Brugge beleefde de jaarlijkse
Heilige Bloedprocessie
Negentig jaar zinkwitindustrie
Oostenrijkse studenten moeten
vechten om een zitplaats
Structuurplan gereed voor
toekomstig IJselmeergebied
Laatste „troonrede" van
gouverneur Speekenbrink
Klein bedrijfje in Limburg groeide
uit tot flink concern
Intellectuele toekomst in gevaar
Waarschijnlijk zal de laatste dijk
in 1979 gesloten kunnen worden
KARPETTEN
V R IJ D A G 12 MEI 1961
Diederik van den Elzas, graaf van Vlaanderenvan
de tweede kruistocht naar Palestina teruggekeerd
Schotse vissers beschoten
in de IJslandse wateren
Amerikaans seismografisch
vaartuig in brand
EERSTE CHEMISCHE INDUSTRIE
mm
SS
Belastingvrije verkoop op
Zweeds-Deense veren
Zondag 14 mei MOEDERDAG
KUNSTHANDEL h
KENNEMEBLAAN55
(Van onze correspondent)
BRUGGE, De schone en goede stad
Brugge heeft haar .jaarlijkse heilige bloed
processie, een plechtigheid welke sedert
het einde van de dertiende eeuw bestaat
weer beleefd.
Maandag kwam Diederik van den El
zas, graaf van Vlaanderen met zijn krijgs
makkers terug van de tweede kruistocht
naar het Heilige Land. De aalmoezenier
van het Vlaamse kruisvaardersleger, Leo-
nius, abt van de Sint Bertinus abdij te
Sint Omaars was aan zijn zijde. Om zijn
hals droeg hij een smalle gouden ketting.
Daaraan hing een cilinder van kristal. In
die cilinder bevond zich een klein, acht
kantig vaasje. Dat bevatte enige druppels
bloed, afkomstig van het lichaam van de
Heiland en opgevangen door Jozef van
Arifnathea en Nicodemus toen zij de lijk-
wassing verrichtten.
Diederik van den Elzas, gehuldigd door
de magistraten en de bevolking van de
stad Brugge, schonk hun de relikwie, die
sedertdien in de daartoe gebouwde „Hei
lige Bloedkapel" wordt bewaard. Eens per
j ar wordt die relikwie in plechtige pro
cessie door Brugge gevoerd en van hein
de en verre komen dan de gelovigen naar
de stad van Memlic en Karei de Stoute,
van Jan van Eyck en Guido Gezelle, van
Gerard David en Maurits Sabbe om dit ge
beuren mee te maken.
Iets meer dan een half honderdduizend
inwoners heeft de stad, doch op de dag
van de processie zijn er zeker drie keer
zoveel bedevaartgangers binnen haar wal
len. Van overal zijn zij gekomen. Met auto
bussen uit Nederland, West-Duitsland,
Frankrijk en uit alle gewesten van Bel
gië. Met extra treinen, die kwartier na
kwartier het Brugse station binnenrolden.
Met auto's die men overal geparkeerd
vond en zelfs nog met kleine rijtuigjes, in
een stijl van welke men dacht dat zij zelfs
op het Vlaamse boerenland was uitgestor
ven.
Bruiloftssfeer
Heel Brugge leek versierd als voor een
bruiloft. Vlaggen, aan de huizen, spandoe
ken over de straten, vanen langs de gevels,
een meiboom op het Belfort, bloemen voor
de standbeelden en op de bruggen, tribu
nes op de markten, houten banken voor
alle estaminetten en stoelen op de trot
toirs.
De gemeentepolitie, in wonderlijke gala
uniformen met tressen en ridderorden,
ordecommissarissen met felkleurige ban
den rondom de arm, een kermis op een
der pleinen en op de meest onverwachte
plaatsen orgeldraaiers met op hun instru
ment een aapje en aan de overzijde
een zigeunerin met de centenbus en een
klein kind on de arm. En boven dat alles
uit klaterde het carillon. En omdat zij nu
eenmaal in deze twintigste eeuw mogen
leven, huilden straaljagers langs de blau
we voorjaarshemel, waartegen een frisse
bries grijze wolken dreef.
