Amerikaanse pers huldigt
„dapper Hollands meisje"
„Op eigen kracht geslaagd'
Rendez-vous met het verleden
DE DIENOMAAT
PANDA EN
Bouwen van boven naar beneden
DOOR CLEMENS LAAR
Westduits toerisme
sloeg alle records
HOEDJES
LONDEN
ITALIAANSE
HERENMODE
Vallen en opstaan
Twaalf ambachten
AMSTERDAMSCHE
RIJTUIG
MAATSCHAPPIJ
Zuurstoftent voor
huisdieren
DONDERDAG 8 FEBRUARI 1962
11
in de wolken, maar net voordat ze op reis
zou gaan kregen de kinderen mazelen en
de tocht ging niet door. Gelukkig stemde
de H.A.L. erin toe, dat ze de reis naar
Amerika voor een zeer gereduceerd „stu
dententarief" maakte maar nog waren de
moeilijkheden niet overwonnen, want voor
haar visum had ze een verklaring nodig
van de dokter die haar rug had geope
reerd. Die dokter was ergens in Neder
land op vakantie en zij vond hem pas na
een lange speurtocht, twee dagen voor het
vertrek van haar schip.
Zo kwam Ridi in Amerika aan. Ze had
nog net wat kleingeld om haar oudste zus
ter die in de V.S woont, op te bellen. Deze
leende haar geld om met de studie te kun
nen starten. Ridi koos de medische facul
teit van de universiteit in Boulder en kwam
in huis bij ds. Holladay, die ze nog kende
uit zijn Hollandse studietijd. Als babysitter
verdiende ze de kost. Het tweede semes
ter kreeg Ridi, dank zij haar goede cij
fers, al een beurs. Inmiddels was ze al
helemaal opgenomen in de grote studen
tengemeenschap van Boulder. Ze kwam in
allerlei comité's terecht, werd secretares
se van de buitenlandse studentenvereni
ging, hield lezingen en verdiende er ver
der zak- en kleedgeld bij door het schrij
ven van gedichten en korte verhalen.
EEN PAAR JAAR geleden zat Ridi
Stolken nog op een christelijke MULO-
school in Driebergen. Nu is zij mevrouw
Van Zandt-Stolker, doctoranda in de
kunstgeschiedenis. Daartussen liggen en
kele veelbewogen jaren in Amerika, jaren
van ploeteren, jaren van ziekte en jaren
van succes.
Drie weken geleden haalde Ridi Stolker
summa cum laude haar „master's degree"
aan de universiteit van Claremont in Cali-
fornië en op 19 januari trouwde ze met
dr. Thomas Edward van Zandt, een veel
belovende Amerikaans fysicus. De huwe
lijksreis ging naar Driebergen, opdat Tho
mas kennis kon maken met zijn schoon
ouders. Huwelijk en promotie zijn inmid
dels in Driebergen al uitbundig gevierd en
maandag vertrekt het echtpaar weer naar
de Verenigde Staten.
TOEN RIDI van de mulo kwam, ging ze
naar een kweekschool in Utrecht. Na haar
eindexamen werkte ze enkele maanden op
een b.I.o.-school in Amersfoort. Ze heeft
een vergroeiing in haar rug en daarom
was het nogal vermoeiend voor haar, de
hele dag voor de klas te staan. Boven
dien voelde ze er eigenlijk meer voor om
door te studeren. Met een kweekschooldi
ploma kun je aan een Nederlandse univer
siteit niet veel beginnen en zo kwam het
idee van een reis naar Amerika bij haar
op. Zo'n reis kost echter geld en aange
zien Ridi nog twaalf broers en zusters
heeft, konden haar ouders dat onmogelijk
voor haar betalen.
RIDI probeerde een baantje te krijgen
aan boord van een schip van de Holland-
Amerika Lijn, maar met haar negentien
lentes was ze acht jaar te jong om daar
voor in aanmerking te komen. Zo snel liet
ze de moed echter niet zakken. Ze schreef
een brief aan de directeur van de H.A.L.
en die bood haar aan, als oppas van zijn
kinderen de overtocht te maken. Ridi was
„Denk je werkelijk, dat er veel
mensen zijn, zoals wij? Mensen, die e
zo zijn als wij of of i
Haar stem was begonnen te aarze-
len voordat zij ineens zweeg. Ik wist h
echter heel goed, wat zij niet had uit-
gesproken.
