Betsie Rudersdorff vond de vrijheid
in een middeleeuws ambacht
Nieuw schandaal in Rome
Het brandende dal
er zijn geen betere
PANDA EN DE GROTBOKSER
NAAIMACHINES
Groep „call girls'
opgerold
Lugubere vondst
f Hoe is het ontstaan?^
Italië wil van nei
cadeaustelsel af
POTTERS
..LI NI A"
KAARSENMAAKSTER VAN DE VELUWE
door Radu Tudoran
Vertaling Margot Bakker
Neem toch
lampen
Dit woord: TOTEBEL
nKNOElSi.
MENTHOL PELLETS
Teden hoest en Keelpij:
Uitwerking frappant J
VERMOEDELIJK is Betsie Rudersdorff uit Voorthuizen de enige in Nederland, die
op „middeleeuwse" wijze uit pure bijenwas kaarsen maakt. In een werkplaatsje,
twintig minuten gaans buiten het kleine Veluwse dorp, oefent zij al jaren dit merk
waardige ambacht uit. „Misschien klinkt het wat vreemd, maar toch ben ik blij dat
het „kaarsenseizoen" weer achter de rug is. Nu kan ik tenminste even op adem
komen. En dan ga ik veel muziek maken", vertelde zij ons dezer dagen. Een paar
rustige weken heeft zij ook wel verdiend. „In het afgelopen jaar heb ik ongeveer
17.000 kaarsen gemaakt en vooral de afgélopen decembermaand is het natuurlijk erg
druk geweest. Vergeet niet, ik doe al het werk alleen". Rust nemen, jawel! Maar hoe
juffrouw Rudersdorff zich dat eigenlijk voorstelt, is ons niet geheel duidelijk, ge
worden. Nauwelijks was ze begonnen ons het „hoe" en „waarom van haar beroep
te vertellen, of ze zat alweer „kaarsen te trekken", zoals dat in vakjargon heet.
„Hoe ik tot dit werk ben gekomen?
Laten we er dan w e 1 even voor gaan
zitten. Wilt u een sigaretEn dan
volgt een brok Rudersdorffse geschiede
nis over een periode van meer dan 25
jaar. Een hele beroepenlijst heeft deze
Amsterdamse van geboorte in die tijd af
gewerkt, van lerares bewegingsleer in
een Zwitserse kliniek tot garagehoudster
en goudsmid toe. Elf jaar lang werkte ze
's zomers in een vakantieoord, in een ban
ketbakkerij heeft ze gestaan en zelfs een
kuikenbroederij behoorde enige tijd tot
haar arbeidsterrein. Nog meer beroepen
staan er op de lijst het aantal ligt tus
sen de 15 en 20 maar altijd werd haar
vrije tijd in beslag genomen door kaar
sen, muziek en ook nog toneel. „Mijn
moeder speelde vroeger aan het Rotter
dams Toneel. Niet zo vreemd dus dat ik
er ook aan ben gaan doen".
Niet zö eenvoudig
In die Zwitserse kliniek leefde ze vair
een Schotse dame hoe men kaarsen moet
maken. Het leek zo eenvoudig: een ka-
toenpit maar net zo vaak in een pot ge
smolten bijenwas op en neer halen, tot
de kaars de juiste dikte had gekregen. Ze
ging het proberenen het lukte niet!
Het intrigeerde haar, waaraan de misluk
king te wijten kon zijn. Misschien was de
temperatuur van de was niet goed? Of
was katoen niet het juiste materiaal voor
de pit? Experimenteren was het devies.
Zo ontdekte Betsie Rudersdorff op zeke
re dag dat de pit geprepareerd moest zijn
maar nog was het resultaat slechts twij
felachtig. Ze ging door en zomaar, ze
hoopte er niet eens meer op, zomaar op
Advertentie
zekere dag had ze de eerste bijenwas
kaars „getrokken" die redelijk goed wil
de branden. Kaarsen werden haar groot
ste hobby en ze zouden dat altijd blijven.
