KERSTGROET UIT DE WOLKEN
EEN
WITTE SJAAL
UIT ALEXANDRIE
De kerstman en
de koude oorlog
Een Kerstverhaal
door F. Mertz
2'r DECEMBER 1960
„OVER EEN UUR ben ik bij u. mijnheer Dickson. Tk ben zó
klaar. Ik zal een taxi bestellen. Tot zo meteen dan!"
Met een diepe zucht liet Joan Clark de telefoon op de haak vallen.
Verslagen keek zij naar de kunstig versierde kerstboom in de hoek
van haar kamer. De zilveren en rode ballen glinsterden vrolijk in
het intieme licht van de leeslamp. Speels bewoog zich het pluizige
engelenhaar in de warmte van het knappende haardvuur.
„Alles voor mets", zuchtte zij teleurgesteld. Haar hand hing nog
rustend op de telefoonhoorn. De zachte grijsblauwe og'en staarden
neerslachtig naar de feestelijk verpakte kerstcadeaus. Zij had er
een voorgevoel van gehad. Het was té mooi om waar te zijn. Voor
het eerst in je eigen flatje met je beste vrienden kerstfeest vieren.
Het ging te goed,,'k Zal gauw Betty bellen en haar vragen de
honneurs waar te nemen, dan moeten zij het ditmaal maar zonder
mij doen. 't Is zonde om nu alles af te bellen na zoveel voor
bereidingen," mompelde zij zachtjes voor zich uit.
Ze belde direct Betty op kantoor en vertelde haar onthutste
vriendin dat zij moest invallen voor een ziek geworden collega
en nu nog diezelfde avond als stewardess dienst moest doen op
de lijn naar Londen. „Het is erg jammer Betty. Ik had mij er zo
op verheugd, weet je! Maar komen jullie nu morgen maar
gewoon naar mijn huis en neem je zusje mee. dan zijn jullie toch
nog in ieder geval met z'n vieren. De sleutel zal ik bij mevrouw
Hendon achterlaten. Alles staat klaar en de kalkoen vind je in de
ijskast. Ik hoop dat jullie veel plezier zullen hebben. We zien
elkaar wel weer bij jou thuis. Gelukkig kerstfeest".
NOG GEEN drie uur later hing een groot verkeersvliegtuig
boven dat gezellige flatje in Arlington, op weg naar Gander op
Newfoundland en serveerde eerste stewardess Joan Clark met
een milde glimlach goudgele sherry aan een vriendelijk knikkend
Engels echtpaar.
Joan Clark was niet de enige, die een bijna tastbaar geworden
kerstfeest zo abrupt moest afzeggen. Ook Dave Smith, de tweede
vlieger, die zo geconcentreerd aan zijn sextant werkte, had op het
laatste ogenblik zijn met moeite verkregen entreebewijzen voor
een kerstconcert aan kennissen cadeau moeten doen en zijn avond
kleding weer kunnen opbergen. De andere bemanningsleden waren
al lang tevoren ingedeeld en wisten reeds
veertien dagen dat hun kerst boven de At
lantische Oceaan of in de vreemde zou Brian richtte af en toe zijn oog op de
worden gevierd. Ook gezagvoerder Mill- bakenzender, die onafgebroken de roep-
ward had er op gerekend en tijdig plaatsen
in het Londense Drury Lane Theater be
sproken.
letters van het weerschip uitzond, afge
wisseld met lange strepen. Het weer was
niet best en bij slecht zicht of mist moest
Joan en Dave voelden zich die avond als dit baken een veilig waarnemingspunt zijn
twee in der haast gegrepen slachtkalkoenen voor vliegtuigen en schepen. Vooral voor
op het jaarlijkse kerstdiner van de maat- vliegtuigen, die hoog boven het vuile weer
schappij en m hun lotsverbondenheid hun weg zochten naar de bewoonde we-
knikten zij elkaai steeds bemoedigend toe. reld.
wanneer de bemanning in de cockpit door
Joan van een natje en droogje werd voor
zien.
