1 In het duister van de oude mijn
Het öeheïm van de vuurtoren
rV
\i
ledereen wil slapen in
Napoleon's bedstee
OOK DEN HAAG HEEFT ZIJN „PRAATPAAL"
PANDA EN DE DIENOMAAT
VELPON
Polle
I DOOR ELIZABETH MORTON
ij]
JAGO SHAWLS
t—
15
VERTAALD UIT HET ENGELS I
En hotel De Posthoorn
vaart er wel bij
DONDERDAG 9 NOVEMBER 1961
I IlsSt
-
Ons vervolgverhaal
V-->
1
if, II
56
P>©
Het eenvoudige bruine
japonnetje
Heren in het verkeer
A dvies
Aangenaam kennis
te maken
Iets gebroken?
van Ceta-Bever
17. „Nu moeten we eerst goed de maat nemen, Bingo. Vooruit, eerst zover
als je kunt reiken, en dan nog een klein stukje er bif', zegt Polle. „Houen
zo!, Bingo roept Polle, „klap vooral niet in je handen!" „Secuurder kan
men het niet afmeteneen maatstokje hebben we niet nodig".
lliiiiiiiiiMiiimniiiwiiii
illllllllKllllllllllllltlltlllil
v "T S<
W
i 18)
Ik ga nóóit meer terug.
Dat zul je heus wel doen. Nu
niet, dat begrijp ik, maar straks.
Maar wat vanavond betreft, je gaat
nu met mij mee. Mijn vrouw zal wel
voor je zorgen. Morgenochtend kun
nen we dan op zoek gaan naar een
baantje.
Jane keek hem recht in de ogen.
Onder een voorwaarde wil ik uw
hulp accepteren, mijnheer Corrion.
Peter mag niet te weten komen, waar
ik ben!
Slechts even dacht hij er over na.
Dat is dan afgesproken, zei hij.
Totdat je denkt, dat 't niet meer
nodig is, zal ik hem zelfs niet vertel
len dat ik je heb gezien.
Toen de trein eindelijk in Londen
was aangekomen, droeg hij haar kof
fertje naar een taxi. Enkele ogenblik
ken later reden ze door de uitgestor
ven straten in de richting van Kensing
ton, waar Corrion een flat bewoonde.
Hij liet haar verder aan de zorgen
van zijn echtgenote over, een lange,
slanke vrouw met wit haar en een
vriendelijke glimlach, die haar meteen
naar de logeerkamer bracht.
Toen Jane haar toiletkoffertje uit
pakte kwamen de tranen weer te voor
schijn. De zijden nachtjapon en de
peignoir, die zij voor haar huwelijks
reis had gekocht vielen nu wel bijzon
der uit de toon. Het koffertje moest
ze nu wel teruggeven, vond ze, evenals
de kostbare bontjas, die zij van Sir
William had gekregen. Mink paste
niet goed bij het inkomen van een win
kelmeisje en ze voelde er bovendien
niets voor om die jas te dragen.
De Corrions lieten haar uitslapen.
Toen zij opstond, was de notaris al
vertrokken. Hij had de boodschap ach
tergelaten, dat hij tegen de lunch weer
terug zou zijn en dat hij dan zou ver
tellen, hoe het bij Glenns was gegaan.
Jane bleef de hele morgen naast de
open haard zitten. Ze piekerde zwaar
en haar stemming daalde aanmer
kelijk.
Kort na het middaguur kwam Cor
rion binnenvallen.
't Is allemaal al geregeld, zei
hij opgewekt. Vanmiddag om drie
uur moet je bij mijnheer Glenn zijn.
Je kunt gaan werken op de cosmeti
sche afdeling. Ja, ik weet nog heel
goed dat je me verteld hebt, dat je
in Amerika verkoopster bent geweest.
Hij was een en al enthousiasme, dat
hij iemand kon krijgen met jouw er
varing. Het is dus uiteindelijk geen
vriendjespolitiek geweest, waardoor
jij je baantje hebt gekregen.
Jane voelde zich na deze woorden
al weer een stuk opgewekter.
U bent erg behulpzaam, mijn
heer Corrion, maar er moet eigenlijk
nog iets gedaan worden. Ik kan hier
moeilijk blijven. Ik moet ergens een
kamer zien te vinden. Waar zou ik
volgens u het beste kunnen gaan zoe
ken?
