DE GENESTET, BLIJMOEDIG VERTROOSTER DES
VOLKS, EEN EEUW GELEDEN OVERLEDEN
Shadows' of de echtheid der schaduwen
IBbiIziehII
Radio-uitzending van de
Figaro onder Giulini
De best verzorgde vijftig
boeken van 1960
Nederlands Ballet in het Openluchttheater
Impressies van de realiteit ter
bezinning op de speelfilm
Zoon van Willem Elsschot
bezit nieuw romanbegin
van zijn vader
t
VRIJDAG 30 JUNI 1961
De Waternimfvan
A chard
WAAR EN HOE
Dr. W. Drees 75 jaar
VhHSHBP....
Feest voor het oog
Beeldschermer
De Duitse pers en de
televisie
De radio geeft zaterdag
T elevisie pro gramma
Petrus Augustus de Génestet overleed op 2 juli 1861, morgen dus juist honderd
jaar geleden, nog geen 32 jaar oud. En reeds had hij zijn vrouw ten grave ge
dragen en zijn enige zoontje van nog geen jaar. Om gezondheidsredenen had hij
zijn ambt hij diende als remonstrants predikant een kleine gemeente te Delft
reeds moeten neerleggen. „De wrede kwaal die langzaam moordt als sluipend
gifj en wis als 't grievend staal" heeft aan het leven van een jonjje vrouw en
aan dat van een veelbelovend predikant en dichter een voortijdig einde gemaakt.
De Génestet
ENIGE JAREN na zijn dood gaf een
ondernemend uitgever een De Genes-
t et-s ch e ur k al end er in het licht.
Een vruchtbare gedachte.' Talloze gedicht
jes van de jong gestorvene werden door
een vorig geslacht gekend en bewonderd
en nóg zijn er ongetwijfeld velen die her
kennend zullen knikken, wanneer zij dicht
regels horen als: Ik heb een vriend met
ijzren hand; werken en denken en leeren
is leven; Levenslust is 't ware leven; Poë
zie schuilt overal mijn vrinden; Daar is
een tijd van komen, daar is een tijd van
gaan; U volgen op uw levenspaên twee
Englen die u gadeslaan; Een kruis met
rozen is 't menschenlot; O land van mest
en mist, van vuilen, kouden regen; Daar
is geen Priester die Hem verklaart en zo
vele, vele andere.
EN DAN ZIJN DAAR voorts nog de
Leekedichtjes, waarin de dichter
wil laten zien hoe niet-theologen stonden
tegenover de brandende theologische vra
gen van zijn tijd. Men bedenke dat Bus
ken Huet juist zijn Brieven over den Bij
bel had gepubliceerd, dat de Leidse hoog
leraar Scholten hemelbestormende dingen
had gezegd over de vrije wil, dat het mo
dernisme zich baan brak. In korte, dik
wijls geestige, maar nimmer kwetsende
sneldichtjes, die soms in de verte aan die
van Huygens doen denken, nam de jonge
prédikant stelling tegen veel wat door tra
ditie als het ware geheiligd scheen. „Ver
los ons van 'der. preektoon. 'Heer! Geef ons
natuur en waarheid weer!" is een gevleu
geld woord gebleven in Nederland.
PETRUS AUGUSTUS De Génestet was
Amsterdammer van geboorte. Zijn vader
heeft hij nimmer gekend; zijn moeder
stierf toen hij nog een kind was. Zijn
grootmoeder te Breukelen nam het wees
kind op en verzorgde hem tot hij rijp was
voor een kostschool te Barneveld. In 1843
vertrok de veertienjarige wees naar zijn
geboortestad om daar de Latijnse school
te bezoeken. Hij woonde toen bij zijn oom
en voogd, de schilder Kruseman op de Kei
zersgracht bij de Huidenstraat. Vier jaar
later deed hij trillend en bevend staats
examen en slaagde, geheel tegen zijn eigen
verwachting in. Een studiehoofd heeft Pe
ter nooit bezeten. Ook aan het Athenaeum
Illustre, de voorloper van de Amsterdamse
universiteit, onderscheidde hij zich meer
door zijn opgewektheid en beminnelijkheid
dan door studiezin. De Remonstrantse stu
denten hadden een eigen vereniging, waar
in hij hogelijk werd gewaardeerd en het
Amsterdams Studenten Corps benoemde
hem weldra tot redacteur van de Alma
nak. Dat hij daarin ook zelf publiceerde,
spreekt vanzelf. Uit zijn studentenjaren da
teren zijn beide grote, als voordrachten
geschreven gedichten Fantasio en De
Sint Nicolaasavond met het speelse
Land van Kokanje er in, toentertijd
in hoge mate actueel, omdat Koning Wil
lem II, die meer praal ten toon spreidde
dan enig Oranjevorst voor en na hem, op
6 december jarig was. Sinterklaas en de
lintjesregen vielen dus samen! En die re
gen viel overvloedig!