Langzaamaan door schade en schan
de wijs geworden ontwikkelde Betsie
haar eigen werkmethode.
Een houten wiel bleek uitstekend ge
schikt om als „werktafel" te worden ge
bruikt. Rondom het wiel namelijk sloeg
ze op gelijke afstanden van ongeveer 4
a 5 cm spijkers. Nu kon aan een hele se
rie kaarsen tegelijk gewerkt worden, door
de pitten met draadijzeren haakjes aan
de spijkers te hangen.
De doorsnede van de pitten is overigens
niet zuiver rond, eerder halfcirkelvormig,
met één platte kant. Hierdoor trekken
zij krom en hoeven zij niet ge
snoten te worden tijdens het branden. Om
de beurt worden de kaarsen nu in een met
vloeibare *vas gevulde cylinder gedom
peld en vervolgens aan het wiel gehangen.
Na een volledige omwenteling van ,bft
kaarsen-rad is het dunne waslaagje dat
zich op de eerste pit heeft afgezet, ..vol
doende gestold om weer ondergedompeld
te worden. Steeds herhaalt zich deze han
deling totdat de kaarsen de gewenste dik
te hebben. Gezien het feit dat de was
enigszins uitzakt, ontstaat vanzelf boven
aan een fraaie, „gotisch" toelopende punt.
sch" toelopende punt.
Filosofie van licht en duister
Het lijkt allemaal zo simpel, maar het
is nu juist de kunst, om de kaarsen mooi
recht en gelijkmatig van vorm te krijgen,
een kunst die men zich pas na heel veel
experimenteren eigen kan maken. Dit
monnikenwerk vraagt enorm veel geduld,
toewijding en liefde.
„Waar haalt u al die was vandaan? En
waarom juist bijenwas? Zijn deze kaarsen
niet veel duurder dan die welke machi
naai gemaakt worden?", vragen wij. Me
juffrouw Rudersdorff vertelt dat ze de was
in grote blokken, in de vorm van afge
knotte kegels betrekt, van een zemerij uit
Barneveld. Energiek zet ze er dan de bijl
in om daarna de brokken te smelten.
En die twee andere vragen? Ja, daar
heeft ze zo haar eigen filosofietje over:
„Wie aan kaarsen denkt, denkt ook aan
Kerstmis. Men viert onder andere de
terugkomst van het licht, want de kortste
dag van het jaar is dan weer voorbij. Een
natuurverschijnsel dus. En bijenwas is een
zuiver natuurprodukt, terwijl ze bovendien
nauw verwant is aan het licht, want wordt
ze niet in de zomerse warmte en zonne
schijn gewonnen? Machinaal gemaakte
kaarsen zijn goedkoper, natuurlijk, maar
ze bestaan grotendeels uit stearine, een
produkt dat diep uit de aarde, uit de duis
ternis dus, gehaald moet worden".
Ze heeft nog meer argumenten: „Mijn
kaarsen branden wel 2 tot 3 maal zo lang
als stearinekaarsen en ze verspreiden een
lichte honinggeur. Daarbij is handwerk
uiteraard altijd nog wat anders dan die
onpersoonlijke, gladde fabriekskaarsen
voegt ze er fel aan toe.
Zelf huis gebouwd
Ze is een gelukkig mens, deze Betsie
Rudersdorff. Ze leeft in de vrije natuur
in een eigen huis. Ja, een eigen stenen
huis in de allerletterlijkste betekenis van
Kaarsen aan de „draaitafel".
het woord. Ze heeft het namelijk zelf ont
worpen en gebouwd, samen met een vrien
din die bij haar inwoont en met slechts
heel weinig hulp van een enkele deskun
dige. „De Stenen Joris" heet haar woning
in de dennenbossen. Ze geniet een mate
van vrijheid zoals maar weinigen die te
genwoordig kennen. In de huiskamer wordt
menig uurtje doorgebracht met musiceren.
