In het duister van de oude mijn
HET LUIE KABOUTERTJE
OXFORD-STUDENTEN EISEN
EEN „LIEFDES-HANDVEST"
„PARKEERDAKEN" IN HAMBURG:
PANDA EN DE DIENOMAAT
Polle,
PelII en
Pieöo
Fa. B. ENGELENBERG
Ons vervolgverhaal
DOOR ELIZABETH MORTON
een belangwekkend experiment
VERTAALD UIT HET ENGELS
1 41)
v -
OFFICIelE VERKOOP SIRKENS LAKKEN*
„SPEEDY" VERFSPUITEN
compleet 335.—
„Peerless Annabelle"
DONDERDAG 7 DECEMBER 1961
40. „Hallo! Pingo, houdt je aan het touw vast en kom weer naar boven",
roepen de vrindjes. „Ik heb jullie al lang gehoord, Polle.en nu zie ik je
ook!", antwoordt Pingo. „Oef! Wat heb ik een honger! Geloof jullie me,
dat was een zwaar werk!" „Misschien kunnen we een stukje van het gat
gebruiken, ingeval de schoorsteen te kort is!"
;- J ':'v, >^VvA'-.vv.,
fsf
illllllllllllllllllllllllilllllll
H Jane voelde zich bezorgd. Zou Ben
er soms vandoor zijn gegaan? Zou hij
onderweg zijn naar Londen om Sir
William te waarschuwen? Of was hij
iets anders van plan en wilde hij haar
er van weerhouden de ontdekking in
H de mijn te rapporteren? Al deze ge-
dachten dwarrelden door haar hoofd
toen zij ging zitten. Mevrouw Becher
bracht haar een bord gebakken eieren
S met ham. 't Was nu te laat voor haar
5 om nog iets te doen. Als Ben er in-
derdaad vroeg tussen uit getrokken
H was, dan had hij nu al een hele voor-
S sprong, die zij nooit meer zou kunnen
H inhalen.
Ze genoot juist van een tweede kop-
je thee, toen er op de achterdeur ge-
klopt werd en Ben verscheen. In de
deuropening bleef hij haar even
lachend aankijken.
Goede morgen, juffrouw Marriott.
Ik hoop dat je je weer helemaal goed
5 voelt.
Jane was zo verbaasd, dat ze de
eerste momenten niets kon zeggen.
Ik., ik dacht, dat., dat je er
vandoor was gegaan, zei ze ten slot-
K te stotterend.
Zijn lach werd nog breder.
S Van jou weglopen? Hoe kun je
dat nu denken! Jou hier alleen achter-
ij laten? Nee, hoor! Ik heb de dichtst-
bijzijnde telefoon opgezocht en Sir
William opgebeld. Hij werd helemaal
nerveus en zei dat hij dringend con-
tact moest zoeken met een of andere
i notaris, die hem voor alles en nog
M wat scheen te hebben uitgemaakt om-
dat hij meende dat jij met de Alexan-
H der Benjamin verongelukt was. Hij
zei ook dat hij meteen zijn zoon
moest opzoeken.
Jane glimlachte vertederd, toen ze
aan Peter dacht. Ze voelde dat ze zo
snel mogelijk naar Londen terug
moest keren, hem opzoeken en hem
vertellen, dat ze dwaas had gehan-
deld. Ze zou hem vragen of zij weer
H terug mocht komen en of hij alles,
wat gebeurd was, wilde vergeten. Ze
dacht niet meer aan de mijn, aan
geld om haar plannen uit te voeren,
aan het eerloze gedrag van Sir Wil-
liam en zelfs niet meer aan die af-
3 schuwelijke nachtelijke zwemtocht.
Aan niets van dit alles dacht ze meer.
Alleen nog aan Peter. Ze voelde zich
gelukkig.
1 —We moeten zo gauw mogelijk in
Londen zien te komen, zei ze.