IN 18S2 WAS De Génestet proponent ge
worden bij de Remonstrantse Broeder
schap. Een tijdgenoot tekent dan het vol
gende portret van hem:
„De Génestet was een aardig, jong pro-
ponentje; zijn figuur, zijn gelaat, alles was
even fijn en tenger, schier kinderlijk; de
krullende haren omwuifden zijn flink,
schoon gewelfd voorhoofd; zijn welgevorm
de mond was steeds tot een halven glim
lach ontplooid; zijne goede, eerlijke oogen,
soms droomende, soms tintelende van vuur
kwamen schalk onder de wenkbrauwen te
voorschijn, de witte das was los gestrikt
en hing met breede, lange punten af; zijn
geheele voorkomen was even behagelijk en
innemend als zijn jeugdig gelaat."
DEZE JONGE EN SCHIJNBAAR door
het Lot zo bevoorrechte predikant trad in
hetzelfde jaar 1852 in het huwelijk met een
Bloemendaals meisje, Henriëtte Bienfait en
werd te Delft bevestigd door zijn leermees
ter des Amorie van der Hoeven. Aanvan
kelijk ging alles goed en het geluk lachte
het jonge gezin toe. Toen kwamen de hui
selijke rampen: de slopende ziekte zijner
vrouw, sterk verergerd na de geboorte van
het vierde kind, de eerste zoon. En wel
dra bleek ook zijn eigen gezondheid aan
getast. Twee jaar na de dood van vrouw
en zoon droegen zijn vrienden ook hem
naar zijn laatste rustplaats, waar zij later
een eenvoudig monument plaatsten met
zijn naam en het motto van een zijner be
kendste en meest bewonderde gedichten,
Het Haantje van den Toren. Dat
motto luidde: Fiat Voluntas, Uw wil ge
schiede.
DE TEGENWOORDIGE tijd beschouwt
De Génestet niet als een dichter van gro
te betekenis. Zijn roem heeft eigenlijk ge
duurd tot de Tachtigers de strijd aanbon
den met de predikantenpoëzie en in de
Grassprietjes van Cornelis Paradijs krijgt
ook De Génestet een veegje uit de pan.
En hij is dan ook in vele opzichten een
man van het Victoriaanse tijdperk. Als hij
Heine's Schlachtfeid bei Hastings vertaalt,
slaat hij braaf enige regels over waarin
gesproken wordt over kleine littekens op
de schouder van de ridder „Denkmaler der
Lust" door zijn geliefde „hinein gebissen."
Maar leggen wij zijn werk naast dat van
mannen als Ten Kate, Beets, Ter Haar,
Borger en consorten, dan blijkt het daar
ver boven uit te steken. De Génestet is
in vergelijking tot deze heren fris en jolig
in zijn luimige gedichten, eenvoudig en ge-
„De Waternimf" van Marcel' Achard, dat
door Ferdinand Sterneberg werd vertaald,
wordt geregisseerd door Kees van Iersel.
De Waternimf is de naam van een binnen
vaartschip, dat de rivieren van België en
Frankrijk bevaart. Aan boord van dit
drijvende eigen wereldje leven vier men
sen een afgesloten bestaan. Hun aparte
leven en hun conflicten worden door Mar
cel Achard met poëtische fantasie beschre
ven. De VARA-televisie zendt dit spel uit
op donderdag 6 juli om 21 uur).
voelig in zijn ernstige. Bij hem is geen
sprake van lege woordenpraal; men voelt
de eerlijke en bezielde mens achter de be
perkte dichter. Vooral als hij zijn eigen
grote gedichten voordroeg, steeg hij uit bo
ven de middelmaat van zijn tijd. „Hij
sprak," vertelt de schilder Bosboom, „zijn
publiek in verzen aan en hield het een
uur lang aan zijn lippen geboeid. Dat was
geen verhandeling, geen lezing, geen voor
dracht van een gedicht het was een
springende fontein van verzen, het was een
jong, opgewonden, bezield, schitterend im
provisator."
