HAN GORTER L."
Knipoog naar het Kind" aantrekkelijk
thema voor nationale fotowedstrijd
Twee wedstrijden in één,
om een rijke prijzenbuit
Geheim van „purper van Tyros
door Nederlander ontraadseld
Welverzorgd
TANTE PATENT EN DE SOF
PANDA EN DE PECHVOGEL
r
tJ
rti^ZEISS IKON
Ons vervolgverhaal
23 u. afgesproken plaats
IKÜJ C0NTAFLEX
Verslaafde moeders,
verslaafde kinderen
VRIJDAG 4 MEI 1962
19
33
De voorwaarden
Haarlem ontbreekt
Dikke prijzen
Onze voorronde
Dubbele kansen
99
POEDER - ZALF - OLIE - ZEEP
ZW7'
jjiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiüi
30)
Die man is er geweest, maar wat
hij kwam doen, herinner ik me niet
meer.
Zou u hem nog herkennen als u
hem zag?
Misschien. Dat kan ik zo niet zeg
gen. Ik heb zijn gezicht nauwelijks
gezien.
Een ogenblik dan, professor.
Ploeger stond op en liep de ka
mer uit. In de gang kwam hij Wil-
kens tegen, die net was binnen ge
komen. Samen gingen ze naar boven
naar de kamer van Marja.
Luister eens, zei Ploeger. Ben
jij gisteravond nadat Marja thuis
kwam, nog in de tjuurt gebleven?
Ja, inspecteur. Ik heb aan de
overkant in een portiek gestaan. On
geveer een uur later werd ik afgelost.
Hoe laat was dat?
Half twee. Zij was precies half
één thuis.
Heb je in die tijd nog iemand
het huis uit zien gaan of binnenko
men?
Ja. Om ruim één uur ging de
voordeur open. Ik schrok eerst, want
ik dacht, dat die juffrouw alweer op
stap ging. Het was deze keer een man
die er uit kwam. De huisknecht 'iet
hem uit. Ze stonden nog even in de
deur te praten. Het leek mij alles heel
normaal. Daarom ben ik hem niet na
gegaan. Is er iets bijzonders met hem
inspecteur?
Marja is omstreeks die tijd ver
moord. Deze man was de enige vreem
deling, die in huis was, voor zover wij
weten.
Maar dan zou Van Woerden.
Ja, natuurlijk, viel Ploeger hem
in de rede.
Maar daar weten we nog niets van.
Ik moet eerst die man hebben. Haal
hem op en breng hem hier. Ik wil
weten of de professor hem herkent.
Breng dus nog een paar mannetjes
meer en zet hem daar tussen in. We
zullen eens zien of de professor hem
er ook uithaalt.
Verbaasd keek Wilkens zijn chef
aan. Het was duidelijk te zien, dat
hij niet begreep, wat de professor daar
mee te maken had. Hij vroeg echter
niets.
In orde, inspecteur, antwoordde
hij.
Waarschuw mij, zodra je terug
bent, zei Ploeger nog, terwijl hij naar
de huiskamer terug ging.
Ongeveer een half uur later werd
de hoofdinspecteur gewaarschuwd.
Wilkens was terug en wachtte met
zijn mannen in één van de kanjers
beneden.
Wilt u eqn ogenblik met jnij mee
gaan, professor? vroeg Ploeger. Ik
zou graag een proef willen nemen,
waarbij uw tegenwoordigheid dringend
nodig is.
De oude heer stond direct op.
Met genoegen, inspecteur, ant
woordde hij.
Mevrouw Boon keek de politieman
ernstig aan.
Het kan toch geen kwaad? vroeg
ze. Mijn man is geestelijk nog erg
zwak. De dokter heeft de grootst mo
gelijke voorzichtigheid aanbevolen. Ab
solute rust is voorlopig nog nodig.
Ploeger glimlachte.
Maakt u zich niet ongerust, me
vrouw, antwoordde hij.
Uw man is zo meteen weer te
rug. Ik wil alleen graag weten of hij
iemand herkent.
In de kamer van Willem stonden
vier mannen. Drie van hen waren re
chercheurs en de vierde was Jan Fa-
ber.
