DE DODENLIJST VAN
ADRIAN MESSENGER
KINDEREN IN AUSTRALISCH BINNENLAND
KRIJGEN LES VIA DE RADIO
PRIEGELTJES GROTE REIS
PANDA EN DE MEESTER-OPHEFFER
Polle,
Pellï en
Ons vervolgverhaal
Den Haag gaat 16
linden verbomen
7
Huid genezing
Qi
MAANDAG 28 AUGUSTUS 1961
PHILIP MACDONALD
Oorspronkelijke titel:
The list of Adrian Messenger
Bevolkingsaanwas noodzaakt tot snelle uitbreiding
Puistjes verdrogen door Purol poeder
Oude vordering
14. „Nu hoop ik toch maar dat we Zeerob met de kijker kunnen vinden",
zegt Polle zuchtend, één ding is zeker: hij redt zichzelf meestal wel goed
overal uit; maar toch.ik zip hem liever maar in levenden lijve voor
me!" Opeens ontdekt Pingo de beide volgbootjes, die niet vergaan blijken
te zijn. „Kijk eens, Polle!", roept hij verheugd, „hiermee kunnen we Zeerob
opzoeken!" Polle wil wel dadelijk wegvaren, maar hij zal toch moeten
wachten, tot er weer een paar riemen bij zijn gemaakt!
20)
„Ik begrijp het, mijnheer. Met een
onbekende grootheid als uw Smith
Brown-Jones kunnen we niet het risi
co lopen dat hij ergens iets hoort."
Seymour hield op en voegde er aar-
zelencj aan toe: „Maar er is een ding,
u vergeet toch niet dat Pike persoon
lijk aan alle betrokken hoofden van
politie geschreven heeft? Hij vroeg in
hoofdzaak naar de „ongelukken",
maar in de antwoorden kunnen die
ander% dingen ook vermeld zijn. Spe
ciaal wat de militaire dienst betreft."
„Nee," zei Atnhony, „dat ben ik niet
vergeten. Maar een dubbele controle
kan geen kwaad en kan zelfs helpen.
Vooral wat het persoonlijke gezichts
punt betreft. En op deze manier schie
ten we misschien vlugger op ook."
Er was zowel belangstelling als in
stemming in zijn blik. „Je schijnt
van mening te zijn dat die militaire
diensttijd belangrijk is. Kun je me
ook zeggen waarom?"
Seymour bloosde weer, maar slaag
de erin gelijktijdig te grinniken. „Om
dat het belangrijk is het verband tus
sen al deze mensen te vinden, mijn
heer, willen we achter het motief ko
men. En ik herinner me dat mijnheer
Pike zei dat u gezegd had dat de oor
log het antwoord zou kunnen zijn."
Hij stond op. „Als u verder niets
meer hebt, kan ik beter aan de slag
gaan. Wanneer wilt u dat ik verslag
uitbreng?"
Anthony dacht na. „In de loop van
morgen zou ik zeggen. Of maandag
ochtend als dat beter uitkomt." Hij
glimlachte. „Ik verwacht geen won
deren, zie je."
Hij keek hoe Seymour na een lich
te aarzeling naar de deur toeging toen
een nieuwe gedachte opkwam.
„Wacht eens," zei hij. „Als je bij
Updyke bent, vraag hem dan alles op
te zoeken wat hij over die „ongeluk
ken" heeft. Wat dan ook." Hij aarzel
de even. „En dit is alles," zei hij toen
en zag Seymour weer even aarzelen.
„Tenzij jij nog wat hebt?"
„Nee, eigenlijk niet," zei Seymour.
„Maar ik vroeg me af wat u zelf van
plan bent."
„Mijn beste jongen." Anthony was
berouwvol. „Dat had ik je moeten ver
tellen. Mijn taak is voor vandaag het
nagaan van het privéleven van Adrian
Messenger.
Whistlers Walk is een adres in Chel
sea, dicht bij de rivier en niet ver
van Battersea Bridge, waarover zelfs
de meest ervaren Londense taxichauf
feurs nog wel even na moeten denken.