MAAR HET LIJKT waarschijnlijk dat
het grote publiek de jonge dichter-dominee
toch in de eerste plaats liefhad om zijn
ernstige gedichten, waarvan enkele ons
ook nu nog kunnen ontroeren, om zijn ge
dichten ook waarin hij durfde gewagen van
d'e raadselen van schepping en leven. Daar-
(Leekedichtjes 1)
Niet in de scholen, neen, heb ik gevonden,
En van geleerden, och, weinig geleerd;
Wat ons de wijzen als waarheid verkonden,
Straks komt een wijzer, die 't wegredeneert.
't Leven alleen is de school van het leven,
Levens-ervaring het heilige boek,
God! door Uw wijzenden vinger geschreven,
Daar ik niet vruchtloos de waarheid
(in zoek.
Zelf moet gij 't zoeken en zelf moet gij
('t vinden
Mensch, in uw hart, in het Woord, in
(uw lot,
Anders zoo spelen de wervlende winden,
Mensch, met uw hart, uw geloof en
(uw God.
(1857)
Het overgrote deel van het radiopro
gramma op 5 juli is ingeruimd voor de
volledige uitvoering van Le Nozze di Fi
garo van Mozart zoals die in het Holland
Festival is uitgevoerd. De eigen opname
die op deze woensdagavond in een geza
menlijk programma wordt uitgezonden
zal op 3 juli tijdens de opvoering in de
Amsterdamse Stadsschouwburg worden
geregistreerd.
Graziella Sciutti is Susanna. De rol van
Graaf Almaviva wordt door de bariton
Hermann Prey vertolkt, die van Gravin
Rosina door de Oostenrijkse zangeres Eli
sabeth Schwarzkopf. Onze landgenote Mi
mi Aarden, die vast verbonden is aan de
Opera in Hamburg, is Marcellina.
Dr. W. Drees hoopt op woensdag 5 juli
zijn 75ste verjaardag te vieren. Op zijn
65ste en op zijn 70ste verjaardag werd
deze voor Nederland en voor de democra-
tisch-socialistische beweging zo belang
rijke figuur tijdens massabijeenkomsten
gehuldigd, maar ditmaal zal dr. Drees
naar zijn wens het verjaarsfeest rustig in
de familiekring kunnen houden. De VARA
wijdt aan deze verjaardag op 5 juli twee
uitzendingen. Om tien minuten voor zeven
zal de rubriek „Dingen van de dag" in het
teken van deze bijzondere verjaardag
staan, terwijl later op de avond en wel
om 21.35 uur een „Gesproken portret" van
dr. W. Drees zal worden uitgezonden.
Eduard Messer schreef hiervoor de tekst.
Ook in het VARA-televisieprogramma
wordt aandacht aan de 75ste verjaardag
van dr. W. Drees geschonken. Ter gelegen
heid van deze bijzondere verjaardag komt
Laurens ten Cate met de camera en de
microfoon thuis bij dr. W. Drees. Het is
de zesde afleving in de serie Thuis bij
(donderdag 6 juli van 20.2021.00 uur).
In het Stedelijk Museum te Amsterdam
is de expositie van „De best verzorgde
vijftig Boeken van 1960" geopend door mr.
D. Giltay Veth, voorzitter der voor deze
jaarlijkse selectie door de Commissie van
de Collectieve Propaganda voor het Neder
landse Boek ingestelde jury.
In zijn openingswoord pleitte de voorzit
ter der C.P.N.B., de heer G. Lubberhui
zen, voor het inschakelen van de ontwer
pers ook voor het pcketboek. Nu de pocket
boeken in enorme oplagen ook bij een
groot aantal mensen in huis komen, die
wellicht vroeger niet of nauwelijks met
het boek als bezit in aanraking
kwamen, is het volgens de C.P.N.B.-
voorzitter van belang dat die boeken
er inderdaad ook goed uitzien en giped
technisch gesproken leesbaar zijn.
