EMqWn
Bruno Walter, „de grote oude man van
de muziek", in Californië overleden
Geschiedenis van het beeldverhaal in
het Stedelijk Museum Amsterdam
„DE VADER"
„Heartbreak-House" van Shaw
Pianospelend wonderkind werd
een groot dirigent
De negen muzen
Expositie in Bloemen-
heuvel
Beroep van de Prins
op verpleegsters
en de jeugd
Intrigerende voorstelling van
door toneelgroep Ensemble
monumentale
Strindberg-
voorstelling bij de
Haagse Comedie
MAANDAG 19 FEBRUARI 1962
]os. de Klerk
Hans van den Ber'sh
Het weekeinde
De radio geeft dinsdag
7 elevisieprogramma
AAt1KOf1D/G//iGEff eh BESCHOUWINGEN
te München; van 1925 tot 1931 was hij di
recteur van de stedelijke Opera te Ber
lijn en van 1931 tot '33 dirigent van de
Gewandhaus Konzerte te Leipzig. Intussen
trad hij geregeld op als gastdirigent bij
de voorname concertinstellingai in Euro
pa. Het Hitlerbewind deed hem de wijk
nemen naar Wenen en Salzburg.
In die periode valt ook het met Mengel
berg gedeelde leiderschap te Amsterdam.
Via Frankrijk emigreerde hij in 1939 naar
de Verenigde Staten én verwierf er de
Amerikaanse nationaliteit. Hij werkte in
New York aan de Metropolitan Opera en
aan de Philharmonic. Na Wereldoorlog II
heeft Bruno Walter nog in Europa gegas
teerd. Van zijn prestaties als componist
worden genoemd twee symfonieën, enige
liederen en een cantate. Wie hem als pia
nist heeft meegemaakt, bijvoorbeeld in
Concerten van Mozart, die hij vanaf het
klavier dirigeerde, bewaart daarvan in
drukken van klaar en parelend spel en
uiterst delicate aanslag.
In de rij der beroemde herscheppers van
het werk der klassieke, romantische en
postromantische meesters heeft Bruno
Walter een opvallende plaats bekleed, die
als voorbeeld van eerlijk muzikantendom
steeds mag worden aangewezen.
DR. BRUNO WALTER, een van 's we
relds bekendste dirigenten, is zaterdag in
de ouderdom van 85 jaar in Beverly Hills
in Californië overleden; volgens de dokto
ren klaarblijkelijk aan de gevolgen van een
hartaanval. Dr. Walter, een in Berlijn ge
boren Jood, ging in 1939 naar de Verenigde
Staten met de verzekering dat hij zolang
Hitier zou leven niet naar Duitsland zou
terugkeren. Hoewel hij als pianospelend
wonderkind de muziek was ingegaan, ver
wierf hij zich een wereldfaam door zijn
optreden als dirigent. Hij werd de „Mo-
zartmeester" en de „grote oude man van
de muziek" genoemd vanwege zijn inter
pretaties van de muziek van Mozart, Beet
hoven en Mahler. Hij gedroeg zich tegen
over de musici altijd hoffelijk en liet zich
nooit door drift meeslepen. Bruno Walter,
wiens ouders een winkel hadden, trad voor
het eerst als negenjarige aan de piano in
het openbaar op. Als persoonlijk vriend
van Gustav Mahler dirigeerde Walter de
wereldpremière van diens „Lied von der
Erde" en negende symfonie. Bruno Wal
ter was groot-officier in de orde van Oran-
je-Nassau, eredoctor van de universiteiten
van Edinburgh en Zuid-Californië en com
mandeur van het Franse Legioen van Eer.
Onze muziekmedewerker Jos. de Klerk
tekent bij dit overlijden het volgende aan:
BRUNO WALTER had zich na een reeks
afscheidsconcerten in 1956 te Beverly Hills
in Californië teruggetrokken. Zijn gastdi-
recties in Nederland en vooral de vierja
rige periode (1934-1939) tijdens welke hij,
naast Mengelberg als eerste dirigent van
het Concertgebouw te Amsterdam verbon
den was, hebben alhier steeds de meest
sympathieke reacties gewekt. Hij had ook
de hoogste waardering voor ons muziekle
ven; ik herinner mij nog uit het jaar 1925
(toen hij voor 't eerst bij de Haarlemse
Bachvereniging optrad met het Concertge
bouworkest) een interview waarin hij vol
bewondering over het Amsterdamse en
semble gewaagde en het 't volmaakste
noemde dat hij kende; bovendien was hij
vol lof over het Nederlands muziekpu-
bliek, omdat het niet zo hartstochtelijk,
maar inniger en intenser reageert als el
ders. Deze laatste uitspraak van de toen
reeds in Duitsland zeer gevierde dirigent
is typerend gebleken voor zijn carrière zo
als men deze in latere jaren kon overzien.
