GEHEUGEN VERLOOR
WOBBO EN DE HOED
Dl
2\
HET PLEIN DAT NOOIT SLAAPT
Vrienden van de port gaan
Britse zvijnharon herdenken
PANDA EN DE PLASTIC PLASTIEK
y
Po 11e
IJzeren gordijn van
10.000 km. dwars
door Australië
Garcia de Leon
^Hoe is het ontstaan?^
Ons vervolgverhaal
NAAR HET DUITS DOOR LILIAN AYE
ZATERDAG 15 JULI 1961
11
NAAIMACHINES
ZIG-ZAG
ƒ550
Bikini-crisis in Berlijn
Dit woord: BOEMAN
,J
<4®
22. Om de pret vol te maken, speelt heer Van Varken eerst nog een lustig wijsje
- i zijn grote tuba. Dat doet de pannekoeken goed zakken, vindt hij, en zo
nken de vriendjes er ook over! Ondertussen gebeurt er echter iets, dat alleen
de kleintjes in de gaten hebben. ...I Het is echter niet gemakkelijk, om Polle
temidden van een hoempadans duidelijk te maken, wat er eigenlijk is gebeurd!
20)
„Daar heb ik laten informeren", zei
Sven op heftige toon.
„Ik weet 't. Uw chauffeur was zo
intelligent uw adres daar achter te
laten".
„Maar hoe is 't dan mogelijk,
dat
„Heel eenvoudig! U kent Karin
slechts onder haar meisjesnaam:
Hausler. Ze heet thans echter...."
Helène haalde even haar schouders
op o, daar zou ik me bijna
verspreken en een ontstellende fout
makenIk kan me namelijk
voorstellen, dat u, zodra u Karin's
ware naam weet, er onmiddellijk van
door zou gaan om haar te vinden. En
dat zou mijn hele plan omver wer
pen".
„Wat voor plan?"
„Ik zal volkomen eerlijk met u zijn:
Eegrijpt u, ik ben zelf niet ongeïnte
resseerd bij dit alles. Waarom zou ik
erom heen draaien, nu wij een soort
compagnons gaan worden?" vervolg
de ze:
„Ik ga er namelijk van uit, dat u
er veel aan gelegen is Karin weer te
zien, of heb ik dat mis?"
Sven klemde zijn tanden ineen. Er
blijft mij niets anders over, dacht hij.
Ik moét met haar mee doenze
heeft 't allemaal zo uitgedacht, dat er
voor mij geen andere mogelijkheid
rheer is
„Ik had 't dus niet mis?" zei He
lène glimlachend, terwijl ze haar glas
opnam. „Dan vliegen wij morgen sa
men naar Diisseldorf".
„Nu, en waten wét dan
nogvroeg Herbert ongeduldig
door de telefoon. „Je zult dat heel
goed voor elkaar kunnen brengen.
Dan zul je voor de afwisseling maar
eens wat harder moeten aanpakken,
m'n beste Phil!"
Ondertussen bekeek hij verschillen
de paperassen, welke op zijn bureau
lagen. Hij kende de klaagliederen van
zijn zwager langzamerhand wel
„Wat zeg jeJa, ik pas van
morgen teruggekomen en ik ga er
weer vandoorNee, niet voor za
ken, maar met Karin! Wij weten nog
niet precies waarheenJa, ja, ik
zal haar je beste wensen overbren
gen. Tot ziens
Met een zucht legde Herbert de
hoorn op de haak. Altijd hetzelfde ge
zeur met familie, peinsde hij, terwijl
hij een lade van zijn bureau opentrok
en naar een autokaart begon te zoe
ken. Even later bestudeerde hij met
grote aandacht de verschillende rou
tes.
„Paps" klonk opeens een zacht
stemmetje naast hem.
„Hm?Herbert's vinger gleed
langs wegen, meren en bergen.
„Gaan jullie op reis?"
„Hm
„Mag ik niet mee?"
„Je hebt toch school!"
