DEDODENLIJSTVAN
ADRIAN MESSENGER
INTELLECTUELE" HUMORISTEN
DOEN OPGELD IN DE V.S.
PRIEGELT J ES GROTE REIS
Muziek zien en kleuren horen....
PANDA EN DE MEESTER^OPHEFFER
4
Polle
rHoe is het ontstaan?^
Ons vervolgverhaal
Brug van 33 km.
over liet Kanaal
Fa. B. J. VAN LIEMT
ZATERDAG 26 AUGUSTUS 1961
7
PHILIP MACDONALD
Oorspronkelijke titel:
The list of Adrian Messenger
ft
PUBLIEK IS FLAUWE MOPPEN MOE
Frans plan in studie
Aa-Be PLAIDS Zaalberg
100% WOL
luiuun
2
Dit woord:
REDERIJKERS
KAMER
13. „Wat een geluk", zegt Polle, „dat we zo goed van die schipbreuk zijn
afgekomen, en dat we nog een herinnering aan de boot hebben, hè Pingo.
We hebben tenminste hei roer nog!" Opeens echter springt hij van schrik
een heel eind in de lucht. Pingo en Polle kijken er stomverbaasd naar! Wat
kan dat betekenen? „Jongens toch!", roept Polle verschrikt, „we hebben
Zeerob vergeten! Die zat nog in de kajuist! Dat is me nu ook wat!"
'i 'V
19)
Maar Jocelyn scheen de vraag niet
te horen. Ze keek beteuterd naar hem
en begon toen ineer.s te lachen. Een
royale, hartelijke en lieve lach.
„Je vrouw mag dan helderziend
zijn, John," zei ze, „maar ze geeft
prima adviezen." Ze hield haar lege
glas op en vroeig: „Wie maakt dit nog
eens vol?"
„Nou, nou." Margaret sprong op en
nam het glas met haar linkerhand
aan, terwijl ze haar rechter uitstak.
„Gelukgewenst," zei ze.
HOOFDSTUK 4
De dag daarop was het zaterdag en
Athony Gethryn die tot zijn verwon
dering niet goed geslapen had, bracht
zijn huishouding in verbazing door al
om half negen voor het ontbijt te ver
schijnen. Hij was er nog niet eens
mee klaar toen White een onver
wachte bezoeker aankondigde.
„Rechercheur Seymour, mijnheer,"
zei White. „Van mijnheer Pike."
Twee minuten later drukte Anthony
in zijn werkkamer de hand van zijn
bezoeker die meteen begon:
„De commissaris heeft me gevraagd
u mee te delen, mijnheer, dat toe
stemming is verkregen dat ik vrijge
maakt word van ander werk en dat
ik me bij u moest melden voor verde
re orders."
„Wel heb ik ooit! Anthony was diep
onder de indruk. „Wat is er gebeurd?
Heeft de schatkist de begroting voor
de politie verhoogd?"
Seymour glimlachte. „Ik ben bang
van niet, mijnheer. Maar mijnheer
Pike zei, dat hij wist dat u een man
wilde hebben en dat u dan beter
steeds dezelfde kon hebben." De glim
lacht werd een grijns. „En hij zei ook
dat hij, als ik aan u verantwoording
schuldig zou zijn, geen verantwoor
ding zou hoeven te nemen voor wat u
me zou opdragen."
„rk hoor het hem zeggen," zei An
thony, terwijl hij Seymour een stoel
en een sigaret aanbood en er zelf ook
een opstak.
„Vertel me eens," zei hij, „hoeveel
je van deze zaak afweet." Hoewel Sey
mour hem wel aanstond, wilde hij
hem nog op de proef stellen.
Met bewonderenswaardige beknopt
heid gaf Seymour een helder over
zicht van wat Pike hem had verteld.
„Dat is prachtig." zei Anthony, en
toen plotseling: „Wat denk je van
deze hele zaak?"
„Ik weet het niet, mijnheer. Nog
niet." Seymour was voorzichtig. „Het
is, nu ja, het is in elk geval niet ge
woon. Dat zou ik wel willen zeggen."
„Dat is in elk geval geen overdrij
ving!" Anthony lachte en vuurde een
nieuwe vraag af: „Wat lijkt jou het
belangrijkste aanknopingspunt in de
ze puzzle?"
