PANDA EN DE GROTBOKSER
Onrust in Engeland over
golf van vrouwenmoorden
ajSSSSSgj s&sësSïSS
ÉIP
Garcia de Léon
Bibina en de Bosmannetjes
sat* ins seieiid en iod"hal 81ns doo,en kon de
Het brandende dal
Doodstraf-kwestie
weer ter tafel
JOHNNIE j
WALKER E
Kinderen krijgen
is weer modern
in Wenen
Leuke nieuwtjes op
de Voor]aarsbeurs
Telefoneren via de
wereldruimte
rHoe is het ontstaan?^
«Tde 1"pen nlet vee',Ie"
ZATERDAG 18 FEBRUARI 1961
11
Haagse kappers willen
„los van Parijs
door Radu Tudoran
Vertaling Margot Bakker
Dit woord: TOTO
I
S9-66
CCP. MA6TEN 73O-0K
39. Begrijpelijkerwijze verwachtte Panda dat de heer
Anthropus, nu hij hun schuilplaats ontdekt had, de po
litie zou waarschuwen en dat ze binnenkort weer in de
gevangenis zouden belanden. Hij deed dan ook zijn
uiterste best om zich onzichtbaar, oj tenminste onher
kenbaar, te maken, terwijl intussen de Steentijder er
alleen door een wat ongunstige positie aan het klimtouw
in verhinderd werd om angstig door de zoldering te
breken. Joris echter nam met grote hoffelijkheid ken
nis van de mededeling van de sociaal-werker, dat deze
de oerfiguur wenste te spreken. „Aha!" riep hij aan
genaam verrast. „U wilde dus in mijn sportpaleis wat
boks- en worstel-lessen volgen! Hoe verstandig! Er is
geen heilzamer behandeling tegen corpulentie en amech
tigheid! Jammer genoeg verdiept de kampioen, waar
gij naar vraagt, zich juist een wijle in zijn vrije oefe
ningen en het zij verre van me de meester te storen.
Wees zo goed, wat ik u bidden mag, inmiddels even in
de wachtkamer plaats te nemen!" Met deze woorden
duwde hij de niets-vermoedende Anthropus door een
deuropening. De wachtkamer die goede diensten had
bewezen toen dit gebouw nog een fabriek was) bleek
echter glijbaan-vormig te zijn, zodat de bezoeker zich
meteen weer op weg naar buiten bevond. „Wat jammer
dat ge geen tijd hebt om op een kopje thee te wachten!"
riep Joris hem verdrietig na. „En vergeet toch vooral
uw tasje niet" want, die tas had hij met haast overdre
ven beleefdheid voor de visite gedragen.
(Van onze correspondent)
LONDEN In het Lagerhuis is don
derdagavond uitdrukking gegeven aan de
der zouden zijn ontdekt, zeker tot Evans
vrijspraak zouden hebben geleid. Ook de
ophanging van de 19-jarige Bentley, die
zelf geen moord had gepleegd, maar toen
hij al onder arrest was een 16-jarig vriend
je had opgehitst om een politie-agent dood
te schieten, heeft de weerzin tegen de
doodstraf versterkt.
Het Labourlid mr. Sydney Silverman,
algemene bezorgdheid over de toeneming een van de scherpste juristen van het La-
MHSMHBMii
16 andere vrouwen en meisjes omgebrac j bat te beïnvioeden. Silverman betoogde
De conservatief, commander J. Kerans, de teoen Rilev onvoldoende
de communisten belegerde Britse oorlogs
waren. Minister Butler verklaarde echter
Drie samenwerkende Haagse dameskap
pers zijn van mening dat met de haar
mode niet op Parijs behoeft te worden ge
wacht. In Nederland is best ean eigen
haarmode te creëren. Als resultaat van
hun „zorgvuldig geheim gehouden studie'
zullen zij volgende week een oorspronke
lijke nieuwe coiffure presenteren, waaraan
zij de naam hebben gegeven van „Haagse
mode".