Bonte stoet
Dat is het decor van de processie, die
van de kerk van de heilige Salvator door
Brugge trok, een stoet van 2500 vrouwen
en mannen. Praalwagens, gendarmerie,
muziekkorpsen, weesmeisjes, leden van de
Broederschap van het Heilig Bloed, ama
teurtoneelverenigingen, ruiterverenigingen,
kortom een stoet, die twee uur nodig heeft
gehad om aan iedere kijker voorbij te
trekken. Eigenlijk is de gehele processie
een groot bewegingsspel geworden, dat
de Passie in afzonderlijke taferelen ver
telt en aanschouwelijk voorstelt. Natuur
lijk zou men critiek kunnen uitoefenen.
Hèt wonderlijke is echter, dat men tenslot
te alleen maar waardering heeft, eigen
lijk zelfs bewondering voor de overtuiging,
waarmee dit alles wordt gebracht. Stel
het u voor, zestig jonge meisjes in dunne
tunieken, met blote voeten in sandalen, die
twee uur lang door een ijzige voorjaars
bries lopen met de handen voor zich uit
gestrekt en die precies in de maat op ge
regelde tijden bepaalde bewegingen ma
ken. Men kon medelijden hebben met de
bazuinblazers die tientallen keren hun me
lodie zonder tegenaanblazen weggaven
(denk daarbij even aan Aïda, vroeger bij
de Italiaanse opera van meneer d'Hondt),
met het vrouwspersoontje dat op een klein,
fel steigerend ezeltje twee uur de vlucht
naar Egypte moest helpen verbeelden,
met de jongeman die als Jezus een kruis
wankelend over de Brugse keien moest
torsen.
A potheose
En dan te denken dat dit alles nog maar
voorbereiding was voor de apotheose van
de processie: de erewacht rondom de re
likwie van het Heilig Bloed. Toen herleef
den op zeker ogenblik de middeleeuwen
in het Brugge van heden. Koorknapen lie
ten wierookvaten slingeren en de doordrin-
REYKJAVIK, (IJsland) (UPI) Het te
Reyjkjavik verschijnende blad „Thjodvil-
jinn" bericht over twee incidenten welke
zich onlangs in IJslandse wateren hebben
voorgedaan. Volgens de krant had het
kustwachtvaartuig „Thor" vijf „oefen-
schoten" afgegeven en tenslotte een scher
pe granaat afgevuurd toen twee Schotse
vissersschepen zich binnen de territoriale
grens hadden bevonden.
Terwijl het schot met scherp was afge
vuurd, had men aan boord van de „Thor"
verbinding gezocht met de leiding van de
kustwacht aan de wal om te vragen of men
het vuur op de trawlers zelf moest ope
nen.
Functionarissen van het ministerie van
Tustitie hadden laten weten de overtre-
iing van de Schotse vissers daar niet ern
stig genoeg voor te achten.
(UPI) De „Janice Walker", een Arae-
kaans schip dat voor seismografische
'aarnemingen wordt gebruikt en explosie-
en aan boord heeft, drijft brandend in
e Golf van Mexico rond. De tien opva-
enden zijn op het zusterschip „Sharon
Walker" overgestapt. De bemanning
noest het schip in allerijl verlaten, om
dat men ontplofbare materialen aan boord
had. Volgens de laatste berichten brandt
de „Janice Walker" nog steeds.
gende geur vulde plotseling de straten.
