Rook er een
dejm voormannen
Wereldnieuws
r
HOORTOESTELLEN
Van dag tot dag
Spanje
Kenya conferentie
in Londen begonnen
„Licht op vliegveld
Ndola was gedoofd"
^Praatótoei
Delphine Benard
*'1
0p de
1962
Waarschuwing van
Maudling
AMSTERDAMSCHE
RIJTUIG
MAATSCHAPPIJ
from America's Best Tobaccos
WERELDMERK
BONTEKOE - Heemstede - Spoorplein 4
Mr. Stikker stelt bezoek
aan België uit
Zeven oorlogsmisdadigers
in Tübingen veroordeeld
4,%
^^1 i i
M. Mok
f.-'/n beker
of pot
NEEMT
VAKER
ZWAARDEMAKER
Nu de Europese Economische Gemeen
schap niet alleen levensvatbaar is gebleken,
maar zelfs tekenen van een krachtige op
bloei vertoont, pogen verschillende landen
die destijds, bij de oprichting, sceptisch
aan de kant zijn blijven staan, nog tij
dig aansluiting te verkrijgen om in het
Europese concert niet de derde viool te
hoeven spelen.
Dit is voor de voorstanders van een ver
enigd Europa alleen maar verheugend.
Enghartigheid is ook in Europese aange
legenheden uit den boze, maar het „hoe
meer zielen, hoe meer vreugd' geldt toch
ook niet. De problemen waarvoor men
komt te staan bij uitbreiding van het le
dental —tot nu toe dus zes —zijn legio.
Ieder Europees land heeft een eigen ont
wikkelingsgang doorgemaakt met daaruit
voortvloeiend een eigen institutioneel ka
der. Europese integratie betekent niet al
leen afbraak van invoerrechten, maar uni
ficatie van alle politieke, sociale en eco
nomische regelingen en instellingen, die
van meer dan plaatselijk belang zijn. Zo
als bekend, stuit men bij de integratie op
reusachtige vraagstukken die in de kleine
kring van de „zes' met veel goede politieke
wil nog wel enigszins zijn op te lossen
men denke aan de landbouwregeling die
de Europese Ministerraad aan het begin
van het jaar zoveel hoofdbrekens kostte
maar velen houden hun hart vast als
zij denken aan wat kan gebeuren als dit
ledental tot tien of twaalf is gestegen.
De „spraakverwarring" neemt dan ge
vaarlijke proporties aan.
Toch hebben de meeste Westeuropese
landen een gemeenschappelijke culturele
achtergrond die hun een grote mate van
verwantschap geeft. Ondanks verschillen
in gebruiken en taal is bij voorbeeld de
democratie een gemeenschappelijk politiek
bezit, ondanks de variaties in de prakti
sche uitwerking en toepassing. Het is daar
om niet toevallig, dat de Europese orga
nen tot dusverre op democratische leest
zijn geschoeid. Een geïntegreerd Europa
zal een democratisch Europa moeten zijn,
wil het zijn waarde voor de inwoners en
voor de vrije wereld behouden. Een inte-
gratiestreven is immers juist mede ont
staan om een bolwerk te vormen tegen de
totalitaire machten en om gezamenlijk
vrijheid en democratie te beschermen,
wat voor de individuele landen onmoge
lijk was geweest.
Ook beoogden de „vaders van de Euro
pese gedachte", zoals Schuman en Monnet,
het eng nationalisme der Europese landen
te doorbreken om nieuwe oorlogen, die
mede uit dat nationalisme ontstaan, te
voorkomen.
De aanmelding voor het lidmaatschap
van de E.E.G. door landen die ondemocra
tisch zijn is dus met beide uitgangspun
ten, die nauw verwant zijn met de doel
einden, in strijd te achten. Wanneer dus
een dictatoriaal geregeerd land als
Spanje om associatie bij de E.E.G.
vraagt, dan kan daarop maar één
antwoord gegeven worden.
