DEEL VAN DE ZWEEDSE JEUGD MEENT
DAT HITLER ,,'N DUITS KEIZER" WAS
:-vous met net v
Pover resultaat van een
enquête onder scholieren
Monorail voor stadsverkeer
Liberace betrekt zijn
„klein Versailles"
DOOR CLEMENS LAAR
Ons vervolgverhaal
Sophia Loren eist
grotere neonletters
Oudjes doen het nog
best bij de BB
luister nu naar me„Ach, Pingo, het was een ei!!" Samen staren ze
het jonge dier na, dat heoig geschrokken wegloopt!
MAANDAG 29 JANUARI 1962
De Amerikaanse „sweef'-pianist Libe
race heeft een feest gegeven om de Hol-
lywoodse „droomvilla" die hij onlangs
voor 360.000 gulden gekocht heeft, in te
wijden. Liberace vertelde zijn gasten dat
hij tot dusver 29 kamers in zijn nieuwe
huis heeft geteld. „Toen ik er introk was
de inrichting van Gloria Swanson, zei hij,
„en daarom heb ik 600.000 uitgegeven
voor een nieuwe inrichting".
Het resultaat is een miniatuur-uitgave
van het paleis van Versailles met als do
minerende kleuren goud en rood. „Goud
is mijn lievelingskleur", onthulde de pia
nist, die zelf ongeveer 47 weken van het
jaar op tournee is en dus weinig in zijn
„paleis" zal kunnen verwijlen.
Het huis bevat vijf piano's, maar in te
genstelling met Liberace's vroegere wo
ning in Sherman Oaks, is het zwembad
normaal rechthoekig. „Ik wil geen piano
vormig zwembad meer", verklaarde Libe-
normaal rechthoekig. „Ik wil geen piano-
zwemmen. was het zwembad ontstemd".
Hij verheugt zich verder sinds kort in
het bezit van zwaar verguld tafelzilver
voor twaalf personen. Zijn vloerkleden,
die eveneens overwegend goudkleurig zijn
zijn zo dik dat Liberace zijn damesgasten
gouden muiltjes verstrekte omdat zij an
ders met hun hoge hakken in de tapijten
zouden wegzakken.
ven de NAVO als „een soort organisa
tie ter bevordering van de gezondheid in
de wereld of tegen atoomwapens".
„EEG" en „EFTA" brachten het er
niet beter af. Een Zweedse voetbalclub
was driemaal zo goed bekend.
De trieste resultaten van deze enquête
hebben in Zweden maar ook daarbuiten,
groot opzien gebaard. Men concludeert
eruit dat de meerderheid der Zweedse
jeugd geen enkele belangstelling heeft
voor het jongste verleden, noch zelfs
wat veel bedenkelijker is! voor het
actuele wereldgebeuren. De schuld daar
aan ligt, volgens „Svenska Dagbladet",
zowel bij de ouders als bij het onder
wijs en wellicht ook voor een deel bij
de pers, die blijkbaar alle verzuimd heo-
ben bij de opgroeiende generatie enige
interesse in die richting aan te kweken.
De vraag dringt zich op, of b.v. de
Nederlandse middelbare schooljeugd een
dergelijke test met meer succes doorstaan
zou. Wel, niets verhindert ons om op
kleine schaal alvast de proef op de som
te nemen, de ouders bij hun eigen kin
deren, de leraren in hun klassen. Het
lijkt ons een nuttig en leerzaam experi
ment.
wisten precies wat er komen ging, j
maar bij geen kon men iets bemer
ken van opwinding, opstandig onge-
duld of luimigheid.
Waar was Nicoline? i
Ik zag alleen maar bekende doch j
minder vertrouwde gezichten om mij
heen. Ergens moest toch het haar
van Nicoline opvallen.
Maar de enige kleur, die ik zag,
was telkens het scharlakenrood van
C.railshams litteken.
De verschoten rode rokkostuums
van de ruiters waren dof en grauw,
e^en grauw als hun hoeden.
Even kleurloos waren de masters,
de houndsman en de pikeurs, grauw
ook de Franse rijkostuums en drie
kante hoeden van de dames.
Ik had vrij gauw de Ierse jachtzit
aangeleerd. Er was niets doelmati-
gers voor deze paarden en voor dit
terrein. Tamelijk korte stijgbeugels,
los van het paard afgehouden onder
been en een diepe, naar achter ge
richte zit in het zadel. Daarbij een
manier om de teugels te hanteren, die
men volgens schoolse begrippen ge-
gevierde teugels zou genoemd heb-
ben.