Advertentie
schip Amethyst uit de rivier de Jangste °^mgd verw^errsilvèrmans^moüe van
in China liet ontsnappen, zeide dat velen
voortdurend in vrees leven. Velen op het
platteland en ook elders durven hun kin
deren 's avonds niet zonder begeleiding
op straat te sturen. Het is begrijpelijk dat
in Engeland, waar de bevolking in meer
derheid nog gelooft dat de doodstraf een
afschrikwekkende vergeldingsstraf is, er
stemmen opgaan om ook sexuele moorden
met de galg te straffen. Zoals men weet,
is in 1957 de doodstraf verzwakt en al
leen voor bepaalde soorten moorden, on
der andere moord met roof, gehandhaafd.
Zowel voor- als tegenstanders van de dood
straf dringen op herziening aan, omdat
de toepassing van de wet weinigen be
vredigt. Maar Butler, de minister van Bin
nenlandse Zaken, wil eerst een paar jaar
met de nieuwe regeling een proef nemen.
In feite is hij voorstander van een gelei
delijke afschaffing van de doodstraf, maar
de Britse openbare mening aanvaardt zulks
nog niet, evenmin als het kabinet en de
grote meerderheid van de conservatieve
partij. Het blijft daarbij een strijdvraag
of de doodstraf al of niet een remmende
werking op de misdaad uitoefent. Uit de
statistiek blijkt dat het aantal moorden 4.5. ja, ze waren erg ijverig, de Bos-
na de verzachting van de doodstraf prak- I mannetjes. Met zonsopgang stonden zij al
tisch hetzelfde is gebleven. In elk geval 0p; dan dronken ze thee, pakten hun schop
regelen genomen ter versterking van het 0f hark en gingen aan 't werk.
poïitie-apparaat, onder andere door bete- Daar floten ze 'n vrolijk liedje bij; want
re betaling van het politiepersoneel. But- die Bosmannetjes waren tevreden en op-
m
8 - - - H* V-V. «'I
80RN- 1820-STIU COING STRONG
GEEF VLADIMIR DE RUIMTE
Straatartiesten zijn noch zeldzaam, noch produkten van deze tijd. Van oudsher
hebben schuttingen, muren en trottoirs een magische invloed uitgeoefend op
mensen, die meenden uitdrukking te moeten geven aan wat in hen leeft. De schil
der of tekenaar die de straat uitkiest om zijn kunnen te demonstreren, geniet
bovendien het niet onbelangrijk voordeel in ieder geval enige financiële beloning
voor zijn prestaties te mogen verwachten en zijn vakgenoten in atelier of zolder
kamer verkeren lang niet altijd in die benijdenswaardige positie. Het oeuvre van
straatartiesten varieert van landschappen tot zeegezichten, met min of meer
gelijkende portretten als uitschieters, dit alles doorgaans in een zeer conventionele
stijl. Korte tijd geleden heb ik in Parijs Vladimir Slepian aan het werk gezien.
Deze uitgeweken Rus is een buitenbeentje in zijn vak, al was het alleen maar,
omdat hij niet in de eerste plaats de straat op is gegaan om enkele francs te ver
dienen. Nee, hij heeft dit medium gekozen om over volop ruimte te beschikken
voor zijn (abstracte) kunst.
Het kost enige moeite Vladimir Sle
pian te vinden. Geen concierge geeft
mij de tip: „Hij zal wel in zijn atelier
zijn" en al zou' mij dat zijn gezegd, dan
was ik nog even ver van huis geweest.
Vladimir heeft een veel grotere werk
plaats dan wie van zijn vakgenoten
ook: geheel Parijs staat en ligt tot zijn
beschikking.
Ik bevind mij toch in het Quartier
Latin, dus wat is logischer dan eerst
naar de Jardin du Luxembourg te
gaan? Het is vandaag bij uitzondering
droog, zodat ik daar althans een kans
maak.
Een groepje mensen (zelfs Par ij ze
naars zijn nieuwsgierig) wijst mij in
het park de weg. Op een van de cemen
ten wandelpaden is Vladimir aan het
werk. Hij heeft een enorme lap papier
uitgelegd, waarover hij zich in gehurk
te houding voortbeweegt op een vlek
je meer of minder komt het bepaald
niet aan. Ik constateer onmiddellijk
dat dit niet het moment is hem met
vragen lastig te vallen. Vladimir is
bezig zich op te werken tot die staat
van opwinding, waarin hij tot de beste
expressie van zijn innerlijke roerse
len komt. Zo is het mij door kenners
van zijn werk verteld.