—Ik dacht al dat je dat zou zeg-
5 gen. Er gaat een trein om een uur,
die we gemakkelijk kunnen halen. Het
is nu even over elven. Ik zal je naar
g de trein brengen, maar je moet het
H niet erg vinden, als ik niet meega.
H Waar ga je dan heen?
g Hij begon te grinniken en stak z'n
g handen diep in de zakken van zijn
broek. Hij stond vlak naast de tafel
g en keek op haar neer. Er lag iets
g spottends in zijn blik.
Je meent toch zelf niet, dat ik
op die vraag antwoord geef? Ik ben
H een misdadiger, die jou ontvoerd
3 heeft en nu vraag je mij waar ik me
g voor de arm van de wet ga verber-
g gen!
g Jane bloosde.
g Alsjeblieft, Ben zeg niet zulke
dingen! Ik ben heus niet vergeten
1 wat je vannacht hebt gedaan van-
g morgen vroeg, beter gezegd en je
g gelooft toch niet dat ik iemand zal
vertellen dat jij iets te maken hebt
gehad met mijn mijn tochtje op
g de Alexander Benjamin?
g Dank je wel. Wij zullen wel de
enige overlevenden zijn, zodat ik al-
tijd nog kan ontkennen, aan boord te
g zijn geweest.
g Hij wendde zich tot mevrouw Be-
cher, die met open mond had toege-
g luisterd.
g Hecht u maar geen aandacht
aan wat wij zeggen, mevrouw Be-
H cher. We maken maar een grapje,
g Het vrouwtje schudde het hoofd,
g Wat u beiden zegt klinkt afschu-
welijk, mijnheer.
Ik ga naar Port Marriott, zei Ben
g plotseling, Iemand moet de boel
g daar toch weghalen. Zelfs als Peter
het zou rapporteren, zal het nog wel
enige tijd duren voor de autoriteiten
g er komen.
g Ik zal hem tegenhouden, zei
Jane.
g Haar stem klonk oprecht,
g Ik wilde maar dat je er meteen
3 mee ophield, Ben. Jij moest niet in
zulk soort zaken verzeild raken,
g Je kunt je die moeite besparen.
3 Heus, ik ben 't niet waard. Ik ben
trouwens bang, dat ik niet meer zou g
kunnen veranderen. g
Jane stond van tafel op.
Hoe lang duurt 't voordat we bij
het station zijn? g
Een uur flink doorstappen, denk
ik zo. Heb je je al opgeknapt? g
Jane bloosde. g
Nee, nog niet. g
Nu, dan zal ik wel een half uur-
tje gaan rondlopen. g
Een kwartier is wel voldoende,
Een. Ik wil die trein niet missen! s
Ben liep de tuin achter het huisje in. g
Hij vroeg zich af hoe in Londen het g
gesprek tussen Sir William Willans 3
en zijn zoon zou verlopen. g
Bijna op hetzelfde moment stapte
Sir William uit zijn auto naar het
huis, waar Peter een kamer had ge-
huurd. De financier stampte van on-
geduld toen op zijn bellen niet met-
een gereageerd werd. Nauwelijks was
de deur geopend of hij duwde het
meisje terzijde en stapte naar binnen.
Waar is de kamer van mijnheer
Willans?, riep hij en bonsde zonder
antwoord af te wachten de trap al op. e
Op de derde trede bleef hij echter
staan en brulde naar het angstige
meisje:
Waar zei je?
De derde deur links op de eerste 1
étage, mijnheer, antwoordde het kind.
Voor de derde deur links bleef hij 1
even staan om op adem te komen.
Zijn hart bonsde echter nog enigs-
zins, toen hij klopte. De stem van
Peter aan de andere kant van de
deur kalmeerde hem echter. Hij I
drukte de knop naar beneden en stap- E
te binnen.
Peter zat voor het raam en toen hij 1
zijn vader in de deuropening zag
staan, bewoog hij de eerste ogenblik- E
ken niet. Toen stond hij echter zo E
vlug op, dat de stoel bijna omtuimel-
de.
