HAN GORTER L."
TANTE PATENT EN DE SOF
H
l
PANDA EN DE
W7
PECHVOGEL
NAAIMACHINES
ENGEL
Ons vervolgverhaal
23 uafgesproken plaats
Trigamist
iliilsi
fine today
Drie uur nachtrust nu voldoende'%
zegt uitvinder van zoutwaterbed
VRIJDAG 25 MEI 1962
19
'5'
I S "id you risk
Met eigen dameslijstnaar raadsverkiezingen
Grote Houtstraat 181
Haarlem - Tel. 14444
Gelukkige dokter
Artsen enthousiast
Y>
ft
38)
Ja, maar ik moet nóg in Soester-
berg zijn. Ik heb bij de Pyramide
gegeten en dacht dat dit de voor
deligste route was.
O, dat verandert. Van de Pyra
mide loopt er nog een rechte weg
naar Soesterberg. Moet u op het
vliegveld zijn?
Daar in de buurt, antwoordde
Ploeger vaag.
Komt u maar even binnen. Ik zal
u wijzen hoe u verder moet rijden,
nodigde de oude heer vriendelijk.
Graag. Misschien mag ik dan
ook nog even bij u opbellen. Ze zullen
thuis niet weten waar ik blijf, 'ei
Ploeger, terwijl hij de vestibule bin
nenstapte.
Daar kan ik u tot mijn spijt niet
mee helpen. Wij hebben nog steeds
geen aansluiting.
Dat lijkt me ook niet alles hier
in die r eenzaamheid.
U wilde alweer rimboe zeggen.
Het schijnt wel indruk op u te maken.
U bent zeker lang in Indië ge
weest? vroeg Ploeger belangstellend.
Ja, ruim 38 jaar. Ik was gezag
voerder bij de KPM. Nu rust ik op
mijn lauweren. Blij toe, want het is
daar nu toch niets meer gedaan.
Zij waren de huiskamer binnenge
gaan, een gezellige kamer vol herin
neringen uit Indië.
Ploeger is mijn naam, stelde ce
hoofdinspecteur zich voor.
Bekkers. Bent u piloot?
Neen, advocaat, lachte Ploeger.
Dat is tenminste mijn titel, maar
ik heb ook nog andere baantjes.
O juist. Natuurlijk alle mogelij
ke secretariaten. Dat hebben die te
genwoordige „meesters" allemaal.
Zoiets. Maar vertelt u mij eens.
Zou ik hier in de buurt niet ergens
kunnen bellen? Ik denk, dat er thuis
allang iemand op me zit te wachten
en daarom is het vervelend als ze
niet weten waar ik blijf.
Bellen? Hier in de buurt? Neen,
daar zult u niet veel kans op hebben.
Het zou in de villa even verderop
moeten zijn. Ik denk wel, dat ze daar
telefoon hebben, maar u komt er be
slist niet in.
Waarom niet?
De oude heer keek hem weifelend
aan.
Die lui zijn zo gesloten als een
pot, zei hij. Ze gaan hier met nie
mand om en voor zover ik weet laten
ze niemand in hun huis toe. Zelfs de
leveranciers worden aan de deur af
gescheept.
Eigenaardig, antwoordde Ploeger
verbaasd. Wie woont daar dan?
Een oude man voor zover ik
weet. Hij schijnt een geleerde te zijn.
Men zegt een buitenlander. In ieder
geval is hij erg excentriek. Hij wil
niemand zien.
Hebt u hem opgezocht toen u
hier kwam wonen?
Toen was hij er nog niet. Er
woonden alleen een paar huisbewaar
ders en wat personeel. Die mensen
bemoeiden zich ook met niemand. La
ter kwam die oude zelf en toen werd
de zaak op dezelfde voet voortgezet.
Ik heb nog geprobeerd er een be
leefdheidsbezoek af te steken. Geluk
kig liet ik eerst vragen of het wel
schikte. Ik kreeg nul op ht request.
Zo? Dat lijkt me nu niet bepaald
in uw lijn.
Is het ook niet, gaf Bekkers di
rect toe. Ik heb me er eerst aan
geërgerd, maar er later om ge
lachen. Niemand van de buren is rr
trouwens geweest. Toen ze het van
mij hoorden hebben ze geen moeite
gedaan.