Herkent u in één van deze man
nen de persoon, die op de bewuste
avond in uw laboratorium kwam op
zoeken? vroeg Ploeger.
De professor keek van de een naar
de ander. Hoofdinspecteur Ploeger,
die scherp op Faber lette, constateer
de, dat er geen spoor van nervositeit
aan de man viel te ontdekken. Hij zag
alleen erg bleek, maar dat kon ook
zijn normale kleur zijn.
Ik geloof het niet, aarzelde de
professor na enige tijd.
Kijkt u nog eens goed. Ik zal een
paar vragen stellen. Misschien her
kent u de stem.
Stuk voor stuk sprak Ploeger de
mannen aan en wel zo, dat ze moes
ten antwoorden.
Toen ook dat geen resultaat ople
verde, liet hij hen heen en weer lo
pen. Weifelend deed de professor een
stap naar voren.
Die man lijkt er iets op, zei hij,
terwijl hij op Faber wees. Maar
hij is het niet, voegde hij er onmid-
delMjk aan toe.
Waarom niet?
Dat kan ik u niet zeggen. Zijn
gestalte is ongeveer dezelfde, maar
zijn loop is anders. Ook herken ik zijn
stem niet. Die man sprak op een
eigenaardige half fluisterende toon.
Toch zat er een dringende klank in
zijn stem. Deze man spreekt gewoon.
Hij kan zijn stem gemakkelijk
veranderen. Welk verschil ziet U in
zijn loop?
Professor Boon dacht na.
Hij liep iets voorovergebogen,
antwoordde hij.
Alleen toen hij kwaad werd richt
te hij zich wat op. Deze man is kaars
recht. Neen, ik geloof niet, dat hij het
is.
Kunt u hem aan zijn gezicht niet
herkennen?
Neen. Daar heb ik te weinig van
gezien. Hij had zijn hoed diep in de
ogen en de kraag van zijn jas stond
omhoog. Voor zover ik kon zien wa
ren zijn ogen fel en dreigend. Bij de
ze man is dat niet het geval.
Dus u bent er zeker van, dat
het deze man niet is?
Ik weet het niet. Ik geloof het
niet.
Ploeger gaf de rechercheur een
wenk, dat ze moesten blijven.
Ik zal u weer naar de huiskamer
terugbrengen. U zult wel moe zijn, zei
hij tegen de professor.
Mevrouw Boon zat vol spanning op
hen te wachten.
Heb je hem herkend? vroeg ze,
zodra ze de kamer binnenkwamen.
Neen, ik geloof niet, dat hij het
is, antwoordde haar man.
Bent u alweer aan het werk, pro
fessor? vroeg Ploeger.
Neen, nog niet. Voorlopig niet,
heeft de dokter gezegd.
Zo? De zaak schijnt u nogal erg
te hebben aangepakt.
Mijn man voelt zelf wel, dat hij
nog niet kan, merkte mevrouw Boon
op.
Vroeger ging hij in zijn werk op.
Hij moest al heel erg ziek zijn als
hij het opgaf. Nu taalt hij er nog niet
naar. Ik geloof dan ook niet, dat daar
voorlopig iets van komt. Als hij mijn
zin deed vroeg hij ontslag aan.
Daar ben ik nog niet aan toe,
antwoordde professor Boon zacht.
Ik zou me geen raad weten als ik
mijn werk op moest geven.
Maar je kunt het immers niet,
bracht zijn vrouw in het midden.
Misschien verandert dat nog wet;
veronderstelde Ploeger.
We zullen het hopen. Het zal
voor mij heel moeilijk zijn om daar
afstand van te doen, antwoordde pro
fessor Boon.
Och, waarom zoudt u zich druk
maken, professor. Eenmaal komt een
mens aan rust toe en d'e leeftijd hebt
u zo langzamerhand wel bereikt,
troostte Ploeger.
Zoudt u denken, inspecteur?
vroeg hij. De laatste tijd hel ik wel
eens naar die gedachte over. Een
maand geleden dacht ik daar nog
heel anders over.
Ploeger stond op om afscheid te
nemen.
In het kamertje van Willem van
Woerden onderwierp hij Jan Faber
nog eens aan een streng verhoor, dat
echter totaal geen nieuws opleverde.
