IK KGSÏTE t>UIZEK!!>
GULDEK!
3ANET1IM
WOBBO EN DE HOED
wm
PANDA EN DE PLASTIC PLASTIEK
>1
Pol le
U
1000 BROEKEN!
11
Ons vervolgverhaal
De levensroman van een Chinees meisje
door
„Spiegel der tijden",
een bijzondere rubriek
ROMEINS DAGBLAD OEFENT ZIJN
LEZERS IN OFFERVAARDIGHEID
N y Ion ondergoed
levensgevaarlij k
Russen in de kou
K
DINSDAG 16 MEI 1961
n w
jes/sfr*S
NIET I ZOEKEN
Met POLAROID
bent u goed af
Opticien WEBER
iiPBlMPiPPP
Mknl
35. Het is wel een hele hoge waterval en Pelli zegt: We hadden een veel
grotere aanloop moeten nemen! Misschien lukt het nog zegt Polle. Hij
gaat gauw aan Pin go zeggen, dat die volle kracht vooruit moet varen, zo
hard als de „Mary kan en Pelli gaat de anderen waarschuwen, want dat
moeten ze toch meemaken! Ademloos staren Pingo en Polle naar het gordijn
van water, waar ze naartoe varen! Het ruist en klatert van jewelste! Wat
zal er gebeuren?
1 34)
We durfden niet achterom te kijken
en te zwaaien. Iedereen was druk be-
1 zig al zijn bezittingen in te pakken.
Haastig pakte ik al mijn spullen bij
elkaar en liep naar de twee trucks die
buiten op ons stonden te wachten. Ie-
dereen scheen zich op de reis te ver-
heugen die ons een stapje dichter bij
de veiligheid zou brengen. Er werd
verteld dat er in Padang een schip
voor ons klaar lag dat ons naar
Australië zou brengen. Maar we wer-
den al gauw opgehouden door een
overstroming. Bereidwillig stelden en-
kelen hun kleren ter beschikking om
er de motoren mee te bedekken zodat
ze niet door het water konden worden
aangetast. Op zieken en kinderen na
i moest toen iedereen uit de trucks en
zo trokken deze door het overstroom-
de gebied terwijl mannen en vrouwen
5 tot hun middel door het water waad-
i den. Ook op het verdere gedeelte van
de route waren de wegert moeilijk be-
gaanbaar, waarbij ze ons nu eens
over steile berghellingen leidden en
dan weer door diepe dalen. We had-
E den ook enkele keren met motorpech
te kampen, maar dit vertraagde de
duur van onze reis slechts in geringe
mate, want onze chauffeurs kenden
E hun vak zeer goed. Intussen genoten
we van de prachtige vergezichten en
kwamen tot de conclusie dat Sumatra
E een heel erg mooi land was.
E Bijna achttien uur na ons vertrek uit
Peranap stonden de trucks plotseling
E met een ruk stil en hoorden we een
stem.
E De wachtposten die ons aanhielden,
waren er niet zo gemakkelijk van te
E overtuigen dat we evacués uit Singa-
E pore waren, want radio-Tokio had ten
E tijde van de evacuatie omgeroepen:
„Domme evacués, we beloven jullie
S een graf in de golven. Ieder schip dat
S de haven van Singapore verlaat zal
E nauwlettend in het oog worden gehou-
den." Daarom wilden de wachtposten
ons niet doorlaten, maar gelukkig
S kwamen er juist een paar Nederland-
se officieren aan met hun auto. Ze
hadden even tevoren het bericht ont-
S vangen dat onze groep er aankwam
E en waren gekomen om ons de weg te
wijzen. Een half uurtje later hielden
E we stil bij het ziekenhuis Sawah-Loen-
E to. Het was half drie in de nacht van
E de achtste maart.