Waren er nog twee andere mensen
op de wereld, die zo onnoemelijk ge- e
lukkig waren, die zo onschuldig en
toch zo met schuld beladen waren?
Waren er nog anderen, die aan een f
liefde leden, te groot voor kleine te-
derheden en voor de enige, ware ver-
vulling
Als hulpzoekend, ja, smekend bijna,
greep ik plotseling naar haar hand
en wilde die kussen. Nicoline had
haar bliksemsnel weggetrokken.
„Dus zelfs dat niet, Nicoline?"
„Nee, ruitertje", zei ze toonloos en
streek met de palmen van haar hand 1
over het haar boven haar slapen.
„Zelfs dat niet." I
„Waarom, Nfcoline?"
„Je moet niets vragen, ruitertje.
Je weet het evengoed als ik." Ik
schudde verbeten en als een driftige j
jongen het hoofd.
„Jawel, ruitertje. Je weet, dat er
zelfs geen liefkozing tussen ons zijn j
mag. Daar zouden we toch niet mee j
tevreden zijn. Wij zouden het niet
kunnen verdragen I
Zij keek mij recht aan en op dat
ogenblik werd het mij duidelijk, dat
de innigheid van die blik, een innig-
heid, die enkel mijzelf gold, niets an-
ders was dan een pijn, die in mij j
haar oorsprong vond.
„We mogen niet iets oproepen, dat
alleen maar als droom mag leven.
Het mag geen vorm aannemen, hoor
je, ruitertje. Het mag zich niet mani
festeren
Hoe nuchter ze dat zei. Zou ik het
Ook klaarspelen, mijn stem zo te be
heersen? Als ik tegen Nicoline sprak,
had ik altijd het gevoel te jubelen of
te huilen.
Nee, eigenlijk alleen te jubelen.
Hoe vreemd toch, peinsde ik, giste
ren heeft Nicoline nog in mijn armen
gelegen. Boven ons en om ons heen
raasde een onwezenlijke stormwe-
reld. Wij waren zo alleen met elkaar
alsof wij op een ver gesternte zaten,
maar
Ik zag haar onderzoekende blik en
zei haar, wat ik gedacht had. Maar
zi.j keek mij bedroefd aan.
„Ik geloof", zei zij toen aarzelend,
„dat je ditmaal niet gelijk hebt, rui
tertje. Wij waren samen, maar niet
bij elkaar. Ik vrees, dat we er daar
voor veel te ellendig aan toe waren
en te erg van angst vervuld. Trou
wens, we hadden het veel te koud."
Ik geloof, dat ik plotseling bleek
werd, zo trof mij die opvatting. Het
was immers de volle waarheid. Het
was dus werkelijk mogelijk, dat dit
hemelhoge geweld, dat wij liefde noe
men, onmachtig wordt tegenover de
brutaliteit van het aardse.
Ergens in mij stortte iets in elkaar.
Misschien alleen de een of andere
iliusie, een vage mening, die in de
grond genomen eigenlijk niets met
mij en Nicoline uitstaande had, maar
ik had het gevoel plotseling vernie
tigd te zijn en van dat gevoel uit
dreef 'n dwaas verlangen mij tot de
vraag:
„Nicoline? Je houdt toch van me,
is 't niet?"
Zij keek een andere kant uit en
glimlachte. Pas toen zij antwoord
gaf, viel het mij op, dat haar de tra
nen in de ogen stonden.
„Ach, ruitertje van me, wat is dat
nu voor een vraag Natuurlijk houd
ik van je, vergeet dat nooit."
„Maar waarom? Eigenlijk begrijp
ik het niet. Ik ben geen belangrijk
en niet eens een slim of ontwikkeld
man. Ik ben niet bepaald een ge
drocht, maar ik weet heel goed, dat
ik allerminst wat men noemt een in
drukwekkende persoonlijkheid ben. Ik
ben een kleine Pruisische luitenant en
vermoedelijk heb ik niet eens kans op
een of andere carrière. Waarom hou
je dan van me, Nicoline?"