De man was de vorige avond gewoon
bij zijn neef op bezoek geweest en on
geveer om 1 uur weggegaan. Hij had
niets bijzonders gemerkt. In het la
boratorium van <je professor was hij
nooit geweest. Hij wist niet eens waar
dat gebouw stond, zei hij boos. Een
uur later liet Ploger hem gaan.
De beide dienstboden waren de hele
avond de deur niet uit geweest en op
tijd naar bed gegaan. Yvonne Del-
prat was op haar kamer gebleven en
even over half twaalf gaan slapen.
Diep in gedachten reed Ploeger met
zijn assisent Koopman in de middag
weer naar het bureau terug. Hij
moest zichzelf bekennen, dat het on
derzoek nog geen resultaat had opge
leverd.
Door de politie werd ijverig gezocht
naar de moordenaar van de bekende
journaliste, berichtten de bladen. Er
werd veel over de vreselijke misdaad
geschreven, maar, ondanks de vele
veronderstellingen, die meestal kant
noch wal raakten, wist niemand enig
positief nieuws te melden.
(Wordt vervolgd)
ALS BELANGRIJKSTE onderdeel van de Week van de Fotografie 1962, die
vrijdagavond 11 mei door de Commissaris der Koningin in Gelderland, mr.
H. W. Bloemers, in de Nijmeegse Stadsschouwburg geopend wordt, zal ook
deze zomer weer een nationale fotowedstrijd voor amateurfotografen gehouden
worden die ditmaal in het teken van het kind staat. „Knipoog naar het kind"
luidt het pakkende motto voor deze fotografische monsterwedkamp waarvoor
de organisatoren de Stichting Bevordering Amateurfotografie en de Stichting
Comité Kinderpostzegels een recorddeelneming verwachten. En die verwachting
is niet op losse grond gebaseerd, want in de eerste plaats zijn er zeer aantrekke
lijke prijzen beschikbaar, en in de tweede plaats is net kind een uitermate dank
baar motief voor iedereen die fotografeert: kijk er de familiealbums maar op na!
Ongeveer zestig percent van onze gezamenlijke fotografische produktie, zo heeft
men becijferd, betreft kiekjes van kinderen: van ons eigen kroost of van dat der
buren, vrienden en kennissen en volgens onze fotohandelaar zijn dat bijna
altijd de best-geslaagde opnamen van het gehele filmrolletje. En zo bezien, mag
men voor deze wedstrijd dan ook een ware lawine van grappige, originele en
ontroerende kinderfoto's tegemoetzien, die de taak van de deskundige jury tot
een ver van benijdenswaardige zal maken!
ER IS voor deze knipogerij naar het
kind geen enkele beperking gesteld. De
wedstrijd omvat het onderwerp „kind" in
de ruimste zin van het woord: het kind op
school, bij zijn spelletjes thuis en op straat,
het kind in het verkeer, kinderen en die
ren, de zorg voor het gezonde en voor het
geestelijk of lichamelijk hulpbehoevende
kind, foto's van kinderpartijtjes of welke
andere jeugdige activiteiten dan ook, maar
met dien verstande dat u uw kleine mo
dellen ongedwongen kind laat zijn en er
geen verstarde, plichtmatig-in-de-lens kij
kende standbeelden van maakt. Een paar
nuttige opnametips voor deze wedstrijd zal
de beginnende amateur in de komende
dagen nog wel op deze plaats in de krant
vinden, maar voor het ogenblik gaan wij
vast even kijken naar de wedstrijd voor
waarden.
AAN DEZE WEDKAMP kan iedêreen
deelnemen behalve vakfotografen en allen
die beroepshalve fotografische werkzaam
heden verrichten. Men kan deelnemen in
de afdeling foto's (zwart wit en kleur) en/
of in de afdeling kleurendia's. Voor de
afdeling foto's zijn twee groepen met
aparte prijzen ingesteld, namelijk Groep 1
(t/m 18 jaar) en Groep 2 (alle overige ama
teurs). Voor de kleurendia's zijn beide
groepen samengevoegd.
