HAN GORTER L." I
De bevervangst: een monopolie van
de Indiaanse „trappers" in Canada
Strenge controle der overheid
op stropers en roofbouwers
MINDER VETTE „MESS" VOOR
AMERIKAANSE MILITAIREN
Panda en de reis
van kapitein Robbeklopper
Ons vervolgverhaal
„23 u. afgesproken plaats!
Pimpol, liet ondeugende kaboutertje
WOt.r%SDAG 25 APRIL 1962
9
AfisssS;
35. „Hxh.iT, zegt de langbenige sinjeur, „neem me niet kwalijk, maar ze
roken zo lekker! Let op' Daar komen ze weer terug" „Dat is gemeen!",
zegt Slokop, „net nu ik hier boven ben, gaat-ie ze strooien! Op die manier
kom ik nooit aan mijn trkken!" „Dat is een rare manier van eten!", zegt
Folie, „en zo kun je er geen jam op doeh ook! Die steltloper heeft gekke
manieren, moet ik zeggen",
Werkende vrouwen
in Italië
De eerste de beste?
6 5
i - -
14-15. FlotpHdeed de katapult, en het
steentje suisde door de lucht. Maar geluk
kig het was mis; het vogeltje sloeg
z'n vleugels uit en vloog weg. Pimpol keek
spijtig het vogeltje na en stopte de kata
pult maar weer in z'n zak.
Zou die ondeugd nou niet begrijpen, hoe
lelijk hei is, met zo'n ding op weerloze
vogeltjes te schieten?
B 13)
B Het gaat mij om de Engelse ge
il leerde, antwoordde Ploeger. Pro-
fessor Boon is niet het enige slacht-
offer. Bovendien kan het verdwijnen
van een bekend atoomgeleerde als hij
voor de wereld de noodlottigste ge-
B volgen hebben.
Daarom wil ik dan ook die proef
nemen. Anders zou ik ei zeker niet
aan beginnen.
B Goed. Dan wacht ik uw bericht
af.
Nog diezelfde middag bracht de
E hoofdinspecteur voor de tweede maal
een bezoek aan het ziekenhuis.
Hij wist zich het gesprek met dr
Willbrough vbor het grootste deel
woordelijk te herinneren, vertelde de
dokter. Ik heb dat maar niet geno-
B teerd omdat het voor het onderzoek
toch geen zin heeft. Het was een tech-
nische uiteenzetting van de uitvinding
van professor Boon op het gebied van
de kernenergie. Op een gegeven mo-
S ment werd hun gesprek onderbroken
doordat er gebeld werd. Pas na ce
tweede bel ging de professor naar de
voordeur. Er stond een man op de
stoep, die onmiddellijk binnenstapte.
Hij had de deur achter zich gesloten
E en de professor bedreigd. Een en m-
der moest voor de oude man wel een
angstaanjagende situatie zijn geweest,
I want zelfs in zijn hypnotische slaap
gaf hij een gil en viel achterover ui
zijn kussens. De dokter had moeite
1 hem weer bij te brengen. Ook daarna
|j was hij die angst nog niet kwijt.
Er is geen sprake van dat hij
de eerste dagen bezoek mag hebben,
1 eindigde de dokter zijn uiteenzetting.
Pas als hij weer volkomen tot rust
B is gekomen, kan ik weer iemand bij
5 hem toelaten.
E Denkt u, dat er op een andere
manier nog iets te bereiken is? vroeg
Ploeger teleurgesteld.
Neen, verklaarde de dokter zeer
E beslist. Ik mag hem aan geen en
ig kei experiment meer wagen. De
schok die hij gehad heeft, is daar te
groot voor geweest. Hij zou er nooit
weer bovenop komen als hij dat nog
E eens moest doormaken.
Dat hebben die schurken natuur-
lijk geweten.
S Ongetwijfeld. Zij hebben hun
werk niet half gedaan. We kunnen
gerust zeggen, dat professor Boon het
slachtoffer van zijn beroep is gewor-
E den. Hoewel ik het eerst niet kon ge
il loven, ben ik het nu wel met u eens,
dat hier meer achter zit dan een ge-
wone misdaad. Toch zult u op een
H andere manier tot 'een volledige op-
B lossing van dit raadsel moeten ko-
men, inspecteur. Ik heb gedaan wat
ik kon. Mijn taak ten opzichte van
het onderzoek is hiermee geëindigd.