Maar, zo verzuchtte hij, niet alleen veel
lezers zijn er die nog te weinig oog heb
ben voor het goed uitgevoerde boek, ook
helaas veel uitgevers zien het niet of heb
ben er het geld nog niet voor over.
De juryvoorzitter wees er op dat dit
maal voor het eerst bij al de vijftig uit
verkoren boeken de verzorger der typogra
fie een professionele boekverzorger is ge
weest. Hij constateerde hieruit dat bij de
Nederlandse uitgever een toenemende nei
ging valt te bespeuren om de professionele
boekverzorger in de produktie van zijn
boeken te betrekken. Tot de beste vijftig
behoort onderandere de door Mart Kern-
pers geïllustreerde en typografisch
verzorgde bijbel, uitgegeven door het Ne-
derlandsch Bijbelgenootschap. De exposi
tie duurt tot en met 9 juli.
in kon de eenvoudige burger van zijn tijd
zichzelf terugvinden. Ook hij kon zuchten:
wij weten weinig te weinig, Heer. Ook
hij kon troost vinden in het geloof dat
niemand Hem vergeefs zoekt op aard. Men
mocht dan van andere zijde verklaren dat
De Génestet „te naauwernood meer een
christen" heten mocht en de verwachting
uitspreken dat hij, ware hij in het leven
gespaard, de banden met de kerk zou heb
ben doorgesneden, wie zijn Dichtwerken nu
nog eens doorbladert vindt daar overal en
telkens opnieuw de bewijzen van een diep
religieus gevoel, weinig kerkelijk wellicht,
maar waarachtig en van edel gehalte.
OOK ZELF HEEFT hij gevoeld dat hij
te veel gevangen bleef in wat hij zelf
noemde „mijn Onder-onsjes", „verzen die
zich bewogen binnen een kring van ge
dachten en gevoelens, niet zeer ruim, niet
zeer hoog en vrij alledaags, familie-poë-
zie voor ieder begrijpelijk, gemoedelijk,
niet te diep, niet te stout, voorgj ook niet
raar of onstichtelijk." Zo hem een langer
leven was vergund, zou hij zeker andere
wegen bewandeld hebben. Nu herdenken
wij hem meer als een blijmoedig, inne
mend, soms luimig, gelovig mens dan als
een groot dichter. En als wij zijn poëzie
moeten typeren, komen woorden als: fris,
gemakkelijk, bevallig, melodieus en vloei
end vanzelf in ons op. Door deze eigen
schappen heeft de beminnelijke De Génes
tet duizenden getroost en verkwikt.
Dr. P. H. Schroder
De eerste voorstelling van dit seizoen in
het Openluchttheaier in Bloemendaal
wordt morgenavond, zaterdag 1 juli, gege
ven door Het Nederlands Ballet onder
leiding van Sonia Gaskell.
Het programma bestaat voornamelijk uit
populaire werken van het repertoire- De
Holland Festival balletten zijn namelijk
uitsluitend geschikt voor de zaal.
De voorstelling wordt geopend met Les
Sylphides. in de choreografie van M. Fo-
kine, op muziek van Fr. Chopin met in de
hoofdrollen Marianne Hilardes. Alexandra
van Rhijn. Irene de Vos en Peter Appel;
voorts het corps de ballet.
Daarna volgt La Somnambule (De Slaap
wandelaarster), choreografie van George
Balanchine. muziek V Bellini. De titelrol
wordt gedanst doo* Leonie Kramer, de
rol van de dichter door Billy Wilson, de
Het Nederlands Ballet in „Les Sylphides"
baron door Karei Shook, de coquette door
Sonja Beers. Aan dit ballet werkt het
voltallige corps de ballet mede.
Na de pauze volgt het bekend Gradua
tion Ball, het vrolijke cadettenbal, in de
choreografie van David Lichine en op de
speelse muziek van Johan Strauss. In dit
ballet treedt de volledige groep op.
De muzikale begeleiding geschiedt op
twee vleugels door André Presser en Joop
Stokkermans.
