HAN GORTER L."
SCHOOLJONGENS WONNEN EEN OSCAR
MET EEN ZELFGEMAAKTE SPEELFILM
i
s
TANTE PATENT EN DE SOF
PANDA EN DE PECHVOGEL
i
A
Fa. B. ENGELENBERG
Ons vervolgverhaal
23 uafgesproken plaats
„Meneer Geluk" gaat weer geld verdienen
Parfumfabriek uit de
oudheid blootgelegd
REKENMACHINE
WERKT OP
GESPROKEN BEVELEN
MAAinDAG 28 MEI 1962
OFFICIËLE VERKOOP SIKKENS LAKKEN
STAALBORSTELS - SCHRABBERS
4
Samenwerking
Massascènes
Hou 't stil voor ma!
Sovjetkrant fulmineert
tegen het fooitje
Ulllllllllllillllllllllllllllilli
99
40)
E Daarna was het even stil. Met een
korte klik sloten de handboeien om
zijn polsen. De man bleef doodstil Ug-
E gén, terwijl Ploeger opstond en bet
licht aandraaide. Zijn tegenstander lag
voorover op de grond met zijn handen
E op de rug. Hij hield zijn ogen geslo-
ten en er lag een pijnlijke trek om zijn
mond.
H Ploeger stond wat verbaasd naar
S hem te kijken.
Ah zo, mompelde hij.
Toen boog hij zich over de man
heen, die op dat moment zijn ogm
opende en nog wat versuft om zich
heen keek. Toen hij de hoofdinspec-
teur zag, probeerde hij zich op te rich-
ten maar met een kreet van pijn viel
E hij weer* terug.
Dat is een onverwachte ontmoe-
ting, dr. Limhoff, zei Ploeger spottend
Ik had u, eerlijk gezegd, nog niet
terugverwacht. Het spijt me, dat ik
u even pijn moest doen. Dat was niet
E te voorkomen. U zult dat trouwens nog
wel een poosje houden. Een gebroken
arm geneest niet zo vlug, zoals u weet.
E? De gevangene keek hem woedend
E aan.
1 wel, dr. Limhoff, ging de hoofd-
inspecteur onverstoord verder. Ik
ben toch benieuwd onder welke naam
u de grens bent overgekomen. De
naam Limhoff was Voor u veel te ge
il vaarlijk. Ook Smidokow ging moeilijk
ff meer. In beide gevallen zouden wij
van uw komst op de hoogte zijn ge
il weest. Wilt u mij niet vertellen hoe
dat gebeurd is?
ff De man keek hem strak aan, maar
bleef zwijgen.
Weer boog Ploeger zich over hem
H heen. Hij knoopte zijn jas los en haal-
de een portefeuille uit zijn binnenzak
Sjj te voorschijn.
Dan zal ik dat zelf wel moeten
1 onderzoeken, zei hij rustig, terwijl hit
een Duitse pas tussen de papieren
vond en er in bladerde.
Ah, daar hebben we het dus: Lud-
wig Stein uit Keulen. Zonder beroep.
S Wel, wel, dan heb ik dus toch gelijk
gehad. Ik heb u immers gezegd, dat
de tijd zou leren wie van ons bei-
den gelijk had? U kende Ludwig Stein
toch niet, dr. Limhoff?
j= De gevangene zei nog steeds geen
woord. Hij hield zijn ogen weer ge
il sloten. Zijn mond vertrok van pijn.
E Weer haalde de hoofdinspecteur een
paar boeien uit zijn zak en sloot die
om de enkels van de man.
Zoet zijn, hoor, zei hij. Wees
maar blij dat u er zo goed bent afge-
E komen. Uw lijdensweg is trouwens nog
maar pas begonnen. De Nederlandse
wetten zijn niet mals, zoals u wel zult
f§ weten en ook in het buitenland zullen
ze nog wel wat met u hebben te rege-
len.
