In het duister van de oude mijn
Tante Pos traint de Papoea's
Tientallen inheemsen worden
opgeleid tot PTT-beambten
Het Meheim van de vuurtoren
Film en bioscoop in cijfers
MISDADIGERS BOUWDEN EEN KERK
PANDA EN DE DIENOMAAT
Poïle
Ons vervolgverhaal
DOOR ELIZABETH MORTON
Hardnekkige
minnaar
Chirurg geeft kind
een nieuwe rug
VERTAALD UIT HET ENGELS
„AAN MIJN VRIENDIN, ERGENS IN HOLLANDIA
TIENERS EN TACHTIGERS
MAANDAG 6 NOVEMBER 1961
14. „AZs we nou maar die kiel konden ombuigen steunt Poïle, maar de boomstam is sterker dan ik, zie je dat!" Daar komt Opa al aanhollen
Ach wat zegt hij, „laat mij dat maar 's opknappen
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim
15)
3 Nu, ik denk dat ik maar naar
bed ga, tenzij u nog graag iets zou
willen eten. Ik kan gemakkelijk iets
3 voor u klaarmaken.
3 Nee, je hoeft voor mij geen moei-
te te doen. Ik neem nog een glas
g whiskey en ga dam naar boven. Slaap
lekker, Jane.
Janë ging naar haar kamer en kleed-
de zich snel uit. Het was koud en ze
g huiverde toen ze in bed stapte. Toen
ze langzaam maar zeker wat warmer
j= werd, kwamen haar gedachten tot
rust.
H Misschien had Peter wel piets te
3 maken met al die geheimzinnighe-
5 den
Aan de andere zijde van het park
H brandden op dat moment nog de lam-
3 pen van Morriloe Court. In de studeer-
kamer zaten Geoffrey Marquand en
Sir William Willans bij het open
haardvuur. Peter liep ongedurig heen
en weer, de handen in de zakken ge-
stoken en met ernstige trekken op 't
gezicht.
5 De bankier praatte over koetjes en
3 kalfjes, maar nu en dan sloeg hij een
blik op zijn zoon. Hij werd kennelijk
steeds meer geïrriteerd. Ten slotte
3 kon hij zich niet langer inhouden.
3 In hemelsnaam, hou toch op met
dat geijsbeer! Waarom ga je niet naar
bed, als je niets beters te doen hebt,
3 Peter?
3 Peter liep op zijn vader toe.
3 Ik denk, dat ik nog maar een
waiidelingetje ga maken, zei hij.
j§ Op dit uur van de avond? Je
bent gek!
3 Geoffrey heeft er kennelijk geen
bezwaar tegen en hij is bepaald niet
g voor mij gekomen.
H Z'n vader wilde kennelijk een
3 scherp antwoord geven, maar hij wist
zich te beheersen.
H Goed dan jongen. Maar maak 't
H niet te laat. Ik wacht op je.
3 Tot ziens, Geoffrey, zei Peter,
3 toen hij de kamer verliet,
g De zoon van de dominee mompel-
3 de wat. Het moest kennelijk op een
3 groet lijken.
3 Peter had z'n hielen nog niet ge-
g licht, of Geoffrey haalde uit z'n bin-
3 nenzak de acte te voorschijn, die hij
3 met Ahmed Hussain op de pastorie
g had getekend.
Hier is 't document, Sir Wil
is liam. Ik geloof, dat alles nu geregeld
g is. Zodra 't licht is, kunnen we met
het lossen beginnen.
3 Tom Barlow kan toch wel ver-
g trouwd worden?
g Waarom niet? Hij zal de boel niet
3 stelen. In de eerste plaats vertrouwt
3 hij u volkomen en in de tweede plaats
3 zou hij geen kans zien er mee van-
EE door te gaan.
Ja, dat is zo. Maar ik voel er
3 toch weinig voor Geoffrey, dat die
3 Egyptenaar me afperst. Hij is er toch
g goed voor betaald om de lading hier
g te brengen?
3 Hij heeft z'n schip verloren, sir,
3 zei de jongeman.
g Dat is z'n eigen fout. Slecht na-
g vigeren. Hoe lang zou het lossen du-
3 ren?
3 We zullen er wel drie of vier da-
g gen voor nodig hebben,
g Na nog even over koetjes en kalf-
3 jes gesproken te hebben, liep de ban-
kier met Geoffrey naar de deur en
g keek hem na, toen hij de oprijlaan
g afliep. Op dat moment dook Peter uit
E het duister op. Hij stampte de sneeuw
g van zijn laarzen en knoopte z'n jas
g los.
g 't Is nogal koud, zei hij.
