HAN GORTER L."
HANDTEKENINGEN VERZAMELEN KAN
MEER ZIJN DAN EEN TAMME HOBBY
SEATTLE'S WERELD-TENTOONSTELLING
REEDS VOOR DE OPENING EEN SUCCES
Panda en de reis van kapitein Robbeklopper
Polle
Pimöo
Fa. B. ENGELENBERG
Ons vervolgverhaal
23 u. afgesproken plaats
Pimpol, het om deugende kaboutertje
w? mis
Handige „vaklui" verdienen
er een dikke boterham aan
Denemarken beperkt
sigarettenreclame
MAANDAG 16 APRIL 1962
7
OFFICIËLE VERKOOP SIKKENS'LAKKEN
MASKERS - STOFBRILLEN
Bloed als vrachtgoed
29. De Slokop ziet er maar terneergeslagen uit! Hij heeft al zijn krachten
met roeien verbruikt, en zijn maag heeft nog nooit zo hevig gerammeld!
„Hou je taai", zegt het Zeepaard, „en laat de moed maar niet zakken".
„Heer Zeepaard", zegt Polle, „zou het mogelijk zijn, dat-je alle bootjes
netjes voor ons terugbrengt, want we moeten nu weer gauw eens aan de
slag,
zie je!" Het zeepaard is werkelijk geweldig vriendelijk voor Polle en
zijn maatjes: hij neemt alle bootjes mee terug, en heeft beloofd, te be
danken voor het heerlijke glijden en roeien. „Daaaag!", roepen de vriendjes
hem na.
ft
7) Grijp in als het
nodig is, maar zorg er voor, dat ze
je niet in de gaten krijgt zolang er
geen gevaar is. Ik wil weten wat /e
doet.
In orde, inspecteur.
Met een zucht liet Ploeger zich
weer in zijn stoel achterover vallen.
Je hoeft dus niet weg, lachte
Greét.
Neen. Dit is net iets voor Koop
man. Hij zal zich als een terrier aan
haar vastklampen zonder dat ze het
merkt en niet loslaten. Voor haar
eigen veiligheid lijkt me dat ook
beter.
Wie is die dame?
Marja, die bekende journaliste.
Ik heb je over haar verteld.
Die nicht van professor Boon?
Wat wil die in Duitsland doen?
Dat zullen we wel zien. Ze is in
telligent genoeg om niet achter een
hersenschim aan te lopen Nu ze daar
naar toe gaat, ben ik ervan overtuigd,
dat ze een spoor ontdekt heeft.
Waarom vertelt ze dat jou dan
niet?
Dat brengt haar vak mee. Ze wil
het zelf uitvinden.
Heeft ze dat gezegd, Evert?
Niet openlijk. Ze heeft het wSl
door laten schemeren.
Behoort ze tot de naaste familie
van de professor?
Dat niet. Zij is een achternicht
van moederszijde. De familie Boon
heeft haar opgevoed. Zij is er als jong
meisje in huis gekomen. Haar vader
was legatiesecretaris en werd dik
wijls overgeplaatst. Voor de opvoe
ding van Marja was het beter, dat zij
hier bleef en toen haar ouders bij een
auto-ongeluk in Wenen om het leven
kwamen, bleef Marja voorgoed bij
haar oom en tante. Zij liep de h.b.s.
af en ging toen in de journalistiek.
Daarna heeft ze nog een tijd in het
buitenland gewerkt om ervaring op te
doen en zich toen hier gevestigd als
free lance-journaliste. Haar naam is
bekend geworden. Ze werkt hoofdza
kelijk op sociaal terrein en heeft daar
veel succes mee, vooral omdat haar
kritiek vaak zo fel is.
Ja, dat weet ik.
In de oorlog heeft ze aan het
verzet meegedaan. Ze is trouwens
ook voor de politie geen onbekende.
Het avontuur trekt haar. Ze heeft
zelfs' nog in enkele politiezaken, die
een politiek karakter droegen, actief
meegewerkt. Zij hield zich steeds op
de achtergrond, maar de inlichtingen,
die men van haar kreeg, waren van
veel belang bij het onderzoek. Zij
heeft een helder verstand ^en beschikt
over een uitstekend combinatiever
mogen. Ik verwacht dan ook, dat zij
in deze zaak, die haar familie betreft,
wel het nodige zal presteren.
Greet lachte.