Welk vliegtuig zou deze nacht, waaruit
de eerste kerstdag 1956 zou worden ge
boren, zijn weerpost passeren en om een
De passagiers zesendertig in totaal, wis- peiling vragen? Zouden die lui aan boord
ten van Joan's teleurstelling niets af <-n nog kerstfeest vieren, zo dicht bij de ster-
zaten lui uitgestrekt in hun stoelen ver- ren? Een schonere gelegenheid is er op
veeld in de kleurrijke kerstuitgaven te aarde toch niet te vinden, of zou men dood-
bladeren, die bij dozijnen aan boord waren gewoon de kerstnacht inslapen en wach-
gebracht. ten tot men morgen thuis is bij de familie
De maatschappij had voor deze gelegen- of kennissen?
heid de cabine met kleine hulsttakjes la- Aan dit alles moest Brian Hayes den
ten versieren en tal van extra attenties ken toen plotseling de radio-telefonie-in-
in de vorm van dozen bonbons en likeur- stallatie zijn aandacht vroeg. Daarmede
flesjes laten inladen, welke Joan straks bracht men de verbinding op korte af-
tegèn twaalven boven de oneindigheid stand tot stand en dat betekende dus de
van het zwarte oceaanwater zou moe- nabije aanwezigheid van een overvliegend
ten uitreiken met de complimenten van de verkeerstoestel. Brian schakelde zijn kop
maatschappij. Fijn bedrukte kaartjes met telefoon in en luisterde aandachtig. „Weer-
„Gelukkig kerstfeest" zouden haar wen- schip Collard, hier Clipper 139, hoe ont-
sen onderstrepen. vangt u mij?" De vraag kwam' helder
In de stuurhut van het toestel zat ge- door en Hayes antwoordde dan ook
zagvoerder Millward stil voor zich uit te prompt: „Clipper 139, hier weerschip Col
staren. Af en tóe wierp hij een blik op lard, ik ontvang u duidelijk". Het roe-
het instrumentenpaneel. Naast hem stelde pende verkeersvliegtuig verstrekte de no-
David Smith de positie van het vliegtuig dige gegevens en verzocht daarna het
vast aan de hand van juist genomen pei- schip om een peiling en de komende
lingen. weersverwachting. „Hier is Clipper 139
van Boston naar Londen op 15.000 voet
OP 57 GRADEN noorderbreedte en 19 hoogte. Kunt u ons peilen en de laatst ont-
graden westerlengte dobberde in de inkt- vangen weerberichten van Shannon door-
zwarte duisternis van de Atlantische Oce- geven?"
aan het weerschip „Collard" op de hoge Brian Hayes las de peiling af, die hij van
deining van het zwalpende water. het vliegtuig op zijn instrumenten waar-
Reeds tien dagen koerste dit oude, tot nam en deelde de weersverwachting mee,
weerschip omgebouwde fregat in een ge- die hij een half uur geleden had ontvan-
bied van tien bij tien zeemijlen heen en gen. Brian wachtte even. Na een ogen-
weer, midden in het geweld der opkomen- blik pauze hoorde hij de Amerikaan roe
de decemberstormen. Nog tien dagen moest pen: „Hallo Collard, hallo Collard, laten
dit varend weerhuis met zijn uitgelezen we nog niet sluiten. Over één minuut pre-
bemanning deinend het observatiewerk cies is het middernacht en mogen wij el-
blijven voortzetten. kaar een gelukkig kerstfeest toewensen.
