In het duister van de oude mijn
HET LUIE KABOUTERTJE
Iedereen heeft hier eens geslapen
Garcia de Leon
V.S. KREGEN ER IN 1961 EEN
HALF MILJOEN ACADEMICI BIJ
PANDA EN DE DIENOMAAT
p
olie,
p
elli en
p
ingo
Ons vervolgverhaal
DOOR ELIZABETH MORTON
Huwelijk van oud
priester verhinderd
door
11
VERTAALD UIT HET ENGELS
HET HOGER ONDER WIJS IN AMERIKA
VRIJDAG 8 DECEMBER 1961
Zoek de zon op,
aan de Zuidpool
Kaarslicht lééft!
GOUDA KAARSEN
41. „Nu allemaal helpen! We zetten de schoorsteen een ogenblikje hier
neer. Tsjonge!, is die even zwaar.omhoog ouwe jongen!" „Nou, dat ging
prachtig, kan hij eerst hier wat staan en zich indenken dat hij een schoor
steen is!" „Hoera!! Dg erwtensoep is klaar! Pingo mag het eerst. Hij boft!
De kluif ligt allemaal boven!"
42)
Dat vermoedden we al. Maar
wat wilt u daarmee zeggen?
Het schip is in het Kanaal over-
varen door een Panamees en in
tweeën gebroken. Ze is binnen een
paar minuten gezonken. We dachten
j§ eerst, dat niemand Jane had kunnen
redden. Eéft van mijn mensen is ech-
ter met haar naar de kust gezwom-
men. Zij zijn de enige overleven-
den
Peter kwam vlak voor hem staan
en keek hem met een vreemde blik
aan. Langzaam gingen z'n handen
omhoog alsof hij ze rond de nek van
zijn vader wilde leggen. Toen liet hij
ze echter plotseling vallen. Er kwam
een blik in zijn ogen, waaruit de
grootste minachting sprak.
Verdwijn, zei hij en draaide zich
om, u bent het niet waard om ge-
wurgd te worden
Sir William bleef even doodstil
staan, terwijl er een rode kleur op
z'n wangen verscheen. Toen draaide
hij zich zonder een woord te zeggen
om en verliet de kamer. Terwijl hij
de trap af liep, passeerde hij een ge-
haaste Corrion, die zich naar boven
spoedde. Ze wisselden geen woord.
De financier liep met gebogen hoofd
naar zijn auto. Hij stapte in en zei
slechts een woord tegen zijn chauf-
feur:
Kantoor!
Toen dook hij weg in de kussens
van de achterbank en sloot de ogen.
Peter stond voor het raam, toen
Corrion binnenkwam.
Heeft je vader het nieuws ver-
teld? vroeg de notaris. De jonge man
knikte.
Je weet dus dat Jane gered is?
Ja, natuurlijk.
Je schijnt niet erg blij te zijn.
Natuurlijk ben ik daar blij om,
maar als u soms denkt, dat ik door
de kamer ga dansen, moet ik u te-
leurstellen.
Timothy Corrion wist niet goed wat
hij hierop moest antwoorden. Hij gaf
het gesprek dus maar een andere
wending.
Wat ben je van plan met de mijn
te gaan doen?
Zodra Jane terug is, zal ik de
zaak aangeven.
Zelfs als dat de ondergang van
je vader zou betekenen?
Juist omdat het zijn ondergang
zal zijn! Dat hoop ik tenminste. Hij
heeft lang geleden bijna ieder gevoel
van aanhankelijkheid in mij gedood.
Nu is er niets meer over. Ik zou hem
graag in allerlei bochten zien wrin-
gen!
Peter, je moet niet zo bitter zijn.
Ik steek mijn hand heus niet voor je
vader in het vuur, maar 't meeste wat
hij doet, doet hij voor jou. Nee, wacht
nu even, Peter. Ik probeer je heus
niet te overbluffen. Je vader denkt
aan niemand en niets anders dan aan
jou!
5 De jongeman haalde geïrriteerd zijn
H schouders op.
Daar kan ik niets aan doen! O,
ik ben heus wel dankbaar voor wat
hij gedaan heeft, maar daarom kan
ik mijn ogen er toch niet voor slui-
ten, dat hij een zwendelaar en ont-
voerdér is. Hij moet nogal zwaar in
H de put zitten, dat hij er zelfs niet voor
is teruggeschrokken een meisje te ont
ij voeren om daardoor zijn huid te red-
den.