Het bestuur van de Stichting Openlucht
theater Bloemendaal heeft voor deze voor
stelling 200 plaatsbilietten beschikbaar ge
steld voor leerlingen van de middelbare
scholen teneinde hen in kennis te brengen
met net beste Nederlandse ballet in de
prachtige omgeving van het Bloemendaalse
openluchttheater.
ss
DAAGS NA DE eerste vertoning in de
filmweek Arnhem is de film „Shadows"
van John Cassavetes ingezet in een der
grote Amsterdamse theaters. De toeloop
overtreft de verwachtingen. De film ver
dient die belangstelling. Ze heeft, zoals in
dertijd vastgesteld, een experimenteel ka
rakter, dat kan doorwerken als een ver
nieuwing, in elk geval als een heroriën
tering op de wezenlijke kracht van de
filmkunst. Men kan „Shadows" beschou
wen als een voortzetting van het werk van
Ben, de „moeilijke jongen", uit de film „Shadows". Zijn vertolker is
Ben Caruthers.
de groep jonge Engelse filmmakers, die
in „Free Cinema" het leven van alle dag
als uitgangspunt namen voor de uitbeelding
van de werkelijkheid. Zij hadden genoeg
'van het opgesmukte relaas, dat vele
speelfilms van de realiteit wensen te ge
ven, ze kantten zich tegen de onwaarach
tigheid in de filmproduktie. Toch gingen
zij niet zo ver als Cassavetes heeft ge
daan. Zij beperkten zich tot documentai
res. Zij lieten het leven zelf een rol spe
len en gaven het door de montage, door
hun ingrijpen achteraf, een bepaalde sug
gestieve vorm, die de kern van wat zij
wensten te openbaren, raakte. Zo ont
stond „Piccadily Circus" om een van hun
films met name te noemen, de afbeelding
van het grote stadsvermaak laat in de
avond, waaruit de leegheid, maar ook de
eenzaamheid, tevoorschijn kwam. Zij wil
den ermee betogen, dat de werkelijkheid,
wanneer men haar observeert, voldoende
dramatische inhoud heeft om te boeien.
Hun film was een verwijt, maar nog geen
toegepast verwijt zoals Cassavetes met
Shadowsrealiseerde.
BIJ DE BESPREKING van „Shadows"
is in eerste instantie de nadruk geheel ko
men te liggen op de verrassende filmvorm.
Toch wordt die pas geheel begrijpelijk,
wanneer men ook weet wat de filmer ons
heeft mee te delen. Hij haalt zijn dramati
sche stof uit een door sterke familieban
den gebonden negergezin. Twee broers en
hun zusje, dat een blanke huidskleur heeft.
Een der broers beweegt zich in de wereld
van de jazz. Zijn vriend is zijn trouwe
menager. De andere broer loopt zijn
tijd ie verdoen met een stel vrienden.
Zij drinken hun biertjes en zitten achter
de meisjes aan. Hun zusje wordt verliefd
op een aardige jongeman. Hij neemt haar
mee naar zijn huis. Hoewel zij er een sterk
verzet tegen voelt, geeft ze zich aan hem.
Maar wanneer de jongeman haar thuis
brengt en hij ontmoet de broers, is zijn
reactie er even een van schrik. Het meisje
is een negerin en dat beseft hij nu. Die
kleine snelle reactie is voor de oudste
broer voldoende om hem de deur te wij
zen. De jongeman wil nog proberen zijn fout
goed te maken. Hij wordt niet meer ge
accepteerd: hij kan het meisje nooit ge
lukkig maken.
Daaromheen speelt het leven van de
broers, hun moeilijkheden aan werk te
komen en hun invloed op elkaar. Zij sla
gen er op een ontroerende wijze in elkaar
door de zwarigheid heen te slepen. Ook
de jongste broer, op het oog een nozem,
gedraagt zich niet buitennissig in het mi
lieu van zijn familie, waarin de muziek en
litteratuur een belangrijke plaats bekle
den. Tenslotte wordt hij het rondhangen
beu en wanneer hij bij een vechtpartij
eens flink is afgedroogd, besluit hij het
op een andere manier te gaan proberen.
Of hem dit lukt blijft onbekend, want met
het beeld van de naar huis slenterende
knaap sluit Cassavetes zijn impressies
voor ons af.