Hij liet de gevangene verder aan
zijn lot over en opende de deur van
E Hoogstens een half uur, ik ben no
EE de kamer, waar de man straks was
uit gekomen. Ook hier draaide hij het
1 licht op, terwijl hij voor alle zeker-
heid zijn revolver gereed hield.
Hij stond nu in een ruime slaap-
E kamer. Op het bed lag een man rus-
tig te slapen. Op het nachtkastje la-
gen een injectiespuit en een doos am-
pullen. Een lege lag ernaast. Het dun-
E ne glazen staafje, waardoor het vocht
via de naald in de spuit wordt ge-
zogen was afgebroken. Een druppel
E verspreidde zich over het witte kleed-
je. Net op tijd, mompelde Ploeger,
H terwijl hij zich over de man heen-
ff boog.
Deze sliep rustig door. Pas toen de
hoofdinspecteur zijn arm aanraakte en
deze zacht heen en weer schudde,
E sloeg hij zijn ogen op.
Dr. Willbrough? vroeg Ploeger.
Yes, klonk het zacht.
Direct daarop sloot hij zijn ogen
E weer en viel in slaap.
Ploeger liep snel de kamer uit. Hij
meende een geluid in de gang te ho-
ren.
Dr. Limhoff had zich opzij ge
il draaid. Hij kreunde. Ploeger boog
ff zich over de leuning. Hij hield zijn
revolver nog steeds in de hand. On-
deraan de trap stond de Utrechtse
inspecteur. Hij glimlachte even en
kwam naar boven.
B Mijn mannen zijn bezig het huis
2 te doorzoeken, zei hij. Is het hier
goed afgelopen?
Prima. Hier ligt een man, die
eenmaal een bekend Nederlands chi-
rug was en in de kamer hiernaast
slaapt dr. Willbrough, de Engelse
atoomgeleerde.
En? vroeg de inspecteur.
Neen, niets. Voor zover ik zien j
kan is hij gezond.
Wel verdraaid, dat is een goede j
vangst.
Hoe is het beneden gegaan?
De buit ligt beneden in de gara-
ge. Koopmans viel, net als u, met
zijn neus in de boter. Twee mannen
waren bezig de auto startklaar te
maken. Zij hadden er, om zo te zien,
heel wat werk aan gehad, want de
wagen was eigenlijk veranderd in een
ambulance. De kussens waren uit het
achterste gedeelte gehaald. Daarvoor
in de plaats was er nu een soort rust
bed. In die ruime wagen was daar
plaats genoeg voor. Wat ze er pre
cies mee wilden doen, weten we nog
niet.
Dat is niet zo moeilijk te raden.
De dokter was net bezig dr. Will
brough een paar injecties toe te die
nen toen ik hem stoorde. Die Engels
man moest natuurlijk vervoerd wor
den. Ze wilden hem de grens over
brengen. We zijn precies op tijd ge
komen. Hoe ging het verder beneden?
Ze hadden niet eens direct in de
gaten, dat het een overval was. Dat
merkten ze pas toen Koopman en een
van onze mannen, die met hem naar
binnen ging, hun revolvers lieten zien.
De armen gingen al omhoog voordat
Koopman nog iets gezegd had. Veel
kon er trouwens niet gebeuren, want
wij kwamen direct achter hen aan.
Voor alle zekerheid hebben we ze
maar stevig in de boeien geslagen en
er een paar man voor bewaking bij
gezet.
Wat zijn het voor kerels?
De één is, volgens Koopman,
een Duitser. Dat is, volgens Koop
man, de man, die u hier als het ware
gebracht heeft. Heinzelmann heet hij.
De ander is een onbekende. Pool of
Rus.
Waar is Koopman nu?
Hij doorzoekt met een paar van
mijn mannen het huis. Ik ben naar
hier gekomen om te zien hoe u het
maakte.
