In het (luister van de oude mijn
HOE ABRAHAM TUSCHINSKI VOOR VEERTIG JAAR
ZIJN BIZARRE BIOSCOOPPALEIS BOUWDE
De kleurrijke historie van
een miljoenen-project
Het tfefaeim
vuurtoren
PANDA EN DE MEESTER-OPHEFFER
0
Polle,
Pelli en
Pinöo
Ons vervolgverhaal
DOOR ELIZABETH MORTON
Ook een robotbrein
kan fouten maken
9
VERTAALD UIT HET ENGELS
WOENSDAG 25 OKTOBER 1961
1 5)
ABRAHAM'S DROOM
AAN DE SLAG
WEELDERIG INTERIEUR
SPROOKJESPALEIS
NOG STEEDS MIDDELPUNT
-
Morgenavond is het feest in het
Tuschinski-theater. Dan staat Max Tak
weer voor het orkest en in een grote
show op het toneel treden onder meer
op Toon Hermans, Alex de Haas, Sem
Nijveen en Benmj Behr. Tenslotte heeft
de Nederlandse première plaats van de
nieuwste film van Danny Kaye „De
dolle generaal".
Washington annuleert
overbodige legerorders
4. „Mmmh!, jullie hebben het goed! Ik heb nog nooit zo iets lekkers
geproefd! Ik wil graag een paar boomstammen geven, voor Zeerob daar,
als jullie mij laat blijven". „Weet je, ik ken maar twee gerechten, ge
roosterde houtkrullen en een zaagselsoep en dat gaat op den duur een
beetje vervelen!" Ze staan nu bij de boomstam en Pingo zegt: „Wel nee,
Polle, die is niet te groot, daar maakt Petje Houtmans mooie planken van,
en als er niet genoeg zijn, pakt hij nog een boom".
iiiiiiiiiMiimiiiiiiiiiiiiiii;
A - ''V j csv. - - yh - i< ,/Jv --
-t 7 - J>\ f
IIIIIIIIIIÜIIIIIIIIIIIIIIIIIIM]
Hij is hier in de buurt bijzonder
B populair, juffrouw Jane. Hij is een
goed sportsman en hij zeilt graag.
H Toen hier nog gevist werd, ging hij
B vaak mee de zee op.
Er wordt hier dus niet meer ge-
vist?
5 Een paar mensen gaan er met
hun boot nog wel op uit, maar het
lijkt niet meer op vroeger. De vis is
tegenwoordig moeilijk af te zetten.
j| Met wie zou ik verder kennis
moeten maken, John?
S Met dominee Marquand en zijn
zuster, juffrouw Mary. Zij doet voor
hem het huishouden. Hij heeft een
5 zoon, maar die komt hier niet vaak.
H Hij werkt geloof ik in Londen.
B En wat doen de mensen uit het
dorp?
Ze werkten vroeger in de mijn.
i Het is een tinmijn, maar ze werd een
jaar of twintig geleden gesloten. Men
f= kon niet meer concurreren met het
tin van Malakka. De mensen werken
tegenwoordig op het land of in Truro.
B Truro? Maar dat ligt hier ruim
dertig mijl vandaan!
Ja, maar ze moeten toch èrgens
5 werken! De meesten van hen zouden
er veel beter aan toe zijn, als ze naar
H Truro verhuisden, maar ze wonen hier
B al van generatie op generatie en voe-
g len er niets voor om Port Marriott
te verlaten.
j= Ik heb een reusachtige taak,
John. Ik vraag me wel eens af, of ik
het wel aankan.
HÉ De oude man antwoordde niet. Hij
H boog zich voorover om een nieuw
blok hout op het vuur te gooien. Toen
het vuur hoger opvlamde, zag ze dat
§j zijn gezicht doorgroefder was dan
j| ooit. Hij zag er erg oud uit.
Zelfs hij denkt, dat het met Mar-
riott afgelopen is, dacht Jane.
Teon Jane de volgende morgen voor
het ontbijt beneden kwam, regende
E het. Na vlug gegeten te hebben, trok
HH ze haar regenjas aan en zei ze tegen
Emily, dat ze een kijkje in het dorp
zou gaan nemen. Langzaam liep ze
E over de oprijlaan. Het was daar zo
modderig, dat haar schoenen al gauw
doorweekt waren en haar voeten
kletsnat. Ze vond het echter prettig
E buiten te zijn en de regen hinderde
haar niet.
s Bij de ingang van het kerkhof
H wachtte ze even. Na een korte aarze-
H ling liep ze echter verder en keek
naar de door regen en wind verweer-
B de grafstenen. De kerk zelf en de pas-
E torie moesten onbeschrijflijk oud zijn.