Het formaat van de foto's is minimaal
9x9 cm en maximaal 18 x 24 cm. De
foto's mogen niet op karton worden ge
plakt. Op elke foto dient aan de achterzijde
'haam en adr^s van de inzender, liét totaal-
De week van de Fotografie 1962
van 12 tot 20 mei wordt, evenals
haar voorgangsters, weer gekenmerkt
door een lange lijst van fotografische
activiteiten en manifestaties tot zelfs
in de kleinste plaatsjes van ons land.
Lokale fotoclubs en regionale „krin
gen" hebben met geestdrift en voort
varendheid in zalen en zaaltjes foto
salons ingericht, zij gaan projectie-
avonden verzorgen en zelfs fotobals
houden, alles om hun mooie hobby
nog poptdairder te maken dan zij al
is, én misschien ook om en passant
weer een paar zieltjes voor de club te
winnen. Haarlem en Velsen echter,
hoewel beide bakermatten van een
aanzienlijk aantal internationaal ver
maarde „prijsfotografen" en „salon
jagers", ontbreken beide op deze lijst,
hetgeen wij wel een beetje bescha
mend vinden voor de vier bloeiende
fotoverenigingen in dit gedeelte van
Kennemerland.
Overigens: ook de fotodetailhandel
draagt zijn steentje bij tot de komen
de fotoweek: Elke klant die een be
paald bedrag besteedt, zal in die
week een geschenk krijgen (naar ana
logie van het Geschenk der Boeken
week), dat ditmaal uit een mapje met
grappige titeldia's in kleur 6x6 en
kleinbeeld), een setje smalfilmtitels en
een kleurig vouwblaadje met opname-
tips voor de vakantiefotografie en
-filmerij bestaat.
aantal ingezonden foto's (maximaal 3) en
de groep 1 of 2 vermeld te worden. Inzen
ders in groep 1 moeten bovendien hun leef
tijd vermelden.
De kleurendia's (formaten van 24 x 24
mm tot 6x6 cm.) moeten ook voorzien
zijn van naam en adres van de inzender
alsook van een duimmerk voor het juist
projecteren De dia's moeten genummerd
zijn terwijl de gegevens omtrent naam,
adres en woonplaats met het aantal inge
zonden dia's en nummers op een apart vel
papier moeten worden bijgevoegd.
In groep 1 zijn beschikbaar: een eerste
prijs van 100, een tweede van 75, een
derde van 50, alsmede tien prijzen van
10 en tien van 5.
In groep 2 worden uitgereikt een eerste
prijs van 500, een tweede van 250, een
derde van 100, tien prijzen van 10 en
tien van 5.
Voor kleurendia's (groepen 1 en 2 teza
men) zijn te verdelen: een eerste prijs van
500, een tweede van 250, een derde
van 100, drie prijzen van 50, tien van
10 en vijf van 5; al deze prijzen in de
vorm van waardebonnen^ voor fotomate
riaal bij een fotohandelaar naar keuze van
de winnaars.
Als extra premie voor de beste foto of
dia die het kind in de geborgenheid van
het gezin uitbeeldt, is een bedrag van 250
in contanten beschikbaar.
Een aantal eervolle vermeldingen in alle
groepen en afdelingen zal worden gehono
reerd met plaquettes.
Als de ingezonden dia's en/of foto's
zich hiertoe lenen zal het Comité Kin
derpostzegels hieruit een mapje foto
kaarten laten samenstellen voor zijn
volgende jaarlijkse actie. De daartoe
uitgekozen foto's (dia's) worden apart
gehonoreerd en blijven eigendom van
het comité.
INHAKEND op deze nationale fotowed
strijd zullen onze bladen, in samenwerking
met de leiding van de landelijke wedkamp,
een regionale voorronde organiseren, waar
aan al onze lezers kunnen deelnemen en
waarvoor Haarlems Dagblad/IJmuider
Courant de volgende prijzen beschikbaar
stelt voor de beste foto's of dia's:
Een eerste prijs van 109 alsmede een
bronzen plaquette.
Een tweede en een derde prijs van elk
50.—.
Een vierde prjjs van 25 en tien prijzen
van 10.
(Al deze prijzen in de vorm van waarde
bonnen voor fotomateriaal).
Een aantal eervolle vermeldingen, te be
kronen met fotoboekjes.
DEELNEMERS aan deze regionale voor
ronde moeten hun foto's en dia's dus, voor-
Advertentie
■ifgEW^j camera van klasse
vanaf f 574..
