bauwens, meende in de
rust, toen Duitsland dus nog maar met 2-0
voor stond: „Het is eenvoudig groots zo
als ons elftal vandaag speelt. In deze
vorm zijn wij voor elk land een gevaarlij
ke tegenstander. Ik heb sinds lang niet
zo'n samenwerking tussen de spelers ge
zien
De Duitse aanvoerder Herbert Erhardt
zei: „De Hollanders waren zeker niet zo
sterk als bij hun 9—1 zege tegen België twee
weken geleden. Men merkte, dat in hun
elftal drie spelers van de tweede keus op
gesteld stonden. Maar deze omstandig
heid doet niets af aan onze overwinning.
7-0 op Holland, een ander moet het ons
maar eens proberen na te doen".
Stollenwerk gaf zijn mening over deze
wedstrijd. „Mijn tegenstander Bouw
meester was het best op dreef in het eer
ste half uur. Maar toen was het strovuur
tje snel geblust. Ik had zeker met de links
buiten Moulijn meer werk gehad.
De Tsjechische scheidsrechter Galba,
naar wiens mening wij ook vroegen, zei:
„De Duitse spelers hebben mij ten zeer
ste verrast. Dat zij zo sterk waren had
ik nooit gedacht".
Er kwamen gelukkig weinig incidenten
voorDe uitslag lijkt me wat aan de
hoge kant, maar de Nederlanders waren
tegen het einde gedemoraliseerd".
Na de wedstrijd van gisteren in
Keulen is de balans van de tot nu toe
gespeelde wedstrijden tussen Duitsland
en Nederland in evenwicht:
Duitsland 18 6 6 6 4136
Nederland 18 6 6 6 3641
De serie wedstrijden zoals men kan
zien is er tot voor woensdag nooit een
match geëindigd met-meer dan twee
doelpunten verschil is als volgt:
1910 Arnhem ND 42
1910 Kleef D—N 1—2
1912 Zwolle N—D 5—5
1912 LeipzigD—N 2—3
1914 AmsterdamND 44
1923 HamburgD—N 0—0
1924 Amsterdam ND 01
1925 AmsterdamND 21
1926 Dusseldorp DN 42
1926 AmsterdamND 23
1927 Keulen D—N 2—2
1931 AmsterdamND 11
1932 Dusseldorp DN 02
1935 Amsterdam ND 23
1937 Dusseldorp. DN 22
1956 Dusseldorp DN 12
1957 AmsterdamND 12
1958 Keulen D—N 7—0
(Van onze sportredacteur)
Een wedstrijd is DuitslandNederland
slechts bij vlagen geweest. Verreweg de
meeste tijd waren de Duitsers heer en
meester van het terrein. Nauwelijks was
de bal aan het rollen gebracht of de strijd
tekende zich af. Rahn, de zwervende Duit
se rechtsbuiten, was de grote boosdoener.
Met onnavolgbaar snelle dribbels en vlijm
scherpe passes stelde hij de Nederlandse
verdediging op de proef. Vooral Kraay
wist niet waar hij het zoeken moest. Het
leek wel haast alsof de Nederlanders stil
stonden bij al die snelheid van de Duit
sers.
Aan de andere kant probeerde Wilkes
het met een soloactie, maar doelman
Ewert wierp zich voor zijn voeten. En
weer kwamen de Duitsers terug. Siedl,
Seeler en Brülls stelden Pieters Graaf
land op de proef en hij doorstond die. Rahn
trof daarop oerhard de paal.
Een goal kon niet uitblijven. En die
kwam. Van buiten het strafschopgebied
schoot Brülls hard in, Van der Hart ver
anderde de bal van richting dat deed
hij twee jaar geleden in Düsseldorf ook
en Pieters Graafland was verslagen
(1-0).
Steeds zwakker werd daarna de tegen
stand van het Nederlandse verdedigings
blok. Steeds feller kwamen de Duitsers
terug na voortijdig afgebroken schuchte
re Nederlandse attaques. Er was totaal
geen lijn meer te bespeuren in het spel
van de Oranje-ploeg. Men vocht met de
rug tegen de muur. In alles werden de Ne
derlanders overtroefd. En de tweede goal
kwam dan ook bepaald niet als een ver
rassing. Na een half uur zette Rahn
weer Rahn de bal hard voor, Pieters
Graafland viel wel uit, maar Schmidt won
het duel en knalde hoog en hard in (2-0).
Nederland antwoordde met enkele on
geïnspireerde aanvallen. Klaassens ver
wierf zich een schietkans, maar de bal
ging over Ewert's doel. Waarna ook de
Duitsers even op adem wilden komen en
het tempo aanzienlijk zakte. Wat niet wil
de zeggen dat Pieters Graafland het ge
makkelijk had, want Seeler, Brülls, Rhan
en zelfs een keer achterspeler Juskowiak
bleven schieten.
De debacle kwam in de tweede helft.
In de vijfde minuut trapte Kuys nog wel
de bal op het nippertje uit het onbescherm
de doel, maar zes minuten later was het
dan toch 3-0, toen Pieters Graafland een
voorzet van Rahn niet klemvast kon krij
gen en Seeler met een behendige boogbal
het net kon treffen. In de 20ste minuut
volgde de vierde treffer tegen de Neder
landse achterhoede, waarin inmiddels
Kraay door Brüll vervangen was. Weer
door Seeler, weer na voorbereidend werk
van Rahn.
Duitsland was niet te houden. Steeds dui
delijker werd de Nederlandse aanval voor
schut gezet en steeds duidelijker werd de
hegemonie van de „Mannschaft". Juist na
een periode dat Van der Linden, Wilkes en
Klaassens een schot op de Duitse veste
hadden kunnen wagen, kopte Brülls de
bal uit een hoekschop voor de voeten van
Schmidt, die geen fout maakte (5-0).
En nóg was het niet genoeg. In de laat
ste twee minuten van de ongelijke match
juichte en jubelde de Duitse toeschou
wersmassa nog twee keer zo luid dat ho
ren en zien verging. In de 44ste minuut
strafte Seeler magnifiek een slechte uit
trap af met een treffer ineens, waarna
zestig seconden later Siedl met de laatste
trap van de wedstrijd de stand op 7-0
bracht. En die stand was nog niet eens ge
flatteerd
Pieters Graafland is de aanstormende
Duitse aanvaller Brülls te snel af en
kaapt hem de bal voor de voeten weg.
Links de Duitse virtuoos Helmuth
Rahn (foto boven).
Nederland 'maakte een kans tegen de
Duitsers, daar waren velen het voor
de match wél mee eens. Vandaar ook
dat het Nederlands elftal, dat België
toch maar liefst met 91 had ver
slagen, grote belangstelling genoot bij
de fotopers. Die dacht ook, als Neder
land mocht winnen dan wil iedereen
een plaatje zien van de overwinnaars.
Het liep allemaal anders, zoals men
op deze pagina kan lezen. (Foto onder)
■k