Niet alleen omdat ons het systeem-Franco
hogelijk onsympathiek is, maar tevens
omdat dit systeem in strijd is met de
principes waar de E.E.G. op berust, is
dat antwoord een categorisch neen. Pas
als ook in Spanje weer vrijheid heerst is
er plaats voor dat land in de kring van
de democratische Europese landen te Brus
sel en te Straatsburg. Moge onze regering
zich met klacht verzetten tegen iedere
poging om ter wille van de Westerse
blokvorming —het op een akkoordje te
gooien met de enkele beginselen, die in
het Europa van de Zes juist vorm heb
ben gekregen.
t
(Van onze correspondent)
LONDEN Gisteren is in Londen de
conferentie begonnen voor de uitwerking
van een definitieve grondwet voor Kenya,
die zal leiden tot de onafhankelijkheid
van één van de laatste Engelse Afrikaanse
kolonies.
De Engeilse minister van Koloniën
Maudling liet bij de opening van de con
ferentie een ernstige waarschuwing horen.
Hij zei dat de Britse regering alleen de
macht zal overdragen, wanneer er kans
op een stabiele regering en vrijdom van
vrees in Kenya. Volgens sommigen zal
Engeland niet verder kunnen gaan dan
het geven van inwendig zelfbestuur, maar
vermoedelijk is het politiek al te laat voor
een dergelijke tussenfase.
Ronald Ngala, de voorzitter van de
Afrikaanse democratische Unie in Keneya
ontlokte geestdriftig applaus van zijn aan
hangers, toen hij verklaarde dat zijn par
tij zich tegen alle dictatuur verzet,k het
geen volgens hem ook een waarborg is
dat Kenya niet in handen van de commu
nisten zal vallen.
Ook Jomo Kenyatta, voorzitter van de
Afrikaanse Nationale Unie, kreeg op-
plaus toen hij zei dat hij voor alles streeft
naar nationale eenheid.
De conferentie blijft tot vrijdag ver
daagd, om de gedelegeerden gelegenheid
te geven de diverse voorstellen nader te
bestuderen. Maudlings zware taak is, de
constitutionele tegenstellingen te overbrug
gen, die misschien minder groot zijn dan
ze lijken. Alles hangt er van af, of het
onderling vertrouwen zal worden hersteld.
De openingszitting van de conferentie
was een kleurrijk geheel. De meeste Afri
kaanse afgevaardigden waren gekleed in
lange gewaden en versierde hoofddeksels,
die een merkwaardig contrast opleverden
met de marmeren pracht van Lancaster
House waar de conferentie wordt gehou
den.
Ngala droeg een luipaardhuid en een
staf, die deed denken aan een bisschops
staf. Kenyatta was een van de meer so
ber gekleden. Hij stelde zich tevreden met
een schedelkapje.
Evenals vele andere afgevaardigden
droeg hij een vliegenmepper, die om de
eeq of andere reden een symbool van de
strijd voor de onafhankelijkheid van Ke
nya is geworden.
Lawine. Tenminste zeven personen, onder
wie vier scholieren met hun onderwijzer,
zijn gisteren op de berg La Berneuse,
in West-Zwitserland, door een lawine
getroffen en worden vermist. Een red
dingsploeg is op zoek naar de vermis-
sten.
Advertentie
Houtplein 21 - Haarlem
Telefoon 22020
Onderzoek dood Hammarskjoeld
NDOLA Noord-Rhodesië (Reuter) Een
Afrikaanse getuige heeft woensdag voor
de commissie van de Verenigde Naties,
die in Ndola een onderzoek instelt naar
het vliegtuigongeluk, waarbij de secreta
ris-generaal van de Verenigde Naties
Dag Hammarskjoeld, om het leven kwam
gezegd, dat hij en een ander gezien had
den, dat de landingslichten op het vlieg
veld van Ndola gedoofd werden vlak voor
een groot vliegtuig op 17 september poog
de te landen.
Hij zei, dat hij deze verklaring niet had
durven afleggen voor de Rhodesische
commissie, die eenzelfde onderzoek heeft
gedaan. Ik was bang dat ik vermoord zou
worden, aldus de getuige. Beide getuigen
zeiden, dat zij het vliegtuig enkele malen
boven het vliegveld hadden zien cirkelen
Nadat het zich verwijderde stegen twee
straaljagers op en zij zagen kort daarna
een steekvlam. Zij hadden niet kunnen
waarnemen wat hierna met het vliegtuig
was gebeurd.
De commissie heeft het onderzoek
Ndola afgesloten en vertrekt naar Salis
bury.
Advertentie
LEXINGTON
Advertentie
DE NIEUWSTE TYPEN uit voorraad leverbaar
AUDIUM - SIEMENS WIDEX - OTICON - PHILIPS - QUALITONE e.a.