E We waren enthousiast toen we de
E rijen veldbedden zagen die voor ons
S klaar stonden en lieten ons er uitgeput
op neervallen. De volgende morgen
E werd ik pas tegen negen uur wakker
E en merkte toen tot mijn verbazing dat
bijna de hele zaal leeg was. Drie pad-
vinders, twee Chinezen en een half-
S bloed, in keurige uniformen gestoken,
slenterden wat door de tuin, maar van
de groep die met onze trucks was mee-
gekomen was er niemand te zien. De
E verbazing moet duidelijk van mijn ge
il zicht te lezen zijn geweest, want een
van de jongens kwam naar me toe en
sprak me aan in een taal die mij vol-
komen onbekend was. Ze hadden alle
E drie veel plezier om de gebaren waar-
E mee ik vroeg waar het toilet was en
wezen mij de weg. Terwijl ik me
stond te wassen, ging een van de Chi-
E nese jongens vlug naar huis om zijn
zusje te halen dat Chinees kon spre-
ken. Hij kwam met haar terug toen ik
zat te ontbijten. Mak Choon Lian bleek
E ongeveer even oud te zijn als ik. Ze
was erg aardig en lachte verlegen,
wat volkomen overeenkwam met de
zachte glinstering in haar ogen. We
E waren allebei verrast dat we eikaars
dialect konden verstaan Zij vertelde
me dat de Chinezen op Sumatra Ne
ll derlands of Maleis spraken en dat
E slechts enkelen van hen zich in het
Chinees of Engels konden uitdrukken.
Choon Lian wilde graag weten hoe het
E kon dat ik de enige Chinese was in de
groep die juist was aangekomen en
daarom vertelde ik haar hoe wij uit
Singapore waren weggekomen, hoe we
E gebombardeerd waren en ten slotte op
Sumatra waren terechtgekomen. Ik
vertelde haar natuurlijk ook van onze
reis over land naar Padang. Toen ont-
S hulde ze mij dat al de anderen naar
de kerk waren, waarop ik haar vroeg
mij er ook heen te brengen. Toen de
dienst uit was, nam ze mij mee naar
haar huis. Op de weg er naar toe
kreeg ik al enigszins een indruk van
E de stad.
Sawah-Loento, dat in een dal gele-
gen was, omgeven door bergen die
zich tegen de lucht aftekenden, leek
mij de mooiste stad die ik ooit had ge
zien. Het scheen wel of wij in een an
dere wereld terecht waren gekomen.
Het ziekenhuis lag op een heuveltop,
vanwaar je de hele stad kon overzien,
een prachtige plaats.
Ik at die middag bij Choon Lian en
haar ouders, en daarna gaf ze mij een
paar jurken van haar en een stuk of
zes zakdoeken. Toen ging ze met me
mee naar een van haar vriendinnen bij
wie ik naar de radio mocht luisteren.
Het lag in de bedoeling om de vol
gende dag om twee uur 's middags per
trein uit Sawah-Loento te vertrekken.
Toen we aan het station kwamen, za
gen we tot onze verbazing een grote
massa mensen die gekomen waren
om ons uitgeleide te doen. Choon Lian
was er natuurlijk ook. Ze had een
mandvol koek, brood en andere be
nodigdheden voor mijn reis meege
bracht. Ze gaf me ook een geschre
ven en gefrankeerde envelop mee en
vroeg me te schrijven als het verblijf
in Padang te lang zou gaan duren of
als ik in moeilijkheden zou geraken.
Tenslotte gaf ze me de verzekering
dat ik altijd naar Sawah-Loento terug
kon komen: „Mijn huis is het jouwe
en je bent altijd welkom".
Waarom ging ik weg, zo vroeg ik
mezelf af. Het zou toch zo gemakke
lijk zijn geweest om daar in Sawah-
Loento te blijven, omgeven door zo
veel schoonheid en rust en door men
sen die zo goed en vriendelijk waren.
Maar ik had, weken tevoren, beslo
ten om naar India te gaan en boven
dien stond ik nog altijd onder militair
bevel. Het afscheid viel me zwaar en
ik had het met mezelf te kwaad tot
we in de trein zaten en het station uit
reden.
