Proces tegen Eichmann speelt zich
voorlopig op juridisch terrein af
DRUK
OP KANTOOR..?
DAN
LICHTDRUK
UW
door.dr. R.
Egmond
Driemaal weerklonk het bloedigst geworden
woord der Duitse taal: „Jawohl"
Alle tijd
Levenslange tuchthuisstraf voor
kampbeul Karl Chmielewski
I I van der Grinten
Voormalige kampbeul in
woede uitgebarsten
Rijke mineraalbronnen in
Oostenrijk ontdekt
Kennedy zit kennelijk in
zijn maag met Castro
Harde argumenten
Zoenoffer
WOENSDAG 12 APRIL 1961
chemische fabriek L van der Grinten nv Venlo
demonstraties en inlichtingen
y y lichtdruk
Blikman Sartorius
lang verhaal. Zij klaagde dat zij de lezers
(Van onze reisredacteur W. L. Brugsma)
JERUZALEM. Onaangekondigd zat hij ineens in zijn glazen kooi tussen
twee politiemannen: een ouder wordende man, kalend, een bril op een onbe-
van
op
wogen gezicht, een stijf restant van officiersallure. In de schouwburgzaal
Beth Haam, voor een huis vol journalisten en diplomaten, was een man
gekomen voor wat misschien zijn laatste rol zal zijn: Adolf Eichmann, beschul
digd van het organiseren en leiden van de moord op zes miljoen Joden. Vijf
minuten later las de president van het speciale gerechtshof de akte van beschul
diging voor: een stroom van Hebreeuws, waarin maar enkele woorden herken
baar waren..., Auschwitz.... Zyklon b.... Majdanek.... Reichsicherheits-
Hauptamt.... Treblinka.Zentralstelle für Jüdische Auswanderung. Eich
mann, de Gestapo-specialist voor Joodse aangelegenheden, hoorde die eerste
tranenwoorden onbewogen aan, rechtopstaande, vuist op de naad van de broek.
Verstond hij geen Hebreeuws? Een tolk herhaalde de aanklacht in het Duits,
de onbeschrijfelijke opsomming van moord, verkrachting, slavernij, verbranding,
vergassing, deportatie, uithongering. De vier miljoen doden van Auschwitz, de
honderd kinderen van Lidice, de abortussen van het ghetto van Khovno, de
sterilisaties, de nekschoten, de stappen naar de „Endlösung" van het Joodse
probleem: zeventien pagina's, vijftien punten van aanklacht: misdaden tegen
liet Joodse volk, misdaden tegen de mensheid.
Drie maal heeft Adolf Eichmann op de
eerste 'dag van het grootste moordproces
der wereldgeschiedenis het woord gekre
gen. President Moshe Landau vroeg hem:
„Bent u Adolf Eichmann?" Uit de kogel
vrije glazen kooi het antwoord: „Jawohl".
„Aanvaard u dr. Robert Servatius als uw
verdediger?", en weer: „Jawohl". Ten
slotte, aan het einde van akte der beschul
diging: „Heeft u de aanklacht begrepen?".
Voor de derde maal het bloedigst gewor
den woord der Duitse taal: „Jawohl".
Toen ging Adolf Eichmann zitten, want
voordat de volgende vraag: „Bekent u
zich schuldig aan het tenlastegelegde"?,
kon worden gesteld, bond zijn raadsman
Servatius de strijd aan op het juridisch
terrein.
Op dat terrein zal het proces zich voor
lopig blijven afspelen. Eichmann kan,
zwijgend achter het veilige glas, door zijn
koptelefoon luisteren naar de argumen
ten van Servatius en de openbare aan
klager Gideon Hausner. Servatius bracht
twee hoofdbezwaren naar voren: de on
bevoegdheid van het gerechtshof en de be
zorgdheid over mogelijke rechterlijke par
tijdigheid. Servatius zei weliswaar dat hij
geen concrete aanwijzingen van bevoor
oordeeldheid had kunnen vinden, maar
stelde, dat waar het hele Joodse volk door
de nazi-catastrofe is getroffen, de rechters
ook persoonlijk leed moet zijn aangedaan.
