PIONIERSGEEST IN DE KIBBOETZ
Prof. Kohnstamm-VGLO
krijgt een nieuw gebouw
Indrukken van een reis door Israel
IV
Havenberichten
„Averdijk" schuldig
aan aanvaring
DINSDAG 29 AUGUSTUS 1961
V/ Vv
mmm
«si
Simon Koster
Wasmachines - Centrifuges
Duitse scheepvaartraad:
Geslaagde concerten
in Beverwijk
Sla: van 4 op 24 cent!
Hoe interessant en hoe boeiend door
hun verschillend karakter de grote ste
den van Israel ook mogen zijn, ze zijn
toch elke stad op haar eigen manier
te zeer internationaal georiënteerd om
representatief te kunnen zijn voor dat
wat het hedendaagse Israel eigenlijk is.
Ook voor ieder ander land geldt in meer
dere of mindere mate de oude reizigers
wijsheid dat men het beter leert kennen
in zijn dorpen dan in zijn steden; maar
voor Israel geldt dat wel heel sterk. In
Jeruzalem leven vooral de geschiedenis
en de traditie; Tel Aviv en Haifa vormen
Israels hedendaagse band met de rest
van de wereld; maar op het platteland,
in de kleine dorpen en landbouwneder
zettingen, daar groeit het nieuwe Israel,
het Israel van de toekomst.
Dat platteland is van een fascinerende
verscheidenheid, ondanks de geringe op
pervlakte (iets meer dan 20.000 vierkante
kilometer, dus nog geen twee-derde van
Nederland) die er is overgebleven nadat
Jordanië en Egypte flinke happen uit het
Palestijnse gebied hebben weten te ver
krijgen en te behouden. Die verscheiden
heid demonstreert zich danook als het wa
re van kilometer tot kilometer; men kan
geen autotocht, ook maar van een uur,
maken zonder door een aantal zeer ver
schillende landschappen te komen. Er is
nauwelijks een groter landschappelijk ver
schil denkbaar dan tussen het heuvelland
van Galilea in het noorden en de Negev-
woestijn in het zuiden; maar bovendien
wisselt ook in Galilea zelf het landschap
voortdurend van karakter en zelfs de Ne-
gev is geen eentonig, gelijkvormig geheel
maar een gebied vol variatie, waarin on
afzienbare dorre grint- en zandvlakten af
wisselen met grillige, leikleurige rotsgebie-
den en onverwachte stukken vruchtbare
bodem. De bergen van Judea, de kustvlak
te met haar stralend-witte duinenrij, an
ten slotte het beneden de zeespiegel lig
gende dal van de Jordaan, dat alles zijn
landschappen die vrijwel niets met elkaar
gemeen hebben. Maar die wel alle worden
ontgonnen en beplant of bebost met dat
overal eendere enthousiasme, met die
overal eendere onstuitbare drang om van
Israel ook op plaatsen waar de grond
in de loop der eeuwen totaal uitgemergeld
uitgedroogd en tot steen geworden is
opnieuw een „land van melk en honing"
te maken.
In zijn zuiverste en overtuigendste vorm
komt dat enthousiasme tot uiting in de
landbouw-nederzettingen, die allengs in
wijde kring vermaard zijn geworden door
de manier waarop zij het „gezicht" van
Israel hebben helpen vormen. Het He
breeuwse woord kibboetz (meervoud: kib
boetzim) heeft daardoor tot in andere we
relddelen bekendheid gekregen; hoewel
overigens lang niet alle Israëlische land
bouw-nederzettingen kibboetzim zijn.
DE KIBBOETZ is een kleine gemeen
schap die geheel op het beginsel van de
collectiviteit berust. Men zou onze vorm
van samenleving communisme kunnen noe
men; maar dan moet men daarbij vooral
niet denken aan het verpolitiekte en dic
tatoriale communisme zoals dat in de lan
den van het Sovjetblok wordt toegepast,
maar eerder aan de idealistische vorm, zo
als sommige Joodse secten die al in de
voor-Christelijke tijd hebben toegepast,"
vertelde een lid van een kibboetz mij.
