HAN GORTER L."
PLUKJE HAAR VAN NAPOLEON
IN KERNREACTOR ONDERZOCHT..
„Sterke vrouw" van 74
weer in training
BRflun
„Operatie a.b.c." in
Perzië groot succes
TANTE PATENT EN DE SOF
PANDA EN DE PECHVOGEL
«y
'JÉ*
23 u. afgesproken plaats
Ons vervolgverhaal
vervetal 1
l/erf
Kan Ifettewinkel
sterk... prachtig
Stormloop van analfabeten
op kosteloze avondscholen
VRIJDAG 1 JUNI 1962
21
„Arsenicum aangetoond
Zwitserse attentie
Een „Sabrina"-geval
in Bretagne
Speurhond Dox - nu blind
nog eenmaal in 't nieuws
BRflun
Braun algemene catalogus.
''Vz?
WHO i
M
43)
H Dat is hij eigenlijk ook. Hij
werd vermoord als lid van de on-
dergrondse. Dat gebeurde in 1942.
Door wie?
§j Waarschijnlijk door de Duitse
j§ S.D. Hij werd in een hinderlaag ge-
lokt en op straat neergeschoten.
Weet je ook tot welke politie-
ke richting hij behoorde?
gj Er was toen maar één politieke
richting: het verzet. Alles wat daar
buiten viel was of op de hand van
de Duitsers of te slap om een be-
paalde richting te kiezen.
En verder?
Haar vader was van heel goe-
de familie. Hij beheerde een fabriek,
die voor het grootste deel zijn eigen-
li dom was. Na zijn dood werd alles
door de Duitsers in beslag genomen.
Mevrouw Delprat werd in de oorlogs-
jaren nog financieel door de onder-
grondse gesteund. Bij haar dood, kort
na de bevrijding, hield dat praktisch
op. Yvonne was toen nog maar 14
H jaar. Zij is toen bij familie in huis
5 gekomen, maar dat ging niet erg.
Die familie, waarvan de man een
neef van haar vader is, beweert,
dat Yvonne als enig kind erg ver-
wend was. Zolang haar moeder leef-
de had het haar aan niets ontbro-
ken. Na die tijd werd dat anders.
H Alles werd er op ingesteld, dat zij
zo gauw mogelijk voor zichzelf kon
zorgen. Zij was flink genoeg, maar
H voelde zich verongelijkt. Er vielen
in die tijd nogal harde woorden en
1 de verhouding werd er niet beter
op. Toen ze haar diploma's voor ty-
pen en steno gehaald had, ging ze
op een kantoor werken. Zij was toen
S 17 jaar. Thuis ging het niet langer.
Een half jaar later woonde Yvonne
j§ bij vreemde mensen op een kamer.
Alles ging verder uitstekend. In haar
beide eerste betrekkingen bleef zij
jg l'/j en 2 jaar. Toen kreeg ze die
baan bij de Nederlandse firma. Daar
voldeed ze zo goed dat ze opklom
tot secretaresse van de directie. Het
enige bezwaar was, dat ze nogal, ove-
rigens begrijpelijk, moeilijkheden had
met de Nederlandse taal, die ze daar
veel nodig had. Op haar eigen ver-
jg zoek is haar betrekking toen tijde-
lijk onderbroken, zodat ze naar Hol-
land kon gaan om de taal goed te
leren. De firma zou daarna graag
§j bereid zijn haar terug te nemen en
H weer in haar oude functie te plaat-
sen.
Met wie ging ze om toen ze
H nog in Parijs woonde?
Ze had heel weinig vrienden en
kennissen. Praktisch niemand. De
enige waar ze nog wel eens kwam
was een vroegere huishoudster, die
haar moeder gedurende haar ziekte
had verpleegd. Die vrouw is later
getrouwd. Yvonne was erg aan haar
gehecht en kwam er zo nu en dan
nog. Deze vrouw heeft haar aange-
raden in Holland een betrekking in
de huishouding te zoeken.
Weet je iets over die familie.
Niets bijzonders. Het zijn rustige
mensen. Zij is concierge over een
gj aantal flats en haar man heeft een
baantje bij een drukkerij. Op poli-
tiek gebied is er niets over hen bekend.
