PANDA EN DE GROTBOKSER
4
m
„Uitbanning der prostitutie
is biologisch onmogelijk"
V akantiegast bij kasteelvrouwe Madi
Bibina en de Bosmannetjes
Hotel-automatiek in de F.S.
Het brandende dal
IKit bp bprlpbpn lijft
L
Pater die fabriek liet
bezetten, vrijgesproken
De negen muzen
Noorwegen wapent zich
tegen spionage
Duitse parlementariërs
met melk meer mans?
RYNBENDE'S
Vijfhonderd kerken in
Sovjet-Unie gesloopt
VRIJDAG 24 FEBRUARI 1961
LORL I.ONHAM IN HOGERHUIS
dè Hollandse 'jonge'
door Radu Tudoran
Vertaling Margot Bakker
jonge
rir»wS !p.S.bUt.- vrouw tikte tegen he, r.em en beduidde hem d„ bi.
200 jaar
geleden
4^-6
44. Panda was wel blij Blabla van de glijbaan te
zien komen, want dat betekende dat de Steentijder zich
van Joris Goedbloeds kwade invloed had ontdaan; er
was echter niet veel tijd om hier bespiegelingen over
te houden, want de terugkerende groentenkoopman
Sloeg zo dreigende taal uit, dat het raadzaam scheen
heil te zoeken in de vlucht. De heer Selderij bereikte
zijn ventwagen dan ook te laat om wraak op Panda
en Blabla te oefenen, maar net op tijd om getuige
te zijn van de aankomst van Joris Goedbloed, die zijn
aanstaande bokskampioen niet zonder meer liet ver
trekken. „Verschoon mij, goede koopman," verzocht Jo
ris, „maar hebt ge misschien ook mijn beide vrienden
langs zien korden?" Aangezien hij als antwoord echter
slechts een getergde kreet te horen kreeg, sloeg hij
nogal haastig in wat hem de juiste richting leek, hoofd
schuddend over de ondervonden onhoffelijkheid. De
neringdoende, aan zichzelf overgelaten, begon juist zijn
evenwicht te hervinden toen een nogal bondige stem
achter hem vroeg: „Zeg, zijn hier soms een stuk of
wat haastige figuren langs gekomen? Die moet ik spre
ken." Dat was Arthur Anthropus, terug op het spoor;
en zijn vraag brak het moreel van de groentehande
laar. „Als jij soms ook in mijn tomaten moet springen,
ga je gang dan maar, het kan me ook niks meer sche
len," bracht hij uit, „maar maak het kort."
Een lid van het Britse Hogerhuis is
donderdag een grootscheepse campagne
begonnen om de sinds 1959 verboden
straatprostitutie weer terug te brengen
waar zij naar zijn mening behoort: op
straat.
Lord Lonham, die voorzitter is van de
Britse Vereniging voor geestelijke en so
ciale volksgezondheid, zei, dat het doel
van zijn actie was intrekking van de in
1959 uitgevaardigde wet te verkrijgen.
Bij deze wet werd het z.g. „tippelen"
verboden. Het doel was, de honderden
prostituées van de straat te bannen, die
volgens het parlement de stad in een
kwade reuk stelden bij buitenlandse be
zoekers.
Lord Lonham zei dat sedert de aanne
ming van deze wet de prostitutie nog in
omvang is toegenomen, en dat de vele
variëteiten nu op de meest schandelijke
wijze worden aangekondigd.
Onderzoekers hebben vastgesteld, dat de
meisjes en vrouwen van de straat zijn
verdreven naar nachtclubs, bordelen en
naar gesloten huizen, waar zij veelal ZO'
genaamde combinaties van call-girls (te
Een gerechtshof in de Italiaanse stad
Florence heeft thans de priester Bruno
Borghi, die in 1958 met 147 arbeiders een
fabriek had bezet om te verhinderen dat
40# arbeiders werden ontslagen, vrijge
sproken, en de eis tegen de arbeiders niet
ontvankelijk verklaard.