(zijstraat van de Leidsevaartweg) Bus 3, halte station Heemstede
Telefoon 38099
BRUSSEL (ANP) Het officiële bezoek,
dat de secretaris-generaal van de Noord-
atlantische Verdragsorganisatie, mr. D. U.
Stikker, deze week aan België zou brengen,
is voor onbepaalde tijd uitgesteld wegens
het vertrek van de Belgische minister van
Buitenlandse Zaken, Spaak, naar New
York. Hij woont daar de besprekingen in
de UNO-Assemblee over Roeanda-Oeroen-
di bij.
BONN-(DPA) Een rechtbank in Tü
bingen heeft zeven Duitsers, afkomstig
uit het Joegoslavische district Batsjka,
veroordeeld tot gevangenisstraffen van tus
sen drie en vierenhalf jaar wegens het
doodschieten in maart 1944, op bevel van
een SS-officier, in Parabuc van vier Jood
se inwoners. De verdachten hadden naar
het oordeel der rechtbank moeten besef
fen dat het hun gegeven bevel on
rechtmatig was.
Wat denkt u van de kreet
„Vive Salan"? Ik stel die vraag
omdat het mogelijk is, dat
Europa in de komende vijfen
twintig jaar een politieke tra
gedie zal beleven, die zich
onder het geweld van brullen
de spreekkoren zal voltrekken
in het oude Europese hart,
Frankrijk. „Vive Salan" zou
een leuze kunnen worden die
door haar geschiktheid om
door duizenden te worden uit
geschreeuwd het nationaal-
fanatisme zou kunnen los
slaan, dat nu nog smeult in
duistere Parijse hoeken, waar
de plasticbommen worden ver
vaardigd.
Het lot van een land, van
een wereld zelfs, kan afhangen
van een naam en een klank.
De alliteratie tussen „heil" en
„Hitier" is indertijd voor dui
zenden-Duitsers de enige reden
geweest om zich te scharen
achter de bloedvanen van
het nationaal-socialisme. Mis
schien heeft de geschiedschrij
ving dat belachelijke en bijna
kinderlijke argument niet ver
meld bij de samenvatting van
vijftien jaren Duitse historie.
Doch men kan er zeker van
zijn dat Hitiers duivelse genie
de noodzaak van deze allite
ratie heeft voorzien. De ver
andering van zijn naam
Schicklgruber was de eerste
en meest elementaire eis,
waarvan de vervulling alle an
dere successen bepaalde. Hoe
belangrijk en ingrijpend de
vraag was, onder welke naam
hij zich aan Duitsland en de
wereld presenteerde, wordt
duidelijk wanneer men beseft
hoezeer de formule „Adolf
Hitier" voor miljoenen een
begrip werd. Deze naam ver
persoonlijkte niet een man,
doch een levenvullend complex
van denkbeelden of angsten.
Zo sterk zelfs, dat de naam
„Adolf" alleen in de jaren tus
sen 1930 en 1945 voor velen de
klauwen en hoorns van een
satan of de vleugels en nim
bus van een engel kreeg. Vele
Duitsers noemden hun pasge
boren zoons in die jaren Adolf,
vele fanatieke vereerders in
het buitenland eveneens. De
aller fanatiekste Duitsers ech
ter deden het niet, om dezelfde
reden waarom een normaal
mens zijn zoon niet „God"
noemt.
Een zeer interessante illu
stratie van dit alles vormt voor
de volwassenen van destijds
het bekende, misschien niet
historische verhaal van de
Fries A. Rozenveld, die vlak
na de Duitse inval in Neder
land naar de Duitse „Behörde"
stapte om naamsverandering
te verkrijgen De Duitse in
stanties waren ingenomen met
dit verzoek, omdat zij door de
naam Rozenveld zeer onaan
genaam werden herinnerd aan
de grote vijand in Washington
en in de geste van de Friese
landman een compliment voor
het Duitse streven zkgen. Het
verzoek werd prompt ingewil
ligd, waarna de heer A. Rozen
veld mededeelde dat hij zijn
voornaam Adolf wenste gewij
zigd te zien in Theodoor.