DE BESTE KARAKTERISTIEK van de
ze film is, geloof ik wel, dat zij een im
pressie is. Daar draagt dan de experimen
tele vorm toe bij, omdat Cassavetes niet
heeft gefilmd met de gebruikelijke, op de
perfectie ingestelde effecten noch met een
maximum aan technische hulpmiddelen.
Hij heeft het rauwe, werkelijke leven wil
len betrappen en het zo, zonder opsmuk
vastgelegd. Vandaar dat hij steeds in de
realiteit filmt, op straat, op stations,
of in zo reëel mogelijk nagebootste
bars en huiskamers. We krijgen dus een
copie van het werkelijke leven, waarin de
spelers ook al natuurgetrouw te werk
gaan, omdat zij hun tekst improviseren en
slechts bekend zijn met wat er aan hande
ling van hen wordt verwacht. Dat levert
ogenblikken op van zeldzaam indringende
kracht, wanneer hun talent beantwoordt
aan wat een situatie van hen vraagt. Bij
zonder zuiver is de zogenaamde verlei
dingsscène, of beter gezegd, het samen
zijn erna, wanneer het meisje reageert
met de bewustwording, dat zij de man,
aan wie ze zich gaf, nauwelijks kent en
dat hun daad daarin ook geen verandering
heeft gebracht. Ze wil niet dat hij haar
thuis brengt. Hij begrijpt dat hij haar toch
thuis moet brengen. Het is een subtiel
aangevoelde situatie, die notabene zijn
verwijdering tot gevolg heeft, een stukje
film van het zuiverste water. Van zulke
gevoelsmomenten zit de film vol. Ze heeft
een natuurlijkheid, die op echtheid steunt.
De dialoog is die van het dagelijkse leven.
De enscenering doet nergens gewild aan.
Lelia (Lelia Goldoni) en Tony
(Anthony Ray).
WAT „SHADOWS" echter door het im
pressionistisch karakter tegen heeft is het
gebrek aan continuïteit. Men wordt ge
troffen door de oprechtheid en de natuur
lijke accenten, maar daarmee blijft men
niet altijd genoegen nemen. Zo'n film be
staat te veel uit toevalstreffers. Wie de
perfectie nastreeft sluit die uit. Vandaar
dat men na „Shadows" verlangt naar de
toepassing van wat Cassavetes betoogt op
de speelfilmproductie.
Daarin komen zoveel kwalijke produkten
voor, dat het nodig is af te zien van de
verdraaiing der werkelijkheid, de feitelijk
heden, die verzonnen zijn, de onechtheid,
die geen werkelijke drama's schept. Men
is in de speelfilm genoegen gaan nemen
met een werkelijkheid, die men het pu
bliek wil opdringen zonder er moeite
voor te doen haar te laten beantwoorden
aan wat erin wordt verdrongen of op
een zijspoor gerangeerd: echtheid, waar
heid. Men vergelijke maar eens de nozem
in „Shadows" en de grootspreker in Cha
brol's „Voetstappen zonder spoor. „Beide
acteurs spelen hun type uit, maar met
welk een verschil in bezinning op de waar
de der verschijningsvormen en met welk
een verschil in eerlijkheid. Cassavetes geeft
zijn nozem een functie zonder dat hij kan
overheersen Chabrol lijkt zijn film wel
om de van dynamiek uit elkaar spattende
jongen gemaakt te hebben. Beiden beoefe
nen de filmkunst. Maar waarmee is die
het meest gediend?
P. W. Franse
A A flK ON DIGIN GEN EU BESCHOUWINGEN
Het nationaal programma, waarmee de
N.T.S. gisteravond ter gelegenheid van dë
verjaardag van prins Bemhard uit de bus
kwam, bleek een volslagen verrassing.
Misschien kwam dat nog wel het meest
door de onopgesmukte opzet, want zonder
veel tierelantijnen werd 's prinsen belang
stelling voor Zuid-Amerika gekoppeld aan
een show van zijn reizen daarheen en de
muzikale folklore, welke de Latijnse lan
den te bieden hebben. Daarvan kregen
wij dan de representatie op het beeld
scherm. Dit programma, waarvoor Thom
Kelling en Hans Kievid de bouwstenen
aandroegen was door zijn eenvoudige en
doeltreffende wijze van illustreren een veel
oprechter gelegenheidsstuk dan de bedenk
sels, waarmee we anders op nationale feest
dagen zitten opgescheept. Ook wat eraan
voorafging, een korte levensloop, muntte nu
eens uit door degelijkheid en soberheid.
