VROUW
HAAR
VERLOOR
WOBBO EN DE HOED
ROME TOONT ZIJN TROEVEN VOOR
DE HERFST- EN WINTERMODE
M
Groen Co
PANDA EN DE PLASTIC PLASTIEK
VoCg.ende
Pol e
x
Ons vervotgverhaai
i
immsmm
Nieuw licht op het
ontstaan van leukemie
17
NAAR HET DUITS DOOR LILIAN AYE
lil*
m
4.
VRIJDAG 14 JULI 1961
M)
XN
Dagje eruit, dagje eraf
Centrale Verwarming
Oliestook - installaties
9 9
21. Zeerob heeft zich met grote toewijding beziggehouden met de pot! Hij weet,
wat een matroos toekomt! Een béste stamppot en een stevig toetje na! Dat hij
bij het opdienen zijn pijpje niet uit de mond leggen kan, dat begrijpt iedereen,
die wat van het zeemansleven weet! Heer Van Varken heeft zo danig de smaak
van Zeerobs pannekoeken te pakken, dat hij er nog wat mee naar huis krijgt
ook! Zeerob bakt nooit te weinig
t
T r' f v
20)
Tien minuten later stond Sven on
berispelijk gekleed voor de lange
spiegel in zijn slaapkamer.
En nu kalm blijven, zei hij tot zich
zelf, héél kalm blijven, hoe rustiger
je bent, hoe sneller je er achter zult
komen, wat er achter al deze poespas
steekt.
Langzaam en beheerst wandelde hij
het huis uit en nam plaats in zijn
auto. Zijn kalmte had iets onnatuur
lijks, beklemmends. Hij startte de
motor, automatisch schakelde hij. De
wagen reed weg. In een rustig tempo
passeerde hij de overbekende straten.
Het gezicht van de bewaker op de
parkeerplaats bij het „Frankfurter
Hof" lichtte op, toen hij de rode
sportwagen zag.
Ijverig wenkte hij om Sven een
goede plaats aan te wijzen. „Goeden
avond meneer Toren!" riep hij uit,
terwijl hij zich tussen Sven's wagen
en de daarnaast geparkeerde auto
perste om het portier open te maken.
Vol goede zorg was hij, dat er geen
schrammetje gemaakt werd. Sven
kroop uit zijn wagen, ,,'t Is hier weer
behoorlijk vol", bromde hij, om iets
te zeggen. Hij had even goed kunnen
zeggen „Mooi weer vanavond" of wat
dan ook. Zijn gedachten waren er
toch niet bij. Die hielden zich slechts
bezig met twee vragen: waar is Ka
rin? en: wat is dat voor vriendin, die
mij dat telegram stuurde?
Helène Maerterfs zat in de hotelhal.
Ze had haar benen over elkaar ge
slagen en leunde nonchalant achter
over in een diepe stoel, Haar decolle
té was misschien iets te diep en haar
sieraden iets te opvallend voor een
eerste ontmoeting met een volkomen
vreemde man. Ze deed alsof ze vol
belangstelling een krant las, maar
steeds weer gleden haar ogen over
dezelfde zin: tot onze verras
sing hebben de Sovjets zich bereid
verklaard de in Oostenrijk in beslag
genomen locomotieven terug te ge
venTerwijl ze deze zin, die
haar helemaal niet interesseerde, tel
kens weer herlas, glimlachte ze in
zichzelf en waren haar gedachten el
ders: hij heeft sneller gebeten, dan
ik voor mogelijk zou hebben gehou
den, peinsde ze. Allemensen, wat ben
ik nieuwsgierig wat dat voor een man
isHoe dan ook, hij moet een
soort wonderdier zijn, anders was 't
hem nooit gelukt onze keurige welop
gevoede Karin zó uit haar evenwicht
te brengen, dat ze haar Herbert hals
overkop in de steek liet
Helène keek op uit haar krant. Op
merkzaam liet ze haar ogen langs de
mensen in de hal dwalen. Toen haar
blik zich op de draaideur vestigde,
liet ze de krant in haar schoot zak
ken. Dat moét hij zijn, dacht ze. Lie
ve hemel, hij is inderdaad iets bij
zonders! Ze keek in de richting van
Sven Toren, die was blijven staan en
zoekend de hal doorkeek. Nadat He
lène zich ervan overtuigd had, dat
een vergissing zo goed als uitgesloten
was, stond ze op.
„Meneer Toren?" zei ze, naderbij-
gekomen.
„Ja."
„Ik ben de vriendin van mevrouw
Hausler."