Er staan in Whistiers Walk maar
vijf huizen. Twee aan elke kant en
een aan het einde van deze doodlopen
de straat. De vier huizen die tegen
over elkaar staan zijn pompeuze vil
la's uit het Victoria-tijdperk, maar het
vijfde, dat op dit ogenblik van Joce-
lyn Messenger was, doteerde uit een
aantrekkelijker tijdperk. Het was klei
ner, laag, en gedeeltelijk met hout
betimmerd; vanuit de ramen op de
eerste verdieping kon men uitzien over
de Theems, terwijl er rondom binnen
de stenen muren meer grond lag dan
waarop enig ander huis in Londen
zich kan beroemen. Er stonden ook
bomen binnen die muur; niet alleen
verscheidene van die in de stad alom
tegenwoordige platanen, maar ook
een paar eiken en een grote beuk die
zich uitspreidde boven het kleine ge
bouwtje aan de achterkant van het
huis: de studio, die eens een stal was.
Het was half vijf toen Anthony zijn
Voisin voor nummer vijf parkeerde,
uitstapte en rondkeek. Op de een of
andere manier was de zon er het af
gelopen halfuur in geslaagd door de
gele deken te breken, zodat er nu een
bleke glans op de kade lag, terwijl
ook de rivier de weerschijn vertoonde.
De dag tevoren was hij voor het eerst
in Whistiers Walk geweest, en hij keek
opnieuw met plezier naar de voorkant
van het huis toen hij de drie treden
opging en aanbelde. Hij wachtte, ter
wijl hij zichzelf voorbereidde op de
laatste slag met de kleine Schotse
Cerberus.
Die slag werd niet geleverd. De ver
tegenwoordigster van Caledonia was
deze morgen eerder ingetogen dan
streng, voorzichtig in plaats van grof.
Hij had zijn mond nauwelijks openge
daan voor ze zei: „Wilt u alstublieft
binnenkomen," zijn hoed en jas in
ontvangst nam en hem binnenleidde
in een vriendelijke kamer met boeken
langs de muren aan de achterkant van
het huis, waar ze iets mompelde dat
hij niet verstond, en hem alleen liet.
Hij hoorde haar stem even buiten de
kamer, kennelijk sprekend door een
telefoon, en bijna meteen daarna zag
hij door de openslaande deur hoe Jo-
celyn Messenger van haar studio snel
naar het huis kwam lopen.
Het blauwe linnen van haar overall
kleurde goed bij haar ogen en de zon
glinsterde in haar haar. Ze nam lange
passen, lachte en was levendig en het
was Anthony duidelijk dat deze och
tend althans de wolken van Asgard
waren opgetrokken. Hij zag op tegen
de taak die voor hem lag terwijl hij
zich realiseerde hoezeer George Firth
gelijk had toen hij Adrian Messengers
verering onverdeeld noemde.
Hij deed de deur naar buiten voor
haar open en ze kwam de kamer bin
nen en schudde hem de hand. Een
koele, krachtige handruk, die in over
eenstemming was met haar persoon
lijkheid.
„Het spijt me dat ik gisteren niet
te bereiken was," zei ze. „En ik heb
het gevoel dat Sheila onbeleefd tegen
u is geweest, al wil ze dat niet toe
geven. Ze is soms een tactloze kleine
draak."
„Een draak kan nuttig zijn om in
huis te hebben," zei Anthony. „En de
behandeling die ik kreeg, had ik waar
schijnlijk verdiend." Hij liep met haar
naar het haardvuur, ging in de stoel
zitten die ze hem aanbood en wachtte
op een gelegenheid het gesprek te be
ginnen.
Die liet niet lang op zich wachten
want ze ging tegenover hem zitten,
keek naar hgm en zei: „Ik vind het
bijzonder prettig u hier te zien, mijn
heer Gethryn. Maar ik ben ook een
beetje nieuwsgierig..." Ze lachte. „Wat
zeg ik, een beetje? Ik verga ervan."
„Dit is niet het soort bezoek, dat ik
graag zou willen," zei hij. „U moet
weten dat ik wel eens speciale op
drachten vervul voor Scotland Yard
en dat is nu tot mijn spijt ook het ge
val."
Ze werd nu ernstig, terwijl ze hem
bestudeerde. „Ik ben nu nog nieuws
gieriger..."