§j Ik heb me nu alleen nog maar met
de-patiënt-te-bemoefeu.-
De opvatting van de dokter liet aan
Hmdèlijkheid niets te wensen over.
Ploeger begreep heel goed, dat hij
geen poging meer behoefde te doen
om de professor de achter hem lig-
E gende periode opnieuw in herinnering
te brengen. Mocht zijn geheugen la-
ter nog een? terugkomen, dan was
het toch te laat om met die gegevens
dr. Willbrough terug te vinden. Intus-
S sen ontbrak ieder spoor van de En-
B gelse geleerde. Van Engelse zijde be
ll gon men al ongeduldig te worden. De
=1 Engelse bladen drongen er op aan,
dat Scotland Yard of anders de Se
ll cret Service ingeschakeld werd om
dr. Willbrough op te sporen. Op een
dringende vraag van de autoriteiten
had hij geantwoord, dat hij, nu pro-
fessor Boon gevonden was, wel spoe-
dig de verblijfplaats van diens collega
hoopte te ontdekken. Helaas was ge
il bleken, dat hij van die inlichtingen-
bron voorlopig geen aanwijzing be-
B hoefde te verwachten.
Peinzend keek hij de dokter aan.
Heeft hij u nog iets verteld over
H de man, die hem op die avond heeft
bedreigd? vroeg hij.
Hij heeft alleen gezegd, dat hij
B een middelmatige lengte had. Onge-
veer even lang als hijzelf. Zijn leef-
tijd was moeilijk te schatten en ook
H van zijn gezicht kon hij praktisch
E niets zien omdat de man zijn hoed
diep over zijn ogen had getrokken en
de kraag van zijn overjas omhoog
had geslagen. Hij bedreigde hem met
B een revolver en sprak op gedempte
toon. Hij dwong de professor voor
hem uit te lopen naar de kamer waar
zijn collega op hem wachtte. Toen hij
die kamer bijna bereikt had, had de
professor zich omgedraaid om iets te
il gen de man te zeggen. Op hetzelfde
moment voelde hij een stekende pijn
in zijn arm en verder wist hij zich
E niets te herinneren. Hij gilde alleen
Heeft hij verder niets gezegd?
I drong Ploeger nog eens aan. Heeft
hij niets bijzonders aan de man ge-
merkt, bijvoorbeeld, dat hij hem be
kend voorkwam of dat hij meende j
hem eerder gezien te hebben?
Neen, niets. Hij sprak zichzelf j
nog een keer tegen toen hij zei, dat j
de man opeens groter en jonger leek j
toen hij zich omdraaide en die pijn in j
zijn arm voelde. Hij schreef dat toe j
aan het feit, dat de man kwaad was j
geworden omdat de professor zich j
nieuwsgierig had getoond. Ik ben er j
echter van overtuigd dat hij het zich j
in zijn angst maar verbeeld heeft.
Ploeger knikte. I
Even later nam hij afscheid en j
haastte zich naar het bureau terug, j
Hij scheen opgewekter en hoopvoller
dan even te voren, want zodra hij rp j
zijn kamer was liet hij Koopman bij j
zich komen en keek hem lachend aan.
Heb u iets ontdekt? vroeg Koop-
man nieuwsgierig.
Misschien, hoewel de aanduiding j
zo vaag is, dat ik er nauwelijks aan j
durf te geloven.
Koopman keek hem vragend aan.
Neen. ging Ploeger verder. j
Ik zeg verder nog niets Alleen wil ;k j
hebben dat je onmiddellijk een onder-
zoek instelt naar alle familieleden van i
Willem van Woerden. Ga dat grondig i
na en breng mij een lijstje met alle j
gegevens over hun levensloop, politie-
ke richting en let vooral ook op hun
karaktereigenschappen. Het gaat mij
in de eerste plaats om mensen, die oe
laatste tijd met Willem in contact
zijn geweest. Verre familie, die hij m i
jaren niet gesproken heeft en die hij
ook niet schrijft, interesseert mij
niet.
Denkt u, dat Van Woerden.
Weet ik niet, antwoordde Ploe- j
ger kort. Zorg er maar voor, dat
je zoveel mogelijk te weten komt en j
liefst zo, dat de mensen niet weten
waar het over gaat. Nog liever heb i
ik, dat- ze niet eens in de gaten heb-
ben, dat de politie belang in hen stelt.