Viool, dwarsfluit en piano natuurlijk is
ze autodidact! zijn de instrumenten
waar ze zich muzikaal op uitleeft. En
geen buren die er last van hebben.
Eenzaam? Beslist niet! In de garage
staat een kleine auto waarmee zij in een
wip in de omliggende steden kan komen.
Als ze zelf niet musiceert of toneel speelt
gaat ze naar concerten of schouwburg
voorstellingen.
Betsie Rudersdorff heeft de verdienste
dat zij de gaven, die ze meekreeg goed
ontwikkeld heeft. En alles vrijwel zonder
hulp. Zo heeft ze dus uit een hobby haar
beroep gecreëerd, een beroep dat boven
dien altijd een liefhebberij zal blijven.
Of ze tevreden is met alles om haar heen?
Uitermate! In haar huiskamer hangt een
tegeltje, waarop te lezen staat: „We heb
ben het nog nooit zo goed gehad".
Betsie Rudersdorff gaat op in haar I lokt ze aan de piano de dwarsfluit of
muziek. Speelt ze geen viool, dan ont- I aan een van de zelfgemaakte bam-
boefluiten melodieuze klanken.
Rome gonst van opwinding. Iedereen
spreekt reeds over „het grootste schandaal
sedert de beruchte strip-teasepartg van
1958". Dinsdag werd bekendgemaakt dat
een zogeheten „call girl ring" was opge
rold, waaraan vele jonge, nog onbedui
dende filmsterretjes en modellen hadden
deelgenomen. Deze „call girls" (telefonisch
te ontbieden meisjes met zeer ruime op
vattingen) zouden vooral ten dienste heb
ben gestaan van leden uit de hogere
kringen.
Rechercheurs van de zedenpolitie, die
het onderzoek naar de activiteiten van de
exploitanten van deze organisatie hadden
ingesteld, gaven het bestaan ervan toe. Zij
deelden in grote trekken de werkwijze
meë, maar betrachtten verder het stil
zwijgen over het onderzoek, dat nog in
volle gang is.
„Er zijn veel hooggeplaatste personen
bij betrokken", aldus een onzer zegs
lieden. „De openbare aanklager zal
moeten beslissen of de mensen die van
de diensten der organisatie gebruik
hebben gemaakt, zullen moeten te
rechtstaan wegens het plegen van on
tucht met minderjarigen. Het is een
zeer delicate kwestie". Na drie maan
den de activiteiten van de „call girl
ring" te hebben nagegaan, heeft de
zedenpolitie de leidster, de 40-jarige
Mary Fiore, een aantrekkelijke, op Si
cilië geboren blondine gearresteerd.
Dit is totnutoe de enige aanhouding.
43)
In een woud in het binnenland van Sici
lië zijn de beenderen gevonden van 15
mannen, een vondst die de plaatselijke
politie voor een macabere puzzel heeft
geplaatst»
Het kunnen de stoffelijke resten zijn van
slachtoffers van een door de Maffia aan
gerichte slachting of van Oostenrijkse
krijgsgevangenen uit de eerste wereldoor
log die aan de Spaanse griep overleden,
ofwel slachtoffers van een „vendetta
(bloedwraak-actie).
De beenderen, begraven onder nog geen
halve meter aarde, werden gevonden door
arbeiders die bij een boom in het Turco-
ferrania woud aan het graven waren. Een
onderzoek van de beenderen op het insti
tuut voor gerechtelijke geneeskunde in
Catania bracht aan het licht dat het de
resten waren van mannen tussen de 18
en 50 jaar die daar vele jaren begraven
hadden gelegen.
