IDE VROUW DIE HAAR
GEHEUGEN VERLOOR
M1LANEES ENZO LANCEERT
„SANDWICHVROUWTJE"
Kaftans
Sluiers
Pompoenen
PANDA EN DE PLASTIC PLASTIEK
s
PRIEGELTJES GROTE REIS
0
Polle
Ons vervolgverhaal
'"Hoe is het ontstaan?~A
Bel „D" voor
diner
Liz Taylor en
verschenen in
Gina Lollobfigida
zelfde Dior-japon
NAAR HET DUITS DOOR LILIAN AYE
Éi
WOENSDAG 19 JULI 1961
ïk r - v
IN FLORENCE
I
De dood van een koning
Dit woord:
SAPPERLOOT
*4
<0
Huisvrouw trekt
ten strijde
40. Maar als alle pannekoeken aan de pijp van Zeerob zijn geregen, is de muzi
kant eindelijk zijn adem kwijt. Het verschrikkelijke geblaas en getoeter is ten
einde! Weet je wat gèk is, zegt hij tegen Polle, het is net, of mijn hoorn naar
pannekoeken smaaktmaar als hij aanstalten maakt, om weer te gaan
spelen, vliegt Polle op hem af! Geen geblaas meer, alsjeblieft, roept hij uit,
kom maar eens kijken, wat je daarmee hebt klaargespeeld! .alsjeblieft, daar
gaat de „Mary", door jou van de kant geblazen; kun je haar niet terugzuigen?
k iliiS®:: y s A ..'-f
23)
Opeens kreeg ze een inval, waar
door ze alles weer optimistischer kon
zien. Wie weet, waar die reis. van Ka
rin met haar man goed voor was?
Alles in het leven had een bepaalde
zinStel, dat Karin door een of
ander incident onderweg haar geheu
gen terugkreegDan zou ze zich
opeens alles weer herinnerenóók
Sven Toren!
De kilometerteller wees 120 aan.
Herbert wilde het eentonige stuk tot
München zo snel mogelijk afleggen.
Hij trachtte Karin te amuseren door
aan de lopende band grapjes te ver
tellen. Ze waren beiden in een opper
beste stemming. Hoe verder ze van
huis kwamen, hoe meer zij opleefden.
Ze lachten, babbelden op ongedwon
gen wijze en waren eenvoudig tevre
den en gelukkig.
Wanneer Herbert thans bij het ver
laten of betreden van een hotel Ka-
rin's arm in de zijne nam, deed hij
dat niet enkel om aan te tonen, dat
deze knappe jonge vrouw bij hem be
hoorde, maar tevens uit een intens
gevoel van bij-elkaar-behoren. Vroe
ger was Karin een soort visitekaartje
voor hem geweest, nu was zij zijn
vrouw! En wanneer Herbert over de
ze kleine, bijna onbeduidende dingen
nadacht, dan leek hem die andere
Herbert Littmann bijna een vreemde.
Zo was hij zelf veranderd
Op de weg vlak langs de Starnber-
ger See was het enorm druk. Er wa
ren vele buitenlandse auto's, waaruit
bruinverbrande gezichten naar het
mooie landschap keken, en er waren
fietsers, kampeerders en wandelaars.
Karin keek van links naar rechts en
niets scheen haar te ontgaan.
Het meer zelf lag in een vredige
avondzonneschijn. Aan de overkant
van het meer waren de omtrekken
van het slot Berg te zien, waar de
Beierse koning Ludwig II zijn laatste
levensdagen had gesleten.
NA Possenhofen werd het wat rus
tiger. Herbert zuchtte opgelucht.
„Was die drukte je niet een beetje
te veel?" vroeg hij bezorgd.
Karin rekte zich uit. „O nee, ik vind
't allemaal heerlijk!"
„Jij vindt 't toch ook prettig hè,
om niet in Stamberg te blijven, ma al
door te rijden naar Feldafing?" Hij
wachtte met een zekere spanning op
haar antwoord.
,,'t Is hier allemaal zo heerlijk, dat
't me niets kan schelen, waar we
preèies gaan logeren".
Herbert begon weer wat harder te
rijden. Hij wilde zijn aandacht op de
weg concentreren en niet denken aan
Starnberg en het hotel, waar Karin
gedurende haar vakantie-alleen had
gelogeerd. Dat was ook de reden,
waarom hij niet in 'Starnberg wilde
overnachten.
Karin keek door haar zonnebril
naar de huisjes aan de rand van een t
groot dicht bos en volgde een vogel
op zijn vlucht, hoog in de lucht.