Het vooruitzicht dat we nu naar Pa
dang gingen om daar op een boot te
stappen die ons naar India zou bren
gen, maakte ons opgewekt. Ook de
prachtige streek, waar we doorheen
reden, werkte daartoe mee. Op een
gegeven ogenblik begon een man te
zingen.
Pack up your troubles in your
old kit bag.Van dit lied gingen we
over op een ander; iedereen zong mee
en toen hief iemand het bekende lied:
I'll pray for you, while you're away,
Each night and day, IT pray for
yeu, I'll pray for you, till troubles
c^ase, Then you and I will live in
pcöC6. 1 i
Deze woorderi waren ons allemaal
uit het hart gegrepen en werden er
stil van. Het meisje naast begon te
huilen. Evacuatie was haar liever ge
weest dan in Singapore te blijven en
in Japanse handen te vallen en drie
dagen voor haar vertrek was ze ge
trouwd. Maar ze was niet zeker van
de man die ze had achtergelaten. Zou
hij haar trouw blijven? Ik zag wel in
dat dit gesprek geen enkel nut had en
daarom bracht ik het op onze evacua
tie naar India of Australië waarmee
we bezig bleven tot we Padang bereik-
ten
Het begon al donker te worden toen
we aankwamen. De avond was kil,
maar aan de andere kant ook heer
lijk verfrissend na de lange en saaie
treinreis.
We werden naar gereedstaande am
bulance-auto's gebracht waarmee we
even daarna door de nauwe straten
reden, die vol vluchtelingen waren
Tenslotte kwamen we bij een groot
gebouw, waar we twee aan twee naar
binnen gingen. Toen we op een ri]
banken hadden plaats genomen kwam
er een lange Engelsman met een
baard binnen, die een lijst met namen
bij zich had. „Degenen wier naam ik
afroep gaan naar de kloosterschool
Ik ging met de anderen in eenrij
staan en toen mijn naam werd afge
roepen liep ik naar een gereedstaan
de truck. Het was maar een klein eind
je rijden naar de ingang van de kloos
terschool, waar we begroet werden
door twee zusters. We gingen met hen
mee door een lange gang, passeer
den de kapel en kwamen tenslotte in
de aula van de school. Tot onze grote
opluchting lagen daar ongeveer zes
tien matrassen keurig uitgespreid op
de vloer. Het was een ruime aula en
na onze ervaringen op de moeilijke
toetdie wij achter de rug hadden,
vonden we dat hij voor ons zelfs luxu
eus was ingericht. We praatten hon
derduit maar verloren tegelijk niet het
besef dat we in een noodtoestand ver
keerden. (Wordt vervolgd)
n
12
12-13. Ik heb een plan, grootvader!
zei Wobbo opgewonden, terwijl hij naar de
tafel stapte.
Een plan? vroeg grootvader. Wat be
doel je?
Wobbo wees op zijn fluit en legde uit,
wat hij bedacht had.
We zijn arm, grootvader, omdat ons
landje te weinig opbrengt. Ik wil naar de
stad gaan. en.met fluitspelen geld verdie-
nen; dan breng ik dat thuis en komen we
uit de zorg.' zei hij.
Grootvader legde z'n hand op Wobbo's
schouder en schudde het hoofd.
De mens is beter dan u denkt!
(Van onze correspondent)
ROME. In het algemeen kan gezegd
worden, dat onze dagbladen heel wat
beter zijn dan de Italiaanse. Naast de
oartijbladen, waarin er enkele zeer
lezenswaardig zijn (bijvoorbeeld de
Voce Republicana" van de republikein
se partij, een blad dat steeds veel begrip
toont voor Europese vraagstukken en dat
met uiterst bescheiden middelen toch
een behoorlijke culturele pagina weet
samen te stellen, en de wel heel erg
inkse, maar uitstekend geredigeerde
Pease Sera") kent men de zogenaamde
informatiepers. En daarvan valt nu niet
zo veel goeds te vertellen. Hun bericht
geving uit het buitenland is doorgaans
prima, zij hebben allen vaste medewer
kers in Parijs, Bonn, Wenen, New York,
Washington en Moskou en de grootste
bladen, de „Corriere della Sera" in Mi
laan, de „Stampa" in Turijn, de „Mes-
saggero", de „Tempo" en de „Giornale
d'Italia" in Rome hebben daarnaast een
aantal reizende redacteuren, die ons
goed op de hoogte houden van wat er
buiten de grote nieuwscentra gebeurt.