Sven dacht: hoe komt Karin aan
zó'n vriendin? Hardop zei hij: „U
was zo vriendelijk mij op te bellen?"
Helène keek hem aan en stelde bij
zichzelf vast, dat Sven er bijzonder
knap uitzag. Ze zei: „Zullen we naar
de bar gaan? 't Is hier in de hal zo
druk en roezig, dat men er niet rustig
kan praten".
„Ik richt me graag naar u".
„Excuseert u mij", zei Helène glim
lachend, „ik heb u mijn naam nog
niet eens genoemd. Ik ben Helène
Maertens."
Sven lachte beleefd en maakte een
ietwat stijve buiging. Hij dacht: als
ze maar niet zoveel praatteZe
behoeft me alleen maar te vertellen
waar Karin is, verder interesseren
mij haar verhalen niet in 't minst.
„Wat drinkt u?" vroeg hij, toen ze
zich aan een tafeltje in de hotelbar
hadden geïnstalleerd. Hij nam Helène
op. De manier, waarop ze zich op
maakte, en ook haar kleren bevielen
hem niet. Hij dacht aan Karin, die
zich haast niet opmaakte en bij wie
elke andere vrouw in de schaduw
scheen te staan
„Hierin richt ik mij graag naar u",
antwoordde Helène glimlachend.
„Wat zoudt u van een gin-tonic zeg
gen?"
„Akkoord!"
Sven wenkte een ober.
„Breng ons twee gin-tonic", bestel
de hij.
„Heel graag, meneer Toren", ant
woordde de ober gedienstig.
„Komt u hier vaak?" vroeg Helène
met een glimlachje. „Ze schijnen u
te kennen".
Als ze in hemelsnaam maar niet
aldoor glimlachte, dacht Sven geïrri
teerd. Als ze me nu eindelijk maar
eens vertelde, waar 't om gaat
„Ja, vrij vaak", antwoordde hij.
„Zoals uw dienstmeisje aan de tele
foon zei, was u in Stamberg?"
„Inderdaad. Mijn ouders hebben
daar een huis. Meestal woont er nie
mand en dan ga ik er wel eens heen.
Ik ben in die streek opgegroeid en
eraan gehecht."
Hij zei dit in korte, afgebeten zinne
tjes, zonder enige vriendelijke tege
moetkomendheid. Helène voelde dit
heel duidelijk.
Goed m'n beste, dacht zij, ik kan
ook anders, als 't moet.
De ober bracht de bestelde drank
jes. Helène keek peinzend naar haar
glas en begon langzaam: „Eigenlijk
ben ik alleen hier, omdat ik u ervan
op de hoogte wilde stellen, dat Karin
een ongeval is overkomen en dat ze
tengevolge daarvan aan een geheu
gen-stoornis lijdt. Met andere woor
den: ze herinnert zich u helemaal niet
meer!"
Ze kon ook kort zijn, als ze dat
wilde! Haar mededeling miste kenne
lijk haar uitwerking niet!
Sven Toren sloot even de ogen en
zijn mond trok tot een strakke lijn.
Hij had het gevoel in een diepe put
te vallen, 't Was een sensatie, zoals
men die in dromen wel eens onder
gaat: eindeloos te vallen in een bo
demloze put.
„Voorzichtig, uw glas!" hoorde hij
de stem van Helène Maertens naast
zich.
Sven keerde tot de werkelijkheid
terug. Hij zette het glas, dat trilde
in zijn hand, op tafel.
„Is haar verderbegon hij.
„Nee, verder is er niets gebeurd",
onderbrak Helène hem.
Verder was er niets gebeurd
Sven balde zijn handen tot vuisten.
Verder was er niets gebeurd
Alsof er iets ergers kon voorvallen
dan, dat iemand alles wat geweest
was, eenvoudig vergeten wasal
het geluk, dat er tussen hen had be
staanEn Karin was gelukkig
met hem geweesthij wist 't
heel zeker
„Heeff men u hierheen gestuurd om
mij dit te zeggen?" vroeg hij even
later.
Ziezo, je schijnt dus langzaam toch
wat spraakzamer te willen worden,
dacht Helène. Ze speelde met het glas
in haar handen en zei: „U bedoelt
Karin's echtgenoot? Nee, die ver
moedt slechts uw bestaan, maar
wéten, dat doe ik alleen!"
„Heeft zij u van mij verteld?"
„Helaas niet. Dan zou alles veel
e'envoudiger geweest zijn en was mij
veel moeite bespaard gebleven".
Sven dronk thans de inhoud van zijn
glas in één teug op. Ze wil mij chan
teren, overlegde hij bij zichzelf, ze
wil geld.