Hij zit ook zwaar in de put, zei
de notaris.
Hij zal het toch heus zelf moe-
ten weten! Hij moet zijn bittere medi-
cijn nu maar zelf innemen.
Misschien moet je daar zelf ook
iets van slikken! Je bent tenslotte bij
hem in dienst geweest.
Als dat nodig is, zal ik heus wel
E mijn deel nemen. Zelfs met genoegen!
■E Het zal je, denk ik, helemaal niet
bevallen, zei de notaris grimmig.
E Maar ga nu maar met mij mee
naar huis. Ik verwacht Jane daar na-
meiijk.
E Pas toen begon Peter weer enige be-
langstelling te tonen.
Waar wachten we dan nog op?,
vroeg hij en begon zenuwachtig naar
zijn jas en hoed te zoeken.
Het was nu al over drieën toen Ja-
ne bij de Corrions arriveerde. Ze ging
E liever naar de notaris toe dan naar
haar eigen flatje omdat ze voor alles
naar Peter wilde informeren. Toen de
E notaris de deur opende en zij Peter
achter hem zag staan, wist ze plotse-
ling met haar houding geen raad.
Kom binnen, Jane, zei Corrion.
Hij begon te grinniken, toen hij haar
kleding zag.
Je bent toch niet in die kleren
helemaal van Kent gekomen?, vroeg
hij.
Ik had niets anders om aan te
trekken, antwoordde ze.
Toen ze Peters bewonderende blik
ken zag, begon ze te blozen.
Corrion ging haar voor naar de zit
kamer. Hij schoof een stoel voor haar
vlak bij de open haard. Het meisje
huiverde toen ze ging zitten. Peter
ging aan de andere kant van de
schoorsteenmantel staan en keek haar
zwijgend aan.
Jane, zei hij, ik ben., we zijn
bijna gek van angst geweest. Goddank
ben je nu weer terug.
Ja, dank zij een van de opvaren
den. Hij werd door de kapitein erg
voorkomend behandeld.
Dan zal het wel een van de men
sen van mijn vader geweest zijn, zei
Peter nors. Jane, hoe zou je me
ooit kunnen vergeven, wat je is aan
gedaan?
Nee, ik moet jou dat niet ver
geven, maar je vader.
Hij schudde het hoofd.
Ik had beter op je moeten pas
sen. Maar toen je wegliep, wist ik
niet waarom je dat deed. Ik vermoed
de alleen dat het iets met m'n vader
te maken zou hebben.
Ze keek hem glimlachend aan,
maar hij bewoog zich niet.
Weet je nog steeds niet, waarom
ik op onze trouwdag ben weggelopen,
Peter? vroeg ze met zachte stem.
Ik heb er geen idee van.
Toen ik me verkleed had, ging
ik naar beneden en deed de deur van
de studeerkamer open. Ik hoorde je
vader toen zeggen ik zal die woor-
dan nooit vergeten „Ik weet niet
hoe je 't voor elkaar hebt gekregen,
maar dit huwelijk is het mooiste, wat
je voor me kon doen. Nu kan ik ten
minste al mijn plannen uitvoeren."
Ik sloot de deur toen weer voorzich
tig en ben er vandoor gegaan. Waar
schijnlijk weet geen van jullie beiden
dat ik dat gehoord heb.
Peter werd vuurrood en toen bleek.
Hij knikte mistroostig.
Ja, ik herinner me, dat mijn va
der dat heeft gezegd, gaf hij toe.
Maar Janewaarom heb je niet
op mijn antwoord gewacht?
Wat heb je dan geantwoord, Pe
ter?
Ik vroeg waar hij voor de duivel
over sprak en vertelde hem, dat hij op
iets oneerlijks uit was, hij regelrecht
in moeilijkheden verzeild zou raken.
Ik vermoedde nog niet dat hij een
zwendelaar is, maar toen ik merkte
dat jij was verdwenen, ben ik ook ver
trokken. Ik ben daarna nooit meer te
ruggekomen, Jane, dat zweer ik je!
Ik ben met je getrouwd, omdat ik
van je hou.
Ik geloof je Peter, antwoordde ze.
Maar zelfs al had ik dat niet ge
daan, dan zou dat toch geen ver
schil hebben gemaakt. Ik ben vanmor
gen tot de overtuiging gekomen, dat
ik niet langer zo dwaas moet doen.