3 Zijn vader gaf geen antwoord. Hij
3 draaide zich om en liep terug naar
g de studeerkamer.
g Peter, zei hij, ga eens zitten.
E Ik heb je wat te zeggen. Dit is een
E grote dag voor mij geweest, jongen,
g en ik ben erg blij, dat je met Jane
g gaat trouwen. Het is een lief meisje
H en ze komt uit een oude familie. Je
3 had geen betere keuze kunnen maken,
g Maar nu wat je toekomst betreft,
g Maar dat kan toch nog wel even
3 wachten, vader!
Nee, jongen, dat kan' niet! Je
g krijgt op het ogenblik twee duizend
g pond per jaar voor het beheer van
E Marriloe Court. Het is veel meer, dan
E 't werk eigenlijk waard is.nee,
g val me nu niet in de rede, maar 't
g is weinig, als jullie op Marriott gaat
3 wonen. Ik ben dus van plan dat be-
5 drag te verdubbelen. Bovendien zal
g ik de kosten van de restauratie van
g Marriott Court en het herstel van het
3 gehele bezit voor mijn rekening ne
men. Wat zeg je daarvan?
't Is eigenlijk te veel, vader. Ik 1
had er over gedacht om een ander
baantje te zoeken.
Wat voor baantje zou je dan wel
willen hebben, dat je tweeduizend I
pond per jaar opbrengt? Laat staan I
vierduizend?, vroeg zijn vader nogal
harteloos.
Peter bloosde.
Ja, u hebt natuurlijk gelijk.
Ik weet, dat ik gelijk heb! Je i
zult je door mij moeten laten leiden
jongen, en je zult daar geen spijt van
hebben.
Ik ben er heus wel dankbaar
voor, maar ik wil nu eenr^aal niet van
liefdadigheid leven. Ik ben het beheer
over Morriloe Court gaan voeren, om-
dat u daar zo op hebt aangedrongen,
maar ik heb altijd de indruk gehad I
dat ik nogal overbetatld werd. Waar-
om wilt u mij toch geen kans geven
op uw kantoor in Londen? Misschien
breng ik 't er daar nog wel heel goed 1
af.
Nee, ik zié je liever niet bij mij
op kantoor komen! Ik wil niet, dat
je je met mijn zaken bemoeit!
Het lijkt er op, alsof er iets is
dat u wilt verbergen, zei Peter vro- 1
lijk.
Misschien wel, misschien niet. I
Het gaat je in ieder geval niets aan en
er is helemaal geen reden, om je daar
zorgen over te maken. Ik heb des- 1
tijds het besluit genomen, dat ik van I
jou een landjonker zou maken, Peter, i
en dat zal ik ook doen! Daar werk
ik voor. M'n zoon moet iemand wor- 1
den, die meetelt. I
U moet nu niet denken, vader, 1
dat ik niet dankbaar ben, maar 't
stuit me echt tegen de borst, dat ik I
door u onderhouden word.
Als je beide landgoederen be-
heert, verdien je je salaris heus wel. 1
Maak je daar maar geen zorgen om. 1
We kunnen, met Marriott heel wat
doen, Peter. In de eerste plaats is er
de mijn. Die wil ik weer in exploita-
tie nemen. En dan hebben we de ha- I
ven. Er moet daar weer leven in de
brouwerij komen. Misschien sardien-
tjes en een fabriek, waar de vang-
sten direkt ingeblikt kunnen worden.
Ik wil Port Marriott opwerken en jij
bent de man, die dat voor mij moet
doen. E
Maar dat is prachtig vader, riep
Peter enthousiast uit. Ik had er
geen notie van, dat u die richting uit
wilde gaan. Jane zal er van opkij-
ken!
Je kunt het haar misschien be- e
ter nog niet vertellen, Peter. Ze ver- E
trouwt me nog niet, jongen.nee, S
spreek me nu niet tegen! Ik weet
dat heel zeker. Ze denkt misschien
wel dat 't een of andere samenzwe- E
ring is om in 't bezit van het land-
goed te komen zonder er voor te be- 3
talen. E
Nee, dat denkt Jane niet!, riep E
Peter uit, maar tegelijkertijd besefte
hij maar al te duidelijk, dat hij hier
ook wel eens aan gedacht had. Hij
trachtte die gedachte van zich af te E
schudden en weer enthousiast voor 3
het plan te worden. Hij keek z'n va- e
der aan om te proberen diens gedach- e
ten te lezen. Er viel echter niets van
z'n gezicht af te lezen.