Hij kon alle pathos bedwingen binnen de
perken van een redelijk evenwicht en be
reikte zijn sublierhste prestaties in de
meest delicate composities van Mozart. De
beheersing die hij nastreefde waardeerde
hij tevens bij ons publiek, welks wijze van
reageren hij dan ook zag als een juist
begrijpen van zijn inzichten. Het zal Wal
ter's grootste roem blijven dal hij in zijn
interpretaties de grootste spanningen wist
te wekken met een minimum aan uiterlij
ke gestes.
MEN KAN DIT streven naar verinner
lijking waarnemen in de autobiografie die
Bruno Walter in 1946 publiceerde onder de
titel „Theme and variations" (ook in 't
Nederlands verschenen bij Van Ditmar te
Amsterdam). Met zijn filosofische aanleg,
zijn drang naar mystiek en zijn zelfpijni
ging toont hij in deze levensbiecht veel
psychologische overeenkomsten met Mah
ler, die vele jaren zijn meester, voorbeeld
en vriend geweest is. Maar een gezonde
werkelijkheidszin houdt Walter in even
wicht waar Mahler overstag ging. Zijn eer
lijke, ja soms argeloze confidenties wekken
sympathie om de dichterlijke geest die eruit
spreekt. Merkwaardig zijn de bekentenis
sen over zijn esthetische en artistieke
groei; bij voorbeeld hoe hij, die eens in
Wagner zijn afgod zag, geleidelijk in de
klare eenvoud van Mozart de hoogste
kunstopenbaring meende te vinden; en ook
hoe hij pas laat de grootheid van Bach
ontdekte, waarvoor hij excuus vraagt en
zich beklaagt dat hij zolang die heilzame
bron voor geestelijke verdieping onbegre
pen was voorbijgegaan. Naarmate hij zijn
geestelijke horizon verruimde, is hem, zo
als hij bekent, ook de betekenis van Bruck
ner duidelijk geworden.
HIJ HEETTE EIGENLIJK Bruno Wal
ter Schlesinger en was te Berlijn geboren
in 1876. Na zijn conservatoriumstudie
kwam hij in 1894 als operadirigent in de
praktijk te Keulen. Na ook in Hamburg,
Breslau, Pressburg, Riga en Berlijn erva
ring, inzicht en meesterschap te hebben
opgedaan, werd Bruno Wg^er door Ma-te
ler in 1901 naar de Weense Hof-Oper ge
roepen. Vanaf 1911 .dirigeerde hij in We
nen oök de Singakaderhié. Van 1Ö13 tot
1922 werkte hij, als opvolger van Mottl,
Reina Prinsen Geerligs-Prys. De
stichting Reina Prinsen Geerligs-Fonds te
Amsterdam deelt mede dat inzendingen
(proza, gedichten, toneelstukken, al of
niet gepubliceerd) voor de jaarlijkse prijs
vraag van dit fonds vóór 1 juli 1962 moe
ten worden toegezonden aan het secreta
riaat van de stichting. De deelnemers die
nen op 24 november 1962 de leeftijd van
20 jaar te hebben bereikt en niet ouder te
zijn dan 25 jaar. De jury bestaat uit: Mies
Bouhuys, Nel Noordzij, dr. J W. Schulte
Nordholt en Paul de Wispelaere.
Gulden Vlies-expositie. Deze zomer
zal te Brugge een tentoonstelling worden
gehouden, gewijd aan het Gulden Vlies.
Het is de voortzetting van een traditie,
want reeds in 1907 werd te Brugge een
expositie aan hetzelfde onderwerp gewijd,
gehouden. Men zal in de zomer echter
schilderijen en kunstvoorwerpen uit vijf
eeuwen kunnen zien, die alle betrekking
hebben op de orde. Een vertegenwoordi
ging van de gemeente Brugge en van het
ministerie van Onderwijs en Kuituur, reist
thans langs de Europese hoofdsteden om
er onderhandelingen te voeren over tijde
lijk overbrengen van kunstwerken naar
Brugge.