Daarop kwamen dan de geestelijken, mon
niken, zangers van de Brugse parochies
en met zich voerden zij in wonderlijke ba
rokke schrijnen hun relikwieën: een doorn
van de kroon van Christus, het schrijn van
Sint Walburga, de arm van Sint Gilles, een
schitterend edelsmeedwerk dat de hand en
de voorarm van de heilige Barbara be
vatte enzovoorts. En dat alles was om
ringd door geestelijken in kazuifels en pij
en, die zo van een middeleeuws schilde
rij schenen gestapt. Bij hen bevonden
zich ook kardinaal B. J. Alfrink, de aarts
bisschop van Utrecht en mgr. P. A. Nier
man, de bisschop van Groningen. Toen
zij voorbij waren leek de betovering ver
broken. Doch de menigte haastte zich naar
de Burg, waar het relikwie van het Hei
lig Bloed nog eenmaal werd vertoond. Dat
was dan Fellini en Brueghel en Jeroen
Bosch in e e n verenigd. Op het balkon
van het gouverneurspaleis waren prinses
Paola en prins Albert van Luik versche
nen. Heel het plein, omringd door Goti
sche huizen, was vol mensen: de leden
van de stoet, politiemannen, geestelij
ken en ook de bedevaartgangers. Men zag
de grijze damp van de wierookvaten. De
muziek speelde een melodie. De bisschop
toonde de relikwie aan de menigte. Er
viel opeens een doodse stilte en bijna ie
dereen knielde neer op de stenen.
Snel was het plechtige ogenblik voorbij.
Het prinselijk paar reed weg, luid toege
juicht door de mensen. En vervolgens kon
men zien, waarover de diepbetreurde We-
rumeus Buning zich altijd zo verheugde,
plotseling waren de estaminetten met de
wonderlijke namen („De Vier Winden",
„De Meibloem", „De Blauwe Duif", „In
de Vogelpik") stampvol publiek. Men at
veel brood, met veel vlees, dat men in
kranten gepakt had meegebracht en men
dronk bier.
De gouverneur van de Nederlandse An
tillen, drs. A. B. Speekenbrink, heeft in
een plechtige vergadering van de staten
van de Nederlandse Antillen het zittings
jaar 19611962 geopend, waarbij hij erop
wees dat dit de laatste keer was, dat hij
als vertegenwoordiger van de Koningin
deze opening verrichtte.
Sprekende over de van Surinaamse zijde
geuite wens om een Rondetafel-conferen
tie te beleggen zei de gouverneur, dat de
staatsrechtelijke problemen van de Neder
landse Antillen momenteel niet van zoda
nig dringende aard zijn, dat daarvoor op
zeer korte termijn een conferentie tussen
de landen van het koninkrijk nodig wordt
geacht. De Antilliaanse regering was ech
ter niet ongenegen aan het verlangen van
Suriname tegemoet te komen. Daarbij is
uitdrukkelijk vooropgesteld dat de om
standigheden, waarin de Antillen verke
ren, wel van geheel andere aard zijn dan
die van Suriname. Door de positie, welke
de Antillen in de nieuwe Caraïbische or
ganisatie innemen, komt hun zelfstandig
heid in het koninkrijk meer tot zijn recht,
waardoor in meer rechtstreekse zin aan
het werk der organisatie zal kunnen wor
den deelgenomen.
De gouverneur verklaarde voorts dat in
de traditionele starre eenzijdigheid der
economische grondslagen op de Antillen
langzamerhand een wijziging ten goede
komt. Door de gezamenlijke pogingen van
land en eilandgebieden werden in de An
tillen reeds verschillende industrieën ge
vestigd en naar verwachting zullen er
meer volgen. Daar deze ontwikkeling gro
te kapitaalinvesteringen vergt zullen ech
ter ook offers moeten worden gebracht.
Voor de zich in de Antillen ontwikkelende
industrie is een associatie met de E.E.G.
van groot belang. Het overleg hierover, in
ternationaal, is moeizaam. De Antillen
vertrouwen er echter op dat een aanvaard
bare associatievorm kan worden gevon
den.