Hij zei dat vooraanstaande juristen voor
berechting door een internationaal, neu-
- tra al hof'hebben gepleit, omdat het hier
niet óm een gewoon strafproces gaat, maar
om een dat politieke aspecten heeft door
de politieke interesse van de staat Israël.
Servatius, een zware man met een blo
zend gezicht en grijs haar, schoot vervol
gens harde argumenten af. Hij vroeg het
hof zich onbevoegd te verklaren. De Is
raëlische wet op nazi's en collaborateurs,
waaronder Eichmann voornamelijk te
rechtstaat, noemde hij in strijd met het
volkenrecht, omdat de wet is afgekondigd
nadat de feiten zijn begaan en bovendien
buiten de toen nog niet bestaande staat
Israel tegen mensen die geen staatsburger
van Israel waren. Geen enkel volkenrech
telijk principe dekt dit proces, dat pas ge
voerd kon worden nadat Eichmann we
derrechtelijk ontvoerd was uit Argenti
nië. Eichmanns getekende verklaring dat
hij vrijwillig naar Israel ging, noemde
Servatius kennelijk onder dwang afgelegd.
Hij zei met hulp van getuigen, onder wie
de ex-Nederlandse El Al-piloot Jan van
Coevorden, te zullen bewijzen, dat die we
derrechtelijke ontvoering op last van de
Israëlische regering is geschied. Welke
precedenten er in de jurisprudentie van
toch berechte ontvoerden bestaan, een door
een regering geënsceneerde ontvoering mo
gen rechters nooit sanctioneren, zo zei hij.
Hij acht ook een uitzonderingswet onge
past omdat er geen noodtoestand bestaat.
Het proces lijkt dus op wraak, op het
eisen van een zoenoffer. Als er een mo
reel zoenoffer nodig is, dan moet het ko
men van de Duitse staat die Eichmann in
de misdaad betrok. Hij zei dat de Duitse
Bondsrepubliek Eichmann moet oordelen
en dat de procureur-generaal Bauer uit
Frankfort de Bondsregering heeft ver
zocht Eichmanns uitlevering te vragen.
Alleen bij berechting in Duitsland kun
nen getuigen a decharge worden gehoord,
voor wie de reis naar Jeruzalem te duur
of te gevaarlijk is.
Voor het openbaar ministerie repli
ceerde aanklager Hausner. Hij voerde aan
dat nog geen enkele staat Eichmanns uit
levering heeft gevraagd en dat het wereld
geweten na vijftien jaar toch eist, dat hij
berecht wordt. En waarom niet door Is
raëlische rechters? Volgens Servatius' ar
gumenten zou Eichmann dan bijvoorbeeld
in Duitsland ook niet door een Duits-Joods
rechter geoordeeld mogen worden. Rech
ters hoeven niet neutraal te zijn tegenover
volkenmoord, zij moeten rechtvaardig zijn.
Overigens verklaarde Hausner zich bereid
in individuele gevallen onder ede op schrift
gestelde verklaringen a décharge te accep
teren of zelfs zulke getuigen in Duitsland
door een Duitse rechter, met vertegen
woordigers van aanklager en verdediger te
doen horen. Rechter Benjamin Halevi zei
dat een vreemd voorstel te vinden. Dr. Ser
vatius keek vergenoegd. Het voorstel sterk
te immers zijn argument dat berechting in
de bondsrepubliek beter zou zijn
Zo gleed het proces in de nieuwe
schouwburg tussen de stenen heuvels van
het oude Jeruzalem af naar het debat der
specialisten. De stille man in de glazen
kooi raakte op de eerste morgen van dit
alles rakend proces al even vergeten. De
driehonderd journalisten uit vijf wereld
delen kropen achter hun schrijfmachines,
een oog schuins op het scherm van het
gesloten televisie-circuit, een oor aan hun
lang verhaal. Zij klaagde dat zij de lezers
van de Asahi Shimboen eerst moest uit
leggen wat Joden zijn.