Wat zoekt u hier, vader?, vroeg
hij. j
Ik kom hier in verband met j
eh Jane. j
Waar is ze? Ik wist wel dat u
iets met haar verdwijning te maken
had! Als ze terug is, zal ik dan j
zal ik uw nek breken
Ze zal vanmiddag in Londen te- j
rugkomen. Ze is het gaat haar
uitstekend. 4 j
Dat is u ook geraden!
Peter, je maakt dg dihggp ,niet
erg gemakkelijk voor me, zei zijn
vader smekend.
Dat is ook helemaal niet m'n be- j
doeling! Maar wat wilt u eigenlijk? j
Ik heb Jane uit haar flatje laten j
ontvoeren omdat het een levensbelang
voor mij is, dat de vondst van het j
uranium niet gerapporteerd wordt. Ik j
wist, dat jij op het punt stond dit te j
doen. Peter, ik wil je geen gunsten
vragen, maar geef me nog een kans!
Meldt de vondst de eerste twee, drie
maanden niet! j
Maar waarom?, vroeg zijn zoon
achterdochtig. Wat is er gaande in i
de mijn en waarom mag ik dat niet j
weten? j
Dat kan ik je nu niet vertellen, j
jongen, maar 't is van 't grootste be-
lang voor mij, van het allergrootste j
belang, dat ik voldoende tijd heb.
Ik geloof niet, dat ik enige reden j
heb om u dat uitstel te geven. U j
schijnt niet te beseffen, dat u mijn l
vrouw dat u Jane ontvoerd heeft
om ons het zwijgen op te leggen. En
omdat u nu om een of andere reden i
besloten hebt haar terug te sturen,
komt u mij om begrip vragen?
Sir William slikte enkele keren
moeilijk.
Nee, zo liggen de zaken niet, Pe
ter. Je zult het nu toch gauw genoeg
horen, zodat ik je het beter zélf kan
vertellen. Ik heb Jane helemaal niet
teruggestuurd!
Peter klaarde plotseling helemaal
op.
Ze is dus ontvlucht, hè? Dat
heeft ze dan mooi gedaan! Ik had na
tuurlijk kunnen weten, dat u haar on
mogelijk lang vast zou kunnen hou
den.
Nee, ze is ook niet ontvlucht, zei
z'n vader moeizaam alsof z'n keel
kurkdroog was.
Maar u heeft toch zo juist ge
zegd, dat u haar niet heeft terugge
stuurd! Heeft een van uw mensen u
soms een poets gebakken?
Nee, ook dat niet, Peter. Jane
was aan boord van de Alexander Ben-
II
DE HISTORIE vermeldt niet of het
een leraar wiskunde dan wel een taal
leraar was. De goede man had in elk
geval heel veel moeite gedaan om zijn
Idas uiteen te zetten, dat twee helften
samen een geheel vormen en dat twee
helften onderling altijd precies even
groot zijn, zoals trouwens in het woord
half" besloten ligt. Aan het eind van
zijn verhandeling, toen de klas hem in
lazig onbegrijpen aanstaarde verzucht
te hij: „Ik zie wel dat de grootste
helft het niet begrijpt!" Zo'n rekenkun
dige goochelarij ligt ook besloten in de
stelling dat mannen „meer gelijkberech
tigd" zijn dan vrouwen, een theorie die
op de universiteit van Oxford gehuldigd
wordt.
DIT „OXFORD" is een uitermate eer
biedwaardig Brits instituut, waar men de
wetenschap beoefent. Wie mocht menen
dat dat uitsluitend gedaan wordt door
jongelui met zotte petjes op die Latijnse
kreten slaken en zich vreselijk opwinden
over roeipartijtjes tegen de universiteit
van Cambridge, vergist zich. Meisjes
studenten ziet men in Oxford ook, en
telkenjare in grotere aantallen.
De befaamde universiteit is nu in op
spraak gebracht door een harer. De Britse
hoffelijkheid verbiedt echter dat de naam
jamin.