S Een bepaalde stijl viel er niet in te
E ontdekken. Het was echter duidelijk,
Hg dat de bewoners van Marriott door
de eeuwen heen aan het kerkje had-
|j den gebouwd en verbouwd.
S Ze duwde de zware eikenhouten
S deur open en schrok van het luide ge-
piep en geknars. Het was binnen vrij
donker. Het zwakke licht, dat door
E de glas-in-lood-ramen naar binnen
E viel, wierp donkere schaduwen op de
muren. Jane bleef staan. Haar oog
was op een ijzeren hek gevallen,
E waarop een zware koperen plaat was
E aangebracht. Daar stonden de ge
il boorte- en sterfdata van de heren van
Marriott op. De laatste naam, die in
de plaat gegraveerd stond, was die
E van Isaac Mariott.
5 Overal in de kerk werd ze er aan
herinnerd, dat dit de kerk van de
E Marriotts was. Er stonden twee oude
E graftombes, die rijk van beeldhouw-
H werk waren voorzien. Op de muren
waren verscheidene koperen platen
aangebracht, waarop de namen ge
il grift stonden van de Marriotts, die het
E kerkgebouw de glas-in-lood-ramen
hadden geschonken. Op het scherm
E voor het orgel was een plaat aange-
bracht, waarop gememoreerd werd
dat Isaac Marriott in het jaar 1901
E de kepk een nieuw orgel had ge-
E schonken.
Jane stond op de treden, die naar
het altaar leidden, waar twee kaar-
E sen rustig brandden, om alles eens
E goed in zich op te nemen, toen ze
plotseling schrok van een zachte stem
E vlak naast haar.
E Goeden morgen. Kan ik u soms
E ergens mee helpen?
Ze draaide zich snel om en staar-
de in het gelaat van een lange, ma-
E gere geestelijke, wiens lange, donke-
E re haar over z'n voorhoofd hing.
Zijn ogen waren even zwart als zijn
haren: diep-liggend en brandend met
E een inwendig vuur. Zijn gezicht was
E ZÓ mager, dat het bijna griezelig
was.
Ik ben Jane Marriott, zei ze.
U bent zeker dominee Marquand.
Ja, ik ben Augustus Marquand,
antwoordde hij, terwijl hij voor haar
boog.
Welkom in Marriott. Ik verwacht
te u al. Als u hier uitgekeken bent,
kunnen we beter naar de pastorie
gaan. U kunt dan met mijn zuster
kennis maken. Ze verlangt er erg
naar u te leren kennen.
Hij ging haar voor naar de con
sistoriekamer. Via een zijdeur ver
lieten ze de kerk. Enkele tientallen
meters verderop verrees een groot
huis voor haar ogen, bijna even
groot als haar eigen huis. Evenals
de kerk werd het omringd door
reusachtige olmen, die nagenoeg al
het licht tegenhielden.
Het is veel te groot voor ons
beiden, zelfs al hadden we het goed
kunnen onderhouden, zei de domi
nee. Mijn zuster en ik bewonen
slechts vier kamers en een vijfde
houden we in orde voor mijn zoon
Geoffrey, die nu en dan enkele da
gen uit Londen overkomt.
Mary Marquand was even lang als
haar broer, maar ze had zilvergrijs
haar. Ze begroette Jane enthousiast.
Ik ben zo blij, dat u eindelijk bent
gekomen! Er is zo veel in Marriott
te doen en ik heb nauwelijks tijd
voor de helft van wat er gedaan
moet worden.
Mary is voorzitster en secre
taresse van* alles hier in Port Mar
riott, zei Augustus Marquand, terwijl
hij dunnetjes glimlachte. Ik krijg
vaak de indruk, dat ik hier eigen
lijk maar weinig te doen heb. Ik
word alleen geroepen voor huwelij
ken en begrafenissen....
Ach ja, je wordt in Port Mar
riott tegenwoordig zo gauw gedepri
meerd, zei zijn zuster. Met al die
werkloosheid en de slechte huisves
ting wordt het leven nogal somber.