Maar zij merkte, dat zij tijd verspeeld had. Ik had eer
der van huis moeten gaan, dacht zij. Gejaagd stak zij
de droge beek over en beklom hijgend de steile helling
aan de andere kant. Zij was bang geweest de weg
niet terug te kunnen vinden. Maar gauw kreeg zij de
hut in zicht. Het paard liep te grazen. Haar hart begon
te bonzen en zij draafde naar de hut. Door 't raam
zag zij, dat de vloer was geveegd en met water be
sprenkeld. Maar in het zonlicht dat naar binnen viel
dreven kleine stofwolkjes. Ook niet wat je zindelijkheid
noemt, dacht ze. Ze maakte een geluid van minachting.
De aanblik van het vertrek waarin zij een nacht ge
slapen had deed haar een kleur krijgen. De pijpen
lagen nog op de tafel en in de geur meende zij de
man terug te vinden. Het speet haar afstand van de
blauwe jurk te doen, maar die was zij komen brengen
om een aanleiding voor een bezoek te hebben. Zij sloeg
I haar armen om de hals van het paard. Daarna maakte
zij vlechtjes in de manen.
„Verveel jij je niet, mijn jongen, als je op hem
wacht?" vroeg zij gedempt. Daarna moest zij om haar
eigen dwaasheid lachen. „Ik hoef immers niet op hem
te wachten! Ik ben toch niet bij hem in dienst? Tot
I ziens, mijn jongen!"
HOOFDSTUK XVIII
Tot aan de verlovingsdag had de „hond" maar niet
kunnen geloven, dat Bocanu werkelijk zijn dochter als
vrouw aan de zoon van de bankier uit Ploesjti zou ge
ven. Benone had in het geheel niets, dat Bocanu kon
aanstaan. Ook begreep hij niet, welk voordeel de fa
milie Dimopol in dit huwelijk zag. Desondanks viel met
te ontkennen dat de bankier het huwelijk wilde: hij
had Bocanu naar de mond gepraat, was verscheidene
keren op bezoek gekomen en had uren met de oude
boer overlegd. Hoe konden die twee eigenlijk met el
kaar praten? Stojan wist maar al te goed dat Bocanu
elke jongeman, die een mogelijke schoonzoon was, als
een persoonlijke vijand beschouwde. Want hij kende
geen groter angst dan dat een „leegloper" zijn geld
zou kunnen erven en verbrassen. Dat was de reden
waarom Lina vrijwel nooit een voet buiten het erf
mocht zetten.
Ten opzichte van de bankierszoon leek hij zijn stand
punt grondig veranderd te hebben. Misschien kwam
dat doordat hij Dimopol al sedert lang kende en wist
dat die met geld kon omgaan. Hij had zijn kantoor
en zijn brandkast met eigen ogen aanschouwd, de brand
kast waaruit de bankier niet alleen voor Bocanu zelf,
maar ook voor vele anderen dikke stapels bankbiljetten
te voorschijn had gehaald. Het moest wel een brand
kast met onuitputtelijke rijkdommen zijn. Bovendien
had Bocanu hier en daar wel het een en ander over
Dimopols zaken gehoord Een man, die zoveel met gsld
omging, dat hij het haast niet meer in handen wilde
nemen, kon hij wel vertrouwen. Dwars door al die op
gewekte overwegingen kwam er bij de oude man ove
rigens telkens toch weer een bepaalde vrees op. Waar
om hechtte de bankier er zoveel waarde aan, een band
tussen beide families te leggen?
Dit vroeg ook baba Rada zich af en alle gasten
die aan het verlovingsmaal aanzaten stonden voor
een raadsel. De meeste mensen op het boorterrein
schudden er hun hoofd over. En Lina zelf? Hoewel
op haar onbewogen gezicht geen emotie te lezen viel
kende de „hond" haar voldoende om te weten, dat
zij niet wist wat haar overkwam. Benone leek de enige
die de gang van zaken volkomen vanzelfsprekend vond.
Zijn vader had hem wat geld voor zijn persoonlijke
genoegens beloofd, van nu af zou hij een zelfstandig
man zijn, over enkele dagen zou hij met zijn elftal
naar Zwitserland reizen, waar zij een paar wedstrijden
zouden spelen en andere zorgen had hij niet.