„Mag ik dus niet mee?" De kinder
stem trilde verraderlijk. Verstrooid
liet Herbert zijn hand over het blonde
krullekopje glijden.
„Aan een meer zou natuurlijk heer
lijk zijn", mompelde Herbert, geheel
verdiept in het plannen-maken.
„Wat zegt u, paps?"
Herbert keek thans zijn dochtertje
aan. Haar grote blauwe-grijze ogen
glansden verdacht.
„M'n lieve schat", zei hij, terwijl
hij opeens het kind op zijn schoot trok
en met een zakdoek de tranen, die in
haar ogen stonden wegveegde, „mis
schien kan paps iets anders voor je
verzinnen?"
Het meisje greep haar kans onmid
dellijk aan. Weg waren haar tranen
en onmiddellijk was ze met een voor
stel klaar:
„Misschien kan ik, als jullie op
reis bent, badminton leren spelen, u
weet wel met een racket en zo'n veer
tje
„Dat betekent dus, dat ik er wat in
zal moeten investeren?"
„Wat is dat: investeren?" vroeg
Monica. Er was een angstige klank
in haar stemmetje. Ze was bang, dat
dit woord een afwijzing inhield.
„Ik bedoel, dat ik dus dat racket en
dat veren balletje enz. voor jou zal
moeten aanschaffen", zei Herbert
lachend. Hij zag, hoe het gezichtje
van zijn dochtertje opklaarde Even
later voelde hij een haastige kus op
zijn wang en het volgend ogenblik
was het kind verdwenen.
Herbert vouwde de kaarten ineen en
liep naar het terras.
„Three coins in the fountain", zong
het hem tegemoet uit de draagbare
radio, welke naast Karin's ligstoel
stond.
Karin was bezig een kruiswoordpuz
zel op te lossen. Ze beet op een pot
lood en scheen zich werkelijk in te
spannen.
„Heeft mevrouw al overlegd, waar
heen ze graag wil?" vroeg Herbert
lachend.
Karin antwoordde niet dadelijk. Ze
draaide de radio harder.
„Wat is dat toch voor een enig wijs
je!" zei ze.
Herbert keek haar aan. Hij was er
niet zeker van, of ze zijn vraag ge
hoord had, óf opzettelijk deed alsof.
„Ik heb alles weer fout ingevuld",
zuchtte Karin, terwijl ze met een
gommetje in de kruiswoordpuzzel be
gon uit te gommen.
„Three coins in the fountain", zong
een mannenstem in de radio.
„Welk woord zoek je?" vroeg Her-
bert, terwijl hij zich in een rieten
stoel liet neervallen.
Karin keek hem ernstig aan. „Een
aanwijzend voornaamwoord", zei ze.
„Diedeze"
„Wat
Karin keek Herbert niet dadelijk
begrijpend aan, maar dan controleer
de ze het in haar puzzel en lachte
blij-verrast ,,'t Klopt!"
„Kan ik je verder nog ergens mee
helpen?" vroeg hij met een glimlach.
„Ja! Een gemeenschap
Wat ben ik toch laf, dacht Karin in
tussen. Steeds weer tracht ik hem te
ontwijken. Waarom neem ik geen be
sluit? Ik verberg me achter een kruis
woordraadsel, alsof daarmee de din
gen zijn op te lossenHoe vaak
heeft hij mij nu al niet gevraagd,
waar ik heen wilen ik doe als
of ik hem niet gehoord heb
„Dat kan een verbond zijn, of een
huwelijk of.."
Karin voelde Herbert's ogen op zich
gericht. Ze bleef op haar puzzel tu
ren. „Wat zei je?" vroeg ze, alsof
ze 't niet duidelijk had verstaan,
ze 't niet duidelijk had verstaan.
„Verbond of huwelijk.."
,,'t Is huwelijk!" Karin vulde de let
ters in. Ze deed alsof ze door dit ge-
puzzel volledig in beslag werd geno
men. „Nu ontbreekt er nog één woord:
een plaats aan een meer in Beieren."
„Hoeveel letters?"
„Negen."