De dorpelingen kunnen zelfs in de
zomermaanden nog niet aan toeris
ten verdienen, want hun huisjes zijn
veel te ouderwets en te slecht on
derhouden, om kamers te kunnen ver
huren.
Jane zuchtte hoorbaar.
Ja, alles komt door de zorge
lijke toestand, waarin het bezit ver
keert. Maar wat moet er gedaan
worden? Ik weet het niet.
Ja, het is nog te vroeg om van
u al een plan te verlangen, zei Mar
quand.
Maar de nood hier is groot en
vraagt dringend om leniging.
Hij keek om zich heen.
De kamer, waarin zij zich bevon
den, stond overvol ouderwetse meu
belen, maar het behang was oud en
zat vol vlekken. Hier en daar hing
het zelfs los aan de muur. De verf
bladderde op vele plaatsen of was ge
heel vei-dwenen.
Mary Marquand trok een stoel naar
de open haard.
Wilt u niet gaan zitten, juffrouw
Marriott?, zei ze uitnodigend.
Nee, dank u wel. Ik blijf niet
lang. Ik wilde het dorp eens door
wandelen, enkele mensen ontmoeten
en een paar huisjes bekijken.
Zal ik soms met u meegaan?
vroeg Marquand. Ik zou Tom Bar
low aan u kunnen voorstellen. Hij is
zo'n beetje de leider van de dorpsge
meenschap. U zult hem ongetwijfeld
een prettig mens vinden. Hij is vroe
ger visser geweest en leeft nu van
een pensioentje. Als er echter erg
veel vis voor de kust zit, vaart hij
nog wel eens uit.
Samen liepen ze de heuvel af in de
richting van het dorpje. De huisjes
van Port Marriott stonden langs de
gebogen kade. Men had vandaar een
prachtig uitzicht op zee. De kade zelf
was zo smal, dat een auto er nauwe
lijks zou kunnen keren.
Er komen hier geen dagjesmen
sen, omdat auto's en autobussen niet
uit de weg kunnen zei Marquand.
Men kan hier trouwens nergens iets
eten.
Tom Barlow stond in de deurope
ning van zijn huisje. Het was een fors
gebouwde man met sneeuwwitte ha
ren, een vuurrood gezicht en lachende,
lichtblauwe ogen. Hij begroette Jane
beleefd. Het was duidelijk dat hij het
prettig vond kennis met haar te ma
ken.
Uw vader heb ik nog goed ge
kend, juffrouw. We zijn vroeger vaak
samep gaan vissen. Het speet ons
verschrikkelijk toen we hoorden dat
hij overleden was. (Wordt vervolgd
(Van onze Amsterdamse redacteur)
IN DE ORKESTBAK van het Tuschinski-theater in Amsterdam zal morgen
avond Max Tak, speciaal hiervoor uit New York overgekomen, het theaterorkest
dirigeren om voor een volle zaal met ruim 1600 in feestelijke kledij gestoken
mensen de sfeer op te roepen die hier heerste in de tijd van de stomme film, toen
deze zelfde Max Tak de stille beelden muzikaal ondersteunde en in deze functie
een nationale bekendheid werd. Met dat galafeest viert dit meest kostbare,
meest kitscherige en meest pompeuze bioscooptheater van ons land dan zijn
veertigjarig bestaan, een feest waarin tevens de nagedachtenis wordt geëerd
van de grondlegger van het Tuschinskiconcern, de merkwaardige showman Abra
ham TuschinskiHet Tuschinski-theater met zijn gepolitoerd hout, zijn
duizenden kleurige lampjes, zijn weelde aan marmer en dikke tapijten, is van
a tot z een schepping geweest van Abraham zelf, die bij het realiseren van zijn
droom architecten en bouwers tot wanhoop dreef, maar met een onvoorstelbaar
doorzettingsvermogen zijn zin heeft doorgezet. Hij bouwde Neerlands grootste
en duurste bioscoop in een tijd van politieke onzekerheid, prijsstijgingen, sta
kingen en onlusten.
HI||IIIIIIIIIIIII!IIIIIIIII!IIIIIIIIIIIII"IIIIIIIIIIIIIIIII""IIII"I"IIIIIIIIIIIIII"IIII9IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII"IIIIIIIIIIIII""IIIII""""""IIH""III"
60-61. De jongens lieten zich snel plat op
de grond zakken. Dolf wees naar de weg
door het duin onder hen.
Ssst! waarschuwde hij. Daar heb je
Baardmans!