Ik kwam plotseling tot de werkelijk
heid terug en merkte, dat mijn paard
onder mij zich bewoog. De jacht be
gon en ik had niets gemerkt van de
openingsplechtigheid. Niets van de
begroeting door de master, niets van
het hoornsignaal der pikeurs en niets
van de algemene roep:
„Tally 'ho"
Waar was Nicoline?
Door een platanenlaan reden wij in
de richting van een loodkleurige hel
derheid. Daar moest ergens de zon
staan. De zon van gisteren en eergis
teren en van een onbegrijpelijke
reeks van dagen vol diepe, innige
klank.
De pikeurs zwenkten naar links; de
honden werden losgemaakt. Een
hoornsignaal: jacht vrij!
Van het jachtterrein voor ons was
niet veel te zien. Een donkere streep
weiland met een paar elzen. Daarach
ter in de nevel de blauwgrijze scha
duwvlekken van groter gewas.
De gevlekte meute< verdween jan
kend in het kniehoge' gras. Zij snuf
felden koppelsgewijs en zwermden
ver uit naar links en naar rechts.
Door het gras trokken zij diepe vo
ren, als het kielwater bij een zeilwed
strijd. Hier en daar dook een wit-
bruine snuffelende kop op. Staartpun
ten sloegen als kleine slangetjes heen
en weer en de kletsnatte oren flap
ten.
Het meest linkse koppel was op een
mooi stuk bruin verkleurd droog ge
deelte gekomen. Ik zag, hoe de twee
honden iets opjoqgeq. Een paar fa
zanten vlogen weg. Zonder geluid
zochten de honden verder
Het was een uitstekend geschoolde
meute. Foxen, Beagles, Duitse brak
ken en Franse St. Huberts door el
kaar.
In gestrekte loop volgden de ja
gers achter de honden. Plotseling gaf
een der brakken op de réchter vleu
gel geluid. Als op commando stonden
alle paarden stil. De halzen rekten
zich, de koppen draaiden zich in de
richting van het geluid. Uit alle rich
tingen joegen de honden als bonte bal
len van een biljart naar rechts. Som
mige met lange sprongen, andere hup
pelend. Het zag er potsierlijk uit,
maar dat waren de oude, ervaren tac
tici in de meute. Zij beproefden de
v/ind, die over het gras streek. Het
geluid van rechts groeide aan. Geen
twijfel meer, de honden hadden een
spoor.
De master rukte zijn muts van het
hoofd, zwaaide ermee:
„Tally 'ho"
Eerst in draf en vervolgens in lange
galop reed het hele jachtveld naar
rechts. De grond dreunde.
Ik hield mijn ruin in. Met tegenzin
maar gehoorzaam li°t hij het zich wel
gevallen.
Dat de troep maar erop losstorm
de. Dat zij maar jaagden, jakkerden,
juichend in het gevaar zouden storten,
in de roes en de overmaat van leven
en rijden, met de dood om het hardst
rennen, dat zij maar moordden of zich
in de steengroeven van Crailsham lie
ten slingeren, ik had daar geen deel
meer aan. Zodra de jagers ver genoeg
verwijderd waren, zou ik omkeren en
ergens aan de rand van een bos gaan
zitten. Ik zou mij in het natte groen
laten zinken en dan moesten ze wel
weer terugkomen. Die melodie en de
woorden
Mijn teleurgestelde ruin hief zijn
kop op. Zijn oren richtten zich om
een geluid op te vangen. Een hoefslag
achter mij en toen
„Heb ik je tóch te pakken, ruiter-
Een houten hek piepte, de paarden
kwamen in beweging. Ontelbare hoe
ven kletterden over de stenen en toen
verdwenen' ze als schimmen in het lei-
blauwe halfdonker. Hoe had ik anders
genoten van die aanblik, als het vroe
ge ochtendlicht op de ruggen en
flanken van de bruinrode vossen, de
kastanjekleurige paarden en de appel
schimmels speelde. Het ontroerde mij
altijd, als ik de veulens wijdbeens
begerig de zon zag opvangen en zij
iedere straal in zich schenen op te
zuigen. Of als zij hun zeepaardenkop
jes ophieven en met vrome kogelron
de ogen en wijde neusgaten naar de
eerste wolken keken als naar een won
der, dat zij voor de eerste keer be
leefden. Hoe was mijn hart dan op
gesprongen als merries en veulens
losgelaten werden om naar de om
heinde stukken weiland te gaan.