Het hof beschikte dat pater Bruno geen
strafbaar feit had gepleegd, toen hij de
arbeiders had aangemoedigd, stelling te
nemen tegen massa-ontslag in de fabriek
van optische instrumenten „Galileo".
De gedagvaarde arbeiders werde n van
rechtsvervolging ontslagen, omdat het ge
rechtshof zich niet bevoegd achtte, in hun
geval uitspraak te doen in verband met
juridisch-technische onvolkomenheden in
de aanklacht.
De officier had tegen de priester vijf
tien dagen gevangenisstraf en een boete
van 3600 lire geëist voor zijn aandeel in
de actie.
Pater Borghi heeft twee dagen geleden
beken ddat hij de arbeiders had aange
spoord, de fabriekshallen te bezetten als
laatste poging om het massa-ontslag onge
daan te maken. De arbeiders waren door
de politie verjaagd.
Borghi schreef dat hij „bijzonder bemoe
digende brie.ven" had ontvangen van de
aartsbisschoppen van Florence en van
Rijssel in Frankrijk, van de kardinalen
Dalla Costa en Lienart. Ook had hij het
overgrote deel van de Florentijnse clerus
aan zijn kant geweten.
De 400 arbeiders waren ontslagen omdat
de fabriek financiële moeilijkheden zou
hebben, hetgeen door de werknemers werd
bestreden.
Advertentie
lefonisch te ontbieden vrouwelijk gezel
schap) vormen.
Als indirect gevolg van deze verande
ring van werkterrein, zo merkten zij in
hun rapport op, zijn de erotische verto
ningen in nachtgelegenheden, zoals de
strip-tease in veelheid en uitdagendheid
toegenomen.
„Indien wij erin slagen om de wet on
gedaan te maken," zei Lord Lonham, „zul
len wij niets anders er voor in de plaats
stellen. Het is nu eenmaal biologisch on
mogelijk -»m de prostitutie uit te bannen/
Team-ontwerp. Het Deense ministerie
van Kerkelijke Zaken heeft een wedstrijd
uitgeschreven voor een ontwerp voor een
evangelisch-lutherse kerk in een moderne
woonwijk. Bedoeld is een gecombineerd
ontwerp van architect, beeldhouwer en
schilder. De eerste prijs bedraagt vijftig
duizend kronen.
OSLO (NTB) De Noorse regering
neemt maatregelen om systematische
spionage langs de Noorse kust te voorko
men, zo heeft de Noorse minister van De
fensie, Nils Handal, in het Storting (par
lement) meegedeeld. Volgens persberich
ten zouden treilers en andere visserssche
pen van de Sovjet-Unie, Polen en Oost-
Duitsland misbruik maken van de tradi
tionele door Noorwegen toegestane rech
ten om bij stormweer in Noorse havens
te schuilen, medische hulp te verkrijgen,
enzomeer. Deze vissersvaartuigen zouden
jaren lang stelselmatig spionage bedreven
hebben en met behulp van elektronische
instrumenten nauwkeurige metingen van
de kustlijn en de diepte van de kustwa
teren hebben verricht.
Een uitgebreid onderzoek door militai
re autoriteiten en politie heeft uitgewezen,
dat buitenlandse mogendheden grote inte
resse tonen voor de verdedigingsinstalla
ties langs de Noorse kust en in andere
delen van het land.