Hij zette het glas bruusk terug op
de tafel en keek Helène onderzoekend
aan. Opeens ging hem een licht op!
De vrouw naast hem wilde iets heel
anders: zij wilde die man! Welnu.,
hij wilde Karin
Bij de ingang van de bar verscheen
cp dat ogenblik een lichtblonde, ele
gant geklede jonge vrouw. Toen ze
Helène ontdekte, kwam er een glim
lach op haar gezicht en ze liep snel
op hun tafeltje toe.
„Hoe is dat mogelijk?" riep ze vro
lijk uit. „Mijn dierbare Helène zo
maar in Frankfort! Waarom heb je
mij dat niet verteld?"
„O, Susanne", antwoordde Helène,
zichtbaar met de situatie verlegen,
„ik bel je naderhand wel op
Dit liet aan duidelijkheid niets te
wensen over: Susanne kwam haar op
dat moment niet gelegen! Enigszins
onthutst trok de jonge vrouw zich te
rug en mompelde: „Goed, Helène, je
belt me dus nog
Helène zuchtte opgelucht. Dat ont
brak er nog maar aan, dat ze op dit
ogenblik in haar gesprek met Sven
Toren gestoord zou wordendie
vroeg haar even later, toen ze weer
alleen waren: „Hoe bent u eigenlijk
achter mijn adres gekomen?"
Helène glimlachte hem vriendelijk
toe. „Door de portier van de universi
teitskliniek".
fWordt vervolgd)
m
112-113. Grootvader en grootmoeder waren
nog helemaal beduusd door de gang van
zaken. En ze luisterden met verbazing
naar Wobbo, die alles vertelde van het
wonderbaarlijke geval met de toverhoed.
Het was bijna niet te geloven; maar
ze hadden met eigen ogen gezien, wat er
met het geld was gebeurd.
Nu hoeft u helemaal geen zorgen
meer te hebben over de pacht! zei Wobbo
vrolijk. De nare rentmeester heeft hier
niks meer te maken!
Wat waren de oude mensjes blij! De
zorg was opeens verdwenen.
Toen Wobbo naar bed was gegaan, dacht
hij nog na over alles
IN HET ELEGANTE zeventiende-
eeuwse Palazzo Barberini te Rome is
deze week het Italiaanse najaars- en
wintermode-offensief begonnen. Twaalf
modehuizen toonden er, onder auspiciën
van het Romeinse Centrnm voor de Ita
liaanse Haute Couture hun collecties ge
durende drie dagen. De voornaamste
kenmerken in de meeste collecties
waren: een typisch vrouwelijk silhouet,
geen hoekige lijnen, zachte materialen,
met hier en daar een aantrekkelijk ro
mantisch accent. De japonnen en com
binaties voor de dag blijven vrij kort:
de zoom valt juist onder of op de knie.
Avond- en baljaponnen echter reiken
alle tot vrijwel op de voet.
DE WOLLEN stoffen die de ontwerpers
gebruiken, zijn zacht en „lightweight". De
befaamde Italiaanse zijden stoffen vinden
toepassing zowel voor avondtoiletten als
voor de dag, terwijl fluweel bij sommige
couturiers een nieuwe triomftocht begon
nen is. Satijn, chiffons en brocaat soms
doorweven met goud of met bijna overda
dige hoeveelheden pareltjes ingeborduurd,
pinden toepassing bij grote avondtoiletten
en -capes.
De rijke kleuren van de herfst zijn favo
riet in de najaarscollecties met bruin,
groen en rood als dominanten. Sommige
ontwerpers echter bereiken fraaie effecten
met combinaties van diepzwart en wit.
Wat de romantische accentjes betreft,
enkele der opvallendste zijn: mantels met
cape-effecten, smalle randjes bont als om
lijsting van het gelaat of van de halslijn,
grote bontmoffen, cloches die herinneren
aan de dopjes uit de zorgeloze twintiger
jaren, „ajour"-haakwerk, passementen en
franje, soms van zeer bijzonder materia
len als apefiaar.
Wat de individuele collecties betreft, nog
een enkele karakteristiek, in telegramstijl:
FARAONI houdt het bij de natuurlijke
lijn, met interessante experimenten in de
schouderlijn. De taille is verzacht en nau
welijks ingenomen. Avondtoiletten in war
me, lichte tinten zijde-fluweel.
BALESTRA: De „opstijgende lijn" die
dit huis vorig jaar bracht is, verzacht, ge
handhaafd, maar heeft nog de karakteris
tieke taille: laag van voren, stijl omhoog
stijgend op de rug. De mantels zijn ge
sneden met een kort jacket-effect aan de
voorkant en hoge, kelkvormige kragen.
