Oost-Europa hoopt op humaan
communistisch systeem
Destalinisatie een reden
voor onderhandelingen
ra li ui
Tanganyika wordt morgen
een soevereine staat
Nog meer steun voor O'Brien
n vegeteert onaer aomper
na de afsluiting van Oost-Berlijn
Befaamde humor en zelfcritiek raken op de achtergrond
VISSERS
half-zware
wij willen
de echte,
wij roken
half-zware
wij willen
de echte,
wij roken
half-zware
Lagerhuiszitting ten
onrechte geschorst
Grondslag Oost-Afrikaanse federatie
Studentengrap in
Aberdeen
Boedapest: geen gratie
voor Mindzendty
Woelmuizen
Bibberpremie
VRIJDAG 8 DECEMBER 1961
4
Uitkijkpost Warschau,
(slot)
Waar kaarsen branden
is sféér!
GOUDA KAARSEN
OLIFANT GEVONDEN...
EDENHOEDEN
- - 1
(Van onze reisredacteur W. L. Brugsma
WARSCHAU. - Waarom heeft
Kroesjtsjev voor de derde maal zijn
Berlijn-ultimatum het afsluiten van
een afzonderlijk vredesverdrag met
Oost-Duitsland opgeschort? Omdat
het Westen voet bij stuk heeft gehouden,
zeggen degenen, die willen dat het Wes
ten voet bij stuk houdt. Omdat het Wes
ten zijn principiële bereidheid tot onder
handelen heeft kenbaar gemaakt, zeggen
degenen die willen dat het Westen
onderhandelt. Wat zeggen onze tegen
standers aan het Duitse schaakbord?
Leidende figuren in Oost-Europa menen
dat Kroesjtsjev opnieuw respijt heeft
gegeven, omdat hij enerzijds een
groeiende bereidheid tot onderhandelen
bij het Westen heeft bespeurd, ander
zijds omdat hij gelooft dat de onder
linge verdeeldheid van het Westen
zulke onderhandelingen nog bemoeilijkt.
Met andere woorden, hij wil eerst aan
zien of die groeiende bereidheid tot
praten de Westelijke verdeeldheid kan
overwinnen. Het zou ook voor Moskou
beter zijn, dat een zo levensbelangrijke
zaak als een algemene schikking in Cen
traal Europa en dat is het doel waar
mee de koevoet Berlijn wordt gehan
teerd door Westelijke eensgezindheid
wordt gedekt. Niet alleen door Ameri
kanen en Engelsen, maar ook door Fran
sen en meer nog door de Duitsers zelf.
Aan een nieuw gejammer over een dic-
taat-a-la-Versailles heeft niemand iets.
Dat respijt zal niet noodzakelijkerwijs
lang duren. Kroesjtsjev, die onderhande
len wil, is het afgelopen ja.ar door het
westen voor een dillemma geplaatst:
oefent hij geen druk uit, dan zeggen de
Angelsaksen: „Waarom zouden wij onder
handelen, er gebeurt toch niets?" Oefent
hij wel druk uit (Berlijn, de Finse nota,
de superbommen) adn zegt De Gaulle:
„Ik onderhandel niet onder druk". Aan
Kroesjtsjev om dan te vragen: „Wanneer
zal ik ooit onderhandelen?"
Het blijft voor hem een geruststelling,
dat hij inmiddels de salami-tactiek kan
toepassen: plakje voor plakje van de Ber-
lijnse worst afsnijden, plakjes die zó dun
zijn, dat de diefstal ervan nooit met een
kernoorlog kan worden bestraft. Dat was
de reden waarom een Amerikaanse diplo
maat, specialist in de Oosteuropese poli
tiek, mij zei: „Het tijdstip voor onder
handelingen is daar. fïet is met geen moge
lijkheid te voorzien hoe een uitstel van on
derhandelingen de westelijke positie in
Berlijn kan versterken. Het is daarente
gen gemakkelijk een dozijn manieren op
te noemen, waardoor zo'n uitstel onze po
sitie zou kunnen verzwakken."