Het is maar weinig mensen gegeven dit deels sombere, deels toch wél aantrek
kelijke bestaan als kasteelbewoner te slijten. De meesten onzer hebben zich ^on
gedwongen wel vertrouwd gemaakt met het idee een dergelijke status nooit
bereiken. Tijdelijk kasteelheer of kasteelvrouwe kan echter iedereen zich voelen,
al moet men dat genoegen en die eer dan met zeer velen delen. Ik heb eens een
week doorgebracht in een kasteeltje op een eiland m de Adnatische Zee, wa
mogelijk was, omdat de Joegoslaven de oorspronkelijke eigenares wegens collabo
ratie met de Duitsers hadden weggejaagd. Wie m Spanje reis, kan op meer dan
één plaats het moede hoofd ter ruste leggen in een slaapkamer van een kasteel,
dat door dè zorgen van de staats-toeristische organisatie tot (goedkoop) hotel is
verbouwd. En Italië wilde niet achterblijven. Het Castello San Giorgio, twin,tig
minuten per autobus van La Spezia, is eveneens als hotel ingericht. Officieel is
het een studententehuis, maar Madeleine de Carlos, die het pand. Pfheertzalu
vast en zeker niet van de deur sturen als u niet kunt aantonen de een of andere
wetenschap als studie-object te hebben.
14-15. Ook de dieren van het bos, klein
en groot, hielden veel van elfje Bibina.
Ze wisten allemaal heel goed,t dat die hen
hielp als dat nodig mocht zijn.
Kijk, daar kroop langzaam, héél lang
zaam, een slak over de grond.
Hallo, Slibbertje Slak, hoe gaat het?
lachte Bibina.
O, met mij best hoor, zei de slak.
Alleen 'n beetje haast, zie je, want ik wil
nog vóór de avond thuis zijn, dus ik moet
hollen.
Nou, tot ziens dan, lachte Bibina,
toen de langzame slak 't over hollen had.
Opeens keek ze opzij
Het kasteel San Giorgio is in de der
tiende eeuw gebouwd op een rots, die
toen misschien nog niet maar nu zeker
wel een verrassend mooi uitzicht biedt
over het vissershaventje Lerci. Men kan
daar van april tot oktober naar harte
lust zonnebaden kom daar hier
eens om. In de heetste periode van de
zomer zal men er zelfs graag de scha
duw van een parasol benutten of be
schutting zoeken onder de palmen. Op
zo'n dag van zalig nietsdoen en bruin
bakken kan het u gebeuren mij al
thans wel dat de klim naar het kas
teel 's avonds een onverdraaglijke last
lijkt. Een beetje jammer is het ook
die tweehonderde ruwe treden te moe
ten bestijgen: op sommige zwoele da
gen is men geneigd meteen maar weer
onder de douche te gaan.
Verwacht in dit vakantieverblijf geen
grote luxe al zijn de matrassen in
de slaapzalen van schuimrubber
maar in ieder geval kan men verze
kerd zijn van een uitstekende en pret
tige verzorging. Het kleine, kittige
vrouwtje dat op Castello San Giorgi de
dienst uitmaakt, Madeleine de Carlos,
zal het na de eerste dag al doodgewoon
vinden door u met „Madi" te worden
aangesproken. Ze is een (kleine) be
roemdheid en haar bijnaam „koningin
van de vagebonden" wordt door veel
reizigers uit alle werelddelen met een
zekere eerbied gehanteerd. Wanneer u
erg nieuwsgierig bent naar haar leeftijd,
zal ze u die wetenschap stellig niet ont
houden. Ik ben er niet toe gekomen
haar die pertinente vraag te stellen,
dus ik moet het met een schatting doen:
tussen de zestig en zeventig jaar gele
den was ze nog een baby.
Mijn slaapje, een habitué op het kas
teel, weet me nog veel meer bijzonder
heden over het krasse wijfje te vertel
len. „U moet vooral eens vragen of u
haar kamer mag zien, daar is ze trots
op. En zorg er ook voor tenminste een
avond te reserveren om haar te zien
dansen. Ik verzeker u dat u het geen
verloren tijd zult vinden."
Zowel de eerste als de tweede raad
heb ik gehoorzaam opgevolgd. Haar ka
mer komt bij daglicht aan de beurt.