De „hond" evenwel liep gejaagd over het erf heen
en weer en sloot zich dan weer in zijn kamer op.
Hij hoopte nog steeds dat dit alles een kwade droom
zou blijken. Maar 's middags kwam de auto uit Ploesjti,
met de bankier en de bruidegom. Tot 's avonds bleef
men op de veranda zitten, daarna reed de hele familie
naar het Casino. Bij de poort keerde Bocanu zich nog
eens om.
„Stojan, let goed op, dat er niemand.
Ja, meneer Chivu," antwoordde hij, verward.
Ën daarna schond hij voor het eerste het vertrouwen
van zijn baas. Hij wilde met eigen ogen zien wat er
zich afspeelde. Hij klom over de schutting en rende
de eenzame weg naar het Casino af. Van enige afstand
hoorde hij plotseling roepen.
„Sta of ik schiet!"
Doodsbang liet hij zich op de grond vallen Toen
hoorde hij, dat er iemand met een steen of een hamer
op hun metaal sloeg en kwam tot rust. Want dat speel
de zich al avonden aaneen af: de een of ander smeet
met stenen naar het naambord van Lipanescu en on
danks alle maatregelen had men de dader nog niet
kunnen betrappen. Weer een steen. Twee schoten
Daarna stilte. De „hond" hoorde in de duisternis al
leen nog de muziek, die uit het Casino kwam. De ka
pel uit Campina speelde een mars. Stojan ging verder,
sloop naar de achterzijde van het gebouw en gluurde
door een raam. In de grote zaal zaten de gasten aan
een lange tafel, hieven de glazen, dronken met verhitte
gezichten en lachten.
De jong verloofden zaten naast elkaar en tegenover
hen zat Bocanu meer hoefde hij niet te zien. Dit
was voldoende, deze drie, aan wie zijn lot gebonden
was-
Maar nog altijd verwachtte hij, dat Bocanu aan deze
beschamende comedie een eind zou maken, dat hij
met de vuist op tafel zou slaan en tegen zijn gasten
bulderen:
„Nu is het mooi geweest, jullie hongerlijders! Dach
ten jullie werkelijk dat jullie mijn dochter kregen?"
De „hond" drukte zijn vuisten tegen zijn mond, be
dwong zijn tranen en jankte zacht in zichzelf.
„Zeg het nu, meneer Chivu. Zeg het nu toch."
Inplaats van Bocanu ging evenwel Dimopol met zijn
wellevend glimlachje staan. Hij droeg een smoking en
dat verbitterde de „hond" nog, meer. De bankier tikte
met zijn mes tegen zijn glas en begon te spreken. Wat
hij zei was niet te verstaan, maar de tafelgenoten, met
inbegrip van Bocanu lachten hartelijk. Stojans blik
dwaalde naar baba Rada met haar zwarte hoofddoek,
die naast Benone zat. En aan zijn andere zijde zat Li-
na.. De schrik sloeg de „hond" om het hart: aan de
ruwe werkhand van het meisje, dat hij 's avonds zo
vaak in de keuken had geholpen, blonk de smalle gou
den ring. De verloving was dus al gesloten nog voor
de gasten zich aan tafel zetten, misschien daareven
toen de kapel die mars speelde.
Stojan sloop weg van het raam en rende in het don
ker naar huis, zonder op of om te zien. Zodra hij
weer op het erf stond kroop hij in een hoek weg. De
hond kwam naar hem toe. Stojan sloeg zijn armen om
de nek van het dier, verstopte zijn gezicht in de ruige
vacht en snikte,
„Pripas, met mij is het afgelopen.