„Slattery, mijnheer." Seymour twij
felde hier niet. Als er op hem
geen aanslag wordt gepleegd, zie ik
niet hoe we de dader ooit te pakken
moeten krijgen."
„Ik eerlijk gezegd ook niet." Antho
ny's instemming nam toe. „Maar
daarom zullen we het wel proberen.
Wat is er overigens ten aanzien van
de bewaking van Slattery geregeld?
Weet je daar iets van?"
„Ja mijnheer. Er zijn twee mensen
in een leegstaande winkel aan de over
kant van de straat. Ze werken daar
als schilders, en kunnen op die ma
nier de voorkant in de gaten houden.
Achter de zaak van Slattery hij
woont met zijn vrouw bij de winkel
zaols u weet is nog iemand. Hij
heeft een kamer genomen in de vol
gende straat en kan vanuit zijn raam
de achterdeur van Slattery in het oog
houden. Dit zijn de regelingen voor
overdag. Die voor 's nachts zal ik nog
zien te weten te komen."
„Tja." Atnhony dacht na. „Dat lijkt
me zo wel te gaan." Een uitdrukking
op het gezicht van Seymour trok zijn
aandacht: „Nog iets dat je zeggen
wilde?"
„Ik heb bedacht dat Slattery in elk
geval 's nachts veiliger zal zijn. Een
man in een rolstoel die na het vallen
van de duisternis niet veel uitgaat,
moet dan minder gevaar lopen lijkt
me. Tenzij de moordenaar zijn sys
teem naturlijk verandert." Seymour
glimlachte een tikje onzeker. „Maar
ik zou me daar natuurlijk in kunnen
vergissen."
„Ik geloof het niet." Anthony vroeg
zich af of de jonge rechercheur tot de
zelfde conclusie was gekomen als hij
zelf de avond tevoren. „Wat denk je
van dat systeem? Je bedoelt toch niet
dat hij steeds probeert het te doen
voorkomen alsof het ongelukken zijn?
Of wel?"
„Nee, nog iets meer dan dat, mijn
heer. Ik dacht ook aan het soort on
gelukken waar hij gebruik van maakt.
Seymour leunde naar voren n u hij
zich steeds meer op zijn gemak begon
te voelen. „Ze hebben alle op een na
te maken met het gaan van een plaats
naar een andere, met reizen. De eni
ge uitzondering is Bainbridge die uit
een rivier gevist werd, maar hij was
waarschijnlijk ook op reis ergens heen
toen hij zijn ongeluk kreeg."
„Het zal je goed doen te horen", zei
Anthony, „dat ik tot precies dezelfde
conclusie ben gekomen. Ik heb er al
leen veel langer tijd voor nodig ge
had." Hij glimlachte. „Het lijkt me
erg prettig met jou te werken."
Seymour kleurde tot de wortels van
zijn dichte blonde krullen. Hij mom
pelde: „Dank u, mijnheer," en kwam
snel weer terzake. „Natuurlijk berei
ken we hier nog niets mee.." „Daar
ben ik het grondig mee oneens," zei
Anthony. „We komen op deze manier
wat te weten over de man die we
zoeken, de man die ik Smith Brown-
Jones heb gedoopt. En dat is goed,
hoe vaag het dan ook mag zijn. Want
we weten veel te weinig van hem af."
Hij begon de kamer op en neer te lo
pen. „Het moet geen prettige man
zijn! Fascinerend als probleem na
tuurlijk. Maar niet prettig, verre van
prettig."
Hij stond voor het raam en keek de
langwerpige tuin in, 's zomers een van
de mooiste in Londen, maar nu woest
en kaal onder de zachtgele winterhe
mel. Hij huiverde en bleef naar bui
ten staren terwijl hij verder sprak.
„Het is merkwaardig, Seymour,"
zei hij, „maar zelfs in dit soort werk
kom je maar zelden zuivere onver
valste misdadigheid tegen.. Als ik de
moordenaars voor wie ik geen enkele
sympathie kan opbrengen, bij elkaar
zou willen optellen, zou ik de vingers
van één hand niet nodig hebben." Zijn
schouders bewogen weer. „Maar de
ze! Die komt rechtstreeks uit de „An
cient Mariner!".Ik vraag me af hoe
veel van deze mensen geweten heb
ben dat hij in hun buurt
Hij draaide zich plotseling om en
lachte. „Neem me niet kwalijk dat ik
melodramatisch werd," zei hij en
liep naar zijn bureau.