In een kibboetz is geen geld in omloop;
niemand ontvangt loon of betaalt voor zijn
levensbehoeften. Het land is gemeen
schappelijk bezit en wordt gemeenschap
pelijk bewerkt, en de opbrengst komt de
gemeenschap (meestal van 300 tot 400 per
sonen) ten goede. Ook de werkzaamheden
van huishoudelijke aard, het onderwijs
voor de kinderen, de administratie, de „ge
meentereiniging" enzovoorts worden door
leden van de kibboetz verricht. Men leeft
en werkt dus samen als in een groot ge
zin, voor het welzijn van allen. Kinderen
die bijzondere begaafdheid aan de dag leg
gen kunnen op kosten van de kibboetz naar
de Hebreeuwse universiteit, naar de Tech
nische Hogeschool, naar een M.T.S. of naar
de een of andere specialistencursus gaan.
De kibboetzim, ongeveer 230 in getal,
zijn echter géén volkomen op zichzelf
staande, min of meer geïsoleerde neder
zettingen, die onder alle omstandigheden
hun eigen problemen maar moeten zien op
te lossen. Zij maken deel uit van een
vijftal landelijke organisaties, die op hun
beurt weer zijn aangesloten bij de ver
schillende politieke pertijen (maar geen
enkele bij de communistische partij). En
daar zij natuurlijk tal van gemeenschappe
lijke problemen hebben bv. het werven
van onderwijskrachten is die onderlinge
organisatorische band ongetwijfeld waar
devol.
EEN ANDER SOORT van landbouw
nederzettingen zijn de „mosjavim"
(meervoud van „mosjav"), waarvan er
meer dan driehonderd door het hele land
verspreid liggen. Dit zijn coöperatieve dor
pen, waarin wél persoonlijk bezit bestaat,
maar waar de gemeenschappelijke akkers
niettemin gemeenschappelijk worden be-
Als de periode van het zware pio
nierswerk voorbij is, kan men in een
kibboetz ook aandacht gaan besteden
aan wat meer comfort. De kibboetz
Neot Mordekhai, in het uiterste noor
den van Israel, heeft nu in zijn lees
zaal zelfs al een espresso-bar, het
geen een unicum is op dit gebied.
O.
"5"^-
werkt en geëxploiteerd. Benodigdheden als
zaaigranen en landbouwwerktuigen worden
coöperatief ingekocht en de oogsten coöpe
ratief verkocht; daarna wordt de opbrengst
gelijkelijk onder de leden van de „mosjav"
verdeeld en kan ieder met zijn geld doen
wat hij wil (terwijl bij een kibboetz die
opbrengst in de gemeenschappelijke pot
gaat). Er zijn verschillende typen van
„mosjavim", die zich voornamelijk daar
door van elkaar onderscheiden dat het
coöperatieve beginsel strenger of minder
streng wordt toegepast. Er zijn ook semi-
collectieve dorpen, die bedoeld zijn als een
tussenvorm van kibboetz en mosjav. En
tenslotte zijn er een 75 „mosjavoth": dor
pen die uitsluitend particulier bezit en par
ticulier initiatief kennen, die danook niet
landelijk aaneengesloten zijn en die op den
duur kunnen uitgroeien tot normale plat
te] andsgemeenten.
De oudste kibboetz van Israel ligt aan de
zuidelijke oever van het Meer van Tibe
rias, op een paar kilometer afstand van de
Syrische grens. Hij heet Degania en werd
in 1910 gesticht door een dozijn Joodse im
migranten van beneden de twintig jaar, op
een stuk moerasland dat door anderen als
onbewoonbaar werd beschouwd omdat het
één eindeloze broedplaats van malaria
muskieten was. Wie nu Degania bezoekt,
wordt door niets meer aan dat verleden
herinnerd. Temidden van uitgestrekte
vluchtbare akkers en beschaduwd door
prachtige statige koningspalmen ligt daar
een vriendelijk dorp met goed-onderhou-
den gazons en kleurige bloembedden tus
sen de huizen, met rijke boomgaarden,
met een eigen (zij het dan klein) natuur
kundig museum, en vooralmet vrien-
ook nog een officieel oorlogsmonument.
Het ontbreken van geld wordt niet als
een gemis gevoeld. Waarom ook? „We
hebben alles wat we wensen. En als we
eens naar de stad willen (dat is dan ge
woonlijk Tiberias), worden er op ons ver
zoek plaatsen besproken voor een toneel
voorstelling of een concert en wordt er
een behoorlijk zakgeld verstrekt. In de
kibboetz zelf zouden we niet weten tv at we
met geld moesten doen; er zijn immers
geen winkels en er is niets waar je voor
moet betalen.Alleen gemeenschappe
lijk, en dus uit de gemeenschappelijke kas,
wordt er gekocht en betaald. Tot beheer
der van die gemeenschappelijke kas wordt
telkens een lid van de kibboetz voor een
jaar benoemd en dat is dan wel een hele
verantwoordelijkheid. Mijn gastheer, die al
enige keren die vertrouwenspositie heeft
bekleed, zegt: „Het is heerlijk dat je als
lid van de kibboetz nooit zorgen over geld
hebt. Maar als penningmeester heb je alle
financiële zorgen van de hele kibboetz, en
dat is beslist geen kleinigheid!"