Hoe in de bezettingstijd ook
om dit verhaaltje binnens
monds gelachen werd, de ach
tergrond ervan was een klein,
schril symptoom van de pijn
lijke kwetsuur, die vrijheids
lievende mensen ondervonden
bij het horen van de naam,
achter welke zich de personi
ficatie van het onheil aan
diende. Een naam, die als een
onweer van gigantische pro
porties boven Europa hing en
het uitzicht op de hemel ver
duisterde.
Door de luidsprekers werd
het „Heil Hitier" als een rui
sende orkaan voortgedragen
uit het Berlijnse stadion. Het
was als de strijdkreet van een
duivels legioen, dat was komen
aanvliegen uit de hel om de
verdoemenis uit te dragen over
de wereld. Maar het werd niet
alleen vernomen als onheil;
het werd voortgebracht door
miljoenen kelen van gewone
mensen, die reddeloos verloren
waren geraakt in een onbe
schrijfelijke narcose van dol
zinnig nationalisme. Een
kleine herinnering.
Wij zijn soms geneigd de
rampen van politieke oor
sprong te zien als op ons af
komend uit een onbereikbare
en onbevechtbare buitenwe
reld, doch naarmate men bij
het ouderworden de stimulan
sen van volksbewegingen en
hun voedingsbodems duide
lijker onderscheidt, beseft men
dat zij kiemen en groeien in de
mensen zelf. De oorlogen en
de revoluties liggen slapend
gereed in menselijke harten,
wachtend op een kreet die hen
wekken kan; „Heil Hitler", of
„Vive Salan".
De alliteratie of de wellui
dendheid kan belangrijk zijn
voor het succes van de kreet.
Een Duitse ziel houdt meer
van alliteratie, omdat het ver
standelijk en spitsvondig
klinkt. Een Fransman zal wel
licht muziek horen in een har
monischer en vloeiender leuze,
waarbij de zachte aanloop van
het „Vive" uitmondt in het
kernachtige besluit van het
„an". En hij zal misschien bij
die muziek zijn persoonlijkheid
verliezen in een dwaas obses
sief nationalisme, de collec
tieve grootheidswaan van een
volk dat zijn bezit verloren
heeft.
En nu worden alle Franco-
fielen boos. Ik weet dat, om
dat ik er met Francofielen
over gesproken heb en ze zijn
allemaal boos geworden. Zij
weigeren het absurde denk
beeld, dat een Fransman zijn
persoonlijkheid zou verliezen
en als een willoze os in de
kudde zou meesjokken naar
massabijeenkomsten en de
monstratieterreinen, om zich
hees te schreeuwen in helden
verering. Want de Fransman
is een individualist, een cul
tuurdrager geen Hun.
Zij vergeten, dat ook in het
Duitsland van 1930 individua
listen en cultuurdragers leef
den, die persoonlijkheid be
zaten en de menselijke rechten
liefhadden. Het „Heil Hitier"
heeft nooit een miljoenenmas
sa tot idealisme geïnspireerd
het heeft een kleine groep
barbaren krankzinnig gemaakt
en losgelaten op een volk dat
geen uitweg zag. Het heeft met
de gemeenste wapens van ter
reur en intimidatie de sleutel-
punten veroverd en zich gaan
deweg meester gemaakt van de
zwakste zielen, tot het '„Heil
Hitier" een alternatieve for
mule tot behoud van het be
staan was geworden.
Het gaat om die kleine groep
barbaren. Met excuses aan de
Francofielen, de Anglofielen,
de Amerikanofielen en alle an
dere fielen en ook aan de
Hollandofielen, wie dat ook
zijn mogen moet worden
vastgesteld, dat in ieder volk
en in ieder land een groep
barbaren te vinden is, die
komt aanmarcheren als de
trompetten van de willekeur
worden gestoken. In iedere
samenleving vindt men men
sen, die bereid zijn zich aaneen
te sluiten in naam van het ge
weld, en hun persoonlijkheid
of wat daarvoor doorgaat om
te smelten tot een collectieve
onderdanigheid aan een waan
idee.