(Van onze Amsterdamse redacteur)
DE HEER P. H. FRANKFURTER te Amsterdam is een verwoed verzamelaar van
beeldverhalen en zijn collectie, aangevuld met exemplaren uit het archief van Marten
Toonder, is sinds enkele dagen te vinden op de bovengalerij van het Stedelijk Mu
seum te Amsterdam. De beeldverhalen zijn keurig gerubriceerd naar land en jaartal
en gesplitst in onder andere voorlichtings-, reclame- en kinderverhalen en in glazen
kastjes gelegd. Zo kan men, wandelend langs deze kastjes een indruk krijgen van de
geschiedenis en de verspreiding van het beeldverhaal.
DE TENTOONSTELLING moge voor be
langstellenden erg interessant zijn, zij ver
telt ons, op enkele kranteknipsels na, niets
over goede of slechte invloeden van beeld
verhalen en beeldromans.
Het beeldverhaal, zo constateert men
hier, stond hoog in aanzien bij de Egyp-
tenaren, de Grieken en later ook de Ro
meinen. Het werd toen gebruikt voor het
uitbeelden van godenlevens en belangrijke
historische feiten en kwam na de val van
het Romeinse Rijk naar voren in dienst
van het Christendom. Het raakte op de
achtergrond na de uitvinding van de boek
drukkunst en het duurde tot de negentien
de eeuw eer het weer aan populariteit won.
DE ZWITSER 'Rudolf Töpfer was de
man, die het beeldverhaal herontdekte.
Hij tekende verhalen, die in Nederland als
de Avonturen van meneer Prikkebeen be
kend werden. Terwijl de strip in Europa
aanvankelijk slechts voor politieke pren
ten en kinderverhalen werd gebruikt,
brachten in Amerika de dagbladen reeds
vóór de eeuwwisseling gekleurde verhalen
voor volwassenen. Via de kranten kregen
Popeye, Mickey Mouse, Rip Kriby, Tar-
zan en vele andere figuren grote popula
riteit. Langzamerhand drongen zij ook tot
Nederland door, waar inmiddels ook teke
naars met beeldverhalen begonnen. Ne
derlandse produkten, die voor de laatste
oorlog succes hadden, waren Tom Poes,
Bruintje Beer, Bulletje en Boonestaak en
niet te vergeten Dick Bos.
TIJDENS EN na de oorlog kreeg het
beeldverhaal toepassing in de reclame,
maar ook op het gebied van de voorlich
ting. Op de tentoonstelling prijken vele
exemplaren, waaronder een Amerikaans,
dat de geboortebeperking behandelt. De
kerken hebben ook het beeldverhaal her
ontdekt voor het verkondigen. De collec
tie in „Het stedelijk" bevat daarnaast ook
vele exemplaren beeldromans, die soms
ware gruwelgeschiedenissen van Ameri
kaanse makelij bevatten.
AAN HET Nederlandse produkt is gro
te aandacht gewijd. Terecht, want er zijn
uitstekende bij, waarvan enkele gretig af
trek vinden in het buitenland: Kapitein
Rob van Peter Kuhn, Eric de Noorman
van Hans Kresse, Panda, Kappie en Ko
ning Hollewijn van Marten Toonder en
Marion van Jan Wesseling.
„Wij hopen dat de belangstelling voor de
tentoonstelling, die ik thans open in Bloe-
mendaal een stimulans zal zijn, om tot een
grotere expositieruimte te komen", aldus
de burgemeester van Bloemendaal, cfr.
D. H. Peereboom Voller, toen hij zaterdag
middag in de eivolle zaal van huize „Bloe-
menheuvel" aan de Bloemendaalseweg 158
in Overveeem de expositie opende van
werken van achtenveertig niet-beroeps-
beeldende kunstenaars, woonachtig in
Bloemendaal en andere gemeenten in Ken-
nemerland.
De burgemeester zag in deze expositie
opnieuw een goed voorbeeld van inter
gemeentelijk overleg, nu ook in het cultu
rele vlak. Er is zoveel ingezonden zei
hij dat een beperking moest worden
toegepast, waarbij de jury een moeilijke
taak had. De amateur-kunstenaar is een
gelukkig mens, zei de burgemeester. Zijn
kunst is een therapie, een tegenwicht voor
de dagelijkse beslommeringen. Het zelf
vertrouwen van de beoefenaar gaat stijgen
en de hobby krijgt dan vaak een artistiek
kantje. Valse bescheidenheid wordt dan
dikwijls tot ware onbescheidenheid. Daar
tussen liggen dan nog allerlei mogelijk
heden. Het werkelijke amateurisme krijgt
hier zijn kans, mits men niet natekent. „De
kunst begint waar het nabootsen ophoudt",
heeft Michelangelo gezegd. Het doet er he
lemaal niet toe of het mooier is.
