Het verdwenen manuscript
Plan voor een gigantisch pretpark
in Noordhollands polderland
Amsterdam stelt zich achter oud
initiatief van Purmerend
Kannibalisme is zeer
gezond", zegt zoöloog
TANTE PATENT EN DE SOF
PANDA EN DE PECHVOGEL
Fa. B. ENGELENBERG
EEN NEDERLANDS
Carel van der Wal
Duur uitje
Ons vervolgverhaal
DONDERDAG 14 JUNI 1962
19
door H. Wolfram Geizsler
Amerikaanse opzet
Volendam afgedaan
Disney wil meewerken
Overheidssteun nodig
OFFICIëLE VERKOOP SIKKENS LAKKEN
„FESTO" Schuurmachines
Koningstr. 46, Haarlem - Tel. 20719
ZUNDAPP - N.S.U. BROMFIETSEN
Chinezen beledigd door
hertog van Edinburg
S
OOOOCÖOOOCOOOOCCCOCCOÖ6&
5 „Als U Conan Doyle las, zou U er
3 meer van weten," antwoordde Fox.
1 „Maar tegenwoordig is men van me-
1 ning, dat die parels, welke noch bij-
li zonder mooi, noch bijzonder kostbaar
I zijn, hun waarde eigenlijk slechts ont-
1 lenen aan het feit, dat zij eens door
S Lucretia Borgia werden gedragen en
3 derhalve waarschijnlijk maar van de
3 duistere geheimen van die gifmeng-
ster weten dan wie ook
E Helaas kunnen parels echter niet
spreken."
„En jij had dus de opdracht
3 Fox knikte.
I „En?"
3 „Alles is in orde gekomen", ant-
I woordde hij. Hij scheen niet geneigd
te zijn verder op zijn avontuur in te
3 gaan.
De volgende dag kwam Fox, zo als
H afgesproken, tijdig in Helfering's ho-
E tel, om met de professor het ontbijt
3 te gebruiken.
1 „Mijn beste vriend", zei Helfering,
1 terwijl hij in een liefdevol gebaar zijn
g handen op de schouders van zijn jon-
3 ge vriend legde, „ik ben 't weliswaar
1 helemaal niet eens met jouw manier
3 van leven en sterven, maar hoe dan
E ook, je schijnt er wèl bij te varen."
E „Dat is inderdaad waar! Maar wat
1 weet U eigenlijk van mijn manier
s van leven?"
„Die parels van Lucretia Bor-
I gia
1 „Vond U dat geen mooie vondst?"
I onderbrak Fox hem lachend. „Men
mag op zo'n moment als gisteravond
3 de spanning van zijn toehoorders niet
3 te niet doen. Ik weet eigenlijk niet,
hoe ik juist daarop kwam."
3 „Waarop?"
1 „Op die parels van Lucretia! U
hebt toch niet in ernst gedacht, dat
ikNee heus, ik zou nooit zo in-
1 discreet zijn, als dit werkelijk een
1 zaak was, waarmee ik me had belast.
3 't Was echter het eerste wat me n-
3 viel. Of die parels werkelijk bestaan
3 hebben, weet ik niet. Waarschijnlijk
5 bestonden ze alleen in de verbeelding
van Conan Doyle
Helfering schudde zijn hoofd. „Wat
3 een komedie", zei hij op afkeurende
3 toon, maar er was een glimlach in
zijn ogen.
3 Fox lachte. „Vergeet U niet. dat
5 ik juist uit de opera kwam. Toen
ik U juist met Uw gezelschap daar
s in die Etruskische heksen-keuken zag
3 zitten het geheel zag er echt
3 spookachtig uit moest ik wel een
g entree bedenken, welke in die sfeer
1 paste. U zult moeten toegeven, dat ik
3 daarin aardig slaagde, nietwaar?"
De professor antwoordde niet. Na
g enkele ogenblikken vroeg hij: „Woon
g jé tegenwoordig eigenlijk in Rome?"
5 „Slechts tijdelijk", antwoordde Fox.