„Het gaat over Adrian Messenger en
ik heb uw hulp nodig." „Die arme
Adriarf," haar gezicht betrok. „Maar
wat kan hij met de politie te maken
hebben?"
Daar was het dan en hij kon nu
het beste doorzetten. „Ik ben bang dat
zijn dood geen ongeluk is geweest,"
zei hij. „Naar mijn mening en dat
is ook de officiële opvatting werd
hij gedood. Vermoord."
Ze staarde hem aan, de blauwe ogen
van verbazing wijd open. „Dan...dan
was er dus een bom."
„Ja." Anthony was grimmig. „Er
was inderdaad een bom." „Hoe af
schuwelijk!" Ze huiverde en verstijfde
toen plotseling, terwijl ze met gespan
nen belangstelling naar hem keek.
„Wat bedoelde u toert u zei dat Adrian
vermoord was? Die^bom betekent dat
al die mensen het in zekere zin zijn.
Maar u, u zei het zo persoonlijk."
„Ja," zei Anthony weer. En toen
langzaam: „Het leven van Adrian
schijnt het enige geweest te zijn, waar
diegene die dat vliegtuig deed ont
ploffen het op gemunt had."
Jocelyn sprong overeind. „Maar dat
is onmogelijkWie zou in staat
zijn zoiets te doen?" Ze hoorde haar
stem overslaan en trachtte zich te be
heersen. „Dit is onbegrijpelijk. Adrian
had geen vijanden. Hij... Hij was een
rustig mens... O, ik kan het niet ge
loven!"
„Ik weet dat het klinkt als een nare
nachtmerrie." Anthony probeerde
haar gerust te stellen. „Maar dat is
de waarheid vaak."
„U bent zo overtuigd!" Jocelyn liet
zich weer in de stoel zakken. „Maar
hoe kunt u dat zijn?"
„Hij heeft het ons zelf verteld," zei
Anthony. „En dat klinkt misschien ge
heimzinnig, maar dat zal het niet
meer doen als ik het hele verhaal
verteld heb.'
Hij vertelde het haar en was er
zelf verrast over hoe weinig tijd hij
nodig had om haar alle beschikbare
feiten te geven. Ze luisterde stil en
aandachtig. Toen hij klaar was zei
ze zachtjes:
„Het klinkt nog steeds als een nacht
merrie, maar als een van een ander
soort. Het soort dat je moet geloven."
CWordt vervolgd.)
(Van onze correspondent)
SYDNEY Wanneer in Nederland de
grote vakantie achter de rug is en de
school weer is begonnen, heeft het kind in
Australië een korte winter-vakanjie gehad,
of, zo men wil, een voorjaarsvakantie
(eind augustus, begin september). In de
staat Nieuw-Zuid-Wales hebben in de
maand augustus meer dan 2600 openbare
en een groot aantal particuliere scholen
hun deuren voor een week geopend voor
volwassenen opdat zij een kijkje kunnen
nemen in de het heiligdom der kennis
en kunde.
Er is echter één school, waar de ouders
indien zij er de lange reis voor over
zouden hebben tevergeefs naar een les
lokaal zullen zoeken; het „leslokaal" is
namelijk thuis, op de veranda, op het veld
in een tent, of bij een boom of een lage
heester. De leerlingen van deze school
kunnen hun meester of juffrouw niet zien,
alleen maar horen het is de „school of
the air", de radioschool. Kinderen in het
verre achterland, leerlingen van de „ra
dioschool" luisteren naar de stem uit de
aether, die hun leert rekenen, lezen en
schrijven en hun de beginselen van alle
wetenschap brengt.
Deze kinderen luisteren, achter hun ra
dio-toestel gezeten, met een boek of schrift
op hun schoot, naar hun meester of juf
frouw. Voor hen is er geen reden om stout
te zijn en in de hoek te worden gezet, want
voor hen is er slechts de wijd-open ruimte.
Het radio-ontvangtoestel is tevens een zen
der en zo spreken leerling en meester of
juffrouw met elkaar. De meester of de
juffrouw heeft een „iklas" van dertig of
veertig kinderen „in de lucht".