Deze expositie biedt een grote verschei
denheid, aldus besloot de burgemeester;
schilderijen, tekeningen, beeldhouwwerk,
naaldwerk, zilverwerk en knutselwerk van
zeer verschillende waarde
In zijn kwaliteit van Landcommandeur
van de Johanniterorde in de Nederlanden
heeft Prins Bernhard zondagavond in het
IKOR-radioprogramma over de zender
Hilversum I een toespraak gehouden.
De Prins richtte zich tot gediplomeerde
verpleegsters en de protestants-christelij
ke jeugd in het algemeen om zich te laten
inschakelen in het werk van de Johanniter
orde, welke interkerkelijke gemeenschap
zich inzet voor de hulp aan chronische zie
ken, invaliden en bejaarden. De Prins zei
dat vrijwillige krachten op velerlei gebied
zeer nodig zijn. In dit verband memoreerde
de Prins het grote verpleegsterstekort, de
uitgebreide vredestaak van het Nederland
se Rode Kruis en het werk, dat recht
streeks van de orde uitgaat, zoals de va
kantiewekén voor invaliden in Hattem. De
Prins zei dat het korps Johanniter-zusters
en -helpsters nog te klein is. Daarom deed
hij een beroep op gediplomeerde verpleeg
sters, met name op hen, die niet in een be
paald verband zijn opgenomen, en op de
protestantse jeugd, in' het bijzonder op
vrouwen en meisjes tussen 18 en 45 jaar,
gehuwd of ongehuwd, qm zich te laten op
leiden tot Johanniter-helpster.
Miss Bril. Op 26 maart zal in het Con
certgebouw in Haarlem de voorronde voor
Noordholland worden gehouden voor de
verkiezing van miss Bril 1962. De leiding
van de avond berust bij Mies Bouwman.
rakters een zekere grauwheid en eenzijdig
heid is geslopen die vermeden had kun
nen worden. Op dit punt leken de lege por
tretlijstjes die tegen de achterwand hingen
symbolisch: Ook de levende portretten van
deze voorstelling hadden meer ingevuld en
uitgewerkt kunnen zijn. Dan was ook wel
licht de ritmeester van Frans van der Lin-
gen geloofwaardiger geworden. Zijn over
gang van een nuchtere krachtfiguur naar
de gebroken neuroticus, was nu te weinig
voorbereid. Wij zagen deze soldateske fi
guur nu, eerder tot onze verbazing dan tot
co„ ons medelijden het slachtoffer worden van
HET FEIT, dat men uit getuigenissen weet dat Stnndberg met zijn m löö7 ^e intriges van zijn diabolische vrouw. En
geschreven tragedie „De Vader" het strakke voorbeeld van de Griekse tragici ook die diabolie had Annie de Lange met
en met name Aeschvlus' Agamemnon voor ogen moet hebben gehad, heeft wel iets menselijkheid kunnen aanlengen
heel sterk zijn stempel gedrukt op de voorstelling die de Haagse Comedie er in ^Xchter aannemeUjkeftelken
dit weekeinde van heeft gegeven ter gelegenheid van de vijftigste sterfdag van D„ overige rollen in het stuk zijn zo sche
de schrijver. Het stuk is inderdaad van een bewonderenswaardige klassieke een- matisch getekend dat men begreep hoeveel
vond wat niet wegneemt dat de naturalistische ideeën die in die tijd door Zola moeite de spelers ermee hadden. We za-
werden gepropageerd en theorieën over erfelijkheid en vrouwenemancipatie, ^^omine^en6'oUsb^rt TeTsleeg alleen
die destijds onder andere in het werk van Ibsen opgeld deden, bij het ontstaan vaag-twijfelende dokter. Broes Hartman
van dit stuk een belangrijke rol hebben meegespeeld. Strindbergs vrouwenhaat maakte wel iets aardigs van de ruwe-bol-
deed in ,.De Vader" immers ook een grimmig ontkennend antwoord meeklinken ster-achtige oppasser en Sonja Brill wist
T, .j .i««i 1 1 "an Hof xmlc r%»lf- rvn rrwicfol i -i L-o HnnVifprf io
op de door Ibsen gestelde vraag naar een mogelijke gelijkberechtiging van de
vrouw in het huwelijk. Zijn probleemstelling noch- zijn karaktertekening heeft
danook de rechtlijnigheid van die Griekse prototypen.
van het volsttekt onmogelijke dochtertje
helemaal niets te maken.