Je kunt daarmee beter een paar
dagen wachten, totdat je bij Glenn
helemaal bent ingeburgerd. Misschien
weet één van de meisjes daar wel
een goede kamer voor je. De meeste
meisjes, die hier werken, komen van
buiten en wonen op kamers. Misschien
kun je wel met iemand een kamer de
len.
Ik zal in ieder geval voorzich
tig met m'n geld moeten zijn. Bok-
kesprongen kan ik niet maken, zei Ja-
nè De opbrengst van Marriott zal
echter volledig voor het onderhoud en
herstel gebruikt moeten worden, zodat
't misschien wel iets zou helpen, als
ik in mijn eigen onderhoud zou kun
nen voorzien.
Alle beetjes helpen, antwoordde
Corrion opgewekt.
We zullen maar afwachten, hoe
't gaat. Na de lunch breng ik je wel
even bij Glenn, maar je moet zelf be
slissen, wat je wilt doen. Je kunt hier
echter zo lang blijven als je wilt. Je
bent hartelijk welkom.
Glenn's was kleiner dan de zaak in
Philadelphia, waar Jane had gewerkt,
maar de clientèle was ontegenzegge
lijk beter. Jane kwam onder de in
druk van de verzorgde en smaakvol
le inrichting, toen zij met Corrion
dwars door de zaak naar het kantoor
liêp. Er heerste een waardige, doch
niet óverdreven plechtige sfeer.
Horace Glenn was een lange man
met dun, grijzend haar. Hij sprak
met zachte stem. De handdruk, die
hij Jane gaf, was stevig.
Hij begon pas met het stellen van
vragen, toen Corrion vertrokken was.
Toen vuurde hij in snel tempo een he-
le reeks vragen af, waardoor Jane
begreep, dat hij tot in alle details op H
de hoogte was van de cosmetische
branche. Tenslotte knikte hij tevre-
den.
Ja, u lijkt me wel geschikt, juf- |j
frouw Marriott. U kunt bij ons komen
werken. Het salaris bedraagt vijf pond
per week plus een commissie van
een half percent op wat u omzet. Per
jaar heeft u recht op veertien dagen S
vakantie. Des zaterdags sluiten wij om
twaalf uur. Ik hoop, dat u met deze
voorwaarden akkoord kunt gaan.
Ik vind 't uitstekend.
Wanneer zoudt u kunnen beginnen?
Nu, direkt. 5
Hmm. Het personeel draagt hier
zwart. Als u daar niet over beschikt.
kunnen wij u dat wel verstrekken. U
kunt meteen wel iets uitzoeken.
Een uur later stond Jane al op de
cosmetische afdeling. Mary Abbott s
werd haar cheffin. Het was een vrij j|
klein, donker-harig meisje met grote, g
bruine ogen en een licht Cockney-ac-
cent. Ze legde Jane geduldig alles uit. 1
We mogen hier nooit een bepaald
merk in 't bijzonder aanbevelen, Jane, g
zei ze- Mijnheer Glenn staat daar
op. Waar heb je overigens een ka-
mer? Oh, zoek je nog iets? Nu, ik §5
weet natuurlijk niet wat je plannen
zijn, maar als je er wat voor voelt, j|
kun je wel bij mij komen wonen. Ik
heb twee kamers in Kensington, Je
bent van harte welkom.
Jane aarzelde niet lang. Mary Ab- g
bott bleek een hartelijk meisje te zijn
en ze wilde haar kennelijk graag hel-
pen. Ze liet zelfs doorschemeren, dat g
ze het heel gezellig zou vinden, als g
iemand haar kamers zou willen delen,
Jane dacht er dan ook niet lang over |j
na.
Ik kom heel graag! Maar je g
weet het toch wel heel zeker? Ik wil g
je niet tot last zijn.
Hoe kom je daar nu bij? Je zou g
me er een groot plezier mee doen! j§
Soms voel ik me erg eenzaam. Londen g
is nu niet bepaald een stad voor een g
meisje, dat geen vrienden heeft. Ik g
ben hier pas zés maanden..