Hij schildert met de linkerhand en on
gelooflijk snel. Eerlijk gezegd kan ik
van de verwarde massa-grillige lijnen
nog niet niet veel maken, maar ik weet
te goed dat hedendaagse kunst niet met
het verstand alleen mag worden bena
derd. Laat ik de kunstenaar zelf liever
aan het woord laten; ik heb zijn woor
den zorgvuldig opgetekend, nadat ik
eerst een uur in de allengs kouder wor
dende wind op hem heb moeten wach
ten.
Wij vinden een leeg hoekje bij Ma-
hieu aan de Boulevard St. Michel. Ik kan
de schilder nu wat beter opnemen en
zie voor mij een jonge man, dertig jaar,
met donker haar, grote holle ogen en
magere wangen. Hij spreekt nog ge
brekkig Frans eerst twee jaar gele
den is hij in de Franse hoofdstad ge
arriveerd.
„De mensen hebben mijn werk wel
vergeleken met dat van Georges Ma-
hieu", zegt hij, „maar dan heb ik al
tijd 't gevoel een beetje onrecht te wor
den aangedaan. Er is zeker overeen
stemming, maar volkomen onbewust.
Toen ik nog in Moskou woonde, had ik
nauwelijks zijn naam gehoord en nooit
iets van zijn werk gezien. Toen al werd
mij door een Franse kunsthandelaar ge
zegd, dat wij het in dezelfde richting
zochten".
Georges Mahieu is het prototype van
een genre kunstenaars, dat men „ac
tieschilders" noemt. Enkele maanden
geleden heeft hij met groot succes een
voorstelling gegeven (ik kan het niet an
ders noemen) aan de Academie van
Schone Kunsten in Rio de Janeiro. On
der begeleiding van een Zuid-Ameri
kaanse band, die cha cha speelde, stort
te hij zich als een razende op een blan
ke wand en voorzag deze binnen twintig
minuten van de nodige lijnen en strepen
De tijd van deze extatische uitbarsting
was een persoonlijk record.
„Ik heb ook ruimte nodig", verklaart
Vladimir, „om naar een hoogtepunt toe
te werken. Van tijd trek ik mij niets
aan, maar wel is opmerkelijk dat mijn
schilderingen hoe langer hoe groter wor
den U hebt gezien dat ik een flinke rol
papier nodig heb. Het langste schilder
stuk dat ik tot nu toe heb voltooid, was
bijna honderd vijf tig meter".
De enige grens, die Vladimir in acht
moet nemen, wordt bepaald door fy
sieke mogelijkheden. Die honderdvijftig
meter hadden hem volkomen uitgeput,
maar hij is ervan overtuigd in de toe
komst aanzienlijk verder te kunnen
komen „misschien wel tot zeshonderd
meter", zegt hij bescheiden. „Inspira
tie heb ik genoeg; het is dus helemaal
een kwestie van lichamelijke conditie".
Ik waag het voorzichtig op te merken:
„Is de grootte van uw werken niet een
bezwaar voor verkoop? Wie heeft er in
's hemelsnaam voldoende ruimte om ze
op te hangen?"
„Men kan er de essentie uit lichten",
zegt hij raadselachtig en dan verduide
lijkt hij dit: „Ik begin zonder te weten
wat het gaat worden en langzamerhand
kom ik in de gewenste toestand van ex
tase, waarin ik dus alles geef wat ik
kan. Wie mijn werk koopt mag wat mij
betreft de eerste tientallen meters weg
gooien, daar hecht ik zelf ook geen waar
de aan. U begrijpt hierdoor, hoop ik,
meteen waardoor mijn werk van dat
van Mahieu verschilt. Hij is toch altijd
aan een bepaalde ruimte voor expres
sie gebonden, ik niet. Ik ga door tot ik
voel dat mijn inspiratie verslapt".
