Fatale veeziekte waartegen
geen kruid gewassen is
PANDA EN DE PLASTIC PLASTIEK
Polle,
Pelli en
Pimöo
DE VROUW DIE HAAR
GEHEUGEN VERLOOR
WOBBO EN DE HOED
Vertaalmachine verwerkt
60.000 woorden per uur
AFRIKAANSE VARKENSPEST BEDREIGT EUROPA
^Hoe is het ontstaan?^
N. J
ZATERDAG 1 JULI 1961
11
Centrale verwarming
Airconditioning
Aut. oliestook
Marlon Brando's
geheime huwelijk
Oplossing puzzel no. 37
<H» «HSI3EJ» <0
NAAR HET DUITS DOOR LILIAN AYE
SNELLER DAN 15 TRANSLATEURS
N.V. MIJ. „HOLSTER" - OVERVEEN
Foto's in dienst van de
verbroederingsgedachte
Dit woord:
OPSNIJDEN
10. Als de olifanten ook eens komen kijken, krijgt Polle ineens een invalI
Komen jullie eens hier?, zegt hij, dan kun je ons helpen! Pelli stuift
ondertussen met veel misbaar door het water. - Polle, roept hij, Pingo heeft
iets gevondenKijk eens om! En daar komt Zeerob aan, met stoel en al,
en natuurlijk is hij in diepe slaap! Laat hem nu maar doorslapen zegt
Ons vervolgverhaal
I
i
COP. MAITiN TOONDER
DR. JEAN FIGUEROA, hoofd van de
afdeling veeartsenijkundige geneesmidde
len van een Amerikaans chemisch con
cern, de „Cyanamid International," heeft
de Europese hoeren gewaarschuwd voor
de gevaren van de .varkenspest. Hij wees
erop, dat deze ziekte zich reeds van Afri
ka tot Portugal en Spanje heeft uitgebreid
en nu het gehele Europese vaste land be
dreigt. Dr. Figueroa was in Rome om dit
belangrijke probleem te bespreken met
functionarissen van de Food and Agricul
tural Organization van de UNO.
De F.A.O. heeft reeds stappen onderno
men om bij de controle van deze ziekte
hulp te bieden. Reeds in het begin van dit
jaar hield deze organisatie een spoedbij-
eenkomst in Parijs om het probleem in
zijn volle omvang te kunnen bespreken,
De ziekte verspreidde zich in 1957 via
Spanje naar Portugal. Zij eiste een groot
aantal slachtoffers onder de varkens
(17.000), in dit laatste land, maar kon
door radicaal ingrijpen toch betrekkelijk
snel worden uitgeroeid. In april 1960 kwam
de ziekte opnieuw in Portugal voor. In
die maand stierven er 15.000 varkens. Uit
breiding naar Spanje kon niet voorkomen
worden en ondanks zeer drastische maat
regelen is het thans nog niet gelukt, de
ziekte in dat land geheel onder controle
te krij'gen. Tussen begin juni en 1 decem
ber 1960 beliepen de verliezen in Spanje
120.000 varkens.
DE AFRIKAANSE varkenspest wordt
veroorzaakt door een virus dat zeer kwaad
aardig is. De tijd welke gelegen is tus
sen de infectie en het moment van ziek
worden is meestal slechts enkele dagen.
Wanneer de dieren eenmaal ziek zijn,
sterven zij veelal reeds na enkele uren.
Het schijnt echter dat de Europese vorm
van deze ziekte minder snel verloopt en
dat de incubatietijd langer is.
Toch ontbreekt ook hier veelal de tijd, die
nodig is voor de ontwikkeling van duidelij
ke verschijnselen.
De voornaamste verandering die de ziek
te teweegbrengt is een acute ontsteking
van het darmkanaal, die zo hevig kan zijn,
dat het speeksel van het dier rood gekleurd
wordt.
HOEWEL DE ZIEKTE zo op het oog
veel weg heeft van de reeds van oudsher
in Europa bekende varkenspest, is er voor
deze Afrikaanse variant nog niets ontdekt
dat effectief werkt. De entstoffen, die te
gen de klassieke Europese varkenspest be
scherming geven kunnen voor de bestrij
ding van de Afrikaanse ziekte niet gebruikt
worden.