„Ancient Mariner?" vroeg Seymour
„Van Coleridge? ..O ja, zoals die af
faire op die eenzame weg
Anthony knikte. „Ja, als je erover
nadenkt was het niet eens overdre
ven. Hij pakte pen en papier en zei:
„Laten we aan de slag gaan. Het eer
ste wat ik wil dat je doet is Updyke
en Wallace opzoeken, dat persknipsel
bureau."
Hij schreef een briefje en gaf het
hem. „Geef ze dit, dan krijg je Mar
tin Ypdyke zelf te spreken. Zeg hem
dat ik zo vlug mogelijk zo veel moge
lijk inlichtingen over Adrian Messen
ger wil hebben, over zijn heden en
verleden."
„Goed," zei Seymour.
„En begin dan aan je grote op
dracht voor dit weekeinde. Probeer
onofficieel in contact te komen met
zoveel mogelijk weduwen of naaste
familieleden van de mensen op Adrian
Messengers lijst. Daarbij moet je zien
drie dingen te weten te komen. In de
eerste plaats, en dat is het belangrijk
ste, tracht te weten te komen wat ze
als militair gedaan hebben, als ze al
in dienst zijn geweest. Probeer in de
tweede plaats te weten te komen of
het familielid in kwestie wel eens van
de andere namen op de lijst gehoord
heeft en in welk verband. En ten der
de probeer te weten te komen of er
ergens ook maar enig vermoeden
heeft bestaan dat er met die „onge
lukken" iets aan de hand was
Anthony lette op het gezicht van
Seymour. „Dit is een moeilijke op
dracht," zei hij „Maar ik ga hem
nog moeilijker maken. Ik wil dat je
dit allemaal doet zonder ook maar
iemand het idee te geven dat er iets
aan de hand zou kunnen zijn. We moe
ten tot elke prijs voorkomen dat er ook
maar iets bekend wordt over een on
derzoek dat aan de gang is. Dit is
heel belangrijk!"
(Wordt vervolgd)
HUMOR IS, als zoveel andere zaken in onze samenleving, sterk afhankelijk
van tijd en plaats. Zij behoudt evenwel in elk land haar wezenlijke eigenschap
pen in de loop der jaren ongerept, maar de vorm, waarin zij zich uit wordt door
de tijdsomstandigheden bepaald. In zekere zin kan humor dus dienen als de
spiegel welke een volk zich voor houdt.
In de Verenigde Staten zorgen de caba
retiers in nachtclubs en in de t.v.-uitzen
dingen voor een steeds kabbelende stroom
van humor en In hun werk komt op over
tuigende wijze de wisselende smaak van
het publiek tot uiting. Terwijl eens de hu
moristen hun gemakkelijk te bevredigen
gehoor met een stortvloed van nogal flau
we moppen wisten tevreden te stellen,
moeten zij thans met vlijmscherpe gevat
heid hun onderwerpen kiezen uit de vette
koppen in de dagbladen. Dit vereist na
tuurlijk bij de toehoorders een groot per
ceptievermogen en kennis van het dage
lijks gebeuren.
Het spreekt vanzelf dat er nog talloze
humoristen van de oude garde zijn, die
voordragen wat hun door enige gespeciali
seerde tekstschrijvers hier „gagwriters"
(moppenmakers) genaamd wordt voor
geschoteld en ook vaak hun toevlucht ne
men tot oude, overbekende moppen, maar
de progressieve humorist gaat er hoe lan
ger hoe meer toe over, zijn- eigen stof te
verzamelen, waarbij hij geen enkel aspect
van de samenleving ontziet.
VAN DEZE NIEUWE RICHTING is de
meest markante exponent wel de spitsvon
dige Mort Sahl, die volkomen beantwoordt
aan de definitie die de' historicus Arthur
Schlesinger Jr. van de strijdbare satiri
cus gegeven heeft: „de man die strijdt
tegen gemeenplaatsen en afgezaagde wijs
heden., de rebel tegen de gewichtigdoene
rij". In de zeven jaar sedert zijn eerste op
treden in een nachtclub in San Francisco
heeft hij zich opgewerkt tot, in ieders ogen,
s lands beste conferencier.