Ze kon niet weten, dat ze thans re
gelrecht in het verleden terug reed
Herbert moest uitwijken voor een
hem tegemoetkomende hooiwagen. Hij
remde en ging helemaal naar de kant
van de weg.
„Allemensen, die boeren hier ken
nen nog geen haast", merkte hij op,
terwijl hij de hooilucht opsnoof. Lang
zaam bracht hij de wagen weer op
gang.
Op dat moment dook aan de kant
van de weg, waar zij bijna stilge
staan hadden, Zenzi Schmaderer op,
die gras had staan snijden. Toen zij
Karin in de grote open zwarte auto
ontdekte, viel haar mond open van
verbazing. Zij herkende Karin onmid
dellijk.
„Nee maardat is mevrouw
H au sier!" bromde zij, „de vrouw, die
meneer Toren zochtZij staar
de de zwarte auto na, totdat deze om
de bocht van de weg was verdwenen.
„Allemensenik moet 'm hier
over onmiddellijk opbellen!"
De anders zo bedachtzame Zenzi
was volkomen buiten zichzelf van op
winding. Voor het eerst in haar leven
zou ze interlocaal gaan telefoneren,
een gesprek met Frankfort voeren!
Ze holde naar huis en liep op het tele
foontoestel toe, dat in deze Beierse
hoerenkamer geheel uit de toon viel.
Vastberaden nam ze de hoorn van
de haak en vroeg de verbinding met
Frankfort aan. Haar stem klonk kalm
en het was alsof ze zich er helemaal
niet over opwond.
„Met het huis van meneer Toren",
klonk even later Carla's stem aan de
andere kant.
„Dag juffrouw Carla, u spreekt met
Zenzi Schmaderer, ik moet meneer
Toren dringend spreken".
„Meneer Toren is in Düsseldorf. Ik
kan hem echter telefonisch wel berei
ken. Hebt u een boodschap voor
hem?"
„Zegt u hem, dat mevrouw Haüsler
in Feldafing is."
„Is dat alles?"
„Ik denk wel, dat dat voldoende
voor hem is!" Zenzi lachte olijk.
„Deel 't hem zo snel mogelijk mee!
Kan ik daarop aan?"
„Vanzelfsprekend! Dag, vrouw
Schmaderer!"
Zenzi legde de hoorn met een zucht
van verlichting op de haak. Ze had
het prettige gevoel bijgedragen te heb
ben tot het geluk van Sven Toren.
Want voor haar stond 't vast, dat het
hier een grote romantische liefde be
trof
De volgende morgen scheen de zon
weer over het meer en de omringen
de bossen.
„Ze zeggen wel eens, dat er hier
veel slecht weer is", merkte een ober
van hotel „Kaiserin Elisabeth" op,
„maar men kan 't ook goed treffen,
zoals nu!" Hij zette het ontbijt op een
tafeltje en verdween met een buiging.
Herbert liep naar het balkon en keek
naar het zonovergoten landschap.
„Kom je nog niet om van de hon
ger?" klonk een lachende vrouwe-
stem uit de kamer.
„Bijna!" antwoordde hij, terwijl hij
weer naar binnen ging. Hij sloot de
balkondeur en trok Karin tegen zich
aan. Ze zeiden geen van beiden iets.
Even later maakte Karin zich uit zijn
omhelzing los en liet zich in een diepe
stoel bij het ontbijttafeitje neervallen.
„Koffie of thee?" vroeg ze luchtig,
zonder hem aan te zien. Ze lichtte de
deksel van de pot, om te zien, wat
ei in zat. Toen hij niet antwoordde
hief ze haar blik naar hem. Er was
een smeekbede in haar ogen: wees
alsjeblieft geduldig met me. Ik ken je
pas zes dagen! Laat me nog even.
Er kwam een glimlach om Herberts
mond. Het scheen hem moeite te kos
ten, maar zijn stem klonk opgewekt,
toen hij vroeg:
„Wat zullen we vandaag onderne
men? Zullen we gaan wandelen, of
roeien, of....?"
„Roeien! Dat is een goed idee!"
„Afgesproken!"
Het meer was spiegelglad en glin
sterde in de zon. Slechts hier en daar
was een zeilboot te zien. Herberts rie
men maakten een plonzend geluid in
het water. „Allemensen, wat ben ik
stijf geworden!" riep hij lachend uit,
„ik zou niet hebben kunnen denken,
dat ik nog eens aan het roeien zou
slaan".
„Je hebt 't zelf voorgesteld", zei Ka
rin met een glimlach, terwijl ze met
gesloten ogen op het achterbankje zat
en haar gezicht door de zon liet koes
teren.