„Negen., en waarmee begint 't?"
„Met een s".
„Starnberg," zei Herbert langzaam.
Karin keek hem aan. „Starnberg,"
herhaalde ze. Ze zei 't als een kind,
dat zich erg inspant een nieuw woord
in z'n geheugen te prenten. Het was
alsof dit woord ergens iets bekends
voor haar moest hebben, maar op
nieuw stuitte ze op een ondoorbreek-
bare muur.
Herbert hield zijn adem in. Hij
zag, hoe zij zich inspande, maar even
later teleurgesteld de letters in
de puzzel begon in te vullen.
"■Toen ze hem weer aankeek, zei ze,
met een apathisch lachje: „Merk
waardig, toen jij Starnberg noemde,
had ik even het gevoel, dat er iets
in mijn herinnering terug kwam. Maar
nu ben' ik er weer zeker van, dat
't me niets zegt en dat ik 't niet ken.\'
„Wat zou jij ervan zeggen," ver
volgde ze even later, in een plotse
linge ingeving, „als we eens naar
dat Starnberg gingen?"
Eindelijk had ze dan zijn vraag be
antwoord! Het kwam er niet op aan,
wat ze als reisdoel genoemd had:
Starnberg, Zürich of de Riviera, maar
ze had hem nu tenminste een ant
woord gegeven.
Herbert bleef doodstil zitten. Ik kan
haar toch niet zeggen, dat ze het kent,
dacht hij vol twijfel. En dat onze
tocht daarheen onmogelijk is., omdat
ik dat Starnberg haat, omdat daar..
Ik moet echter nu wel iets zeggen.
Ze wacht op mijn reactie..
„Natuurlijk, lieveling," antwoordde
hij, „natuurlijk kunnen we naar Starn
berg gaan."
Herbert meende nooit op haar ge
zicht zo'n uitdrukking van blijdschap
gezien te hebben. Het volgend ogen
blik voelde hij Karin's lippen op de
zijne om hem te bedanken., en dan,
voordat hij goed besefte, wat er ge
beurde, was ze van ,-het terras ver
dwenen. Een vreemde emotie maakte
zich van hem meester. Het was een
wonderlijke mengeling van gevoelens:
ontroering, dankbaarheid, opluchting
er. niet nader te definiëren factoren..
Hij kon zelf zijn gevoelens van dat
ogenblik niet helemaal analyseren.
fWordt vervolgd)
114115. Opeens kreeg Wobbo een idee
Als hij toch alle wensen vervuld zag door
de toverhoed, dan wist hij nog iets beters!
Ja, dat ging hij proberen.
Hij stapte uit bed en zocht in het donker
voorzichtig z'n weg naar de deur. Onder
wijl greep hij z'n kostbare toverhoed en
daarmee sloop hij zachtjes naar buiten.
Daar stond hij in het maanlicht. Hij
keek naar het huisje en schudde z'n hoofd.
Ja, dat was nui wel van hen, maar het
was toch eigenlijk maar een armoedig
boerderijtje.
Wobbo nam een besluit en zwaaide drie
maal met de hoed En daar stond de trou
we dienaar alweer voor hem
Ook Australië kent tegenwoordig een
„IJzeren Gordijn" Dit is een twee meter
hoge omheining van houten palen tussen
welke prikkeldraad gespannen is en die
zich over een lengte van 10.000 km uitstrekt
door woestijnen, over bergen en zelfs door
rivieren. Dit hek. dat het Zuidoosten van
het continent afsluit, moet de voor Austra-
lië's economie zo belangrijke schapen be
schermen tegen de dingo's, een wilde
hondesoort, die alleen in dit werelddeel
voorkomt-
De dingo's hebben in de afgelopen tien
jaar naar schatting 20 miljoen schapen
gedood of verwondingen toegebracht. Bio
logen hebben vastgesteld, dat één dingo
soms in één nacht ruim 500 schapen dood
bijt of verwondt. In de meeste gevallen
laten de honden de kadavers onaangeroerd
en doen aaseters en insekten de rest van
het opruimingswerk.