Geen hoerastemming, maar een waardi
ge, menselijke benadering, die toch tot de
verbeelding sprak.
Wat ook tot de verbeelding sprak was
het sluitstuk van het programma, de Min-
strel-show, waarmee de B.B.C. een eerste
prijs behaalde in een concours van t.v.
amusement. Wat een vaart en wat een
afwisseling in deze zorgvuldig samenge
stelde en fraai uitgewerkte vertoning van
zang en dans en korte mimische bravour-
stukjes. Dat was inderdaad amusement
van de bovenste plank, uitgebalanceerd,
een feest voor het oog.
De Westduitse dagbladuitgevers hebben
als deelgenoten van bet Westduitse pers
bureau DPA, dit persbureau verzocht
plannen op te stellen voor een eigen af
deling voor het leveren van berichten voor
film en televisie. Tot dit verzoek is beslo
ten op een te München gehouden confe
rentie van de uitgevers. Een televisie- en
film-dienst van DPA zou de eerste stap
moeten zijn van de kant der bladen voor
medewerking aan de berichtgeving via de
televisie. De raad van beheer van DPA
heeft zich reeds voor dit plan uitgesproken.
HILVERSUM I 402 M. 7.00-24.00 KRO.
KRO: 7.00 Nws. 7.15 Gram. 7.30 Gewijde muz.
7.45 Morgengebed en overweging. 8.00 Nws. 8.18
Gram. 8.50 V. d. huisvr. 10.00 V. d. kleuters.
10.15 Gram. 11.00 V. d. zieken. 12.00 Middagklok
noodklok. 12.04 Metropole ork. en soliste.
(12.30-12.33 Land- en tuinb.med.) 12.50 Act. 13.00
Nws. 13.15 Zonnewijzer. 13.20 Lichte muz. 13.50
V. d. jeugd. 14.00 Gram. 14.35 Idem. 15.00 Gre
goriaanse zang. 15.30 V. d. jeugd. 16.00 Dansmuz.
16.30 Gram. 16.40 Instr. oct. 17.00 V. d. jeugd.
18.00 Int. tenniskamp. Wimbledon. 18.10 Kunst-
kron. 18.35 Rep. Tour de France. 18.45 Van klan
ten en wanten weten, vragenbeantw. 19.00 Nws.
19.10 Act. 19.20 Lichte muz. 19.40 Tour de Fran
ce. 19.50 Lichtbaken, lezing. 20.00 Gram. 20.15
Holland Festival 1961Simon Boccanegra, opera,
I. d. pauze: (plm. 21.30-22.00) Tour de France
en gram. 23.30 Nws. 23.40 Gram. 23.55-24.00 Nws.
HILVERSUM II. 298 M. 7.00 VARA. 10.00 VP
RO. 10.20 VARA. 19.30 VPRO. 20.00-24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nws. 7.10 Gym. 7.20 Gram. 8.00
Nws. 8.18 Gram. 8.50 Voor U en Uw gezin, praat
je. 9.00 Gym. v. d. vrouw. 9.10 V. d. toeristen.
9.20 Gram. VPRO: JLjï.OO Sajnen thuis, praatje.
10.05 Morgenwijding. VARA: 10.20 Licht progr.
10.50 Gevr.-progr. 12.30 Land- en tuinb.meded.
12.33 Hammondorgelspel. 13.00 Nws. 13.15 VARA-
Varia. 13.20 V. d. teenagers. 14.10 V. d. jeugd,.
14.45 Van de wieg tot het graf, praatje. 15.00
Gevar.muz. 16.40 Boekbespr. 17.00 Jazzmuz. 17.30
Act. 18.00 Nws. en comm. 18.20 De Afrikaan
opnieuw tussen twee werelden, lezing. 18.35
Lichte muz. 19.00 Artistieke staalkaart. VPRO:
19.30 Passepartout, lezing. 19.40 Leven in een
verdeelde wereld, klankb. (III). 19.55 Deze week,
lezing. VARA: 20.00 Nws. 20.05 Gram. 20.40 Lich
te muz. 21.15 Soc. comm. 21.30 Lichte muz. 22.00
Sportnws. 22.30 Nws. 22.40 Lichte muz. 23.00
Gram. 23.55-24.00 Nws.