ïn de radiokamer zat Brian Hayes ge- Heb je tijd daarvoor?"
boeid te luisteren naar de B.B.C., die op Brian luisterde verrast. Hij was ietwat
dat ogenblik een kerstconcert uit de Royal overrompeld door deze onverwachte kerst-
Albert Hall uitzond. De gedachten van warmte van zover en toch zo dichtbij en
Brian Hayes gingen tijdens dit concert antwoordde: „Graag, ja, graag. Dat doe
onwillekeurig uit naar het kleine plaatsje ik met genoegen!" „Akkoord, dan zal ik
Reigate in Surrey, waar de volgende dag maar beginnen mij voor te stellen. Mijn
het traditionele kerstfeestje zou worden naam is Dave Smith uit Boston, Massachu-
gehouden, dat zijn zorgzame moeder elk setts. Ik ben de tweede piloot van deze
jaar voor de kinderen organiseerde. „vliegende kalkoen". Gisteren knoeide ik
Zijn beide broers Derek en Peter zouden nog aan een fantastische plumpudding en
met hun vrouwen aanwezig zijn, evenals vanavond pikten ze precies mij in de kuif
zijn zuster Berryl uit Sydney en zijn twee--voor Londen!" „Dank u. Hier is Brian
lingzuster, Jean, de verpleegster. Brian Hayes uit Reigate, het mooiste plaatsje
zou er ditmaal niet bij zijn, want deze van Surrey. Ik ben de onzichtbare kerst-
keer was het zijn beurt de kerst op zee man van de oceaan, speciaal belast met
door te brengen. de zorg voor kersthaasjes!" Dave Smith
Alles op het weerschip was in diepe glimlachte! Nog vijftien seconden en dan
rust. Alleen de wacht op de brug en het is het zover! Jij mag beginnen, omdat je
gestamp uit de machinekamers verried de zover van huis drijft!" „Hartelijk dank,
aanwezigheid van levende wezens op dit Dave. Komt'ie dan. Let op! Vijf, vier, drie
ogenschijnlijke spookschip op 57 graden twee, een.... Gelukkig kerstfeest",
noorderbreedte en 19 graden westerlengte. Na een ogenblik van stilte klonk het van
Joan's gedachten waren weer in Surrey,
dat lieflijke graafschap ten zuiden van
Londen, waar zij met Dave de groeten
van de onbekende Brian Hayes had afge
geven.
Een volkomen verraste broer van Brian
had open gedaan en hen toen hartelijk
uitgenodigd binnen te komen. De moeder
van Brian bleek een allerliefste gastvrouw
te zijn, voornaam en knap van uiterlijk.
Zij had zachte blauwe ogen en zilvergrijs
haar. Ze was zo verrast en dankbaar, dat
zij Joan ontroerd op de wang kuste en
Dave en Joan uitnodigde die dag verder
in hun midden te blijven.
HET WAS een heerlijke dag geworden.
Een echt kerstfeest, waarbij hij zich da
delijk geheel thuis voelde tussen mensen,
die zij meende reeds jaren te kennen.
Dave Smith had direct contact met
Brian's oudste broer Derek, die bij de Brit
se Luchtmacht had gediend. Straks zou
Smith haar roepen als ze in de buurt van
het weerschip zouden komen.
Dan zou Dave Brian oproepen en mocht
zij de groeten overbrengen. Zij had het
gevoel alsof ze Brian reeds jaren kende
en weer zag ze in gedachten die foto van
hem, op de boekenkast in Reigate staan.
Breed, robust met sympathieke donkere
ogen.
Brian's moeder had veel over haar zoon
het vliegtuig terug: „Gelukkig kerstfeest,
Brian!" Brian Hayes luisterde dankbaar.
Plotseling kwam hij er van onder de in
druk. Het klonk hem in de oren als een
lang verbeide, maar toch nog onverwachte
boodschap uit de hemel.
HOOG BOVEN het woeste water, waarop
als een speelbal het weerschip „Collard"
een slingerend kerstballet uitvoerde, zoem
de het zilveren vliegtuig van gezagvoerder
Millward rustig het hem zojuist bekend
geworden weer tegemoet. Tweede piloot
David Smith luisterde gespannen in zijn
koptelefoon en naast hem stond Joan Clark
de stewardess, wier meeste passagiers op
dat ogenblik in slaap waren verzonken.
Zij had eveneens een koptelefoon op en
haar ogen tintelden van onverwacht ple
zier.
„Ik wou je nog iets vragen, Brian"
riep Dave, „weet je nog een plaats voor
een gezellig kerstpartijtje in Londen voor
twee ongelukkige bemanningsleden, die
gisteren nog niet wisten dat zij vandaag
boven jouw hoofd zouden kruisen!"
