DE DODENLIJST VAN
ADRIAN MESSENGER
m
A
Frankrijk wint Mont Blanc-race
PANDA EN DE MEESTER-OPHEFF ER
A
PRIEGELTJES GROTE REIS
PoIIe,
Pelli era
Piraöo
Ons vervolgverhaal
Koffie is er niet best
maar beter dan vroeger
Garcia de Léon
Snelbrommers voor
de Utrechtse politie
^Hoe is hef ontstaan?^
PHILIP MACDONALD
Oorspronkelijke titel:
The list of Adrian Messenger
Finland ontdekt
het koffiehuis
J
ZATERDAG 12 AUGUSTUS 1961
.f
Gaat u met vakantie
Nieuwe autoweg door
Europa's hoogste berg
-<s s s c: iP m
Dit woord:
APOTHEEK
N
°°So o
1. „PellF, zegt Polle, „ik vind het maar een straffe wind, en ik vraag me
af, of het voor de kleintjes op dek niet gevaarlijk is!" „Tja", zegt Pelli
lachend, „misschien is het voor de kleintjes wat gevaarlijkmaar de groten
schijnen er ook niet helemaal tegen te kunnen, zo te zien!" „Nu kun je me
uitlachen!", zegt Polle, maar ik zou het grut toch maar opbergen-, je ziet
nu, wat er kan gebeuren!"
8)
„Ik heb de Yard net even opgebeld.
Ik herinnerde me dat de rapporten uit
Schotland altijd 's avond om een
uur of negen binnen komen."
„Schotland?" vroeg Lucas.
„Ik dacht, dat er iets uit Edinburgh
zou kunnen zijn," zei Frith.
„Edinburgh?" Zijn stem klonk nu
voorzichtig.
Anthony zei: „Het mag misschien
op majesteitsschennis lijken, maar
soms heb ik de neiging je een trap
voor je derrière te geven!.. Hij be
doelt iets over Ian Dalkeith, Sir Eg
bert. Nummer drie op de lijst van
Adrian Messenger..."
Firth zei: „Precies," terwijl hij een
opzettelijk nietszeggende blik op Lu
cas wierp. „Het zal je interesseren
te horen," zei hij, „dat Ian Dalkeith
dood is."
Hij vervolgde: „Jullie zult je dat
spoorwegongeluk in het westelijk
deel van de Hooglanden enige jaren
geleden herinneren. Een van die klei
ne lokale Schotse treinen liep uit de
rails. Er kwamen vijftien mensen bij
om, en daarvan was Dalkeith er
een..."
En zo eindigde wat begonnen was
als een akademische discussie van
mogelijkheden in een conferentie over
de manier waarop men dit zou moe
ten aanpakken: niet langer in de Chat
ham Club, maar op Scotland Yard.
En het moet gezegd worden dat Lucas
toen hij overging naar het andere
standpunt, dat deed zonder, voor het
ogenblik althans, nog verder tegen te
stribbelen; waarbij hij zelfs zover
ging erin toe te stemmen naar Whi
tehall overgebracht te worden in de
nieuwe Voisin met de eigenaar aan
het stuur.
Gp het hoofdkwartier van Londens
hoofdstedelijke politie is er weinig
verschil tussen dag en nacht, en de
plotselinge komst van het hoofd van
de criminele afdeling, vergezeld door
zijn nieuwe assistent en de welbeken
de magere figuur van Anthony Ruth-
ven Gethryn trok dan ook niet merk
baar de aandacht, behalve misschien
bij de criminele afdeling zelf, waar
de mannen zich er als het ware op
voorbereidden in actie te moeten ko
men.
Lucas ging echter zwaar in zijn
stoel zitten en fronste zijn wenkbrau
wen. „Nu," zei hij, „wat gaan we het
'feerste doen in deze vreemde zaak?"
I „Dat is niet eenvoudig)" zfei AThtfro-w
ny. Hij trok de gordijnen open en
keek nadenkend naar buiten over de
donkere rivier.