Ik ga hem wel opzoeken. Zorgt
u voor een ziekenwagen. We zullen
dr. Willbrough voor alle zekerheid
maar naar een ziekenhuis brengen
ter observatie.
Ik zal ervoor zorgen.
Verder moet deze man gehaald
worden. Hij heeft alleen maar een
gebroken arm. Daar moet dus een
dokter bij komen. Verder sluit u hem
voorlopig maar op. Ik laat hem mor
gen naar Amsterdam overbrengen.
Ploeger vond adjunct-inspecteur
Koopman in het souterrain in druk
gesprek met de vrouw, die Heinzel
mann uit het restaurant Austerlitz
was komen halen.
Hij keek op toen de hoofdinspêctèlir
binnenkwam.
Kent u haar nog? vroeg hij
glimlachend.
Ploeger nam de vrouw eens op. Hij
had straks al gedacht, dat hij haar
eerder had gezien, maar kon zich
toen niet herinneren waar.
Opeens schoot het hem te binnen.
Miss Marina, zei hij verbaasd.
Hoe is dat mogelijk?
Juist, knikte Koopman tevreden.
Miss Marina, de Italiaanse film
ster van de Albatros. Ik was ook blij
verrast toen ik haar herkende. Van
haar kant is die vreugde minder
groot, chef. Zij had ons, geloof ik, lie
ver niet teruggezien.
Ploeger lachte.
En wat voert die jonge dame
hier uit? vroeg hij.
Toen ik haar naam noemde,
schrok ze geweldig, ging Koopman
verder. Zij wilde eerst nog ontken
nen, maar ik vertelde haar, dat zij,
ondanks die haarblekerij en dat vlotte
Nederlands, weinig veranderd was.
Toen viel ze door de mand. Zij ver
telde, dat ze na dat proces in Enge
land naar hier was gekomen. Zij heeft
als een braaf meisje geleefd, hetgeen
ik overigens betwijfel. Haar talent als
actrice is door al die narigheid achter
uit gegaan, want anders had ze wel
betere pogingen gedaan mij om de
tuin te leiden.
Wel, Marina, vertel mij maar
eens wat je hier kwam doen, vroeg
hoofdinspecteur Ploeger gemoedelijk.
Het meisje zweeg.
Ze is met een vriend meegeko
men, zei ze straks, hielp Koopman.
Als hulpje?
Zoiets. Ze heeft jammer genoeg
een gruwelijke hekel aan hem, zei ze.
(Wordt vervolgd)
De fortuinlijkste man in
de geschiedenis van Ita
liaanse loterijen heeft voor
speld dat hij de komende
winter weer dik geld gaat
verdienen. Pier Giovanni
Valloauri heeft de afge
lopen winter in drie maan
den in totaal plm. 275.000
gulden gewonnen in de
voetbalpool en in de ge
wone staatsloterij. De Ita-
lanen noemden hem „Me
neer Geluk". Hij beweert,
een onfeilbaar systeem dat
gebaseerd is op wiskunde
en „andere overwegingen"
te hebben gevonden. Dit
leek inderdaad zo te zijn,
want hij won elke week.
MAAR SINDS januari
werd er van de 33-jarige
arbeider in de chemische
fabriek niets meer gehoord
tot hij voor de rechter in
Turijn verscheen op de
aanklacht dat hij voor een
waarde van 16.000 gulden
aan ongedekte chèques had
afgegeven.
Zijn verklaring was, dat
hij te hoog had gemikt. Hij
had het gewonnen geld ge
bruikt om voor zich zelf
een handel in chemische
produkten te beginnen,
maar een aantal mensen
hadden vergeten hem te be
talen. Hij heeft nu vrijwel
alle schulden afbetaald.
Zijn vrouw zei dat haar
man te goedgeefs was ge
weest en grote sommen
had weggegeven aan men
sen die het goed konden
gebruiken.
Intussen bliift Valloauri
aan zijn fortuin geloven.