„Wie is die andere pechvogel, Dave?"
lachte Brian terug. Hij kreeg schik in
deze kerstsurprise.
„Hier komt die andere, houd je hart
vast. en zet je oren open!" Dave duwde
Joan de microfoon in handen en beduidde'
haar- dat z-e wat moest zeggen.
Joan sloot even haar ogen en zei toen
langzaam en duidelijk:
„Hallo Brian, gelukkig kerstfeest! Hier
is Joan Clark uit Arlington in Massachu
setts. Ik ben die andere pechvogel!"
Op dat ogenblik trilden Brian's oren als
geraakt door tere kerstklanken. Hij schrok
een beetje. „Hallo Brian, gelukkig kerst
feest!", hoorde hij. Het was alsof een
kerstengel zich persoonlijk met hem be
moeide.
„Gelukkig kerstfeest", zei hij. „Hartelijk
dank voor uw goede wensen".
Brian kreeg het er warm van. Was dit
even een kerstverrassing? Plotseling kreeg
hij een idee. Waarom zou hij die twee
daarboven niet helpen aan het beste kerst
adres dat men zich in Engeland maar
wensen kon? Bij hem thuis was plaats
genoeg en de gastvrijheid een familie-
deugd.
„Hallo, hier is Brian weer. Ik heb een
idee. Mag ik jullie uitnodigen voor een
kerstfeestje bij mij thuis in Reigate? Wil
len jullie mij een plezier doen en daar
morgen mijn kerstgroeten overbrengen?
Het is daar een gezellig samenzijn van
hartelijke mensen en jullie zijn er van
harte welkom!"
Joan en Dave luisterden geamuseerd en
keken elkaar vragend aan. Dit schertsen- van (je herberg en ging al zijn
de praatje begon echt serieus te worden balen en kisten na. „We ver
en zij hoorden Brian Hayes bijna sme- trekken, zodra de herberg
kend vragen om zijn kerstgroet bij hem open gaat (jik bezweer je, dat
thuis te gaan brengen. ik nooit meer een karavaan
Een spontaan gebaar, oprecht gemeend, kamelen door Judea laat rij-
van een onbekende weerschipper, die
en dat beseften Joan en Dave op dat mo
ment beter dan ooit méér kerstvreugde
moest ontberen, dan zij tezamen, die nog
de mogelijkheid hadden het kerstfeest in
een ander land te vieren. Joan keek de
vlieger twijfelend aan. 't Was wel aan
trekkelijk om morgen in Engeland bij een
vreemde familie op kerstbezoek te gaan
met als introductie de kerstgroet van een
eenzaam familielid. Wie weet hoe gezel
lig het daar zou zijn. Misschien wel zo
leuk als het verwachte kerstfeestje bij haar
thuis. Ze dacht even na. Brian's stem
klonk opnieuw door de koptelefoon. „Toe
lui, gaan jullie maar! Ze zullen het thuis
bijzonder op prijs stellen en ik zal je er
echt dankbaar voor zijn! Dit kan mijn
kerstgeschenk voor thuis zijn". Brian's
stem klonk Joan erg sympathiek en in
gedachten zocht zij er een warmvoelend
hart achter, een karaktervol man, die een
uiterst manlijk beroep had gekozen. Ze
besloot ja te zeggen en Dave beloofde mee
te gaan.
verteld en samen hadden zij de familie
foto's bekeken
Om de hoek van de cockpitdeur kwam het
gezicht van Smith kijken. Een blik van
verstandhouding wenkte haar naar voren.
Nog twee whiskey-soda's moest ze inschen
ken, daarna kon ze even pauzeren.
Even later riep Dave Smith de „Collard"
op. Een paar seconde bleef het stil in de
koptelefoon. Toen klonk Brian's stem. Eerst
antwoordde hij met de officiële code, om
direct daarna te vragen: „Zijn jullie nog
in Reigate geweest?"