Lucas, nog steeds zijn wenkbrauwen
fronsend, pakte een telefoon op. „Met
Lucas," zei hij. „Is commissaris Pike
aanwezig? Goed, .vraag hem dan even
hier te komen.'"
Anthony draaide zich om: „Weet
Pike iets van deze zaak af en, zo ja,
hoeveel?"
„Evenveel als ik toen we vanavond
aan tafel gingen. Hij heeft de zaak
met Firth en mij besproken voor ik
je vanochtend opbelde."
„En wat dacht hij ervan?"
Lucas haalde zijn schouders op en
Firth zei: „Dat wilde hij niet zeg
gen." Hij had bij de haard gestaan,
maar ging nu naar de anderen toe en
ging op de leuning van een stoel bij
het bureau zitten. „Hij zei dat hij
wilde afwachten wat jij ervan dacht.
Lucas glimlachte, een beetje wrang.
„Gethryn en Pike zijn een soort maat
schappij van wederzijdse bewonde
ring, Firth.."
Er werd op de deur geklopt en Pike
verscheen. Hij zei tegen Lucas: „Hebt
u mij geroepen, mijnheer?" knikte te
gen Firth en drukte Anthony de hand,
terwijl een brede glimlach zich over
zijn gezicht verspreidde.
Lucas zei: „Het gaat over die zaak-
Adrian Messenger, Pike. We moeten
er iets aan gaan doen."
„Ja mijnheer,'1' zei Pike rustig. „Ik
dacht al dat u me daarvoor geroepen
had."
„Zo, dacht je dat al?" Lucas keek
zuur naar hem. „Mag ik misschien
vragen of je soms ook al verwachtte
dat mijnheer Gethryn het eens zou
zijn met generaal Firth? En dat ik
hun mening zou gaan delen?"
„Eigenlijk wel, mijnheer. Vooral na
dat ik dat rapport uit Edinburgh ge
zien had begon ik te denken dat vijf
enzeventig procent wel wat hoog was
voor het toeval."
„Drieënzeventig procent, verdui
veld!" Lucas gooide het eruit, maar
toen Anthony lachte en Firth met
moeite, een grijns verborg, kon ook
hijzelf een lach niet weerhouden.
„Goed," zei hij. „Goed!... Ga zitten,
Pike, we willen eens over de zaak pra
ten." Hij keek door de kamer naar
Anthony, die nu in een erker voor het
raam zat. En zeg alsjeblieft niet „bij
het begin", want van onze kant bezien
is dat er niet."
Pike schraapte zijn keel. „Ik weet
iets wat we zouden moeten doen, mijn
heer, en meteen. We moeten nagaan
hoe het gesteld is met de andere drie
mannen op die lijst. Als ze nog in le
ven zijn, zijn ze in gevaar. Ze moeten
gewaarschuwd en beschermd wor
den." Hij keek naar Firth. „We kun
nen niet langer diplomatiek te werk
gaan, generaal, zoals u dat moest."
Firth knikte „Je hebt volkomen ge
lijk, commissaris."
„Inderdaad." Lucas' frons was ver
dwenen. „Er is zelfs nog meer, Pike,
wij moeten die overlevenden van de
tien niet alleen waarschuwen en be
schermen, we moeten ze ook onder
vragen. We moeten te weten komen
wat de schakel tussen deze namen is.
Dan hebben we tenminste een begin
punt."
„Ja, mijnheer. Al kan dat misschien
ook pas iets later aan de beurt ko
men. „Hij stond op, maar ging weer
zitten toen hij aan de andere kant van
de kamer een bezorgde blik zag. „Een
ogenblik." Het was nu Anthony's
beurt om zijn wenkbrauwen te fron
sen. „Ik geloof dat we iets vergeten."
Hij stond op en kwam naar het bureau
toe. Omdat we niet weten wat Mes
sengers reden is geweest om naar de
tien mensen op deze lijst navraag te
doen is er nog iets dat we niet weten.
Als een van de drie overgeblevenen
nog in leven is, dan bestaat de kans
dat hij verantwoordelijk is voor de
dood van de anderen."