Hij ontkent over de „magi
sche macht" te beschikken
die men hem heeft toege
schreven. Zijn methode be
rust grotendeels op serieu
ze berekeningen. Het is een
ingewikkeld systeem dat
vooral 's winters kansen
biedt omdat er dan meer
elementen zijn waarmee hij
rekening kan houden: het
weer, terreingesteldheid e.d.
Daarom moet hij geduld
hebben en wachten op de
wintermaanden.
Hij ziet af van zijn plan,
een boek te schrijven, ge
titeld „Mijn leven, mijn ge
luk, mijn systeem". Om dit
te vertellen heeft hij vol
gens zijn zeggen niet een
heel boek nodig, maar
slechts een paar regels, te
weten:
„Als ik val en geen ver
wonding oploop, dan heb ik
geluk gehad. Als mijn
buurman griep krijgt, en ik
niet, dan heb ik ook geluk
gehad."
In het „seaquarium" van een der
luxe hotels in de Amerikaanse miljo
nairsbadplaats Miami Beach is thans
een geheel nieuwe onderwater-cabaret-
sensatie te aanschouwen: het zoge
naamde „haai-liften". De hoofdrolver
tolker is een beroepszwemmer die in
het glazen bassin een enorme haai
entert en zich dan, hangend aan diens
vinnen, een eindweegs laat meeslepen
terwijl het woedende dier er in snel
treinvaart vandoor gaat. Bij de premiè
re van deze opwindende stunt liet de
verbouwereerde reuzevis zich dit alles
welgevallen, maar op een kwade dag,
zo zeggen de haaienkenners, zal hij zich
herinneren dat hij tanden heeft en
dan kom het wel eens slecht met zijn
belager aflopen.
Bij Ein Gedi, eèn Israëlische kolonie
op de westelijke oever van de Dode Zee,
zijn de resten opgegraven van een cos
metische fabriek, die daar 2.500 jaar ge
leden bestaan moet hebben.
Professor Benjamin Mazar, arche
oloog van de Hebreeuwse Universiteit, die
een expeditie naar het gebied leidde, heeft
ter plaatse grote vaten van een tot dusver
re onbekend model en fraai gevormde par
fumflesjes gevonden.
Deze vondsten doen veronderstellen, dat
enkele van de blootgelegde gebouwen zijn
gebruik voor de vervaardiging van
enkele der kostbaarste parfums van de
oudheid. Verder zijn ijzeren gereedschap
pen, zegels, handvatten met Hebreeuwse
inscripties, gewichten, fragmenten van
weegschalen alsmede Cvpro-Foenicisch
aardewerk gevonden.
De vondsten vormen slechts een gedeel
te van een industriecentrum dat eens op
de plaats van Ein Gedi gestaan moet
hebben. De archeologen hebben tekenen
gevonden van een gehele industriewijk die
gebloeid moet hebben ten tijde van koning
Jozuah, de laatste grote koning van Judah,
die van 638 tot 608 voor Christus leefde.
Op de efficiency-beurs, die dinsdag a.s.
in de RAI te Amsterdam geopend wordt
zal de Amerikaanse ingenieur W. C. Dersch
een experimentele machine-demonsrre-
ren die rekenkundige bewerkingen uit
voert op mondeling bevel. Het apparaat,
genaamd „Shoebox", verstaat 16 woor
den, waarvan tien cijfers en rekentekens.
Wanneer woorden zoals plus, minus
en totaal in een microfoon worden gespro
ken tezamen met enkele cijfers geeft het
apparaat opdracht aan een telmachine de
juiste uitkomsten op eenvoudige rekenkun
dige bewerkingen te berekenen en af te
drukken.
De machine is speciaal ontwikkeld om
de technische mogelijkheden te bestude
ren van het vertalen van de menselijke
stem is een voor machines „begrijpelijke'
taal. Hoewel er nog geen plannen zijn
een dergelijke apparatuur in produktie te
nemen, verwacht men dat deze in de toe
komst een belangrijke rol kan spelen als
invoermedium voor informatie-systemen,
speciaal voor mensen die geen tijd hebben
om gegevens „computerklaar" te maken.