Ik hoef mijn wens maar half kenbaar
te maken, zo'n beetje aarzelend met:
„Ik heb gehoord dat u zoveel aardige
dingen op uw kamer hebt," of ze sleurt
me al mee de trap op. Ik kom in een
waarlijk vorstelijk vertrek, geheel pas
send bij een kasteelvrouwe, maar Madi
verdrinkt er een beetje in. De sfeer is
op het eerste gezicht een beetje would-
be. Modern door de bamboe afscheidin
gen, die de ruimte aesthetisch verdelen,
bovendien door de enorme verscheiden
heid van kunstprobeerselen, die vrien
delijke gasten haar hebben geschonken
of (wie zal het zeggen?) met een zeker
schaamtegevoel hebben achtergelaten
voor de eerste de beste vinder. Madi
slaapt Spartaans: haar bed is op de
tegelvloer uitgespreid en bestaat uit een
tapijtje, bedekt met een gestikte zijden
deken in levendige kleuren.
Voor de tweede attractie moet ik dus
tot de avond wachten. Nadat alle gas
ten gelegenheid hebben gehad hun diner
te gebruiken, hetzij in het dorp of zelf
geïmproviseerd in de keuken van het
kasteel, verzamelt ze een groep getrou
wen om zich heen. Zij wijst onze plaat
sen aan, grillig verspreid langs de borst
weringen. Gezeten op een stuk verweerd
steen zie ik haar de toren beklimmen.
En daar, gehuld in een soort sari in
vlammende kleuren, helder afgetekend
tegen de sterrenhemel, begint zij
vreemde liederen te zingen, waar
bij ze ritmische bewegingen maakt.
Steeds wilder wordt de dans, bezweren-
der haar stem. Zij richt zich tot de
maan en zegt men tot de geesten
van vroegere bewoners, die nog door
het kasteel rondzwerven. Het is een on
werkelijke,bijna huiveringwekkende er
varing. Maar even later, wanneer ze
haar danskleding heeft afgelegd en zich
bij het gezelschap voegt om een praat
je te maken, is ze weer onze vertrouw
de Madi. De vrouw die de hele dag
rumoerig door haar kasteeel loopt, op
gewekt scheldt, mopperend de rommel
van slordige slapers opruimt en ette
lijke bedden opmaakt.
Madi is bij lange na niet de enige
trekpleister van het kasteel Het dorpje
Lerici en zijn strand heb ik u al ge
noemd. Een uitstekend restaurant is
Cucina Emiliana, waarvoor ge niet ver
hoeft te lopen: het ligt op enkele meters
van de trap, die naar het kasteel leidt.
De specialiteit is er spaghetti, overgoten
met een sausje van delicatessen uit de
jee.
Dan is er nog de zaterdagse markt,
een fleurig gedoe met de charmante ac
centen van fruit- en groentestalletjes
tussen de wat somberder uitstallingen
van keukengerei en kleding. Met enig
gepingel zijn er altijd wel koopjes te
halen en het is de gelegenheid bij uit
stek de plaatselijke bevolking in haar
gewone doen bezig te zien.
Wie een prettig uitstapje wil combi
neren met een middag winkelen in een
wat steedser sfeer, pakt de autobus, die
zijn last twintig minuten later in het
centrum van La Specia afzet. De prij
zen zijn er over het algemeen lager dan
in de grote Italiaanse steden en liggen
zeker een flink stuk beneden het niveua
zeker een flink stuk beneden het niveau
Het is prettig te weten, dat aan het
sinde van een uitstapje het kasteel er
weer is, met cle bewindvoerster Madi,
lie misschien wel weer iets bijzonders
ter verstrooiing van haar gasten heeft
bedacht. Want met haar staat of valt
de sfeer in dit vakantieoord en daar
aan heeft ze dan ook haar grote repu
tatie te danken. Een reputatie, die
het mogelijk heeft gemaakt, dat zelfs
zeer onvolkomen geadresseerde brieven
haar bereiken, net zoals dat inderdaad
met onze legendarische Boerhaave het
geval was. Men beweert, dat een brief
uit Brazilië met de simpele aanduiding
,Madi, Italië" zonder een uur vertra
ging bij haar werd afgeleverd.