In de namiddag liep het debat over de
juridische aspecten, dat een week, mis
schien twee kan duren, weer aan. Het ging
traag. De vertalingen eisen veel tijd.
Maar Israel, de staat geworden misluk
king van Eichmanns „Endlösung", gunt
zich die tijd voor de afrekening en in de
schouwburgzaal-rechtzaal van witte stenen
en gebeitst hout gunde men zich nu ook
tijd om naar Adolf Eichmann te kijken.
Men zag hem binnenkomen, stram, wat
onhandig, toch nerveus. Hij zuigt af en toe
zijn wangen in, hij vlecht zijn vingers in
een, hij slaat zijn knieën over elkaar als
of hij nog rijlaarzen draagt. Hoe heeft hij
zichzelf in elkaar gevlochten, de Duitse
klerk, bureaucraat, de bezeten geraakte,
die de jodenvernietiging verhaaste naar
mate de nederlaag naderbij kwam. Nu
staart hij naar het Israëlische wapen,
goud op zwart, dat boven zijn rechters
hangt en zwijgt.
Maar straks, over een, twee, drie we
den, als 41 getuigen van Ary Breslauer
tot Pinhad Freidiger de rekening hebben
opgemaakt, gaat Eichmann spreken. On
der de Kalvarieberg, achter afzettingen
van Israëlische troepen en bereden politie
wacht Jeruzalem op zijn woorden.
transistor walkie-talkies. Een Japanse ver- Eichmann in zijn glazen beschutting
slaggeefster ging Tokio bellen met een op de eerste dag van het proces.
mrnmï
Advertentie
Telex
Een modern bedrijf beschikt
over moderne communicatiemiddelen.
Uw telex is er één van.
Snelheid en accuratesse, eigenschappen
van uw telex, vindt u terug
in het lichtdruksysteem.
Combineer uw telex met lichtdruk:
lichtdruk zorgt ervoor,
dat een telexbericht bij zijn gang
door het bedrijf niets aan
snelheid en accuratesse verliest.
Geef een telex-raket zijn tweede trap.
Hoe vraag ons vrijblijvend
uitvoerige documentatie.
Interessante gegevens over:
1. Postbehandeling
met behulp van lichtdruk
2. Lichtdruk ten dienste
van het intern schriftelijk verkeér
3. Orderbehandeling en
facturering met behulp van lichtdruk
4. Lichtdruk bij de produktie-registratiO
5. Lichtdruk als oplossing
van registratie-problemen,
zenden wij u eveneens gaarne
op aanvraag.
(Van onze correspondent)
BONN. De voormalige SS-Hauptsturm-
führer Karl Chmielewski, die in 1943 com
mandant werd van het interneringskamp
in Vught, is gisteren door het gerechtshof
in Ansbach tot levenslange tuchthuisstraf
veroordeeld. Het hof achtte bewezen dat
hij in het concentratiekamp Gusen een
zogenaamd „nevenkamp" van het concen
tratiekamp Mauthausen in Oostenrijk
282 moorden had gepleegd. In het kamp
Gusen zijn in zes jaren bijna 72.000 gevan
genen om het leven gekomen, 11.000 hun
ner in de periode tussen 1940 en 1943 toen
Chmielewski er de knuppel zwaaide.
Het Chmielewski-proces heeft meer dan
twee maanden geduurd. Een groot aantal
getuigen kwam er voor uit het buitenland,
onder andere vele Polen, van wie vele
landgenoten in Chmielewski's moordfab-
briek om het leven zijn gebracht. Deson
danks had Chielewski de vorige week in
zijn slotwoord na het requisitoir en de
pleidooien, stoer volgehouden,: „Ik ben
noch een moordenaar, noch een beul. Ik
heb nog nooit iemand gedood, noch ooit
daartoe het bevel gegeven". Chmielew
ski, die gedurende het proces steeds zijn
schuld heeft bestreden, hield staande dat
alle misdaden en wreedheden in het kamp
Gusen achter zijn rug om zijn gepleegd.