De jonge Rus heeft het in zijn land
nogal moeilijk gehad. In de Sovjet Unie
wordt abstracte kunst nog steeds met
een schuin oogje aangekeken. Het heeft
zelfs tot 1955 geduurd, voordat men het
aandurfde een expositie te houden van
werken van Maillol en deze werd het
jaar daarna gevolgd door een tentoon
stelling van Picasso. Toch betekenden
deze manifestaties geen ommekeer in
de officiële opvatting. Een Russische
schilder moet positief werken, zegt
men; abstractie is escapisme.
De voortdurende bedillerij van de au
toriteiten zat, is Slepian in 1958 uitge
weken hoe vertelt hij niet en ik dring
er ook niet op aan, dat hij mij in ver
trouwen neemt. „Parijs heeft mijn ogen
nog meer geopend", zegt hij. „Het eer
ste jaar kon ik niet aan het werk komen
want ik moest hier te veel zien op het
gebied van moderne kunst. Ik heb het
gevoel dat ik daardoor ben gegroeid".
Met zijn rol onder zijn arm zie ik hem
een ogenblik later de boulevard aflopen.
Hij is het gesprek al weer vergeten en
denkt beslist aan belangrijker zaken
bijvoorbeeld aan zijn volgend doel. „Zes
honderd meter ligt binnen mijn bereik",
heeft hij mij verzekerd. Als een atleet
zal hij zijn conditie opvoeren. Meter voor
meter zal hij op de ruimte winnen, tot
geen oppervlakte hem meer voor pro
blemen stelt. (Nadruk verboden)
(Van onze correspondent)
WENEN Nog nooit zijn er in Wenen
zoveel kinderen geboren als in het afge
lopen jaar, namelijk 17000. Het teruglopen
van het geboortecijfer begon tegen het
einde van de eerste wereldoorlog. In ver
band met de algemene depressie tussen
de jaren 1920 en 1938 nam dit verschijn
sel angstwekkende vormen aan en ook na
de tweede wereldoorlog vertoonde zich
dienaangaande weinig of geen verande
ring. Wenen haalde het record van alle
wereldsteden en werd daarom een uitster
vende stad genoemd.
fluit of zingt onder 't werk, gaat alles I Het laagtepunt uit de jaren 1952-53 is
veel gemakkelijker. echter overschreden en vooral sinds 1955
Op hun akkertjes en in de tuintjes ach- vertoont zich een opmerkelijke verbete-
ter hun huisjes verbouwden ze allerlei ring, die zonder twijfel in verband staat
kruiden, die nodig vjaren voor hun eten. met de conjunctuur en een grotere econo-
Daar moest dan goed geschoffeld worden, mische stabiliteit. Van 1955 af is het aan-
als je óm het onkruid weg te houden.
46)
Ier zei dat hij hoop heeft, dat de mis-1 gewekte kereltjes. En weet je
daad hierdoor zal worden bedwongen.
In het Lagerhuis werd gezinspeeld op
een mogelijke belangrijke factor, welke
bepaalde misdaden bevordert, namelijk al
lerlei bijzonderheden, welke er over in de
pers worden gepubliceerd en waarschijn
lijk vaak tot navolging leiden. Ook zijn
vele mensen bang om zich als getuige aan
te melden uit vrees dat hun naam en
verklaringen in de krant komen. Butler
zal zien of hieraan iets te doen is. Te
gelijkertijd wijdde het Lagerhuis een uit
voerig debat aan de veroordeling wegens I Hoe moet ik die in vredesnaam te pakken krijgen?"
roofmoord van George Riley, die vorige K^'n -k soms achter ejke boomstam kijken?"
week donderdag werd opgehangen. Som- gen arbeider bemoeide zich er mee:
migen twijfelen aan zijn schuld of gelo- En nadat het is gaan sneeuwen is er immers niets
ven dat er gebrek aan bewijs is geweest. m£er gebeurd meneer"!