STRINDBERGS RITMEESTER is een
verscheurde figuur, die net als zijn schep
per wankelt op de rand van de waanzin,
met zijn trots en zijn helder verstand maar
ook met zijn sentimentaliteit en onvol
groeidheid; vol van de gekweldheid maar
ook vol van de zelfironie van iemand die
zich langzaam met open ogen in een com-
plobrverstrnkt ziet raken..,Zijja,vr.ouw. Lau
ra is niet -alleen een op-macht belust mon-
stqr, ma?r pok een domme, gefrustreerde,
in de liefde teleurgestelde echtgenote. Van
daar dat de soberheid van decor en opvoe
ring wel in overeenstemming was met de
bewuste opzet van de schrijver maar toch
een groot aantal nuances onder de tafel
deed belanden. Bij zijn pogingen om het
tijdgebonden aspect van het gegeven
enigszins te verdoezelen en de „eeuwig
heidswaarde" van Strindbergs gestalten
Frans van der Linden en Ida Wasser
man in „De Vader" van
August Strindberg.
zoveel mogelijk te onderstrepen had regis
seur Steenbergen zich toch ook aan een ze
kere deformatie schuldig gemaakt. Met
name de wat verbeten humor die de beide
hoofdfiguren mede kenmerkt was totaal
verdwenen. Van hun eerste opkomst af
stonden er twee elkaar onverzoenlijk haten
de echtgenoten tegenover elkaar, alsof het
hier inderdaad Agamemnon en Klytaem-
nestra betrof. Het overigens zeer sugges
tieve decor van Hep van Delft; een strak-
grauwe halve cirkel met een noodlottig ro
de hemel erboven, voorzien van de in dit
verband onvermijdelijke Griekse pilasters,
was volmaakt bij deze regie-opvatting aan
gepast.
TOCH LIET STRINDBERG de typische
negentiende-eeuwse denktrant, die hij ook
vertgegenwoordigt, niet volledig uit zijn
stuk verdringen. Zijn merkwaardige theo
rieën horen te wezenlijk tot de grondslag
van zijn gegeven om met succes verdonke
remaand te kunnen worden. De hele twij
fel van de Vader aan de echtheid van zijn
vaderschap zou immers door de grote ge
lijkenis met zijn dochter ontzenuwd zijn,
als hij niet een vreemde (bio)logisch on
houdbare theorie had aangehangen volgens
welke een man bij een vrouw kinderen zou
kunnen verwekken die lijken op een voor
gaande partner van de vrouw. Ondanks een
dergelijk toch wel typisch gedateerd trekje
waarvan men zich trouwens kan afvra
gen in hoeverre Strindberg er zelf in geloof
de, óf het bedoelde als een poging tot zelf
kwelling van een door vrouwenhaat ver
ziekte geest is er nog veel dat- grote
bewondering wekt in de strakke opbouw,
in de economie van de gesproken tekst en
in de grote beperkingen die Strindberg
heeft weten op te leggen op het punt van
de conflictstof, de tijd en plaats van han
deling en de personen die er een rol in spe
len.
HET ENIGE BEZWAAR dat wij tegen
de voorstelling hebben is danook, dat, hoe
wel er aan het formaat van Strindberg
en zijn creaturen volledig recht is gedaan,
er toch in de geschakeerdheid van de ka-
ALLEEN IDA WASSERMAN als de oude
voedster was direkt in al haar vroomheid
en innigheid aanwezig met prachtige oude
vrouwen-trekjes in loop en gebaren, ter
wijl de melodramatische scène, waarin ze
haar geliefde pleegzoon het dwangbuis
moet aantrekken, dank 'zij haar tot een
schokkend hoogtepunt van de voorstelling
werd.