Veel bontgarnering.
CENT1NARO: Japonnen met licht inge
nomen voorpand, waaieren op de rug breed
SARLI: Een formele, simpele maar
nietstrenge lijn. Jasjes sluiten nauw in de
schouders en benadrukken de bustelijn.
Kleine kragen. Verfrissend-eenvoudige
cocktailjurken, soms geornamenteerd met
oppeborduurde pareltjes.
BARATTA: Strengen, klassieke lijnen
met breed-klokkende mantels. Deze
trompetlijn vindt men ook terug in ze
ven-achtste manteltjes. Kleine kragen,
langaangezette mouwen.
SORELLE FONT ANA: De volle heuplijn
van dit huis is iets verzacht, de taille lijkt
nog smaller. Fontana's schoenontwerpers
komen met een verrassend nieuwtje: een
schoentje dat zowel aan de linker als aan
de rechtervoet past...!
ELEANORA GARNETT: Flatterende en
practische japonnen van vrij simpele lij
nen. Mantels hebben ofwel de brede cape-
lijn of een rechte, nauwsluitende snit.
GATT1NONI: Nauwe lapels en kragen,
kleine rondjes bont rond de hals, een vage
taillelijn. Bontmoffen en veel weelderig
fluweel.
V
X
m
X
uit van de schouders af. Volle heuplijn.
Opvallende effecten door het gebruik van
wit en zwart bont.
VALENTINO: Een lijn die sterk aan de
twintiger jaren herinnert: nauwaanslui-
tende lijfjes, die-onder de taille langzaam
overgaan in pijpplooien. Grote moffen en
idem kragen. Chiffon avondjaponnen
met veren- en bontgarnering.
LUC1ANI: Zeer simpele coupe. Man
tels, gesneden met een deux-pièces-effect,
bloezend, aflopende schouderlijn en laag
ingezette mouwen. Zachte draperieën ge
ven de avondtoiletten een bijzonder beval
lige lijn.
GREGORIANI: Een nieuw S-lijn, met
veel ornamenten en decoraties, herinne
rend aan de overdadige Byzantijnse stijl.
Wijduitstaande, cirkelvormig gesneden
mantels van zachte wol.
OVERIGENS is met deze Romeinse
shows nog slechts het eerste schot gelost
in het winteroffensief van Europese haute
couture. De mannequins, de inkopers en
de modejournalisten zullen nu in gesloten
gelederen oprukken naar het Noorden
via Florence, Parijs en Londen, waar de
voornaamste modehuizen in de komende
weken hun collecties zullen tonen. Rome
heeft dus we] de primeur, maar niet
meer het leiderschap - zelfs niet van de
Italiaanse couture. Die rol is tegenwoor
dig toebedeeld aan Florence, dat de
Eeuwige Stad als modecentrum de laatste
jaren steeds meer voorbijgestreefd is. De
belangrijkste Italiaanse modehuizen tonen
hun collecties dan ook het eerst of uit
sluitend in Florënce.
WEL REPRESENTATIEF is Rome nog
altijd voor de schoenenmode. Iedereen
heeft zich afgevraagd wat de Italianen -
die onmiskenbaar de toon aangeven op
het gebied van damesschoeisel - dit sei
zoen voor nieuws zouden brengen. Het
bleek, behalve het hierboven genoemde
schoentje dat zowel links als rechts ge
dragen kan worden, weinig sensationeels
te zijn. Sommige ontwerpers toonden bij
hun najaars-en winterjaponnen schoentjes
met bredere neuzen en lagere hakken,
maar dat geschiedde zonder veel ophef of
overtuiging. Men mompelt dan ook dat
zeker de Italiaanse vrouw haar sierlijke
schoentjes met de vervaarlijk-spitse neus
en de stilettohak nog niet graag missen
wil. Alleen de afgestompte neus in de
vorm van een eendesnavel, schijnt een
kleine kans te maken.
De Romeinse ontwerper Albanese bracht
het summum in de „eendelijn". Schoen
tjes van zwart satijn waarop een eende-
kop met een vergulde snavel was beves
tigd. De hak was een in verguld metaal
uitgevoerde eendepoot.
Zestien „boutiques" hebben deze week
hun collecties modieus kleingoed getoond.
Zes andere Italiaanse huizen geven van
daag hun geheimen in Rome prijs. Daar
na vertrekt de mode-karavaan naar Flo
rence.
De gemeenteraad van het Engelse stad
je Wednesbury had. besloten alle ambtena
ren een dagje mee uit te nemen. Ieder
een moest mee, want anders.