Eens per jaar komen deze leerlingen,
voor zover het mogelijk is, bijeen in de
plaats van uitzending, in de studio. Dan
reizen kinderen uit het achterland honderd
mijlen en meer naar Alice Springs, de
stad in het centrum van de rode aarde, of
naar Broken Hill, de zilverstad in het cen
trum van de woestijn van Nieuw-Zuid-
Wales, om er voor een week de gast te
zijn van de regering. Daar maken zij per
soonlijk kennis met de meester, de juf
frouw en hun „klasgenoten". Andere kin
deren volgen correspondentielessen omdat
de school te ver weg ligt. Dikwijls worden
radio- en correspondentielessen met el
kaar gecombineerd. De correspondentie-
school is een zelfstandige' onderneming
met een staf van driehonderd man in Syd-
69-70. Professor Wiedemors en doctor Ka
neb it lachten vergenoegd, toen ze de kran
ten lazen, waarin het goede nieuws stond
van hun succes.
„Ziezo, waarde professor, lachte doctor
Kanebit. Nu twijfelt er niemand meer aan
de werkelijkheid van uw ontdekking!"
„Nee," zei de professor. „Zelfs die gro
te collega die 't niet geloven wou, is in
zijn schulp gekropen en moest wel toege
ven, dat ik geen verhaaltje stond op te
hangenOnze reis is dus niet voor niets
geweest!
Maar Priegeltje, die slaap gekregen had,
unst op dat ogenblik niets van zijn roem
hij lag in z'n huisje lekker te slapen.
In Madrid is de mooiste stewardess
ter wereld gekozen. Vrijwel alle lucht
vaartmaatschappijen hadden hun af-
gezantes naar de Spaanse hoofdstad
gezonden. De 18-jarige Spaanse Mari-
Carmen San Lorenzo van de Iberia
Airlines werd ten slotte tot „Miss
World-stewardess" uitgeroepen.
ney, voor zesduizend leerlingen, inclusief
volwassenen.
Een derde, geheel van het normale be
grip school afwijkende onderwijsinstelling
is de „rijdende school", die 22 jaar ge
leden in het leven werd geroepen. Er zijn
er thans vier in Nieuw-Zuid-Wales. Zij rij
den naar de verre uithoeken van deze
sjtaat, honderden mijlen van Sydney ge
legen. Elke „rijdende school" bestaat uit
drie spoorwegrijtuigen, waarvan er één
ingericht is als leszaal. De beide andere
wagons zijn uitgerust met machinerieën,
zoals een lasapparaat, draaibank, of elec-
trotechnische apparatuur. Hier komen de
leerlingen van de rijdende school bijeen,
wanneer de trein in hun woonplaats of
district stopt, om zich theoretisch en prak
tisch te bekwamen volgens hetzelfde les
rooster, dat voor de normale ambachts-
en nijverheidsscholen geldt.
Revolutie
Nieuw-Zuid-Wales besteedt meer dan
een derde van zijn begroting aan onder
wijs. In 1960-'61 werd 570 miljoen gulden
hieraan uitgegeven. In de afgelopen tien
jaar heeft de staat meer dan drie miljard
op tafel gelegd. In 1960-'61 werden 28
nieuwe scholen gebouwd om ruimte te
maken voor de grote toevloed van leer
lingen. Deze 28 nieuwe scholen kostten
ruim dertig miljoen gulden, maar in to
taal werd er meer dan honderd miljoen
gulden uitgegeven omdat aan bestaande
scholen uitbreiding moest worden gege
ven. In vijf jaar tijds zijn meer dan drie
leslokalen per dag gebouwd, in het afge
lopen jaar alleen elfhonderd.
De grote toevloed van leerlingen eist ook
opleiding van nieuwe leerkrachten. Er zijn
23.000 onderwijzers en leraren voor de
611.000 leerlingen op de 2600 staatsscholen
in Nieuw-Zuid-Wales, dat een bevolking
heeft van drie en een half miljoen zielen.
Voor de opleiding van leerkrachten be
staan zeven kweekscholen (afgezien van
de universiteiten), waar thans meer dan
vijfduizend studenten in opleiding zijn.
Twee nieuwe kweekscholen zijn in aan
bouw en het aantal studenten zal het vol
gend jaar tot zesduizend stijgen.