Vooral over Afrika is men hier beslist
beter ingelicht dan bij ons.
MAAR HET buitenlandse nieuws vult
tenslotte niet meer dan ten hoogste een
derde van de krant. En de euvels komen
pas aan het licht bij het binnenlandse
nieuws. Wie dat geregeld volgt, ontkomt
niet aan de indruk dat vrijwel al die grote
dagbladen zeer sterk onder de invloed
staan van bepaalde belangengroepen, die
in de meeste gevallen kunnen worden ge
ïdentificeerd als „de grote industrie".
Waar de Italiaan doorgaans vdtre van
behoudend-is, zou men uit die „toonaan
gevende pers" de indruk krijgen, in een
bijzonder conservatief land te leven. De
bladen weerspiegelen dus niet wat in het
volk leeft en -nog veel .minder kan men
zeggen dat zij hun lezers in democratische
geest opvoeden
ER IS echter een voorbeeld van een
blad, dat evengoed als de overige infor
matieve bladen eigendom is van een
groot-industrieel en toch aanspraak mag
maken op de naam „onafhankelijk". Dat
is de „Stampa", het grote dagblad van
Turijn, dat door deze politiek het meest
gelezen en beste blad van Italië is gewor
den. De „Stampa" is eigendom van de
familie Agnellis, de multi-miljardairs, die
tevens eigenaars zijn van de „Fiat"-fa-
brieken, van de grootste hotels in Turijn
en in de Piemontese Alpen en van ver
scheidene industriële ondernemingen in
Noord-Italië.
Maar er is een raad van toezicht, die
de richting van het blad waarborgt en die
richting is links-liberaal, ook al komen er
pers'onen van allerlei levensopvatting aan
het woord. Het blad heeft een aantal me-
Advertentie
Keuze uit meer dan
vanaf 19.75
OOK VOOR lONGENS
vanaf 10.
Gen. Cronjéstraat 40 44 - Haarlem
Telefoon 54479
dewerkers, die internationale bekendheid
genieten. We noemen slechts professor
Salvatorelli, de grootste kenner van de po
litieke geschiedenis van Italië (en van
Europa) na de Franse revolutie, professor
Jemolo, vermaard hoogleraar in het ka-
nonisch recht aan de universiteit van Ro
me, praktiserend katholiek, maar politiek
een links-liberaal èn een uiterst strijdbare,
Giuseppe Medici, de beste kenner van
Italië's landbouwproblemen, die herhaal
delijk minister van landbouw is geweest,
ex-president Luigi Einaudi, de hoogbejaar
de liberale econoom, gedurende vele jaren
directeur van de „Banca d'Italia" en van
1948 tot 1955 staatshoofd en anderen. Dat
de „Stampa" zo veel gelezen wordt is na
tuurlijk voor een groot deel te danken aan
die uitzonderlijke staf van medewerkers,
maar ook aan een zeer bijzondere rubriek,
die in Italië (en misschien ook elders)
nergens zijn weerga vindt.
School der solidariteit
De betrokken rubriek ^Spiegel der tij
den" genaamd, zou men kunnen aandui
den als „ingezonden stukken". Maar inge
zonden stukken vindt men in Italië, zo
goed als elders, in alle kranten. „De spie
gel" is iets geheel anders. Lezers zijn ook
hier aan het woord, maar hoe! Wij geven
een voorbeeld, dat het u duidelijk zal ma
ken. Op woensdag 22 maart schreef een
groepje Italiaanse arbeiders, in Rotterdam
gevestigd, aan „De Spiegel" over hun
voetbalclub, een amateurelftal, dat ge
regeld speelt tegen Nederlandse amateurs.