Hier lag een van de geheimen van
de Ierse manier van fokken. De beest
jes moesten, zodra zij maar even een
beetje vast op hun steltbenen konden
staan, al allerlei hindernissen op hun
weg naar het veld overwinnen. Van
week tot week werden die hindernis
sen hoger gemaakt en als ze vier
maanden oud waren sprongen de jon
ge dieren al met volkomen zelfverze
kerdheid over aanzienlijke horden. De
hindernissen op hun weg en de sprong
als middel om die te overmeesteren
werden voor die dieren een vanzelf
sprekend deel van hun bestaan.
Vandaag was dat vrolijke gedrang
in de schaduw opgelost. Waar was
het licht, waar was de zon van gis
teren?
Alleen Pat wachtte bij de oprit. Hij
zat al in het zadel van zijn „Fortin-
bras". Nicoline, zo zei hij, en mister
Alexander hadden er de voorkeur aan
gegeven, in de jachtwagen naar het
punt van samenkomst te gaan. Ik
knikte en voelde mij vreemd genoeg
opgelucht. Vandaag zou het moeilijk
geweest zijn met Nicoline samen en
toch niet alleen te zijn.
Wij reden zwijgzaam door een grau
we nevel, maar toen wij Crailsham
Manor bereikten, was de nevel opge
trokken en hij dreef nu in dikke flar
den rond de jacobijnse torens.
Wij waren de laatsten van het ja
gersgezelschap en kwamen midden in
een opgewekte hoopvolle stemming te
recht. Wat in Duitsland het hart van
jachtruiters sneller deed slaan, een
blanke hemel met zon en wind. een
droge en vaste bodem, dat werkte in
dit land neerdrukkend.
Natte grond, windstilte en veel
vochtigheid in de lucht, dat was het
ware. Daardoor zouden er nog meer
valpartijen voorkomen dan men toch
al verwachten mocht, maar dat ver
hoogde alleen maar het prikkelende
genot en was bovendien ook van geen
belang. Van betekenis en beslissend
was alleen, dat de „scent", de geur
van de vossen, bij nat weer beter
hield. De vos was dan gemakkelijker
op te sporen en de meute kon het
spoor zonder telkens nieuwe aandui
dingen, zonder oponthoud door onder
breking van de geur, beter volgen.
De Viscount of Crailsham. de jager-
meester, begroette ons. De Crails-
hams waren een zuiver Engelse fa
milie en pas goed vijftig jaar in dit
land, maar terwijl de vader van de
tegenwoordige viscount het reeds als
een vanzelfsprekende plicht be
schouwd had, zich voor Ierse belan
gen te interesseren, was zijn zoon
een vurig Iers patriot geworden.
Hij ging zowaar door voor een fa
naticus en een aanhanger van een ab
solute machtspolitiek en het was mij
niet duidelijk, wat hem aanleiding
had gegeven, om een paar jaren
dienst te nemen bij het zevende En
gelse huzarenregiment. Misschien had
hij de kans willen waarnemen om de
tegenstander van morgen van binnen
uit te leren kennen. Van Patrick
dacht ik dat ook. Mogelijk boden de
verschikkelijke jachtpartijen van hun
eigen land hun niet meer genoeg op
winding.
Crailsham was pas enkele maan
den geleden uit de Soedan thuisgeko
men. Als aandenken had hij een
breed, rood litteken van 'n sabelhouw
dwars over z'n gezicht mee naar huis
gebracht. Hoe hevig had ik hem om
dit teken van mannelijk gedrag be
nijd. Vandaag echter kwam het mij
simpel en ziekelijk dom voor.
Mijn ogen zochten Nicoline en von
den haar niet. Bijna iedereen zat al
te paard. Onder de poort blafte en
huilde de meute. De zweep van de
houndsman moest telkens weer orde
brengen onder de troep.