Onderhandelen over wat? Over een ge
ïsoleerd en tijdelijk akkoord in Berlijn, of
over het hele complex van problemen tus
sen oost en west: Duitsland, een schikking
in Centraal-Europa. het Rapackiplan. ont
wapening? Het is de Oosteuropese hoofd
steden niet ontgaan, dat leidende com
mentators in de westelijke pers begonnen
zijn hardop te denken over zaken die
voorheen in de westelijke politiek tot de
heiligste taboes behoorden. André Fontai
ne in Le Monde pleitte voor een verbre
ken van de status quo door een formule
van wederzijdse concessies die een stabi
lisatie in midden-Europa zouden kunnen
inluiden. Evenals Fontaine waarschuwt
Walter Lippmann in de New York Herald
Tribune dat het geen zin heeft de huidige
omstreden status van West-Berlijn met al
le macht te verdedigen, omdat de stad
een langzame maar zekere verstikkings
dood tegemoet gaat. De gehele Britse
pers zegt, in vele varianten, hetzelfde.
Alsnog betalen
Al die betogen draaien om één centraal
punt: omdat wij ons zo hardnekkig aan de
status quo in West-Berlijn een slecht
verdedigbare en uitzichtloze stelling
vastklampen, geven wij Kroestjsjev
steeds weer de kans ons dèar onder druk
te zetten en ons èlders eenzijdige conces
sies af te dwingen. Zou het dan niet beter
zijn ook voor West-Berlijn om het
initiatief te herwinnen door nieuwe voor
stellen, geen kunstmatige constructies
waarvan wij tevoren weten dat ze voor
Moskou onaanvaardbaar zijn, maar reële
pogingen om met Moskou tot een verge
lijk te komen over de grote, uitstaande
problemen?
Die vraag stuit op twee punten, één van
praktisch-politieke en één van moreel-po-
litieke aard. Een vergelijk met Moskou
zou ten koste van een aantal Duitse wen
sen moeten gaan. Duitsland zou de prijs
voor de Tweede Wereldoorlog te betalen
krijgen, waarvan het door het conflict tus
sen het Westen en de stalinistische Sovjet-
Unie uitstel van betaling had verworven.
Zou Duitsland daardoor niet in de verlei
ding komen het met Moskou zelf op een
akkoordje te gooien? In feite is dat geen
vraag: het zoeken naar accommodaties
met Moskou is de laatste twee eeuwen een
constante in de Duitse politiek geweest.
Zij heeft zich onlangs opnieuw geopen
baard in de gesprekken tussen Kroesjt-
sjec en de Westduitse ambassadeur Hans
Kroll, die gezamenlijk de alternatieven
van de verlammende status quo hebben
geëxploreerd. Een Duits-Russische toena
dering hoeft geen reden tot paniek te zijn,
als zij onderdeel vormt van een algemeen
Oost-west akkoord. Gevaarlijk wordt zij
slechts, wanneer de Westduitsers, besef
fend dat hun integratie in het Westen een
Duitse hereniging zonder oorlog onmoge
lijk maakt, geheel op eigen gelegenheid
met Moskou gaan marchanderen.
Anders geschat
Rest het moreel-politieke punt. Een
Oost-west vergelijk betekent zondet twij
fel de consolidatie van het communisti
sche regime in Oost-Europa. Voor hen die
op politieke, religieuze en economische
gronden aan de absolute superioriteit van
de westelijke levenswijze hechten en die
uiteindelijk ook in Oost-Europa willen uit
dragen, lijkt dat een onverteerbare aan
gelegenheid. Maar is dat werkelijk zo?