Mijn hart bleef stilstaan, want even
zag het er naar uit, alsof zij mijn
hoofd naar zich toe wilde trekken.
Toen zei ze glimlachend, maar nog
altijd met tranen in haar ogen:
„Ruitertje, je bent zo wonderlijk
jong. Vaak voel ik me een oude
vrouw tegenover je
Zij zag de wrevelige trek op mijn
gezicht.
„Maar meestal toch, ruitertje, als
een jongere zuster."
Ik liep hoe langer hoe meer vast
met mijn gevoelens:
„Dus zusterlijke liefde."
„Ruitertje!"
Het was zoiets als een menselijke
tragedie. De man was een vriend van
Parnell en dodelijk ziek. Ik geloof
ook, dat Parnell niet alleen om die
redenen ervoor terugschrok opzien te
baren. Hij had een beetje het con
tact met zijn volk verloren.
En dus moest hij gaan en daar
door struikelde toen de Ierse eenma
king. Zo'n geval als dat van Parnell
mag zich nooit meer voordoen!"
Hij zei dat zo terloops en met zo
veel minzame gelatenheid, dat ik het
zelf een beetje vreemd vond, toen ik
op hese toon de vraag stelde:
„Heeft.heeft Patrick u opgedragen
mij dat te zeggen?"
„Hoe komt u daarbij, beste vriend?
Waarom zou hij dat doen? Nee, hij
heeft mij alleen verzocht, u er op te
wijzen, terwille van mevrouw Niko-
line ook tegenover haarzelf een abso
luut stilzwijgen te bewaren. En als
het geval Parnell u zou interesse
ren daar is toen later een sensa
tioneel echtscheidingsproces van geko
men.. Ik heb het materiaal daarover
verzameld. Krantenknipsels, weet u.
Ik schudde zwijgend het hoofd en
wist niet, of het nu het beste was,
deze ondoorgrondelijke man in zijn ge
zicht te slaan of hem vriendschappe
lijk de hand te drukken. Weer was
het, alsof hij mijn gedachten ried,
want zijn zonderling glimlachje werd
eventjes dieper: toen maakte hij een
buiging en liep met vlugge pas heen.
Zijn soutane was niet van de gewo
ne lengte en toen ik hem nakeek, zag
ik er rijlaarzen en sporen onder uit
komen.
Zoals Patrick voorspeld had, raasde
de storm drie dagen en behalve
's nachts was ik met Nikoline mees
tentijds in de box bij Avourneen en
het, merrieveulen, dat nog geen naam
droeg.
„Bij het geven van een naam moet
men oppassen voor overhaasting," zei
Nikoline, „en dat geldt voor een mens
zogoed als voor dieren. Men moet zich
de tijd daarvoor gunnen en dan de
naam geven, die werkelijk past. Voor
lopig is 't een kleine vlegel en je
kunt ook niet meer verlangen. Daar
straks trok hij me een plukje haren
uit."
Zo zaten wij in de warme en ge
zellige schemering bij Avourneen in de
box en hoorden nauwelijks, hoe bui
ten onze stfalende van zon doordrenk
te- herfst aan flarden gerukt werd.
Avourneen was een jaloerse moe
der en ging terstond voor het veulen
staan als er een vreemde binnen
kwam. Natuurlijk waren dat door
gaans stalknechten. Maar als zij niet
gauw weer weggingen, begon zij hen
met haar hoofd en schoft in de rich
ting van de deur te duwen. Zij werd
daarbij niet kwaadaardig, maar zij
maakte duidelijk kenbaar wat zij wil
de. Alleen Nicoline en mij had zij
van het eerste ogenblik af beschouwd
als erbij horend. Aanvankelijk ver
loor zij ons geen moment uit het oog,
als we met haar veulen bezig waren,
maar ook dat liet zij al gauw achter
wege.
Als er een paradijs bestaat, dacht
ik, en de Schepper vindt het op een
gegeven ogenblik niet meer goed en
wil het vernieuwen of volgens nieuwe
gezichtspunten inrichten, dan zou ik
hem deze paardenstal op dit ogenblik
als model willen aanbevelen
„Waar denk je aan, Kaspar?"