VI
Hoofdinspecteur Ploeger zat tegen-
over commissaris Angelman van In-
terpol aan diens bureau.
Er is u dus totaal niets bekend
over een centrum van de Russische
spionagedienst in ons land? vroeg b.j
nog eens, terwijl hij de man tegen
over zich strak aankeek.
Neen, collega, antwoordde de
commissaris rustig. Dat wil alleen
zeggen, dat we niets met zekerheid
weten Volgens helaas oncontroleer
bare gegevens moet er hier wel een
dergelijk hoofdkwartier zijn, maar wij
hebben het tot nu toe niet kunnen vin
den. Het is in ieder geval wel zeker,
dat het niet in. ons land werkt.
U bedoelt, dat zeer waarschijn
lijk van. hieruit de spionage in een
ander land wordt geleid?
Ja. Dat is trouwens het gewone
Russische systeem. Alleen in Ameri
ka schijnen zij hun hoofdkwartier in
het land zelf te hebben.
Op welk land zou dit centrum in
gesteld zijn?
Dat kan ik u niet zeggen. Waar
schijnlijk op Engeland, maar het kan
ook Frankrijk of West-Duitsland zijn.
Hebt u nooit iets van hun acti
viteiten gemerkt?
Wij vermoedden het, maar met
zekerheid valt er niets te zeggen.
Daar kom ik niet veel verder
mee.
Commissaris Angelman glimlachte.
Het spijt me, dat ik u niet van
dienst kan zijn, collega, antwoordde
hij. Mocht u iets ontdekken dan
houd ik mij voor uw gegevens graag
aanbevolen.
Hetzelfde kan ik ook tegen u zeg
gen.
Natuurlijk. Daar kunt u op reke
nen. Ik ben er trouwens wel zeker
van. dat we dan meteen zouden we
ten waar de Engelse collega van pro
fessor Boon op het ogenblik is.
Dus u bent er wel van overtuigd,
dat hij door de Russen gevangen ge
houden wordt?
Ongetwijfeld. U niet?
Vermoedens geven nog geen ze
kerheid. Zolang wij die niet hebben,
valt er niet veel van te zeggen, ant
woordde Ploeger droog.
Even later stond hij op straat. Hij
had gehoopt, dat Angelman hem op
weg kon helpen, maar nu hij ook wei
nig of niets van dit Russische spiona-
gecentrum afwist, begreep hij, dat hij
praktisch geheel op zichzelf was aan
gewezen. Zijn bezoek was zuiver in
formatief geweest.
Zijn volgend bezoek gold professor
Boon, die pas uit het ziekenhuis was
ontslagen en voorlopig thuis nog rust
moest houden.
(Wordt vervolgdl
QUEBEC, april De pelsjagers zijn
met hun buit van een lange, koude win
ter uit het Noorden teruggekeerd; het sei
zoen is voorbij en binnenkort zullen de
enorme stapels bontvellen in Montreal
en andere Amerikaanse pelsmarkten
verkocht worden. De buit was dit jaar njet
uitzonderlijk groot maar wel van prima
kwaliteit, want door de uitzonderlijke kou
waren de pelsen bijzonder lang en dicht.
Reeds aan de handelsfactorijen de
eerste fase van de lange weg naar de
bonthandelaars werden goede prijzen
betaald, zodat menige „trapper" de zo
mer voor hem het stille seizoen zon
der geldzorgen tegemoetziet.
De Italiaanse regering heeft een wets
ontwerp ingediend, dat een verbod behelst
om werkende vrouwen te ontslaan wanneer
zij trouwen. Binnenkort wordt het ontwerp
in het parlement behandeld.
In veel arbeidscontracten van Italiaan
se vrouwen is de bepaling opgenomen, dat
zij worden ontslagen als ze trouwen. Als
de wet van kracht wordt, vervallen al de
ze bepalingen.
Volgens het ontwerp zal een werkgever
in de toekomst moeten bewijzen dat er an
dere redenen voor het ontslag zijn, als dit
gegeven wordt binnen een jaar na de vol
trekking van het huwelijk.