Om de kudden schapen het nationale
kapitaal van Australië te beschermen,
heeft de regering het „IJzeren Gordijn"
laten plaatsen dat dagelijks door patrouil
les gecontroleerd wordt. Uiteraard zijn
aanleg en onderhoud een kostbare geschie
denis, doch men hoopt de kosten ruim
schoots te compenseren door paal en perk
te stellen aan de door de dingo aangerichte
slachtingen.
De Boa Constrictors Poldi en Franzi
van de Weense dierentuin van Wenen
hebben voor niet minder dan 42 na
komelingen gezorgd. Leuke speel
kameraadjes voor de jonge oppasser,
die de wriemelende slangebabies met
kennelijk plezier hanteert. Wij houden
het maar op een bosje gerookte aal.
De Plaza Mayor in Madrid is lang niet zo groots en mooi als het gelijknamige
plein in Salamanca. Het is ook niet zo ongerept bewaard gebleven. De stads
bestuurderen van de Spaanse hoofdstad hebben nooit het voorbeeld gevolgd van
hun veel wijzere ambtgenoten in Salamanca: reeds in het begin van de achttiende
eeuw werd daar bepaald, dat zonder voorafgaande toestemming niets aan de
huizen veranderd mocht worden. Het gelukkig gevolg hiervan is geweest, dat wij
heden ten dage tegen precies dezelfde gevels opzien, van precies dezelfde symme
trie genieten, als de mensen van ruim tweehonderd jaar geleden. De Madrïlenen
zijn helaas minder consciëntieus te werk gegaan. Zij bezaten niet de (eigenlijk
voor die tijd hoogst merkwaardige) zin voor behoud van het schone en dus ont
moet het moderne oog hier en daar storende factoren al zouden het alleen
maar de bovengrondse telefoonlijnen zijn, die door hun anachronistische werking
het beeld verwringen. Maar wat leeft dit plein!
In Salamanca paradeert de jeugd on
der de bogen van Plaza Mayor. De pan
toffelparade begint elke dag zo om en
nabij vijf uur en het is bepaald ver
makelijk om te zien hoe de beide sek
sen elk in tegenovergestelde richting
hun rondjes lopen om te zien en gezien
te worden. Het gaat er allemaal nogal
rustig toe, zoals het mensen uit een wat
verdroomde universiteitsstad als Sala
manca betaamt. En het grootste deel
van de dag is de Plaza alleen aantrek
kelijk voor hen die op hun gemak van
de architectonische eenheid van het hui
zencarré willen genieten of ongestoord
op een terrasje willen zitten.
Anders is het op de Plaza Mayor van
Madrid. Helemaal stil is het er nooit.
Ge kunt er 's morgens al op een zeer
onbetamelijk uur de oude wijfjes vin
den, die er het traditionele Madrileense
ontbijt verkopen: de in olie gebakken
churros, zo te zien naaste familie van
de Amerikaanse dough-nuts, maar on
eindig veel vetter. Een kop koffie en
twee churros zijn voor velen voldoende
ondergrond om er de werkdag op te be
ginnen.
De schoenpoetsers verschijnen wat la
ter aan de vroege arbeiders is toch
geen peseta te verdienen en de nacht
brakers zijn een paar uur geleden ver
dwenen. Hier en daar worden de vens
ters geopend en een enkele huisvrouw
hangt haar beddegoed te luchten over
het balcon, soms oneerbiedig over de
verdorde palmtak uit het bos van El-
che. Er breken stukjes af, maar hij zal
het huis ook geschonden wel tegen blik
seminslag beschermen.
Tussen negen en tien uur heeft de
zon al kracht genoeg om oude manne
tjes naar de banken rondom het ruiter
standbeeld van Philips III te lokken.
Het monument is door Giovanni da Bo
logna gemodelleerd naar een schilderij.
Het staat er nog niet zo lang als de
huizen er omheen. Pas een goede eeuw
geleden, toen de Plaza Mayor zijn be
stemming als arena voor stierengevech
ten verloor, is het beeld van de Caso de
Campo naar hier overgebracht.