De wens tot uitdragen van een absoluut
superieure beschaving is minder een ba
sis voor een reële politiek dan voor een
kruistocht, een oorlog dus, in het onder
havige geval een kernoorlog, die alles zou
vernietigen wat wij in de eerste plaats te
verdedigen hebben. Die methode wordt
daarmee dus immoreel. Over de morali
teit van het aanvaarden van het bestaan
van communistische regiems in Oost-
Europa hebben in de eerste plaats zij te
oordelen, die wij zouden willen bevrij
den: de Tsjechen, Polen, Hongaren, Roe
menen, Bulgaren, Oostduitsers. Het is
mijn ervaring dat zij hun reële kansen op
bevrijding anders schatten dan wij het
plegen te doen. Zij zien die niet in de
plotselinge verdwijning van het commu
nisme, wel in de geleidelijke humanise
ring van het systeem. De destalinisatie
van het 22ste partijcongres in Moskou
heeft die hoop opnieuw gevoed, dat is de
meest sprekende ervaring van mijn ver
blijf in Polen dit keer. Wil die hoop wer
kelijk verwezenlijkt worden, dan is inter
nationale ontspanning daarvoor een abso
lute voorwaarde. „Pas wanneer de kaart
van Europa werkelijk gestabiliseerd is,
kan de Sovjet-Unie het zich permitteren
zijn greep op de satellietlanden losser te
maken, de democratiserende en liberali
serende tendenzen, die aan de destalinisa
tie ten grondslag liggen, de vrije loop te
laten". Het was geen Poolse communist
die mij dit zei, maar een Poolse katho
liek, een anti-communist, die blaakte van
heimwee naar de Westeuropese cultuur,
die hij door ons noch intelligent, noch glo
rieus verdedigd achtte.
«WAS1-
Advertentie
RiMI
ROYAL
(Van onze correspondent)
LONDEN Er ontstond woensdagavond
tijdens de behandeling van het wetsont
werp tot beperking van de immigratie uit
net Gemenebest, dat vooral bij Labour op
zoveel verzet stuit, zulk een lawaai in het
Lagerhuis, dat de plaatsvervangende voor
zitter de zitting voor een half uur moest
schorsen. Daarna deden zich echter nieu
we moeilijkheden voor, zodat de bijeen
komst, in overleg met alle partijen, werd
verdaagd. Het oorspronkelijke plan was
geweest de debatten de gehele nacht te la
ten voortduren.
De socialisten hadden ontdekt dat er een
belangrijke technische vergissing was be
gaan. Een zitting kan namelijk alleen wor
den geschorst wanneer het Lagerhuis in
voltallige zitting bijeen is. Ten teken hier
van ligt de gouden koninklijke scepter op
de griffierstafel voor de Speaker. Toen
de zitting van het Lagerhuis door de
plaatsvervangende Speaker werd ver
daagd, bevond zich dit echter in een com
missiebijeenkomst, zodat de scepter van
de tafel was afgenomen. Volgens de ge
leerden zou de plaatsvervangende Speaker
de vergadering alleen hebben mogen schor
sen nadat de scepter weer op zijn oude
plaats op de tafel zou zijn gelegd. Dit was
echter nagelaten.
Hierover ontstond een breedvoerige dis
cussie, waarna gemeenschappelijk werd
besloten de zitting tot heden te verdagen.
Een schorsing van een Lagerhuisverga
dering kwam het laatst voor tijdens de
Suez-crisis. De aanleiding was thans het
feit dat Labour-afgevaardigden in grote
woede ontstaken omdat hen niet werd toe
gestaan te stemmen over door hun inge
diende amendementen.
LONDEN (UPI) Morgen, zaterdag 9
december wordt Tanganyika, thans nog
een Brits protectoraat, onafhankelijk en
door het Britse Gemenebest binnengehaald
als dertiende lid-staat.
Tanganyika's bevolking telt negen en
een kwart miljoen zielen, van wie de
meerderheid Afrikanen zijn. Deze zwarte
meerderheid onderhoudt echter harmoni
euze betrekkingen met de kleine, doch be
langrijke Europese en Aziatische minder
heidsgroepen. Het gebied was vóór de
Eerste Wereldoorlog een Duitse kolonie.