Ik had nu al tamelijk veel Ierse
jachten meegemaakt, maar telkens
moest ik mij weer verwonderen over
de waakzame maar volkomen rust,
waarmee de paarden stonden. Zij
West-Berlijn die onlangs dagelijks in het
nieuws was, werden de meest verschillen
de posities toegeschreven: „premier van
Oost-Duitsland", „iemand die schilderijen
schildert", „een Zweedse orkestdirigent"
en „een Duitse filmster".
De Deense premier Viggo Kampmann
werd benoemd tot regelingsleider van alle
Noordelijke landen.
Het Joegoslavische staatshoofd, maar
schalk Tito, werd door sommige jonge
lui aangeduid als een Portugees staats
man of president van Algerije en door
enkelen een Afrikaans stamhoofd ge
noemd.
De minst bekende van alle 30 opge
noemde persoonlijkheden was de enige
klassieke figuur, nl. de redenaar Cato uit
het oude Rome, die listiglijk tussen Tito
en de Nato (Navo) was ingevoegd. Hi,i
werd o.a. geïdentificeerd als „een natio
nale Servische dichter" en „een Turks
staatshoofd", maar door geen der onder
vraagden juist geplaatst.
Tsjang Kai Tsjek werd door de over
weldigende meerderheid herkend als een
Chinees, maar een even verrassende
meerderheid maakte hem president van
het Chinese vasteland inplaats van pre
sident van Formosa. Mao Tse Toeng kreeg
de titels: opperbevelhebber van het' Chi
nese leger „president van Japan", „van
Korea" en „van Vietnam" en werd zelfs
tot „Japans tafeltennisser" gebombar
deerd.
De juiste betekenis van de afkorting
NAVO kenden slechts negen van de 106
ondervraagden. Ongeveer tien omschre-
„Jackie", de schaatsrijdende chim
pansee van de „Wiener Eisrevue"
heeft het 's nachts te koud in zijn
kooi. Men heeft deze prominente
acteur thans net als zijn mensen
collega's onder de wol gestopt. Zijn
nieuwe nachtleger bevalt Jackie opper
best, temeer, daar hij 's avonds wordt
ingestopt door een charmante mede
werkster van de revue.
DE JAPANSE STAD NIKKO, gelegen op de wagens stevig op hun plaats te houden
130 kilometer afstand van Tokio, zal vol- en ervoor te zorgen dat zij niet gaan
gend jaar een z.g. monorail-verbinding „zwabberen". De stabiliteit van de wa
krijpen voor snelle communicatie tussen gens wordt tevens verzekerd doordat zij
de diverse stadsdelen. Met de bouw van een laag zwaartepunt hebben.
deze monorail is inmiddels een begin ge- Goede geluiddemping, verlichting en
maakt. Het werk wordt uitgevoerd door ventilatie en een zeer effectieve vering
een Japans-Amerikaanse onderneming, maken het rijden met de monorail voor
waarin o.a. wordt deelgenomen door de de passagiers tot een bijzondere attractie.
Lockheed vliegtuigenfabriek. Zoals reeds eerder gemeld is, wordt ook
in de Amerikaanse stad Seattle een mono-
De wagens van deze monorail zijn ge- rail voor stadsverkeer gebouwd, als extra-
bouwd volgens principes die in de vlieg- attractie voor de wereldtentoonstelling die
tuigbouw worden toegepast. Elke trein be- daar in april geopend wordt. Deze zal na
staat uit twee wagens Van 13 meter lang de expositie waarschijnlijk overgenomen
en drie meter breed. In elke wagen is worden door het stadsbestuur van Seattle,
plaats voor 120 passagiers. De trein zal Insiders verwachten dat in de komende
rijden met een gemiddelde snelheid van jaren ook vele andere grote steden zullen
120 kilometer per uur. overgaan tot het aanleggen van monorail
verbindingen omdat deze naar hun mening
De monorail-wagens krijgen een licht- de beste oplossing vormen voor snelle ver
metalen zelfdragende carrosserie, waar- bindingen binnen de steden nu de straten
door zij slechts half zo zwaar zullen zijn door het toenemende autoverkeer steeds
als conventionele stalen spoorwagens. El- drukker en voller worden. Met name wordt
ke wagen is afzonderlijk bestuurbaar en hier en daar aan een monorail gedacht
rijdt op twee paar dubbele wielen over een voor een snelle verbinding tussen het cen-
enkele stalen rail die gemonteerd is op be- trum van de stad en de buiten de stad
tonnen palen. Verder heeft iedere wagen gelegen luchthavens omdat door een der-
aan weerszijden uitsteeksels aan de bodem gelijke verbinding de reistijd voor de pas-
waarin steunwielen zijn aangebracht. De- sagiers over de grond zo kort mogelijk
ze lopen aan beide zijden langs de rail om gehouden kan worden.