Hij wachtte, terwijl hij naar zijn
toehoorders keek. Lucas, die somber
keek, was weer aan het tekenen ge
slagen, terwijl hij nadacht. Pike
wreef nadenkend over zijn kin. Firth's
ogen gingen verder open, terwijl hij
plotseling zei: „Mijn God, daar heb
ik helemaal niet aan gedacht!"
„Begrijp je waar we het plan moe
ten herzien?" Anthony ging weer in
zijn stoel zitten. „Als nog een van de
ze drie mensen in leven is, dan
fnoeten we hem zelfs maar niet de
schijn van egn politieman laten zien.
*Wë' moeten ze natuurlijk in de gaten
houden, ze bewaken ook. Maar alleen
van een voorzichtige afstand. Geen
van hen mag gaan denken dat het
veelvoud aan ongelukken op de een
of andere manier verdacht is gewor
den. Als een van hen schuldig is, zou
hij daardoor gewaarschuwd worden.
En dan zou hij er vandoor gaan en
wij zouden niets meer kunnen doen."
Lucas gooide zijn potlood neer. „Ik
geloof dat ik begrijp wat je bedoelt.
Maar ik begrijp een heleboel andere
dingen ook. En het merendeel daar
van is negatief." Zijn stem was bitter.
„Hoe kunnen we ooit uitvinden wat de
schakel tussen deze tien mensen is als
we ze niet kunnen ondervragen? En
als we die schakel niet vinden, zullen
we nooit het motief voor de moorden
vinden. En als er geen motief is..."
Anthony onderbrak hem. „Kalm
aan even. Ik zei niet dat we ze nooit
zouden kunnen ondervragen. Ik heb
alleen gezegd dat we dat nu niet kon
den doen." Pike zat onrustig in zijn
stoel heen" en weer te schuiven en dat
maakte hem aan het lachen. „De oude
rot in het vak," zei hij. „Hij heeft
als altijd gelijk."
Lucas keek kwaad. „Wat bedoel je
in hemelsnaam? En wat is er zo
gek?"
„Wij zijn gek. Pike vroeg zich al
af waarom we niet liever proberen te
weten te komen of een van de drie
nog in leven is voor we elkaar de
ogen uitkrabben."
Lucas mopperde: „Ik begrijp wat
je bedoelt... Ga je gang, Pike."
Pike stond glimlachend op. Tegen
Anthony zei hij: „Maak u geen zor
gen, mijnheer, ze zullen van ons niets
zien," en verdween.
Na zijn vertrek bleef het stil. Antho
ny stak een sigaret op en Firth begon
te ijsberen. Lucas pakte het potlood
dat'hij neergelegd had weer op en
staarde naar het plafond... Het pot
lood brak plotseling tussen zijn vin
gers in tweeën en hij wierp de stuk
ken met veel geweld in een prulle-
mand. (Wordt vervolgd)
HELSINKI (UPI) In Finland is een
nieuw aspect aan het dagelijkse leven toe
gevoegd dat niet alleen onder de jongere
generatie opgang maakt, maar ook bij de
ouderen zeer geliefd begint te worden: het
koffiehuis.
Nog niet zolang geleden kon men in Hel
sinki slechts enkele koffiebars vinden, kof
fiehuizen in miniatuur waar men zich nau
welijks wenden of keren kon. Nu treft men
overal in Finland moderne koffiehuizen
aan, tot aan de poolcirkel toe, met grote
ramen, stoelen en gordijnen van de mo
dernste stoffen in de nieuwste Finse kleu
rencombinatie, paars en groen.
De espressobar zoals wij die kennen is
er bij de Finnen niet ingegaan. In de Finse
koffiehuizen, die in werkelijkheid een
soort cafétaria zijn, kan men behalve kof
fie een grote verscheidenheid aan spijzen
krijgen, sandwiches, gebak, warme lunch-
schotels en pap.
Het zijn niet alleen de jonge Finnen die
de koffiehuizen opzoeken, ook de zaken
lieden wier vrouwen de zomer op het land
doorbrengen, hebben de voordelen ervan
ontdekt.