Nu zag Ben het ook. De man met de
baard stond daar in gesprek met twee an
dere mannen; in één daarvan herkenden
ze de man met het leren jack, die ze
laatst ook al bij de schuur hadden gezien
Oplettend loerden ze de drie mannen af
om te weten wat ze gingen doen. Baard
mans scheen aanwijzingen te geven, even
later verspreidden zij zich naar verschil
lende richtingen en de jongens zagen hoe
iedere man zich achter de duinen verstop
te en de vuurtoren in 't oog scheen te
houden.
EEN UIT POLEN afkomstige kleerma
ker was hij, deze Abraham Tuschinski,
net als Abraham Krasnapolsky de grond
legger van het bekende Amsterdamse ho
tel-concern. Tuschinski, evenals vele van
zijn landgenoten van plan om naar Ameri
ka te emigreren kwam in 1904 als 11-
jarige jongeman met zijn piepjonge vrouw
in Rotterdam aan. Terwijl hij wachtte op
een boot naar New York, verdiende hij er
de kost als kleermaker. Korte tijd later
zag hij af van zijn oorspronkelijke plan
en kocht van zijn reisgeld een logementje,
waarin hij voornamelijk op doorreis zijn
de landgenoten opving.
Hij bleek een geboren zakenman. Onder
andere verdiende hij geld door emigran
ten te boeken voor schepen van de Hol
land- Amerika-lijn. Ook het logement liep
uitstekend en al gauw moest Abraham uit
zien naar een mogelijkheid om. het daar
in verdiende geld op nuttige wijze te be
leggen. Die mogelijkheid vond hij in de
opkomende film en zo kwam hij terecht
in de wereld van de „show-business",
waarin hij later een belangrijke rol ging
spelen, die door zijn familieleden zelfs
tot op de huidige dag is voortgezet.
ABRAHAM TUSCHINSKI kocht op de
Coolvest in Rotterdam een oud, vervallen
kerkje en opende hierin de Thalia-bios-
coop, die hij in later jaren tot driemaal
toe verbouwde. Thalia liep bijzonder goed
en het duurde niet lang of de nieuwbak
ken showman werd eigenaar van het
Grand Theater op de Pompenburgsingel,
iveaeëPs in Rotterdam. De zaken hadden
oeb reeds ZQ'n grote' omvang aangeno
men, dat Abraham zijn familieleden Her
mann Ehrlich en Hermann Gerschtano-
witz liet overkomen om hen in zijn be
drijf op te nemen. Een zoon van de laat
ste, Max Gerschtanowitz is thans nog een
van de directeuren van de maatschappij
Tuschinki n.v.
Abraham Tuschinski kende geen rust.
Hij was bezeten van een droom waarin
niemand dan hijzelf geloofde: de bouw
van een enorm filmpaleis in Amsterdam,
een bioscoop die uniek zou zijn in Neder
land, ja zelfs in Europa. Als hij had kun
nen tekenen had hij geen architect nodig
gehad, want tijdens de eerste wereldoor
log stond hem tot in finesses voor ogen
hoe die bioscoop eruit moest zien. In af
wachting van de vrede kocht hij in de
Amsterdamse Reguliersbreestraat. des
tijds als uitloper van het Rembrandtsplein
een straat vol café's en cabarets, een aan
tal oude krotten, die deel uitmaakten van
de „Duvelshoek".
TOEN IN 1918 de kanonnen zwegen bleek
de geldmarkt zo onzeker dat geen bouwer
de bioscoopbouw wilde aanemen. Dus deed
Abraham het zelf. Terwijl heel Europa
werd bezig gehouden door de abdicatie van
de Duitse keizer, kocht Tuschinski in
Duitsland 1200 heipalen, die tot vlotten ge
bonden. over de Rijn naar Amsterdam af
zakten.
De architecten zwoegden op de techni
sche berekeningen om aan Abraham's
haast onmogelijke eisen te voldoen. „Ik
wil een theater van 1600 plaatsen met twee
balkons, zonder dat in het hele huis een
enkele pilaar aanwezig is die het uitzicht
van de bezoekers zou kunnen beperken".
Abraham zelf ging achter de bouwmate
rialen aan. De overkapping van de grote
zaal werd in Duitsland besteld. Toen de
levering uitbleef, toog Tuschinski naar
Düsseldorf en kwam daar midden in een
Spartakisten-oproer terecht In de
eetkamer van zijn hotel moest hij plat op
zijn buik liggen om dekking te zoeken te
gen binnenvliegende kogels. Maar de za
ken werden geregeld, revolutie of niet.