(Nadruk verboden)
Een campagne van de Westduitse rege
ring om van haar onderdanen gretiger
mélkdrinkers te maken, is deze week be
gonnen met het opstellen van een meik-
automaat in het parlement. Afgewacht
moet worden of de parlementsleden het
goede voorbeeld zullen geven en de ver
leiding van het koele bier dat in het res
taurant van het parlementsgebouw wordt
geserveerd, kunnen weerstaan. De regering
heeft de zuivelbedrijven beloofd dat zij dit
jaar een miljoen mark zal uitgeven voor
het kopen en plaatsen van melkautomaten.
Er is al een tamelijk geslaagde proef ge
nomen met zo'n automaat. Maar dat was
op het ministerie van Landbouw, waar
men zich misschien aan zijn eer verplicht
voelde, de koeien niet te schande te zetten.
In Miami in Florida, het sprookjesach
tige schiereiland aan Amerika's zuidoost
kust, waar tienduizenden voor het regime-
Castro gevluchte Cubanen een goed heen
komen hebben gezocht, is onlangs een
vrijwel geheel geautomatiseerd hotel-res
taurant geopend.
Bij de ingang is een automaat opge
steld, waaruit de gast tegen gerede be
taling zijn kamersleutel krijgt. In de eet
zaal kan de bezoeker zijn menu samen
stellen. Dertig automaten zijn er met ver
schillende dranken en niet minder dan
veertig met eetwaren. Als mr. Brown zijn
keus gemaakt heeft, kan hij een blad
nemen, om het een en ander op te zetten,
en zijn bestek, waarna hij kan kiezen, of
hij ermee naar de gemeenschappelijke eet
zaal wil of naar zijn kamer.
Die eetwarenautomaten bereiden 122
warme gerechten zélf. Vijftig gasten kun
nen veertien dagen lang gespijzigd en ge
laafd worden, zonder dat de automaten-
51)
White Label dubbele klare
ƒ8.55 tier literfles exclusief gles
,Hebt u een ogenblikje tijd, meneer Dimopol? Het
zal niet lang duren". De bankier legde zo'n winkelier
vriendschappelijk zijn arm om de schouder en fluister
de hem iets in het oor. Hij verspilde niet graag tijd
en wist anderen snel te overtuigen. „Het komt in orde,
vriend" was het slot, met een klap op de schouder.
,Mag ik u aan de heer Bocanu voorstellen, de bekende
petroleumhandelaar?" Op de straathoek bleef Dimopol
staan, haalde een agenda te voorschijn en zocht een
adres op. Daarna sloeg hij linksaf. Bocanu met zich
meetrekkend. Voor een laag pand, dat er aan de gevel
als een winkel uitzag, bleef hij staan. Maar de rol
luiken waren meergelaten en van de firmanaam was
niets te bekennen.
De bankier klopte met zijn stok op de deur. Achter
een hoop sneeuw midden op het erf sprong luid keffend
een lelijk hondje op.
„Kssj!" riep een magere vrouw, die met de blote
voeten in pantoffels gestoken de keukendeur uitkwam.
Met haar sloeg een dichte walm naar buiten.
„Goede morgen, mevrouw".
De vrouw streek met de rug van haar hand het witte
haar uit de ogen en keek hen mistroostig aan.
,Is meneer Andraskowsky thuis?" vroeg Dimopol over
het hek.
„Die is brood gaan halen. Moet u hem spreken? Komt
u dan maar binnen". Zij gingen het huis binnen en
Dimopol trok dadelijk zijn jas uit. Bocanu hield zijn
lompe pelsjas liever aan.
„Mijn beste mevrouw, mag ik, nu de heer Andras
kowsky niet thuis is alleen even een kijkje op zolder
gaan nemen?"
Bocanu zette grote ogen op, maar de vrouw knikte.