Ik schrok altijd even, als Nicoline
mij zo onverhoeds aansprak. Ik kon
het ook niet helpen, dat het grote en
warme geluk zich op zulke ogenblik
ken in mijn hart samenbalde en dan
geuit wilde worden. Het duurde altijd
even voordat ik woorden vond.
„En, ruitertje?"
Ik zei haar, waar ik aan dacht. Er
was niets, dat men Nicoline niet zou
hebben kunnen zeggen. Geen jongens
achtige gedachte van mij was zo
eigenaardig, geen inval zo zonderling
en geen gevoelen zo primitief, of zij
zou er vanzelfsprekend onmiddellijk
op ingaan.
„Och, ruitertje, ik geloof, dat dit
i erg persoonlijk gezien is. Ons para-
dijs zal ongetwijfeld alleen voor ons
i gelden, denk je niet? Ik vond eerst
geen woorden, maar toen praatte ik
er ook maar op los. Tegenover Ni-
coline kon men alleen maar zwijgen
I of zijn hart helemaal uitstorten. En
ik zei dus, dat de wereld ongetwij-
j feld wel miljoenen mensen zou ken-
I nen, die net zo gek op paarden wa-
ren als wij. En onder hen moesten
I er toch veel zijn, die die precies
I zoveel van elkaar hielden als wij
1 Ik merkte, dat zij haar wenkbrau-
wen samentrok, maar vlak daarop
werd haar voorhoofd weer glad en
1 keek zij mij aan met ogen, waarvan
I ik weer eens de kleur niet bepalen
I kon.
Drie kokette voorjaarshoedjes uit
Londen. Madame Vernier ontwierp
„Pert" (hierboven): een chrysant
hoedje in wit en bleekgroen, en
Genevieve" (rechts boven), een stro
hoed met gele organza sjaal. Hier
naast: een dopje „Sfinx" met orchi
deemotieven van Aage Thaarup.
te had ze inmiddels een aardige jongeman
ontmoet, Thomas van Zandt, die haar en
kele weken zijn auto leende voor het „pen
delen" naar Claremont. Hij moest in die
tijd een conferentie bijwonen in Nieuw-
Zeeland en na zijn terugkeer stapten ze in
het huwelijksbootje.
De toekomst ziet er voor Ridi rooskleu
rig uit. Haar man moet beroepshalve vaak
naar het buitenland en Ridi mag mee, zo
dat de kans groot is, dat ze nog eens in
Driebergen komt aanwippen. Voorlopig
staan Japan en Peru op het program,
maar dr. Van Zandt moet minstens een
maal per jaar in Europa zijn. Ridi is van
plan haar studie in Boulder waar het
echtpaar weer gaat wonen voort te
zetten. Ze gaat ook door in Grieks en
Italiaans en ze blijft lesgeven aan de uni
versiteit, evenals haar echtgenoot.
Na het behalen van haar „mastel-
graad en bij haar huwelijk hebben regio
nale Amerikaanse bladen opnieuw aan
dacht aan deze „self-made"-vrouw be
steed. In een commentaar schreef een
dezer bladen onder meer: „Op eigen
kracht is dit dappere Hollandse meisje
summa cum laude geslaagd voor haar
examens èn in het leven. Zij verenigt
in zich de beste eigenschappen der oude
Amerikaanse pioniers: werklust, onder
nemingszin en doorzettingsvermogen.
Wij zijn er trots op dat zij nu als Ameri
kaans staatsburgeres een der onzen ge
worden is".
ze tegen een auto. Het gevol was een zwa
re hersenschudding, een gedeeltelijke ver
lamming en een tijdelijk geheugenverlies.
Na zes weken ziekenhuis besloot ze de
medische studie op te geven. Ze had het
als enig meisje in een collegezaal met
zeventien jongens niet gemakkelijk en bo
vendien was de studie met alle bijbaantjes
vermoeiend voor haar.