Peter, als je me nog steeds wilt heb
ben, dan kom ik graag terug.
Hij deed een stap en stond toen
vlak voor haar. Ze voelde zijn handen
onder haar armen. Hij tilde haar op,
maar toen ze zijn lippen op de hare
verwachtte, liet hij haar plotseling los
en keek haar ernstig aan.
Nee, Jane, dat zou niet eerlijk
zijn. Nu kan het niet meer. Een week
geleden, ja, toen ik nog niet wist dat
m'n vader een oplichter was. Maar
nu niet meer. 't Zou niet eerlijk zijn
tegenover jou. Timothy Corrion heeft
me gezegd, dat als mijn vader de
bittere pil moet slikken, ik waar
schijnlijk daar ook wel een stukje
van zal krijgen. Ik wil je dat risico
niet laten lopen.
Jane keek om naar de notaris,
maar die was bij het begin van het
gesprek stilletjes uit de kamer ver
dwenen. Ze keerde zich weer tot de
jonge man.
Luister nu eens naar mij, Peter,
zei ze, terwijl ze hem zachtjes door
elkaar schudde. Ik wil geen blauw
tje bij je lopen. Wat praat je trou
wens allemaal voor onzin?
(Wordt vervolgd)
38—36. Maar hoe zat het met onze Swop-
pie? Nou, die lag natuurlijk nog vast te
slapen Zoals gewoonlijk schrok hij opeens
wakker, doordat het zonnetje hem in 't
gezicht scheen, Oei... het was al laat, be
greep Swoppie.
Dat zou wel weer 'n standje opleveren,
als hij zo laat op het veld kwam; de ka
bouters waren vast 'allang aan 't werk.
Swoppie kwam uit z'n bed, kleedde zich
haastig aan en sloeg z'n ontbijt maar over,
Toen holde hij naar de akker.
De moeder van een geëxcommuniceerde
Italiaanse priester heeft het huwelijk van
haar zoon, Francesco Andreone, verhin
derd door zijn geestelijke vermogens in
het geding te brengen.
Andreone, een veertiger, zou zaterdag
j.l. een burgerlijk huwelijk aangaan met
Ida Marchetti. Toen het paar op het stad
huis van Mortara arriveerde, kreeg het te
horen dat de plechtigheid was afgelast. De
moeder van de bruidegom, mevrouw Zel-
la Andreone, had de justitie doen weten,
dat haar zoon naar haar oordeel geestelijk
gestoord is. Op grond van de Italiaanse
wetgeving moet een huwelijksvoltrekking
onder die omstandigheden uitgesteld wor
den tot de rechtbank uitspraak heeft ge
daan. Indien de zaak met de gebruikelijke
traagheid wordt behandeld, zal het drie tot
vier jaar duren voor Andreone weet of hij
al dan niet kan trouwen.
De ex-priester wilde door zijn huwelijk
met Ida Marchetti de aandacht vestigen
op zijn standpunt dat de ongehuwde staat
van de priester een onrechtvaardige, door
de mens gemaakte instelling is. „Zijn vast
houdendheid aan deze theorie heeft de
kerkelijke autoriteiten er in de afgelopen
jaren toe gebracht, verschillende sancties
tegen hem te nemen. In 1958 werd hem
verboden te preken en biecht te horen.
Toen hij onlangs zijn huwelijksplannen be
kendmaakte. werd hij geëxcommuniceerd
(„In de ban gedaan").
Een groep geleerden uit Engeland is
naar Halley Bay, de meest geïsoleerde van
alle Britse posten in het Zuidpoolgebied
vertrokken op het charte--vaartuig „Kista
Dan", dat begin januari in Port Stanley, de
hoofdstad van de Falkland eilanden, zal
arriveren. Halley Bay kan alleen worden
bereikt door een schip dat zich een weg
kan banen door honderden mijlen pakijs.
Het ligt te ver van andere stations aan de
Zuidpool of een zuidelijk continent af voor
transport door de lucht. In Halley Bay zal
de expeditie waarnemingen verrichten op
het gebied van het zuiderlicht en de ionos-
feer. Deze verschijnselen zijn alle afhanke
lijk van de ionisatie; de intensiteit ervan
varieert met de activiteit van de zon. Tij
dens het Internationale Geofysische Jaar,
toen de zonnevlekken een hoogtepunt be
reikten, werd met dit werk een begin ge
maakt. De volgende periode, in 1964 is van
bijzonder belang omdat de zonnevlekken
dan minimaal zullen zijn. Er worden reeds
plannen uitgewerkt om de observaties in
dat jaar het „Internationale Jaar van
de Rustige zon", zoals het wordt genoemd
uit te breiden.