„O, bent u het die meneer van de hypotheek?"
„Zo mag u het niet noemen, mevrouwtje. Ik ben
alleen gekomen om meneer Andrakowsky uit de moei
lijkheden te helpen".
„Gaat u dan gerust naar boven", zei de vrouw vrien
delijk en zij wees hem waar hij moest zijn.
Dimopol beklom met soepele passen de trap naar
de zolder. Zodra hij onder het dak stond haalde hij
een zaklantaren te voorschijn en onderzocht de betim-
In de Sovjet-Unie zijn vorig jaar 500
kerken gesloten op last van de communis-
voor 6hele WestberHjns^rooms-katholieke mering tot de "laatste balk, krabde aan de dakpannen
diocees Petrusblatt" geheten, donderdag en klopte tegen de spanten, om zich ervan tei overtui-
j 'ij gen, dat zij niet schimmelden. Ook naar sporen van
mDe kerken werden gesloten op grond van regenwater keek hij uit. Maar hét mide dak leek in goe-
een wet waarbij het verboden is, dat één de staat te verkeren. Door een luik bekeek hij het dak
priester meer dan een kerk heeft. Er is van boven. Van die hoogte kon hij ook het erf en de
Imr^aan^priMtersHzoïat^'nie^efk^kerk I ^^^neden*3wachtte 'vrouw met angstig gezicht zijn
een eigen 'ÏS-SUe kan heb- terugkeer Ma, h^ezicM ferried
Pe ^baarheden uiJ,de gesloten
zijn „aar musea overgebrJ Andraskowsky juist het hekje open De
de voordeur moest binnengaan. Zodra Andraskowsky
in de gang de jas van de bankier herkende werd hij
zenuwachtig. Hij legde het brood op een van de trap
treden en kwam vlug binnen, zonder de sneeuw eerst
van zijn schoenen te stampen. Het was alsof hij trilde.
„Ik ben blij, dat u me niet vergeten hebt, meneer
Dimopol!" zei hij.
Dimopol fronste zijn wenkbrauwen toen hij zag dat
Andraskowsky zijn schoenen niet schoongemaakt had en
plasjes sneeuwwater op de blankgeschuurde planken
veroorzaakte. Maar al dadelijk klaarde zijn gezicht weer
op.
„U hoeft me niet te bedanken, mijn waarde Andras
kowsky. Als ik u een genoegen kan doen zal niemand
daarover gelukkiger zijn dan ik".
„Ach, meneer Dimopol"
„Zegt u me dus maar, waar de schoen wringt", viel
de bankier hem in de rede, nadat hij was gaan zitten.
Andraskowsky bleef met somber gezicht voor hem
staan Het was een lange magere man met een ingezon
ken borstkas: een Pool, die jaren geleden naar de stad
was gekomen en er een werkplaats voor grafstenen had
geopend. De helft van alle grafstenen op het stadskerk
hof was door hem gemaakt. Aanvankelijk was het hem
goed gegaan, hij had zelfs enig kapitaal bijeen kunnen
krijgen en zijn klanten waren tevreden. Daarna had hij,
met concurrentie te kampen gekregen. Er hadden zich
heel wat Italiaanse steenhouwers in de stad gevestigd,
die kruisen en grafmonumenten maakten van cement
of marmergruis. Met een enkele Vorm goten zij er hon
derd, zodat zij tegen heel wat lagere prijzen konden le
veren. Het gevolg was, dat Andraskowsky zijn klanten
zag verdwijnen. Er leken boven in de stad niet veel rij
ken meer te sterven, van wie de verwanten prijs stel
den op een met de hand gehouwen kruis.
Hij moest zijn werkplaats van de dure hoofdstraat
naar dit huis in een afgelegen wijk verplaatsen, waar
hij de voorzijde als winkel inrichtte. Die winkel had hij
inmiddels al weer moeten sluiten. Hij kon nu alleen nog
maar af en toe een opdracht krijgen.
