I Rendez-vous met het verleden I
VISSERTJE PLUM
NOG VELE KINDEREN IN DE V.S.
DOOR DE DOODSTRAF .BEDREIGD
Verzet tegen mensonterende
rechtspleging is groeiende
PANDA EN DE DIENOMAAT
r
Pol le
DOOR CLEMENS LAAR
Geval-Preston Cobb staat niet alleen
IrcCs aandeel
Florence lanceert „luchtballotilijn
Uitnodiging
MAANDAG 22 JANUARI 1962
7
Ons vervot
tap
erhaa
1
i
Nieuw Chinees telraam
m I
Leergierige scholieren
16. „Dat is noch een eiland, noch een walvis, maar zo'n knaap uit heel
oude tijden!" „Het spijt me werkelijk, dat ik hem verschrikt heb, als hij
alleen maar zijn snelheid een beetje verminderde, konden we hem onze
verontschuldigingen aanbieden!" „Nu niet uit de koers gaan, Pingo, niet
naar rechts, niet naar links, aldoor maar achter die oude knaap aansturen!"
s
V T'i.jS;
tfs'T.-*'
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiii
29) Maar bij een gelegenheid
maakte ik het mee, dat zijn paard
en het was niet eens een van zijn lie
velingspaarden bleef haken in een
hek en een poot brak. Pat was uit het
zadel geslingerd, maar bliksemsnel was
hij weer overeind en vloog letterlijk
naar het dier toe, dat met armzalig
opgeheven been en met een niet be
grijpende, smekende blik daar stond.
Ik was slechts enkele paardenleng-
ter. achter Patrick komen aanrijden,
maar nog terwijl ik afstapte, zag ik,
dat Pat een groot pistool uit zijn ach
terzak trok. Toen ik op de grond
stond was de lichte, snerpende zweep
slag van het schot al geklonken en het
paard lag onbeweeglijk op de grond.
Patrick knielde ervoor neer, had de
bloedende kop op zijn knieën liggen
en huilde.
Hij schreide ook nog zonder schaam
te of verlegenheid, toen wij naar huis
liepen.
„Maar Patrick", zei ik, „tenslotte
was het toch maar een dier."
Toen bleef hij staan en begon tegen
me te brullen, terwijl de tranen hem
nog steeds over de wangen rolden:
„Jij leeghoofd! Jij cultuurbarbaar.
Alleen maar een dier.. Maar van dit
d:er heeft men gehouden.Begrijp je;
dat was een van Gods levende wezens,
dat liefde, niets dan liefde wist op te
wekken. Is er een grotere betekenis
voor een schepsel denkbaar? En wij
mensen, wat zijn wij anders dan
schepsels?"
Hij herstelde zich een weinig en zei
toen somber:
„Je bent hier «n Ierland, Kaspar.
Wij zijn vrome en trouwe kinderen
van de Kerk. Wij zijn goede christe
nen en misschien zelfs fanatieke ka
tholieken, maar diep in onze fijnste
vezelen zijn wij ook heidenen. Dat
moet je niet vergeten. Wij Ieren zijn
de laatste echte heidenen op de we
reld. Voor ons heeft alles een ziel. De
grond, de stenen, de bomen, de die
ren en wij. Het is alles eender. Wij ge
loven niet aan het voorrecht van de
mens, alleen omdat hij mens is. Wij
geloven, dat een dier, dat bemind ge
worden is, en dat dus met zijn ver
mogen tot de almacht van het leven
heeft bijgedragen, waardevoller is dan
een onbemind mens. Hoe groot en ge
weldig en gewichtig die ook mag zijn.
Zeg in Ierland nooit, en zeker niet
van een paard: het is toch maar een
dier. Voor ons zijn de dieren onze
stomme broeders".
Ik schaamde mij toen, want ik wist,
dat ik in de grond genomen precies
zo dacht en voelde als hij. Ik kon mij
niet verklaren, waardoor ik tot die ge
dachte- en harteloze opmerking was
gekomen.
Die dag sprak Pat ook, wat niet
dikwijls gebeurde, over zijn volk. Hij
sprak vol bitterheid en toorn en hoon,
maar zijn mond beefde daarbij en ik
had nu geleerd in zijn ogen te lezen.
Er lag een eindeloze liefde in.