Tijdens haar ziekte hadden de kranten
veel over haar geschreven en het gevolg
was, dat ze toch weer een beurs kreeg,
ditmaal voor de kunstgeschiedenis, die al
sinds de Utrechtse kweekschool een hobby
van haar is. Haar specialiteiten waren de
abstracte schilderkunst en de middeleeuw
se beeldhouwkunst. Als bijvak koos ze dan
ook beeldhouwen, terwijl ze zich verder
verdiepte in Spaans, Italiaans en Grieks,
's Zomers werkte ze twee maanden als
babysitter bij een miljonair en ver
der verdiende ze de kost met lesgeven aan
eerste- en tweedejaars studenten. Na vier
semesters haalde ze haar „master's de
gree" in Claremont, omdat ze vanwege
haar gespecialiseerde studie in Boulder
geen examens kon doen.
In de cafetaria's waar zij 's avonds werk-
Ze is ook werkster geweest in een pen
sion, dienster in cafetaria's en assistente
van de adviseur voor buitenlandse studen
ten. Als het zo uitkwam maakte ze zelfs
een klompendansje, op klompen die ze van
een Amerikaanse familie leende. In Ne
derland had ze nog nooit van haar leven
een klompendans gezien, maar ze fanta
seerde er lustig op los en schudde daarbij
de folkloristische verhalen uit haar mouw.
De Amerikanen die haar zo in actie heb
ben gezien geloven nu, dat ieder Neder
lands dorp de lente met een „Pinkster
bloemenklompendans" op het Marktplein
begroet
Ridi was een van de weinige studenten
die een fiets had. Ze kocht hem tweede
hands voor tien dollar en reed steeds met
een Engelse sleutel in haar zak om om de
tien minuten de bouten van het gammele
geval weer vast te draaien. In 1959 botste
gevoegd en het gebouw 55
meter hoog is zal er op de
vijzels een gewicht van
7.500 ton rusten. Het ge
bouw wordt opgetrokken
rond een kern van 9 bij 9
meter, die het trappenhuis,
de liften en de stortkokers
voor vuilnis zal omvatten.
Als de verdiepingen op
hun weg naar boven 15 me
ter van de grond zijn, zal
men op de etages in kwes
tie gereed zijn met de aan
leg van badkamers en keu
kens, met het schilderen en
het inzetten van ruiten en
met de electrische instal
latie. 1
De vijzelmethode is al
eerder toegepast in Enge
land voor het omhoog-
brengen van vloeren. Dit is
echter de eerste maal dat
ook de muren mee om
hoog gebracht worden.
Een Britse bouwonderne- aan de 16de verdieping
ming is van plan, een flat- doorgaat. Het proces gaat
gebouw van 17 verdiepin- op deze wijze voort tot aan
gen te bouwen, te beginnen de parterreverdieping,
met het dak en zo verder
naar beneden.
Eerst zal op heipalen een
funderingsvloer van an
derhalve meter dik te wor
den gestort. Daarboven
wordt een enorme plastic
tent gespannen zodat het
werk ook bij slecht weer
doorgang kan vinden.
De bouwvakkers zullen
het dak en de 17de verdie
ping bouwen van voorge
spannen gewapend beton
nen secties. De montage
vindt plaats volgens een
fabriekmatig systeem aan
een assemblageband.
Daarna wordt dit gehele
bovenstuk met hydrauli
sche vijzels omhoofjge-
bracht terwijl de produktie
De bouwmaatschappij
hoopt met dit nieuwe
systeem belangrijke be
sparingen aan tijd en arbeid
te bereiken. Het flatge
bouw, dat 2,6 miljoen gul
den gaat kosten, wordt ge
bouwd in opdracht van het
gemeentebestuur van Co
ventry.
Elke veertien dagen hoopt
men een verdieping klaar
te krijgen. Veertig hydrau
lische vijzels in het souter
rain zullen de voltooide
etages met een snelheid
van ongeveer een centi
meter per minuut om-
hoogbrengen.
Als de laatste en onder
ste verdieping wordt toe-
Advertentie
Houtplein 21 - Haarlem
Telefoon 22020
Brioni-Italië vindt dat de majnnen er
's avonds wel wat fleuriger uit kunnen
zien. Hij ontwierp een serie „avond
colberts" waarvan er hier twee zijn
afgebeeld. Het jasje links is van zijde
in pauwekleuren het rechtse model
toont een blokmotief in licht- en don
kergrijze shantoeng.