De hond jankte en likte hem met de lange zachte
tong het gezicht. Na onbepaalde tijd kwam Stojan over
eind en klom de treden naar de veranda op. De hond
liep hem na. De trap naar de hogere verdieping kraak
te Stojan bleef voor Bocanu's kamer staan en de hond
leek te voelen welk plan er bij hem opgekomen was,
want hij trok hem met de tanden achteruit. Stojan
kwam met een schok tot zichzelf en schudde verbijs
terd het hoofd. Hij had de brandkast van Bocanu wil
len openen, om het geld eruit te halen en weg te lo
pen. Nu liet hij het hoofd tegen de wand rusten en huil-
ds.
Meneer Chivu, waartoe hebt u mij gebracht?"
Hij bleef snikken tot zijn gedachten weer helder wer
den. Traag liep hij naar zijn eigen kamer. De plannen
die hij voor zijn toekomst had gemaakt, lagen in dui
gen. Alle inspanning die hij zich jaren aaneen ge
troost had, was tevergeefs geweest.
In zijn verbeelding zag hij weer het huis in de Kolo
niestraat en hij moest aan zijn moeder denken, die hem
waarschijnlijk al niet meer terug verwachtte. In het
donker trok hij, met de tranen nog in de ogen, zijn
kist van onder zijn bed en haalde zijn stadskleren te
voorschijn. De dunne stoffen, die hij vroeger zo graag
had betast, gaven hem nu evenwel zijn moed niet te
rug. De betovering was verbroken. Hij trok zijn boeren-
kleren uit. Terwijl hij de grove, met ijzer beslagen gor
del in zijn handen hield keerde zijn trots terug.
In haar organisatie bevonden zich ruim
dertig jonge, knappe vrouwen. Volgens de
politie maakten onder andere een Deense
en een Franse aankomende filmster deel
uit van de „ring". Ook waren beginnende
Italiaanse filmsterretjes, fotomodellen,
danseressen, strip-teasers en zelfs „ama
teurs" uit gegoede kringen lid van de or
ganisatie.
Volgens de politie waren de cliënten van
madame Fiore buitenlandse diplomaten,
rijke zakenlieden, produktieleiders uit de
filmindustrie, directeuren, acteurs en zelfs
een voormalig minister.
Het is duidelijk, dat men in ieder geval
over een welgevulde beurs diende te be
schikken. Madame Fiore liet zelfs eens
twee van de meisjes per vliegtuig naar
Parijs reizen om daar een goed-betaald
weekeinde „dienst te doen". De openbare
aanklager Antonio Corrias, aan wie de
rechercheurs van de zedenpolitie hun be-
vïndihgèn hadden gerapporteerd, weigert
vooralsnog commentaar te geven.
„De officier bevindt zich in een moeilijk
parket", zei een justitiële autoriteit „In
dien er geen minderjarigen (18 jaar vol
gens de Italiaanse wet) bij betrokken wa-
ren, zou hij geen zaak aanhangig behoeven
te maken tegen al deze prominente fi-
guren. Indien het tegendeel het geval
mocht blijken, zal hij ook de „klanten"
voor het gerecht moeten dagen".
Het nieuws werd dinsdag voor het eerst
bekendgemaakt door het Italiaanse blad
„Lo Specchio". De Romeinse kranten na
men het verhaal over en politie en justitie
bevestigden de bijzonderheden, vermeld
I in het verhaal van Lo Specchio. Zij wei
gerden echter verdere inlichtingen over de
zaak te geven.
De onthulling van het nieuws wordt
beschouwd als het grootste schandaal sinds
de geruchtmakende zaak van de strip
tease in 1958. In dat jaar gaven de Vene-
tiaanse gravin Olga de Robilant en de
Amerikaan Peter Howard, een stiefzoon
van de Amerikaanse miljonair George
Vanderbilt, een society-party, tijdens welk
feest een Turkse danseres een opwindende
strip-tease vertoonde, terwijl drie Italiaan
se edellieden hun jassen uittrokken en
deze voor haar op de grond uitspreidden,
opdat zij geen koude voeten zou krijgen.