Ze keek de zaak in en begon tot Ja- g
ne's verbazing plotseling te blozen.
en ik heb nog geen vrienden g
gemaakt. g
Jane volgde Mary's blikken en zag
toen een jonge man naderbij komen,
die gekleed was in een gestreepte g
broek en kort zwart jasje. Toen Jane
weer naar Mary keek, zag ze dat het
meisje nog steeds bloosde.
Dat is Alan Swann, de bedrijfs- g
leider. Hij is een neef van de oude g
Glenn, fluisterde Mary.
Juffrouw Marriott? vroeg de jon- g
ge man toen hij voor de toonbank g
stond, Er is telefoon voor u op mijn g
kantoor. Een mijnheer Corrion. als ik g
de naam tenminste goed heb verstaan, g
Ik zal u even 't kantoor wijzen. g
Hij sloeg nauwelijks een blik op Ma- g
ry, draaide zich om en ging haar voor g
naar zijn kantoor. Toen hij het kleine, g
glazen vertrekje ergens terzijde op de g
benedenverdieping binnenging, zei hij: g
We moedigen telefoongesprekken g
met het personeel niet aan, juffrouw g
Marriott maar dat werd u waarschijn- g
lijk nog niet verteld.
't Spijt me, mijnheer Swann, g
maar ik ben pas vanmiddag hiér ko- g
men werken. Mijnheer Corrion weet g
waarschijnlijk niet, dat hij hierheen g
liever niet moet opbellen. Ik zal 't g
hem meteen vertellen. g
Hij begon te glimlachen. Als bij to- g
verslag verdween het pompeuze in g
zijn houding en optreden.
Trekt u zich dat maar niet te g
veel aan. Ik voerde sléchts de orders g
van hogerhand op. Daar staat de tele-
foon. U vindt het straks wel hè?
Jane nam de hoorn op, toen Swann g
de deur achter zich sloot. g
Jane!, hoorde zij Corrion zeggen, g
Peter is hier. Niet bij mij in de g
kamer, maar in de zitkamer. Ik heb
hem gezegd, dat ik er geen notie van g
had, waar jij kon zijn. Hij houdt ech- g
ter strak en stijf vol, dat jij bij mij
thuis bent geweest. Waarschijnlijk g
heeft m'n vrouw haar mond voorbij g
gepraat. Hij wil net zo lang wachten, g
totdat jij tei-ugkomt. Je kunt dus be-
ter wegblijven, tenzij je hem natuur- g
lijk wilt ontmoeten.
(Wordt vervolgd)
ïïiiiiiniiiniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniinniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiüi
f rA
Y)Y~ m)
V. J
86-87 „Maar dat gaat toch zo niet!
fluisterde Dolf woedend. We kunnen me
neer Blok niet door die boeven laten weg
halen.
„Maarwat kunnen wij doen? zei
Ben. Dolf dacht even na. Toen kwam hij
overeind.
Het enige wat we kunnen doen, is naar
het dorp hollen en direct de politie waar-
Schuwen, wat hier gebeurt, zei hij ge
jaagd.
„Ja, antwoordde Ben. Misschien zijn we
nog op tijd en kan de politie die kerels
opvangen.
„Gauw dan, zei Dolf. Aan deze kant het
duin af, dan krijgen ze ons niet in de gaten.
Ze lieten zich van het duin af glijden,
en toen renden ze de richting van het dorp
uit. Het was nu al tamelijk donker ge
worden.
Eeven later holden ze door het dorp, tot
ze bij het politiebureau kwamen,
„DE LAATSTE TIJD krijgen wij steeds meer gasten, die
in de originele bedstede willen slapen, waarin Napoleon
Bonaparte in het najaar van 1811 dus thans 150 jaar
geleden een nacht heeft doorgebracht. Laatst was hier
iemand van bijna twee meter lengte, die zich door onze
waarschuwingen over de beperkte ruimte en het ongemak
van de keiharde „oorspronkelijke" stromatrassen niet wenste
te laten afschrikken. Hij heeft zich moeten oprollen als een
kat, want de bedstede is erg kortIk denk eigenlijk, dat
ze dit, ding destijds speciaal voor die kleine Napoleon ge
bouwd hebben. Maar mijn gast zag er de komende morgen
erg monter en opgewekt uitde geest van Napoleon
had hem goed gedaanAldus vertelde ons mevrouw
M. Slootmans, eigenaresse van het hotel-restaurant „De Post
hoorn" te Monnikendam, een schilderachtig pand met een
zogenaamde ingezwenkte halsgevel getooid met sierlijke
aanzetkrullen dat in 1697 gebouwd werd.