EEN GROEP natuurkun
digen onder leiding van de
Nederlandse hoogleraar
prof. F. Bruin, die verbon
den is aan de Amerikaanse
universiteit van Beiroet,
heeft onlangs het geheim
ontdekt van de samenstel
ling van het zogenaamde
„purper van Tyros" een
33 eeuwen oude organische
verfstof die bekend is om
haar actief magnetisch
spectrum. De geleerden
hebben voorts twee nieuwe
stoffen ontdekt met bijzon
dere magnetische hoedanig
heden en een grote chemi
sche activiteit. Volgens
prof. Bruin zullen deze
stoffen zeker van waarde
zijn voor de handel en de
industrie.
VOLGENS een legende
werd het purper ontdekt,
toen een koning van Tyros
en zijn gemalin met hun
hond een wandeling langs
het strand maakten. De
hond vond een slakkehuis
en beet dit stuk. De ko
ningin merkte op dat de
bek van het dier direct
daarop een prachtige rode
kleur vertoonde. Zij ver
zocht de koning, één van
haar gewaden in dezelfde
kleur te laten verven, on
geacht de hieraan verbon
den kosten.
De vorst gaf zijn onder
danen opdracht, zoveel
mogelijk slakkehuizen van
het gewenste soort de
Murex of purperslak te
verzamelen en zo begon
omstreeks de dertiende
eeuw voor Christus in
Tyros, Sidon, en omgeving
de nurperindustrie. Aange
zien de purperslak slechts
een zeer geringe hoeveel
heid kleurstof produceert
de stof is in het lichaam
van het dier kleurloos
maar krijgt zodra zij aan
het licht en de lucht is
blootgesteld de rode kleur
is een enorme hoeveel
heid slakken nodig voor
een geringe hoeveelheid
verfstof. Daardoor was het
purper zo kostbaar dat al
leen de rijkste mensen het
zich konden veroorloven
Zo werd purperkleding een
symbool van gezag. Onder
de Romeinse keizer Justi-
nianus was het zelfs aan
gewone burgers verboden,
purper te dragen. In de
rooms-katholieke kerk be
tekent de uitdrukking „ver
heffing tot het purper" nog
steeds: de uitverkiezing tot
kardinaal.
Met het uiteenvallen van
de oude keizerrijken ver
dween de klassieke purper
industrie. Een reusachtige
berg slakkehuizen van 45
meter hoog bij Sidon'her
innert nog aan deze oude
industrie.
Prof. Bruin en zijn naaste
medewerkers zijn vrouw
dr. M. Bruin, hoofd van de
natuurkundige faculteit
van genoemde universiteit,
en dr. F. Heineken bor
duurden voort op onder
zoekingen die de Oosten
rijkse scheikundige dr.
Friedlander in 1908 was be
gonnen. Zij ontdekten dat
het purper van Tyros in
chemische samenstelling
gelijk is aan indigo. De
stof blijft onder alle om
standigheden zijn kleur be
houden.
De drie geleerden hebben
aan de universiteit van
Amsterdam gestudeerd. Zij
werken sinds 1958 in
Beiroet.
Om u alvast een idee te geven: zulke
kinderfoto's kunnen ook de hardste
juryleden doen smelten.
zien van alle gegevens voor de nationale
wedstrijd, inzenden aan Haarlems Dagblad/
IJmuider Courant, fotoredactie Grote
Houtstraat 93, Haarlem (met vermelding
op de enveloppe: „Nationale fotowed
strijd").
Na jurering door onze jury dragen wij
dan zorg voor doorzending van alle bij
onze bladen ontvangen foto's en dia's (dus
niet alleen de bekroonde) naar de jury
voor de nationale wedstrijd (die ze alle
opnieuw beoordeelt. De inzendtermijn voor
de voorronde van onze bladen sluit op
maandag 16 augustus, die voor de lande
lijke wedstrijd op 25 augustus a.s. Dit laat
ste is uiteraard alleen van belang voor in
zenders die niet aan de voorronde van
onze bladen zouden willen deelnemen
(waarom eigenlijk niet?) Dezen moeten hun
foto's of dia's dan individueel inzenden aan
de Stichting Bevordering Aamateurfoto-
grafie, Prins Hendrikkade 132, Amster
dam-C. Op de enveloppe vermelden „Foto
wedstrijd". Men kan dus met één inzending
tweemaal in de dikke prijzen vallen. En
daarom: aan de slag, foto-amateurs van
Kennemerland. Laat uw lens knipogen
tegen het kind dat het een lieve lust is
en doe mee aan deze fotografische kracht
toer. Misschien wacht u, aan het eind
daarvan, rijke buit!