Bij zijn optreden is hij gekleed in sport-
67-68. Professor Wiedemors en doctor Ka
nebit hadden hun doel bereikt; ze hadden
de geleerden in de zaal overtuigd van het
bestaan van de stam der kleine negertjes.
Het leek wel, of de zaal in opstand
kwam.van alle kanten klonk gejuich
en handgeklap; fotografen stormden het
podium op en namen foto's van Priegeltje
in alle standen.
Diezelfde avond nog stond in alle kran
ten het nieuws van de wonderlijke ontdek
king, met de afbeeldingen van Priegeltje
erbij.
Een sprookje, dat waarheid werd! stond
er. Professor Wiedem.ors en zijn assistent
dr Kanebit ontdekten een onbekende
dwergstam!
(Van onze correspondent)
Komt er in de toekomst een tunnel
onder, of een brug over het Kanaal?
De voorstanders (in Frankrijk) van het
brugplan hebben een studie-commissie
aan het werk gezet, die onder leiding
staat van de Franse socialist Jules
Moch, ingenieur van beroep, die tevens
Frankrijk in alle ontwapeningsconfe
renties vertegenwoordigt. Het rapport
van deze commissie zal na de vakan
ties door de ministerraad worden be
sproken. De brug zou een lengte heb
ben van ruim 33 kilometer en 35 meter
breed zijn.
De hoogte is berekend op 70 meter,
zodat een zeekasteel als de Queen Mary
er gemakkelijk onderdoor kan. Voor het
autoverkeer zijn vijf snelbanen van
3Vz meter breedte geprojecteerd, die
het mogelijk maken om binnen 25 minu
ten de „oversteek" te maken. Per uur
zouden 6000 automobielen de brug
kunnen passeren. Voor treinen is dub
bel spoor in het brugplan opgenomen.
De passageprijs per automobiel zou 90
nieuwe francs (circa f 69.-) bedragen,
aanzienlijk minder dan een biljet voor
de trein of een vliegtuig. Deskundigen
zijn van oordeel dat stormen of mist
geen enkel beletsel zullen vormen. De
kosten van de brug zouden drie mil
jard nieuwe francs (plm. 2 miljard
gulden) bedragen. De voorbereidingen
duren 18 maanden terwijl voor de
eigenlijke bouw gerekend is op vier
jaar.
trui en open hemd en gewoonlijk heeft hij
een opgerolde krant in zijn hand, waar
mee hij heftig gesticuleert en zijn denkbeel
dige slachtoffers te lijf gaat. En dan plot
seling richt hij zich tot zijn gehoor met de
vraag: „Is er een richting of groep die ik
er nog niet van langs gegeven heb?"
Ofschoon hij in zijn praatjes vrijwel elk
onderwerp betrekt, is hij toch op zijn best
als hij politiek en politici over de hekel
haalt. Hij spaart daarbij niemand; vorig
jaar tijdens de verkiezingscampagne zei
hij: Ik kan deze rflopjes nog maar een
paar weken vertellen, want daarna wordt
het landverraad".
DE INTERNATIONALE politiek is altijd
een dankbaar onderwerp. Over het staats
hoofd van een der nieuwe onafhankelijke
naties zei hij eens: „Hij weet nog niet of
hij neutraal tegenover ons of jegens de
anderen zal zijn". En over de Cubaanse
situatie maakte hij de opmerking: „Ik
wil wel geld géven voor een tractor
maar ik wil ook weten wie ik er krijg".
De humor van Sahl valt natuurlijk niet
in ieders smaak, maar studenten en oude
re intellectuelen luisteren graag naar hem,
zodat de zalen waarin hij optreedt, door
gaans zijn uitverkocht. Een goede aanwij
zing dat hij succes heeft is het feit, dat
hij school maakt, hoewel zijn geestverwan
ten zich minder op politiek terrein bege
ven.
„Ras"-humorist
ZO GEEFT SHELLEY Berman zijn
eigen interpretatie van de gebeurlijkheden
in een gezin. Een voorbeeld: in de ge
daante van een kinderpsycholoog zegt hij
tegen een moeder: „Ik ken uw zoontje
wel, hij heet Oedipus." Jonathan Winters,
een gezette man met een ongelooflijk flair
voor het maken van geluiden met zijn
mond, tovert zijn toehoorders een wereld
voor, die bevolkt is met clowns en kleine
jongetjes. Adam Keefe is een specialiteit
op geheel ander gebied: met grote kunde
laat hij oude films leven en gebruikt daar
bij een mengsel van pantomime, geluiden
en spottend commentaar.