Erg hoopgevend zijn die berich-
ten niet, vond Ploeger.
Neen, dat niet. Ik ben ook bang,
dat je er niet veel aan zult hebben,
antwoordde commissaris Carlier aar-
zeiend. Je zult wel een theorie
hebben gevormd, maar als je de op-
lossing van die moordzaak in deze
richting zoekt, geloof ik toch niet,
dat je op de goede weg bent.
Dat doe ik niet bepaald, ant-
woordde Ploeger.
Iemand moet die moord hebben
gepleegd. Voor zover we kunnen na
il gaan is daar niemand in huis geweest
j§ buiten de mensen, die ik op mijn lijst-
je heb staan. Daar hoort dat meisje
H ook bij. Zij komt er dus voor in aan-
merking, alhoewel ik geen enkele re-
den kén vinden, waarom ze het zou
S hebben gedaan.
Afgezien nog van de vraag of ze
er toe in staat was, vulde commissa-
ris Carlier aan.
1 Ook dat. Die zijn er trouwens
meer. Als ik het van die kant bekijk
zijn de huisknecht en zijn neef de
enigen, die ervoor in aanmerking ko-
2 men. Toch kan ik ook nog niet gelo-
ven dat zij schuldig zijn. Die Van
Woerden is beslist geen type, die dat
op de duur kan verzwijgen. Zelfs niet
wanneer hij er zijdelings bij betrok-
ken is.
Ja, het lijkt me een héél moei-
lijk geval. Professsor Boon en zijn
vrouw heb ik ook nog laten controle-
ren, zoals je gevraagd hebt. Ze zitten E
nog rustig in Antibes en genieten van
hun vakantie. Ze brengen hun tijd
door met lezen en praten. Zo nu en
dan maken ze een kleine wandeling. 1
Stomvervelend overigens, maar ze
zijn beiden oud.
Heeft Richard hen nog opge-
zocht? I
Eenmaal, op doorreis van Italië
naar hier. Hij was met zijn wagen en
is er een paar uur gebleven.
Weet je misschien wanneer ze
weer thuiskomen?
Al heel gauw. Ik meen aan het
eind van deze week. Dan zijn ze pre-
cies drie weken weg geweest.
Komt Yvonne Delprat dan ook E
terug?
Dat denk ik wel. Ze is niet in
Parijs. Ze heeft haar vakantie benut
door nog een paar weken op reis te
gaan. Ik meen naar Oostenrijk en Ita-
lië.
Alleen?
Ja. Ze heeft geen gezelschap,
voor zover ik weet. Wilde je soms
mee? vroeg de commissaris lachend, e
Neen, dat niet. Ik vind het wat
zielig, dat zo'n kind haar hele vakna-
tie alleen door moet brengen.
Misschien heeft ze onderweg
wel iemand gevonden, meende Car-
lier. Ik zou me daar maar niet g
druk om maken. Jij hebt Greetje im-
mers. Hoe gaat het met haar?
Uitstekend. Dank je. Het enige
bezwaar is, dat ik veel weg ben, maar
dat kan nu eenmaal niet anders.
Dat went wel. Mijn vrouw weet
al jaren niet beter. Ze is er helemaal
aan gewend en zou geloof ik niet an-
ders meer willen. Het huwelijk blijft
er steeds nieuw door.
Mogelijk, maar ik had het toch
maar liever anders.
Je bent nog te kort getrouwd,
plaagde commissaris Carlier.
Troost je maar. Een zeemansvrouw
heeft het nog veel moeilijker dan
Greet.
Dat mopje heb ik vaker gehoord
maar het is een schrale troost, vond
Ploeger.
Blijf je vannacht bij ons loge-
ren? Mijn vrouw rekent er op.
Het spijt me. Ik heb nog een en
jinder te doen en ben bang, dat het
wel erg laat wordt! Een volgende
keer graag. £j
Zoals je wilt. Je weet, dat je al-
tijd van harte welkom bent.
Ploeger bleef nqg drie dagen in
Frankrijk. Hij bezocht verschillende
mensen en firma's en vloog zelfs
naar Italië, waar hij Rome en Na-
pels bezocht. Op de terugreis bracht
hij nog een bezoek aan commissaris
Carlier, met wie hij een lang en ern-
stig gesprek had.