De moeilijkheid is, dat er een strikte re- gn dat jujgt van oud op nieuw!" klaagde de wacht-
gel bestaat, volgens welke het parlement ter Hij keek Lipanescu doordringend aan. „En u
zich vrijwel niet mag bemoeien met een hier'"
op handen zijnde executie. De beslissing Natuurlijk. Waar zou ik anders geweest zijn?"
of iemand zal hangen of niet berust bij uw vrouw thuis Zoals iedereen."
een enkele persoon, namelijk de minister £i escu slikte de nijdige opmerking, die hem op
van Binnenlandse Zaken Het is een enor- liDDen lag, in. De wachtmeester zou hem niet be-
me last welke op de schouders van deze had noch met Kerstmis, noch met oud en
minister rust. Er is nog mets op gevonden noch met Pasen iets in Campina te zoeken voor
om te voorkomen dat iemand onschuldig kasteel er stond. Hij hoopte overigens, dat die
of zonder voldoende bewijs naar het scha- In oktober had hij de
geleden werd opgehangen. Daarna "jn bouw beginnen Brebeanu, dat u maatregelen
feiten bekend geworden, die indien zij eer- l.g nu geen grap meer> er is een menS
bij omgekomen".
Ik heb al met Campina getelefoneerd. De rechter
commissaris en de politiedokter zullen straks wel ko
men". Hij keek de arbeiders aan: „Gaan jullie maar
weer aan het werk, mannen. Een blijft er achter om het
lijk te bewaken". Nijdig klom hij omhoog naar het bos,
dat stil en vijandig tegenover hem stond. Hij spuwde
j- 10 1 in de sneeuw zodra hij het grote naambord van Lipanes-
het bijzonder de Nederlandse huisvrouw desP°^n^f|ndeWonen Wer niet", zei de nachtwaker,
ruimschoots aan haar trekken zal komen. rilling langs de rug, want hier
Z° was het nog kouder dan onder
rtSi 12 knnies of glazen schalen en kom- in het dal. De kale takken op sommige plaatsen met
op reis kan worden genomen. het bos in.
eAïc™ SÏlS SS. toon. „Gaar>rb.,-
niet als vroeger egaal van kleur behoeven dersschoen. Misschien betrappen wij toch nog wel
te zijn, zijn b^me z^dzefof ^Dan'ga ik nu weer naar mijn kantoor!" zei Lipanes-
re landenmSïataï nS» L: opeens aan angst ten prooi. Hij moest met Pascu
+P„,Vnn He zen autostofdoeken. nog nieuwe berekeningen maken, want de putten ver-
Fen Duitse industrie brengt op de Voor- slonden steeds meer geld. Zoveel geld, dat de kas van
ia^sbeurs een vierkleuren ballpoint met de zaak in Campina leeg was en hij steeds nieuwe ge-
\ngebouwd horloge Uit Zwitserland komt aragen van de bank moest opnemen. „Als we nu eens
Sn horkSedat bijna een half jaar loopt failliet gaan?" had Anghelina hem verwijtend gevraagd^
ra miniatuur accu die met een klei- „De mensen beginnen nu al te praten. Lipanescu wist
n? staafbattlS in een half etmaal kan I evenwel heel goed. dat zijn vroegere medewinkeliers
ne staafbatterij in een nau barstten van afgunst als zij hem maar in het oog kre-
tal geboorten met 1000 per jaar toegeno
men. Abortus vertoont in tegenstelling met
vroeger een dalende lijn, maar hierbij
moet worden aangestipt dat 80 pet. van
de pasgeborenen in Wenen oorzaak of aan
leiding is voor het huwelijk van hun
ouders.
Het krijgen van kinderen is dus weer
mode in Wenen. Ter verklaring van dit
verschijnsel beroept men zich op de wel
vaart, die nog nooit zo groot en algemeen
is geweest als nu, voorts op de stabiliteit
en vooral op een sterker gevoel van ze
kerheid en veiligheid ten aanzien van de
toekomst. Maar ook andere factoren schij
nen een rol te spelen, voornamelijk het
opnieuw ontdekken van het gezin als mid
delpunt en doel van het leven en tevens
als bescherming tegen de collectivistische
stromingen.
Pauzecabaret. „Het Pauze-Cabaret",
waaraan meewerken Hansje Toussaint,
Marijke Morley. Frans Halsema en P.onnie
Potsdammer, zal elke dinsdag t.m. vrij
dag een cabaretprogramam brengen 'n de
City Music Hall te Amsterdam van 12.30
13.00 uur en van 13.1513.45 uur. Teksten
voor dit programma zijn geschreven door
onder andere Ernst van Altena, Jaap v. d.