(Wordt vervolgd)
1|||||||||||||||||||||||||||||||IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII"II"III|IIIIIIII"IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII|II,II|I|IIII||I|'I"I,I'1"""""11""1""1
Geen griezelkamer in een wassen
beeldenkabinet, maar een model
makerij in Bonn, waar men aan de
lopende band anatomische hoofd
jes vervaardigt ten behoeve van de
studenten in de tandheelkunde. De
tandartsen in spe kunnen zich met
behulp van zo'n „studiekop" naar
hartelust oefenen in het boren en
trekken, want de patient geeft geen
kik en als het mis gaat, is er nog
geen onheil geschied. Hier legteen
employé de laatste hand aan een
zending kopjes, bestemd voor de
universiteit van Teheran in Perzië.
van de jongedame wordt prijsgegeven en
dus heet zij, voor de buitenwacht, mej. X.
Deze mej. X. nu werd onlangs aangetrof
fen in gezelschap van heer Y. Dat was na
de lesuren in haar kamer en men hield
zich, om het mild te zeggen, niet onledig
met het zeggen van Griekse verzen.
De straf was streng en werd met voort
varendheid uitgevoerd. Mej. X. werd reso
luut van het instituut verwijderd, maar
de heer Y. werd slechts voor veertien
dagen naar huis gestuurd.
NU VORMEN de studenten ook in Ox
ford een progressieve gemeenschap, die
het beginsel huldigt van gelijke rechten
en gelijke straffen voor allen. Zij namen
deze „discriminatie" dan ook niet en be
gonnen prompt petities en protestresolu-
tities op te stellen en handtekeningen in
te zamelen. De vier inmiddels ingediende
resoluties betreffen het volgende:
1. Afkeuring van de kwaadaardige morele
veroordeling van mej. X. door het be
stuur van de universiteit (550 handteke
ningen).
2. Goedkeuring van de voortvarendheid
en discretie waarmee de autoriteiten
hadden gehandeld (21 ondertekenaars).
3. Aanbeveling om studenten, in een der
gelijke situatie betrapt, van de univer
siteit te zenden wegens gebrek aan
intelligentie (1 handtekening).
4. Aanbeveling om alle studentenkamers
van een deugdelijk slot te voorzien
(4 handtekeningen).
Toen er ondanks de petitionnementen
niets gebeurde besloten de studenten tot
doortastender actie. Lydia Howard en Rose
Dugdale leidden de jongelui in een cam
pagne om van de „dons" een speciaal
„liefdeshandvest" te eisen. („Dons" zijn do
centen aan de universiteit, die de toga dra
gen). De studenten verklaarden dat zij in
hun „liefdes-charter" de volgende punien
opgenomen wensten te zien:
1. Het oarticuliere gedrag van studenten
komt voor hun eigen verantwoording.
2. Er mag niet vanwege de universiteit ge
straft worden voor „veronachtzaming
van de conventionele moraal".
3. Gestraft mag er alleen worden als de
studenten „ernstige schade berokkenen
aan de reputatie van de universiteit".
De dons hebben het ontwerp-hand-
vest in studie genomen.
Intussen is daar ook nog de concurreren
de universiteit van Cambridge, maar daar
is alles koek en ei. Reeds 146 jaar studeren
hier namelijk alleen maar mannelijke stu
denten, verenigd in de „Cambridge Union
Society".
Onlangs vroeg een bijzonder aantrekke
lijke 20-jarige jongedame toestemming een
rede te houden voor een studentendispuut.
Werd zijn weggestuurd? Neen. Werd zij
berispt? Evenmin. Men stond haar toe te
spreken in deze geest: „Ook op deze uni
versiteit handhaven wij de nare stelling,
dat mannen meer gelijkberechtigd zijn
dan vrouwen". Janny's auditorium was
mild gestemd. Toen zij uitgesproken was
kreeg zij een langdurig applaus. Maar
misschien kwam dat omdat de grootste
helft haar niet begreep.