Patrick waardeerde het goede van
het leven, ja, hij overdreef elk genot,
maar zijn stralende en overvloeiende
plezier in al wat de zinnen streelde,
bediende zich dan ajtijd van verachte
lijke gebaren. Hij dreef dit tot in het
cynisch karikaturale. Terwijl hij met
brede gebaren artisjokkenschubben
afbrak en aanmerkingen maakte op de
boter, kreeg hij het plotseling in zijn
hoofd, hongergedichten te declameren.
Meestal van een Franse dichter, die
Franqois Villon heette en die volgens
Pat in de middeleeuwen moet hebben
geleefd.
Patrick St. Ives kreeg er nooit ge
noeg van, het barbaarse feodale leven
van zijn stand te honen, maar hij zelf
leefde datzelfde leven met vol genot.
Patrick was als een portret van die
kunstrichting, die toen in opkomst
noemde. Elke trek van zijn wezen
leefde door een hard daarnaast aan
gebrachte contrastkleur.
Vaak leek het mij, alsof het bestaan
voor Patrick St. Ives niets anders dan
een voortdurende helse marteling
was. Maar als ik hem dan vlak
daarop in het zadel of aan tafel zag,
wuifde ik mijn opvatting weg als ro
mantische overdrijving. Vooral als
Nikoline erbij was.
Voor de eerste keer dacht ik bewust
aan Patrick en Nikoline en aan hun.
eigenlijke verhouding tot elkaar. Toen
ik naar Erullgobragh was gekomen,
leek mij niets meer vanzelfsprekend
dat zij in een gelukkige huwelijksver
houding leefden. En toen was snel en
onmerkbaar 't magische ogenblik ge
komen, dat Nikoline uit alle andere
bindingen van haar leven wegrukte en
haar alleen naast mij plaatste.
Maar Nikoline was de vrouw van Pa
trick en Pat.
Wat dacht hij van haar en van
zichzelf? Waar spraken zij over, als zij
alleen waren? Wat deden zij? Zij wa
ren immers vaak alleen. Iedere nacht.
Nikoline en Patrick waren immers een
paar, door een priester en door God
met elkander verbonden, wat ook door
da mensen was erkend. Zij vormden
een gemeenschap, en ik
Ik was nu niet meer betoverd. Er
gens in de donkerder wordende hoe
ken van de kamer stierf de klank van
een woord weg, dat als een zaligheid
geweest was, maar Patricks stem
bleef doorklinken: en daarbij mag
niets, absoluut niets mij storen. Er
werd geklopt en O'Bannion, gezellige
welwillendheid uitstralend, rolde naar
binnen. Terwijl hij anders als teken
van zijn waardigheid alleen een lange
rekjas met twee rijen knopen droeg,
had 'hij zich vandaag in de voorge
schreven kleding van een klassieke
butler geperst. Een bazuinengel in een
dicht geknoopte jas. Hij straalde en
zei „Uer uill'junter die Ssuldetan.."
Nikoline en Pat spraken voortreffelijk
Duits, pater Quentin lange jaren
leerling in een Würzburger klooster
sprak het uitstekend, vele buren
en vrienden van Pat behoorlijk.
En zo kwam het, dat er op enkele
uitzonderingen na en behalve het per
soneel op Eryllgobragh bijna uitslui
tend Duits gesproken werd. Dat was
een merkwaardige
een merkwaardige ironische speling
van het lot, want het verlof van een
kwartjaar, dat Pat door allerlei rela
ties en via de vormingsafdeling van
het ministerie vafl oorlog voor mij be
reikt had, was verleend geworden ter-
wille van „talenstudie".
O'Bannion, die zich geenszins ten on
rechte tot de kleine kern op Eryllgo
bragh rekende, sprak echter alleen
Gaelisch en Engels. Het laatste met
tegenzin, want in die tijd begon juist
de grote reformistische beweging der
„Gaelisch Liga" met het doel, het
Gaelisch tot de enige taal op Ierland
te maken.
O'Bannion was diep gekwetst door
zijn spraakkundige uitsluiting en door
woelde de bibliotheek van het kasteel
zo lang, totdat hij iets tegenkwam, dat
hij voor een geschikt leerboek der
Duitse taal hield.
Het was een Duits schoolboek. Een
ijverige boekhandelaat had het mis
schien eens met een of andere zending
naar Eryllgobragh gestuurd.