„Dat zou ik denken Brian", antwoordde
David, „maar hier komt onze speciale
verslaggeefster met een extra bericht voor
je".
„Hallo Brian, hallo Brian, ontvang je me
goed?" sprak Joan met het warme timbre
van haar stem.
Brian voelde een schokje door zich heen
gaan. Wat zou hij dit meisje graag nader
leren kennen. Die stem deed hem iets!
„Ik moet", zo vervolgde Joan, „de harte
lijke groeten en beste wensen van je fa
milie overbrengen. Wij hebben een onver
getelijke dag gehad en zijn je erg dank
baar voor de opdracht die je ons gaf".
„Geen dank", zei Brian. „De eerste kerst
dag is volgens onze familietraditie de ge
zelligste dag van het jaar".
Dave en Joan luisterden aandachtig naar
de opgewekte stem door de koptelefoon.
„Maar intussen", ging Brian voort, „heeft
mijn familie het voorrecht gehad jullie te
leren kennen, een genoegen dat mij ont
houden bleef. Daar moet iets aan gedaan
worden. Hoe zit het eigenlijk met dat
vliegprogramma van je? Kunnen wij el
kaar niet ergens in Londen ontmoeten?"
Joan voelde dat de uitnodiging in feite re
gelrecht haar aanging en zij aarzelde geen
moment.
Aangezien Smith eigenlijk op een andere
route thuis hoorde en derhalve niet aan
wezig kon zijn iets wat Joan op dat mo
ment bepaald niet betreurde werd het
persoonlijke contact tussen het vliegtuig
„De Clipper 139" en het weerschip „Col
lard" een rendez-vous tussen twee jonge
mensen, dat de eerste van de hele reeks
ontmoetingen zou worden.
VOOR JOAN en Brian is Kerstmis altijd
een heel bijzonder feest gebleven, waaro
ver zij, zittend bij de gezellig brandende
haard in hun Londense woning, nog vaak
hebben nagepraat.
Hoewel de kerstman in het rood gekleed
gaat, wordt hij toch door de Ooslduitse
douanebeambten met wantrouwen tege
moet gezien, als hij uit het westen komt.
Zij zijn er namelijk van overtuigd dat hij
een geheim agent is, met een zak vol sub
versieve geschenken.
De Oostduitsers hebben nu vijf röntgen-
apparalen aangeschaft om de controle op
de honderdduizenden pakjes, die door
Westduitsers elk jaar met Kerstmis aan
hun familieleden in de Oostzone worden
gezonden, te bespoedigen. Vorige jaren
werden zelfs dozen bonbons en pakjes
sigaretten opengemaakt, om te zien of er
niet een geheim wapen in zat, of wat nog
erger was, een rozenkrans.
De doorlichtapparaten vereenvoudigen
dit werk aanzienlijk. De Westduitsers ech
ter wordt het niet gemakkelijker gemaakt,
aangezien de Oostduitse regering nooit be
kend heeft gemaakt, wat wel en wat niet
verstuurd mag worden. Uit ervaring weet
men slechts dat geschenken „gericht tegen
het bewaren van de vi-ede" niet worden
toegelaten. Elk jaar worden duizenden pak
ketten door de communisten in beslag ge
nomen omdat er voorwerpen in zitten
waar de regering bezwaar tegen heeft.
Boeken die het communisme veroordelen
of de V.S. prijzen zijn natuurlijk taboe.
Maar zelfs geschenken die in geen enkel
verband gebrgcht kunnen worden met de
politiek, worden vaak in beslag genomen.
Religieuze voorwerpen van welke aard
ook slippen bijvoorbeeld haast nooit door
de mazen van het net. Ook speelgoed, dat
volgens de Oostduitse douane „het milita
risme aanmoedigt", is niet toegestaan. De
maatstaf hiervoor is echter niet het speel
goed zelf, maar de plaats van afkomst.