Zittend temidden van de mummelen
de mannetjes valt het mij moeilijk me
te verplaatsen in de situatie van vroe
ger. Moderne auto's zoeven achter mij
langs en probeer dan maar eens een
voorstelling te maken van wat er zich
op deze plaats allemaal heeft afge
speeld. De religieuze spelen van Lope
de Vega werden er opgevoerd, stieren
gevechten gehouden, ketters verbrand.
Tijdens fiestas waren de balcons en
bovenverdiepingen getransformeerd in
loges voor de aristocratie. De koning
had een ereplaats in de imposant ge
ornamenteerde Panaderia, een gebouw
dat zijn naam had ontleend aan de bak
kerij, die er voorheen was gevestigd.
Het gemene volk was niet zo goed af:
wie een zitje in de dakgoot had kunnen
veroveren mocht zich gelukkig prijzen,
de laatkomers verdrongen elkaar onder
de arcaden.
Dromend over het verleden zie ik de
drukte op het plein toenemen. Toeristen
dwalen onder de bogen en worden ver
leid een van de souvenirswinkels in te
gaan. Zij laten elkaar verrukt een ge
kocht sieraad zien, „echt Toledowerk",
heeft de man achter de toonbank hen
verzekerd. Voor zij het kleinood thuis
aan jaloerse vrienden kunnen tonen, is
het imitatie-goud er wellicht al afge
bladderd. Niets wordt in Spanje meer
geïmiteerd dan het prachtige hand
werk uit Toledo.
Ik kan niet de hele dag op mijn bank
je blijven zitten om u een waarheids
getrouw verslag te geven van alles wat
er op de Plaza Mayor gebeurt. Maar
ik hoef voor de lunch niet ver te lopen
binnen een straal van honderd meter
vind ik tal van uitgelezen restaurants.
Het op een grafkelder lijkende El Pul-
pito heeft zijn ingang aan het plein.
Onder een van de toegangspoorten staan
de deuren van Lag Cuevas de Luis Can-
delas wijd open. Volgens de overleve
ring werd hier de beruchte bandiet Luis
Candelas, die er een afspraakje met een
Madrilena had, gearresteerd. In 1837
eindigde de Spaanse Robin Hood zijn
leven aan de galg. Een tegeltableau in
een van de spelonken, waarin Las Cue
vas is onderverdeeld, brengt tal van zijn
avonturen in beeld.
Voor het geval ge beslist niet buiten
gebraden speenvarken kunt geef ik u
nog een derde tip: restaurant Botin, ook
al vlakbij, is erin gespecialiseerd. Wat
niet wil zeggen, dat ge er in de andere
eethuizen tevergeefs om zult roepen.
Ondanks de voorliefde van de Span
jaarden (die dat doen kunnen) voor een
fikse siesta, blijft de Plaza Mayor ook
's middags levendig. En ook in Ma
drid wordt, meestal wat later dan in de
provincie, door de jonge garde gepara
deerd. Wees dan niet teleurgesteld als
ge nergens in de bonte menigte iets
ontdekt wat op een traditioneel costuum
lijkt. De hoge peineta in het haar en
het strenge Madrileense gewaad ko
men slechts hoogst zelden aan de beurt,
met dien verstande dat minstens negen
tig percent van de bevolking niet meer
in het bezit is van feestkleding. Maar
ook zonder deze is het een lust, te be
kijken wat Spanje aan vrouwelijk
schoon kan presenteren.
Wat later begint het drukker te wor
den in de café's. Men zal er zich wat
eenzaam voelen temidden van de vro
lijke pandillas groepjes vrienden, die
hartstochtelijk discussiëren bij een kop
koffie of een glas wijn. Hier en daar
haalt iemand zijn gitaar te voorschijn
en iedereen zingt de refreinen van de
oude Spaanse liederen mee.