Met niet geringe vlijt en scherpzin
nigheid maakte O'Bannion zich toen de
eerste zinnen van het boekje eigen,
die hem geschikt voorkwamen:
„Werr will unter die Soldaten, der
muss haben ein Gewehr.." Van het
ogenblik dat hij deze twee zinnetjes
beheerste, was O'Bannion er niet van
af te brengen mij telkens, als hij mij
te zien kreeg, toe te jodelen: „Uer
uill junter de Ssuldetan.."
Ik niet meer, Ban, ik eigenlijk niet
meer. Had ik werkelijk nog iets uit
staande met de Gardecavalerie van
mijn allerhoogste genadigste bevelheb
ber, die hier te lande alleen maar
Willy werd genoemd? Was ik nog lui
tenant Kaspar Godeysen? Nee, ik was
het beslist niet meer, maar ik had
even zeker ook niet het gevoel, van
mezelf vervreemd te zijn. Veeleer in
tegendeel. Nu pas had ik mij zelf,
mijn geestelijk vaderland gevonden.
Of zou ik beter kunnen zeggen, dat
ik nu pas, als in een droom, maar
zeer duidelijk, zag waar dit eigenlijk
lag.
En daarvoor had ik naar den vreem
de moeten gaan. Tijdens de reis was
het al begonnen. Duitse kooplieden van
middelmatig, ja misschien wel van
klein formaat, zaten in mijn coupé en
uit hun gesprekken hoorde ik, dat zij
met al hun trots op hun titel van re
serveofficier geenszins vonden, dat het
leger Duitslands kracht was. Zij spra
ken over de arbeid en over de handel.
In Brussel had ik een paar uren op
onthoud. Ik had gedacht een residen
tiestad in de trant van Karlsruhe of
misschien, in het gunstigste geval, zo
iets als Potsdam aan te treffen. Eerst
was ik verbluft en toen verontwaar
digd. Hoe kwam zo'n dwergstraat, en
kele tientallen jaren geleden pas door
de genade en de grillen der grote mo
ge ndheden tot stand gekomen, hoe
kwam een dergelijk volk met een be
lachelijk leger tot de aanmatiging van
een dergelijke stad en een dergelijk
leven?
Tenslotte raakte ik onder de indruk
en begon te peinzen. Ik moest weer
aan de Duitse kooplieden in de trein
denken. Zij hadden over de arbeid ge
sproken als over de werkelijk door
slaggevende kracht van een volk, en
ik had geglimlacht.
Toen Patrick mij aan de Gare du
Nord in Parijs verloste van een troep
witkielen, voelde ik al geen innerlijke
weerstand meer tegen die ontzaglijke
verandering.
Parijs. Alle tederheid en feestelijk
heid van het leven, bevalligheid en
lichtheid in één ruimte opeengepakt.
(Wordt vervolgd) j§
Het is in onze t(jd nog niet voorgekomen, maar theoretisch kunnen in vele van de
Verenigde Staten zelfs kinderen van tien en zelfs van zeven jaar worden terecht
gesteld. Het zeer omstreden geval van de terdoodveroordeling van de vijftienjarige
Preston Cobb heeft dit probleem weer actueel gemaakt. Protesten en verzoeken om
clementie uit de gehele wereld hebben dit geval uit de schaduw van een landelijk
district in het felle licht der openbaarheid doen treden. De controverse heeft niet
de schuld van de jongen tot voorwerp maar houdt zich bezig met de vraag, of een
staat het recht heeft, een kind terecht te stellen.
De critiek heeft zich geconcentreerd op
wetten en voorschriften, die de staat de
bevoegdheid gaven, Cobb te berechten als
een volwassene. De vraag waar alles om
draait, is: Tot welke leeftijd is een mens
te jong om te worden terechtgesteld?
In de. staat Georgia waar Cobb gevan
gen zit, kan volgens de wet een kind van
10 jaar reeds ter dood worden veroordeeld
Maar Georgia staat in dit opzicht niet al
leen.
Een onderzoek van de juridische moge
lijkheden met betrekking tot strafproces
sen tegen kinderen, ingesteld door Asso
ciated Press, heeft de volgende gegevens
opgeleverd. In 16 Amerikaanse staten kun
nen kinderen van hun zevende levensjaar
af, worden terechtgesteld, in drie staten
kinderen van acht jaar en in drie, waar
onder Georgia kinderen van tien. In de
overige staten waar de doodstraf wordt
toegepast, varieert de minimum leeftijd
van twaalf tot 18 jaar.