Niet alleen de labiele Europese toestand
zat hem dwars, ook de weergoden waren
tegen hem. Voor het theater waren twee
miljoen bakstenen nodig, maar de steen
fabriek werd door watersnood getroffen.
Abraham trok door het overstroomde ge
bied om maatregelen te treffen. De ste
nen kwamen, maar de bouwkosten waren
weer met enige duizenden guldens geste
gen.
DE MOEILIJKHEDEN waren soms
groot, maar er was geen weg terug. Met
een oud hoedje op het hoofd was Abra
ham vrijwel dagelijks op het bouwwerk.
Met grote energie wijdde hij zich aan de
totstandkoming van de bizarre praal, die
zijn theaterpaleis moest sieren. Den Bes
ten, Gidding, Bartels, Kromhout en Van
der Heiden maakten ontwerpen voor het
interieur: de muurschilderingen, de stoe
len, de lampen, het kunstsmeedwerk, de
glas-in-lood ramen. Kostbaar marmer ar
riveerde tezamen met de knapste marmer
bewerkers. Zij trokken de trappen op in
de vestibules en het bordes en de balus
trades ,die later massief bronzen kande
laars te dragen kregen. Een leger meu
belmakers kwam in actie. Het souterrain
kreeg een eiken betimmering, afgezet met
ebbehout. Daar was de ruimt© voor de
toiletten gereserveerd, maar voor de da
mes voegde Tuschinski een uit mar-
t
mer, spiegels en eikenhout bestaande kap
en kleedzaal aan toe met fraaie tapijten
en luxueus meubilair.
Talloze verhalen zouden te vertellen zijn
over de laatste weken, dagen, uren, hoe
Tuschinski in de „Cinéma de la Monnaie"
te Brussel het orgel liet afbreken en naar
Amsterdam liet transporteren, omdat de
fabriek in Amerika zijn bestelde orgel niet
tijdig kon leveren Het kostte hem een ver
mogen en de laatste resten van zijn over
redingskracht.
TOT ééN UUR voor de gala-openings
voorstelling had Tuschinski door de zaal
en de gangen van zijn schepping gewan
keld, de laatste groepen arbeiders aan
moedigend, die in de strijd met de klok
waren geworpen, nadat hun voorgangers
en de ploeg daarvoor door oververmoeid
heid vervangen moesten worden.
Tuschinski stond nog overeind Hij ging
naar zijn hotel en stak zich in avondtoilet.
Toen keerde hij terug naar zijn theater en
droeg zijn droom over aan het publiek, dat
met open monden van verbazing het
sprookjespaleis betrad. Op dat ogenblik
had de bioscoop reeds 4V2 miljoen gulden
gekost let wel 41/» miljoen vooroorlogse
guldens! Maar Abraham heeft nooit tegen
grote risico's opgezien. Tot zeven maal
toe is hij in zijn leven failliet verklaard,
maar steeds weer wist hij zich er boven
op te werken.
Sinds die 28 ste oktober 1921 heeft Tu
schinski in Amsterdam en ver daarbuiten
de naalm <vfen hët theater „wahr-jë-êcht-
uit-bent". Nog steeds gaat van het roman
tische interieur, dat in die 40 jaar niet in
grijpend veranderd is, een bijzondere be
koring uit: het marmer, de watme kleu
ren, het pluche van de stoelen, de Moorse
kamer, de achter tempelachtige poortjes
verborgen zitjes in de gangen, de bronzen
olifanten, de Chinese spiegeltjeslampen en
dat beroemde tapijt, dat sinds 1921 slechts
eenmaal vernieuwd behoefde te worden.