Daarna werd het als protectoraat aan
Groot-Brittannië toegewezen. Sinds 1945
staat het Britse bestuur echter onder UNO
toezicht. Het mandaat aan de Britse re
gering schreef voor, dat zij in de eerste
plaats voor de belangen van de inheemse
bevolking diende te waken.
De eenheid en betrekkelijke interne vre
de zijn voor een groot deel te danken aan
Tanganyika's eerste minister Julius Nye-
rere, die tot de bekwaamste politici van
het huidige Afrika behoort. Hij is niet al
leen een vurig nationalist, maar ook een
ernstig staatsman. Hij ziet dan ook veel
verder dan de grenzen van zijn land en is
thans bezig de grondslagen te leggen voor
een Oostafrikaanse federatie, die de 23
Advertentie
De 51-jarige Friedrich Walter, direc
teur van de firma Eurimpex Cie in
Mannheim, wordt ervan verdacht de
-belasting-te hebben ontdokeji-en (foci^-
menten te hebben vervalst. Met een
en ander is een ledrag van Ui (bil
joen mark gemoeid. Walter is vanwege
zijn bloeddruk opgenomen in het
ziekenzaaltje van de gevangenis Ho-
henaspere. Op advies van de arts mag
de verdachte het bed niet verlaten.
De rechters zijn aldus naar de gevan
genis getogen om de zaak daar te
behandelen.
Advertentie
Proficiat Die Olifant-borrel is iets bijzon
ders; of nu oude of jonge prefereert.
Wees gezellig en pak 'n OLIFANTJE
Proost
ABERDEEN (UPI) Drie Schote stu
denten in de medicijnen hebben een grap
uitgehaald die de woede van een groep
Russische studenten opwekte en waarbij
een half miljoen televisie-kijkers bij de
neus werd genomen.
De Schotse studenten hadden drie Rus
sische studenten die een buitenlandse
rondreis maken, ervan weten te overtui
gen dat een televisieprogramma waarin
zij zouden verschijnen, was afgelast. Dit
gedaan hebbende, begaven de drie Schot
ten zich naar de studio, waar zij tijdens
een vraaggesprek met een omroeper me
dedelingen deden over het studentenleven
in de Sovjet-Unie. Hun Schots accent wis
ten zij hierbij zo goed te verbergen dat
niemand in de gaten had dat zij inboor
lingen van Aberdeen waren.
Het programma was nauwelijks beëin
digd of de Russen namen contact op met
de Russische ambassade in Londen, die
naar verluidt, van mening is dat het inci
dent als een grap moet worden be
schouwd.
De leider van de groep Russische stu
denten kon de humor van het geval ech
ter niet inzien en sprak van slechte be
trekkingen tussen Schotse en Russische
studenten.
LONDEN (UPI) Radio Moskou heeft
zich gisteren geschaard aan de zijde van
dr. Conor Cruise O'Brien, de voormalige
UNO-functionaris, die onlangs de beschul
diging heeft geuit dat ondermeer Enge
land een tweeslachtige Kongo-politiek heeft
gevolgd. De uitzending van radio Mos
kou was bestemd voor de Afrikaanse lan
den en in het Engels gesteld. Volgens ra
dio Moskou had O'Brien in zijn persver
klaring over zijn ontslagaanvrage met na
druk gezegd, dat hij deze stap had geno
men uit protest tegen het optreden van de
koloniale mogendheden, die de tenuitvoer
legging van de UNO-resoluties over Kon
go hadden belemmerd. O'Brien had er vol
gens radio Moskou geen twijfel over la
ten bestaan wie de schuld draagt voor de
Kongolese crisis.
OSLO (UPI) Luitenant-kolonel Bjoern
Egge. een Noorse officier die verbonden
is geweest aan de veiligheidsdienst van
de UNO in Katanga, heeft intussen in Os
lo verklaard, dat hij dr. O'Brien bijvalt
voor zover het zijn critiek op het optreden
van bepaalde landen jegens de UNO-ope-
raties in Katanga betreft.