Jane is een lief meisje, zei Sir e
William. En er zal een dag komen, E
dat ze van mij zal gaan houden. Maar |j
nu naar bed, jongen. Ik ga zelf ook 3
onder de wol. Morgen is 't een zware E
dag voor me. ee
Enkele minuten later gingen ook de
laatste lichten uit op Morriloe Court 3
en nam de duisternis bezit van het
buiten.
HOOFDSTUK VI
Zelfs de oude inwoners van Port
Marriott konden zich niet herinneren, E
dat 't ooit zo druk was geweest en 1
dat er ooit zo'n opwinding had ge-
heerst als nu bij Jane's huwelijk. Sir
William Willans had er voor gezorgd, E
dat iedereen uit de omgeving was uit- |j
genodigd en met een speciale trein g
waren daarenboven nog eens honderd 3
en vijftig gasten uit Londen geko- 3
men, die met autobussen van het sta-
tionnetje van Truro waren afgehaald.
Op het terrein rond Morriloe Court
waren grote tenten opgericht, die door E
elektrische kachels verwarmd werden,
en waar de dorpelingen naar harte-
lust konden eten en drinken. E
(Wordt vervolgd) 3
DE POSTERIJEN in Nederlands Nieuw-Guinea hebben zo hun problemen:
Bijvoorbeeld deze: aan de adreszijde van een enveloppe staat: „Aan mijn schoon
vader Manihoejoe in Hollandia". Nu heeft de stad Hollandia ruim 15.000 inwoners
en het gehele gebied zo'n 40.000. Hoe vindt de brievenbesteller nu Manihoejoe's
schoonpapa? Maar toch: deze brief (en die aan mijn liefste vriendin Johanna in
Sorong" of aan „mijn vriend Esau, zesde klas LSB") bewijzen dat de Papoea snel
leert. Hij adresseert dikwijls net zo slordig als de Europeaan, maar hij schrijft
tenminste brieven en dat is iets wat voor deze primitieve mensen tot voor kort
geleden een volslagen onbekende bezigheid was. En meer nog: hij schrijft het adres
in keurig Nederlands neer! Dat is tenslotte niet zo vreemd. De Papoea die school gaat
of op school geweest is, heeft deze taal geleerd.
DE TELEFONISTES van de centrale
van Hollandia (600 aansluitingen) spreken
Nederlands met elkaar om de taal goed te
leren beheersen. Een moeilijkheid is bij
voorbeeld het uitspreken van getallen. Wij
schrijven twee-twee-een maar zeggen
tweehonderd-een-en-twintig.
Papoea-scholieren leren per cursusjaar
zo'n 600 Nederlandse woorden. Aan het
einde van hun opleiding kennen zij er dik
wijls 1800. Er zijn tijdschriften in Neder
land die nauwelijks 600 woorden gebrui
ken.
Het onderwijs in de Nederlandse taal
in tegenstelling tot het Nederlands onder
wijs in het voormalige Oost-Indie is
aangepast aan het land. De leerlingen
krijgen geen verhaaltjes meer over
sneeuwballen gooien of boodschappen doen
bij de kruidenier, maar over hoe de
paradijsvogel aan zijn mooie veren kwam"
en dergelijke.
Nieuwe methodiek
DE GEHEEL nieuwe cursus van N. E.
Bochove, C. J. de Witte en ds. I. S. Kijne
is pas dit jaar op alle lagere scholen b.
ingevoerd. Er is een instructieboek bij
voor onderwijzers en daarin staat bijvoor-
iiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiïi
80-81. Ze konden zich niet vergissen in
'egoede richting... Daar voor hun uit
nerp de hoge vuurtoren elke vier secon
den een heldere straal licht in het rond.
Zo renden ze rechtdoor op de toren af.
Als het maar niet te laat is, om me
neer Blok te waarschuwen! hijgde Ben.
Ik hoop het niet! zei Dolf.
Naast elkaar lagen ze in het zandhij
gend van het harde lopen keken ze naar
beneden. En toen
O, kijk! zei Ben verschrikt. We zijn
te laat!
Bij het huisje en de vuurtoren ontdek
ten ze de donkere schimmen van een aan
tal mannen die het huisje schenen te om
singelen
EEN JEUGDLIEFDE, begonnen tus
sen de puinhopen van het verslagen
nazi-Duitsland, is onlangs bekroond
met een huwelijksinzegening in een Fins
kerkje ergens binnen de Poolcirkel.