In Londen is de hoedencollectie van
het Franse modehuis Dior voor de
lente 1962 gepresenteerd. Links toont
mannequin Michele Kok „Royal enclo
sure", een klokhoed van wit stro,
rechts Pat O'Reilly met „Genevieve",
een groene pothoed (geïnspireerd op
de ruimtevaart?), waarover een sjaal
is gedrapeerd.
Ontelbaar zijn in Spaanse steden en stadjes, dorpen en dorpjes de herbergen
waar men u trots tegemoet treedt met de mededeling; „Hier heeft Cervantes eens
(meermalen doorhalen wat niet verlangd wordt) geslapen, 'n Kunst: Cervantes
heeft zich jaren geoccupeerd met het innen van belastingen en moést dus wel
het hele land afreizen. Engelse inns, die Cromwell of Johnson onderdak hebben
verschaft, zijn er legio en het opschrift „Washington slept here" schijnt een
enorme aanbeveling te zijn voor een Amerikaans hotel. In het Franse dorpje
Barbizon beginnen ze niet aan een dergelijke reclame. Men hoeft er maar even
rond te kijken en met een paar bewoners te praten om te weten, dat iedereen
die in zijn tijd iets heeft betekend daar al eens heeft gewoond of tijdelijk ver
blijf heeft gehouden. Iedereen in de wereld van de kunst tenminste. Zij hadden
trouwens een slechtere plaats kunnen uitzoeken om de moede leden te strekken
of zich te goed te doen aan wat de plaatselijke keuken biedt. Barbizon ligt aan
de westelijke rand van het Forêt de Fontainebleau op zichzelf al een aanbe
veling van belang en het telt voor een nog al geïsoleerd dorp van even meerudan
duizend inwoners merkwaardig veel goede hotels en restaurants.
De ruim vijftig kilometer, die men
van Parijs uit in zuidoostelijke richting
moet afleggen, betekenen voor een auto
mobilist weinig. Hij dient er alleen op
te letten, dat hij een kilometer of tien
voor Fontainebleau let op het bordje
aan zijn rechterhand. De daarop aan
gegeven weg brengt er hem in weinige
minuten. Met andere middelen van ver
voer is de reis toch vrij omslachtig.
Ge neemt eerst de trein naar Fontaine
bleau en daar zoekt u de bus op. Met
een beetje geluk onderhoudt hij een
maal per etmaal de verbinding met
Barbizon; het is zelfs te regelen de
tocht heen en terug op een enkele dag
te volbrengen.
Maar misschien wilt u dan niet meer
weg. Zeker voorlopig niet zo ver
gaat het mij tenminste. Het is nog te
vroeg om te lunchen (waarvoor ik
straks de uiterst moeilijke keuze moet
maken tussen de Auberge du Grand
Veneur en La Broche de Barbizon) en
ik zou dus eerst wel eens een flinke
wandeling door het bos kunnen maken.
Ik loop de Rue de Fleury uit en be
vind me spoedig tussen de bomen. Ook
in deze tijd is het er mooi. De vele
waarschuwingsborden voor overstekend
wild, herten en wilde zwijnen, doen mij
begrijpen wat dat hondegeblaf en hoorn
geschal in de verte te betekenen heeft.
Teruggekeerd kies ik op goed geluk
La Broche de Barbizon. Nou, als de
Auberge du Grand Veneur me een nog
betere lunch kan voorzetten, moet het
daar een hemel voor gastronomen zijn.
Ik kom er vlot in gesprek, over het
dorp zelf met zijn warm gekleurde, ver
moeid tegen elkaar leunende huizen,
over de typische hobbelige straatjes,
over de mensen. Ik heb er onderweg
al op gelet; zij hebben de karakteris-
tiek-tevreden gelaatsuitdrukking, die
past bij een onbezorgd geluk.
„Het is in Barbizon goed wonen, mon
sieur", zegt een man in jachtkledij,
„mits je je.kunt losmaken van de grote
stad. Bovendien is die nog dichtbij ook,
maar ik ben er in geen jaren geweest.