Daarna reisde hij onmiddellijk door
naar Amsterdam. Koopman bracht
hem die morgen het laatste nieuws.
Dr. Willbrough was weer zo goed als
hersteld. Men had hem met morfine e
in de tijd van zijn gevangenschap in
een toestand van verdoving gehou- |j
den. Hierdoor was hij erg verslapt,
maar de goede verzorging in het zie-
kenhuis had hem daar weer overheen
geholpen. Hij was van plan binnen en-
kele dagen naar Engeland terug te
gaan. Heinzelmann heette in werkelijk
heid dr. Heinrich. Hij was een be-
rucht arts van een van de concentra-
tiekampen uit de oorlogsjaren. Hij
weigerde antwoord te geven op iede-
re vraag, die hem gesteld werd. De-
zelfde houding nam ook Iwan Pe-
trofski, de Russisch-Poolse vriend van
Miss Marina, aan. Het verhaal, dat
zij aan Ploeger had gedaan, klopte
vrijwel met de feiten. Zij had, na
haar vertrek uit Engeland, lange tijd
tevergeefs gezocht naar een betrek-
king bij het toneel. Zij had zich uit-
gegeven voor balletdanseres, waar-
voor zij vroeger in Italië een korte op-
leiding had gehad. Zo was haar ge-
ringe spaargeld vrij gauw op. Op een
avond toen ze helemaal aan de grond
zat en net besloten was als barmeis-
je een nieuwe bron van inkomsten
te zoeken, had ze Iwan Petrofski ont-
moet. Ze waren die avond bij elkaar
gebleven en later was ze met hem 2
naar zijn huis gegaan. Ook daarna
was ze niet weggegaan. Eerst had
hij haar wijsgemaakt, dat hij grote 2
zaken deed en rijk was. Toen ze hem
niet meer geloofde werd hij ruw en
dreigde haar als zij zich nieuwsgierig
toonde.
(Wordt vervolgd)
EEN GROEP Britse en Zweedse geleerden heeft bekendgemaakt, dat haar,
dat na de dood van de schedel van Napoleon Bonaparte zou zijn geknipt, in een
Britse kernreactor op de aanwezigheid van arsenicum is onderzocht. In hun
verslag, in het natuurwetenschappelijke tijdschrift „Nature", wordt medegedeeld
dat de proef beschreven als een gevoelige methode van „activeringsanalyse",
heeft aangetoond, dat „Napoleon met tussenpozen aan de inwerking van
arsenicum is blootgesteld geweest".
IN INTERNATIONALE wetenschappe
lijke kringen is lang en fel gedebatteerd
over de omstandigheden van de dood van
de Franse keizer, die op 5 mei 1821 op
Sint Helena is overleden. Sommige auto
riteiten hebben de veronderstelling geuit,
dat hij is gestorven aan acute arsenicum
vergiftiging. Napoleon zelf schreef de
maand voor zijn dood: „ik sterf voor mijn
tijd, vermoord door de Engelse oligarchie
en haar gehuurde moordenaar" (gouver
neur Hudson Lowe).
In het verslag in „Nature," samenge
steld door dr. Hamilton Smith, dr. Sven
Forshufvud en dr. Anders Wassen wordt
medegedeeld, dat deze „geleerden, die
zijn verbonden aan de universiteiten van
Glasgow en Göteborg, in het bezit waren
gekomen van wat zij beschouwden als
„een authentiek souvenir, bestaande uit
haar van Napoleon". „Dit haar werd 24
uur lang bestraald in de kernreactor in
het instituut voor atoomenergie te Har
well," aldus de geleerden.
Daarna werden de haren van Napoleon
aan andere ingewikkelde proeven en me
tingen onderworpen, o.a. aan een onder
zoek met een Geigerteller. De meting van
de radio-activiteit deed de onderzoekers
concluderen: „Het is duidelijk, dat Napo
leon gedurende een periode van ongeveer
vier maanden is blootgesteld geweest aan
de inwerking van abnormaal grote hoe
veelheden van een substantie, die door de
bestraling werd omgezet in een radio-ac
tieve isotoop van arsenicum".