Weet u ook waar die man van
daan komt?
Neen. Daar lopen de gekste ver
halen over. De een zegt, dat het En
gelsen of Amerikanen zijn, de ander
Duitsers en er zijn er ook, die ze
voor Russen uitmaken.
Russen?
Ja. Mij lijkt dat ook onmogelijk,
maar de fantasie is nu eenmaal
groot bij de mensen.
Hoe komen ze daar aan?
Er zijn er een paar, die hen een
taaltje hebben horen spreken, dat nie
mand kon verstaan. Het was geen
Duits, geen Frans en ook geen Engels.
Toen hebben ze er maar Russisch van
gemaakt.
Niemand weet het dus zeker?
Neen, dat niet. Ze hebben 'net
trouwens maar één keer gehoord. Dat
was op de enige dag dat ze bezoek
kregen.
Bezoek?
Ja. Op een avond laat of eigen
lijk midden in de nacht kwam er een
auto waarin, buiten de chauffeur, nog
drie mannen zaten. Toen zij vlak bij
het weggetje waren, dat naar de vil
la loopt, werd er uit de auto geroe
pen. Daarop werd in een vreemde taal
geantwoord. Op dat moment sloeg de
auto het zijpad in en daarna heeit
men natuurlijk niets meer gehoord.
Wat werd er geroepen en wie heeft
het gehoord?
Bekkers lachte.
Het schijnt u nogal te interesse
ren, vond hij. Dat brengt uw vak
natuurlijk mee, al hoewel ik niet ge
loof, dat er hier wat voor u te ver
dienen valt. Een boer uit de omtrek
kwam daar toevallig langs. Hij was
naar Utrecht geweest en had de laat
ste bus terug genomen. In Zeist was hij
uitgestapt en verder gaan lopen. Hij
woont 'n eindje verder aan deze weg.
Hij was ongeveer kwart over twaalf
toen hij het weggetje passeerde. Op
dat moment kwam de auto er aan.
Hij ging op de berm staan om hem
voorbij te laten gaan. Toen hoorde hij
iemand uit de wagen roepen. De man
schreeuwde luid, maar hij kon niet
verstaan wat hij zei, want het was
een vreemde taal. Volgens hem ant
woordde een ander weer in een ande
re taal. Zijn stem klonk woedend. In
tussen was de wagen het zandpad in
gereden. Volgens de boer waren ze in
de auto aan het vechten. De volgende
dag heeft hij het verhaal overal ver
teld, maar niemand geloofde hem.
Toen ze hem uitlachten hield hij er
gauw mee op. Toch is er wel wat
van blijven hangen. De mensen zijn
nieuwsgierig geworden naar die bewo
ners van de villa, maar niemand durft
er dicht bij te komen.
Hoe wist die man, dat ze twee
verschillende talen spraken? vroeg
Ploeger.
Dat heb ik hem ook gevraagd.
Hij werkt hier zo nu en dan als tuin
man en vertelde mij die geschiedenis
uit de eerste hand. Hij had het ge
merkt aan de klanken, zei hij. Die
waren heel verschillend.
Heeft niemand er verder meer
iets over gehoord?
De heer Bekkers aarzelde even.
Daarover niet, antwoordde hij.
En ik weet ook niet of het er ver
band mee houdt. Ongeveer een week
later is, 's morgens heel vroeg, hun
auto weggereden. Er zat een oude
heer in met een jongere man naast
zich. Die oude man scheen ziek te
zijn. Hij lag met zijn hoofd achter
over in de kussens en hield zijn ogen
gesloten. Hij mo?t- ook erg bleek 'ge
zien hebben. Hier in de buurt denken
ze, dat hij naar een ziekenhuis is ge
bracht.
Het ziet ernaar uit, dat ze dat
huis hier wel erg goed in de gaten
hebben, lachte Ploeger. Ze kunnen
daar geen stap doen zonder dat men
het weet.
Och, dat nu niet. U moet niet ver
geten dat er daar een sfeer van ge
heimzinnigheid hangt. Dat maakt de
meeste mensen nieuwsgierig. Is er
iets bijzonders dan worden daar di
rect de meest fantastische verhalen
omheen geweven.