Vooral de oogsttijd brengt Natuurlijk al
lerlei administratieve problemen mee, die
door de penningmeester en de Kibboetz-
secretaris (hat manusje-van-alles in het
bestuur van de gemeenschap) met steun
van een „uitvoerend comité" moeten wor
den opgelost Verder is er nog een „ar-
beids-organisator", die de delicate taak
heeft, de werkzaamheden in de kibboetz
onder de leden mannen zowel als vrou
wen te verdelen. En tenslotte zijn er
allerlei commissies, voor onderwijs, voor
gezondheidszorg, voor culturele activiteit,
voor de verdediging (heel belangrijk, zo
O
vï.AvXv
-v 'C
De oudste kibboetz van Israël, Dega
nia, gesticht in een onherbergzaam
moerasgebied, is nu omringd door
vruchtbare akkers. Links op de plaat
ziet men de zuidelijke oever van het
Meer van Galilea. De bergen op de
achtergrond vormen de grens met
Syrië en Jordanië.
De omgeving van 'n
kibboetz aan de
Dode Zee, waar men
nog bezig is de grond
in een staat te bren
gen die landbouw-mo-
gelijk maakt. Daar
toe moeten massa's
losse stenen en vaak
ook nog een compac
te steenkorst worden
verwijderd.
r**: v-
mfmm
delijke, gastvrije, gelukkige mensen. Zij
stralen van vRldoening als zij de bezoeker
door hun dorp rondleiden, als zij hem hun
school en andere openbare gebouwen, de
gemeenschappelijke eetzalen, het kinderte
huis en hun eigen woningen laten zien.
„Eigen woningen" zijn het niet helemaal,
want ze behoren aan de gemeenschap en
het meubilair is door de gemeenschap ver
strekt, maar dat doet niets af aan de ge
zelligheid van het interieur, waar de per
soonlijke noot trouwens altijd aanwezig is.
In elk gezin werken man en vrouw bei
den voor de gemeenschap; de kinderen
gaan overdag naar school (waar ze ook
eten), de heel kleintjes naar het kinder
huis, waar ze volledig worden verzorgd.
Maar als het echtpaar zijn dagtaak heeft
beëindigd verenigt het hele gezin zich in de
woning en 's avonds voor het naar bed
gaan laat de schoolgaande zoon of doch
ter zich nog even „overhoren" door va
der of moeder. Waarna deze nogal eens
naar een vergadering gaan, want in een
collectief dorp moet veel vergaderd wor
den daar allerlei belangrijke beslissingen
zoals het accepteren van nieuwe leden
of het aanschaffen van nieuwe machines
door de leden gemeenschappelijk worden
genomen.
HET ECHTPAAR, dat mij in zijn wo
ning ontvangt, woont al 28 jaar in Dega
nia; zij zouden er voor niets ter wereld
weg willen. Ze hebben er harde tijden
meegemaakt, vooral in de onafhankelijk
heidsoorlog van 1948, toen er hard tegen de
Syriërs moest worden gevochten om het
behoud van Degania. „Ziet u die uitge
brande tank daar? Die laten we er liggen,
als souvenir.." Een triest souvenir, want
de Syriërs waren na een langdurig ar
tillerie- en luchtbombardement met
hun tanks tot in de buitenste tuinen van
Degania doorgedrongen en het heeft heel
wat mensenlevens gekost, hen te verdrij
ven. Behalve het „souvenir" is er dan
y>y<- -
-< »S> V ■-
vlak bij de Syrische grens!) enzovoorts.