Als men echter tot de slotsom zou ko
men, dat vele koffiehuizen ook het schen
ken van goede koffie moet inhouden, dan
heeft men te gehaast geconcludeerd. De
koffie „is echter beter dan een paar jaar
geleden", zo haastte een koffiedrinker te
verklaren. Nog even wachten dan maar.
Meer dan een miljoen Amerikaanse
meisjes hebben deelgenomen aan een
competitie in het ontwerpen en ver
vaardigen van kleding, waarvan de
hoofdprijs een achtdaagse reis naar
Parijs was. De 19-jarige Mary Jane
Diehl uit Canfield, Ohio, mocht de
trip naar de lichtstad aanvaarden. Zij
verblijft nu in een luxe hotel, heeft
een auto met chauffeur ter beschik
king, bezoekt de modehuizen en ver
poost in nachtclubs, kortom het leven
van een diva. In het hartje van Parijs
liet Mary de fotografen een ensemble
van eigen ontwerp zien.
T«"
en wilt u dat wij uw krant naar
uw vakantie-adres opzenden
Stuurt u ons dan minstens twee dagen
voor uw vertrek een briefkaart me'
vermelding van uw naam uw vastr-
sdres uw vakantie-adres, de datum
waarop de eerste krant naar uw
vakantie-adres gezonden moet worden
en de datum waarop de krant voor hei
laatst moet worden toegezonden
Als u de krant per week betaalt, wilt
u dan het abonnementsgeld voor de
vakantieweken vooruit aan de bezor
ger betalen
DF ADMINTSTR ATI1-
PORTUGEES VAN A TOT Z
Portugal heeft zich nooit kunnen beroemen op een 'overdaad aan hotels. De
wens mee te delen in de deviezenbron, die het vreemdelingenverkeer is geworden,
heeft ertoe geleid, dat men in de laatste jaren in ijltempo aan uitbreiding van
de accommodatie voor vakantiegangers werkt. Des te meer is het te betreuren,
met name de Portugese hoofdstad tegenover de aanwinst van het luxueuze
Ritz Hilton het verlies van een hotel met grote bekendheid moet boeken. Enkele
maanden geleden heeft het Aviz hotel zonder ophef, kalm en waardig zoals het
altijd heeft bestaan zijn deuren gesloten. Wanneer het elk ander hotel dan het
Aviz betrof, zou dit geen gebeurtenis zijn, waarover ik u per se en zonder verwijl
moest inlichten, maar in dit geval ligt de zaak anders. Het Aviz hotel heeft in
negenentwintig jaar van zijn bestaan een unieke positie onder gelijksoortige
etablissementen ingenomen. Het werd door velen als het beste kleine hotel van
Europa beschouwd en daarom mag het merkwaardig heten dat het al die jaren
aan de exploitant geen escudo winst heeft opgeleverd.
De geschiedenis van het Aviz hotel
begint eigenlijk al in 1913. In dat jaar
trouwde de Spaanse miljonnair José
Ruggeroni een in Lissabon geboren
en getogen meisje. Tegelijkertijd kocht
hij van zijn schoonvader het dagblad
O Seculo (De Eeuw) en een eerbied
waardig herenhuis als woning voor de
bruid.
„Dat huis," vertelt Antonio Ruggero
ni, de huidige eigenaar en directeur van
Aviz, „werd later verbouwd tot hotel.
Mijn vader is altijd een liefhebber ge
weest van lekker eten en goede wijnen.
Een geheime wens van hem was nog
eens een eigen hotel t bezitten en dat
op een dusdanig peil te exploiteren, dat
hij daar voor anderen kon laten klaar
maken wat hij zichzelf zo graag gun
de. Daarom liet hij in 1930 en 1931 de
nodige veranderingen in het huis aan
brengen hij besteedde er een kleine
driehonderdduizend gulden aan
waardoor het geschikt werd er betalen
de gasten te ontvangen. Ik kan u met
een wel uit de doeken doen waarom hij
de naam Aviz koos. Afgezien er van dat
het woord goed in de mond ligt, is het
de naam van een vroegere Portugese
dynastie. Het hotel werd dus letterlijk
van A tot Z Portugees."