De Westduitsers hebben in 1961 een gro
tere reislust aan de dag gelegd dan de
Amerikanen. Uit een onderzoek van de
vereniging van Duitse reisbureaus is na
melijk gebleken, dat 45 percent van alle
volwassen Duitsers verleden jaar een va
kantiereis gemaakt heeft. Volgens deze
vereniging is dit percentage voor de Ame
rikanen slechts 40.
Het slechte weer van de vorige zomer
heeft weinig of geen invloed gehad op de
reisplannen van de Duitsers, die als volk
meer geld dan ooit tevoren voor hun va
kantie besteed hebben.
Van alle Westduitse privé-uitgaven zijn
die ten behoeve van de vakanties het snel
ste gestegen. De Bundesbank raamt, dat
Duitse toeristen verleden jaar in het bui
tenland rond 3,5 miljard mark uitgegeven
hebben, hetgeen 25 percent meer zou zijn
dan in 1960.
Italië, Oostenrijk, Spanje en Zwitserland
waren de geliefdste vakantie-oorden van
de Duitsers. De laatste tijd valt er een
toenemende trek naar verder afgelegen
landen en streken te constateren.
munt had. Dat hielp niet; er kwam geen druppel wa
ter en ook de opgewekte spuitgroep die het inwen
dige van de Vaderlanse Nering Bank zo grondig door
drenkt had, verviel tot grote verbazing toen de frisse
toevloed plotseling ophield.
„De hoogst merkwaardige weigering van alle mecha
nieken in de omgeving"legde de geleerde Kalker in
middels uit, „kan opgeheven worden als wij nu hefboom
A weer terugbrengen van stand 2 naar stand 1.
Helaas het werd hem niet vergund dit te demonstre
ren. „Schei uit met dat geklets!" riep de brigadier on
geduldig. „Ik heb hier wel wat anders aan mijn hoofd
dan de gekke uitvindingen van gekke geleerden!" En met
deze onbeheerste woorden gaf hij de profesoor een ru
we duw, zodat deze zijn evenwicht verloor en hoogst
pijnlijk met zijn stuitje op de hefboom A terechtkwam.
Ook dit zou niet zonder gevolgen blijven.
78. Het resultaat van het inschakelen van de Inacti-
vator was, zoals Professor Kalker scherpzinnig voor
speld was, hoogst merkwaardig. Alle werkende machine
rieën in de omgeving zwegen en de motorpomp van de
brandweerwagen, die men juist aan wilde zetten, wei
gerde eenvoudig de dienst, wat een grote teleurstelling
was voor de spuitgasten die juist op de Dienomaat in
de dakgoot wilden mikken. „Het practisch nut van de
ze merkwaardige vinding", sprak Professor Kalker, „zal
de intelligente beschouwer zonder meer duidelijk zijn.
U let toch wel op, agent?" We zullen in het midden
laten of brigadier Sipkes een intelligente beschouwer
was, maar we moeten vaststellen dat hij niet oplette.
De functionaris was daarvoor tezeer geërgerd doordat
zijn bevelen niet werden opgevolgd, en hij was doende
zijn opgekropt gemoed te luchten met een stroom lelijke
woorden, die hij hoofdzakelijk op brandweerlieden ge-
Een der nieuwe produkten, die deze
week in de V.S. in de handel zijn ge
bracht is een zuurstoftent voor huisdieren.
De draagbare tent bestaat uit een bak
van hard plastic, met een metalen ge
raamte waarover een kap van doorzichtig
plastic komt.
Hierbij behoort een standaard zuurstof-
cylinder. De hele uitrusting weegt in to
taal 6,75 kg.
Zuurstof kan aan huisdieren worden toe
gediend bij aandoeningen van de adem
halingsorganen, shock, bevalling en voor
de verzorging van pasgeboren dieren.
(Wordt vervolgd)
minsteals je. er van houdt!" Pelli is al dadelijk ziek van zijn ontbijt. Polle
zegt: „We hebben eigenlijk liever erwtensoep of pannekoekenHmm,
vertel ons maar wat van je uitvindingen".
31. „Ach, mijn vrienden, hebben jullie honger; nu dat komt goed uit, ik
ga juist ontbijten en heet je natuurlijk van harte welkom!" „Kijk eens hier,
tast maar toe, deze plant heet Piralette, ze smaakt voortreffelijk.ten-