Maar, zo schreven de Italianen, „we ma
ken een wat povere indruk, omdat we
geen truien, voetbalschoenen en zo heb
ben; niets dan een bal en ook die is verre
van hieuw". Vrijdag, dus twee dagen la
ter, stuurde het secretariaat van de „Ju-
ventus", het elftal van Turijn en kam
pioen van Italië, naar Rotterdam een
nieuwe bal, schoenen en een volledige uit
rusting voor de Italiaanse amateurs van
Rotterdam. Een geval van solidariteit. Ja,
maar op diezelfde dag wees een lezer op
het geval van een dame, een ex-partisane,
die tengevolge van ontberingen geleden in
het concentratiekamp van Ravensbrück,
lijdt aan kalkgebrek in de beenderen en
nu, romp en benen in gipsverband, in een
ziekenhuis ligt. De betrokkene, een onder
wijzeres, had zich opgegeven voor deel
name aan een examen voor de hoofdakte
in Rome en is erg verdrietig omdat zij in
die toestand niet kan reizen. Onder het
ingezonden stuk lezen wij: „Wij gaven op
dracht aan de bond van ex-geïnterneer
den, de tijdelijk invalide dame per vlieg
tuig in gezelschap van een verpleegster
naar Rome te doen transporteren en daar
voor de duur van het examen op passende
wijze te doen verzorgen. Aan de betrokke
ne onze beste wensen en een boeket ro
zen! In een volgend ingezonden stuk vraagt
een man raad, hoe te handelen nu hij
heeft bemerkt dat zijn vrouw hem ontrouw
is! Hij zet het geval uiteen en de volgende
dag zal hij de antwoorden vinden van gees
telijken, van personen die in hetzelfde ge
val hebben verkeerd, van psychiaters. Ene
onderwijzer ui teen klein bergdorp wijst
op het geval van een tienjarigé jongen
lijdende aan leucaemie. De dokter geeft
hem nog zes weken te leven. De jongen
kan zich nauwelijks meer bewegen, maar
is geestelijk nog volkomen fit en weet niet
hoe erg zijn toestand is. Zijn grootste wens
is, naar de televisie te kunnen kijken. De
zelfde dag stuurt een Torinese firma haar
technici naar het betrokken dorp om daar
in een arm daglonershuisje gratis het mo
dernste televisie-apparaat te installeren
dat men krijgen kan.
„De Spiegel" helpt altijd
En zo gaat dat door, al jaren lang, dag
na dag. Voor ons journalisten is de „Spie
gel der tijden" een uiterst waardevolle ru
briek, omdat men daaruit het ware Italië
leert kennen, de noden der bevolking, de
problemen waarmee de mensen worstelen,
maar ook de antwoorden die anderen erop
geven. Voor de lezers is die rubriek een
ware leerschool der solidariteit. Het is al
lang gewoonte geworden om bij bepaalde
gelegenheden, zoals huwelijken, geboorten,
sterfgevallen, een bedrag aan de redactie
van „Spiegel der tijden" te sturen ter leni
ging van andermans nood. Maar boven
dien blijkt telkens weer, dat de mensen
veel beter zijn dan men gewoonlijk denkt,
dat er honderden en honderden bereid zijn
tot geven, niet alleen geld, maar wat vaak
nog meer betekent: medegevoel, goede
raad en sympathie. Dit is een rubriek die
een tegengif vormt tegen zoveel bedroe
vende dingen, die we in de kolommen van
een dagblad vinden. Want de „Spiegel"
helpt steeds, ook in de vreemdste geval
len. Ik herinner mij maar één voorbeeld,
waarin een verzoek werd afgeslagen. Een
jong meisje vertelde, dat zij zo heel erg
van paarden hield; zij had een mooi stuk
land, een stal bij het landhuisje van haar
ouders, maar nu zou zij graag nog een
paard hebben, een mooi, jong rijpaard.
Om de een of andere reden werd ook dat
„ingezonden stuk" opgenomen en dagen
lang kwamen er sarcastische antwoorden,
waarvan het aardigste dat was van een
jonge advokaat, die vond dat het meisje
met haar tijd mee moest gaan en dat men
tegenwoordig veel meer heeft aan een flin
ke racewagen of aan een aardig sport
vliegtuigje dan aan zo'n ouderwets paard.