o
I 9DI6IV939S gfltlOPJS
nl .rrobh-r:
i9CJü jlf,Ü9S rtt3 nl 09 4*9 !(i «ofcrewf
■>8 ,S9jim
ZOALS ZO DIKWIJLS bij stukken van
G. B. Shaw wordt men ook door zijn
„Heartbreak House" sinds kort op het re
pertoire van de toneelgroep Ensemble, af
wisselend in hoge mate geamuseerd en
geïrriteerd. Naar zijn eigen zeggen heeft
Shaw met dit stukje een toneelfantasie in
Russische trant willen schrijven en deze
poging om a. la Tsjechov tot een over
tuigende psychologische uitdieping te ko
men van een besloten groep personen
door middel van het impressionistisch vo
teren van een stroom kleine trekjes heeft
een merkwaardige botsing opgeleverd met
zijn eigen satirisch ingestelde tempera
ment, waarvan de grootste kracht ligt in
de met paradoxen doorspekte spirituele
dialoog. Deze discrepantie tussen doelstel
ling en aanleg heeft tot een merkwaar
dige tweeslachtigheid in de opbouw ge
leid, die waarschijnlijk een van de oorza
ken is geweest dat het stuk na de weinig
succesvolle première in 1921 nergens ter
wereld meer is opgevoerd.
NIETTEMIN KUNNEN WIJ Ensemble
dankbaar zijn voor de buitengewoon ver
zorgde voorstelling die zij er van heeft ge
geven en die wij in de tweede opvoering
in Utrecht hebben gezien. Want hoewel
er van een langzame ontrafeling van men
selijke drijfveren en het opbouwen van een
Tsjechoviaanse atmosfeer niet veel terecht
kwam, doordat de ongezouten satire op
de Engelse samenleving telkens onze lach
lust opwekte, viel er toch voor wie houdt
van die spitse manier van formuleren veel
van de bekende kernachtige Shaw-humor
te genieten in de wijze waarop hij zijn
mensen paradoxale maar onthullende
waarheden over zichzelf, hun onderlinge
verhoudingen, hun liefdesbetrekkingen en
hun financiële omstandigheden laat uit
wisselen.
Daarnaast kan men zich ook volop er
geren aan de bekende minachting van
Shaw voor iedere, vaak heel nuttige to
neelconventie: Zijn personen lopen voort
durend ongemotiveerd in en uit. De ex-
positiegesprekken zijn bepaald langdradig.
Er wordt op een onnodige manier met
hypnose gesold en vooral de eerste twee
bedrijven kenmerken zich door een zekere
nonchalance in de constructie, die waar
schijnlijk mikt op een doelbewuste verva
ging van de intrige-draden als bij Tsjechov
maar die hier alleen een zekere wezen
loosheid ten gevolge heeft.
De personages die zich in het, op een
zeeschip gelijkende huis van kapitein
shotover bevinden, zijn intussen belang
wekkend genoeg. Dit „Hartbrekende" huis
heeft overigens niet alleen de uitwerking
dat een aantal gasten zich er van hun ge
broken hart bewust worden, het breekt
voornamelijk aller harten open, zodat het
uitkomt dat de filosofisch ingestelde ka
pitein zijn hoge graad van concentratie
voornamelijk uit de rumfles put, dat het
idealistische jonge meisje ook duidelijk op
haar eigen belang uit is en dat de multi
miljonair geen cent bezit.
IN EEN BIJZONDER aardig decor van
Joseph Carl dat uitstekend het midden
hield tussen de komediesfeer en de beoog
de melancholieke toon, is er door deze
voorstelling een krachtig pleidooi gehou
den voor dit bizarre en toch zo amusante
stuk. Regisseur Karl Guttmann heeft zijn
spelers tot een heldere karaktertekening
aangezet, hetgeen, mede door de door
dachte zij het soms wat statische mise en
scène, de doorzichtigheid van het stuk zeer
ten goede kwam. De vertaling van Jan
Starink had meesterlijk de spitsvondige
redeneertrant uit het Engels behouden
maar helaas ook menig anglicisme. Naast
de voor zijn leeftijd wel wat erg stoere
kapitein van Jan Retèl, werden mooie rol
len bijgedragen door Ina van Faassen als
Ingeborg Elzevier en Sigrid Koetse
in „Heartbreak-House" van Shaw.
zijn beeldschone harteloze dochter Ariad
ne en door Sigrid Koetse als de intelli
gente en al te goed willende Hesione. Rob
Geraerds als de steenrijke Mangan viel
met zijn ongenuanceerde knorrigheid wat
uit de toon, maar Magda Janssens en
Louis van der Steen lieten in kleine rolle
tjes van huishoudster en inbreker zien tot
welke prachtige typeringen zij ook met
weinig tekst in staat waren. Ton van Duin
hoven was ondanks een wat gechargeerd-
ontspannen toon, toch wel heel goed als
de charmante fantast Hushabye. Een
pluim verdient, ook voor de vele pluimen
die ze er aan had besteed, Ruth Helmer,
de ontwerpster van de prachtige dames
kostuums.