Voor de bestrijding is het slachten van
de gehele varkensstapel waarin de ziekte
voorkomt tot nu toe de enige aangewezen
weg. Aangezien de ziekte gemakkelijk over
gebracht kan worden, is het vooraf verhit
ten van alle afvalprodukten, die aan de
varkens gevoerd worden een belangrijke
bijdrage tot de bescherming van de var
kensstapels.
Tel. K 2500 - 60002, 57290 en 57833
De Amerikaanse filmacteur Marlon
Brando heeft in Santa Monica (Californië)
voor het eerst toegegeven dat hij her
trouwd is en wel met de Mexicaanse film
ster Movita, en dat uit dit huwelijk een
kind is geboren.
Brando moest met zijn geheim voor de
draad komen tijdens een rechtszitting die
het gevolg was van de onenigheid tussen
de acteur en zijn eerste vrouw, Anna Kasj-
fi, over Brando's eis om bij tijd en wijlen
het driejarig zoontje uit zijn eerste huwe
lijk, Christiano, te bezoeken.
Rechter Erich Auerbach slaagde erin,
de acteur en zijn eerste vrouw tot elkaar
te brengen ten aanzien van Brando's eis,
zijn zoontje op gezette tijden te mogen be
zoeken.
Alvorens terug te keren naar Tahiti,
waar hij bezig is aan een nieuwe film,
mocht Brando zijn zoon een bezoek bren
gen.
Prijswinnaars puzzel no 37: 7,50: J. M.
Kroon, Const. Huygensstraat 18, Haarlem-
Noord; 5: M. Smit, Zwaardstraat 15,
Haarlem-Oost; 2,50: H. D. van Turen,
Meer en Boschlaan 18, Heemstede.
In de vakantiemaanden juli en augustus
onderbreken wij onze puzzelserie, om op 2
september weer met volle moed te be
ginnen.
9)
Terwijl Karin langzaam de stoeptre
den opliep, keek ze even voorzichtig
om. Ze trachtte zich iets te herinne
ren. Ze liep deze treden op als iemand,
die een museum binnengaat, niet als
iemand, die terug komt in zijn eigen
huis, dat hij pas kort geleden verla
ten heeft.
Opeens bleef ze stil staan. Ze werd
doodsbleek. „Waar.waar is mijn
tas? In hemelsnaam, waar is mijn
tas?" riep ze zenuwachtig uit.
„Maar Karin," zei Herbert, „er is
toch geen reden om je zó op te win
den." En op sussende toon voegde hij
er aan toe: „Je hebt 'm waarschijn
lijk in de auto laten liggen. Liesbeth
zal 'm zo dadelijk wel meebrengen."
„Herbert, alsjeblieft", Karin's stem
klonk smekend, maar ze kon niet ver
der spreken. Haar ogen waren gericht
op de man, met wie zij getrouwd was
en die nooit iets van die afscheids
brief te weten mocht komen, die
brief, welke zich in haar tas bevond/.
„Karin, wat heb je toch?" Herbert
trachtte in het bleke gezicht van zijn
vrouw een verklaring voor haar plot
selinge onsteltenis te vinden
„Kom mee," zei hij zacht, ,,'t is
allemaal een beetje te veel voor je
geweest. We hadden eigenlijk beter
nog een paar dagen in Frankfort kun
nen blijven. De tocht hierheen was te
vermoeiend voor je.."
„Haal mammie's tas toch even,
Paps", zei Monica opeens met een
autoritair stemmetje. Ze gaf haar
moeder een arm en voegde eraan
toe: „Ik zal mammie wel naar haar
kamer brengen". En naar Karin op
ziend, vroeg ze: „U wilt die tas toch
graag hebben, hè?"
Uit de grote grijze kinderogen straal
de zoveel rust en zekerheid, dat Ka
rin als gehypnotiseerd knikte. Her-
bert keek enigszins verwonderd naar
zijn dochtertje.
„Goed dan", zei hij, „ik zal de tas
gaan halen."
Hij liep de stoep weer af. Intussen
was Liesbeth bezig de twee kleine
koffers, welke achter de achterbank
geplaatst waren, uit de auto te halen.
Terwijl ze hiermee bezig was, viel
haar oog op Karin's handtas, welke
in de wagen was achtergebleven. Ze
zette de koffers even neer en keek
haastig uit het achterraampje. Ziende,
dat Paschke bij de garage bezig was,
knipte ze de tas open en zocht nieuws
gierig in de verschillende vakken. Ze
ontdekte een brief, geadresseerd aan
Herbert Littmann, Cecilienallee 55,
Düsseldorf. Haastig trok Liesbeth de
brief uit de enveloppe. Ze las: „Lieve
Herbert, als deze brief je bereikt, zal
ik al ver weg zijn. Ik heb ernstig
over deze stap nagedacht. Ik ben al
tijd eerlijk tegenover je geweest en ik
zal 't nu ook zijn".