Een voorbeeld hiervan is de piloot van
een vliegtuig of caissière van een super
markt.
Advertentie
Doelstraat 39 - Haarlem - Tel. 1323?
DE VERVAARDIGING van films
heeft thans een vaste plaats op het les
rooster van vele Britse scholen en ieder
jaar wedijveren de beste van deze scho
lierenfilms met elkaar in een landelijke
wedstrijd, die wordt georganiseerd door
het Nationaal Verbond van Onder
wijzers. Ditmaal ging voor de derde
achtereenvolgende maal de „Oscar"
voor beneden-de-zestienjarigen naar de
leerlingen van Cornwell Secondary Mo
dern School in Manor Park in het Lon-
dense East End. In dit artikel vertelt de
heer Don Waters, de leraar van deze
school, die belast is met het onderwijs
in de filmerij, hoe de jongens „Scram
ble", hun winnende rolprent, maakten,
hoe zij de tekst ervoor schreven en er
voor acteerden.
„SCRAMBLE" is een zwart-wit-film van
twintig minuten, welke het verhaal vertelt
van twee nozems, die met kwade bedoe
lingen het terrein van een school betreden.
Zij worden opgemerkt door de held van
het verhaal, een joch van twaalf, terwijl
zij zitten te knoeien aan de fietsen van
de schooljongens. Hij waarschuwt een
Wel hadden zij reeds twee jaar les in
film- en televisiebeoordeling.
Op de Cornwell School vormt „Screen
Education" zoals het heet, een vast onder
deel van het lesrooster, een uur per week
in alle klassen. Deze training kwam hen
goed van pas, toen zij de theorie in prak
tijk moesten brengen.
In feite was er niet
iedereen geheel beviel,
ploeg van ongeveer tien
die in alle verhalen aan
Uit het één pikten zij
ander een voorval en na
cussie bouwde de groep
ten het verhaal op voor
één verhaal, dat
Daarom werd een
jongens gevormd,
het schiften sloeg,
een idee, uit het
vele uren van dis-
uit deze fragmen-
„Scromble".
Maar dit was nog maar het begin. Het
verhaal moest toen vertaald worden in
filmbeelden. Een volledig draaiboek met
meer dan 200 opnameseries werd ge
maakt. Bijna elke beweging en camera
opstelling werden tevoren overdacht.
Hierna werden de acteurs uitgezocht, er
werden twee vliegtuigmodellen gemaakt
(één voor het verlies) en toen konden de
opnamen beginnen.
De filmploeg bestond o.a. uit een regis
seur en zijn assistent, drie camera-
Jongens", twee jongelui voor het maken
van onderschriften, een jongen voor de
requisieten, twee electromonteurs en twee
onderwijzer en de twee „boosdoeners
blazen haastig de aftocht.
Later op de dag keren de nozems echter
op de fiets terug en gaan er vandoor met
een groot vliegtuigmodel, dat de held bui
ten aan een vriendje laat zien.
De eigenaar van het vliegtuigmodel
komt er echter achter waar
zich de schuilplaats van de dieven bevindt.
Het is een onbewoonde noodwoning. Die
zelfde middag nog sluipt hij met een groot
aantal van zijn klasgenoten uit het duiste
re schoollokaal, waar op dat moment een
film wordt vertoond. Na een wild west-
jacht op de fiets dwars door de weilanden
slagen zij erin de booswichten te omsinge
len, die uiteindelijk smadelijk spartelend
in een vennetje terechtkomen, waarna de
jongens terugkeren, het vliegtuigmodel in
triomf meevoerend. Onopgemerkt sluipen
zij terug naar hun plaatsen nog net voor
het einde van de filmvertoning.