Daarom liet je haar bij de grens
tegenhouden en stuur je een mannetje
achter haar aan om haar gangen na
te gaan?
Ik vrees, dat we met gevaarlij
ke tegenstanders te doen hebben",
antwoordde hij ernstig Daarom
geef ik haar juist Koopman ter assis
tentie mee.
Je houdt er een eigenaardige
manier van assisteren op na, meende
Greet.
Een ander zou ze niet accepte
ren. Er blijft me dus niets anders
over.
Je bent er dus zeker van, dat ze
voor deze kwestie naar Duitsland
gaat?
Ongetwijfeld. Dat telefoongesprek
van zoeven was in dat opzicht duide
lijk genoeg. Zij wist evengoed als ik,
dat Adenauer en zijn minister van
Buitenlandse Zaken in Frankrijk zijn.
Zij ontkende dat trouwens ook niet.
Haar antwoord betekende alleen:
waar bemoei je je mee. Voor mij is
dat voldoende. Marja volgt een spoor
en wil ons er voorlopig nog buiten
houden. Daarom stuur ik Koopman
achter haar aan. Zij zal zijn bescher
ming nodig hebben.
Zij is dus in jouw ogen min of
meer een amateur.
Mogelijk, maar dan met een pro
fessionele kennis van zaken. Zij is
ontegenzeglijk knap en heeft veel
moed. die echter gemakkelijk ont
aardt in roekeloosheid.
Kent zij Koopman van gezicht?
Ja. Ze heeft hem waarschijnlijk
dikwijls gezien, maar eergisteren voor
het eerst gesproken.
En als ze hem herkent?
Ploeger lachte.
Dan scheldt zij hem voor alles
uit, maar daar kan Koopman wel te
gen. Die trekt zich daar niets van
aan en gaat rustig zijn gang
Maar daar raken jullie haar
spoor toch kwijt.
Welnee. Dan zet hij een ander in
zijn plaats, die zij niet kent.
Het is toch een eigenaardig be
roep, Evert. Jullie achtervolgen mis
dadigers en mensen, die niets op hun
kerfstok hebben.
Zo moet je dat niet zien. Wat is
een misdadiger? Iemand, die de wet
overtreedt en daardoor anderen be
nadeelt. Het is onze plicht die men
sen voor de rechter te brengen. Maar
we hebben nog een andere taak, die
minstens even belangrijk is, namelijk
het beschermen van mensen, die, al
dan niet door eigen schuld, in moei
lijkheden komen. Voor Marja geldt
dat maar gedeeltelijk. Zij is overi
gens best in staat op zichzelf te pas
sen, maar nu ik haar ongevraagde
hulp best kan gebruiken, ben ik ook
verplicht haar zoveel mogelijk te be
schermen tegen de moeilijkheden. Ik
stel me voor, dat die niet gering zijn.
Denk je aan een actie van de
Russen?
Ja. Bijvoorbeeld.
Maar je bent er toch van over
tuigd, dat die beide geleerden nog
hier zijn?
Ben ik ook. Daarom blijf ik zelf
voorlopig nog hier. De hoofdman van
een dergelijke organisatie zit met zijn
staf in de regel in het buitenland en
daarvan schijnt Marja lucht gekregen
te hebben.
Ga je er heen als je de professor
gevonden hebt?
Misschien wel, antwoordde hij
vaag.
In ieder geval ben ik blij. dat
je vanavond tenminste thuisblijft,
zuchtte Greet. Die avond hebben
we dan toch.
Profiteer er maar van, lachte
Ploeger. Ik heb het gevoel, dat er
veel werk aan de winkel komt. Wie
weet hoe lang het duurt voordat we
weer zo'n rustige avond hebben.
Greet stond op en schonk nog een
kop koffie in. Inderdaad waren deze
avonden zeldzaam. Het gebeurde
vaak, dat Evert, als hij eens een
enkele keer vroeg thuis was, later
toch weer opgebeld werd en meestal
lag daarin opgesloten, dat hij naar
de stad terug moest en laat in de
nacht of pas de volgende dag thuis
kwam. Zij moest er dus van profi
teren, zoals Evert gezegd had. Mar
tha, de oude huishoudster, die vroe
ger altijd voor hem had gezorgd en
ook na zijn huwelijk was gebleven,
was allang naar bed. Zoals gewoon
lijk hadden Evert en zij een boek ge
nomen en zaten zij rustig te lezen.