Merwe en Ronnie Potsdammer.
worden opgeladen.
gen. Natuurlijk, de zaak was danig achteruitgegaan. Hij
had geen nieuwe voorraden meer ingekocht. Maar bin
nenkort zou het kasteel er staan en dan
Terwijl hij het kantoor binnenging volgden de mannen
van de politie het opankenspoor, dat in onregelmatige
sprongen tussen de stammen verder liep. Op de open
plek konden zij het duidelijk tot aan het eerste huis
volgen. Zij bleven staan. De opper nam de karabijn in
zijn rechterhand en gaf zijn mindere een teken zich
gereed te houden. Zelf sloop hij naar het huis, de blik
voortdurend op de ramen gericht, om zich in geval van
nood te kunnen dekken. Geen enkel geluid, ook in de
naburige huizen bleef het stil. Er blaften zelfs geen
honden. Hij voelde zich onzeker worden, maar raapte
al zijn moed bijeen, stond met een sprong op de veranda
en trapte de deur in.
„Wie is daar?" riep hij.
Er kwam geen antwoord, maar het gordijn voor het
rechterraam bewoog. Hij hoorde voetstappen, en de
deur ging open. De kleine stond erachter, met een man
tel over haar nachtkleren.
„Wie is er nog meer in huis?" riep de opper.
„Alleen vader," antwoordde de kleine zonder angst
Zij wees naar de andere deur.
„Is die soms doof! Hé oude, opendoen!"
„Hij zal slapen", fluisterde de kleine.
„Wat hebben jullie vannacht uitgevoerd?"
De kleine kreeg een kleur. De opper zag het en keek
haar wantrouwend aan. Weer riep hij,
„Hé, oude, opendoen!"
„Bij ons zitten de deuren niet op slot", zei de kleine.
„We hebben niet eens sleutels".
„Zijn jullie dan niet bang voor dieven? Ach nee, wat
valt er bij jullie ook te stelen".
De kleine deed de kamerdeur open en bleef verbluft
staan. „Hij is er niet", zei ze. Haar ogen keken hen
onder opgetrokken wenkbrauwen onschuldig aan.
„Mij kun je niets wijs maken. Je zei toch, dat je
vader thuis was? Waar is hij nu?".
„Ik weet het niet. Misschien is hij hout gaan halen.."
Zodra de opper had begrepen dat hij door niets werd
gedreigd ging hij de kamer binnen. Hij riep ook zijn
mindere. Het huis moest doorzocht worden. Allereerst
vonden zij de geschilde stokken van de oude man.
„Wat zijn dat?"
„Dat is brandhout. Wat anders?"
„En waarom wordt dat geschild?"
„Als vader toch niets te doen heeft
In de andere kamer snoof de wachtmeester een ver
fijnd parfum op en nu keek hij de kleine met een
ander soort nieuwsgierigheid aan. Hij had de kleine al
herhaaldelijk ontmoet, maar nooit bijzonder veel op
haar gelet.
„Wanneer ben jij eigenlijk zo groot geworden?" vroeg
hij, alsof hij haar dat kwalijk nam.
De kleine haalde de schouders op.
„Schaam je je soms dat je volwassen bent?" Toen
viel zijn blik op een al heel grote fles parfum, die op
de tafel stond. Er was een rood lintje om de hals
gestrikt en ernaast lagen een kam en een paar haar-
speldjes, een spiegel en een lippenstift. „Ach, onnozele
schapen!" mompelde hij minachtend.
De kleine keek op en staarde hem brutaal aan. Daar
bij viel de mantel open en weer zag hij, hoe volwassen
zij was geworden.
„Hebt u iets met vader te bespreken?"
Brebeanu werd razend. Niemand waagde het, hem
vragen te stellen. De mensen namen op straat de pet
voor hem af als zij hem tegenkwamen. „Ja, ik heb
iets met je vader te bespreken," zei hij kwaad. „Dat
zul je nog merken. Dacht je soms dat ik een praatje
met jou kwam maken?" Buiten wees de politieman hem
aan waar het opankenspoor van de veranda het bos
weer inliep.
„Hij is gevlucht," zei Brebeanu. „Jij blijft hier en
kijk goed uit. Ik ga de oude na".