Hans van den Bergh
MUDOGNO BEKROOND IN SAN REMO
„Addio, Addio" van Domenico Mudogno
is op het Italiaanse songfestival van San
Remo winnaar geworden. Mudogno die het
schreef maar niet zong, kreeg een derde
van 4.295.000 stemmen die uitgebracht wer
den. Hij werd in 1958 beroemd met zijn
„Volare".
De wereldkampioenschappen op de
schaats beheersten dit t.v.-weekeinde in
de middaguren. De avonden waren van die
spanning ontbloot. Wat kwam ervoor in
de plaats? De quiz „kom er maar eens
achter" waarin Mies Bouwman een onno
zel spelletje speelt met vette prijzen voor
alle lieve deelnemers. Stereofonie vertoon
de een muzikale Mexicaanse familie, die
net wat te lang muziek maakte, maar
door haar uitheemse uitmonstering het
scherm fraai vulde. In „Hou je aan je
woord" kwamen de litteraire coryfeeën
weer aan bod. Langzamerhand is iédereen
er nu wel achter, dat deze uitzending heel
goed is voorbereid, anders zouden de spits
vondigheden niet zo snel op papier wor
den gebrouwen. Er kwamen ditmaal
meer zaken aan bod, die in de „werk
sfeer" der auteurs lagen dan gewoonlijk.
De manier waarop Albert van der Hoogte
goedkope succesjes tracht te behalen on
dermijnde ook dit keer weer het prestige.
Tenslotte kwam er dan nog een heel grap
pige aflevering van „Mijn zuster Eileen".
Eileen".
Over het zondagavondprogramma kun
nen we kort zijn. Er was een onderdeel, dat
uitstak boven de andere genietingen, welke
de VPRO ons had te bieden en wel het ca
baretprogramma, waarvoor Annie M. G.
Schmidt de tekst had geschreven. Nu was
het niet zo, dat het bver de hele linie gees
tig was. Het zotte begin en de parodie op
de zangduo's muntten uit boven de wel
wat breedsprakige rest. Maar het was verre
te verkiezen boven de nare quiz over het
toerisme, waarin Dick de Vilder van geen
ophouden wist naast een kandidaat, in
wiens personalia hij wel, maar wij niet
waren geïnteresseerd.
Beeldschermer
HILVERSUM I. 402 m. 7.00-24.00 KRO.
KRO: 7.00 Nieuws. 7.15 Pianorecital
(gram.) 7.30 Voor de jeugd. 7.45 Morgen
gebed en overweging. 8.00 Nieuws. 8 18
Lichte grammofoonmuziek. 8.50 Voor de
vrouw. 9.35 Waterstanden. 9.40 Schoolra
dio. 10.00 Voor de kleuters. 10.15 Lichtba
ken, lezing. 10.25 Klassieke grammofoon
muziek (gram.; 11.00 Voor de vrouw. 11.30
Lichte - grammofoonmuziek. 11.50 Volaan
vooruit, lezing. 12.00 Middagklok-nood
klok. 12.04 Als de dag van gisteren, klank
beeld. 12.30 Mededelingen t.b.v. land- en
tuinbouw. 12.33 Instrumentaal kwartet
met zangsolisten. 12.50 Actualiteiten. 13.00
Nieuws. 13.15 Platennieuws. 13.35 Lichte
orkestmuziek met zang. 14.05 Schoolradio.
14.35 Voor de plattelandsvrouwen. 14.45
(herh.) 15.50 Lichte grammofoonmuziek.
16.00 Voor de zieken. 16.30 Ziekenlof. 17.00
Voor de jeugd. 17.40 Beursberichten. 17.45
Regeringsuitzending: De P.T.T. in Neder
land Nieuw-Guinea, door H. J. Stokvis.
18.00 Dansorkest met zangsolisten. 18.30
Radio Volksuniversiteit: Van Bach tot
Boulez-II, door Hans Citroen. 19.00
Nieuws. 19.10 Actualiteiten. 19.25 Lichte
grammofoonmuziek. 20.00 Jeanne en de
rechters, hoorspel. 22.05 Licht program
ma.. 22.25. J .22,40 Lichte muziek.