Het was zo gezellig in die knusse
huiskamer waaraan praktisch nipts
veranderd was sedert de dag. 'dat
Evert haar, na 'n spannend avontuur
in de Middellandse Zee. hiè'r als zijn
vrouw had binnengebracht. Alleen de
avonden, die ze alieen moest door
brengen, duurden vaak lang. Zijn
werk bracht dat mee. Een politieman
is nu eenmaal nooit zeker van zijn
tijd. Zij wist dat en had er zich bij
neer gelegd
Greet werd in haar gepeins opge
schrikt door de telefoon. Glimlachend
keek Ploeger haar aan. Toen liep hij
naar het toêstel.
Met hoofdinspecteur Ploeger.
We hebben de professor gevon
den. inspecteur. Het was de stem van
rechercheur Wilkens.
Wat zeg je? vroeg Ploeger stom
verbaasd.
Ja. Ik geloof tenminste, dat hij
het is. Alle gegevens kloppen.
Weet je het dan niet zeker? Ver
tel op. Wat is er gebeurd?
Hij kreeg het hele verhaal. Die
avond laat was er op straat een man
aangetroffen die doelloos rondliep en
steeds in zichzelf praatte. Enkele
voorbijgangers hadden het bureau
Warmoesstraat gewaarschuwd, omdat
het vreemde gedrag van de man hun
was opgevallen. Een van de agenten
was er naar toe gegaan. Het was een
heel opstootje geworden. Er stond een
groep mensen om de man heen, die
hem allerlei vragen stelden, waar hij
niet op wist te antwoorden. De men
sen hadden het grootste plezier, om
dat zij dachten dat de man dronken
was. De agent had hem meegenomen
naar het bureau. Het was 'n heer.
hoewel zijn kleding er slordig uitzag
Men schatte hem op ruim 60 jaar.
Hij antwoordde op geen enkele
vraag, maar bleef steeds in zichzelf
mompelen, Aan hetgeen hij zei was
geen touw vast te knopen. Al gauw
was men tot de ontdekking gekomen,
dat de man geen alcohol had gedron
ken. Er moest dus een andere oor
zaak zijn. Men vermoedde, dat hij uit
de een of andere inrichting was ont
snapt en belde het hoofdbureau op.
(Wordt vervolgd)
lllllllllllllllllllllllll!llllll!il!lil'llllllllllllllllllllllllllllll!lll!lllllll!' Illlllllllliüllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliilllllllll
2-3. In het bos, door de stilte van de och
tend, klonk het geluid van een bel... De
konijnen en de hertjes hoorden dat, maar
ze wisten wel, dat het niet voor hen be
stemd was. Nee, het was meester Fibbel
van de kabouterschool, die de kinderen bij
elkaar riep. En daar kwamen ze al aan,
van alle kanten...
ALS U EEN met hand geschreven brief van president John F. Kennedy op
postpapier van het Witte Huis bezit, moogt u die wel goed bewaren. Hij kan nu
al 500 dollar (ongeveer 1.800) waard zijn. Maar als het een of andere alledaagse
mededeling is, die alleen maar met de naam van de president is ondertekend, kan
die ondertekening zijn aangebracht met een machine. De waarde per stuk
is dan ongeveer twee dollar of ruim zeven gulden, aldus de autogrammen-
handelaar Charles Hamilton.
HET IS BEGRIJPELIJK, dat Hamilton
geen hoge dunk heeft van met een machine
geproduceerde handtekening, aangezien hij
voor ongeveer 5000 autogrammenverzame-
laars hetzelfde is wat een beleggingsadvi
seur is voor iemand, die op de effecten
beurs speculeert.
„Niemands handtekening is elke keer
precies gelijk", zegt Hamilton, „maar ik
heb toch een groot aantal handtekeningen
van Kennedy gezien, die slechts geringe
afwijkingen met elkaar vertoonden, ver
oorzaakt door een hapering van de pen.
Witte Huis: niet waar
HET WITTE HUIS ontkent dat gebruik
wordt gemaakt van een machine om de
handtekening van Kennedy te reproduce
ren, maar Hamilton staat daar sceptisch
tegenover, omdat hij bewijzen heeft dat er
tijdens de campagne voor de presidents
verkiezing in 1960 een is gebruikt.