Alle 50 staten hebben de bevoegdheid,
kinderen te berechten als volwassenen en
hun voor halsmisdaden dezelfde straf op
te leggen als volwassenen.
Hoe is dit alles mogelijk in een land,
dat aan de andere kant toch ook ter spe
ciale bescherming van de jeugd, de kin
derrechtbanken in het leven heeft geroe
pen?
Aan deze vraag ligt een juridisch dilem
ma ten grondslag, dat is samnegevat in
een verklaring van dr. Ralph S. Banay,
lid van directie van het „instituut voor
wetenschappelijk onderzoek naar maat
schappelijke" afwijkingen.
„Aan de regelen met betrekking tot
jeugdige misdadigers ligt blijkbaar de re
denering ten grondslag, dat een kind nog
TOKIO (AP) In een poging om het
dagelijkse leven te moderniseren heeft
communistisch China de uitvinding van
een nieuw type telraam het Aziatische
rekenapparaat bij uitstek bekendge
maakt.
Dank zij dit nieuwe telraam, zo zegt het
officiële persbureau Nieuw China, worden
vermenigvuldigen en delen even eenvou
dig als optellen en aftrekken.
Het nieuwe taam is uitgevonden door
Yin Tsjang-Sjeng, een staalarbeider uit
Sjanghai. Het is een combinatie van een
tafel van vermenigvuldiging met een radi-
tioneel telraam, aldus het persbureau.
De beginner heeft vele maanden nodig
om met het traditionele telraam te leren
werken, maar in slechts enkele uren zal
hij met het nieuwe telraam kunnen leren
omgaan.
Huwelijk Romano Mussolini. Romano
Mussolini, de 33-jariige jazz-pianist, die een
zoon is van wijlen de Italiaanse dictator,
zal op 3 maart in het huwelijk treden met
Maria Scicolone, de zuster van de actrice
Sophia Loren, Het huwelijk zal voltrokken
worden in de kerk van de H. Antonius te
Predappio bij Forli, waar Benito Mussolini
begraven is en zijn weduwe, donna
Rachele, woonachtig is.
niet die graad van intellectuele en emo
tionele ontwikkeling heeft bereikt, die het
volledig verantwoordelijk voor zijn daden
zou maken".
Tweesnijdend zwaad
In hoofdzaak is de situatie in de V.S.
thans aldus: Ondanks de bescherming,
welke kinderen genieten van de kinder
rechtbanken door welke zij niet kun
nen worden berecht als misdadigers
kunnen alle staten kinderen vervolgen en
straffen alsof zij volwassenen waren.
"Het berechten van kinderen door straf-
rechtbanken voor volwassenen berust niet
op verlangen naar wraak, maar is ideël
en theoretisch een andere manier om het
kind de grotere bescherming van grond
wettelijke rechten deelachtig te doen wor
den.
Het eigenaardige is, dat deze juridische
methode om kinderen te beschermen een
tweesnijdend zwaard is.
Op zijn minst 70 jeugdige personen be
neden de 20 jaar zijn de laatste halve
eeuw terechtgesteld.
De jongste was een negerjongen van
14, George Stinney Jr., die op 16 juni 1944
in South Carolina wegens moord is ge-
electrocuteerd. Onder de weinige jeugdige
vrouwelijke personen die zijn terechtge
steld, was het 17-jarige negermeisje Vir
ginia Christian, dat op 16 augustus 1912
in Virginia wegens moord het leven liet
op de electrische stoel.
Lange lijst
In gevangenissen in het gehele land
zitten evenwel vele personen onder de 20
jaar en volwassenen gevangen die nog
kinderen waren toen zij hun misdaden
meestal moorden pleegden.
Edward Bell was 13, toen hij in 1960
wegens aanranding tot levenslang werd
veroordeeld en James Frank King 12,
toen hij in 1958 wegens moord eveneens
tot levenslang werd veroordeeld in Flori
da, een staat, die vier zestienjarigen heeft
terechtgesteld. Bell en King zijn blanken.
Het vonnis van King is inmiddels veran
derd in gevangenisstraf voor onbepaalde
tijd.
Lee. Arthur Vester, een 14-jarige neger,
is kort geleden in Illinois begonnen, een
vonnis van 50 j&ar wegens moord uit te
zitten. Eveneens wegens moord ging in
1960, Edward Vargas voor 40 jaar de ge
vangenis in.