De aan de rechtbank overlegde doods-
boeken van Gusen bewezen evenwel, dat
het dagelijkse dodencijfer in maanden dat
Chmielewski ziek was, sterk daalde. Het
steeg onmiddellijk weer zodra Chmielewski
beter was en zich om de kampzaken kon
bekommeren.
Er bestonden in het kamp Gusen
volgens de Poolse getuigen ongeveer
honderd methoden om gevangenen om het
leven te brengen. De gebruikelijkste daar
van waren: doodbaden in ijskoud water,
dood slaan, ophangen met op de rug ge
bonden handen, verdrinking in latrine-vuil
of in vaten water, kruisiging aan de keu
kenmuur en bevriezing in naakte toestand
in koelwagens der spoorwegen. Daarnaast
bestonden de „humanere" methoden als
vergassing, vergiftiging en het toedienen
van dodelijke injecties.
Advertentie
S,
DE BENELUX OP EEN DIEPTEPUNT
Het is alweer achttien jaar
geleden dat, onder de indruk
van oorlog en bezetting, in
Londen onder sommige Neder
landers en Belgen de gedachte
rijpte dat in het na-oorlogse
bestel de oude tegenstelling
tussen beide kleine landen zin
loos zou zijn en dat daaren
tegen de schepping van een
belangengemeenschap veel kon
bijdragen tot de handhaving
van zowel Nederland als Bel
gië en Luxemburg in het inter
nationale bestel. Het resultaat
daarvan is geweest de douane
unie en tenslotte het Benelux-
verdrag voor een nog wat ver
der gaande economische unie.
Beide zijn moeizaam tot stand
gekomen en nog steeds lang
niet geheel ten uitvoer gelegd;
over en weer heeft het ook
niet ontbroken aan klachten,
terwijl er aan de andere kant
nimmer iets is gebleken van
een laaiend enthousiasme. Voor
een deel zijn zowel klachten
als het gebrek aan geestdrift
toe te schrijven aan ons eigen
en het Belgische volkskarak
ter, beide eerder geneigd tot
mopperen dan tot juichen.
Toch is in het algemeen de ver
vooruitziende gedachte van de
scheppers van de Benelux
aanvaard in Noord zowel als
in Zuid.
Des te meer is het te be
treuren dat de regeerders over
en weer weinig hebben gedaan
(en veel hebben nagelaten) om
van de Benelux-gedachte een
stuk levende werkelijkheid te
maken. Vergeefs zal men, na
al deze jaren van samengaan
op bepaalde belangrijke ge
bieden zoeken naar iets con
creets waaruit die samenwer
king spreekt. Er is nooit ern
stig sprake geweest van de
stichting van een gemeen
schappelijk centrum dat eens
zou kunnen uitgroeien tot een
federale hoofdstad terwijl
toch de gedachte van een fe
deratie van drie kleine buur
landen in onze wereld van
steeds groter wordende een
heden geenzins revolutionair
is en veeleer gezien kan wor
den als een logisch uitvloeisel
van de Benelux-gedachte.