VELE GROTE filmsuccessen begonnen
hun roulatie in Nederland in het Tuschins
ki het slachtoffer van de tweede wereld
aanwezigheid van de hoofdrolspelers: Mau
rice Chevalier, Jeanette Macdonald, Tom
Mix en Jean Cocteau. Bijzonder feeste
lijk werd in 1936 het 25-jarig bestaan ge
vierd in aanwezigheid van vele hoge gas-
COë. MAïreN IOONOEÏ
82. Panda was juist van plan het vreemde hokje waar
hij op zijn zoekpartij in terecht was gekomen weer te
verlaten, toen er iets onverwachts gebeurde. Het gordijn,
dat hij door het gat kon zien, week opzij in de verte
hoorde hij applaus opklateren en vlak voor zijn neus
zag hij de zoom van een jurk. Het werd hem plotse
ling duidelijk, waar hij zich bevond dit was na
tuurlijk het souffleurshokje en vóór hem was het to
neel en op dat toneel bevond zich een dame die iets
ten gehore ging brengen voor het publiek! Hij had het
goed gezien. Volgens het programma was de dame op
het toneel Mevrouw Knokkebies-Van Tutteren, die Ver
zen zou Zeggen; misschien waren er wel enkelen onder
het gehoor die vonden, dat ze er anders uitzag dan an
ders, maar daar maakte niemand zich ongerust over,
want tenslotte is het een bekend verschijnsel dat op
het toneel optredende persoonlijkheden zich vaak ver
mommen. Er klonk dan ook een hartelijk applaus, dat
door de vermeende verzenzegster beantwoord werd met
een sierlijke reverence. Door deze aardige beweging
kwamen echter de toneelpersoonlijkheid en de inzitten
de van het souffleurshokje plotseling van aangezicht tot
aangezicht, en de hierop volgende herkenning was voor
beiden een schok. „Joris!" siste Panda. „Panda!" siste
Joris. Zij hadden elkaar elders gewaand.
Tuschinski: nog altijd een middelpunt
van het Amsterdamse vermaaksleven.
De drukte bij de uitgang van het thea
ter na de première van
een „grote" film.
ten. In het feestcomité van die dagen had
o.m. zitting de rector van het Amsterdam
se studentencorps, ene J. M. A. H. Luns.
Zoals zo vele Joden, is Abraham Tuschins
ki het slachtoffer van de tweede wereld
oorlog geworden. Hij heeft niet meer mee
gemaakt, hoe zijn theater in de naoorlogse
jaren ondanks televisie en ander modern
vermaak, nog steeds een middelpunt is ge
bleven van het hoofdstedelijk amusement.
Hoe opnieuw vele grote films hier ten doop
zijn gehouden en hoe opnieuw hoogtepun
ten werden bereikt met wereldshows als
die van Mariene Dietrich en Judy Gar
land. Het Tuschinski-theater, in 1921
hoogst-modern is zelfs tot in 1961 modern
gebleven vanwege zijn bijzondere sfeer,
die niemand meer zou willen mis
sen, maar vooral dankzij de vooruitziende
blik van Abraham Tuschinski, die 40
jaar geleden een airconditioning liet aan
brengen, welke nog steeds uitstekend vol
doet. Het theater is bovendien het enige
in Nederland met een kindermeisje, dat de
kinderen bezig houdt als pa en ma naar de
film kijken en behoort met het Amster
damse City-theater tot de enige twee bios
copen, die nog over een eigen orkest be
schikken. De traditie wil voorts, dat iedere
filmvoorstelling door een variété-nummer
van internationale faam wordt voorafge
gaan. f
WASHINGTON (UPI) Amerikaanse
iegerautoriteiten hebben moeten toegeven
dat een fout in een elektronische reken
machine geleid heeft tot het plaatsen van
bestellingen ter waarden van ruim 26
miljoen gulden voor, naar later bleek,
volmaakt overbodige uitrusting.
De orders werden geannuleerd zodra
het leger de fout ontdekt had, maar
toen was reeds een deel van de bestel
ling, ter waarden van enkele duizenden
doollars, op weg naar Europa. De
Amerikaanse rekenkamer heeft thans
in een rapport aan president Ken
nedy melding gemaakt van de vergis
sing. In het rapport wordt voorts ge
zegd dat als het leger een betere con
trole had uitgeoefend, de fout veel snel
ler ontdekt zou zijn. Fouten van officie
ren van de dienst bevoorrading en ma
terieel in Europa zouden de verscheping
van onnodige goederen ter waarde van
7,2 miljoen tot gevolg hebben gehad.
Volgens het leger komen deze extra-voorra
den nu echter goed van pas in verband
met de Berlijnse crisis.
Ambtenaren van de Amerikaanse reken
kamer hebben opdrachten geannuleerd
voor goederen ter waarden van nog f 34
miljoen, waarvan eveneens bij controle
gebleken is dat zij overbodig waren.
CopyrigM P I H Be, Copenhagen