In 1945 ontmoette de toen 20-jarige Ame
rikaanse soldaat William Clokey in Bre
merhaven de eveneens twintigjarige Fin
se Mairo Poyho. De oorlog of liever de
wapenstilstand scheidde hen, want Mai
ro repatrieerde naar Finland en William
zwaaide af om naar Amerika terug te ke
ren. In Maryland begon hij een bouwbe
drijf, dat hem Voorspoed bracht. In 1946
deed hij Mairo per brief een huwelijksaan
zoek, dat echter niet beantwoord werd,
evenmin al^ de tientallen brieven, die Wil
liam nadien in de loop der jaren naar Fin
land stuurde. Mairo was namelijk inmid
dels gehuwd en vond het geen pas geven,
met haar Amerikaanse vriend te corres
ponderen.
Enkele maanden geleden echter overleed
haar echtgenoot. Mairo bleef onverzorgd
met vijf jonge kinderen achter en besloot
William te schrijven. Die antwoordde
prompt: ik kom. Twee dagen later arri
veerde hij in het dorpje Rovanieemi, sloot
zijn Mairo in de armen en vroeg haar als
nog ten huwelijk. Mairo stemde toe en
na weken van administratieve rompslomp
slaagde de bruidegom erin, alle benodig
de visa en uitreisvergunningen voor zijn
gezin bijeen te krijgen. Woensdag zijn de
gelieven getrouwd in de Episcopaalse kerk
van Rovanieemi en binnenkort zal Mairo
het armoedige dorpje waar zij deze zomer
met bessen zoeken in het levensonderhoud
van haar gezin voorzag, verwisselen voor
een royaal buitenhuis in koloniale stijl in
de Amerikaanse staat Maryland.
beeld dat bij zinsontleding van „Ik klim
in een boom" de leerkracht zelf eens moet
proberen in een boom te klimmen. Het
„Leibandsysteem" in de instructie was no
dig omdat de meeste onderwijzers weinig
ervaring hebebn in het les geven aan niet-
nederlands-sprekende leerlingen.
De tevredenheid over deze nieuwe me
thodiek is zeer groot. De boekjes hebben
alle godsdienstbarrières doorbroken. Zij
werden geschreven door auteurs die ver
bonden zijn aan het zendingscentrum te
Oegstgeest. Ze worden gebruikt op alle
scholen, ook de openbare. Pater Janssen,
van het missie-onderwijs aan de Wisselme
ren, vertaalde de handleiding voor onder
wijzers in het Maleis. De Papoea-„goe-
roes" (onderwijzers) krijgen deze verta
ling op stencils, zodat ook zij Nederlands
kunnen onderwijzen.
DE LEERLINGEN werken graag aan
de vermeerdering van hun kennis en be
grip. Beheersing van het Nederlands is
daarbij van groot nut. Ondanks de leergie
righeid van de Papoea hebben onderwijs
krachten in Nieuw-Guinea de overtuiging
dat men de zaken niet moet forceren. De
opleiding van PTT-beambten bijvoorbeeld
is niet geschoeid op de bekende leest van
een bepaald aantal cursusjaren. Men leidt
de leerlingen individueel op en zet hen aan
het werk zodra zij daarvoor geschikt zijn.
De 12 PTT leerlingen die het eerst wer
den opgeleid en thans zijn afgestudeerd,
vormen het levende bewijs van het suc
ces van de methode. Vier van hen krij
gen thans in Nederland een hogere oplei
ding. Een van hen beheert alleen het post
kantoor van Ransiki, een gemeenschap
van ongeveer 10.000 zielen. De anderen
zijn geplaatst op grotere kantoren.