Egge, die niet wilde onthullen welke lan
den hij bedoelde, verklaarde: „Het is dui
delijk dat bepaalde landen een tweeslach
tige politiek hebben gevolgd. In de UNO
hebben zij de resoluties gesteund die ten
grondslag liggen aan de activiteiten van
de Volkenorganisatie in Kongo. Tegelij
kertijd hebben zij er niet voldoende zorg
voor gedragen dat hun eigen staatsburgers
in Katanga zich aan de uitgestippelde po
litieke richtlijnen zouden houden. Hierdoor
werd de UNO zeer veel schade berokkend"
Egge prees de Belgische regering voor
haar toewijding. In dit verband wees hij
erop dat België naar aanleiding van een
UNO-resolutie ongeveer tweehonderd be
roeps-officieren uit Katanga had terugge
roepen.
(Van onze correspondent)
BONN. Een bezoek aan Berlijn in deze dagen is een onthutsende
zaak. In de eerste plaats door de „Chinese muur" van slecht beton,
die Ulbrichts volksdemocratische paradijs afgrendelt van het weste
lijke deel van de stad. Voorts door het prikkeldraad dat pijnlijke
herinneringen oproept aan de tijd dat de Duitsers niet elkaar, maar
andere volken opsloten. Tenslotte door de jonge knullen, die uitgedost
in uniformen van de Oostduitse Volkspolitie achter de muur met
het machinegeweer in de aanslag staan, alsof zij de nogal beperkte
verworvenheden van hun volksdemocratie elk moment moeten ver
dedigen tegen een aanval vanuit de militair onhoudbare enclave
West-Berlijn. In de tweede plaats onthutst een bezoek aan Berlijn
al diegenen, die de stad hebben gekend vóór de zwarte dag van
13 augustus, toen Ulbricht zijn zogenaamde vredesmuur oprichtte.
Toen was vooral West-Berlijn een stad van een fascinerende vitaliteit.
Een smeltkroes van twee werelden, twee culturen, indien men dit
woord ook wil gebruiken voor het communistische levenspatroon.
In Berlijn praktiseerde men de coëxistentie tussen het vrije, zelf-
critische Westen met zijn veelzijdige levensmogelijkheden en de
communistische dictatuur van het Oosten, met zijn permanente druk
op de enkeling, zijn eis alles in dienst te stellen van de verwezen
lijking van de socialistische opbouw. In het Berlijn van vóór 13 augus
tus toetste de Oostberlijner elke dag de leuzen en theorieën van de
communistische leiders aan de Westelijke werkelijkheid.
ff IVrww Jtttcwn
HAMBUOG
0SC*WBnn eNeubrendnoufa^
UriHMMi
tenda!
Brandenouro
ERLIM
Frankfurt,
acawro awwadwnwM
CottOus
LeTozV
Even vruchtbaar was het dat de West-
berlijner dagelijks gemaand werd niet weg
te zakken in de behaaglijkheid van het
„Wirtschaftswunder", maar de eigen
democratische vrijheidsidealen waar te
maken in het aangezicht van de commu
nistische heilsleer.
Dat alles is nu verleden. Oost-Berlijn is
hu werkelijk de hoofdstad van Oost-Duits
land geworden. Het is weggezakt in de
stalinistische kneveling, die Ulbricht, in
slecht gezelschap met Albanië, nog steeds
praktiseert. Oost-Berlijn, het valt al op
als men de grenspost Friedrichstrasse
slechts honderd meter achter zich heeft
gelaten, is een provinciestadje met klein
steedse winkels en een provinciale sfeer
Zelfs beroemde straten als Unter den
Linden wekken geen herinnering meer
aan wereldgeschiedenis op diplomatiek ni
veau. West-Berlijn heeft onder de muur
evenwel nog meer geleden. Dit stadsdeel
dat om zijn artistieke levendigheid zulk
een charme had, maakt nu een vermoei
de, gedrukte indruk. Op de terrassen en
in de café's ziet men niet meer de hef
tig discussiërende, veellachende Berlij-
ners van vroeger. Aan het einde van een
werkdag haart iedereen zich nu naar huis
om in de beslotenheid van het gezin be
vrijd te zijn van de argwaan en de
spanning, die over alles heen hangen.