Alleen nog dit: de beslissingen van
de jury's zijn voor alle partijen bin
dend. Correspondentie over de toe
kenning der prijzen kan niet gevoerd
worden. Zowel de jury van onze bladen
als de landelijke jury behoudt zich
het recht voor, niet alle prijzen toe te
kennen als de kwaliteit van de inzen
dingen daartoe aanleiding geeft. Alle
bekroonde foto's worden het eigendom
der organisatoren. Niet-bekroonde
foto's zuilen alleen gepubliceerd wor
den na verkregen toestemming van de
maker en tegen vergoeding van
auteursrechten.
Advertentie
IN HET BELLEVUE-ziekenhuis in
New York zijn de afgelopen twee jaar
meer dan honderd kinderen geboren,
die „verslaafd" waren aan verdovende
middelen.
Dr. Saul Krugman, het hoofd van de
kinderafdeling, heeft verklaard dat deze
babies nog voor hun geboorte „gewend"
waren geraakt doordat hun moeders
tijdens de zwangerschap verdovende
middelen hadden ingenomen. Een vol
wassene kan in de meeste gevallen in
korte tijd van zijn verslaving af
komen maar bij babies duurt de ont
wenningskuur weken, soms maanden.
Men dient de zuigelingen tijdens deze
periode kalmerende middelen toe.
1. „Wat vervelend", riep tante Patent. „Nu wil
ik een pereboom planten in mijn tuin, maar na
tuurlijk is er weer geen tuinman te krijgen'. Zo zijn
de mensen vandaag de dag; zodra ze moeten spit
ten zijn ze niet te vinden. Maar het kan me niet
schelen. Ik doe het zelf. Al ben ik dan een zwakke
vrouw: perebomen planten kan ik zelf."
En tante Patent liep naar de schuur. Met de pe
reboom onder de ene arm en een spa onder de
andere kwam ze tevoorschijn en begon te spitten.
Het was een mooie dag in het vroege voorjaar,
maar de grond was nog vrij hard. Ze spitte en
ze groef; ze kreeg het er warm van en ze maak
te een hele diepe kuil.
,,'t Is goed voor de lijn", zei tante Patent, „en
het is geen schande om je handen uit de mouwen
te steken."
Grote kluiten aarde vlogen in het rond, de kuil
werd dieper en dieper, maar plotseling stuitte de
spade op iets erg hards.
i
3. Uit de vuilnisbak dook het hoofd van een be
deesd uitziend mannetje op, dat schichtig rondspiedde
en toen met een kreetje van schrik Panda ontdekte.
„O grutjes, daar is er nog een!" piepte het ventje
ontsteld, en meteen dook het weer angstig terug in
de vuilnisbak.
„Nee hoor!" riep Panda geruststellend, terwijl hij
zachtjes tegen het deksel tikte. „Kom er maar uit!
Ik hoor niet bij die troep, die achter u aan zit!"
Langzaam ging de vuilnisbak weer open en behoed
zaam stapte het mannetje er uit. Het was echt een
zielig klein ventje, met een bolhoedje op en een ver
sleten parapluutje in de hand.
„Wat moet het erg zijn", dacht Panda medelijdend,
„om zo door schuldeisers achtervolgd te worden. En
toch ziet hij er niet uit als iemand, die maar schulden
maakt.Hij heeft zeker veel pech gehad!"
Het mannetje spiedde voorzichtig naar alle kanten
rond en slaakte toen een diepe zucht. „Ja, ze zijn
weg", zei hij, „maar voor hoe lang? Altijd vinden
ze me terug, die geldhaaien! Nergens ben ik veilig
voor ze.
Hij zuchtte bekommerd en hernam: „Mijn naam is
helaas heel toepasselijk; ik heet namelijk Pech.