Schoktherapie
ER ZIJN THANS 82 leerlingen in op
leiding. Zij wonen in een door henzelf ge
bouwd internaat. De jongelui hanteerden
hamer en schop in het begin met wat te
genzin, omdat zij als intelligentsia-in-spe
niet erg gesteld waren op het verrichten
van koelie-arbeid. Maar aangezien de heer
L. M. Uilenbroek, (leraar geestelijk en li
chamelijk welzijn) zelf het goede voor-
Een Britse chirurg heeft een zesjarig
meisje dat gedoemd leek, haar hele
leven kreupel te blijven, „een nieuwe
ruggegraat" gegeven. De reeks opera
ties die daarvoor nodig was, werd, uit
gevoerd door dr. R. Roaf van het Jones
and Hunt Orthopedie Hospital in
Oswestry, Engeland. Het meisje had
tweeënhalf jaar in het gips in het zie
kenhuis gelegen. Zij had een ernstige
ruggegraatsverkromming tengevolge
waarvan zij bijna niet lopen kon. Toen
in 1959 in Londen een artsencongres
gehouden werd, consulteerden de
ouders van het kind chirurgen en ande
re specialisten uit alle delen van de
wereld. Zij kónden niets doen, maar
een van hen zei dat dokter Roaf. hun
enige kans was. Ruim een jaar geleden
werd Ann in het orthopedisch zieken
huis opgenomen. Daar verving dr. Roaf
stukje voor stukje vergroeiingen van
haar wervelkolom met bot uit een
„beenderbank". Zij leert nu hardlopen,
springen en hinkelen. Ze moet nog een
keer terug naar het ziekenhuis om een
stukje bot in haar ruggegraat te laten
zetten. Daarna zal zij haar hoge schoen
kunnen weggooien en een normaal en
gelukkig meisje worden.
Niet de droomfa-
brieken van Hol
lywood zijn de
grootste filmpro
ducenten ter we
reld, zoals uit bij
gaand grafiekje
blijkt, doch de Ja
panse studio's, die
met 500 speelfilms
per jaar bijna
tien per week!)
verre aan de spits
staan. De V.S. ko
men, na India, op
de derde plaats
met 300 speelfilms
per jaar, hetgeen
evenveel is als de
Italiaanse en Rus
sische produktie
tezamen. De „con
sumptie" is ook
niet geringde
Russen gaan per
hoofd der bevol
king 16 x per jaar
naar de bioscoop,
de Duitsers 14 x,
de Amerikanen
12 x, de Japanners
en de Belgen 11 x,
de Zweden 9 x en
de Nederlanders 6 x. En dit alles ondanks
de televisie
DE JAARL'JKSE PRODUKTIE AAN SPEELFILMS
(in globale cijfers}
beeld gaf, kwam er toch een bijzonder
geslaagd internaatsgebouw tot stand, dat
„in eigen beheer" werd gebouwd en inge
richt.
De PTT-leerlingen krijgen tijdens een
van de eerste practicumlessen twee blan
ke draden in de hand waardoor een
stroomstoot van 40 volt geleid wordt. Als
zij van de schok (en de schrik) bekomen
zijn, wordt hen duidelijk gemaakt, dat dit
niets met zwarte kunst te maken heeft.
Zo worden zij ingeleid in de geheimen
van de elektriciteitsleer, en ook in de be
trekkelijkheid van alle zaken. Er wordt
namelijk bijgezegd, dat men meestal met
220 volt werkt en dat een schok van die
sterkte dodelijk kan zijn. Papoea-ptt-be-
ambten zullen daarna nooit meer een
blanke draad beetpakken. En als de
overblijfselen van dit en ander bijgeloof
zijn opgeruimd, leert de papoea-beambte
ook wat algebra, aardrijkskunde, morse
seinen, typen en wat hij verder nodig
kan hebben als dienaar van ~Tante Pos".
Advertentie
Lewis Harris, de voorzitter van een gro
te Britse modegroep, heeft voorspeld dat de
jonge meisjes in Engeland dit jaar meer
kleren zullen kopen dan ooit tevoren. In
totaal zullen zij volgens Harris elfhonderd
miljoen gulden aan „tienerkleding" uitge
ven.
Meer dan ooit is deze tienerkleding een
speciale tak van de mode geworden, maar,
aldus Lewis Harris, steeds meer ouderen
gaan thans tienerkleding kopen. Er zijn
zeer veel vrouwen, die klein van postuur
zijn en die graag deze gemakkelijke en
toch elegante, stevige kleding dragen. „Wij
verkopen die kleding aan de tieners, hun
moeders en hun grootmoeders", zei Lewis
Harris
De Britse tienermode voor 1962 omvat
circa 2.000 verschillende kledingstukken,
met het accent op truien, jacks en nauwe
pantalons.
IfVEN BUITEN de stad Washington
is een kerkgebouw verrezen voor alle
gezindten. Het behoort bij een straf
gevangenis voor mannen en is geheel
door veroordeelden ontworpen en ge
bouwd. De blauwdruk werd vervaardigd
door een atheïst-bankbiljettenvervalser,
de bouw werd verricht door een aantal
misdadigers, de inwendige versiering
werd ontworpen dooreen moorde
naar.