tegenover echter staat dat vijfduizend
nieuwe inwoners gewonnen worden via de
propaganda, die de Westberlijnse Senaat
maakt onder arbeiders in de Bondsrepu
bliek. Aantrekkelijk wordt een werkkring
in West-Berlijn gemaakt door langere va
kanties, vakantietoeslagen en een zoge
naamde „bibberpremie", een pleister op
de wonde, die de vrees voor politieke
complicaties in de toekomst maakt. Ove
rigens verleggen steeds meer bedrijven,
die hun hoofdkwartier in Berlijn hadden
en bijkantoren elders ondanks alle offi
ciële propaganda, hun hoofdkwartier naar
Hamburg of Dusseldorp.
Wellicht overleggen zij dan of het toch
niet beter is naar de Bondsrepubliek te
verhuizen, vóór het te laat is. Sinds 13
augustus vertrokken al ongeveer zeven
duizend mensen uit West-Berlijn, waar
Belangrijker nog dan dit alles is dat
de befaamde Berlijnse humor en zelfcri
tiek op de achtergrond raken. In de gro
te benauwdheid van de huidige situatie,
waarin het om leven of dood gaat, is er
ten hoogste nog plaats voor spot met die
machten, waarvan de Westberlijners af
hankelijk zijn, zoals de Amerikanen en
de Westduitsers. Typerend hiervoor is net
succes van het cabaret „Die Wühlmause"
(de woelmuizen, figuurlijk de wroeters)
dat de beroemde Stachelschweine van de
eerste plaats in de gunst der Berlijners
dreigt te verdringen.
De „woelmuizen" striemen een bijtende
spot op de kinderlijke gezichten van de
Amerikanen, die zich steeds door de Russen
laten beetnemen en die wel over vastbe
raden verdediging van de vrijheid der
Westberlijners praten, maar volgens de
cabarettiers niets doen. Hun tweede doel
wit vormen de versnobte Westduitsers,
voor wie cocktailparties, koelkasten.
Amerikaanse auto's en vakanties in
Griekenland en het Nabije Oosten be
langrijker zijn dan de vrijheid. Als die
door de vingers dreigt te glippen kan men
alleen nog maar agressief zijn.
Natuurlijk is deze houding van de be
volking in West-Berlijn begrijpelijk. Mis
schien is zij zelfs onvermijdelijk. Dal
neemt niet weg dat het westelijke stads
deel de verstarring in het Oosten met een
ander soort verstarring beantwoordt. De
verstarring van een kunstmatige stad met
krampachtige mensen. Een stad die zijn
natuurlijk bestaansrecht verloren heeft
Door de brute maatregelen van 13
augustus is West-Berlijn geworden tot een
soort natuurreservaat, een Hoge Veluwe.
waarin men de westelijke mens quasi vrij
want achter prikkeldraad, aan het werk
kan zien. Een domper is op de stad ge
vallen sinds de vele emotionele banden
met Oostberlijners ruwweg zijn afgesne
den en sinds men de tot zelfcritiek sti
mulerende invloed van de Oostduitse leu
zen, het theater en ook de Oostberlijnse
cabarets mist
West-Berlijn leeft in de benauwenis van
het enclavebestaan. Het brede patroon
van het echte cultuurademende Berlijn
is versmald tot een palstaan aan de rand
van de afgrond.
Economisch mag men de stad in leven
houden, het Europese bureau van de UNO
mag men er vestigen, indien er geen poli
tieke oplossing komt waardoor Berlijn
het contact met zijn omgeving terugkrijgt
is het geestelijke afsterven van dit bevol
kingsconglomeraat van ruim drie miljoen
mensen onvermijdelijk.
miljoen inwoners van Oeganda, Kenya,
Zanzibar en Tanganyika moet omvatten.