Zevenentwintig weesjes van het
Blackbrook-kindertehuis in Belper,
Engeland, hebben hun liefste wens
in vervulling zien gaan, een pohnie-
paardje als collectief kerstgeschenk,
in vervulling zien gaan, een pony
cadeau van de Engelse dierenbe
scherming, aan het tehuis afgele
verd. Het is de 21-jarige Shetland-
pony „Robbie" die al 17 dienstjaren
in een kolenmijn achter de rug
heeft. Hij krijgt nu een welverdien
de oude dag temidden van zijn
jeugdige bewonderaars.
Advertentie
Doelvlrddl SS Ha,iricm'- Tel. 1S2JZ
V> 7 y
Enkele grote handelshuizen in de bin
nenstad van Hamburg leveren op hun wij
ze een bijdrage tot de oplossing van het
parkeerprobleem, waarmee elke stad van
enige omvang te kampen heeft. Een re
cente poging om alles op vier wielen,
trams, bussen en taxi's uitgezonderd,
uit Hamburg te weren, is totaal mislukt.
Er zijn honderden parkeermeters voor in
de plaats gekomen. Voornemens om en
kele „kale plekken" (erfenis van de R.A.F.-
bombardementen in de oorlog) te bebou
wen, worden voorlopig niet uitgevoerd.
Dag-in, dag-uit staan er tientallen auto's
langs de straten en dankbare parkeer
wachten incasseren er vele gemakkelijk
verdiende marken. Nu berust het stads
bestuur (tijdelijk) in het onvermijde
lijke,-want de enorme stroom van "auto's
naar de binnenstad kan niet worden tegen
gehouden. Overleg inzake nieuwe maat
regelen is gaande en aan wijze raad-
gavingen is waarlijk geen gebrek. Van
daar dat gr pok veel belangstelling be
staat voor particuliere experimenten met
parkeerdaken proefnemingen die tot
dusver gunstige resultaten hebben opge
leverd en een uitkomst zijn voor hen, die
niet al te lang in de binnenstad moeten
zijn.
Makkelijk en gratis
„Produktion", een grote Hamburgse co-
operatie, voert in de nieuwbouw dicht bij
de uitvalsweg naar Lübeck haar autorij
dende klanten via een spiraal naar het
dak, zodat men dus al rijdende het par
keerterrein kan bereiken.
„Karstadt", te vergelijken met onze
Bijenkorf, heeft het dak van een reeds
jaren bestaand warenhuis in het centrum
27. Jolliepops laatste opmerking voor het slapengaan
hield Panda nog geruime tijd bezig, en hij zat er in bed
over na te denken. Wat toch een vreemd iemand'. Zou
hij nu werkelijk nooit dromen? Iedereen droomt toch!
Maar misschien was Jolliepop wel een uitzonderingsge
val. Hij kwam immers ook nooit uit de plooi en hij
scheen geen liefhebberijen te hebben in zijn vrije tijd.
Nét een robot en daarom was die robot misschien ook
zo vreemd geworden toen hij op Jolliepop ging lijken!
Professor Kalker was intussen bezig, hetzelfde probleem
op wetenschappelijke wijze te benaderen. Zijn laborato
rium begon al weer een beetje rommelig te worden ter
wijl hij zijn hele apparatuur nakeek om te zien of er
misschien ook ergens een fout in zat. Hij kon er geen
vinden, en tóch was er iets mis met de Dienomaat. Er
ontbrak iets aan.Op dat ogenblik trad de robot weer
geruisloos binnen en sprak eerbiedig: „Als wij mijn
diensten niet meer behoeven zijn wij misschien zo goed
mij toe te staan, me terug te trekken voor de nacht..."