Hij is in het bezit van een copie van een
brief van de assistent van de president,
Kenneth O'Donnel aan een verzamelaar,
waarin wordt uitgelegd, dat „een groot ge
deelte van de gewone post werd verwerkt
door een machine, die zijn (Kennedy's
authentieke) handtekening vermenigvul
digde".
Door een machine geproduceerde hand
tekeningen van deze soort zouden toekom
stige autogrammenverzamelaars moeilijk
heden kunnen veroorzaken, aangezien ze
geen waardeloze copieën, noch vervalsin
gen, maar ook niet authentiek zijn.
„Het zal erg moeilijk zijn, ze later van de
echte handtekeningen van Kennedy te on
derscheiden" voorspelt Hamilton, „en ze
zullen maar een tiende van de waarde heb
ben".
Vertegenwoordigers van de Deense
tabaksindustrie hebben besloten, de
sigarettenreclame te beperken.
Het besluit is genomen tijdens een
vergadering van de directies der Deen
se tabaksfabrieken mcLars P. Jensen,
minister van Binnenlandse Zaken.
Dit besluit komt nadat onlangs in een
medisch raport gewezen was op het
verband tussen het roken van sigaret
ten en het toenemende aantal gevallen
van longkanker in Denemarken.
Dit rapport loopt vrijwel parallel met.
dat van Britse deskundigen. Op basis
van vrijwilligheid is thans besloten een
einde te maken aan alle sigaretten
reclame in bioscopen en weekbladen,
die voornamelijk door tieners gelezen
worden.
Bovendien heeft de industrie toege
zegd geen reclame voor sigaretten te
maken op de televisie, indien besloten
wordt over te gaan tot de stichting van
een commerciële zender.
„Ook „Radio Merkur", de illegale
reclamezender in de internationale
wateren tussen Zweden en Denemar
ken. krijgt geen sigarettenreclame meer
te verzorgen.
In de dagbladen zal echter normaal
geadverteerd worden.
De bestaande reclame- en adverten
tiecontracten zullen normaal afgewerkt
worden.
„ERNSTIG autogrammen verzamelen
lijkt veel op speculatie op de effectenbeurs.
Het is alleen gewoonlijk veiliger", zegt
Hamilton, wiens kijk op de zaak misschien
een beetje is gekleurd, doordat hij al "30
jaar in het „vak" zit.
En met autogrammen bedoelt hij volle
dige brieven van belang, geschreven of on
dertekend door beroemde persoonlijkhe
den. Hij verstaat er niet de haastige krab
bels onder, die bij een artistenuitgang van
een schouwburg of van een stadion door
toneel- en sportcelebriteiten worden neer
gepend.
Ter ondersteuning van zijn opvatting
herinnert Hamilton graag aan het geval
van Jerome Kern, die lange tijd handteke
ningen had verzameld en zijn verzameling
in 1929 voor meer dan een miljoen dollar
verkocht.
„Hij stak het geld in de effectenmarjct en
verloor het bij de krach in Wall Street tot
de laatste cent", zei Hamilton. „De prijzen
van autogrammen zijn tijdens de depressie
wel gedaald, maar ze hebben zich beter
gehouden, dan de effecten".
HIJ NOEMDE ook het geval van
Herbert Adam, een Duits industrieel,
wiens chemische fabriek in de chaoti
sche dagen vlak na de Tweede Wereld
oorlog door de Russen in beslag werd
genomen.
„Adam mocht Oost-Duitsland verla
ten met niet meer dan wat oude fa
miliepapieren", vertelde Hamilton.
„Het bleken brieven van Luther. Mo
zart, Beethoven en andere grote man
nen te zijn. Ze waren meer waard dan
de chemische fabriek en de verkoop
ervan stelde Adam in staat, zijn zaak
in West-Duitsland opnieuw op te
bouwen".
Evenals op de effectenbeurs vindt men
onder de autogrammenverzamelaars spe
culanten. Zij proberen vooruit te zien. wie
van de helden van vandaag de grote man
nen van morgen zullen zijn.
„Vijftig jaar geleden was Arnold Bennett
de conservatieve reus van onze litteratuur.
James Joyce gold als een radicale idioot
De handtekening van Bennett was heel
wat waard, maar nauwelijks iemand ver
zamelde Joyce."
„Op het ogenblik brengt een brief van
Joyce ongeveer 250 dollar op. En Bennett?