Neen, er valt zelfs nergens
een gebouw aan te wijzen dat
deze gedachte concretiseert; er
is niets anders uit voortge
komen dan een secretariaat dat
ergens in Brussel is opgebor
gen en dat even weinig spreekt
tot de verbeelding van de be
trokken volkeren als het secre
tariaat van bijvoorbeeld de
internationale Rijnvaart-com
missie of een andere van de
zeer vele instellingen waaraan
onze over-georganiseerde in
ternationale samenwerking zo
rijk is. Er is evenmin ook maar
een enkele grote Nederlands-
Belgische onderneming tot
stand gekomen in al die jaren,
terwijl er enerzijds verschil
lende Nederlands-Engelse con
cerns zijn (waaronder twee
met wereldbelangen) en ander
zijds heel wat Belgisch-Franse
ondernemingen. De grens is
evenzeer een realiteit gebleven
aan de Zuid- als aan de Oost
kant van Nederland; alleen de
douane treedt aan de Zuid
kant niet meer zo zichtbaar op
wanneer het 't reizigersverkeer
betreft. Maar één enkele blik
in een plaatsje in Belgisch
Limburg is voldoende om ons
ervan te overtuigen dat wij
hier in een heel ander wereld
je zijn dan in het aangrenzen
de Nederlandse Limburg: an
dere namen op de winkels,
andere produkten in de etala
ges en bijna niets dat wijst op
het dóórwerken van de Bene
lux-gedachte in de feitelijke
verhoudingen. De wegverbin
dingen tussen Nederland en
België zijn niet opvallend goed
en al wordt er hier en daar
aan een stukje „Benelux-bou-
levard" gewerkt, het is er ver
re van dat één grote autoweg
Luxmburg, Brussel en Am
sterdam verbindt. Wat de
spoorwegen betreft is er be
paald het tegendeel van coör
dinatie: er voeren thans minder
spoorlijnen over de Neder
lands-Belgische grens dan vóór
de oorlog! De waterwegen ten
slotte zijn van oudsher een
bron van tegenstellingen ge
weest en ofschoon er in dit op
zicht wel iets verbeterd en
binnenkort meer verbeteren
zal, blijft het toch niet onbe
grijpelijke verlangen van Ant
werpen naar een uitstekende
verbinding met de Rijn alsnog
onvervuld. Evenmin zijn alle
Nederlandse verlangens op het
stuk van de Benelux vervuld.
Het heeft geen zin, te ver
bloemen dat er bepaalde groe
peringen en belangen bestaan,
zowel in Nederland als in Bel
gië die het prachtig vinden
dat er van de Benelux in feite
zo weinig terecht komt; wij
denken daarbij aan vele Frans
talige Belgen enerzijds maar
ook aan de vele Nederlanders
die niet vrij zijn van een zekere
anti-katholieke instelling an
derzijds en wij mogen ook niet
vergeten dat velen in de Maas
stad, en ook in Den Haag waar
men veel luistert naar Rotter
dam. het hemd nader is dan de
rok. Maar met dit al dreigen
hogere gemeenschappelijke be
langen van onze drie landen in
de verdrukking te komen, en
het zou wel bijzonder wense
lijk zijn dat hun regeerders ge
zamenlijk de impasse door
braken. Zomin met Nederland
als met België (om niet te
spreken van Luxmburg) wordt
momenteel internationaal veel
rekening gehouden en dat is
voor een niet gering gedeelte
daaraan toe te schrijven dat de
drie landen vrijwel nergens
als een eenheid naar buiten
optreden. In de zeldzame ge
vallen waarin dit wél gebeurt
blijft het resultaat gewoonlijk
niet uit, want de Benelux als
geheel vertegenwoordigt een
belangrijk industrieel poten
tieel, heeft een aanmerkelijk
aandeel in de wereldhandel, en
telt twintig miljoen inwoners.
Dat alles is niet voldoende om
ons tezamen succes te ver
zekeren in alle internationale
samenspraken, maar het is
toch in de meeste gevallen
wél voldoende om een factor
te vormen waarmee de andere
landen enigszins rekening hou
den.
Het ongeluk wil dat, terwijl
er van een gezamenlijke poli
tiek naar buiten nergens iets
blijkt en van onderlinge
verdeeldheid des te meer
zowel Nederland als België op
het internationale vlak ver
wikkeld is in een hopeloos
soort achterhoede-gevecht
België om nog enige belangen
te redden in Kongo en Neder
land om in Nieuw-Guinea te
gen de wereldstroom op te
roeien. Het is duidelijk dat,
ook indien beide landen el
kaar in deze strijd steunden,
toch het succes niet aan hun
zijde zou komen te liggen; hier
kan ook de Benelux niet baten.