DE JONGENS die „Scramble" maakten
waren allen tweedeklassers van twaalf en
dertien jaar met uitzondering van de twee
boosdoeners, die van de vierde klas wer
den „geleend". Dit was hun eerste film.
Onder levendige belangstelling van de
klasgenoten controleert de dertien
jarige chef-cameraman zijn beeld voor
een der straatscènes van „Scramble".
Op de achtergrond de beide schurken
uit het filmverhaal.
jongens voor de montage van het film
materiaal.
De jongens van de Cornwell School zijn
zo fortuinlijk, dat zij zeer goed materiaal
hebben om mee te werken: een Zwitserse
camera, een Britse verlichtingsapparatuur
en een Duits statief en viewer. De regis
seur beschikte ook over een grote mega
foon geleend van de sportleraar die
groot nut bewees bij de massa-opnamen.
Wanneer een beweeglijke cameraopstelling
nodig was, gebruikte men de laadbak van
de bestelauto van de filmleraar. Het dak
van de auto diende voor hoge camera
opstellingen.
De massascènes in de open lucht bleken
de moeilijkste te zijn. De in het nauw ge
dreven jeugdige regisseur merkte, dat het
de nodige problemen met zich meebrengt,
wanneer men moet werken met 24 school
jongens, die op de fietsen in volle vaart
over een grasveld stuiven. De fietsers had
den vaak een aanloop van ongeveer 300
meter nodig op het ruwe terrein, teneinde
met voldoende snelheid in het zicht van
de camera te komen. Op zo'n manier kan
een uur filmen zeer uitputtend zijn. En
toen de regisseur op een keer, in zijn stre
ven naar perfectie, een bepaalde scène
tweemaal zonder en driemaal met
draaiende camera's liet overdoen, verloor
het filmen voor sommige acteurs wel iets
van zijn glans. Zij lieten dat de regisseur
wel weten en niet in salontaal.
Een andere moeilijkheid was, dat de
noodwoningen in de tijd dat er opnamen
werden gemaakt, in opdracht van de
plaatselijke overheid werden afgebroken.
De filmers moesten ervoor zorgen met hun
produktieschema voor te blijven op de
slopers. Op een gegeven moment echter
arriveerde de filmploeg bij de schuilplaats
van de booswichten uit de film om tot de
ontstellende ontdekking te komen, dat deze
schuilplaats er niet meer was. Gelukkig
ontdekten zij op niet al te grote afstand
een huis, dat er vrijwel eender uitzag en
alleen als men heel scherp oplet kan men
in het eindresultaat ontdekken, dat voor
deze opnamen twee verschillende huizen
zijn gebruikt.
De populairste opname was die van de
twee nozems, wanneer zij languit in het
meertje vallen. De betrokken acteurs von
den het maar beter, van te voren niets
tegen hun moeders te zeggen en daarom
moesten zij, zonder dat hun ouders het
wisten, handdoeken en een verschoning uit
huis smokkelen. Om de zaak nog ingewik
kelder te maken bleek de bodem van het
meertje bedekt met een dikke laag kwa
lijk riekende modder. Nadat zij echter de
film hadden gezien, waren zelfs de moe
ders bereid toe te geven, dat het „offer"
van hun zoons de moeite waard was ge
weest.
Het klaarmaken van verhaal en draai
boek vergde twee maanden. De opnamen
werden gemaakt in een periode van é|én
maand en het monteren, een zeer moei
zaam karwei, vergde nog eens drie maan
den.
Uiteraard waren alle jongens verrukt
over het succes van hun film verschei-
denen van hen verschenen na de bekro
ning voor de televisie maar het maken
zelf van de film verschafte hen toch de
meeste opwinding en velen van hen wer
ken al weer aan een nieuwe film, die als
titel draagt „Nightmare" (Nachtmerrie).