Advertentie
POLAROID zonnebrillen
zuiveren zonlicht van hin
derlijk reflecterende
straling.
toont u de complete
POLAROID collectie
Grote Houtstraat 166
bii de Houtbrug
ff
ft
Nylon-ondergoed zal wellicht in de
toekomst verboden worden voor het
vrouwelijk personeel van allerlei fa
brieken en magazijnen, waarin licht-
ontbrandbare stoffen zijn opgeslagen.
Op een conferentie van de Engelse
Vereniging ter voorkoming van Be
drijfsongevallen is namelijk door een
bedrijfsveiligheidsexpert, John Howlett,
onthuld, dat de lichaamsbewegingen
van mensen die nylon-kleding dragen
vonken kunnen veroorzaken, die licht
ontvlambare stoffen en gassen kunnen
doen ontbranden. Howlett zei dat proe
ven met vrouwen hebben uitgewezen,
dat de combinatie van nylon-ondergoed
en leren schoenen reeds na 25 voetstap
pen statische elektriciteit kan opwek
ken met een spanning van 500 volt:
ongeveer het dubbele van de normale
netspanning. (U.P.I.)
T#
?•-. -
GO*. HAITÏN TOONOM
8. Toen de klerk een miljoen had uitgeteld, schoof
hij de forse stapel bankbiljetten met een zucht naar
Joris. „Hoe wilt u ze meenemen?" vroeg hij. „In die
kist?" „Geen sprake van!" riep Joris ontzet. „U ziet
toch, dat deze kist gehavend is? Er zit een groot gat
in, waaruit ik mijn geld zou kunnen verliezen! Nee,
ik draag het liever in de hand, dat is veiliger!" „Ja,
ja, helaas! Wat jammer, dat u dat gat niet eerder
hebt ontdekt," zei de klerk, opnieuw in tranen uitbars
tend. „Nu betekent het een zwaar verlies voor ons be
drijf!" „Niet half zo zwaar als voor mij!" riep Joris
smartelijk uit, „denk niet, dat met geld ooit de kunst
waarde van mijn meesterwerk, mijn Pompo, vergoed
kan worden! Ach, hoe kunt ge om die paar armzalige
duiten jammeren, terwijl mijn gevoelige kunstenaars
ziel om hogere waarden weent!" „Huil maar niet meer!
Hier is je beeldje terug!" riep op dat ogenblik Panda,
die om de hoek kwam snellen. „Zijn jullie nu niet blij?"
Nu, de blijdschap van de klerk was duidelijk. Maar het
gezicht van Joris stond nogal vreemd. Hij klemde de
verzekeringssom tegen zijn borst en staarde met grote
ogen naar het plastic beeldje, dat Panda hem toestak.
Nog slechts enkele dagen en het is
weer Pinksteren. Herinnert u zich nog,
hoe het vorig jaar was, toen op eerste
Pinksterdag overal langs de kust tem
peraturen van 25 tot 27 graden geme
ten werden en toen het op het over
volle Zandvoortse strand zo warm was
dat velen, zoals deze meisjes in hun
fleurige zomerkleding verkoeling zoch
ten bij hete patat en nassïballen!
in de schaduw van de eethuisjes aan
het Kerkplein. Of het ditmaal ook zo'n
zomerse Pinksteren zal worden?
Blijkens het Russische persbureau Tass
is het nieuwste strategische artikel van de
V. S. de bontmantel.
Tass meldde, dat de Russische autoritei
ten in de V. S. van een niet-genoemde
Amerikaanse firma 20.000 namaak-bont-
jassen hadden gekocht. De verscheping van
deze partij is echter door de Amerikanen
in Stockholm en Londen stopgezet, omdat
gebleken was. dat de mantels op de lijst
van strategische goederen staan, die niet
naar Rusland mogen worden uitgevoerd-
Copyright P
B Bo* 6 Co
35-f?
i