Een Newyorkse rechtbank heeft in een
kort geding de eis van de filmactrice So
phia Loren, het gebruik van haar naam
bij reclames voor de film El Cid tijde
lijk te verbieden, afgewezen.
Sophia wenst eerst zekerheid te hebben
dat haar naam in de lichtreclames op
Broadway minstens dezelfde afmeting
heeft als die van haar tegenspeler Charl
ton Heston in de genoemde film.
Rechter Samuel Hostadter bepaalde dat
hij over Sophia's eis geen beslissing kan
nemen en dat de zaak voor de voltallige
rechtbank zal moeten dienen. Het proces
dat „La Loren" nu heeft aangespannen
tegen Samuel Bronston Productions Inc.
en andere filmmaatschappijen zal op 19
februari plaatsvinden.
In zijn verklaring schrijft de rechter
Hostadter: het egoisme dat in de „show
business" schijnt thuis te horen, wordt
hier gemanifesteerd door het hartstochte
lijk aandringen van een bekende film
actrice om haar naam op Broadway te
laten verheerlijken, niet alleen in hetzelf
de lettertype en dezelfde grootte als de
naam van haar tegenspeler, maar ook op
dezelfde hoogte".
„Een dergelijke eigenwaan is ongetwij
feld in aanzienlijke mate te wijten aan
de pluimstrijkerijen waarmee het publiek
de bewoners van de amusementswereld
omringt
Advertentie
De autoriteiten van Kingsbridge
(Engeland) zijn tot de conclusie ge
komen, dat het tijd wordt eens een
onderzoek in te stellen naar de paraat
heid van de BB-diensten in hun
district.
Dat is een gevolg van mededelingen,
ontvangen over de toestanden bij het
korps in het dorpje Slapton in Devon
shire.
Op Slapton's lijst van actieve
B.B.-vrijwilligers komen 15 namen
voor, maar een voorlopig onderzoek
heeft aangetoond, dat er daarvan: twee
overleden zijn, twee het district ver
laten hebben, een aantal 70 tot 80 jaar
is en gen in een krankzinnigengesticht
verblijft.
gaan en te vragen of er soms een melding van een
dolle robot was binnen gekomen. Nu daar was hij
aan het goede adres! Juist toen zij er aan kwamen,
raasden er twee stampvolle overvalwagens de poort uit,
op weg naar iets dat héél erg moest zijn en even
later kwam de brigadier Sipkes er aan hollen, waar
schijnlijk om zich persoonlijk eveneens naar die plaats
des onheils te begeven.
„Brigadier", zei Panda beleefd, „we wilden u even
spreken over die losgebroken robot, u weet wel. Ziet
u, de professor hier, die heeft een heel bijzondere ma
chine uitgevonden„Jaja, hoogst merkwaardig"
viel de geleerde bij. „Ik zal het u even uitleggen..."
De brigadier was niet eens zo beleefd om te luisteren.
„Houdt me niet op met gebazel!" „Ik heb haast, er
is een bankoverval aan de gang!"
60. De behoedzame directie van de Vaderlandse Ne
ring Bank had stevige tralies laten aanbrengen om
het geld tegen grijpgrage bezoekers te beschermen,
maar voor de mechanische kracht van de Dienomaat
waren deze metalen staven als luciferhoutjes. Niet lang
nadat zijn schrikwekkend verschijnen het gebouw in
staat van ontruiming had gebracht, bevond hij zich dan
ook temidden van een onschatbaar vermogen waar hij
naar hartelust in om dolde zonder ook maar één diepere
gedachte te wijden aan de gedupeerde middenstanden
wier noeste vlijt dit alles had bijeen gebracht. Maar
hopelijk duurt die vreugde niet lang! Panda, Professor
Kalker en de Inactivator waren tenminste al tamelijk
dicht bij maar Panda moest bekennen dat hij het
spoor bijster was en niet direct wist waar hij moest
gaan zoeken. Hij besloot dan ook, naar de politie te
(Wordt vervolgd)
de nauwd, want zijn notedopje werd door de