DE NAPOLEONSKAMER, die zich ach
ter steile trappen verbergt, ademt nog de
sfeer van eenvoud, die de onvergetelijke
„Keizer van Europa" van zijn slaapsteden
eiste: Hij vond nachtrust eigenlijk tijdver
spilling en heeft jarenlang niet meer dan
4 uur per etmaal in bed doorgebracht.
De bedstede is eigenlijk niet veel meer
dan een vierkante houten kist afgesloten
door vriendelijk-gebloemde gordijntjes, ter
wijl het hele geval op uitneembare houten
planken rust. Maar persoonlijke souvenirs
liet Napoleon er niet achter, zodat de be
zoeker zich maar moet voorstellen, hoe de
kleine grote keizer zich hier, het hoofd vol
woelige gedachten over een Engelse inva
sie en een veldtocht tegen Rusland ter rus
te heeft gelegd.
Waarschijnlijk heeft hij er niet alleen ge
slapen, want volgens de geschiedschrij
vers had Napoleon in 1811 tijdens zijn
haastige inspectiereis door Nederland ook
zijn gemalin Marie Louise bij zich.
Hoe dat zij, in ieder geval schijnt de
veldheer-tiran die zich in ons land nooit
de tijd gunde om ergens lang te toeven
aan het schilderachtige vissersplaatsje
Monnikendam veel plezier beleefd te heb-
Een Amerikaanse firma in Pittsburg
brengt thans een filter in de handel,
dat de mens tot op zekere hoogte zou
kunnen vrijwaren voor het inademen
van radioactieve straling. Het appa
raatje weegt vier ons en kost ongeveer
25 gulden.
ben. Een oude legende wil namelijk, dat
hij ook de speeltoren beklommen heeft en
bij die gelegenheid de letter „N" van zijn
naam in een stuk leisteen van het dak
kraste. Lange tijd heeft de bekende Mon-
nikendamse tegelverzamelaar Jaap van
Lingen dit unieke souvenir in zijn bezit
gehad, maar na diens dood is de hele
verzameling verkocht en versplinterd. „Wat
zou ik dat graag gehad hebben," verzucht
de waardin van de Posthoorn, „want ik heb
niets van Napoleon. Wat een sensatie zou
het zijn voor de mensen die hier mijn
Napoleon-menu komen eten een specia
liteit van het huis: gebakken paling dat
stukje leisteen in een lijstje in de zaak te
zien hangen."
Mevrouw Slootmans heeft echter niet te
klagen. Haar Napoleonsbedstee heeft voor
al magische aantrekkingskracht op de
Amerikanen, die in het zomerseizoen bij
drommen, op doorreis naar Marken en
Volendam, het oude Monnikendam aan
doen.
„Ze willen dat ding allemaal kopen en
zijn bereid, er iedere prijs voor te betalen.
Maar natuurlijk ga ik daar niet op in.
Vreemd overigens: die bedstee schijnt in
spirerend te werken. Iedereen, die erin ge
slapen heeft, toont zich de volgende mor
gen bijzonder goed uitgerust en doet erg
kwiek en energiek."
Clark Gable wilde niet
MET TROTS VERTELT de waardin dan
dat niemand minder dan Clark Gable des
tijds ook veel interesse voor de befaamde
bedstede toonde. Dat was in 1953, toen een
Amerikaanse filmploeg de zich in Neder
land afspelende (later volkomen mislukte)
verzetsfilm „The True and the Brave"
maakte. Vele opnamen wérden in Monni
kendam gedraaid en mevrouw Slootmans
had dagelijks de hele „staf" over de vloer,
zodat ze regelmatig oog in oog stond met
sterren als Victor Mature („de lêukste ke
rel, die erbij was"), Lana Turner en Clark
Gable.
„Clark Gable vertelde me, dat hij
dolgraag in het Napoleonsbed wilde
slapen, maar bang was dat allerlei na
re dromen over veldslagen en zo hem
uit de slaap zouden houden, wat hij
met het oog op zijn zware filmrol niet
gewenst achtte. Hij beloofde me ech
ter, dat hij later speciaal met vakantie
naar Nederland zou komen om met
zijn vrouw in de bedstede te slapen.