Het onderwijs is een van de grootste
zorgen van de regering. In Nieuw-Zuid-
Wales is een ware revolutie te verwachten
wat het onderwijssyteem betreft. De op
leiding aan de middelbare scholen wordt
binnenkort met een jaar verlengd van vijf
tot zes jaar en het in Australië veel ge
prezen en tot nog toe grotendeels strak
volgehouden stelsel van gescheiden opvoe
ding, wordt langzamerhand doorbroken
door co-educatie, het systeem van de ge
mengde klassen, dat in Nederland vrij al
gemeen is.
Ook aan uitbreiding van de mogelijk
heid tot studie aan ambachts-en nijver
heidsscholen wordt bijzondere zorg be
steed Er zijn tihans in Nieuw-Zuid-Wales
meer dan tachtigduizend leerlingen op cir
ca vijftig van zulke scholen. Bovendien
zijn er 35.000 leerlingen, inclusief volwas
penen, op 44 avondscholen.
Al deze cijfers worden niet aangehaald
om aan te tonen, dat het onderwijs tot
ieders genoegen is geregeld. In een zo
jonge staat als Australië zou het een won
der zijn als er geen tekortkomingen wa
ren Er wordt echter voortdurend aan
dacht besteed aan verbetering, die niet al
leen van de kant van de overheid komt.
maar ook van die van de ouders der leer
lingen De zogenaamde „parents and citi
zens associations" (vgl. oudervereniging
in Nederland) trekken zich het lot der
scholen aan, waar zij menen, dat de over
heid in haar taak te kort schiet. Dank zij
de activiteit van deze verenigingen kan
menige school zich verheugen in Het be
zit van filmprojectors, grammofoons, band
recorders, radio- en televisietoestellen,
bibliotheek e.d. De verenigingen organi
seren feestavonden en bazaars, waarvan de
opbrengst ten goede komt aan fondsen
voor de aanschaffing van schoolattributen.
In Suriname is Brokopondo, de nieuwe
hoofdstad van het gelijknamige district,
officieel in gebruik genomen. In deze
plaats, waar stads- en bosbewoners
een woonoord hebben gevonden, is een
beeld geplaatst dat een zittende stads-
creool en een staande boslandcreopl
voorstelt.
Advertentie
Huidzuiverheid-Huidgezondheid
Australië kent niet het systeem van sub
sidie aan particuliere scholen. Deze moe
ten geheel voor zichzelf zorgen, zowel wat
de bouw en de inrichting betreft als de
financiering. Staatsscholen zijn gratis,
maar particuliere scholen (gefinancierd
door kerkelijke verenigingen en andere
groepen) heffen schoolgeld. In Nieuw-Zuid
Wales zijn 611.000 leerlingen op staatsscho
len, 167.000 kinderen op roomskatholieke
scholen en dertienduizend op andere par
ticuliere scholen. De regering van Nieuw-
Zuid-Wales besteedt ook miljoenen aan
universiteiten. De toenemende vloed van
studenten heeft al geleid tot verzwaring
van de toelatingseisen (er zijn 12.500 stu
denten aan de universiteit van Sydney,
over -twee ja'er zuHert het er 16.000 zijn).
Sydney telt twee universiteiten, plannen
voor een derde universiteit zijn vergevor
derd en officieel is de bouw van een vier
de universiteit al geopperd. In de drie jaar
tot 1964 wordt achthonderd miljoen gul
den besteed aan de bouw van nieuwe en
uitbreiding van bestaande universiteiten in
geheel Australië.
Onderwijs in Australië is een miljoenen
dans. Het bevolkingstal van het vijfde we
reld-deel groeit snel en de eisen voor on
derwijs nemen navenant toe. Deskundigen
hebben berekend, dat ondanks de vele
honderden miljoenen die er aan besteed
worden minstens vierhonderd miljoen gul
den paap jaar méér zal moeten worden
uitgetrokken (uit de zakken der belasting
betalers) om het onderwijs op peil te bren
gen.
Hoe merkwaardig het ook mag klinken,
CO* MAITIN TOONDII
32. Archibald Brauswasser's doorbraak door het kar
tonnen marmer had wel enig gerucht veroorzaakt en
ook zijn terugklimmen naar het interieur van het in
drukwekkende gebouw verliep niet helemaal geruisloos.