BRUSSEL 324 M. 12.00 Nws. 12.02 Gram. 12.30
Weerber. 12.35 Gram. 13.00 Nws. 13.15 V. d.
teenagers. 14.00 Gevar. muz. 15.00 Accordeonmuz.
15.15 Marsmuz. 15.45 Accordeonmuz. 16.00 Lied
jes. 16.10 Tips v. trips. 16.20 Liedjes. 16.30 Gevar.
-muz. 17.00 Nws. 17.15 Dagklapper en lit.kal.
17.20 Liturgische gezangen. 17.30 Gram. 17.45 En
gelse les. 18.00 Orgelrecital. 18.30 V. d. sold. 18.45
Tour de France. 19.00 Nws. 19.40 Gram. 20.00
Gevar. progr. 21.15 Amus-ork. 22.00 Nws.
VRIJDAG 30 JUNI 1961
NTS: 20.00 Journ. en weeroverz. VARA: 20.30
Holland Festival 1961: De Kausasische krijtkring,
toneelstuk.
ZATERDAG 1 JULI 1961.
KRO: 17.00 V d. kond. NTS: Eurovisie: 17.30-
18.30 Rep. Aken v. Concours Hippique om de
Prix des Nations. NTS: 20.00 Journ. en weer
overz. KRO: 20.20 Amus. progr. 20.45 TV-één-
acter. 21.45 Licht progr. 22.05 Hitchcock-film.
De oudste dochter van de Vlaamse auteur
Willem Elsschot (pseudoniem van Alfons
de Ridder) heeft in Den Haag onthuld dat
haar oudste broer in het bezit is van het
begin van een nieuwe roman van Elsschot.
Mevrouw A. Kelnerd° Ridder, die als
echtgenote van de lendbouwattaché van de
Belgische ambassade in Wassenaar woont,
is de Adèle uit het boek „Tsjip" die in de
dertiger jaren met een Poolse student
huwde. „Tsjip", alias Jan Maniewski,
werd uit dit korte huwelijk geboren.
Bij de begrafenis van haar beide ouders,
die vorig jaar een dag na elkaar overleden,
ontmoette zij Simon Carmiggelt, die haar
een brief liet lezen welke haar vader zeer
kort voor zijn dood moet hebben ge
schreven. De woorden ontroerden haar zo,
dat zij besloot de brieven van haar vader
te verzamelen. Een moeilijk werk. want zij
beschikte alleen over de correspondentie,
die haar vader had ontvangen. Kopieën
van zijn eigen brieven maakte hij niet. Een
omvangrijk werk wachtte, dat ook nog
lang niet voltooid is. Het begin van de
roman die haar broer bezit is evenals „De
Leeuwentemmer" in brieven geschreven.
„Hij heeft zich niet willen forceren en
schreef alleen als er noodzaak toe was.
Meermalen hoorden wij van hem: „Ik heb
niets meer te zeggen", e oudste dochter
van Elsschot zegt: „Als hij nog een boek
zou hebben geschreven, zou dat over de
drank of over de angst voor de dood zijn
geweest". „Hij hield veel van La Fontaine's
fabel „La mort en le bücher". Vader zat
in de reclame. Hij was geen slaaf van zijn
werk. Hij spande zich liefst zo weinig mo
gelijk in. Tot zijn huisgenoten zei hij nooit
iets. Hij sloot zich op in zijn kamer op de
eerste verdieping en we wisten nooit of
hij met zaken bezig -v~s of een boek
schreef".
Zijn kinderen zagen zelfs toen ze op het
gymnasium waren hun vader als niet meer
dan een onbenullig schrijvertje, zo weinig
waardering genoot hij vroeger. Het gezin
De Ridder merkte vaak pas het verschij
nen van een nieuw boek via de boekhan
del. „Tsjip" gaf aldus een hele opschud
ding. In twee weken had hij het boek over
zijn kleinzoon voltooid.