Geen wonder dat het enige bezwaar, dat
men in kibboetzim veelvuldig kan horen,
is: „Er moet zo veel vergaderd wor
den
DE STICHTERS van Degania, van wie
er nog twee (nu oude dames, die in de
melkerij werken) in leven zijn, hebben ja
renlang in tenten en daarna in primitieve
hutten gewoond en van de éénvoudigste
rantsoenen geleefd. Ook in nieuwe kib
boetzim behalve in zeer onvruchtbare
streken, waar zij een paar jaar financiële
hulp krijgen geldt nog steeds het prin
cipe dat er voor de levensbehoeften van
de leden niet méér mag worden uitge
geven dan de oogst van de nederzetting
oj levert. Mét de produktiviteit van de kib
boetz stijgen dus de algemene welstand
en het comfort, een wetenschap die de
pioniersgeest natuurlijk wel aanwakkert.
Die pioniersgeest is danook een nood
zaak voor het leven in de kibboetz. Leden
wie het daaraan ontbreekt, of op den duur
gaat ontbreken, vallen vanzelf af. Ze kun
nen dan, als ze willen, vertrekken en zich
in een gewoon dorp of in een van de ste
den vestigen. Maar aan de andere kant
zijn er wel gevallen voorgekomen (en niet
eens zo heel weinig) van kibboetz-jonge-
ren die vonden dat hun nederzetting door
een leveel aan comfort ging „verburger
lijken" en die er dus weg gingen om er
gens op een afgelegen plek in de woestijn
een nieuwe kibboetz te laten verrijzen;
daar konden zij zich door ontberingen de
offers voor de gemeenschap getroosten
waaraan in hun oude kibboetz geen be
hoefte meer was!
Dit enthousiasme van de echte pionier
vindt men veelvuldig in Israel, maar
vooral onder de jeugd die in de kibboet
zim is geboren. De overheid verwacht een
dergelijke geest natuurlijk niet bij de
nieuwe immigranten die op oudere leef
tijd het land binnenkomen. De opvang
kampen voor deze mensen, die dikwijls
maar heel primitieve huisvesting boden,
wil de regering danook zo gauw mogelijk
opruimen. Er zijn nu nog tussen de tien
en vijftienduizend immigranten in opvang
kampen, maar dankzij de grote bouw-ac-
tiviteit (240.000 nieuwe woningen in twaalf
jaar) wordt hun aantal dagelijks kleiner.
En volgens de nieuwste methode, die erop
is gericht dat de immigranten zich in de
kortst mogelijke tijd acclimatiseren, staat
er bij hun verhuizing uit het kamp dan
een huisje voor hen klaar, dat niet alleen
gemeubileerd is maar waarbij ook een erf
of een tuintje hoort waarop vaak al een
paar kippen of een geit rondlopen
Daar komt dus werkelijk helemaal geen
pioniersgeest meer bij te pas.
Maar het is een geluk dat de Israëlische
jongeren daar wel, en in zo ruime mate,
over beschikken; en vele ouderen even
eens. Want zonder die pioniersgeest zou
het-wonder der wedergeboorte van het
land Israel zich niet hebben kunnen vol
trekken.
Maandag kwamen in IJmuiden aan: Pellworm
van Felixtowe; Lauwers, Fowey; Waverstroom,
Shoreham; Bittern, Liverpool; echtstroom, Liver
pool; Solon, Hamburg; Tim S., Hamina; Schip-
persgracht, Hamina; Argo, Kotka; Hullgate, Ex-
mouth; Bomi-Hills, Contrecoeur; Ladon, Parama
ribo. C^ppern, Rotterdam; Ragny, Riga; Fennia,
Mantyluoto.
Dinsdag kwamen in IJmuiden aan: Aeneas van
Rotterdam; Biscaya, Rotterdam laden Binnenha
ven IJmuiden; Heijo, Mantyluoto; Royal Wood,
Seskaroa.
Maandag vertrokken uit IJmuiden: Vesta naar
Rouaan, bijlegger IJmuiden; Bug, Stettin, wals-
materiaal van IJmuiden; Puck, Aalborg; Borgny,
Kamarg; Bina, Hogenaess; Argosity, Purfleet;
Brandaris, Rotterdam; Baden, Rotterdam; Neth.
Coast, Rotterdam; Visten, Rotterdam; Maddo Boz-
zo, Leningrad; Alderney Coast, Londen; Maartje,
Goole; Jonan, Ipswich.
Dinsdag vertrokken uit IJmuiden: Tynewood
naar Londen; Bergo, Antwerpen; Herinstorf,
Stettin, walsmateriaal van IJmuiden; Corale, Nor
wich; Marie Both, Emden; Merak, Lulea; Eos,
Bremen; Mary Jensen, Gent.
(Indien achter de scheepsnaam en de haven
van herkomst of bestemming geen nadere aan
duiding volgt, betekent dit dat het schip van of
naar Amsterdam is gegaan).