Jan Pannerden Tinnen soldaatjes in het uniform van het
drode leger worden b.v. wel toegelaten,
maar niet als zij Westerse uniformen aan
hebben. Indianen, met pijl en boog of on
gewapend, mogen de oostzone binnen
komen. Postzegels, grammofoonplaten,
landkaarten, films, kranten en tijdschrif
ten zijn verboden. Geschenken mogen zelfs
niet in oude Westerse of Westduitse kran
ten worden verpakt. Medicijnen mogen al
leen worden verzonden als zij door een
Oostduitse dokter zijn voorgeschreven.
Blikjes worden altijd in beslag genomen.
Voorts is het alleen aan particulieren toe
gestaan, pakjes te verzenden. De zendingen
van winkels en exportfirma's worden in
beslag genomen. Het is niet bekend waar
om. Alle pakketten werden tot nu toe ge
opend door de communisten. Daarom is
het belangrijk veel pakpapier en touw te
gebruiken bij het inpakken opdat alles na
controle weer behoorlijk afgesloten kan
worden. De Westduitse verpakkingsindus
trie moet er wel bij varen.
ZE WERD wakker toen
koopman Jebal haar bij haar
schouder schudde en zij er
gens in het duister een baby
zachtjes hoorde huilen. Het
donkere, gebaarde gezicht van
koopman Jebal leek nors ach
ter de vlam van de lamp. Be
halve misnoegen lag er nog
iets anders in zijn stem:
vrees.
„Doe je mantel om en trek
je sandalen aan", zei Jebal op
gejaagde en gedempte toon.
„Ik heb die drie kerels, die
gisteren uit de woestijn naar
ons kamp reden, de hele nacht
heimelijk gadegeslagen. Ze
geven zich uit voor heilige
mannen, maar het zijn "beslist
woestijndie ven". Hij liep heen
en weer in de kleine kamer
TWEE DAGEN later vloog gezagvoerder
Millward weer terug naar Boston. Hij zou
zijn vrienden in Boston eens vertellen hoe
voortreffelijk men in Londen kon toneel
spelen. Tweede vlieger Dave Smith zat
weer druk te rekenen met de telmachine
en stewardess Joan Clark hielp onder goed
keurende blikken van een jonge moeder
een kraaiende baby aan een schone maat
schappij-luier. Joan voelde zich helemaal
niet op haar gemak. Ze kon haar gedach
ten er niet goed bij houden en zij hoopte
dat ze niet een speld verkeerd zou vast
zetten. Waarom deed die moeder het dit
maal niet zelf?
Straks moest ze nog tweeëntwintig aperi-
tiefs schenken. Zij hoopte dat de passa
giers haar daarna een tijdje met rust zou
den laten. Over drie kwartier zou Dave
Smith de weerschipper Brian Hayes op
nieuw oproepen en zou Joan de groeten
van zijn familie overbrengen. Ze trilde
haast van opwinding en liet de kirrende
baby bijna van haar schoot glijden.
den". Het meisje zat nu recht
overeind en trok de lange witte
sjaal over haar schouders.
Zelfs op dit ogenblik was
koopman Jebal er nog trots op
dat hij de gave had mooie din
gen te ontdekken en ze goed
koop te krijgen. Hij had dit
meisje bij het rokerige licht
van enkele fakkels uitgekozen,
achter de schutting van een
huis in de roezemoezige haven
van Tirië. Haar sjaal had hij
reeds lang geleden op de kop
getikt op een snikhete middag
in Alexandrië. Hij had toen
reeds voorvoelt dat hij een
beeldschoon meisje zou vinden,
dat deze kostbare sjaal waar
dig zou zijn: twee schatten die
hij louter voor zijn genoegen
hield. Het meisje uit Tirië
glimlachte flauwtjes, maar
haar ogen stónden nadenkend
en droevig. „Het zijn heiligen",
zei ze.
„Hoe weet je dat?", vroeg
hij schamper.
„Terwijl zc de hele dag
naast je reden, keken ze geen
ogenblik naar mij. Geen van
hen dacht ook maar een ogen
blik aan mij. Zulke dingen
merkt een vrouw op". Ze sprak
met zoveel overtuiging, dat de
man zich meer op zijn gemak
voelde.