Deze groep is het, die in de
geschiedenis telkens weer op
duikt als de lieden des bloeds,
de vuurmakers,' de koppen
snellers, de knokploegen, de
fanatieke desperado's. Zij heb
ben de gebroeders De Witt
vermoord, Jantje van Leiden
voortgebracht, de Barthelo-
meusnacht georganiseerd, de
Hongitochten uitgevonden, de
Russische adel over de kling
gejaagd, de guillotine van le
vend voedsel voorzien, de gas
kamers in de kampen bediend,
de Gepoe en de Gestapo be
mand, de Amerikaanse India
nen uitgeroeid, de vrouwen en
kinderen der Boeren in Afrika
vermoord, de onschuldige
zwarten in Sharpville neerge
schoten, en ze hebben nu,
dezer dagen, de kleine Del
phine Renard in Parijs met
een plastiebom van het ge
zichtsvermogen beroofd.
Ook,in Parijs, ook in Frank
rijk leven zij dus. Daarom zou
den alle Francofielen de door
hen zozeer vereerde culturele
grootheid moeten bezitten,
boos te worden om het leed
van de vierjarige Delphine Re
nard, die blind geworden is.
Zij zouden in de eerste plaats
Mensofielen moeten zijn....
Even dom en even collectief
waanzinnig als het nationalis
tische fanatisme der plasti-
queurs is de blinde verering
van een landsaard, een volk,
zonder te willen beseffen dat
de geschiedenis der wereld
zich niet voltrekt aan de hand
van volken, die kunstmatig
binnen fictieve grenzen zijn
opgesloten, doch aan de hand
van mensen. Mensen die zich
zelf onderscheiden in be
schaafden en barbaren, per
soonlijkheden en vee.
Het vee slaat los in tijden
van verwarring en onzeker
heid, stort zich in een stam-
pedo achter de grootste
schreeuwer aan en laat zich
willoos voeren naar de velden
van de slacht. Slagvelden
noemt de geschiedenis dat,
doch wie zich de beelden voor
ogen stellen kan van uiteen
gereten lichamen en bloede
rige dodenmassa's, weet dat
het er een te mooi woord voor
is.
Wat Frankrijk (en Europa)
op dit ogenblik beleeft, is niet
de nieuwe grootsheid van een
moeilijk geboren wordende
toekomst, doch het nare ge
vecht tussen barbaren en cul
tuurmensen. Voor de cultuur
mensen heeft het geweld afge
daan en is het recht voor allen
tot een verworven vrijheid ge
worden. Voor de barbaren is
sluikse moord in de hoop op
de macht van het brute geweld
nog steeds het ideaal, zoals dat
ook reeds in vorige eeuwen
de hoop der barbaren was; zo
als dat wellicht altijd de hoop
van alle barbaren zal blijven,
wier genialiteit en inspanning
gericht zijn op de middelen
der vernietiging.
Voor hen is Delphine Renard
een onvermijdelijk slachtoffer
van de grootse strijd om de
glorie van Frankrijk. Voor an
deren is zij de prooi van een
bloeddronken krankzinnige,
die het „Vive Salan" hoopt te
horen ruisen over miljoenen-
koppige slaven.
Voor sommigen is „Vive Sa
lan" een inspiratie en een
levensdoel, voor anderen
klinkt het als „Vive Satan",
aanzwellend uit de hel, om op
nieuw de donkere wolken van
een mensonterend politiek
avontuur over Europa te jagen.
Zolang er mensen zijn, zullen
sommigen van hen duivels
aanbidden. Zolang er kinderen
zijn als Delphine Renard, zul
len de nutteloosheid en de ver
werpelijkheid van de politieke
moord duidelijk blijven stralen
boven de nationalistische
waandenkbeelden, hoe opwin
dend de trompetten ook zullen
klinken en hoe schitterend de
uniformen der barbaren ook
blinken rondom de spreekstoel
van de Grote Man.
V oorspelkunst
Het feit dat de wereld op de 4e februari
niet is vergaan, in weerwil van de des
betreffende, op planetaire waarnemingen
steunende voorspellingen, is wanneer deze
regels in druk verschijnen alweer bijna
vergeten nieuws. De volgende voor spel
ling van een dergelijke ondergang is daar
entegen de publiciteitsorganen nog niet
ter ore gekomen en dus nog geen nieuws.
Ik ben er echter zeker van dat ze in de
schoot der toekomst ligt te rijpen en op
zekere dag grote aantallen aardbewoners
tot panische reacties zal verleiden. De
sterren immers gaan steeds door te evo
lueren en nieuwe standen aan te nemen,
maar de menselijke goedgelovigheid
schijnt stil te staan.