Om vast te stellen of deze isotoop wer
kelijk arsenicum was, werden verder Ver
gelijkende studies gemaakt. De resultaten
zouden merkwaardige overeenkomsten
hebben vertoond met wat over het ver
loop van de ziekte van Napoleon kan wor
den afgeleid uit de mededelingen van oog
getuigen.
HET HAAR was de onderzoekers ter
hand gesteld door de Zwitserse textielfa
brikant Clifford Frey, die kort nadat de
Napoleonpolemieken vorig jaar waren be
gonnen, een bezoek bracht aan het insti
tuut voor gerechtelijke geneeskunde te
Glasgow in Schotland.
„Hij had een erfstuk van zijn familie
meegebracht in de vorm van een bosje
haren van Napoleon", aldus de geleerden.
,Het haar was met ingewikkeld geknoopt
bindgaren bevestigd op een stuk papier.
We mochten er zoveel haren van nemen
als redelijkerwijze nodig was. Het was
goéd te'ïren, dat 'de meetete van deze haren
met een scheermes waren afgeschoren".
HET HAAR zat in een oude enveloppe,
waarop naam en adres van de afzender
waren geschreven. Als afzender werd de
lijfknecht van Napoleon op St. Helena ge
noemd, die beweerde, het hoofd van zijn
meester een dag na diens dood te hebben
geschoren.
Hiernaast hebben de onderzoekers nog
ander bewijsmateriaal aangevoerd om
hun bewering, dat het „souvenir" echt
was, te staven.
Napoleon in zijn keizerlijke glorie
dagen. Toen al begonnen zijn lokken,
zoals de afbeelding toont, danig te dun
nen, maar desondanks heeft hij later
op Sint Helena zijn lijfknecht en
daarmee ook de moderne wetenschap
nog met een laatste plukje hoofdhaar
kunnen gerieven. Geen haar op zijn
hoofd heeft echter ooit gedacht, dat het
nog eens in een atoomreactor terecht
zou komen
Athelda Millichamp uit Charlton in
Engeland sterke vrouw van beroep,
maar in ruste is weer begonnen met
oefeningen.
„Nu er zoveel bandieten rondlopen,
maar je in topvorm zijn," verklaarde
zij in een persgesprek.
Spelend met een ijzeren staaf van
tien kilo, die zij van de ene hand in
de andere wierp, vervolgde zij: „Ik
wil in staat zijn me te verdedigen."
Athelda is nu 74 en eigenares van
een kleine winkel in Charlton.
Vroeger maakte zij tournees door
Europa en Zuid-Amerika; op de
reclamebiljetten stond zij omschreven
als „Athelda de grote, de sterkste vrouw
ter wereld", of als „de dame met de
spierballen".
Zij vertelde, dat zij in die dagen in
staat was, met ijzeren kogels van 25
kilo te jongleren alsof het tennisballen
waren.
„Toen ik geboren werd, woog ik bijna
elf pond en de dokter zei tegen mijn
moeder, dat ik een geboren gewichthef
ster was," zeide zij.
Zij vertelde, dat tot dusverre geen
dief in haar zaak is geweest, maar zij
wil in staat zijn om partij te geven, als
er een komt.
Ze voegde hieraan toe. dat zij zich
ondanks haar hoge leeftijd in een vol
maakte gezondheidverheugt.
Gevraagd naar het recept voor een
goede gezondheid, antwoordde zij:
„Ik houd me fit en ik rook graag een
pijp. En als ik het me kan veroorloven,
drink ik ook graag een paar flesjes
stout."
Terwijl zij haar staaf drie meter in
de lucht gooide en weer opving, zei ze
nog: „Ik mag er niet zo aardig meer
uitzien, maar ik voel me niet ouder
dan 30 jaar."
Advertentie
Het gezin Goarnic in het Bretonse dorp
Kertelg-en-Moelan-sur-Mer heeft van de
plaatselijke autoriteiten te verstaan ge
kregen dat de vijf kinderen van dit gezin
,voor de wet niet bestaan" omdat zij on
gebruikelijke namen dragen. De herhaalde
malen dat het echtpaar Goarnic gepoogd
heeft de geboorte van de vijf kinderen
Kaiwenn, Gwendall, Diwezha, Skle-
rijen en Adraboran geregistreerd te
krijgen, werd dit ten gemeentehuize ge
weigerd.