„Ik wist, geloof ik, niet goed wat
ik voorstelde."
Karin sloeg haar ogen op en keek
hem vragend aan.
„Wil je er liever mee ophouden?"
„Ik zou niet weten, wat me meer
welkom zou zijn!" antwoordde hij
,.lk roei nu al twee uur lang rond
en
„Twee uur? Dan moet ik geslapen
hebben!"
„Dat heb je ook!"
Karin barstte in lachen uit. „Is het
nog ver terug?"
,,'t Gaat nogal, een half uurtje on
geveer".
„Kijk, kijk," zei enige tijd later
de bootsman Franzl stralend, toen
hij Karin bij het uit de boot stappen
behulpzaam was, „m'n baas zei al,
dat u 't was: die dame, die kort ge
leden bijna met een bootje van ons
gezonken was. Dat is gelukkig goed
afgelopen, hè? Fijn, dat u weer hier
bent.
Het rimpelige gezicht van Franzl
werd opeens onzeker. Hij zweeg ab
rupt. Hij was kennelijk in de war
gebracht, doordat er op Karin's ge
zicht geen enkele reactie van her
kenning was. Ze glimlachte hulpeloos
naar Herbert, die doodstil was blij
ven staan en de bootsman aankeek.
„Ik vermoed, dat u zich vergist," zei
hij langzaam en nadrukkelijk.
„Maar eh," begon Franzl, doch
maakte zijn zin niet af. Hij staarde
Karin en Herbert na, toen ze van
het water wegwandelden.
(Wordt vervolgd)
Op de derde dag van de Italiaanse mode
parade in Florence heeft de Milanese ont
werper zijn mannequins laten opdraven in
toiletten die eruit zagen als sandwiches.
Dit uit Engeland .overgewaaide" hapje be
staat, zoals men weet uit twee dunne
sneedj«s brood met wat vlees er tussen.
Een weinig elegante vergelijking wanneer
men deze van toepassing brengt op de mo
de, maar men kan zich geen betere voor
stellen.
Enzo ontwierp een gehele collectie fraaie
modellen, welke men terecht tot de „haute
couture" mag rekenen. Alle ensembles ge
lijken echter op „sandwiches" en dienen
ook zo te worden gedragen.met de vrouw
er tussen in.
De ontwerper zelf verklaarde dat hij in
spiratie had opgedaan toen hij een sand-
j wich-man had zien lopen, een man inge
klemd tussen twee reclameborden.
I Zowel de modellen voor overdag, als de
avondtoiletten waren op hetzelfde motief
gebaseerd.
„Sandwich-borden" van zwarte crêpe,
van de schouder tot de rokzoom reikend
en afgezet met zwart apenbont werden ge-
dragen over zwarte nauwsluitende cock
tailjaponnen.
Bij een ander model waren dergelijke
rechte lappen voor en achter, op de schou
der bijeengehouden door een band van
zwart-fluwelen bloemen.
Tweed pakjes hadden bijpassende sand
wich-borden welke aan het jasje waren
vastgeknoopt. Een pakje was gemaakt van
zwarte wol. De mouwen waren vervaar
digd van Perzisch lam, evenals.de sand
wich-borden. Het geheel zag er uit als een
i complete bontmantel, en de prijs zal stel
lig een eind in dezelfde richting zijn ge-
gaan.
Modevorst
Ook de gemakkelijke dracht voor in huis
was Enzo niet vergeten. Hij bracht wollen
broeken en lijfjes waarop korte „sandwich-
borden" werden gedragen van namaak
bont, vaak in felle kleuren, purper en kar-
mijnrood geverfd.
OOK PATRICK de Barentzen, de Ro
meinse ontwerper, liet zich niet onbetuigd.
Hij bracht als nieuwtje de kaftan, een
mouwloze schoudermantel, zoals die welke
gedragen wordt door Turkse boeren en
moslim priesters.
Deze oosters aandoende kleding had
meestal een lichte .Jtunieklijp. De meeste
mantels en pakjes waren mouwloos maar
wekten toch de incjruk, te zijn voorzien
van een armbedekking: een knap staaltje
van de Barentzen-snit.
Een van zijn avondtoiletten werd gecom
pleteerd door een broek van crêpe deChine
ter lengte van een normale korte avond
japon. Hierover werd een zwarte poncho
gedragen, afgezet met zwarte struisveren.
De mantel verhulde de gehele mannequin.
Andere avondjaponnen waren voetvrij
met sterk ingesnoerde jasjes, soms met
ceintuur meestal in de combinatie zwart
wit.