Advertentie
VERKOOP - REPARATIE
De grootste keuze en de beste service
Het aloude en bekende adres
Velserduinweg 173 - Telefoon 4402
KOOPT BIJ DE VAKMAN I
De Duitse Raad voor de Scheepvaart
in Breipen heeft verklaard dat de kapi
tein en de Duitse loods van het Neder
landse vrachtschip „Averdijk" (7646 ton)
schuld dragen aan een aanvaring op de
Weser, waarbij een Duits motorschip is
gezonken.
Op 15 augustus heeft de „Averdijk", een
schip van de Holland-Amerika Lijn, het
402 ton metende ms „Berlin" geramd. De
„Berlin" werd ernstig beschadigd en zonk
spoedig na de aanvaring.
De Duitse Raad voor de Scheepvaart is
van mening, dat het Nederlandse schip
niet voldoende voorzichtig is bestuurd.
Onder meer heeft de „Averdijk" aan de
„Berlin" geen teken gegeven dat het wil
de passeren.
Bij het ongeluk zijn van de opvarenden
van de „Berlin" de 60-jarige hulpschip
per, de 20-jarige vrouw van een matroos
en haar tweejarig zoontje om het leven
gekomen.
Als alles gaat zoals B. en W. van Velsen dat verwachten, dan zal volgend
jaar een nieuw gebouw voor de openbare Professor Kohnstamm-VGLO-school
in aanbouw zijn. Men denkt voor de plaats van vestiging aan het terrein bij de
hoek Heidestraat-Lorentzstraat in IJmuiden-Oost.
Al jaren leefde bij B. en W. het plan
een nieuwe VGLO-school in Velsen te
stichten, die gebaseerd zou zijn op vak
werk. Nu heeft men de stoot gegeven tot
de uitvoering. Men is bij het rijk aan
aan kloppen en het ziet er naar uit,
at de Kohnstammschool binnen afzien
bare tijd een nieuw gebouw zal hebben.
Waarom hebben B. en W. niet meteen
doorgezet? Omdat men eerst wilde zien
hoe de ontwikkeling van het vglo-
zou verlopen. Want aanvankelijk be
tekende vglo voor de kinderen een soort
wettelijk onderwijs, dat nuttig was om de
leerplichttiid vol te maken. Maar er was
nooit een tastbaar bewijs, dat men de op
leiding had gevolgd.
Nu is dat anders geworden. Fixbrëvet-
ten en sleuteldiploma's, verkregen na lan
delijke examens, hebben een bepaalde
waarde. Het gevolg is dan ook, dat de poor
ten van bepaalde betrekkingen nu open
gaan voor vglo-leerlingen, die voorheen
geen kans zouden hebben gekregen. De
nieuwe ontwikkeling schenkt dus meer
bevrediging aan de kinderen, die nu iets
kunnen tonen na fyun schooltijd, maar ook
aan de werkgevers, die over een betrouw
bare maatstaf gaan beschikken.
De IVIO-diploma's hebben het vglo
een ander gezicht gegeven. En B.
en W. hebben dan ook niet langer geaar
zeld.
Hiaat opgevuld
De wethouder van onderwijs, de heer H.
de Boer, heeft van deze zaak gisteravond
mededeling gedaan in de Van Rijswijk-
zaal van het Cultureel Centrum, waar de
diploma's werden uitgereikt aan de geslaag
de leerlingen van de Kohnstamm vglo. Hij
zei het altijd een hiaat te hebbsn gevon
den. dat de vglo-school geen diploma's had.
„Talrijke kinderen gaan jaarlijks naar
de ulo, zonder dat zij die school afma
ken. Laten de ouders de kinderen toch
naar die school sturen, waarvoor ze de ca
paciteiten hebben" zei de wethouder. Hij
zag de vglo-school als een belangrijk mid
del om kinderen rijp te maken voor vele
maatschappelijke functies.
„Ouders, stuur uw kinderen naar de
school waar ze thuishoren. Kinderen wil
len allemaal graag een diploma, laat ze
dus daar onderwijs volgen, waar ze rede
lijkerwijs ook het einde kunnen bereiken".
Wethouder De Boer vond deze eerste
maal, dat op de Kohnstammschool diplo
ma's werden uitgereikt na een landelijk
examen zeer belangrijk. Hij had dan ook
de heren Holl en Algera, rijks- en gemeen
telijk onderwijsinspecteur, meegenomen.