„Zojuist stonden ze op de
binnenplaats met elkaar te
praten. Toen namen ze de goe
deren, die ze van mij gekocht
hadden, mee de stal in. Stel je
voor. een gouden ketting en
parfum in een stal! Dat is toch
waanzin? En dan wat ze me
gisteren vertelden dat de ster
ren hen dwongen koninklijke
geschenken te kopen! Dat hele
verhaal was niets anders dan
een voorwendsel om mij te be
wegen, mijn waren te tonen".
„Maar ze hebben je toch be
taald?"
Vol ongeduld negeerde hij
deze vraag. „Ze zijn van plan
me aan te vallen om hun eigen
geld terug te stelen en het
mijne erbij. En als ze niet van
plan'zijn me te bestelen, is dit
het begin van de een of andere
opstand. Zé hebben mijn goud
en wierook gekocht voor hun
hoofdman, die straks over de
heuvels komt. Als hij zich in
de stal van deze herberg ver
schuilt. zullen Herodes' sol
daten er zeker tegen zensop
gang de wind van krijgen. En
mijn goederen zullen gevonden
worden als bewijs dat ik mede
plichtig ben".
HET MEISJE stond op.
Koopman Jebal maakte een
onverwacht tastend gebaar en
nam haar kin in de holte van
zijn handen. Hij zei: „Bij alle
goden, ik zou je voor mets ter
wereld willen ruilen". Hij be
dekte de wolkachtige glans van
haar sjaal met zijn donkere
mantel, toen hij haar omhelsde
Hij wenkte toen zijn twee lijf
wachten, die voor de deur
stonden. Zachtjes droegen zij
de kisten en balen weg.
Het was koud en stil. alleen
het kind in de stal huilde.
„Je zult zien dat die drie
mannen niets anders doen dan
de tekenen volgen, die ze in
de hemel lezen".
„De sterren komen de laatste
avonden te dicht boven Judea.
Ik zeg je, dit land is vol
spoken".
Ze vonden een duistere trap
naar de binnenplaats. Het ge
huil kwam van de overkant.
Het meisje liep naar de stal
toe, terwijl Jebal en zijn
knechten druk bezig waren de
wagen op te laden. In een hoek
van de stal zag het meisje
twee gezichten in het flauwe
licht van een kaars. Het ver
weerde gezicht van een man
en het zachte gezicht van een
jonge vrouw. De vrouw
trachtte de baby te sussen, die
ze in een jute doek gewikkeld
had. Verbazing lag in de ogen
van dit tweetal, dat over het
huilende kind gebogen stond.
Niet omdat het kind huilde,
maar omdat op de grond, op
het stro, de kostbare geschen
ken lagen die de drie vreemde
lingen gisteren van koopman
Jebal hadden gekocht: een kist
met mirre en één met wierook
en daartussenin de gouden ket
ting. Met zachte stem probeer
de de man dingen uit te leg
gen, waarvoor hij geen uitleg
wist. Het meisje was er nu vol
komen zeker van, dat de drie
mannen geen rovers waren. Ze
zou het meteen aan Jebal ver
tellen. Maar eerst moest ze nog
iets anders doen. De witte
sjaal voelde warm aan tegen
haar hals. Ze nam hem van
haar schouders en legde hem
om de moeder met het kind
heen. De moeder mompelde
enige woorden van dank. De
baby was plotseling stil. Jebal
stond op het meisje te wachten
toen ze buiten kwam. „Je sjaai
is weg", zei hij meteen.
„Ik heb hem weggegeven",
antwoordde ze. „Dat is de
wetenschap dat we in vrede
verder zullen reizen toch wel
waard?"
„Ben je dan iets te weten
gekomen?", vroeg hij gretig.
Ze glimlachte. „Het waren
wijze en heilige mannen. Ze
dachten alleen aan de sterren.
En sterren kunnen wijze man
nen wel vertellen welke ge
schenken een koning ont
vangen moet, maar alleen een
vrouw weet wat een baby in
de kou nodig heeft".