Hier vind je alles wat een mens nodig
heeft."
Datzelfde heeft de- laatste een en een
kwart eeuw de grote en beroemde Fran
se schildersbent ook gedacht. Tot 1830
was Barbizon een vergeten gehucht.
Toen kwam Théodore Rousseau er toe
vallig terecht en zijn enthousiasme voor
het dorp, dat zelfs in die tijd al een
ouderwetse indruk maakte, leidde tot
een roes van creativiteit. Corot dacht
er al niet anders over en na hem vie
len ook Daumier, Millet, Jacque, De
camps, Nauteuil, Diaz en tal van ande
ren onder de bekoring van Barbizon.
Er werd zelfs een richting naar het
dorp genoemd werken van de Bar
bizon-school worden door elke veiling
meester dankbaar voor verkoop aan
vaard.
Het is misschien wel aardig iets over
de kenmerken van deze school te zeg
gen. Tot dusverre was het de gewoon
te van schilders geweest buitentafereel
tjes te schetsen en in hun atelier uit
te werken. Maar daar verschenen de
schildersezels in de openlucht, in het
bos of er vlakbij en daar, met het oog
gericht op de natuurlijke kleuren van
het landschap, werden de doeken vol
tooid. Dij kenmerken zich door een sfeer
van licht en ongedwongenheid. „Ner
gens anders dan in Barbizon kon dit tot
stand worden gebracht," heeft een van
hen eens verklaard.
Op het materialistische vlak oefende
het dorp nog een aantrekkingskracht op
artiesten uit en wel in de persoon van
een herbergier, die door broeders in de
kunst algemeen „le père Ganne" werd
genoemd. Hij heeft heel wat keren zijn
lepel in de breipot gestoken met de ze
kerheid, dat de verstrekte maaltijd hem
geen sou zou opleveren. Maar men moet
bepaald eens gaan kijken in de nu als
museum fungerende herberg van mon
sieur Ganne om tot de conclusie te ko
men dat hij er toch allerminst aan te
kort is gekomen. Werken van en her
inneringen aan de grootste schilders
uit die periode zijn er in overstelpende
mate te bezichtigen. Daar is het de
vriendelijke man echter nooit om te
doen geweest hoe kon hij bovendien
weten, dat zijn gesjochten gasten nog
eens beroemd zouden worden?
Een eindje verder in de straat wijst
men u het vroegere atelier van Millet.
Het huis-en-atelier van Rousseau is ge
deeltelijk museum, gedeeltelijk kapelle
tje; het laatste is verfraaid met schil
derijen van Millet, Diaz en Charles
Jacque.
Ook op schrijvers heeft Barbizon van
oudsher als een magneet gewerkt. „Le
père Ganne" is door de gebroeders Gon-
court vereeuwigd in hun roman Manet-
te Salomon. Robert Louis Stevenson
verbleef een tijdje in de Hostellerie du
Bas Bréau (thans nog bekend als een
van de beste keukens van Frankrijk) en
schreef er zijn Forest Notes.
Dit alles kom ik bij stuikejs en beetjes
te weten na de copieuze maaltijd in La
Broche de Barbizon en later, als ik ten
bate van mijn spijsvertering door het
dorp slenter. En daardoor miste ik na
tuurlijk de enige bus terug en heb een
prachtig excuus nog een dag te blij
ven. Uit de verwonderlijk vele hotels
kies ik La Clé d'Or misschien omdat
ik de naam zo sprookjesachtig vind. Het
eten mag ik het nog één keer zeg
gen? is een sprookje. En de avond
in de charmant-antieke, sfeervolle zaal
doet me bijna verlangen dezelfde moed
op te brengen als al die schilders van
weleer en hier maar te blijven.
Advertentie
IN HET STUDIEJAAR 1960-'61 waren
er 1975 instellingen voor hoger onderwijs
in de Verenigde Staten: twee derde daar
van was particulier, de overige werden
van overheidswege bestuurd. Er waren 143
universiteiten, 764 vierjarige zogenaamde
„liberal arts" colleges, 544 gespecialiseerde
vakscholen 524 tweejarige „junior" col
leges.
Het totaal aantal geschrevenen aan col
leges en universiteiten bedroeg 3.610.000:
de universiteiten hadden 43 percent van
genoemd aantal studenten, de gespeciali
seerde vakscholen 16 percent, de liberal
arts colleges 28 percent en de junior col
leges 13 percent.