Wat wordt er dan nog meer ver
teld?
Wel, dat het Russen zijn, zoals
ik al zei. Ze hebben het al gehad
over een communistisch broeinest.
Natuurlijk is dat allemaal onzin. Ik
zou niet weten wat de Russen hier
moesten doen.
Is er geen vrouw in dat huis? U
sprak alleen over mannen.
Ja, één. 'Zij is de enige, die zo
nu en dan eens buiten komt om bood
schappen te doen. Zij rijdt ook gere
geld met de wagen uit. Zij spreekt
Hollands, maar bemoeit zich met nie
mand. Alleen met de bakker en de
kruidenier maakt ze zo nu en dan een
praatje. Daar is ze ten slotte vrouw
voor. Die kunnen toch nooit helemaal
hun mond houden.
Ploeger lachte.
U schijnt geen hoge dunk van
vrouwen te hebben, mijnheer Bekkers
Bent u ongetrouwd? vroeg hij.
Gelukkig wel. Ik heb een huis
houdster, maar die is oud en lelijk.
Dus ongevaarlijk, lachte hij.
Nog één vraag. U hebt me nieuws
gierig gemaakt. Wanneer is 't geweest
dat die boer 's avonds laat dat tu
mult meemaakte?
Dat is, laat eens kijken, vier we
ken geleden. Het was op 3 september.
(Wordt vervolgd)
milllllllllllllllllllllllllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIlllllllllllllllllllllllllllllHllllllllllllllllllliillllllllllllllllll
Ook in New York is
men thans een actie
„Houdt uw stad
schoon" begonnen.
Overal zijn draad-
korven geplaatst voor
het deponeren van
papier en ander af
val. Speciale scooter
agenten zijn met de
„vuilnis-surveillance"
belast en zij hebben
opdracht, eventuele
zondaars direct op de
bon te „slingeren".
Hier is een der slacht
offers: een jongeda
me wier hond een
souveniertje op straat
heeft achtergelaten.
Dat kost zijn bazin
een boete van 25 dol
lar negentig gul
den direct te vol
doen aan de schoon
heidsagent. De vraag:
waar moet zo'n hond
je dan wist ook
de politieman niet te
beantwoorden.
•"'F/'v
-xT:».'
„Wilde vrouwen" in Duiven
op het politieke oorlogspad
IN DUIVEN (Gelderland) wil men
een arena bouwen om er de wilde vrou
wen uit deze in De Lijmers gelegen ge
meente te laten optreden. Zo luidt het
grapje, dat momenteel in dit dorp de
ronde doet. Waar die vrouwen zo ineens
vandaan komen, is heel gemakkelijk te
verklaren. Het zijn de kandidaten van
de „wilde vrouwenlijst" voor de komen
de gemeenteraadsverkiezingen, een wilde
lijst, die zoals ook alle andere kandi
datenlijsten in deze uit drie kernen be
staande en voor 95 percent rooms-
katholieke gemeente, geen enkele relatie
heeft tot enige politieke groepering. In
totaal zijn het er zeven: vier lijsten voor
Duiven, vijf voor Groessen en één voor
Loo. En één van die lijsten vermeldt
alleen vrouwen: lijst 7
Duffe dorpspolitiek
HET MOGEN dan allemaal .„„wilde"
vrouwen zijn, zij weten deksels goed wat
zij willen: grote schoonmaak ih de ge
meenteraad. Zij zijn liet conservatieve ge
doe in de gemeente beu en willen er „de
stofnesten uitbezemen". Het vooruitstre
vende hoofd van de r.k. jongensschool in
Duiven, de heer A. H. M. van Gemert,
wiens vrouw op dezelfde school les geeft
en nummer drie op de wilde vrouwen-lijst
staat, heeft het ons allemaal haarfijn uit
de doeken gedaan.
Zeven lijsten, elf zetels
IN DUIVEN is door de eeuwen heen al
tijd dezelfde kleine dorpspolitiek gevoerd,
onder druk van een bepaalde groep. En al
Dropnyl heet de nieuwe, waterafstotende
kunststof van Franse makelij, waarvan dit
in Parijs getoonde badpakje gemaakt is.