Liesbeth voelde haar hart bonzen.
Allerlei gedachten joegen door haar
hoofd. Dus tóchdacht ze. Ze tracht
te zich even het gezicht van Helène
Maertens voor te stellen, wanneer zij
hèar van deze vondst op de hoogte
zou stellen
„Liesbeth!"
Meneer Littmann! huiverde Lies
beth. Van schrik wist ze een seconde
lang niet wat ze moest doen. Zou ze
't kunnen riskeren de brief bij zich
te steken. Liesbeth staarde naar de
brief in haar handen en naar de tas,
die op de bank lag. Even later had ze
de brief echter weer in de tas ge
stopt en deed ze de tas dicht. Ter
wijl ze bedrijvig naar de koffers
greep, overlegde ze bij zichzelf, dat ze
in het bezit van die brief moest ko
men.
„Liesbeth, mijn vrouw heeft haar
tas in de auto laten liggen", riep
Herbert, „Kijk eens, of je hem ziet."
„Ja meneer Littmann, ik heb hem
gevonden", riep Liesbeth terug, en
even later kwam ze met de koffers
en de tas uit de auto te voorschijn.
„Bedankt", zei Herbert, terwijl hij
verstrooid naar de tas keek. „Zeg me
eens", voegde hij er aan toe, „is er
eigenlijk tijdens mijn afwezigheid nog
iets geweest? Een telefoontje of iets
dergelijks?"
„Nee, meneer, ik heb alleen de gas
ten voor vanavond afgebeld".
„Liesbeth", zei Herbert en zijn
stem klonk zachter dan ze van hem
gewend was, „ik zou je willen vra
gen, heel voorzichtig met mevrouw
cm te springen. Het ongeval heeft
haar begrijpelijkerwijze zeer aange
grepen. Haar zenuwgestel is volko
men in de war. Zorg alsjeblieft goed
voor haar, wanneer ik overdag niet
thuis ben. Het zal een hele rust voor
mij zijn, als er dan iemand bij haar
is, die ik ten volle kan vertrouwen".
„Vanzelfsprekend, meneer Litt
mann", zei Liesbeth en ze voegde er
aan toe: „Ik wilde u nog zeggen, dat
dit alles me zéér spijt voor u."
„Dank je Liesbeth," zei Herbert
met een glimlach. Hij wendde zich om
en keek naar een kamer, op de boven
verdieping, waar licht brandde.
Zonder zijn blik van het venster af
te wenden, zei hij: „Mevrouw kan
voorlopig natuurlijk geen telefoonge
sprekken aannemen. En wanneer
iemand zou vragen, waarom zij niet
te spreken is, dan moet je maar iets
verzinnen."
„Natuurlijk, meneer Littmann," zei
Liesbeth. „En hoe moet ik me hou
den, als mevrouws moeder opbelt?"
Herbert dacht even na. Dan zei
hij: „Voor het geval ik haar niet tij
dig op de hoogte kan brengen, moet
je mevrouw Hausler, wanneer ze op
belt, maar met mij op kantoor door
verbinden."
De huishoudster keek Herbert na,
toen hij op het huis toeliep. Hij is ver
anderd, peinsde zij.
Herbert klopte op de deur van Ka
rin's kamer.
„Hier is je tas," zei hij glimlachend.
„Bedankt." Karin had moeite de
nervositeit uit haar stem te weren.
Toen Herbert zich even naar Moni
ca wendde, opende ze haastig de tas
en betastte de enveloppe. Toen ze het
papier van de brief tussen haar vin
gers voelde, sloot ze even opgelucht
haar ogen.
„Mammie heeft vast een geheimpje
in haar tas," zei Monica, die haar
moeder had gadegeslagen, lachend.
Een secondelang was het doodstil in
de kamer. Herbert keek naar zijn
vrouw. Er was een vragende blik in
zijn donkere ogen, die donkerder le
ken dan anders. Karin wendde haar
'blik af. Op zo luchtig mogelijke toon,
merkte ze op: „Dat zul jij allemaal
ook nog meemaken, liefje. Wacht
maar tot je vijftien jaar ouder bent,
dan begrijp je wel wat ik bedoel."