De Nederlandse zinkwitindustrie bestaat dezer dagen negentig jaar en is afge
zien van een kleine, soortgelijke onderneming van veel jongere datum te Barnevcld
gevestigd in het uiterste zuiden van ons land, namelijk Eijsden. Van 18781944
was er tevens een fabriek van diezelfde onderneming in Maastricht gevestigd. Omdat
lange tijd een belangrijk aandeel in de Nederlandse zinkwitproduktie werd geleverd
door de Maastrichtse fabriek, luidt de naam van deze zinkwitindustrie nog steeds: de
n.v. Maastrichtse Zinkwit Maatschappij. De Maastrichtse fabriek werd echter in 1944
ten gevolge van bevrijdingsacties gebombardeerd en verwoest.
De Belgische pionier ir. G. Rocour bouw
de in 1870 te Eijsden de eerste zinkwitoven,
en het heeft heel wat voeten in de Lim
burgse aarde gekost, voordat deze indu
strie waarvan men rampzalige gevol
gen voor de land- en fruitbouw van Eijs
den en omgeving vreesde toestemming
kreeg tot vestiging. Er was een persoon
lijk besluit nodig van koning Willem III
om aan ir. Rocour de vergunning voor de
bouw van twee oventjes en een stoom
werktuig van twee pk te geven. Het is
merkwaardig, dat juist een buitenlands in
dustrieel besloot in Nederland een chemi
sche industrie, ja zelfs de eerste chemi
sche industrie in ons land, op te richten.
Het feit, dat de Nederlandse octrooiwet
geving van 1807 haar betekenis in 1869
praktisch had verloren, alsmede de aan
wezigheid van goede arbeidskrachten in
het betrekkelijk arme hertogdom Limburg,
hebben waarschijnlijk mede deze keuze
van vestiging bepaald.
Het sinds de scheiding van België sterk
geïsoleerde en verarmde Limburg had de
belangstelling van het noorden verloren.
Daar ging de financiële interesse meer uit
naar de handel, de scheepvaart en de over
zeese gebieden, dan naar de industrie in de
zuidelijke provincies.
Het succes van ir. Rocour met zijn zink-
wit-industrie was van zodanige aard, dat
zijn bedrijfsingenieur ir. A. Degive zich in
1878 met twee vooruitstrevende Maas
trichtenaren associeerde, ter oprichting
van een zinkwit- en zinkoxydefabriek
Deze concurrentie-opzet heeft de heer Ro
cour spoedig ondervangen, doordat hij de
financiële belangen van de nieuwe onder
neming geheel aan zich trok. Uit de asso
ciatie onstond toen de tot heden toe ge
handhaafde naam n.v. Maastrichtse Zink
wit Maatschappij.
In dit Zuidlimburgse bedrijf werd het
zinkwit volgens een Amerikaanse metho
de, welke ir. Rocour tijdens een reis door
Amerika had leren kennen, direkt uit de
ertsen gewonnen. België, tot dan toe een
belangrijk Westeuropees centrum van
zinkwit-produktie - zinkwit wordt gebruikt
als produkt voor 4verven, rubber, kera
miek, glasindustrie, farmaceutische ar
tikelen. cosmetica, linoleum, lucifers, enz.
volgt nog steeds een Frans procédé,
de zogenaamde indirekte methode.
De heer Rocour heeft rond de eeuwwis
seling de plannen uitgewerkt voor de bouw
van een lithophone-fabriek, eveneens de
eerste in Nederland (lithophone is een
vervangingsmiddel van zinkwit). De op
volger van de in 1903 overleden ir. Rocour,
was de Belgische scheikundig ingenieur
F. Pisart. Hij heeft het bedrijf in Zuid-
Limburg uitgebouwd tot een concern van
wereldformaat. Naast de uitgebreide be
drijven van Maastricht en Eijsden verre
zen dochtermaatschappijen in België,
Frankrijk, Italië, Engeland en Spanje. Ir.