Senhor Ruggeroni gaat zelf niet te
diep op de kwestie van de opheffing in,
tenminste niet op de oorzaken die er
toe hebben geleid, maar het is in Lis
sabon een publiek geheim, dat de Por
tugese bureaucratie er een heleboel
mee te maken heeft. Plus dan de ex
orbitant gestegen kosten van exploita
tie, waardoor zelfs een rijke familie een
hobby niet langer kon voortzetten.
Wat het eerste punt betreft: de rege
ring (lees: Salazar) heeft jaren gele
den een classificatie van hotels in het
leven geroepen, waaraan Aviz te gron
de is gegaan. Het doel was zoveel mo
gelijk vreemdelingen naar Portugal te
lokken en als een der middelen koos
men een kunstmatig lage pensionprijs
Dat was voor de toeristen natuurlijk
bijzonder prettig en het moet worden
gezegd, dat de meeste andere hotels in
de vastgestelde logiesprijzen nog vol
doende speling vonden voor een lonen
de exploitatie. Een hotel met de repu
tatie van Aviz kon zich echter niet lan
ger handhaven.
Van het begin af heeft senhor Rugge
roni zich erop toegelegd zijn gasten
slechts het beste van het beste voor te
zetten. De staf was onevenredig groot
voor een aantal kamers van slechts
vijfentwintig: ongeveer honderdtwintig
personeelsleden, zestien ervan in de
keuken werkzaam. Onbetwist heerser in
het restaurant was Alberto Rapetti,
die beschreven wordt als de beste maï-
tre d'hötel van ons oude werelddeel.
Hij stond aan het hoofd van achttien
oberkelners, kelders en sommeliers.
„Het was een groots gezicht," zegt
Ruggeroni junior, „hem door de zaal te
zien schrijden. Hij onderhield zich op
voet van gelijkheid met hooggeplaatste
gasten en gaf, van tafel tot tafel wan
delend, op autoritaire wijze adviezen
over de te bestellen gerechten en wij
nen. Rapetti had opdracht te handelen
volgens het principe, dat niets wat een
klant vroeg ooit mocht worden gewei
gerd."
Wie van een hypermodern interieur
hield, moest maar liever met een wij
de boog om Aviz heenlopen. Het meu
bilair in de kamers was donker getint
en fraai in Italiaanse stijl besneden.
Daarbij pasten uitstekend de smeedij
zeren Spaanse lampen, de dikke ooster
se tapijten en de zware brocaat gordij
nen.
In deze sfeer voelden de gasten zich
het best thuis. De thans overleden Ar-
meens-Portugese oliemiljardair Calous-
te Gulbenkian bracht hier de laatste
zestien jaar van zijn leven door. Van
zijn vorstelijke suite uit telefoneerde
hij met zijn agenten over de hele we
reld, waarbij hij zijn ogen kon laten
gaan over enkele meesterwerken uit
zijn eigen collectie, die aan de wand
hingen. Het gastenboek bevat de namen
van koningin Elizabeth van België, ex-
koning Umberto van Italië, diens gema
lin, Eva Péron en de Amerikaanse
schrijver William Saroyan. De elite van
Estoril dineerde 's avonds in het res
taurant. De tweekoppige adelaar, die
op de schoorsteen van het hotel was
aangebracht en al van verre te zien
was, hoefde zich waarlijk niet te scha
men voor de bewoners en gebruikers
van het gebouw.
Nu het hotel dan voor het laatst de
voordeur achter een bezoeker heeft
gesloten, heeft de familie Ruggeroni
toch nog profijt gehad van zijn bezit.
De geweldige stadsuitbreiding van de
laatste jaren heeft tot gevolg gahad,
dat de grondprijzen enorm zijn geste
gen en zo heeft dit perceel in het cen
trum van Lissabon ruim zeven en een
half miljoen gulden opgebracht. De
verkoop van het linnengoed en glas
werk leverde nog het lieve sommetje
van honderd vijftigduizend gulden op.