Maar eens zullen de problemen
van de Belgische invloed in
Kongo en de Nederlandse in
vloed in Nieuw-Guinea zijn
opgelost en intussen worden de
drie landen van de Benelux
geconfronteerd met tal van
andere problemen die schreeu
wen om een gemeenschappe
lijke benadering. De gedachten
van iedereen gaan hierbij on
middellijk uit naar de verdere
samenwerking binnen het
Europa van de Zes en naar de
band tussen deze eenheid in
wording en de Europese Vrij
handels-Associatie. In die
sfeer moet samenwerking mo
gelijk zijn en zo zij er komt,
zal zij ook vruchtbare resul
taten opleveren; in het Europa
van de Zes kan men nu een
maal niet voorbijgaan aan de
gemeenschappelijke mening
van drie van d« zes partners.
Over het verleden behoeven
wij verder niet te spreken;
beter dan lang stil te staan bij
de gemaakte verzuimen is het,
vooruit te zien en na te gaan
wat verbeterd kan worden. In
België treedt straks een nieu
we regering op en zal Paul-
Henri Spaak vermoedelijk
weer op de voorgrond komen.
Spaak is een realist en al is
hij waarschijnlijk niet degene
die in België het allerhardst
van stapel zal lopen om de
Benelux weer tot een stuk
werkelijkheid in zijn buiten
landse politiek te maken, hij
is toch ook een man die, wan
neer hij goede redenen heeft
om te geloven dat dit zijn
politiek kan helpen, de Bene
lux zal steunen. In ieder geval
bestaat er alle aanleiding om,
wanneer de Belgische rege
ring haar werk begint, een
ernstige poging te doen om de
Benelux over haar dieptepunt
heen te helpen en na te gaan
welk gezamenlijk Benelux-
standpunt kan worden gevon
den in de urgente vraagstuk
ken van het ogenblik. Wan
neer dan de ontegenzeglijke
ijver, die door de Nederlandse
minister van Buitenlandse
Zaken in allerlei kwesties
Nederland rakende is betracht,
in dienst wordt gesteld van
de Benelux-gedachte, dan be
hoeven wij aan het resultaat
geenszins te twijfelen. Maar
ook alleen dan; indien Den
Haag doorgaat met alléén zijn
weg te vervolgen, zonder in
het minst rekening te houden
met de verlangens van de Bel
gische en Luxemburgse Bene
lux-partners; wanneer deze
zelfs niet te voren gekend
worden in ook voor hen ge
wichtige beslissingen, zoals
onlangs is gebeurd bij de
revaluatie, dan is het niet
twijfelachtig of België van
zijn kant zal evenzeer zijn
eigen weg gaan en in plaats
van een gezamenlijk compro
mis-standpunt met Nederland
te verdedigen zal België dan
steeds weer niet aan onze
zijde, maar tegenover ons
staan. En dan heeft het geen
enkele zin, daar achteraf over
te jammeren.
Gelukkig valt er ook te wij
zen op enkele symptomen die
wel hoop geven. Er treden ge
regeld gecombineerde Bene-
lux-delegaties op bij de be
sprekingen over internatio
nale handelsverdragen en ook
in een organisatie als het
G.A.T.T. laat de onderlinge
samenwerking tussen de Bene-
lux-delegaties niet te wensen.
Minister Luns zelf heeft ten
slotte, kort vóór zijn vertrek
naar Amerika, de wenselijk
heid van versterking van de
Benelux in het openbaar be
pleit. Eén zwaluw maakt geen
zomer, maar men mag toch
nog wel enige goede verwach
tingen koesteren wanneer
blijkt dat ook in officiële Ne
derlandse kringen weer be
seft wordt dat de Benelux tot
leven gebracht moet worden.
Het is wel laat, maar nog niet
tè laat om haar over het diep
tepunt heen te helpen.
MOSBAC H(Reuter) Bij de behande
ling van de zaak van de voormalige com
mandant van een Joods concentratiekamp
in Polen door de rechtbank van Mosbach,
maakte de 50-jarige beklaagde Frans-
Josef Müller zich zo kwaad, dat hij met
de vuist op het beklaagdenbankje sloeg.
Toen de president van de rechtbank hem
voorhield dat hij zou moeten worden ge
straft als hij de hem ten laste gelegde
feiten zou hebben begaan, schreeuwde hij
„Dan bent u de moordenaars". „Ze han
gen altijd de kleine mensen, terwijl de
grote hun baantjes terug hebben".