De (weinige) meisjes in de pandillas
blijven zelden laat. Tegen een uur of
tien moeten ze naar huis om in het
gezin het avondmaal te gebruiken. Het
is al mooi dat ze zo lang ongechappe-
ronneerd mogen blijven. Slechts enke
len (maar dat zijn toeristen of buiten
landse studenten) blijven bij hun vrien
den en eten wat kleinigheden: patatas
picantes, aardappelen met een nogal
peperig sausje, inktvis, grote garnalen
of mosselen.
Het duurt uren, voordat de kelners de
laatste eetgasten uit de restaurants ge
keken hebben: Spanjaarden eten rond
het middernachtelijk uur nog, al wor
den er van officiële zijde de laatste tijd
pogingen gedaan hen vroeger naar bed
te krijgen. Het feest van domweg te le
ven en luidruchtig te doen gaat voort.
Een dichter heeft zich voldoende moed
ingedronken om zijn verzen te reciteren.
Krantenvrouwtjes proberen met schelle,
onverstaanbare uitroepen de avondbla
den te slijten. Een verlopen individu
zingt met bevende stem een flamenco.
Bedelaars houden hun groezelige han
den op. Een klein meisje schuifelt tus
sen de tafeltjes door en biedt tuiltjes
bloemen aan.
Twee uur later staan de oude wijfjes
weer met hun churros op post. Een
raam klapt open en er wordt beddegoed
te luchten gehangen. Het plein heeft
weer weinig tijd gehad om te slapen.
Liefhebbers van portwijnen zullen dit
jaar het glas heffen ter nagedachtenis aan
een Engelse baron, die zijn leven wijdde
aan het edele vocht en honderd jaar gele
den stierf op het (wijn)-veld van eer.
Zij hebben dan ook veel te danken aan
Joseph James Forrester, die door de koning
van Portugal in de adelstand werd verhe
ven en in geheel Europa in hoog aanzien
stond door zijn werk.
Baron Forrester, de „ridder-koerier van
de port", bracht het grootste gedeelte van
zijn leven in Portugal door en zijn dood in
1861 werd door de bevolking van dat land
beschouwd als een nationale rouwdag.
Forrester werd in 1809 in Huil geboren,
maar verliet Engeland in de twintiger ja
ren uit zucht naar avontuur. Hij vestigde
zich in Oporto waar hij als inkoper en
controleur werkte voor een bedrijf van zijn
oom, dat zich met de export van de toen
nog weinig populaire portwijnen bezighield
De jonge Forrester, een markante fi
guur met een woelige haardos, waakte per
soonlijk over de verraderlijke stroomver
snellingen en gevaarlijke bochten in de bo
venloop van de Douro-rivier, die het ver
voer van de port tot een bijzonder riskant
bedrijf maakten.
De kwaliteit van de druiven die dit ge
bied kenmerkte als „de oorsprong van de
ware port" wefcd door hem zorgvuldig ge
waarborgd. De verschepingsmaatschappij
draagt nog steeds zijn naam. Voor zijn
werk werd hij door de koningen van Por
tugal en Piemont en door de koningin van
Spanje vele malen onderscheiden. De eer
bewijzen stroomden hem ook toe in de
vorm van lidmaatschappen van de natio
nale academies van Lissabon, Oporto, Lon
den, Turijn, Parijs en Berlijn.
HET WAS EEN zwarte dag in de ge
schiedenis van de port toen Forrester op
12 mei 1861 verdronk. Hij was op weg om
de werklieden van de wijngaarden hun
loon uit te betalen, toen zijn boot in de
stroomversnellingen van Cachao de Baleira
kapseisde. Men veronderstelt dat het ge
wicht van zijn gordel, die gevuld was met
het loon voor de arbeiders (in gouden
munt!) hèm als eèn steen naar de bodem
deed zinken.