Ze had zich met deze woorden tot
Monica gewend en Herbert niet aan
gekeken. Toen ze hem thans weer
aankeek, bemerkte ze dat hij haar met
iets van spanning gadesloeg. In die
tas zit iets, dat ik niet weten mag.
dacht hij. Ik moet er achter zien te
komen wat dat is. Maar dan opeens
hoorde hij weer dr. Geyer's stem: U
moet bereid zijn te vergeten, anders
kan er heel gemakkelijk iets mis
gaan.
Karin bleef Herbert aankijken. Ze
kon haar blik niet van hem losmaken.
Ze voelde zich verstard. Maar dan op
eens zag zij hoe zijn gezicht zich ont
spande. Er kwam 'n lach op zijn ge
zicht en hij zei: „Mammie heefi ge
lijk, Monica. Daar zul jij te zijner
tijd ook wel achter komen. Iedere
vrouw heeft een geheim, en als men
verstandig is, dan laat men dat haar."
Karin deed haar best de lach van
haar echtgenoot te beantwoorden.
Maar het lukte haar niet. Iets van
schaamte kwam in haar op en daar
naast een ènder gevoel: dankbaar
heid. Het was het eerste gevoel, dat
zij voor deze man onderging; deze
vreemde man, die zij nu slechts twee
dagen kende en met wie ze toch al
jaren getrouwd moest zijn.
Er werd op de deur geklopt. Ka
rin aarzelde even. „Ja," riep ze dan.
Het was Liesbeth. Ze droeg de beide
koffers.
„Ziezo lieve kind," zei Herbert tot
Monica, „jij gaat nu één, twee, drie
naar bed."
„Paps. mag ik nog éven
Karin luisterde niet naar hun woor
den. Ofschoon de huishoudster haar
thans niet aankeek en de koffers in
een hoek van de kamer neerzette, kon
ze zich niet aan het gevoel onttrekken
dat de oudere vrouw haar met een
vreemde blik had aangekeken, toen ze
de kamer binnenkwam. Maar waar
om? Opeens voelde Karin een blos op
haar wangen komen. Die brief! Na
tuurlijk had 't iets met die brief te
maken. Dat hij zich nog in haar tas
bevond, bewees helemaal niet, dat
Liesbeth 'm niét gelezen had
„Karin! Wat heb je?" Herbert kwam
op haar toelopen Hij gaf Liesbeth een
wenk om met Monica het vertrek te
verlaten.
„Wat is er met Mammie..?"
„Kom," zei Liesbeth haastig en trok
het kind met zich mee de kamer uit.
„Heb je hoofdpijn?" vroeg Herbert
bezorgd.
Karin schudde haar hoofd.
(Wordt vervolgd)
90-91. Ik hèb geen geld! zei Wobbo. Laat
me toch los!
Maar de rovers hielden hem stevig vast.
Niks ervan mannetje, riepen ze drei
gend. Je geld of je leven! Geef op, wat
je hebt!
Maar ik heb geen geld. niets van
waarde.ik ben maar 'n arme jongen!
Ariadne Lukjanov, een Amerikaanse van
Russische afkomst en presidente van de
„Machine Translation Inc.", heeft in Was
hington een demonstratie gegeven met een
elektronische vertaalmachine „IBM 7090".
Een artikel uit het Russische blad „Prav-
da" werd in het Engels vertaald met een
tempo van ruim 60.000 woorden per uur.
Een menselijke vertaler haalt gemiddeld
400 woorden per uur. In Amerika beschikt
men over slechts duizend mensen die uit
het Russisch kunnen vertalen en het
grootste deel van hen is al ouder dan zes
tig jaar. Het gevolg is dat men nog geen
tien procent van de in het Russische ver
schijnende wetenschappelijke en technisch
artikelen in het Engels kan vertalen.
Het procédé is nog niet volmaakt. Over
een jaar verwacht men, 150.000 woorden
per uur te kunnen verwerken. Dan pas zal
het mogelijk zijn, de gehele Russische
pers bij te houden. Het systeem werkt als
volgt. De Russische tekst wordt eerst op
kaarten geponst. De ponskaarten-impul
sen worden op een magnetische band over
gebracht. Deze band wordt in het appa
raat geplaatst, samen met een band die de
Russische-Engelse woordenlijst bevat en
een codesysteem. De thans gebruikte lijst
telt 5.000 Russische woorden en hun 32.000
Engelse betekenissen. Voor de vertaling
van wetenschappelijke teksten is dit vol
doende. Als het apparaat een bepaald
Advertentie
zei Wobbo.