Al duurt het ook tien jaar, zo zei hij,
ik kom in elk geval. Maar jahét
heeft niet mogen zijn, want hij is in
middels gestorven. U begrijpt.ik had
zijn naam graag in het gastenboek ge
had."
De waardin van hotel De Posthoorn
met haar keizerlijke bedstede. Bijna
iedere nacht zijn er slapers
VOLGENS MEVROUW Slootmans was
de pleisterplaats „De Posthoorn" 150 jaar
geleden nog een vrij primitief geval. De
benedenverdieping, thans restaurant, was
toen nog paardendepot, waar de gasten hun
rijdieren op het veelbereden traject Am
sterdam-Hoorn konden verwisselen voor
„verse" paarden.
Het is niet onwaarschijnlijk, dat de gro
te vermoeidheid van de paarden de Na
poleontische stoet in 1811 noopte, zo kort
voor Amsterdam een stop te maken. Ge
lukkig maar voor mevrouw Slootmans,
want anders zou ze thans niet haar curieu
ze bedstede gehad hebben. Natuurlijk heeft
Napoleon tijdens zijn tocht door de lage
landen in vele bedden geslapen, maar een
oorspronkelijke „keizerlijke bedstede" zal
buiten Monnikendam wel nergens meer te
vinden zijn.
Jaap Stigter
De modeontwerpers in bijna alle grote
centra van Europa propageren al sinds ja
ren de korte zwarte japon als „basisformu
le" voor bijzondere gelegenheden. Maar in
Londen heeft men nu een nieuw idee in de
praktijk gebracht: de korte bruine japon.
Het verschil tussen de twee japonnen in
inderdaad niets meer dan de kleur. Beide
kledingstukken zijn eenvoudig van lijn en
snit, zodat de draagster naar behoefte haar
toilet variëren kan met juwelen, ceintuurs
of andere accessoires.
Zwart is een kleur die gewoonlijk alleen
bij avond gedragen wordt, terwijl bruin
voor elk moment van de dag of de avond
geschikt is. Het komt vrij vaak voor dat
men twee bijzondere evenementen vlak na
elkaar moet bezoeken, op de eerste des
middags zou een zwarte japon dan wat
uit de toon vallen.
Hoewel de ontwerpets in Londen ver
wachten dat de bruine japon goed ver
kocht zal worden, geloven zij niet, dat de
zwarte japon nu in ongenade zal vallen.
Stimulerend op de verkoop van bruine
basisjaponnen zal ongetwijfeld de "nerfst-
mode werken. Bruine schoenen genieten
deze herfst de voorkeur. Bruine tassen zijn
nog schaars, maar daar zal wel verande
ring in komen.
Koning Gustaaf Adolf van Zweden en de
Italiaanse minister voor de begroting Giu
seppe Pella. zijn twee van de twaalf men
sen die in Turijn zijn uitgeroepen tot „he
ren in het verkeer".
Koning Gustaaf Adolf, een populaire ver
schijning in Italië waar hij iedere zomer
archaeologische opgravingen doet, kreeg
de onderscheiding omdat hij in de buurt
van de Italiaanse stad Barbarano Roma
no de slachtoffers van een verkeersonge
val in zijn eigen auto naar het ziekenhuis
van Viterbo had gebracht.
Minister Pella was eveneens als barm
hartige Samaritaan opgetreden. Hij hielp
gewonden van een autobotsing nabij Ro
me, gaf de politie een beschrijving van
het ongeluk en liet zijn chauffeur de slacht
offers naar Rome brengen.
De Amerikaanse nationale associatie
voor verf, lak en vernis heeft het volgende
advies gegeven voor het kleurenplan van
atoomschuilkelders: Lichtgroen en licht
blauw voor de muren, om een suggestie
van ruimte te wekken die tevens rust
schenkt, het plafond wit om het hoger te
laten lijken. Vooral geen rood, oranje of
hardgeel omdat die kleuren activeren en
de gespannen zenuwen nog meer op de
proef stellen.
Na Maastricht heeft nu ook Dén Haag
zijn „praatpaal". Hij staat op het Buiten
hof en wie er een kwartje in doet kan een
kort, maar lyrisch betoog aanhoren over
de schoonheden van toeristisch-Den Haag.