Ik zou u tien dollar voor een brief van hem
geven"
De waarde van autogrammen is ook zeer
afhankelijk van de tijd, waarin ze zijn ge
schreven. Een brief van een president. ge:
schreven tijdens zijn ambtstermijn, is in de
:'re"gel meer Waard dan een. die hij in een
ander tijdperk heeft geschreven.
MAAR DAT IS niet altijd het geval. Een
belangrijke brief is, ongeacht wanneer ge
schreven. meer waard dan een onbelang-
Advertentie
Doelstraat 39 - Haarlem Tel. Ii2J2
>G:
rijke en een brief van historische waarde
nog meer.
Een gewone brief van ex-president Tru
man b.v., geschreven toen hij president
was, kan 100 dollar opbrengen. Maar een
maand geleden bood iemand me een in 1918
geschreven brief ter taxatie aan. Ik bood
er 1000 dollar voor, want Truman be
schreef daarin zijn ervaringen aan het
front als kapitein der artillerie in Frank
rijk.
Hamilton is op zoek naar een bepaalde
brief van Kennedy, waarvoor hij 2500 tot
3500 dollar wil geven. Dat zou de brief zijn,
door de luitenant-ter-zee John F. Kennedy
tijdens de Tweede Wereldoorlog geschre
ven kort nadat zijn PT-109 marineboot tot
zinken was gebracht.
„ER BESTAAN ongetwijfeld verschei
dene van zulke brieven", zegt Hamilton.
„Maar ze zijn geschreven aan vrienden en
andere mensen, die dergelijke dingen niet
graag verkopen en waarmee we dus nog
een jaar of 50 geen rekening behoeven te
houden".
Voor de K.L.M. is bloed als vrachtgoed
geen ongewoon artikel. De laatste tijd ver
zendt men vooral bloedmonsters van men
sen die lijden aan bepaalde erfelijke vor
men van bloedarmoede, de zg. haemoglo-
binepathieën. Bij sommige bevolkingsgroe
pen in tropische en sub-tropische landen
is het aantal dragers van deze erfelijke
eigenschap zeer groot, nl. 20 tot 30 percent
der bevolking. Momenteel is men bezig
met een groot onderzoek naar het voor
komen van deze afwijkingen in Thailand.
Het onderzoek gebeurt door een Duitse
kindergeneeskundige, dr. Flatz, in samen
werking met de Groningse kinderkliniek.
Dr. Flatz verzendt het bloed eerst uit het
binnenland, verpakt in containers, naar
Bangkok, vanwaar de DC-8 straalmachines
van de K.L.M. het transport overnemen.
Wekelijks worden ongeveer 500 bloedmon
sters in Groningen afgeleverd.
Het gedurfde bouwsel van de 200 me
ter hoge „ruimtenaald" met het aan
ongeveer 250 mensen plaats biedende
draaibare restaurant op de top.
(Van onze correspondent)
WASHINGTON. - Van 21 april tot
21 oktober wordt er in Seattle, de snel
opkomende stad in het noordwesten van
Amerika, een fantastisch groots opge
zette tentoonstelling gehouden. Het
thema is: het leven in de 21ste eeuw.
Soms is het financiële succes van zulke
tentoonstellingen een dubieuze zaak,
maar in Seattle maakt men zich reeds
nu daarover geen zorgen meer. De be
langstelling van het publiek schijnt
norm groot te worden. Kennelijk willen
de Amerikanen weten wat hun en hun
kinderen te wachten staat in de toe
komst.
De Amerikaanse regering heeft tien mil
joen dollar uitgegeven om een expositie
in te richten, die „de wereld der weten
schap" heet. Daarmee wil men de jonge
lui in Amerika stimuleren, zich te wij
den aan de exacte wetenschappen. Maar
ook zal men in Seattle kunnen zien hoe
men in de 21ste eeuw zal wonen, werken
en zich amuseren Gelukkig behoeft men
met dat alles niet tot het jaar 2000 te
wachten: in Seattle zal men in deze maan
den meer toneel, dans, muziek en „show"
zien dan in een heel seizoen op Broadway.