Een functionaris ter secretarie lichtte
toe dat volgens een wet uit de tijd van
de Franse revolutie slechts namen die ge
woonterecht gekregen hebben of aan
welbekende historische personen toebeho
ren, aanvaardbaar zijn. De namen van de 5
kinderen-Goarnic zijn van Keltische oor
sprong. „Als deze kinderen Brutus, of
Caesar of Napoleon genoemd waren, zou
den wij er niets tegenin te brengen hebben,"
aldus de functionaris. „We zouden zelfs
akkoord kunnen gaan met „De Gaulle,
Titov of Kennedy".
Inmiddels heeft het gezin Goarnic een
zijdelings succes geboekt doordat voor
hun kroost wel kindertoeslagen werden
toegekend, ofschoon voor het aanvragen
daarvan het geboortebewijs moet wor
den getoond, dat de kinderen Goarnic ech
ter niet bezitten.
De beroemde Italiaanse politiehond Dox
die voor zijn aandeel in 172 arrestaties
acht gouden en 22 zilveren medailles !n
de wacht gesleept heeft, is blind gewor
den.
Toen Dox tweeeneenhalf jaar geleden
met pensioen ging, was hij de meest oe-
sproken en waarschijnlijk ook de meest
gedecoreerde speurder van het Romeinse
politiekorps. Hij was toenjuist vader ge
worden van een nest jongen. Verschillen
de Italiaanse kranten wezen er toen t.p
dat dit „niet bepaald een symptoom van
ouderdom" is en suggereerden dat er an
dere redenen waren om Dox met pensioen
te sturen. „II Paese" publiceerde een te
kening waarop Dox, a la Sherlock Holmes
getooid met geruite pet en pijp, uit „at
hoofdbureau van politie geschopt wordt.
Onder de tekening stond: „Ze zijn alleen
maar jaloers."
De gepensioneerde politie-sergeant Gio
vanni Maimone, vroeger Dox' trainer en
nu zijn eigenaar, bemerkte deze week plot
seling dat er iets aan de ogen van de
hond mankeerde. Een dierenarts stelde
vast dat de beroemde hond blind is ge-
wordep. Het was voorpaginanieuws in alle
Italiaanse kranten.
Advertentie
miniin iiiiiiiiU»
■■mum iiiiiu
iiiiiiiiiiiiiiiaiii iiiii
Fotoboekje met Braun droogscheer-
apparaten, keukenmachines, ven
tilatorkachels, radio's, grammo
foons, flitsapparaten, diaprojec
tors, enz.
Gratis toezending. Stuur adres en 12 ets
postzegel voor porto aan Braun N.V.,
A'dam-C., tel. 6 39 57.
EENS PER WEEK sjokt de gebaarde „heilige man" met zijn ezeltje het door
een lemen muur omgeven dorp binnen en gaat bij het theehuis zitten in een
kring van druk-gebarende boeren. Uit haveloze kleren en uitgedeukte blikken
dozen halen de dorpelingen haastig de brieven tevoorschijn, die zij sinds het
vorige bezoek van de heilige man hebben ontvangen. Want geen enkele van die
dorpelingen kan lezen of schrijven en de „moellah" met zijn ezel en zijn ballpoint
is hun enige verbinding met de buitenwereld.
LANGZAAM en duidelijk leest hij de
onbegrijpelijke papieren, die een leven
kunnen veranderen. „Ali, je broer in Tehe
ran gaat trouwen!", „Hoessein" dit tot
een gekromde boer op blote voeten „je
hebt er een kleinzoon bij in Sjiraz".
Vervolgens schrijft hij geduldig hun ant
woorden op. En na een lezing uit de Koran
beladen de dorpelingen zijn ezel met ro
zijnen, eieren of een magere kip en de
moellah vertrekt naar het volgende dorp.
Twintig percent kan lezen
In geheel Perzië, waar slechts twee van
de tien mensen een krant kunnen lezen of
hun naam schrijven, kan men dergelijke
tonelen aanschouwen. Op drukke trottoirs
in Teheran of in de bazaars van Ispahan
echter zitten de gevestigde schrijvers ach
ter kleine tafels om voor de analfabeten
te lezen of te schrijven.