Een ensemble dat door Enzo als „reis
kostuum" werd betiteld, bestond uit een tot
de knie reikende broek waarover een^ze-
ven-achtste cape werd gedragen in rood en
groen.
Sommige mannequins droegen zwarte
voiles om het hoofd gewikkeld, met er bo
venop een zwarte pompoen. Andere had
den de pompoen onder een oor en een van
de modellen droeg zo'n grote pluis aan een
bijna één meter lange afhangende sluier.
Voor een paar bijzonder fraaie tunica's
gebruikte Enzo luipaardenvel uit Somali-
land.
Andere snufjes die in Florence werden
getoond waren:
armbandjes van bont, bevestigd aan het
handvat van de parapluie.
hoeden a la Greta Garbo met kleine zak
jes voor wisselgeld, in de bol weggewerkt.
een lange overall met ceintuur van si-
monetta als huiselijke dracht; en
hoeden met maskers van voile naar het
model van die welke gedragen werden
door bandieten in de klassieke wildwest
films.
De baliekluivers van New Orleans in
het zuiden der Verenigde Staten zijn in
rouw gedompeld om de dood van hun ko
ning, „Charlie the Mole", (de Mol) wiens
werkelijke naam Charles Greer was.
Charlie's vrienden, „Atomic Bum",
„Horrible Example" en „Sterno the Kid",
gedachten hem met een slok goedkope
wijn.
Charlie the Mole is onder duistere om
standigheden gestorven. Vorige week
werd hij ten grave gedragen en niets
dan een legende heeft nij nagelaten.
Charlie was een van de oprichters van
hotel de „Bastille", waar hij zelf woon
de. Het hotel was een ondergronds verblijf
van voddenrapers en zwervers onder het
oude gerechtsgebouw van New Orleans.
Charlie en zijn vrienden betrokken clan
destien water stromend koud en warm
en elektriciteit uit het pand boven hun
hoofden. Zelfs konden ze op stoomhitte re
kenen. „De koning van de landlopers"
had een vertrek dat zijn status waardig
was.
Zo leefde Charlie tot voor enkele jaren,
toen iemand achter het bestaan van de
Bastille kwam. Charlie werd op straat ge
zet, kreeg zijn bijnaam „the mole" en
werd een der bekendste figuren van de
zelfkant van New-Orleans.
Het oude gerechtshof Werd afgebroken
en vervangen door een modern pand. De
gewelven werden dichtgegooid.
Charlie moet er zwaar onder geleden
hebben en er principes voor hebben laten
schieten. Want sindsdien ging hij aan het
begin van elke nieuwe lente noordwaarts,
om gras te knippen en andere karweitjes
te verrichten voor een kolonie van natuur-
aanbidders in New Jersey.
Sapperloot is een bastaardvloek van
onschuldig karakter. In het eerste deel
van het woord is het Franse sacre, het
Latijnse sacer: heilig te herkennen.
Merkwaardig is de overgang van de k
naar de p, die men ook vindt in sapristi
uit sacristie en in het Franse sapper-
debleu uit sacrebleu. Het tweede deel is
moeilijker te verklaren. Moet men den
ken aan het woord bloed? Of aan doop?
Of aan God? In ieder geval is om be
grijpelijke redenen het woord telkens
vervormd. Immers: hoe minder duidelijk
de afkomst, hoe minder zwaar de vloek.
Vandaar termen als sapperdekriek,
waarin men nauwelijks Sacre Christ
herkent en sapperdemallemosterdpot
dat op het begin na helemaal onzin is,
maar dat al door Huygens werd ge-
ybruikt
Een zomers beeld uit Venetië, waar
de kooplieden met hun strohoeden
weer goede zaken maken. Geen toe
rist welhaast kan de verleiding weer
staan, zich zo'n „echte" gondoliere-
hoed aan te schaffen, die bovendien
nog bescherming biedt tegen de zon-
als die schijnen mocht....
Britse huisvrouwen die niet weten
wat zij 's avonds eten moeten, kunnen
binnenkort een telefoonnummer draaien
dat hun via een geluidsbandje enkele
recepten geeft voor een menu-van-de-
dag. Deze service van de PTT is vooral
bedoeld voor werkende vrouwen, die
weinig tiid en gelegenheid hebben om
zelf een menu uit te knobbelen. De re
cepten betreffen dan ook gerechten die
snel en eenvoudig te bereiden zijn en
waarvoor de grondstoffen in overvloed
op de markt aanwezig zijn. Er zullen
geen exotische recepten verstrekt wor
den.