Het gehele gezelschap, dat bij dit „feest"
aanwezig was, wacht nog op een proces
wegens onwelvoeglijk optreden in het
openbaar.
Corrias, die zich langzamerhand een
reputatie heeft opgebouwd, als de man
die zedenschandalen aan het licht brengt,
zal ook in deze zaak als openbare aan
klager optreden.
Advertentie
(Wordt vervolgd)
Er is een aantal samenstellingen,
waarvan de beide deien ongeveer het
zelfde betekenen. Voorbeelden zijn.
koe-beest, aam-hert (dam betekent
hert), walvis (vergelijk Engels whale)
e.a. Zo'n samenstelling is ook totebel.
Woorden die er op lijken zijn: morsebel,
lellebel, snottebel en liegebel. Het woord
bel betekent eigenlijk: iets dat rond
neerhangt en vandaar: vod, slordig wijf
Toot is een woord waarvan de vormen
tuit en toet bekender zijn. Al deze woor
den duiden aan: iets wat vooruitsteekt,
geopende mond gezicht, zoen. In oude
teksten vindt men toot al in de beteke
nis: babbelzieke vrouw, lasteraarster.
De samenstelling totebel wordt gebruikt
voor: afstotelijke oude vrouw
Totebel betekent ook: kruisnet Of
^deze woorden verwant zijn, is onzeker^j
36. Toen de achtervolgden enige tijd rus
tig verder hadden kunnen wandelen, ging
het er op lijken dat ze voorlopig wel in
veiligheid waren, en nu begonnen zich bij
Panda uiteraard enkele vragen op te doen.
„Wat een rare buurt is dit," zei hij. „En
waar breng je ons eigenlijk naar toe, Joris?
En wat moeten we nu verder met deze
holbewoner doen?" En ook Blabla, die
zich in zijn vermomming niet behaaglijk
voelde, deed een duit in het zakje: „Watte
nou? Ikkie Blabla niet hou van pet. Pet-
warm, kopsmelt, niet kan scherppieker."
„Geduld, geduld, goede vrienden," sprak
Joris geruststellend. „Ik voer u naar een
schuilplaats waar u veiligheid wacht en
waar, zoals ge met verrassing zien zult,
voor onze gespierde metgezel tevens een
grote toekomst voor het grijpen ligt. Ver
laat u op mij en houdt uw versierselen
nog enige tijd aan, want het zou jammer
lijk zijn als wij thans nog herkend zouden
worden, nietwaar?" Helaas het was al
te laat. Een geheimzinnige figuur sloeg
hen uit een duister portiek gade en mom
pelde: „Wel verbaasd! Daar gaat hij! Dat
is de vent die ik spreken moet, onmid
dellijk!" Deze figuur was niemand min
der dan Arthur Anthropus, miljonair en
maatschappelijk werker.
Ook in Italië overweegt men thans maat
regelen tegen het cadeaustelsel, dat bezig
is, de wetgever uit de hand te lopen. De
Italiaanse bevolking wordt er zich boven
dien van bewust, dat men tenslotte zelf al
deze „toegiftartikelen" betaalt. De ge
schenkenmanie is in Italië nooit zo erg ge
weest als nu, hoewel de Italiaan in het
algemeen een kieskeurige en schrandere
koper is. Fabrikanten van wasmiddelen la
ten plastic speelgoed bij hun produkten
verpakken, de vleesmakers zijn een „vind
de munt"-dampagne begonnen, waarbij in
één op de zoveel blikken vlees een gouden
munt verstopt zit, soepextract is tegen
woordig verpakt in prachtige glazen, die
men naderhand op tafel kan gebruiken,
koffie wordt verpakt met een gratis lepel
er bij en bij vrijwel alle verpakte goede
ren worden „geschenkbonnen" weggege
ven.
Advertentie
VERKOOP VAN ALLE MERKEN
DUS RUIME KEUZE
PU API GROTE HOUTSTRAAT 181
C H Is C E. TEL. 14444