IN HET GEHELE oosten kent men het
probleem van het analfabetisme. Maar in
Perzië doen de regering en honderden toe
gewijde onderwijzers er iets aan. Menige
boer studeert nu tot laat in de avond het
abc bij het zwakke schijnsel van zijn olie
lamp.
Dit jaar hebben 501.218 volwassenen zich
in de steden en in de grotere dorpen ten
plattelande laten inschrijven voor avond
cursussen in lezen en schrijven, die door
de regering gepropageerd worden.
Moe gewerkte vrouwen van alle leef
tijden stromen naar de leslokalen, sommige
onder haar sluiers haar babies de borst
gevend, terwijl zij lezen en mannen van
middelbare leeftijd spellen trots uit hun
geïllustreerde leesboekjes: „Dit is een
k a m e e 1".
De lessen kosten niets en de regering
zorgt voor de boeken, het papier en de
potloden.
Honderden onderwijzers offeren op alle
werkdagen twee uur per avond op om hun
voor een luttele 45 gulden per maand
les te geven.
„Dit is een van de beste dingen, die wij
ooit hebben geprobeerd", zei een rijks
ambtenaar, „maar wij willen er niet al
teveel ruchtbaarheid aan geven, want an
ders denken de mensen, dat het weer re-
geringspropaganda is".
De gemiddelde leerling heeft twee jaar
lang zes lessen per week nodig om de Per
zische schrijftaal meester te worden en de
meesten vinden het de moeite waard.
„Ik kan nu stukken uit de krant lezen
en brieven aan mijn moeder schrijven",
zei een jonge metselaar trots. „Het is het
meest opwindende, dat me ooit is over
komen en in mijn dorp geld ik nu als een
man van gewicht. Mijn vrienden gaan nu
ook naar de avondschool".
Een oorspronkelijk stripverhaal door Annie M. G. Schmidt en Fiep Westendorp
24. „Kom", zei tante Patent, „laten we eerst ont
bijten. Als men eenmaal ontbeten heeft zien alle
problemen er makkelijker uit, vindt u niet? De
eitjes zijn ongetwijfeld veel te hard, ziet u, dat
komt er van. Goed, na het ontbijt zullen we beslis
sen wat er gedaan moet worden. Wanneer u be
looft dat u zich behoorlijk zult gedragen en mijn
arme Dommeltje met rust zult laten, dan beloof
ik u dat de vaas op een of andere manier terug
komt. En u moet netjes eten. Niet een heel ons
boterhamworst meteen in uw mond stoppen. Niet
uw vuist in de marmelade steken. En nu ga ik
boodschappen doen. In de tussentijd kunt u zich
verdienstelijk maken in het huishouden. Misschien
wilt u stofzuigen? Een stofzuigende Batavier is na
tuurlijk een unicum: welnu, ik zal u uitleggen hoe
een stofzuiger werkt"
Tante Patent zette haar hoed op en maakte zich
gereed om uit te gaan.
26. Met een snelle beweging schoof Panda de grendels
van de deur en deed toen haastig een sprongetje ach
teruit. Meteen werd de deur krachtig opengeworpen en
de indrukwekkende gestalte van tante Hennie drong de
gang in. „Waar is mijn lieve neef?!" riep zij onge
duldig. „Meneer Pech is in de kelder, mevrouw!" ant
woordde Panda beleefd, „hij zit daar zijn geld te tel
len!" Met een triomfantelijk gezicht stormde tante Hennie
de kelder in, op de voet gevolgd door de rest van de luid
ruchtige bende en de speurtocht naar de arme totowin
naar begon. Een beetje beduusd schoof Panda de kle
dingstukken opzij, die de horde in het gedrang had ver
loren en sloop omzichtig naar de kelderdeur. „Mijn list
lukt!" dacht hij, terwijl hij met een snelle beweging de
grendels voor de deur schoof. Even luisterde hij naar het
lawaai, dat de opgesloten pechzoekers maakten en keerde
zich toen tevreden om. „Dat is dat," mompelde hij, „nu
kan meneer Pech het huis uit om een rustig stuk land
te kopen. Hij ging de trap op en riep: „Kom maar
beneden, meneer Pech! De weg is vrij!"