Pisart, die in 1942 in Amerika overleed,
was twee jaar daarvoor als president op
gevolgd door ir. J. Mirland, die met het
90-jarig bestaan van de Nederlandse zink
witindustrie zijn veertigjarig dienstver
band te Eijsden viert. Na de verwoesting
van de Maastrichtse zinkwit- en lithophoon
fabriek nam Eijsden de hele produktie in
gemoderniseerde fabrieken over.
Na de tweede wereldoorlog zijn onder
leiding van ir. Jac. Mirland geheel nieuwe
afzetgebieden gevonden voor de Zuid-Lim
burgse zinkwit-industrie. De afzetmarkten
in Oost-Europa vielen weg achter het ijze
ren gordijn, en daarom oriënteert de Ne
derlandse zinkwitindustrie zich thans op
de markten van Azië en Afrika; maar ook
naar Amerika wordt veel uitgevoerd. De
Maastrichtse Zinkwit Maatschappij heeft
een produktie, welke gemakkelijk de be
hoefte van heel Nederland kan dekken. De
groep van Westeuropese bedrijven, waar
van Zuid-Limburg de hoofdzetel vormt,
heeft een belangrijk aandeel in de wereld-
produktie van zinkwit.
De technische uitbreidingen van de zink
witindustrie in Eijsden zijn uiteraard van
spektakulaire aard geweest: in plaats van
het oorspronkelijke stoommachientje van
twee pk. beschikt de M.Z.M. thans over
een krachtcentrale, welke in 1960 meer
dan tien miljoen kwh. produceerde. Zij
heeft een eigen spoorlijnensysteem van
twaalf kilometer lengte tot Maastricht toe
en het fabrieksterrein in Eijsden omvat nu
meer dan 68 hektaren. De personeelsbe
zetting van het bedrijf bedraagt thans
rond 500 arbeiders, 100 beambten en een
vijftiental academici.
Ter gelegenheid van het negentigjarig
bestaan van de n.v. Maastrichtse Zinkwit-
maatschappij heeft de Commissaris der
Koningin in de provincie Limburg, dr. F.
Houben, meegedeeld dat de Koningin aan
de Maastrichtse Zinkwitmaatschappij het
predicaat Koninklijk heeft verleend.
De onderscheiding werd verleend mede
omdat deze industrie in alle opzichten een
modelonderneminp kan worden genoemd,
zo verklaarde de commissaris.
STOCKHOLM (TT) Een der scheep
vaartmaatschappijen die veerdiensten
over de straat van Oeresund tussen Zwe
den en Denemarken onderhouden over
weegt het Internationaal Gerechtshof in
Den Haag te betrekken bij de kwestie
over per 1 juni ingaande maatregelen
waarbij de belastingvrije verkoop van
dranken, tabak en chocolade op veerbo
ten en andere passagiersschepen op de be
doelde routes vergaand wordt beperkt en
in bepaalde gevallen zelfs geheel opgehe
ven. De scheepseigenaars vrezen dat door
deze maatregelen het aantal passagiers
aanzienlijk zal verminderen. Sommige voe
ren aan dat de baten uit de belasting
vrije verkoop onmisbaar zijn om de pas
sagetarieven zo laag mogelijk te houden.
(Van onze correspondent)
WENEN. In vrijwel alle westelijke landen klaagt men over de academische op
leiding, maar in Oostenrijk is de ontevredenheid wel het grootst. Dit blijkt onder meer
uit een schrijven dat de rectoren van alle universiteiten en hogescholen aan de re
gering hebben gericht en waarin zij verklaren dat de intellectuele toekomst van het
land zich in het grootste gevaar bevindt. Het aantal professoren en assistenten blijft
naar verhouding veel te klein tegenover de massa's studenten, die steeds meer toe
nemen. Vooral ook beschikt men over te weinig en te kleine collegezalen, bibliotheken
en laboratoria.