Het kan ons dan ook nauwelijks verbazen dat de direc-
teur-zèlf boos uit zijn privé-kantoor kwam snellen. „Tut
tut!" riep hij vermanend. „Dit dolle gewoel van het
personeel is volstrekt ontoelaatbaar in een bankiers
firma met een grote traditie voor het rustige zaken
doen! Ik duld hier volstrekt geen getuimel door de
wanden, voor welker oprichting ik moeite noch kosten
heb gespaard!" De heer Brauswasser liet zich echter
door deze vermaning van de bankier niet uit het veld
slaan. Integendeel; nog maar ternauwernood door het
ontstane gat teruggekeerd sprak hij nadrukkelijk:
„Over die kosten gesproken, Excellentie mijn geld
buidel is leeg, eilaas, en op krediet werken beschouw ik
als een moderne oppervlakkigheid en „Genoeg!
Genoeg!" viel Joris hem in de rede. „Herinner me niet
steeds aan uw grofstoffelijke materialisme. Panda,
baaske, overhandig deze hebzuchtige decorverhuurder
het geld, dat ge in de Flessemesstraat ontvangen hebt,
en laat ons dan geen woord meer over dergelijke min
derwaardige aangelegenheden horen! U wacht thans,
ventje, een nieuwe en hoogstaande werkkring, waar
tekenen van waardigheid aan verbonden zijn!" En zo
sprekend bracht hij een indrukwekkende portierspet
tevoorschijn.
het publiek, zich uitende in pers en voor
radio en grif met critiek op de overheid,
is van oordee, dat er nog niet genoeg aan
onderwijs wordt besteed: „Méér scholen,
méér universiteiten, méér leerkachten; is
de algemene kreet. Het Australische volk
begint te beseffen, dat de tijd van isolatie
voorbij is en kennis macht is ift de strijd
der economische weerbaarheid.
De lege plekken die de laatste stormen
in de statige bomenrijen op het Lange
Voorhout in Den Haag hebben veroorzaakt
gaan verdwijnen. Dit najaar of in het
vroege voorjaar zal de Haagse plantsoe
nendienst zestien linden laten verhuizen
van de Parallelweg naar het Lange Voor
hout.
Aan de Parallelweg zullen de linden, die
een omtrek van 45 cm. hebben, moeten
wijken voor een profielwijziging en mede
van cit werk hangt het af wanneer de bo
men daar weg moeten.
Door het aanplanten van deze oudere
bomen hoopt de plantsoenendienst te be
reiken, dat de beplanting op het Lange
Voorhout weer de eenvormigheid zal to
nen, die in een dergelijke aanleg gewenst
is.
Het verhuizen van bomen is een inge
wikkeld en omvangrijk werk. De boom
moet worden gerooid met zo veel moge
lijk wortels en de omvang van de kruin
moet in overeenstemming worden ge
bracht met wat van het wortelstel behou
den kan worden. Daarna moet iedere
boom apart worden vervoerd en op zijn
nieuwe bestemming geplant. Met veel zorg
moet dan zeer goede en goed bemeste
grond rond de wortels worden aange
bracht.
Rondom de boom worden draineerbui-
zen m de grond gezet, waardoor men hem
geruime tijd van water kan voorzien.
De predikant van een kleine Episco
paalse kerk in de Amerikaanse stad Phila
delphia, ds. Koci, heeft van de Britse re
gering schadevergoeding gevraagd voor
het feit, dat Britse militairen in 1777 het
hek om de kerk hebben gesloopt en op
gestookt omdat zij het koud hadden. Vol
gens ds. Koci was het hek achttien dol
lar waard, maar hij heeft uitgerekend dat
dit geringe bedrag met rente op rente
uitgegroeid is tot een vordering van 770.000
dollar.
Hij zei dat de Britse minister van Fi
nanciën, Selwyn Lloyd, inmiddels de reke
ning heeft gekregen. Een antwoord hierop
is echter nog niet ontvangen. Ds. Koci ver
klaarde dat hij ook akkoord zal gaan met
een geringere schadeloosstelling, mits de
ze redelijk is. De betrokken kerk bestaat
volgende maand 200 jaar.