Alberto Rapetti denkt niet lang werk
loos te blijven. Hij heeft al fantastische
aanbiedingen gehad uit Amerika, maar
geeft er de voorkeur aan in Portugal te
blijven. „Ik ben momenteel op zoek
naar een geschikt pand in de binnen
stad om een exquies restaurant te be
ginnen," zegt hij. „Meer dan vijftig,
zestig gasten wil ik niet hebben, dan
kan ik. zoals in Aviz, persoonlijk blij
ven toezien dat zij krijgen wat zij ver
langen." Van het personeel neemt hij
een elitekorps mee in de eerste
plaats chef-kok Joao Pereira, die op
internationale concoursen met prijzen
is gaan strijken.
Wat overblijft zijn de herinneringen
over een reeks van jaren verzameld in
het gastenboek met de gouden band.
Antonio Ruggeroni zal er zeker nog
wel eens in bladeren en daarbij een
beetje weemoedig worden. Verschillen
de aantekeningen zullen hem ongetwij
feld van trots vervullen of hem even
doen glimlachen. Het zal hem goed
doen te lezen, dat de Engelse schrij
ver Somerset Maugham origineel bij
droeg tót de waarde van het boek door
zijn aantekening:
Ik heb maar één ding op de Aviz
tegen: het geeft me een onprettig ge
voel het te moeten verlaten".
(Nadruk verboden)
Franse en Italiaanse arbeiders naderen
het einde van een tijd van twee jaar boren
en graven aan een tunnel door de Mont
Blanc. Ale -zij-elkaar'tenslotte de hand zul
len reiken, hebben zij 11,5 kilometer afger
légd." Tbén stab het werk "wérd begonnen,
werd afgesproken, dat elk van de landen
op zich zou nemen vijf kilometer te gra-
ven. De winnende ploeg zou de laatste
anderhalve kilometer er misschien wel bij
kunnen nemen en in elk geval het grootste
deel ervan uithakken. De Fransen schij
nen het te zullen winne. Dat hebben zij
vooral te danken aan Jumbo, een machine
die vijftig boren tegelijk de grond in drijft.
Dank zij Jumbo slaagden de Fransen er
in een achterstand van 600 meter in te
lopen die zij hadden gekregen omdat zij
later waren begonnen. Dank zij Jumbo
ook wisten zij bovendien een voorsprong
te krijgen van 300 meter.
MEN VERWACHT, DAT ÓVER TWEE
maanden de laatste dynamietpatroon tot
ontploffing zal worden gebracht. De tun
nel zal daarna verfraaid worden tot een
grote verkeersweg, die de automobilisten
een rit van 200 kilometer bespaart op de
reis van Noord-Italië naar West-Europa.
De kosten bedragen circa 100 miljoen
nieuwe francs. Dag en nacht werd er aan
de tunnel gewerkt. Elk derx ploegen werkte
in continudienst met werktijden van 8 uur
Men groef en hakte een afstand van onge
veer twaalf meter per 24 uur voorwaarts.
De bouwers van de tunnel rekenen er
op. dat de nieuwe verkeersweg in 1962 in
gebruik zal kunnen worden genomen. Met
een maximumsnelheid van vijftig kilome
ter per uur zullen er dan 300.000 auto's
per jaar doorheen kunnen rijden. Elke
19. „Mijn naam," zo sprak de vreemdeling tot de on
fortuinlijke Deurwaarder Wrongelsma, „mijn naam is
Graaf Giorgio Bueno de Rothfeller, u ongetwijfeld wel
bekend. Mocht ons treffen u schade berokkend hebben,
dan gelieve u uw nota in te dienen bij mijn hoofdkan
toor in New York of, als dat eenvoudiger voor u is,
bij een der bijkantoren in Parijs of Singapore. Mijn kas
siers staan tot uw beschikking!" De sluwe Wrongelsma
wilde hier echter niet van weten. „Nee, dat hoeft hele
maal niet," zei hij, „maar als u soms eens een deur
waarderszaakje op te knappen hebt dwangbevelen
uitreiken of beslagleggen of zo denkt u dan ook eens
aan mij?" Hij wilde natuurlijk graag zaken doen met
een vooraanstaand adellijk miljonair; daarom deed hij
zo inschikkelijk. Terwijl dit alles zich buiten afspeelde,
nam binnen Mevrouw Knokkebies van Tutteren afscheid
van Panda en diens werkgever, die nog steeds bezig
was zich te ontdoen van de onderdelen van het harnas
waarin hij daarnet de wijk had genomen (het zal voor
eeuwig een raadsel blijven, hoe hij daar zo snel in was
gekomen). De genootschapspresidente was zeer ingeno
men met het Griekse decor, zei ze, en dat zou ze dan
ook aan de breiende genootschapsdames vertellen; en
in deze genoeglijke stemming verliet zij het gebouwtje.