Om maar een paar manifestaties van al
lerlei aard te noemen: Stravinsky diri
geert een deel van het openingsconcert,
47. Het zag er niet naar uit, dat het kleine sloepje,
waarin Panda en kapitein Robbeklopper zaten, veel
kans had, het door Joris op zo sluwe wijze gekaapte
schip tn te halen. Panda was dan ook heel verbaasd,
toen de kapitein plotseling met een bezorgde frons in
zijn voorhoofd riep: „Reef het zeil, maatje!" „Waar
om?" zei Panda niet begrijpend, „als we het zeil reven,
gaan we nog langzamer en dan halen we Joris nooit
in!" „Kijk maar eens naar die weergase donderkop-
lucht!" bromde de gezagvoerder ongerust, „we krijgen
storm, maatje, wat ik je brom!" En terwijl Panda het
zeiltje reefde, zat de oude zeebonk bekommerd voor zich
uit te staren. „Dit schuitje zal het wel houden, want hier
zit een zeeman aan het roer," mompelde hij, „maar ik
maak me zorgen over m'n goeie schip, waar die oneer
lijke landlubber mee vaart! Hij heeft er drommels wei
nig verstand van, die Goedbloed, en voor je het weet
heeft hij de schuit aan barrels gevaren!" Zo tuurde de
kapitein, vervuld van sombere voorgevoelens, naar het
schip. Juist op dat ogenblik werd het getroffen door de
eerste aangierende vlaag van de storm, die de kundige
kapitein zo goed had voorzien. Het maakte zwaar slag
zij, terwijl de wind een zwakke angstkreet aanvoerde
over de woelige zee
de Spaanse rijschool komt uit Wenen, de
nationale dansers uit Ceylon. Jazzliefheb,
bers kunnen naar Benny Goodman en
Count Basie luisteren, maar ook de oude
dichter Sandourg komt en Isaac Stern,
het Mormomen-koor, de „Old Vic" uit
Londen en nog veel en veel meer.
Ruimtevaart-Lunapark
Wilder en mechaniser vermaak zal men
in het uitgebreide lunapark vinden, waar
veel attracties uiteraard geïnspireerd zijn
door de ruimtevaart en waar men waar
schijnlijk meer door elkaar gehotst kan
worden dan Glenn en zijn makkers ooit
hopen te beleven.
Maar dankzij de constructeurs van de
„Alweg", zal het publiek zonder hotsen
van Seattle naar de 21ste eeuw rijden.
De Alweg is namelijk een uit Duitsland
overgeorachte „monorail": treinstellen,
die voortschieten langs een simpel viaduct
boven Seattle's Fifth Avenue. Die elektri
sche treinen leggen in anderhalve minuut
twee kilometer af en zullen volgens
plannen 10.000 mensen per uur kunnen
vervoeren. Dergelijk snel, openbaar ver
voer naar het hart van de steden is pre
cies wat Amerika nodig heeft en reeds voor
de 21e eeuw werkelijk begonnen zal zijn.
Wentelrestaurant
Ook de snelle tocht naar 't futuristische
reataurant op de top van de „Ruimte
naald" hoopt men zonder schokken te kun
nen maken. Die toren wordt „de stout
moedigste schepping sedert de Eifeltoren"
genoemd en „het hoogste gebouw ten
westen van de Mississsipi", het is een rank
gevaarte dat een hoogte heeft van onge
veer 200 meter.
Een restaurant voor 250 mensen biedt
een fantastisch uitzicht over de zee en de
bergen, die de mooie omgeving van Seatt
le vormen. Men behoeft zich geen zorgen
te maken over het feit, of men al of niet
aan een kant zit met een mooi panorama,
want in een uur draait het hele restau
rant een volle cirkel in het rond. Binnen
een minuut bereikt men in een soort
glazen lift de top van de toren. Man
heeft er op gerekend, dat sommige bezoe
kers die tocht naar boven op het laatste
moment toch wat griezelig zullen vinden.
Maar ook zij kunnen wat eten, zij net
dan op de begane grond. Het restaurant
aan de voet van de toren hebben grap
penmakers de „chicken-out inn" gedoopt
en men moet wat „slang" kennen om die
naam te kunnen waarderen. „To chicken-
out" is de populaire term om aan te ge
ven, dat men uit bangheid ergens tussenuit
knijpt. Enfin, ook in het Nederlands zou
men het grapje toch wel kunnen vertalen:
„de knijp-uit knijp".
En wat dat succes-bij-voorbaat betreft:
reeds zfjn er ongeveer drie miljoen
toegangsbewijzen besteld. Het totale be
zoek. zo rekent men, zal zeker 8 tot 10
miljoen mensen belopen.
Copyright P I B Bsi 6 Cop»oKoge«