Dat laatste bleef in de lucht hangen. Ge
vangenisbewaarder Fred Talbot gaf er
echter de voorkeur aan om thuis te blij
ven.
Hij weet nu wat de gemeenteraad met
het „want anders.." heeft bedoeld.
Talbot moet een dag vakantie afstaan
voor de vrije tijd die hij thuis in plaats
van met de collega's heeft doorgebracht.
„Wij zorgen voor het amusement. Een
dag van je vakantie af of een dag van je
loon, je hebt de keus," kreeg hij te horen.
Advertentie
BLOEMENDAAL
TELEFOON 54855
CO» MA«T£N TOONOtt
58. Terwijl de matrozen netjes op het dek stonden
opgesteld, voer de kruiser uit, om het doelschip onder
vuur te nemen. De admiraal hield een gloedvolle rede
over zeehelden van Xapctapetl en andere glorierijke
dingen van het zeewezen en liet toen de hoofdkanonnier
uit de rij treden. „Je was zoeven te laat", zei hij streng,
„maar zorg dan nu, dat je je werkstuk op tijd uitvoert.
Als je dat doelschip niet vóór twaalf uur naar de bodem
hebt gezonden, zwaait er wat voor je!" „Welaan, die
taak neem ik gaarne op mij", sprak de kanonnier, „het
is zelfs mijn hartewens, dat het tijdig geschiedt. Het
schip gaat naar de bodem, AD FUNDUM, zoals wij
latinisten eh kanonniers zeggen". „Ja, ja, 't is
goed", snauwde de admiraal, „op je post!" „Een vreemde
snoeshaan, die kanonnier", zei hij, toen zich even
later bij Fidelio op de brug voegde, „als zijn schieten
even goed is als zijn praten, gaat het doelschip straks
met één schot de grond in". „Het is te hopen", zei
Fidelio, „de ogen van het vaderland -usten op ons. We
moeten de slagkracht van ,onze marine tonen!" Inder
daad was er grote belangstelling voor deze oef u~>g. Op
een pier stonden twee matrozen zo gespannen toe te
kijken, dat zij niet merkten, dat achter hun rug een
marinebootje werd losgemaakt. Dat deden Pat en Panda,
die naar het schip wilden, om het beeldje terug te halen.
Ze dachten nog steeds, dat het schip een drijvende ten
toonstelling was en wisten dus niet, dat zij een hache
lijk avontuur tegemoet gingen.
Uit onderzoekingen aan de Universiteit
van Californië in Los Angeles is gebleken,
dat volgroeide witte bloedlichaampjes een
stof bevatten, die blijkbaar de vermeerde
ring van jonge witte bloedlichaampjes te
gengaat.' De afwezigheid van deze stof bij
patiënten die aan leukemie lijden werpt
een nieuw licht op het ontstaan van deze
ernstige ziekte. De leukemie wordt geken
merkt door een overmatige hoeveelheid
onvolgroeide witte bloedlichaampjes in het
bloed, welke de volgroeide, die het lichaam
tegen infecties beschermen, ten ondergang
brengen, aldus menen de Amerikaanse on
derzoekers. Het team, dat onder leiding
staat van dr. Charles G. Craddock, stelt
echter dat nog vele onderzoekingen nodig
zullen zijn om een inzicht te krijgen in het
ingewikkelde mechanisme van het ver
schijnsel.
is het 25 jaar geleden dat de wereld-
befaamde, in Buenos Aires geboren
danseres „La Argentina" (Antonia
Mercé) in de Franse stad Bayonne
overleed. La Argentina, te wier na
gedachtenis in de „Archives Inter
nationale s de la dan se" te Parijs een
La Argentina
relikwieënkamer is ingericht, gold
in haar tijd en geldt voor velen
ook nu nog als een der grootste
en zuiverste vertolksters van de
Spaanse danskunst (18 juli).
maakt Ginger Rogers (schuilnaam
voor Virginia Mc.Math), roodharig
filmidool van een vorige generatie,
de eerste halve eeuw van haar leven
vol. Ginger Rogers is vooral bekend
geworden door een reeks van show
films waarin zij samen met tapdan-
cer Fred Astaire optrad als danse
res en liedjeszangeres. (16 juli).
worden in het Brabantse plaatsje
Uden de nationale persoonlijke kam
pioenschappen handboogschieten ge
houden (16 juli), terwijl het Gelderse
dorp Angeren de meer folkloristisch-
ingestelde liefhebbers van deze oude
sport onthaalt op 'n kleurrijk schut
tersfeest met „koningsschieten" en
vendelierswedstrijden (16 en 23 juli).