Ze begon echter wel een weinig bedenkelijker te kijken
toen ze voor de deur werd aangesproken door een ele
gante vreemdeling. „Duizendmaal verschoning, Mada
me!" riep deze uit. „Vergeef mijn ongemanierdheid!
Mijn nieuwsgierigheid heeft echter de overhand over
mijn manieren. Ik smeek u, zeg mij bevindt zich in
dit gebouw inderdaad een decor-verhuurderij? Hoe
merkwaardig, nietwaar?" De aangename spreekwijze
van de vreemdeling miste ook nu zijn uitwerking niet.
wagen zal twaalf minuten in de tunnel
zijn. De automobilisten zullen aan de in
gang van de tunnel tol moeten betalen. Op
elke 300 meter zullen er parkeerhavens
langs de weg komen, die in gevallen
van nood vijftien auto's kunnen ontvan
gen, zodat opstoppingen niet direct tot
chaos behoeven te leiden. Een uitgebreid
ventilatorénsystéem zal dé uitlaatgassen
uit de tunnel pompen en frisse lucht aah-
zuigen.
De Utrechtse politie heeft 40 snelle
bromfietsen aangeschaft om het surveil
lance-werk in de snelgroeiende stad doel
treffender te kunnen verrichten.
De veertig bromfietsen, die uit Rotter
dam gehaald moesten worden, zijn door
tien politiemannen in twee dagen naar
Utrecht gereden. Het is de bedoeling dat
de politie zich op deze bromfietsen aan
de normale maximumsnelheid houdt, 30
km. in de stad en 40 daarbuiten. Als het
echter noodzakelijk is, zullen zij er ook
60 km. per uur mee kunnen rijden.
Het Griekse werkwoord apotithèmi
betekent: wegzetten. Het zelfstandig
naamwoord apothèkè is dus: het weg
gezette en vandaar: de bergplaats, de
bewaarplaats, de zolder, de kelder, het
magazijn. In het Italiaans en het Frans
heeft het woord de a verloren en de
p is tot b geworden; vandaar de woor
den bottega en boutique. Aan
vankelijk had apotheek dus een veel
ruimere betekenis dan thans. In een
apotheek kon men koren, wijn, spece
rijen, verfwaren, eetwaren, confituren
en wat niet al opslaan en verkopen.
Een apotheek was dus meer een dro
gisterij. Thans is het een winkel waar
geneesmiddelen worden bereid en
verkocht.
Schertsend noemt men bakkerswin
kels, fruitzaken en haringstalletjes
wel: De gezonde apotheek, d.w.z. de
winkel waar voedzame zaken voor ge
zonden te koop zijn.
4344 De reis begon al op te schieten.
Nog een dag varen, dan zou het schip de
haven in het vaderland bereiken, waar
professor Wiedemors en doctor Kanbit van
boord zouden gaan.
Ze waren al een beetje ongeduldig,
want ze verlangden ernaar, hun kostba
re dwergnegertje aan de andere geleer
den te kunnen tonen. Wat zouden die he-
ren opkijken!
Gelukkig, dat Priegeltje al zo aan, I
ons gewend is! zei de professor. Nu zul
len we weinig last met hem hebben. Als
we hem hebben laten zien, zullen we hem
eerlijk weer netjes naar z'n volkje terug
brengen!