Het zwart-witte ruitmotief benadrukt vol
gens de ontwerper „op fraaie wijze de
plastiek van de draagster".
die tijd is het goed gegaan, omdat Dui
ven een gesloten gemeenschap vormde.
Maar de laatste jaren is er door de sterke
uitbreiding veel nieuw bloed in gekomen,
met het gevolg dat men nu ook wel eens
wat anders wil. Vandaar die zeven lijsten
voor elf raadszetels en die wilde vrouwen-
lijst.
„Wij vrouwen doen het allicht beter dan
die mannen", zo menen de dames van de
wilde lijst, die worden aangevoerd door
mevrouw M. C. A. Hoppenreijs-Nelissen.
Met name hebben het tekort aan speel
terreinen voor de jeugd en het gebrek
aan kleuterscholen hun gramschap ge
wekt.
„Het duurt hier jaren voor er wat van
terecht komt", zo luidt hun klacht. Ook
het algemeen belang wordt niet gediend.
Elk dorp vecht voor zichzelf.
Daar moet dus nu verandering in ko
men. Het blijft overigens nog de vraag,
wat er op 30 mei uit de bus komt, maar
de vrouwenactie slaat wel aan, meent de
heer Van Gemert
De huidige raad telt overigens al één
vrouw, die zich thans opnieuw kandidaat
heeft gesteld. Maar zij staat nummer vier
op haar lijst en maakt dus weinig kans.
Zij zou daarom reeds druk in de weer
zijn, voorkeurstemmen te werven. Zij
schijnt echter in het raadscollege ook al
bitter weinig te vertellen te hebben en
daarom willen de wilde vrouwen zich er
nu eens voor spannen.
Dokter aanstichter
NIET ALLEEN de heer Van Gemert
heeft plezier in de actie van de wilde
vrouwen. Ook dr. W. J. J. Vonk, een van
de twee artsen, die de gemeente rijk is,
heeft er al heel wat pret aan beleefd. Ja,
hij is eigenlijk de aanstichter van deze re
bellie.
„Waarom eigenlijk alleen vroede vade
ren?" zo vroeg deze robuuste geneesheer
zich af en wierp eens een balletje op te
genover zijn buurvrouw, mevrouw Hop
penreijs-Nelissen, die op dit advies is inge
gaan en thans dus lijstaanvoerster is.
Dat is eigenlijk per ongeluk zo ge
groeid, zegt dr. Vonk. Het gekke is, dat
andere lijsttrekkers het heel serieus op
nemen en zich er boos over maken. Alle
lijsten zijn hier immers „wild". Neem nu
de club „De lange tafel", een reisvereni
ging welker leden elkaar op zondag, na de
mis, treffen in een café. Deze club vond
het „ook wel eens leuk," met een lijst
uit te komen en heeft nu lijst vier. Lijst
trekker is de heer J. H. T. M. Willemsen
Diens oom voert een andere lijst aan:
lijst zes. Het huidige college van B. en
Advertentie
De beste Zweedse, Zwitserse
en Duitse merken
Japanse Zig-Zag Naaimach.,
electr., in koffer 350.—
W. doet het overigens bijzonder goed,
vindt dr. Vonk. Hij hoopt dat het zo
blijft.
EN WAT zegt mevrouw Hoppenreijs er
zelf van? Wij troffen haar helaas niet thuis.
Wel grootvader Hoppenreijs, die in het
gras bij het huis van zijn schoondochter
zijn pijp zat te roken met het uitzicht
op de stamboerderij, „opdat hij zijn leed
goed kon overzien", zoals hij opmerkte.
Opa deed vroeger ook zelf aan politiek
doch blijft er nu maar buiten. Hij voerde
zelfs een pennestrijd tegen een lid van de
Tweede Kamer. In zijn tijd waren er geen
vrouwenlijsten, maar hij weet zich nog
goed te herinneren, hoe destijds de Leer
plichtwet erdoor is gekomen met een
meerderheid van één stem.
,Als het paard van een der Kamerleden
niet was gestruikeld en zijn been had ge
broken en zijn eigenaar daardoor op tijd
was gekomen om aan de stemming deel
te nemen hadden de stemmen gestaakt
zegt hij grinnikend.