Grotesk zijn de toestanden aan de eco
nomische hogeschool van Wenen, waar el
ke morgen een twintigtal studenten reeds
om vijf uur in de rij staat. Wanneer de pe
del dan om half acht de poort opent, be
leggen zij de eerste plaatsen met hun ak-
tentassen. Drie potige jongens blijven ach
ter om die plaatsen te bewaken; de ande
ren gaan in het plantsoen wandelen. Zo
dra zij de professor zien aankomen, ren
nen zij naar de zaal, maar deze is dan
doorgaans al zo vol, dat ook de gereser
veerde plaatsen met geweld zijn bezet.
Vervolgens breekt opnieuw een veldslag
los om de eerste plaatsen en het duurt
dan gewoonlijk een kwartier voordat de
professor zich verstaanbaar kan maken.
Na het laatste gevecht verklaarde de rec
tor, professor Kerschagl: „Wanneer hier
in niet spoedig verandering komt, ga ik
college geven in het Wahringer plant
soen."
T elevisie
De zogenaamde „grote" collegezaal telt
vierhonderd zitplaatsen, maar de profes
sor voor sociale en economische geschie
denis heeft twaalfhonderd studenten die
zijn colleges moeten volgen, wanneer zij
door hun examen willen komen. Dergelij
ke toestanden heersen op alle Oostenrijk
se hogescholen, mede omdat de toeloop
van buitenlandse studenten zeer groot is.
Een derde van hen komt uit het Nabije
Oosten, voornamelijk uit Perzië, Turkije en
de Verenigde Arabische Republiek. Daar
deze ontwikkeling 't sterkst is op de tech
nische hogeschool van Wenen, moest hier
ten koste van alles een oplossing worden
gezocht en men vond er een die welis
waar niet bevredigend is, maar toch een
uitweg kan worden genoemd. Wanneer na
melijk professor Regler in zaal 17 college
in natuurkunde geeft, zijn alje zit- en staan
plaatsen bezet, maar een groot aantal stu
denten staat dan nog buiten. Om het col
lege toch te kunnen volgen, gaan zij twee
verdiepingen hoger naar een zaal waar
een televisietoestel staat opgesteld en door
middel waarvan zij de uiteenzettingen en
vooral de berekeningen kunnen horen en
zien. Men kan dit natuurlijk geen ideale
oplossing noemen, temeer omdat dit mas
sale bedrijf het persoonlijke contact tus
sen professor en student volkomen onmo
gelijk maakt. Het gevolg hiervan is boven
dien dat de hoogleraren nauwelijks kans
hebben om de begaafde studenten te leren
kennen, aan te moedigen en hen als hun
eventuele opvolgers op te kweken. De in
tellectuele toekomst is hier werkelijk in
gevaar.
Advertentie
Keuze uit 1001 werkelijk nuttige,
practische en luxe geschenken
Ouderdom en rust gaan hand in hand: Een stemmingsbeeld van een onzer
onvolprezen hofjes.
Er is een structuurplan voor de zuidelijke IJselmeerpolders verschenen, waarin
de toekomstige indeling van de Noordoostpolder, Oostelijk- en Zuidelijk Flevoland
en de Markerwaard in principe is vastgelegd. De polders gaan ook een rol spelen
in de ontwikkeling van de randstad Holland, in de verbetering van interprovinciale
wegverbindingen, in de industrie en in de recreatie. Het structuurplan, uitgebracht
door de Dienst der Zuiderzeewerken, voorziet voor het jaar 2000 vier agrarische
kernen, die landschappelijk zullen vervloeien in de omliggende gebieden. De polder
oever van het Veluwemeer zal een voortzetting zijn van de woeste grond op de
Veluwe. Zo zal het zuidelijk gedeelte van het Zuidelijk Flevoland en de Markerwaard
een stedelijk gebied worden als uitloper van de randstad, voortgaande tot het stedelijk
centrum van alle polders: Lelystad met 100.000 inwoners.