Dit alles vertelde hij Dimopol openhartig en met een
zekere opluchting, alsof hij ervan overtuigd was, dat de
bankier wel raad zou weten. Toen zij elkaar voor het
eerst ontmoetten had Dimopol al zoveel begrip voor zijn
moeilijkheden getoond: dat was toen Andraskowsky
hem aanvankelijk om een lening verzocht.
Nu wilde Andraskowsky evenwel naar Valenii-de-
Munte verhuizen om daar, tezamen met de begrafenis
ondernemer met wie hij bevriend was, een werkplaats
te openen. En daarvoor had hij geld nodig.
„Uitstekend, mijn waarde Andraskowsky. Wij zullen
proberen er iets aan te doen. Ik laat u natuurlijk
verlegenheid zitten. U kunt op me rekenen. Het huis
heb ik gezien. Wilt u morgen naar mijn kantoor komen?
Wij kunnen dan de bijzonderheden bespreken".
Andraskowsky greep zijn beide handen.
„Meneer Dimopol, ik dank u van ganser harte!1
„De mensen zijn er om elkaar te helpen", zei Dimo
pol bescheiden. De vrouw van Andraskowsky begon te
huilen.
Op het erf bleef Dimopol staan: het van het dak stro
mende water was in de regenpijp bevroren en had de
buis dicht bij de grond eon springen. „Maar meneer An
draskowsky!" riep Dimopol, verwijtend de armen ten
hemel heffen, „zo gaat dat niet! Nee, nee!"
Andraskowsky antwoordde zenuwachtig. „Ik zal het
dadelijk laten repareren, meneer Dimopol". Hij begreep
de verontwaardiging van Dimopol niet al te goed
De bankier greep Bocanu bij de arm en liep zwij
gend met hem terug. Zijn gedachten waren bij de nieu
we transactie.
Het huis had een waarde van tweehonderdduizend
lei, daarvan zou hij overigens vijfduizend lei als ren
te inhouden, zodat hij vijfenveertigduizend lei had uit te
betalen. Over de bijkomstigheden hoefde hij zich nu nog
niet bezorgd te maken.
„Die stakker van een Andraskowsky", hij vol me>
delijden. „Maar het zal zo voor alle partijen het beste
zijn. Hier zou hij een arme drommel blijven. Waar
schijnlijk komt hij niet meer terug". Daarna dacht hi;i
nog eens over het geld na.
Misschien was veertigduizend lei ook voldoende. De
man zat in nood en zou op elk bod ingaan. Dan hoefde
hij maar zesendertigduizend uit te betalen. Het was al
tijd een kwelling voor hem contant geld uit de brand
kast te moeten nemen, ook al was het voor een veilige
belegging. Opeens kreeg hij erg in Bocanu, die met nors
gezicht naast hem liep.
„En wat denkt u, waarde vriend, zullen wij die bank
nu oprichten?"
„Welke bank?" gromde Bocanu wantrouwend:
„U bent onze plannen toch niet vergeten? Ik zal u
thuis de bijzonderheden uitleggen. Als u vijf miljoen ter
beschikking stelt zal ik.." Hij viel zichzelf in de rede,
omdat hij Bocanu haast ontsteld naar zijn gordel zag
tasten en woedend zag worden.
„U kunt er immers eens over nadenken", ze hij mild.
„Bijvoorbeeld tot na het huwelijk".
„Ik begin niet aan een bank!" zei Bocanu een paar
stappen verder nijdig en met beide handen stevig om
zijn gordel geklemd.
HOOFDSTUK XXIII
batterij bijgevuld behoeft te worden.
Mét de sleutel van zijn kamer ontvangt
de gast ook een gedrukt reglement van
het huis. Daarin staat onder meer, dat hij
zijn bed zelf moet opmaken en voor het
vertrek weer moet afhalen. Hij moet zijn
wasgoed in een lade leggen, die door de
wasserij wordt geleegd.