Het wachten is nu slechts op de 30ste
mei. Als de wilde vrouwen succes hebben
heeft Duiven een aardige vordering ge
maakt op de weg naar het matriarchaat
en dreigen de „doffers" in de verdruk
king te komen.
Maar waarom ook niet? Dr. Vonk althans
maakte er geen probleem van: „In de
meeste huishoudingen zijn de vrouwen toch
ook de baas".
Een Lonsense rechter heeft klaarheid
gebracht in de penibele zaken van een
man met drie eega's, die een vierde
wilde trouwen.
Krachtens de Mohammedaanse wet
ten had Moelam Hassim Kassim recht
op vier vrouwen, maar voordat hij zijn
volledige quotum bereikt had raakte hij
in moeilijkheden.
De rechter, Sir Benjamin Ormerod,
wees tijdens de behandeling van het
gedrag tegen deze moslim op de enor
me verwarring die in deze zaak ont
staan is. Nadat Kassim in 1945 volgens
de koran en het stamrecht in het hu
welijk getreden was met de Zuid-
Rhodesische Ida, had hij naderhand een
normaal burgerlijk huwelijk met deze
vrouw gesloten. Deze plechtigheid was
gebaseerd op het christelijke beginsel
van het enkelvoudige huwelijk.
Daarom waren zijn tweede huwelijk
in Zuid-Afrika gesloten met ene
Daisy en zijn derde in een Lon-
dense katholieke kerk beklonken met
de Duitse Lisa Widman beide on
geldig.
De rechter verklaarde, dat de zaak
van Kassim aan het rollen kwam toen
zijn 32 jaar oude Duitse vrouw wegens
wreedheid van hem wilde scheiden.
De 35-jarige Kassim zei, zich niet
bewust geweest te zijn dat het burger
lijk huwelijk met zijn eerste vrouw
het hem onmogelijk maakte verdere
huwelijken te sluiten. Hij dacht dat hij
recht had op nog drie vrouwen. Hoe
het nu gaat met Kassim's onderhouds
plichten jegens zijn tweede en derde
vrouw, moet nog door het gerecht uit
gemaakt worden.
De droom van de dokter Mortensen is
eindelijk werkelijkheid geworden. Van de
jveek is deze 76 jaar oude medicus uit
Kopenhagen vertrokken voor zijn eerste
zeereis in gezelschap van tachtig jon
gens.
Dr. Christian Mortensen werd geboren
als boerenzoon. Zijn hele leven droomde
hij van zee. Later werd hij landarbeider
toen veearts en tenslotte medicus.
In zijn 33 jaar praktijk als dorpsdokter
in Hoisted verliet zijn droom hen nim
mer. Hoisted ligt midden in Jutland en
is het dorp dat in Denemarken ongeveer
het verst van zee verwijdere is.
Onlangs echter is dr. Mortensen aange
steld als scheepsarts op het opleidings
schip „Danmark" dat vandaag voor zijn
jaarlijkse reis van vijf maanden is uit
gevaren.
Met bevende stem zei Mortensen op de
valreep: „Hier heb ik mijn hele leven
op gewacht. Dit is de gelukkigste dag
van mijn leven".
Drijvend slapen in badbed
met ingebouwde deining
Dé HEER Clark T. Cameron een
Amerikaan natuurlijk heeft een nieuw
soort bed uitgevonden, dat hij „Aqua-
rest" (letterlijk: waterrustheeft ge
doopt en dat bestaat uit een soort over
maatse badkuip van geperst vezelglas,
die gedeeltelijk wordt gevuld met een
zoutwateroplossing van voldoende zout
gehalte om het lichaam in horizontale
ligging gemakkelijk drijvende te houden.
Een verwarmingsapparaat houdt het
water even beneden de lichaamstem
peratuur en een krachtige pompinstal-
latie, weggewerkt onder de badkuip,
zorgt voor een prettige golvende be
weging in het water.
DE RUSTGEVENDE, veerkrachtige „lig
ging", de constante lichaamstemperatuur
en de ingebouwde „hydro-massage" hebben
volgens Cameron tot gevolg, dat de slaper,
na in plaats van de gebruikelijke zeven of
acht uur slechts drie of vier uur geslui
merd te hebben, volkomen fris wakker
wordt. Hij heeft dus slechts de helft van
de normale hoeveelheid nachtrust nodig.