Dat kan in vier talen, voor elke taal een
aparte knop. Bekoorlijke vrouwenstemmen
spreken dan over „het oude dorp Die Ha-
ghe", ovef „de résidence somptueuse",
,.eine der schönsten Wohnungen ist das
Mauritshuis" of „small, winding streets"
Wie in dit toestel (van Duitse makelij)
zou kunnen kijken, zou een accu ontwa
ren, die de stroom levert en voorts een
viersporenband, twee dubbele toonkoppen,
een transister-versterker en een batterij,
die stroom levert voor 3000 van die minia
tuur-colleges van drie minuten over Den
Haag. De tekst is door de afdeling publi
citeit van de gemeente 's Gravenhage sa
mengesteld in samenwerking met de ste
delijke VVV.
De heer A. Tulkens, een Hagenaar,
heeft een vergunning voor de exploitatie
van vijf van deze praatpalen in Den Haag
ingediend. Hij zou deze toestellen ook gaar
ne op het Gevers Deynootplein, voor het
Vredespaleis, bij het station H.S. en op
het Binnenhof geplaatst zien.
Bi.i wijze van proef heeft de gemeente
raad goedgevonden, dat hij mét één zo'n
viertalige robot begint. De heer Tulkens
CO». MAITfN TOONWI
4. Toen Panda de trap van Huize Hobbeldonk beklom
om eens boven te gaan kijken, merkte hij dat de trapleu
ning een beetje los zat en aangezien hij er niet
de persoon naar is om de boel er slordig bij te
laten staan, zocht hij snel een hamer op en begon
de zaak weer stevig in zijn verband te timmeren.
Maar op dit gerucht verscheen natuurlijk onmiddel
lijk de oplettende JeremiaS Jolliepop, die Panda's
bezigheid bijzonder stuitend achtte. „Mag ik zo vrij
zijn op te merken", vroeg hij, „dat dit soort ver
richtingen buiten ons terrein ligt? Veroorloof mij, ons
te wijzen op de omstandigheid dat Jonkheer van
Nehr tot Afgeblaesen geheel onkundig was van het
bestaan van handarbeid. Deze zou uitsluitend als zo
genaamde liefhebberij door ons beoefend kunnen wor
den, hoewel in dit opzicht onze belangstelling betèr
uit kon gaan naar het verzamelen van uitheemse
vlinders, munten of schelpen." „Ach wat," riep Pan
da, die nu ongeduldig werd, „dit ding zit los en
daarom maak ik er nu eens even mijn liefhebberij
van. En ga jij nu maar een lekker biefstukje voor
me bakken, want ik begin honger te krijgen".
„Vanavond hebben wij", sprak Jolliepop geduldig,
„na de hors d'oeuvre, de potage julienne en de fi
lets mignon, misschien een escalope viennoise, maar
stellig niet een biefstukje.
En nu werd Panda er toch wel een beetje som
ber van.
die in Nederland ook 70 munt-vèrrekijkers
exploiteert (o.a. die op de Scheveningse
Pier) heeft wel vertrouwen in deze nieu
we onderneming. Men kan êr tenslotte dag
en nacht gebruik van maken en de prak
tijk bewijst, dat dat ook 's nachts inder
daad gebeurt.
Naar zijn overtuiging is er in ons land
voor zeker honderd van die toestellen
emplooi te vinden.
Advertentie
De in Duitsland geboren chemicus Pe
ter Ludwig heeft in Londen de 270 ver
wanten van zijn verloofde ontmoet.
Ludwig gaat trouwen met Sarah Swain,
die achttien maanden geleden van Tristan
da Cunha naar Engeland kwam, waar zij
een betrekking gekregen had. Zondag nam
zij haar aanstaande mee naar het kamp,
waar haar door een vulkanische uitbar
sting verdreven mede-eilandbewoners thans
eên onderkomen hebben gevonden. Zij al
len, zo vertelde Sarah Swain aan haar ver
loofde, zijn op een of andere manier aan
haar verwant.
Wat haar intiemere familiekring aan
gaat, heeft Sarah 105 tantezeggers en tan-
tezegsters, 125 ooms en tantès en 40 ne
ven en nichten in hét kamp.
Ludwig en zijn verloofde trouwen deze
week en gaan zich dan in West-Duitsland
vèstigen.
Advertentie
17 20