Reeds een vluchtige blik op de geschie
denis leert dat geruchten over het ver
gaan van de wereld, al dan niet in ver
band met dreigende planeetconjuncties, tot
de vaste nummers op het programma der
stervelingen behoren. De flagrante neder
laag die de profeten ook ditmaal weer ge
leden hebben, zal daarin stellig geen ver
andering brengen.
Wie naar een verklaring van dit ver
schijnsel zoekt, behoeft zich niet aan
dieptepsychologie over te geven. De veler
lei onzekerheden waarmee 's mensen be
staan is omgeven, leiden tot deze wilde
verwachtingen. Worden die verwachtin
gen bovendien met een pseudo-weten-
schappelijke saus overgoten, dan krijgt de
angst een pittige bijsmaak. Er is geen
sprake van een op hol geslagen fantasie,
maar van berekenbare kosmische krach
ten die leven en ondergang van mens en
wereld bestieren. Zo kan het menselijk
vernuft vlak voor de vernietigende in
greep nog een fikse triomf boeken.
Al wordt het mij, gelijk vermoedelijk
de meeste van mijn tijdgenoten, wel eens
bang om het hart wanneer ik de wereld
aan het modderen zie, aan voorspellingen
van het soort dat de 4e februari bloedrood
had omrand, verspil ik geen seconde van
mijn nachtrust. Anders gezegd: de be
drijvigheid van de mundane astrologie
(die zich met het lot van de wereld bezig
houdt) raakt mijn koude kleren niet. De
andere takken van de sterrenwichelarij
voeren mijn temperatuur trouwens even
min boven het normale peil op. Ik heb er
een zekere, matige, belangstelling voor,
aangezien men hier te maken heeft met
een merkwaardig produkt van een oude
cultuur dat zich door alle tijden heen heeft
weten te handhaven. Ik wil niet zeggen
dat ik rr absoluut niet in geloof, maar wel
dat ik een bepaalde innerlijke weerstand
moet overwinnen wanneer ik ermee in
contact kom. Het is mij alles te speculatief,
of om het iets onvriendelijker te zeggen:
te dilettantisch, ondanks de grote kennis
die voor een serieuze beoefening vereist
wordt.. Maar alle astrologische geleerdheid
kan niet uit mijn hoofd de vraag verdrin
gen, door welke elementen de invloeden
die van de hemellichamen op ons uitgaan,
veroorzaakt worden en hoe deze elemen
ten via zulk een hemellichaam nu precies
op een individu, een volk, de wereld in-
tberken. De astrologie pleegt deze vraag
niet aan de orde te stellen, laat staan er
een antwoord op te geven. Ik vraag dus
blijkbaar te veel maar ik kan dat nu een
maal niet laten. En daarom zal ik deze
voorspelkunst een aardige en soms boeien
de aangelegenheid blijven vinden zonder
er echter in mijn levenswandel ook maar
in het minst rekening mee te houden.
'Advertentie
Brand in Japan. Bij een brand in twee
flatgebouwen in de stad Kawaguchi bij
Tokio zijn zeven personen om het leven
gekomen en zeven anderen zwaar ge
wond. Ongeveer 300 personen zijn door
de brand dakloos geworden, aldus de po
litie.
Draadloze honden. In Noord-Beieren hoopt
men binnenkort met draadloze honden
op jacht te kunnen gaan. Een vereniging
van hondenliefhebbers in Baunach bij
Bamberg wil namelijk proeven nemen
met draadloze dressuur waartoe de be
trokken hond met een radio-ontvanger
plus antenne wordt uitgerust, zodat het
dier op honderden meters afstand beve
len van de baas kan ontvangen. Wanneer
de hond zich te ver van de baas zou
gaan verwijderen kan hij door middel
van korte stroomstoten naderbij gediri
geerd worden.
Juwelenroof. Uit de etalage van een juwe
lier in Cannes zijn woensdagavond juwe
len ter waarde van anderhalf miljoen
nieuwe franken gestolen. De rovers arri
veerden in twee auto's. Toen zij met hun
buit vertrokken, losten zij salvo's met
machinepistolen. Niemand werd getrof-
gen. De overval was er één in een lange
serie diefstallen van juwelen en schilde
rijen in de Rivièra. Men schat de totale
waarde van deze kostbaarheden over de
afgelopen twee jaar op meer dan tien
miljoen nieuwe franken.