Ter toelichting zegt de uitvinder: „Het
is reeds bekend, dat de menselijke herse
nen slechts ongeveer één uur slaap per
etmaal nodig hebben. De meeste slaaptijd
dient ertoe, de mens lichamelijk voldoende
te ontspannen om de hersens deze korte
rust te verschaffen".
GEVAAR voor verdrinking is er volgens
Cameron in zijn badbed niet. In een nor
maal bed veroorzaakt de ongelijke druk
van het beddegoed op het lichaam spier
vermoeidheid, die de slaper dwingt, zich
regelmatig om te keren. Maar in het bad
bed is de tegendruk van het water overal
gelijk en daarmee vervalt de noodzaak,
zich om te keren.
Het is niet uitgesloten, zegt Cameron,
dat het badbed een zegen voör de me
dische wetenschap zal blijken te zijn en
het is zeker, dat het een einde maakt aan
de gevaren van het roken in bed.
ER ZULLEN echter nog verscheidene
problemen moeten worden opgelost voor
het bed voor iedereen aantrekkelijk wordt
Om een voorbeeld te noemen: mevrouw
zal nauwelijks bereid zijn, een duur kapsel
in de woelige wateren in gevaar te brengen.
Zoals de zaken op het ogenblik staan,
lijkt „Aquarest" alleen ideaal voor de vrij
gezel, die geen vooroordelen koestert tegen
het slapen in een badkuip èn die 3.400
te missen heeft om zo'n badbed te kopen.
INMIDDELS heeft de' uitvinding reeds
een geestdriftig onthaal gevonden waar Ca
meron het niet had verwacht: bij de me
dici. De 39-jarige uitvinder zegt, dat hij
reeds orders heeft gekregen van dokters,
die denken dat het waterbed nuttig kan
zijn voor de behandeling van spierkram
pen, arthritis, reumatiek, neuro-muscu-
laire vermoeidheid, overspanning, polio en
andere aandoeningen.
Ook heeft Cameron vele verzoeken om
inlichtingen ontvangen van psychiaters en
psychologen, die wetenschappelijk onder
zoek doen met betrekking tot de slaap en
de ontspanning van het lichaam.
19. „Ik roep de brandweer! Ik bel de politie!
Ik roep de B.B.! schreeuwde tante Patent die nop
steeds met de eierwekker in haar hand stond.
„Valsaard! Wilt u mijn lieve poes opeten?"
De grote Sof lette niet op haar woorden. Hij liet
zijn tanden zien en sprong op het schakelmeubel
om van daar uit de kat uit de klimplant te plukken.
Gelukkig was Dommeltje een behendige en vlugge
poes die steeds op het laatste moment aan zijn
greep wist te ontkomen.
„Vlees..lekker vlees.hijgde de Batavier.
„Ik verbied het u!" gilde tante Patent. „U bent
geen heer! Owat is het verschrikkelijk om een
Batavier in huis te hebben. Wat ben ik begonnen!"
Toen de barbaar zag dat hij op deze manier de
kat niet kon bereiken, greep hij de antieke luchter,
hees zich daaraan op en begon door de kamer te
zwaaien.
21. Opgelucht zagen meneer Pech en Panda, dat de
tierende horde uitvinders eindelijk aftrok. Voorop liep
de uitvinder, die al het geld gekregen had, terwijl zijn
collega's hem mistroostig en afgunstig volgden.
„Maar, meneer Pech", zei Panda bezorgd, „hoe kunt
u zomaar al uw geld steken in een uitvinding, die u
niet kent? U weet niet eens, wat u hebt gekocht!"
De totowinnaar staarde met een voldane glimlach
op het gelaat in de verte. „Waaratje weet ik, wat
ik heb gekocht!" prevelde hij dromerig, .RUST!
En dat, ventje, is dlles waard!"
Inderdaad deed de stilte, die ontstaan was door de
aftocht van de uitvinders weldadig aan.
„Kom Panda", hernam meneer Pech tevreden, „nu
kunnen we eindelijk eens beneden rustig en gezellig
een kopje thee gaan drinken!"