Mode-incident in Moskou
Max Hess, president van de maga
zijnen van Hess Bros in Allentown,
Pennsylvania (V.S.) heeft een eis tot
schadevergoeding ingesteld tegen mai-
son Dior in Parijs. De eis is een gevolg
van een ontmoeting, op het filmfestival
in Moskou, van de Amerikaanse Eliza
beth Taylor en de Italiaanse Gina
Lollobrigida, in vrijwel identieke japon
nen van het genoemde Parijse modehuis.
Max Hess zegt dat de japonnen copieën
zijn van een ontwerp dat Dior in januari
als exclusie." aan Hess Bros had verkocht.
De raadsman van Hess Bros, Theodore
Roosevelt Gardner, zei dat de twee actri
ces door het hof dat de zaak zal behar
tigen zal worden gevraagd waar en wan
neer zij de japonnen in kwestie hebben
gekocht.
Het enige verschil in de japonnen die
Taylor en Lollobrigida droegen, was de
stoffen ceintuur. Die van Liz was rood, die
van „La Lollo" blauw. De japon die voor
Hess was aangekocht, werd op 11 maart
voor het eerst in Amerika getoond op een
door de televisie uitgezonden modeshow.
Het modehuis Dior heeft vol vertrou
wen verklaard, dat het dit ongeluk wel
zal overleven. „Wij hebben van geen van
beide dames een klacht gehoord en ver
wachten die ook niet", zei een woordvoer
der van maison Dior. Ter verklaring van
het merkwaardige toeval zei hij: „zelfs
voor filmsterren zijn niet al onze creaties
exclusief, maar onze voornaamste klan
ten geven meestal te kennen, voor welke
gelegenheid zij een japon willen hebben,
om te voorkomen dat er een situatie ont
staat zoals nu in Moskou. Miss Taylor noch
juffrouw Lollobngiaa had die voorzorg ge
nomen".
De woordvoerder zag ook bepaalde voor
delen in deze affaire. „Hier werd de mo
gelijkheid geschapen om de beide dames
eens te beoordelen naar andere dan kleed-
kunstige facetten", zei hij.
62. Terwijl Joris zo snel hij kon heenzwom, werd hem
door de kruiser het ene salvo na het andere nagezon
den. Dit verbitterde Joris, want niet alleen maakten al
die granaten het zwemmen gevaarlijk, maar bovendien
vond hij, dat zij al die munitie beter op het doelschip
konden afvuren. „Foei toch, ze vergeten helemaal, dat
het doel voor twaalven tot zinken moet worden ge
bracht," bromde hij, voor een granaat wegduikend,
hoe kunnen ze zo slordig met hun tijd en munitie om
springen? Straks verloopt de polis en krijg ik geen cent
van de verzekering uitbetaald!" Gelukkig voor Joris
begon nu ook de admiraal aan de tijd te denken. „Stop
met schieten op de saboteur!" riep hij. „Neem het
doelschip onder vuur! De eer van de marine staat op
het spel! Als we het doel niet voor twaalf uur tot zin
ken brengen, is deze oefening mislukt!" De uitwerking
van dit bevel liet niet lang op zich wachten. Het was
precies één minuut voor twaalf, toen de granaten op
het doelschip begonnen te regenen, hetgeen erg ge
vaarlijk was voor Pat en Panda. Maar gelukkig had
het waarschuwingsschot van Joris hen eindelijk doen
beseffen, dat zij zo vlug mogelijk van boord moesten en
dat deden ze nu ook zonder tijd te verliezen!
Advertentie
nimHiinrnnimnumiimirmniniinnniiMiiiiinnitiniiiiMrn
„Wég met die geurtjes in
huis! In alle afvoerbuizen -
wastafel, bad, toilet - gooi
ik af en toe wat Glorine. Dat
doodt de rottingsbakteriën
en zorgt voor een frisse at
mosfeer, overal in huis.
Ideaal!" En weet U dat zo'n
fles Glorine maar 23 cent
kost?
1-2 Mogen we even twee van de drie
hoofdpersonen voorstellen, die in dit nieu
we verhaal optreden?
Wel, de kleine, dikke heer links is nie
mand minder dan professor Wiedemors:
hij was een geleerd man, maar ook een
bekend ontdekkingsreiziger.
En de lange, magere meneer rechts, met
z'n pijp en tropenhelm, is dr. Kanebit, de
assistent van de professor.
Op het ogenblik, dat dit verhaal begint, I
waren ze samen op reis door de binnen
landen van Afrika. Wat ze daar zochten?
Nu, dat zal wel gauw duidelijk worden.
CopyrigM P I B Boi t Copenhogen