EEN BELANGRIJK deel van Canada's
exporthandel bestaat uit bont, en een der
voornaamste soorten is het beverbont. De
meeste bevervangers zijn van Indiaanse
bloede en al sinds vele generaties in het
„vak". Een ijskoud vak dat vele ontberin
gen van zijn beoefenaars vraagt, want de
bevervallen worden in, of zelfs onder het
ijs gezet. Dat is een karwei, dat een gron
dige kennis van de leefwijze der bevers
vraagt en een grote lichamelijke hardheid.
Blanke „trappers" beproeven ook wel
eens hun geluk op de bevervangst, maar
doorgaans met weinig succes. De meesten
komen met bevroren handen, maar zon
der huiden thuis.
De inheemse Indianen echter kennen het
bedrijf, maar ook zij mogen niet naar
hartelust vallen zetten. Vroeger was dat
wel het geval, maar de „roofbouw" nam
toen zulke fmetingen aan, dat de bever
in vele gebieden bijna uitgeroeid was.
Thans krijgt elke trapper van de overheid
permissie, per seizoen een bepaald aantal
dieren, variërend van twintig tot honderd
te vangen in zijn nauwkeurig bepaalde
jachtrevier, die bovendien via een offi
ciële handelsfactorij verkocht moeten wor
den. Het contingent te vangen bevers wordt
vastgesteld na een soort van volkstelling
in de herfst onder de dieren door biolo
gen van de regering. Ook in het jachtsei
zoen is er regelmatig controle van over
heidswege, onder meer door ambtenaren,
die per vliegtuig en helikopter de voor
naamste beverreservaten de rivieren en
meren van Noord-Quebec, Abitibi, Rupert
House, Mistasini en Bersimis afreizen.
Ondanks dit alles wordt er toch nog wel
gestroopt en ook probeert een enkele trap
per wel eens. zijn pelsen clandestien te
verkopen Maar als hij daarbij gesnapt
wordt, krijgt hij nooit meer een „toewij
zing" en mag hij zich zelfs niet meer in
de bêverreservaten ophouden.
DANKZIJ deze maatregelen is de bever
stand in Canada tegenwoordig bevredi
gend te noemen. Jaarlijks brengen de pro
vincies Quebec, Saskatchewan, Manitoba
en Ontario ongeveer een kwart miljoen
bevervellen op de markt, die tezamen
plm. 25 miljoen gulden opbrengen. De ge
middelde prijs per pelsje in de groothan
del is dus ongeveer honderd gulden. Tus
sen- en kleinhandel en de bontwerker
Links: Zo spannen de Indiaanse vrou
wen in hun primitieve huttenten de
bevervellen op rondgebogen veer
krachtige takken, opdat de huid overal
gelijkelijk uitgerekt, en dus zo soepel
mogelijk wordt.
Twee Indiaanse „trappers" keren op
hun sneeuwschoenen terug van de
jacht in het Abikibi reservaat, elk met
een gevangen bever over de schouder.
moeten er echter ook nog wat aan verdie
nen en zo komt het dat de prijs die- u
voor een lange beverjas moet neertellen,
altijd nog zo'n 3500-4500 gulden beloopt.
Maar daarvoor heeft men dan ook een
bontmantel die bijzonder mooi, heerlijk
warm en praktisch onverslijtbaar is: al
lemaal eigenschappen die niet in de laats
te plaats te danken zijn aan de deskundi
ge voorbehandeling der pelsjes door 'de
Indiaanse vrouwen die in huis-, of beter:
in tent-industrie de huiden spannen en
looien volgens oeroud Indiaans recept dat
het beverbont zo soepel en sterk maakt.
ER IS EEN kans dat de maaltijden van
de Amerikaanse legerkeukens minder vet
worden teneinde het hoge percentage sterf
gevallen ep afkeuringen als gevolg van
aderverkalking te drukken.
De aanbeveling tot „ontvetting" van de
legerkost is in november door twee medi
ci gedaan aan een conferentie van militai
re artsen. De aanbeveling wordt thans be
studeerd. Kolonel Weldon J. Walker en lui
tenant-kolonel Jacques L. Sherman zeggen
in hun studie, dat Atherosclerose .de
voornaamste doodsoorzaak is van ziekte
gevallen van personeel in actieve dienst in
het Amerikaanse leger."
Alleen door ongevallen komen nog meer
militairen om het leven. Het aantal sterf
gevallen en afkeuringen als gevolg van
atherosclerose is zeven maal 2o groot bij
de officieren als bij de manschappen. Dit
komt goeddeels omdat de officieren ouder
zijn dan de soldaten. Soms worden echter
manschappen van 20 tot 30 jaar reeds door
de ziekte getroffen.