Op het ogenblik bevindt zich in Indiana
een negenjarige jongen, Ronnie Wing, on
der de hoede van de kinderrechtbank, han
gende de bestudering van de eventueel te
gen hem te volgen procedure. Onmiddel
lijk nadat hij een dertienjarig meisje had
vermoord werd Ronnie gearresteerd op de
beschuldiging van moord met voorbedach
ten rade.
In Illinois is een 13-jarige negerjongen
aangeklaagd wegens moord op een zeven
jarig buurmeisje.
In New York heeft de thans 18-jarige
Portoricaan Salvador Acron nog als enige
hoop dat gouverneur Rockefeller z'n dood
vonnis zal wijzigen, rekening houdend met
de omstandigheid, dat hij pas 16 was, toen
hij twee jongens doodde.
De bevoegdheid, kinderen ter dood te
veroordelen, is scherp veroordeeld op een
onlangs in de universiteit van Chicago ge
houden conferentie over „rechtvaardigheid
voor het kind." Meer dan 70 van de voor
aanstaande juristen, verbonden aan kinder
rechtbanken in de V.S., advocaten, reclas-
seringsambtenaren, leerkrachten, ambtena
ren van sociale diensten en sociale wer
kers gaven uiting aan hun verontwaardi
ging over het feit, dat er nog staten zijn,
die zich het recht voorbehouden een min
derjarige terecht te stellen en van dat
recht gebruik maken. Hun protesten heb
ben bij het grote publiek indruk gemaakt
en men hoopt dan ook dat dit de inlei
ding wordt tot een massale actie tegen de
doodstraf voor kinderen.
De tienjarige Ira Applebaum heeft thans
bericht ontvangen dat hij mede-eigenaar
is van 's werelds hoogste gebouw, het Em
pire State Building te New York, tot een
aandeel van 65 dollarcents.
Ira heeft de Prudential Insurance Co in
Newark, die vorige maand eigenares van
het gebouw werd, een brief gestuurd
waarin hij schreef in de krant gelezen te
hebben dat de polishouders van de maat
schappij thans mede-eigenaren van het
gebouw zijn. Louis R. Menagh, president
van „Prudential" antwoordde Ira per
kerende post:
„Je hebt een levensverzekeringspolis
van 2.000 dollar. Die polis heeft op het
ogenblik een contante waarde van 240
dollar. Deze contante waarde is belegd en
maakt deel uit van Prudential's totale ac
tiva ter waarde van 17 miljard dollar.
Daarom ben je voor 240/17.000.000.000-ste
eigenaar van de Prudential. Omdat onze
maatschappij eigenares is van het Empire
State Building (totale investering 46 mil
joen dollar) bedraagt je aandeel in die in
vestering 240/17.000.000.000 x 46.000.000 of
circa 65 dollarcent".
99
Rome en Florence hebben
vorige week hun voorjaars-
en zomermode gelanceerd.
Dominerend in bijna alle
collecties was de „cape-
lijn" in alle mogelijke en
onmogelijke vormen en
variaties. Twee der meest
opvallende vertegenwoorr
digsters van deze lijn ziet
men hierbij afgebeeld: bei
de van de jonge Romeinse
ontwerper Patrick de Ba-
rendzen, die deze „gemak
kelijke" kledingstukken als
Movtgolfiers betitelt, naar
de eerste, op verhitte lucht
drijvende luchtballon van
de Franse gebroeders Mont-
golfier. Het linker model is
van blauw en wit aestreeri
te shantoeng, het rechtse
van rode shantoeng afgezet
met witte kant. Zij werden
gedragen op nauwsluitende
zwarte pantalons en zijn
bestemd voor sport en spel
bij koel voorjaarsweer.
Andere ontwerpen met
cape-effecten deden denken
aan enorme cocons, volumi
neuze vlinders en vleer
muisvlerken, maar er wa
ren ook draagbaarder crea
ties, waarin het cape-accent
tot een korte bolero beperkt
bleef. Deze laatsten zullen
volgens de deskundiaen viel
doordringen tot de zomer-
confectie, de eerder ge
noemde extravagante mo
dellen echter lenen zich
niet voor industriële mas-
saproduktie. Meer kansen
in dit opzicht schijnen de
Empire- en de Princesse-
lijn te bieden, die in
sommige collecties een
bescheiden terugkeer vier
den. Andere nouveau té's
waren de „Cleopatralijn"
geïnspireerd op Elizabeth
Taylors toiletten in de
Cleopatra-film, die thams
in Rome wordt opgenomen,
en de hoge, kegelvormig
zich verbredende Nefertiti-
hoeden, naar de bekende
hoge kroon van de oud-
Egyptische koningin van
die naam.