Zijn familieleden hebben zijn lichaam
nooit gevonden. De dorpelingen uit de om
geving zeiden dat dieven hen voor waren
geweest en zich meester hadden gemaakt
van het goud. Nu, ter gelegenheid van het
feit, dat de „port-baron" honderd jaar ge-
-leden stierf, eren de met de porthandel
verbonden organisaties Forresters na
gedachtenis op de meest praktische wijze:
Het heffen van een glas geselecteerde
Portugese portwijn en met een grote cam
pagne ter stimulering van het portver-
bruik, dat de laatste jaren danig aan het
tanen is. Voor de tweede wereldoorlog was
de port en speciaal de befaamde don
kerrode variëteit die als „Old Tawny" be
kend is een der meest geliefde apéritifs
in Engeland's „betere kringen". Nu ech
ter is ook in die kringen de consumptie
van portwijn dalend, hetgeen in hoofdzaak
wordt toegeschreven aan de voortdurend
stijgende populariteit van de „long drinks
in Amerikaanse stijl.
CO». MAlTtH TOCMtt»
59. Met het snelle bootje bereikten Pat en Panda in
korte tijd het oude schip, maar op hun geroep verscheen
niemand aan deld Tenslotte klommen ze maar aan boord
langs een lijn, die zij aan dek hadden gesmeten. „Ik
vind het maar een rare geschiedenis met dit tentoon
stellingsschip", zei Panda, „geen bewaking, geen bezoe
kers niemand te zien. We moeten het beeldje Pompo
maar gauw weghalen, want ik vertrouw het niet erg!"
Maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want
alle deuren op het schip waren afgesloten. Wat ze ook
probeerden, hoe ze ook bonsden en riepen, het hielp
niets. „Dit schip is verlaten", stelde Pat O'Nozel vast.
„en dat is vreemd, want ze laten meestal niet zomaar
schepens alleen achter. Wist ik de reden maarAls
de grote detective een kijkje had kunnen nemen op de
kruiser, zou hij de reden hebben kunnen vermoeden,
want daar werden nu alle kanonnen op het doelschip
gericht. „Doe je plicht, hoofdkanonnier!" riep de admi
raal. „Volgaarne", antwoordde deze, ,het zal mij een
persoonlijk genoegen zijn, het voor ivaalven naar de
diepte te zenden met alles, wat er op en er in is!" En
hij laadde zorgvuldig zijn kanon
GROTE HOUTSTRAAT 181
Advertentie
electr. in
koffer
HAARLEM
De vrouwen van de Amerikaanse mili
tairen die in Berlijn gelegerd zijn heb
ben van de Amerikaanse legerleiding het
dringende advies gekregen, dat zij zich
vooral met het oog op de Berlijnse cri
sis decent dienen te kleden. Van alle
weekend, vakantie- en huiselijke kleding,
werd alleen de bermudg-short goedgekeurd
(de „korte" broek, die tot de knieën
reikt, een populair kledingstuk bij Ameri
kaanse vrouwen, maar bijna geheel onbe
kend en onbemind bij de Europese vrou
wen). Het Amerikaanse leger heeft met
name bezwaar tegen shorts, bikini's, zon-
nebadpakjesj, „halters" (strapless lijfjes)
en soortgelijke summiere kleding, die de
Amerikaanse vrouwen in Berlijn zelfs in
restaurants plegen te dragen. De dames
kregen het verzoek „om meer op kleding
en decorum te letten".
De verklaring van het woord boeman
is al heel eenvoudig. Een boeman is een
man die boe! roept en daardoor kin
deren bang maakt. De namen van der
gelijke kinderverschrikkers zijn veelal
ontleend aan de geluiden die zij heten
voort te brengen. In de ene streek kent
men de bommelman of bommelaar, in
de andere de buzeman, de boesoppert en
weer elders de bietebauw of de bodde-
man. De laatste namen komen vooral in
het zuiden voor. De veelheid van be
namingen is te verklaren uit het stre
ven voor een gevaarlijk wezen telkens
weer andere namen te bedenken, omdat
de ware naam taboe is. Het woord boe
man wordt ook gebruikt voor man
nen die als schrikbeeld moeten dienst
doen. In dezelfde zin zegt men: de
kwade Pier, waarin waarschijnlijk met
Pier de duivel bedoeld is.
22-18
I