Bij het betrekken van zijn kamer neemt
de gast zijn beddegoed en zijn schone
handdoeken uit een kast. Hij kan zijn
kamer zelf stofzuigen, maar de vrouw van
de beheerder schijnt het werk tegen een
redelijke fooi wel te willen overnemen, al
staat dat niet in reglementen. Eenmaal
per week komen er in het Automatic Hotel
zes werksters, die alles poetsen, wat er
maar te poetsen is. De eigenaar, die 25
kilometer verderop woont, komt eveneens
eens per week om de automaten van hun
geld te ontdoen en om te controleren of
er niets beschadigd is en of er geen gas
ten geweest zijn die op de een of andere
manier zijn automaten te slim afgeweest
zijn.
Het is de bedoeling, dat er in Florida
binnen niet al te lange tijd nog zes van
deze automatische hotels zullen verrijzen.
Trouwens, ook bij de Amerikaanse spoor
wegen heeft de automatiek zijn entree
gemaakt, in de vorm van zelfbedienings
wagens, die meestal tussen de slaap- en
de gewone restauratiewagen worden ge
koppeld. Enige tijd geleden zijn vier van
deze wagens bij wijze van proef in dienst
genomen op de grote Oost-West-verbin-
dingen. Dit experiment is zeer in de smaak
gevallen bij het publiek.
Deze zelfbedieningswagens vormen het
vervolg op het initiatief van een zaken
man die vergunning kreeg in enkele wa
gens van doorgaande treinen automaten
voor sigaretten, kleine eetwaren, dames
kousen en dranken op te hangen. Al spoe
dig bleek, dat er in deze treinen behoefte
was aan veel meer artikelen, met name
vooral aan papieren tassen, zakdoekjes,
handdoeken, zeep, parfum, eau de cologne,
en zelfs aan bloemen.
Natuurlijk was het idee van de auto-
matenwagen-alléén niet genoeg; de initia
tiefnemer heeft nu ook een premiestelsel
ingesteld. Wie wat koopt aan een trein-
automaat, krijgt een bonnetje en wie een
zeker aantal van deze bonnetjes heeft, mag
vijftig of meer kilometer vrij reizen.
Bij deze rijdende automaten is een aan
tal interessante dingen gebleken, onder
andere dat in de trein spiritualiën, delica
tessen, conserven en fruit favoriet zijn;
dat gewone verpakte levensmiddelen veel
minder in tel zijn en dat veertig percent
van al het verkochte wordt meegenomen
om als geschenk te dienen.
Motoaka kwam ook de tweede en de derde dag niet
thuis van de politiepost. En het gerucht vloog door het
boorgebied, door de winkels en kantoren, dat hij wel
niet zo spoedig zou terugkomen. In zijn huis in het Car-
pen Dal begonnen de mannen in en uit te lopen. In
plaats van in het restaurant van Dumitrica hun drink'
festijnen te houden vierden zij nu feest in Motoaka'
huis, waar zijn zusters hun gezelschap hielden.
(Wordt vervolgd) geen Mensch verongelukt.
Oprechte Dingsdagse Haerlemse Courant
den 24 February 1761
Giesen, den 18 February, Zedert eenige
lagen is de Lahn door de
nieuw aangelegde Sluyzen
en den aanhoudenden
Regen opgezwollen buyten
haare Oevers geraakt en
binnen deeze Stad gedron
gen, waardoor alle de Kel
ders, byna alle Straaten
onder Water gezet en zommige Huyzen in
de laage Wyken ter hoogte van hunne eer
ste Verdieping volgeloopen en eene menig
te Ossen en Koeyen Schapen en Varkens,
die men niet tydig genoeg kon salveren
verdronken zyn. Verscheydene Straaten
heeft men met geene Paerden meer kun
nen doorryden en aan de noodlydende de
Provisien in Schuyten moeten toevoeren.
By dit ongeval is echter zoveel men weet