Dan is er ook nog de verrukkelijke sa
tiricus Bob Newhart, die niet alleen be
kend is geworden door zijn komische ver
sies van historische gebeurtenissen, maar
ook de dingen van het dagelijks leven met
ongezouten taal in het juiste licht stelt.
Nog pas enkele weken geleden opperde
hij, dat President Kennedy zijn televisie
bespreking over de toestand in Laos veel
interessanter zou maken wanneer hij dit
deed in een tweegesprek met de actrice
Ginger Rogers. i
De jongste sensatie onder de conferen
ciers is Dick Gregory, die zich over het
algemeen beperkt tot de kwestie van de
onderlinge verhouding tussen de rassen en
dat doet hij geestig en zonder enige per
soonlijke wrok. „Zij noemen mij de zwarte
Mort Sahl, en in de Kongo noemen ze
Sahl de blanke Dick Gregory."
Ter gelegenheid van de ,.sit-in"-demon-
straties in het Zuiden der Verenigde Sta
ten, zei hij: „Ik zat negen maanden lang
in een restaurant. Toen ze eindelijk de
zaak voor blanken en negers hadden open
gesteld en ik het menu bekeek, Jiadden ze
niet wat ik wilde hebben."
Met betrekking tot het verdwijnen van
de oude slagbomen en vooroordelen heeft
Dick Gregory een optimistische kijk op de
toekomst. „Zoals het er nu begint uit te
zien moeten over tien jaar de mensen
mijn huidskleur hebben om een baan te
krijgen".
Er wordt graag naar de kwinkslagen
van deze conferenciers geluisterd. En dat
doet denken aan Mort Sahl's spottende op
merking dat hij „de spreekbuis van de re
de van deze tijd is en dat is toch wel
een goede maatstaf voor het zotte tijdperk
waarin we leven".
ju*.
Op de internationale uitvindersbeurs
in Kassei, West-Duitsland, waren deze
uilebrillen te zien, die definitief een
eind zullen maken aan een oud huis-
vrouwenverdriet. Het zijn namelijk uie-
brillen, gevat in een montuur van
schuimplastic, dat neus en ogen be
schermen moet tegen de tranenver-
wekkende geur der genoemde veld
vruchten.
Advertentie
Grote Houtstraat 62 en 67, tel. 10657 - 12639
HET NIEUWSTE snufje
op het gebied van technisch
speelgoed voor volwassenen
komt uit Amerika en heet
Colorsound. Het is een
elektronisch apparaat dat
muziek en zang „vertaalt"
in kleurige lichteffecten:
voor iedere klank een spe
cifieke kleur of kleur
nuance.
Het geval is uitgevonden
door een Amerikaanse
elektronicus, Royal O'Reilly
geheten, die geruime 'tijd
in Alaska gewerkt heeft
aan het „Dewline"-alarm
systeem dat het Ameri
kaanse opperbevel moet
waarschuwen bij eventuele
verrassende luchtaanvallen
op de V.S. via de Pool
gebieden. Daar verdreven
O'Reilly en zijn collega's
de verveling met het be
wonderen van het Noorder
licht, waarbij zij stereofo-
nische grammofoonplaten
draaiden Zij vonden die
combinatie van lichteffec
ten en zoetgevooisde melo
dieën bijzonder rustgevend
of ongewoon opwindend, al
naar de aard van de muziek
die gespeeld werd en de
overheersende kleurencgm-
binatie van het Noorder
licht. Zo fascinerend was
dit steeds ivisselend spel
van klanken en kleuren,
vond O'Reilly, dat hij pro
beren ging, deze effecten
langs kunstmatige weg op
te wekken. Een systeem om
muziek in kleurenpatronen
„om te zetten", bestaat
trouwens al enkele jaren,
maar de daarbij benodigde
apparatuur is zo duur en
omvangrijk, dat een parti
culier zich dit alles niet
zcu kunnen permitteren.