Teneinde de totstandkoming van deze fe
deratie te verhaasten, heeft Nyerere voor
gesteld de soevereine rechten van zijn land
te beperken door samenwerking te aan
vaarden met verscheidene openbare diens
ten, die de Britten voor de vier genoemde
Oostafrikaanse gebieden hebben opgezet.
Sedert 1948 staan Oeganda, Kenya, Zanzi
bar en Tanganyika namelijk onder het ge
zag van de Oostafrikaanse (Britse) hoge
commissie. Deze zorgt voor een gezamen
lijk belastingstelsel, een douanedienst, en
P.T.T., burgerluchtvaart, weerkundige
dienst en spoorwegen. Nyerere streeft er
thans naar dit gezamenlijke bestuur te
maken tot de kern van een Oostafrikaan
se federatie. Zijn plan maakt een goede
kans verwezenlijkt te worden, want de po-
500 km
OEGANDA'
KENYA
Victoria
meer=
Natron meer
MWANZA
9 ARUSH
Eyasi «Manyara
meer kuta mcer
KIGOMA
TABORA
Tanganjika
meer^ v
ff DODOMA DAR E
y SALAA
CHUNYA K O,
Rukwa meer
•CHIHI
BonseT
AFRIKA
Nyasa meer|l|§||
MOZAM
BIQUE
litieke leiders van de andere drie gebie
den hebben reeds toegezegd tot de federa
tie toe te zullen treden, zodra ook voor hen
de onafhankelijkheid zal zijn bereikt.
Oeganda komt na Tanganyika het eerst
aan de beurt: op 9 oktober 1962. Spoedig
daarna zullen Kenya en Zanzibar volgen.
Financiële nood
Een schaduwzijde is dat Nyerere te kam
pen heeft met ernstige financiële moeilijk
heden, die nog vergroot zijn door de ramp
zalige hongersnood, gepaard met overstro
mingen, die het land onlangs heeft getrof
fen. De financiële reserves van het land
bedragen slechts vier miljoen pond ster
ling (Ghana beschikte toen het in 1957 als
eerste Britse kolonie in Afrika onafhanke
lijk werd, over 200 miljoen pond). In het
begin van dit jaar was er een nationaal
begrotingstekort van een half miljoen pond
en dat tekort is thans nog aanzienlijk ver
groot door de overstromingsramp.
Voor de Britse regering is een soeverein
Tanganyika een experiment. Het is name
lijk een gebied, dat evenals grote delen
van de Rhodesische Federatie en Kenya
(alsmede Zuid-Afrika) geschikt gebleken is
voor een blijvende vestiging van blanken,
echte kolonisten dus, die rechten op het
land en het bestuur laten gelden, ook wan
neer de koloniale of protectoraatsstatus tot
het verleden behoort- Wanneer in Tanga
nyika zou worden bewezen en dat is
dus reeds in zekere zin het geval dat
blanken en zwarten gezamenlijk een staat
kunnen vormen en beheren, zou dit de
hoop op een vreedzame ontwikkeling in
andere Afrikaanse gebieden met eenzelfde
bevolkingsstructuur kunnen versterken.
Advertentie
HEEFT VOOR DE A.S. FEESTDAGEN
een ruime keuze in zwart en grijze
Spierwitte KERKO - FABLO - TRENCO -
DENO en KENMORE OVERHEMDEN I
KRUISSTRAAT 2 - HAARLEM
U weet wel op de hoek bij de brug
BOEDAPEST (UPI) Een woordvoer
der van de Hongaarse regering heeft ge
ruchten tegengesproken als zou de Hon
gaarse regering overwegen kardinaal
Mindszenty mogelijkerwijze gratie te ver
lenen.
Vice-premier Guyla Kallai heeft in We
nen niet gezegd dat de regering overweegt
Mindszenty gratie te verlenen en heeft
hierop ook niet gezinspeeld, aldus rege
ringswoordvoerder.