1415 De andere vissers waren ook aan
land gestapt; met hun netten gingen ze
naar de plaats, waar de gevangen vis ver
kocht zou worden.
gehad; hun netten puilden uit van de gro
te vissen, die ze uit zee hadden opgehaald.
Ook vissertje Plum liep daarheen. Maar
hij keek helemaal niet vrolijk, want in
>cnl zou woraen. •--j -<■"> ---
Ze hadden allemaal een goede vangst zijn net zaten maar enkele kleine visjes.
63. De apotheker Pukkeldrop was er, als geregeld
bioscoopganger, van op de hoogte wat iemand te doen
staat bij een gewapende overval. Na eerst als teken
van onderwerping zijn armen ten hemel geheven te
hebben, deed hij nu een ferme greep in zijn geldlade
en stak. de Dienomaat de vruchten van zijn noeste
arbeid toe. Deze weigerde echter. „Doe weg, vieze
boel!" gelastte hij. „Ik moet slaappillen hebben voor
mijn Pappie!" De gewetensvolle Pukkeldrop was tot
in de kern van zijn beroepseer geschokt ddor dit be
vel, maar onder de bedreiging van de dienstrevolver
zat er voor hem niets anders op dan maar te ge
hoorzamen hoewel Jolliepop uiteraard een afwijken
de mening had. „Laf persoon!" riep deze. „Ik ben
geen Pappie! Ik wil geen slaappillen! Ik lijd in het
geheel niet aan slapeloosheid! Ik zal dit geval aan
hangig maken bij de Apothekersbond! Ik wal waat-
wrekelw wemew.De rest was helaas onverstaan
baar, omdat de apotheker hier met grote bekwaam
heid zijn neus dichtkneep. In zijn tegen wil en dank
geopende mond werd nu een flinke hoeveelheid slaap
tabletten gestort, tot grote tevredenheid van de Dieno
maat, die aan de slapende Jolliepop prettiger herin
neringen had dan aan de wakkere. Het lachen zou
de machine echter misschien vergaan zijn, als hij ge
weten had dat zijn achtervolgers inmiddels goede vor
deringen maakten. Professor Kalker had zijn paraplu
gevonden, en samen met Panda droeg hij nu de
machtige Inactivator naar Panda's scooter. „Hm! Aar
dig van je, Pimpa, om me uit te nodigen voor een
ritje", sprak de geleerde. Maar is het nu wel nodig
om dit zware apparaat mee te nemen?" Het doel van
de tocht scheen hem niet geheel helder voor de geest
te zweven.
Het gemeentebestuur van de Westduitse
stad Oberhausen heeft zijn vroegere Jood
se stadgenoten die nu in Israel wonen, uit
genodigd de eeuwfeesten bij te wonen die
in september van dit jaar gevierd worden.
In de brief wordt gezegd dat de stad
een gedenkboek zal uitgeven ter ere en
dankbare nagedachtenis van onze vroege
re Joodse burgers, die slachtoffer gewor
den zijn van de nationaal-socialistische ver
volging en wier schokkend en tragisch lot
ons met diepe schaamte en rouw vervult.
Het gemeentebestuur van Oberhausen
zal een fonds stichten om twee ouderloze
jongeren in Israel van te laten studeren.
Onder de strijdkreet „Wij willen leren"
hebben jongelui in Tel Aviv, die daartoe
een ochtendje vrij hadden genomen van
hun middelbare technische school, in de
stromende regen bij het departement van
Onderwijs gedemonstreerd. Zij zeiden te
gen de hoge functionaris die hun daar te
woord stond dat zij er een vierde school
jaar bij wilden hebben omdat drie jaar te
kort is om de kennis op te steken die zij
zich willen verwerven. De functionaris
hoorde dit ernstig aan, knikte eens wijs
en adviseerde de jeugdige afgezanten toen
om dan maar weer gauw naar school te
rug te gaan...