Müller wordt ervan beschuldigd tijdens
de periode 1942-43 in het concentratiekamp
nabij Krakau ten minste vijftig Joodse
mannen, vrouwen en kinderen te hebben
doodgeschoten, en voorts aandeel te heb
ben gehad in massale schietpartijen op
gevangenen. Hij gaf toe acht Joden te heb
ben doodgeschoten. Hij werd door de Rus
sen tot 25 jaar gevangenisstraf veroor
deeld en keerde nt elf en een half jaar
gezeten te hebben in 1955 naar Duitsland
terug. „Geen enkele Duitser kon begrijpen
waarom ik opnieuw terecht zou moeten
staan", aldus de beklaagde.
(Van onze correspondent)
WENEN Bij toevallige boringen in
de Oostenrijkse provincie Burgenland is
gebleken dat hier, vlak bij de Hongaarse
grens, de rijkste thermische en minerale
bronnen verborgen liggen. Toen men voor
de eerste keer boorde, spoot het aan mi
neralen rijke warme water met een
kracht naar boven, die vijfmaal sterker is
dan in de bekende Boheemse badplaatsen.
De waardevolle bestanddelen van dit wa
ter zijn natrium-sulfaat en keukenzout. Te
vens werden er bronnen aangeboord met
een zeer krachtig concentraat van mag
nesium-sulfaat en zwavel.
Geneeskrachtig
Wanneer de tekenen niet bedriegen, be
zit deze uithoek rondom het stadje Moer-
bisch meer en rijkere geneeskrachtige
bronnen dan Karlsbad, Baden-Baden,
Montecatini en Friedrichshall tezamen.
Ook heeft men uitgestrekte terreinen
gevonden met geneeskrachtige modder,
krijt en turf, die uitermate geschikt zijn
ter bestrijding van rheumatische ziekten.
Op het ogenblik wordt er in Eisenstad, de
hoofdstad van het Burgenland, een inter
nationaal congres gehouden, waaraan ge
leerden uit Oostenrijk, West-Duitsland,
Joego-Slavië, Italië en Hongarije deelne
men. Deze chemici en mineralogen zullen
niet zozeer de aanwezigheid van deze
bronnen constateren, want daaraan valt
nu niet meer te twijfelen, doch zij zullen
de kwaliteiten van het water en de mod
der vaststellen en vooral plannen uitwer
ken voor de bouw van een groot genees
kundig centrum met baden, sanatoria en
hotels.
WASHINGTON (Reuter) President
Kennedy heeft in een gesprek met een
vertegenwoordiger van een Amerikaanse
televisiemaatschappij, dat voor uitzending
werd opgenomen, verklaard: „Ik geloof
dat onze betrekkingen met de Latijns-
amerikaanse landen in een buitengewoon
kritiek stadium verkeren. Daarom kan Fi
del Castro, indien wij nu niet handelen,
een groter gevaar worden, dan hij thans
is.
De perschef van het Witte Huis ver
klaarde later tegenover journalisten, dat
Kennedy niet gesproken heeft over eniger
lei rechtstreekse actie tegen het regime
van Fidel Castro, doch over hulpverlening
aan de Zuidamerikaanse landen.
HAVANA (Cuba) (AFP) In een bood
schap van president Quadros van Brazi
lië aan de Cubaanse president, verklaart
Quadros dat Brazilië niet zal toestaan, dat
Cuba het slachtoffer van agressie wordt
en dat het met alle middelen de heilige
rechten van het Cubaanse volk op zelf
beschikking zal verdedigen. Quadros ver
klaarde dit in antwoord op een boodschap,
die hem door een speciale afgezant van
de Cubaanse regering was overhandigd.
In de Cubaanse provincie Las Villas zijn
dinsdag twintig personen gearresteerd na
de ontdekking van een sabotageplan in Sa-
gua la Grande. Een hoeveelheid wapens,
explosie stoffen en anti-Castropropagan-
damateriaal werd in beslag genomen.