Oproep tot ouders
„Drie autoriteiten bij een diploma-uit
reiking zult u vrijwel nooit zien. Maar dat
is doelbewust gebeurd. Want over uw
hoofden heen willen we tot de bevolking
van Velsen zeggen: denk bij uw onder-
wysfeeuze voor uw kind ook aan het vglo.
Geef uw kinderen de kans om te slagen in
het leven, waar ze op een wat „hogere"
school zouden mislukken".
De avond werd ingeleid door directeur
G. Londonck, die een uiteenzetting gaf
van de betekenis van deze eerste diploma
uitreiking. Juist door de landelijke exa
meneisen geeft het diploma een goede
maatstaf.
De diploma's, die deze avond door wet
houder de Boer werden uitgereikt, waren
de zogenaamde „fix-brevetten", bestaande
uit een theoretisch gedeelte en enkele
units, waarvan men er minstens twee
moest hebben behaald om te slagen.
Men heeft er vele, zoals „omgangsvor
men", waar sterk de nadruk op is gelegd
door de directeur, en „veilig verkeer".
De volgende stap wordt het sleutel-di
ploma, waarvoor ook vele volwassenen
studeren, en dat, zoals de naam zegt, in
de praktijk voor velen deuren opent naar
beter betaalde betrekkingen, die een be
paalde algemene ontwikkeling vereisen.
Vierjarige school
Op de Kohnstamm-VGLO zal het niet
bij deze tweejarige opleiding blijven. De
heer Londonck zei, dat het de bedoeling
De Boer
is de school vierjarig te maken.
In het derde jaar wordt opgeleid voor
het grote sleuteldiploma, en tenslotte is er
nog de opleiding voor kantoorassistent, die
het karakter van een eenvoudige econo-
mische-administratieve beroepsopleiding
zal krijgen.
De heer Londonck beëindigde zijn uit
eenzetting met de opmerking, dat tot dus
verre veel kinderen tussen wal en schip
vallen, omdat er een leemte is tussen het
einde van de lagere school en het eind
examen ULO of drie jaar HBS. De vier
jarige VGLO zal deze leemte geheel gaan
opvullen.
Mevrouw Westra vertoonde dia's uit het
schoolleven, tot slot werd een film ver
toond, uiteraard tot grote vreugde van
leerlingen en ouders.
De Beverwijkse harmonikapel heeft
maandagavond een dankbaar publiek ge
had toen zij een concert gaf voor de be
woners van 't r.-k. bejaardentehuis „Lom-
merlust". Vele bejaarden waren gekomen
om te luisteren naar het gevarieerd pro
gramma dat de BHK deze avond ten geho
re bracht. Het applaus na ieder nummer
was het beste bewijs dat dit concert ten
zeerste werd gewaardeerd.
Het gemengde zangkoor „Zang en
vriendschap" trok naar Wijk aan Zee om
hier een concert te geven voor de pa
tiënten van „Heliömare".
Ook hier waarderde men ten zeerste het
optreden van dit zangkoor dat behalve ver
schillende oude bekende nummers ook
enige uit haar nieuwe repertoire ten ge
hore bracht.
Een grote verrassing op de Beverwijkse
groenteveiling was maandag wel de sla:
na weken lang volkomen genegeerd te zijn,
was het gisteren opeens „het produkt van
de dag"; de prijzen liepen op, totdat men
uiteindelijk nog 24 cent voor een krop
betaalde. De meeste tuinders waren het
beu geworden iedere marktdag sla te
steken die 4 of 5 cent opbracht.
Ook de tomaten waren duur. Er wordt
nu, in verband met de vraag naar export
tomaten een aparte tomatenveiling gehou
den. Deze tomaten worden verpakt in
kleine kistjes. De prijzen liepen op tot 65
cent per kilo-
En dan was het weer een goede dag
voor degenen die bramen gezocht hadden:
men betaalde, na een kleine periode van
inzinking, weer rustig tot 3 per slof.
Een kleine najaarsverrassing vormden
de aardbeien, die tot 85 cent per doosje
werden verkocht.
De noteringen waren: andijvie 814,
bloemkool 1245, sla 424, bospeen 18—
44. waspeen 17—38, sperziebonen 33—74,
snijbonen 38—78, pronkbonen 2346, to
maten 2364, komkommer 823, aardap
pelen bintjes 816. uien 711, bramen
230310, aardbeien 67-89 per doosje.