O'REILLY'S experimen
ten leidden tenslotte, aldus
O'Reilly, tot een volledig
succes. Zijn „Colorsound"
is ondergebracht in een
doosje van enkele centi
meters middellijn, die de
gehele elecktronische ver-
taal-apparatuur bevat. Het
kastje kan zonder meer
aangesloten worden op
radio- en t.v.-toestellen,
grammofoons, jukeboxes en
bandrecorders en produ
ceert dan onfeilbaar van
iedere klankencombinatie
het „bijbehorende" kleu-
rencoloriet. De resultaten
moeten rondweg verbijste
rend zijn, aldus de be
drijfsleider van de firma
Bonochord Ltd. in Londen,
die de concessie voor Euro
pa van de „Colorsound"
verworven heeft. Eindelijk
is het nu mogelijk gewor
den, de eigen klankkleur
van een willekeurig mu
ziekstuk, een lied of zelfs
het gesproken woord in
gradaties en schakeringen
van gekleurd licht te ver
tolken, waardoor een twee-
zintuigelijk genieten voor
de luisteraar-kijker bereikt
wordt."
De Amerikaanse patent
houdster van O'Reilly's uit
vinding, de Colorsound
Manufacturing Co. te Alta-
dena in California, heeft
reeds een gewijzigde versie
van de muziekvertaler op
de markt gebracht, die te
gebruiken is voor medische
doeleinden: als „kalmerend
middel" voor zenuwpatiën
ten, bij bevallingen en in
de spreekkamer van de
tandarts bijvoorbeeld
Voorlopig is de Color
sound alleen in Amerika
voor particulieren ver
krijgbaar, maar lang zullen
wij er niet op hoeven te
wachten. Bonochord Ltd.
zal het toestel namelijk ook
in Engeland gaan fabri
ceren en heeft terzelfder-
tijd de concessierechten
aangeboden aan diverse
firma op het Europese
vasteland.
CO* M*»TEN TOOWtl
31. Panda keek niet weinig op van het enorme werk,
dat decorverhuurder Brauswasser en Graaf Bueno de
Rothfeller (alias Joris Goedbloed) in zijn korte afwezig
heid hadden verricht. Wat eens het onaanzienlijke be
drijfspand van de decorverhuurderij was, leek nu spre
kend op een weelderig bankgebouw.' Hij vond het prach
tig en indrukwekkend, en hij verzuimde niet dit aan de
heer Brauswasser mede te delen. „Ach ja," sprak deze
vermoeid maar tevreden, „het is een bijzonder om
vangrijke arbeid geweest, dat kan ik je verzekeren! De
Graaf zal dan ook diep, diep, diep in de buidel moeten
tasten, want vrijwel mijn hele voorraad aan achter
wanden, zetstukken en rekwisieten is nu in gebruik!
Anderzijds geeft het een kundig vakman een diepe vol
doening, om zijn fraaie materiaal nu eens op vaardige
wijze in gebruik te zien. Al dit fraai opgestelde ma
teriaal is van puike kwaliteit, en Nu ja, mis
schien was de kwaliteit toch niet zó bijzonder als hij
wel voorgaf, want terwijl hij sprak bezweek er een
massief marmeren muur onder zijn leunend gewicht
en daar ging dus de heer Brauswasser on-elegaht naar
buiten, terwijl door de ontstane opening een nadere
studie van de constructie mogelijk werd. Dat viel een
beetje tegen.
Een rederijkerskamer is wat wij
tegenwoordig veelal een amateurtoneel
groep noemen. Het woord rederijker
heeft evenwel niets te maken met de
woorden rede, redevoering en r ij k,
ofschoon een toneelspeler natuurlijk
dikwijls zeer rijk aan rede, zeer welbe
spraakt is. Men heeft hier te maken met
het verschijnsel dat wij volksetymologie
noemen: een onbegrepen woord wordt
verbasterd en verkeerd verklaard. Zo
heeft men van sintvloed: grote vloed,
zondvloed gemaakt, verband zoekende
met zonde. Voor rederijker moeten
wij uitgaan van het Grieks-Latijnse
rhetorica: welsprekendheid. Wie wel
sprekendheid beoefende was een rhe
tor, in het Frans rhetoriqueur.
Door volksetymologie is dit woord ver
basterd tot r e d e r ij k e r.
De earner van rhetorike is eigen
lijk: het verenigings lokaal der gil-
debroeders die de welsprekendheid be
hoef end^r^en vandaar het gilde zelf.
Gepy'iaM 8 Boi 6 CooerhoQe