„Wat een onzin," mompelde de geleerde. „Ook iets
dat je van die Bolliemop hebt over genomen! Een robot
die gaat slapen.En toen plotseling flitste het licht
der inspiratie door zijn uitvindersbrein. „Nacht - slaap
- dromen!" riep hij. „Dromen!" Dansend om zijn on
bewogen dienaar heen besloot hij zijn onbegrijpelijke
uitroepen met „Eureka!"
van Hamburg extra verstevigd en aan de
achterkant van de „winkel" drie liften
aangebracht, die geheel automatisch de
aspirant-parkeerders met hun wagens in
een minimum van tijd naar Tiet dak bren
gen. Een personenlift voert de bezoekers
dan weer naar de verschillende afdelin
gen evenals bij „Produktion". Twee
parkeerwachters beneden regelen het ver
keer en zetten het stop als het dak vol is
er kunnen 115 auto's staan.
De kosten van het parkeerdak worden
in zeer geringe mate op de autobezitters
verhaald. Karstadt brengt de parkeerder
voor twee uur stallen een halve mark in
rekening, maar overhandigt hem tevens
een bon, die hij of zij voor dat bedrag In
het warenhuis mag besteden^ Echte klan
ten parkeren er dus "gratis, anderen heb
ben een „strop" van 50 pfennig, als ze niet
bij Karstadt winkelen. En aan klanten
geen gebrek, want zeker de helft van de
parkeerders komt er uit nieuwsgierigheid
een parkeerplaats op zo'n hoogte (30
meter, met een prachtig uitzicht) is zelfs
in Hamburg nog een grote attractie.
Daken genoeg
Of de overheid dit particuliere parkeer
daken-initiatief zal overnemen is twijfel
achtig, want het is veel duurder dan par
keermeters en voorts moeten er heel wat
schijven in beweging worden gebracht om
zoiets voor verschillende instanties be
werkstelligd te krijgen. Aan overheidsge
bouwen is in de binnenstad van Hamburg
geen gebrek. Spoorwegen, posterijen, be
lastingen, justitie ze hebben er alle
maal hun directiekantoren of hoofdbureaus
die soms stadswijken op zichzelf zijn. Op
zijn minst zijn het gebouwen van vele tien
tallen meters lengte, breedte en hoogte.
Maar elke instantie heeft haar eigen ge
bouwendienst, zodat van coördinatie, haast
geen sprake kan zijn. De stedelijke over
heid (Hamburg is tevens een Westduitse
deelstaat) staat er in dat opzicht het gun
stigst voor. Zij bezit ook veel gebouwen
in het centrum, die dus eventueel in eigen
regie kunnen worden veranderd of uitge
breid. Maar zover is het nog lang niet.
Voorlopig moeten de autobezitters het met
parkeerklokken stellen of hun heil zoeken
bij enkele grote particulieren, die het ex
periment met de parkeerdaken hebben
aangedurfd. De overheid blijft er letter
lijk en figuurlijk met de benen op de
grond.
Annabelle, in het dagelijks leven me
vrouw Annabelle Whitford Buchan, is op
83-jarige leeftijd in een ziekenhuis te Chi
cago overleden. Als „danseres met kuilt
jes in de knieën" heeft Annabelle in de
jaren 1907-1910 grote triomfen gevierd als
„de originele Gibson-girl" in de Ziegfeld
Follies.
Annabelle, die het koosnaampje „Peer
less Annabelle" (Annabelle zonder weer
ga) verwierf, is in de laatste twee jaar
van haar leven half invalide geweest. Van
de rijkdommen die ze in haar glorierijd
had vergaard, was niets meer over. Ze
gold in haar tijd als het symbool van
vrouwelijk schoon.
3637. Er ging een luid gejuich op, toen
de burgemeester dat gezegd had. Een feest
daar voelden ze allemaal wat voor!
We laten het werk voor vandaag dus
maar rusten, ging de burgemeester ver-
der. Kom, vrienden, we gaan er meteen
heen!
Vrolijk pratend zetten de kabouters
harken en schoffels netjes in stapeltjes
op de akker; en toen gingen ze in 'n
lange rij op weg naar de Rivierkabou
ters, dwars door het bos...