Al deze door scholieren gemaakte films
zijn zonder geluid, zodat ook toeschouwers
in andere landen er met plezier naar kun
nen kijken. „Scramble" en vele andere
door scholieren gemaakte films kunnen
voor vertoning in Nederland worden aan
gevraagd bij het British Film Institute in
Londen.
Het Moskouse avondblad „Wjetsjomaja
Moskwa" heeft donderdagavond de violen
van zijn toom uitgestort over het geven
van fooien „een praktijk die in de Sovjet-
Unie steeds algemener begint te worden".
„Ongelukkigerwijs", aldus het blad „zijn
er nog steeds mensen met de gewoonten
van grote heren, die het hun plicht achten
de verleende service te belonen. En dan
zijn aan de andere kant, ook mensen,
die fooien op prijs stellen".
„Men moet dit schandelijk overblijfsel
uit het kapitalistische verleden nu defini
tief de totale oorlog verklaren", aldus het
blad, dat vervolgens met naam en voor
naam een kapperszaak in Moskou en de
garderobe van een hotel in dezelfde stad
noemt als voorbeelden van deze slechte
gewoonte.
Een oorspronkelijk stripverhaal door Annie M. G. Schmidt en Fiep Westendorp
COPmCHt BIVAN FEATURES SYNDICATE
21. Tante Patent haastte zich met verwarde haren
naar de voordeur.
„Pardon", zei de dokter, die op de stoep stond.
„Ik kwam even horen hoe het met u ging..ik be
doel. u had vannacht een nachtmerrie enne.
Tante Patent zou 't liefst haar hoofd op zijn schou
der hebben gelegd om eens heerlijk te schreien en
uit te roepen: Help mij tegen de Barbaar Maar
ze schaamde zich. „Hij mag niet weten, dat ik een
vieze wildeman in huis heb", dacht ze. „Ja dokter,
het was een nachtmerrie, maar ik ben blij dat u
even langs komt want ik wou zo dolgraag de vaas
terug die ik u gisteren gegeven heb. Is dat mogelijk?
„Tja zei de dokter verlegen. „Mijn vrouw heeft
die vaas in gebruik genomen. Zij had een inmaak-
pot nodig voor snij- en witte bonen".
„O" zei tante Patent verbluft.
„Ze zitten er al in", zei de dokter. „Maar zodra de
pot leeg is..over een jaar
„O juist ja" zei tante Patent. „Over een jaar dus
23. De volgende morgen had Panda al vroeg de ont
bijttafel gedekt en juist was hij bezig thee in te schen
ken, toen meneer Pech neuriënd de kamer binnenkwam.
„Goede morgen, Panda!" groette hij monter. „Grutjes,
wat heb ik heerlijk geslapen! Voor het eerst sinds ik
die toto heb gewonnen ben ik eens helemaal uitgerust!"
„Ja, het is wel rustiger nu U al dat geld niet meer
hebt," beaamde Panda, „geen familie meer en zo."
„Zo is het," zei Pech tevreden, terwijl hij een slokje
thee nam. „Neef! Lieve neef!" galmde plots een be
kende stem. ..doe eens open! I'~ ben niet boos meer!"
Meneer Pech verslikte zich in zijn thee. „D-dat is tan
te!" stamelde hij verblekend, „en ze is niet boos meer!
O grutjes, waaraan heb ik dit verdiend?!" „En het is
niet alleen uw tante, er zijn er nog veel meer!" riep
Panda, verschrikt door het raam kijkend. Op hetzelf
de ogenblik begon de bel te rinkelen en werd er op de
buitendeur gebonsd. „Daar begint het weer van voren
af aan," zei Panda bedrukt, „ik begrijp er niets van. Wat
willen ze van U? U hebt nu toch geen geld meer?" „Ik
weet het niet," zei meneer Pech handenwringend,
„maar laat ze niet binnenkomen! Zeg, dat ik niet thuis
ben! Leid ze om de tuin! Jaag ze weg!"