Hij meende de dader al gevonden te hebben en rende
onnadenkend het bos in. Daar nam de stilte hem met
nog groter intensiteit in zich op. Al gauw kwam hij
tot het besef, dat het dom was geweest zich zo voort
varend in het bos te storten. Hij hield van zijn beroep
omdat het hem macht verschafte. Het was gewichtiger
dan dat van een arbeider, gewichtiger zelfs dan dat
van ingenieur of bedrijfsleider. Hij werd gegroet en
men zocht zijn vriendschap. En geen enkel echtgenoot
durfde hem hard vallen wanneer hij wat al te intiem
met een of andere vrouw had gedanst. Maar, met mis
dadigers kreeg hij liever niet te maken. Dat betekende
dat hij er doorlopend op uit moest en niet voldoende
slaap kreeg. Hij hield van zijn warme kamer en kon
zijn zachte bed en goede maaltijden zeer waarderen.
In een klein dal bracht een smal beekje hem tot
stilstand. Het spoor van de opanken verdween in het
water en kwam niet meer te voorschijn. De vluchteling
was in een van beide richtingen door de beek gelopen
zodat men zijn spoor bijster zou raken. Het had dan
ook geen zin hem nog langer te achtervolgen. Opge
lucht draaide hij zich om en zuchtte van verlichting
toen hij de witte huizen weer in zicht kreeg.
Zijn mindere had tijdens zijn afwezigheid niet stilge
zeten. Hij nam de opper mee naar de achterkant van
het huis en wees hem op andere sporen van laarzen
of van gewone schoenen. Ook die kwamen en gingen
Brebeanu overwoog dat men een man, die stadsschoe
nen droeg, niet diep in het bos hoefde zoeken en volgde
het spoor dan ook. Het leidde naar een van de buur
huizen. Het was het huis van de oude Motoaka en de
schoenen zouden ongetwijfeld aan diens zoon toebehoren
want de jonge Motoaka was de enige in het bos die
stadsschoenen droeg.
(Wordt vervolgd)
Op een show van bad- en strand
kleding in Londen is deze badmuts,
versierd met bloemen, getoond. „Petites
fleurs", zoals de vrolijke nieuwigheid
is genoemd, maakt deel uit van de col
lectie van het Londense huis Kleinerts.
De muts is wit, de bloemen zijn ver
schillend van kleur.
Omstreeks het jaar 1970 zal het groot
ste deel van de telefoongesprekken over
de Atlantische Oceaan via de wereldruim
te gevoerd zal worden, aldus de Londen
se „Financial Times". Tegen die tijd,
schrijft het blad, is het even waarschijn
lijk dat telefoongesprekken die in Londen
of andere Europese hoofdsteden worden
aangevraagd, New York of Washington
via ruimte-satallieten zullen bereiken als
via radio telefoon of trans-Atlantische ka
bel. Dit wordt mogelijk wanneer er twaalf
verbindingssatellieten in de wereldruimte
in een baan om de aarde worden ge
bracht, om de uitgezonden boodschap te
ontvangen en te versterken alvorens deze
weer naar het ontvangstcentrum op de
aarde terug te zenden. Volgens hetzelfde
systeem zal het mogelijk zijn om gelijktij
dige televisieprogramma's tussen de V.S.
en Europese centra uit te zenden. Dit is
een van de voornaamste ondernemingen
van een „ruimteclub" bestaande uit Euro
pese- en Gemenebestleden. De oprichting
van een Britse „Ruimteontwikkelings
maatschappij" is een belangrijke stap
naar verbindingen via de wereldruimte.
Het woord toto is een afkorting van
totalisator, een internationaal woord
dat eigenlijk be'tekent: machine die
totalen berekent, telmachine. De tota
lisator bij paardenrennen is oorspron
kelijk: een lijst van de op de verschil
lende paarden afgesloten weddenschap
pen. Omstreeks 1870 is in Frankrijk een
bepaald systeem van wedden uitge
dacht en de daarvoor benodigde appa
ratuur kreeg toen ook de naam totali
sator. De Engelse afkorting is t o t e, de
Duitse toto. Daaraan is de Nederlandse
afkorting ontleend, maar het volledige
woord totalisator is uit het Frans tot ons
^gekomen. Daar luidt het totalisateur^