„Over het algemeen lijden volkeren, die
het best gevoed zijn en het vetste etep, het
meest aan atherosclerose," zo betogen
Walker en Sherman.
Een bevolkingsstudie toont aan, zo zeg
gen zij, dat de normale maaltijd van het
Amerikaanse legqr. gnecies van de soort is
waaraan het toerremënae- aTfhtal gevallen
van atherosclerose wordt toegeschreven.
„Daarom wordt aanbevolen „te overwe
gen, de militaire maaltijden dusdanig te
wijzigen, dat de hoeveelheid vet niet ho
ger is dan 35 percenj, van de totale calo
rische waarde," aldus beide artsen. „Een
dergelijke wijziging is mogelijk zonder dat
de voedzaamheid eronder lijdt en niets
wijst erop dat een dergelijke wijziging
voor iemand schadelijk zou zijn."
De beide officieren van gezondheid wij
zen er ten slotte op, dat hun studie ,n
vier legerkampen aangetoond heeft, dat ge
middeld 42 percent van de calorische waar
de van de maaltijden van vetten afkomstig
is.
„Oudste kind in een gezin
meestal de knapste
HET KNAPSTE EN doorgaans succes
rijkste kind uit ieder gezin is meestal de
oudste, aldus luidt de conclusie van ;en
rapport dat is opgesteld dooi een aantal
studenten van de Universiteit van Londen,
dat dezer dagen is Verschenen. Zolang hij
of zij enig kind is, profiteert de eerstge
borene van de geconcentreerde aandacht
van de ouders, aldus het rapport. Later,
wanneer er andere kinderen bijkomen, zal
de eerstgeborene wellicht worden gestimu
leerd om zijn superioriteit te behouden.
Buiten het ouderlijk huis zal hij zich wel
licht beijveren om zo gauw mogelijk suc
ces te behalen.
53. En zo begaf dokter Beenzager zich naar het ruim,
op de hielen gezeten door Panda, die het maar een
raar zaakje vond. „Waarom volgt ge me toch, man
neke?" sprak de medicus wat geprikkeld, „het is een
medisch onderzoek, waaraan ik deze medicijn wil on
derwerpen. en daar begrijpt ge als jeugdige leek toch
niets van!"
„Ja," antwoordde Panda ferm, „maar alstuurman
begrijp ik wel, dat ik op de lading moet passen!" Dok
ter Beenzager haalde zijn schouders op. Luchtig flui
tend pakte hij een goudblok op en beluisterde het
nauwlettend door zijn stetoscoop. Panda begon het hoe
langer hoe minder te vertrouwen. Onwillekeurig maak
te hij een beweging, om het blok uit handen van de
dokter te nemen, maar hij greep mis en kreeg toevallig
diens baardje te pakken. Het volgend ogenblik stond
hij beduusd met dat baardje in de hand naar de dok
ter te kijken, wiens uiterlijk door het loslaten van de
baard enige verandering had ondergaan.
„Joris!" hijgde Panda, „dus jij speelde voor dokter.
Nu begrijp ik..."
Maar reeds was de schelm met enige lenige spron
gen het trapje opgerend het ruim uit en het dek op.
„Deksels!" klonk daar de stem van kapitein Robbe
klopper. „Daar heb je die academische zeeprutser weer,
die ik juist van boord heb geschopt! Wel wat drommel!"
Het rapport, dat getiteld is „The suc
cess of the first-born child", dat door oe
Workers' Educational Association is gepu
bliceerd, is een studie van de invloed der
rangorde van geboorte op de opvoeding en
de vrijetijdsbestding van 7.000 kinderen in
een gemeente. De onderzoekers kwamen
tot de slotsom dat meer oudste kin
deren na hun vijftiende jaar scholen blij
ven bezoeken dan de jongeren. Een jon
gen met een jongere broer of zuster blijkt
zijn mogelijkheden op het gymnasium be
ter te gebruiken dan een jongen die enig
kind is. Het rapport wijst ook op het ge
vaar van talentverspilling. Het concludeert
dat jongere kinderen niet minder intelli
gent zijn, maar vaak minder zelfvertrou
wen hebben en minder worden gestimu
leerd om hun bekwaamheden ten volle te
benutten.