2i%..'SpÓ,a'n^ó'.'órkés.trhuziek (gram.; 23.55-
24.00 Nieuws.
HILVERSUM H. 298 m. 7.00 AVRO. 7.50
VPRO. 8.0Ó-24.00 AVRO.
AVRO: 7.00 Nieuws. 7.10 Ochtendgym
nastiek. 7.20 Lichte grammofoonmuziek.
VPRO: 7.50 Dagopening. AVRO: 8.00
Nieuws. 8.15 Lichte grammofoonmuziek.
9.00 Gymnastiek voor de vrouw. 9.10 De
groenteman, praatje. 9.15 Kamermuziek
(gram.) 9.40 Morgenwijding. 9.55 Boekbe
spreking. 10.00 Lichte grammofoonmu
ziek. 10.50 Voor de kleuters. 11.00 Voor
de zieken. 12.00 Hammondorgel en zang.
12.20 Regeringsuitzending: Uitzending
voor de landbouw. 12.30 Mededelingen
t.b.v. land- en tuinbouw. 12.33 Lichte mu
ziek. 13 00 Nieuws. 13.15 Mededelingen en
grammofoonmuziek. 13.25 Beursberichten.
13.30 Promenade orkest: Nederlandse
amusementsmuziek. 14.00 Lichte gram
mofoonmuziek. 14.40 Schoolradio. 15.00
Met naald en schaar, naaicursus. 15.30
Cello en piano. 16.00 Veroordeeld tot dé
luit en de kosten van het geding, program
ma over Multatuli. 16.30 Voor de jeugd.
17.30 Metropole orkest. 17.55 New York
calling, praatje. 18.00 Nieuws. 18.15 Actua
liteiten. 18.20 Pianospel. 18.35 Amateurs-
programma. 19.00 Voor de kleuters. 19.05
Paris vous parle, praatje. 19.10 Operamu
ziek (gram.) 20.00 Nieuws. 20.05 Muzikale
biografie. 21.00 't Is maar een weet, licht
muzikaal programma. 22.00 Instrumen
taal kwintet: moderne muziek. 22.30
Nieuws en mededelingen. 22.40 Actualitei
ten. 23.00 Symfonie-orkest, koor en sol
(gram.) 23.55-24.00 Nieuws.
BRUSSEL. 324 m.
12.00 Nieuws. 12.03 Lichte grammofoon
muziek. 12.30 Weerbericht. 12.35 Lichte
ten. 13.00 Nieuws. 13.15 Kamermuziek
(gr.). 14.00 Schoolradio. 15.45 Operette
muziek (gr.). 16.00 Beursberichten. 16.06
Duitse les. 16.21 Vlaamse kamermuziek.
Boekbespreking; 17.50 Lichte grammo
foonmuziek. 18.20 Voor de soldaten. 18.00
Sportkroniek. 19.00 Nieuws. 19.40 Lichte
muziek. 19.50 Standpunten van de Belgi
sche Nijverheid. 20.00 Hoorspel. 20.45 Ope
rettemuziek (gr,). 21.15 Jazzmuziek (gr.).
22.00 Nieuws. 22.15 Lichte grammofoon
muziek. 22.55-23.00 Nieuws.
VOOR MAANDAG
NTS: 20.00 Journaal en weeroverzicht.
KRO: 20.20 Woord en beeld. 20.30 Afrika
vandaag, TV-film over Ghana 2.10 Music-
Box, gevarieerd muzikaal programma.
21.45 Auto-biografie, Amerikaanse TV-
filmreportage over de ontwikkeling van de
automobiel. 22.05 Epiloog.
VOOR DINSDAG
NTS: 20.00 Journaal. 20.20 Politieke le
zing V.V.D. VARA: 20.30 Achter het
nieuws. 20.45 Schroot, programma over
de zaak Worms. 21.10 Gervaise, film naar
de wereldberoemde roman De Kroeg van
Emile Zola.
Boekenverzamelaar. De onlangs over
leden Engelse liberaal Isaac Foot was de
grootste particuliere boekenverzamelaar in
Engeland. Zijn bibliotheek omvatte bijna
80.000 delen. Het is zo goed als zeker, dat
deze boeken naar de Verenigde Staten zul
len worden vervoerd en daar zullen wor
den verkocht. De universiteit van Califor
nië heeft een bod op de verzameling ge
daan van 50.000 pond sterling. Foots biblio
theek cmvat ongeveer 1000 bijbels en
originele documenten, vooral van Crom-
well en Abraham Lincoln, voor wie f oot
een grote verering had.