DE VREEMDE HISTORIE van deze
kerk is begonnen in 1955. De gevangenis
kapelaan, Pater Carl Breitfeller,\ kreeg er
genoeg van, steeds weer bij de autoritei
ten verzoekschriften in te dienen voor de
bouw van een kerk voor de gevangenen
die reeds lang geleden was toegezegd.
1. Soms, heel soms, wordt Panda wel eens moe van
al die avonturen waar hij tegen wil en dank maar steeds
weer in terecht komt; en toen hij nu dus eindelijk een
beetje geld over had, besloot hij er een aardig tweede
hands scootertje voor te kopen en een poosje vakantie
te nemen om eens heerlijk uit te rusten. Hij hoefde er
niet lang over te denken waar hij naar toe zou gaan
natuurlijk ging hij naar zijn eigen oude en comfortabele
Huize Hobbeldonk, waar de trouwe bediende Jeremias
Jolliepop zonder twijfel bereid zou zijn hem een aan
gename tijd te verschaffen.
De bediende Jolliepop had het nu in het overigens
verlaten huis niet druk, en stond het omringende land
schap goedkeurend op te nemen. Het was volstrekt keu
rig, meende hij, maar het was betreurenswaardig dat
de overheid geen maatregelen trof tegen hinderlijke en
luidruchtige motorrijwielen zoals er nu weer een nader
de. Hoe afkeurenswaardig en ongepast zijn deze voer
tuigen toch!
Het was dan ook een grote schok voor hem, te ont
dekken, dat het niem.and minder was dan Panda die
er vrolijk lachend en groetend op aan kwam snorren.
„Ha die Jolliepop! Daar ben ik weer eens!" riep
Panda. Zijn ondergeschikte knikte droevig, en stelde bij
zichzelf vast, dat Panda klaarblijkelijk dringend behoef
te had aan enige her-opvoeding onder leiding van een
bevoegd kenner der étiquette.
Op een dag, tijdens zijn ronde langs de
cellen, kwam hij in gesprek met een be
gaafde jongeman, Furmer Thomas, die
een straf van 17 jaar moest uitzitten we
gens vervalsing van briefjes van honderd
dollar. De 29-jarige Thomas zei in de loop
van het gesprek dat hij wel eens blauw
drukken voor gebouwen had ontworpen.
De kapelaan vroeg hem of hij er iets voor
voelde een ontwerp voor een kerk te ma
ken.
Thomas zei dat hij ongelovig was en
nog nooit in een kerk was geweest. Als de
pater hem toch wilde inschakelen bij de
bouw van de kerk, wilde hij echter de
plannen wel tekenen.
Tegen het voorjaar van 1956 waren de
plannen voltooid. Nu kwam er een veel
moeilijker taak: het verkrijgen van een
toewijzing van f 2 miljoen voor de beno
digde bouwmaterialen.
Het duurde meer dan een jaar om de
commissarissen van toezicht van het dis
trict Columbia en het Congres te bewegen,
deze toewijziging goed te keuren. Hoge
functionarissen van de protestantse en de
rooms-katholieke kerken werden hierbij
ingeschakeld. Pas nadat de kapelaan het
Congres verzekerd had dat de gevangenen
de kerk zelf zouden bouwen, kwam de
goedkeuring af.
IN AUGUSTUS 1958 werd de eerste spa
de in de grond gestoken. Honderden ge
vangenen hielpen bij het leggen van de
fundamenten en bij het metselwerk.
De kerk heeft 1.200 zitplaatsen en is zo
gebouwd dat er drie diensten gelijktijdig
kunnen worden gehouden. Het ruime en
mooie gebouw zou bijna vijf keer duurder
geweest zijn indien het door een aanne
mersfirma was gebouwd.
VOOR DE VERSIERING van de kerk
heeft pater Breitfeller gebruik gemaakt
van de diensten van een moordenaar, Her-
bert Hall, die levenslange gevangenisstraf
heeft, en een dief, Williston Knoll. De
moordenaar, die vroeger kunstschilder
was, en de dief-beeldhouwer, hebben voor
het altaar in de rooms-katholieke kerk-
zaal o.a. een levensgroot kruisbeeld en
vele wandschilderingen vervaardigd.
De kerk is onlangs formeel ingewijd en
wordt nu gebruikt voor Protestantse,
Rooms-Katholieke en Joodse diensten.
Een van de trouwste bezoekers is Fur
mer Thomas, de voormalige godlooche
naar en valse munter, die tot het katho
licisme is overgegaan.
Copyright P I B. 6öi 6 Cape»
i
I