DE UNIVERSITEIT van de stad New
York, in april 1961 gevormd door samen
trekking van de zeven gemeentelijke uni
versiteiten, ving haar eerste academische
28. Het was een donkere, stormachtige nacht. De wind
joeg over de eenzame vlakten en huilde om de donkere
romp van Huize Hobbeldonk, en geen levende ziel waag
de zich meer buiten in de koude eenzaamheid. Of
toch.Ja, één was er, die besmuikt door de duister
nis sloop, een onherkenbare, sinistere figuur, een kar
met geheimzinnig gerei met zich meevoerend. „Ha,"
mompelde de stille sluiper voldaan, „daar is Huize
Rompelslomp; alles is ter ruste, geen licht brandt er
meer! Dit is een schitterende nacht voor een geslaag
de inbraak!"
Het huis was vol nachtelijk geluid zachtrammelen-
de vensters, windgejoel in schoorsteengaten, oudhouten
plankgesteun maar waakzame oren zouden al spoe
dig ook ander gerucht vernomen hebben, gerucht van
glasgerinkel en daarna steelse schreden.Helaas;
waakzame oren waren er niet. Ook de anders zo oplet
tende bediende Jeremias Jolliepop was in diepe sluimer
verzonken en scheen het daarin (in tegenspraak tot zijn
eigen woorden) te druk met dromen te hebben om zich
bewust te zijn van wat er in de werkelijkheid gebeurde.
Zo kon dan dus de mysterieuze indringer ongehinderd
doordringen tot in het diepst van het gebouw, waar hij
al spoedig Jolliepops slaapgeluiden uit diens kierende
deur hoorde komen. „Hoogst merkwaardig!" fluisterde
hij. „En hoe bevredigend, dat Pradna geen vergrendel
de luiken voor zijn vensters heeft!"
jaar aan met 95.750 studenten: 4.300 meer
dan vorig jaar aan de zeven universiteiten
gezamenlijk. De drie grootste universitei
ten na New York zijn de universiteit van
Californië met vestigingen in Los Angeles
en in Berkeley; de universiteit van Minne
sota in Minneapolis en de universiteit van
Illinois in Urbana.
Vreemde talen favoriet
Het onderwijs in de moderne talen trekt
steeds meer studenten: in 1960-61 waren
het er meer dan een half miljoen, een toe
name met 27,8 percent ten opzichte van
1958, terwijl het totale aantal studenten
sindsdien slechts met 6,5 percent steeg.
Aan de universiteiten nam het percentage
studenten in de moderne talen toe met
18,4 percent, aan de andere instellingen
van hoger onderwijs met 12 percent.
De talen die voorkeur worden bestu
deerd, zijn Frans; Spaans, Duits, Italiaans
en Russisch. Hierop volgen Arabisch, Chi
nees, Hindoestani, Japans en Portugees.
Aan 549 colleges en universiteiten wordt
bij de studie in talen een of ander elektro
nisch hulpmiddel gebruikt, doorgaans band
recorders. Aan enkele instellingen wordt
voor sommige talen uitsluitend van deze
moderne apparatuur gebruik gemaakt. Bij
tweederde der colleges werd het onderwijs
in de vreemde talen uitsluitend in de be
trokken talen gegeven.
Aan een groot aantal universiteiten en
colleges wordt het taalonderwijs geïnten
siveerd door uitwisseling van docenten en
wordt tevens grote aandacht besteed aan
de cultuur van de betrokken landen.
Buitenlanders
HET AANTAL buitenlandse studenten
in Amerika neemt nog steeds toe: in 1960-
61 bedroeg hun aantal niet minder dan
53.100. Van hen kwamen 19.000 uit het
Verre Oosten, 10.000 uit Latijns Amerika
en bijna 8.000 uit het Nabije en Midden-
Oosten. Tien jaar geleden bedroeg het
aantal buitenlandse studenten 30.000. Het
aantal vrouwelijke studenten aan de
Amerikaanse instellingen van hoger on
derwijs nam dit jaar toe tot 37,1 percent
van het totaal. In 1959 bedroeg het per
centage vrouwen 36,1 en in 1958 35,2.
In 1961 behaalden 490.200 studenten een
graad tegen 100.000 tien jaar geleden.