Hoewel deze prognose van de ontwikke
ling van het nieuwe Nederlandse grond
gebied vrij vast is omlijnd, wil het struc
tuurplan geen keurslijf zijn, waarin de vol
tooiing van de polders moet worden ge
perst. Volgens de dienst der Zuiderzee
werken is het structuurplan, dat aan na
dere inrichtingplannen voorafgaat, geheel
„open"; het zal worden gewijzigd als dit
noodzakelijk blijkt.
In 1979 tegelijkertijd met het 60-ja-
rig bestaan van de Dienst der Zuiderzee
werken kan de laatste dijk worden ge
sloten. Rond de eeuwwisseling kan de laat
ste polder, de Markerwaard, in stadium
van ontwikkeling zijn als waarin nu de
noordoostpolder verkeert.
Het structuurplan voor de polders is ont
worpen als basis voor de samenwerking
met de verschillende diensten, die mede
werken aan de totstandkoming van dit
nieuwe land en die belast zijn met de ont
wikkeling van de omliggende landsdelen.
Het zal worden geconcretiseerd aan de
hand van vijf factoren: het verband met
het omringende land, het communicatie
net, de structurele indeling van de polders,
de waterhuishouding en het landschap.
In de uitlopers van de randstad zullen
de polders dezelfde rol spelen als de ge
bieden tussen de randstad en Alkmaar,
Harderwijk en Arnhem. De randstad zal
op deze wijze ook uitgerekt worden naar
Lelystad, via het wegennet en het kanaal
tussen Flevoland en de Markerwaard.
De belangrijkste verkeersstroom door
het gebied zal volgens de verwachtingen
gaan in de richting zuidwest-noordoost
Een andere belangrijke stroom gaat langs
de zuidelijke rand van de polders. Aan
deze hoofdstromen wordt het verkeersnet
aangepast. Er komt een weg van Amster
dam via Muiderberg en Lelystad naar het
noordoosten van het land, die dit deel dus
met het hele westen verbindt. Een paral
lelweg is geprojecteerd van Amsterdam-
Noord via de Markerwaard naar Lely
stad, die verder via Kampen een verbinding
geeft met het oosten van het land. Een
derde belangrijke hoofdweg zal de verlen
ging zijn van rijksweg 30 van Arnhem
langs het Gooimeer naar Amsterdam
Voorts wordt rijksweg 27 van Utrecht langs
Huizen een belangrijke verbinding met de
kop van Noordholland (Hoorn). Voor het
recreatieverkeer van het westen naar de
randmeren en de Veluwe zal de weg Hui
zen-Harderwijk belangrijk zijn.
Een spoorweg zal kunnen worden aan
gelegd van Muiderberg naar Lelystad en
wellicht naar Kampen. Het kanaal van
Amsterdam naar Lelystad zal bevaarbaar
zijn voor kleine zeeschepen.
Voor de verzorging van de polders en
de uitlopers van de randstad moeten rui
me gebieden bij Lelystad en aansluitend
aan de randstad gereserveerd worden.
Een half miljoen mensen zullen zich in
deze gebieden kunnen vestigen.
Uiteraard zal in het vruchtbare gebied
met een oppervlakte van 48.000 hectare,
een groot deel voor de landbouw worden
bestemd. Voor de recreatie, en dan niet
alleen voor de bewoners van de polders,
zijn vooral de randmeren bestemd. Maar
ook het noordelijk deel van de Marker
waard zal een welkome vergroting bete
kenen van het Nederlandse recreatiege
bied.
Advertentie
modern of klassiek
Kiest uit onze grote
collectie
Geschenk voor de Prins. Prins Bern
hard heeft als voorzitter van de stichtine
.Spaans-, Ibero-Amerikaans en Portugees
Instituut" een geschenk van de Portugese
regering gekregen, eer kleurig wandtapijt
voorstellende een maaister die korenscho
ven bindt. Het is een in de provincie Alem-
teso vervaardigd handwerk. Op het kleed
zijn voorts symbolisch de produkten van
deze provincie, die de korenschuur van
Portugal wordt genoemd, voorgesteld.