Dat zullen we dan weieens zien, zei
de ene rover. Hier die tas!
Ze rukten de tas van Wobbo's schouder,
maakten die open en keken erin.
Die is leeg! zeiden ze teleurgesteld.
Ja, dat zei ik toch al! zei Wobbo
Bij mij is niets te halen!
woord niet kan thuisbrengen, laat het een
ruimte open en mo£t een menselijke ver
taler te hulp komen.
De onderneming van mevrouw Lukjanov
houdt zich voornamelijk met het verta
len uit het Russisch bezig. Zij wil echter
in de toekomst ook Duitse, Franse, Ita
liaanse en Spaanse teksten gaan vertalen.
(AFP).
Opsnijden betekent: snoeven, pochen,
grootspreken. Maar de eigenlijke bete
kenis was een geheel andere. Men ge
bruikte het werkwoord oorspronkelijk
voor: grote stukken brood of vlees voor
snijden en opdissen. Het is begrijpelijk
dat daardoor de betekenis ontstond:
royaal zijn. En daaruit zijn weer andere
voortgevloeid, n.l.: zich zwierig uitdos
sen. de grote heer uithangen, snoeven
en: op verheven toon voordragen, reci
teren. Men zeide honderd jaar geleden
van een acteur dat hij op fraaie wijze
Vondels verzen opsneed en bedoelde
dan gewoon: voordroeg.
In navolging van op s n ij d e n zijn
later gevormd: opscheppen en op
hakken.
In november zal in Tokio onder de ti
tel „Het leven der volken" een wereldfo
totentoonstelling worden gehouden, met 't
doel „een betere verstandhouding tussen
de jonge mensen overal ter wereld te be
vorderen".
De Japanse nationale Unesco-commissie
organiseert deze expositie voor middelbaar
scholieren, ter gelegenheid van het feit
dat het tien jaar geleden is dat Japan toe
trad tot de Unesco.
De Japanse ministeries van Onderwijs
en van Buitenlandse Zaken, de voorzitter
van de Japanse Unesco-commissie en de
Japanse bond van fotoclubs hebben prij
zen voor de beste inzendingen beschikbaar
gesteld.
Ook bij de pakken neerzitten kan een plezierige bezigheid zijn, zoals deze langs
het Spaarne zonnebadende kantoormeisjes zonneklaar aantonen. Hun werkgevers
echter kunnen gerust zijn: onze foto werd gemaakt in de lunchpauze.
47. De luchtkokers van het schip waren heel geschikt
om er doorheen te kruipen en zo konden Pat en Panda
dan ook langs deze weg ontsnappen. Zonder verder een
ogenblik te verliezen gingen zij op zoek naar Fidelio,
die zij met het ingepakte beeldje aan land hadden zien
gaan. En ze hadden geluk, want niet ver van de haven
troffen zij Fidelio, die in vriendschappelijk gesprek ge
wikkeld was met twee andere militaire machthebbers:
een admiraal en een generaal van de luchtmacht. Fi
delio legde juist uit, hoe het beeldje Pompo zijn leven
had gered. „Ik wil het voortaan altijd bij me houden,"
besloot hij, „als gelukspoppetje! Het is een leuk ding,
het heeft een tikkend hart." „Ik hoop dat de volksonder
drukker het beeldje nu maar goed bij zich houdt," ver
zuchtte op dat moment de spion Carlos, die met Joris
op een terrasje zat, „want ik heb er een tijdbom in ver
borgen." „Hm," zei Joris, „maar waarom hebt ge de
bom dan niet zo afgesteld, dat hij eerder afgaat?" „Om
dat we er anders allemaal aangegaan waren," ant
woordde Carlos grimmig. „Ik wilde deze keer zeker
van m'n zaak zijn en daarom heb ik de bom wel tien
keer zo krachtig geladen als de vorige. Het hele schip
zou ermee in de lucht gevlogen zijn. Daarom vond ik
het beter de ontploffing te laten gebeuren nadat wij van
boord waren gegaan." „O eh.juist," mompelde
Joris geschokt, „heel attent van U!"