E „Ik bedenk daar opeens iets: was
g U 't niet, die vorig jaar de villa
3 Trefonjtane, in de buurt van Tivoli
3 wilde bezichtigen? Deze was toen ga-
3 sloten, maar sedert enkele dagen is
g ze weer toegankelijk. Een waar ge-
g not voor iemand, die van de Re-
3 naissance houdt! Alles wat zich daar
E bevindt is écht, er is geen stuk na-
g maak!"
3 „Woon jij daar soms?"
„Nee, maar de eigenares, de gra-
vin Respiani of liever haar echtge-
g noot heeft aan de andere kant van
het grote park een modern landhuis
3 laten bouwen en daar logeer ik. Ik
3 had het genoegen kort geleden de
gravin een dienst te kunnen bewij-
5 zen".
H „Kun je daar bezoek ontvangen?"
g ,Ik begrijp waarom U dat vraagt'
g U wilt met me komen praten over
3 mijn leven", antwoordde Fox. ,Ik
3 ben U dankbaar voor Uw belangstel-
g ling, maar komt U liever om het
g huis te bekijken. Dat is veel interes-
sant er!"
g „Hoe kan ik belangstelling hebber
g voor je leven, als je me verder niets
3 wilt vertellen", zei Helfering.
1 „Er valt niet veel te vertellen",
g antwoordde Fox. „Ik laat me liefst
g door het leven verrassen. Ik heb ge-
leerd geen plannen meer te maken.
3 Herinnert U zich het toverbos Bre-
g zeliand uit de sagen van Koning \r-
g thur en de Heilige Graal? Alleen de-
3 gene, die 't niet zocht, vond dat won-
derlijke toverbos. Ik moet zeggen, dat
fj 't mij precies zo gaat. Ik zoek de
5 bijzondere dingen niet speciaal op,
maar misschien juist daarom kom
ik telkens weer met de meest won-
derlijke dingen in aanraking. Even-
wel.
„Evenwel wat?"
Fox glimlachte. „Als ik me goed
herinner, woonde in dat toverbos de
fee Morgana. Ik geloof, dat ik haar
al verscheidene keren ben tegenge-
komen! Bovendien zit 't vol mon-
sters, die men moet bestrijden, en
vol verrassingen, waardoor men zich
niet uit het veld mag laten slaan.
Alles bij elkaar is het heel opwin-
dend en avontuurlijk!"
„Je vecht dus tegen het kwaad, als j
ik het goed begrijp?"
„Men doet wat men kan. Zo nu en
dan krijgt de tegenstander mij er
bijna onder en dat zijn dan de ver-
rassingen, waarover ik sprak. Alles
bij elkaar is dat mijn leven. Hoe
lang denkt U nog in Rome te blii-
ven?"
Fox stond op om afscheid van zijn
oude leermeester te nemen.
Helfering, die een afspraak met zijn j
studenten had, liep met hem mee j
naar beneden. Voor de ingang van j
het hotel stond niet het strijdros van j
een dolende ridder te wachten, maar j
een grote zwarte auto, met een chauf- j
feur in livrei, die het portier open- j
hield. i
De dolende ridder heeft zich aan j
het moderne leven aangepastI
peinsde Helfering. Eén ding schijnt I
wel vast te staan: het toverbos vol j
avonturen, heeft hem in zijn ban, j
daar komt hij niet meer uit. I
De professor, die van plan was
geweest de tram te nemen, gaf er j
thans de voorkeur aan te voet te j
gaan. De studenten konden wel op j
hem wachten, hij móest even alleen j
zijn met zijn gedachten Was het j
leven van avontuur, dat Fox had j
gekozen, misschien meer de moeite
waard dan dat van studie en weten-
schap? Hij kon er geen antwoord op
geven.
De grote zwarte auto liet Rome
achter zich en reed langs de Via Ti-
burtina in de richting van de Sa-
bijnse bergen, welker hellingen in
het morgenzonlicht glansden. „Niet
te hard", zei Fox tegen de chauf
feur. Hij wilde de dertig a veertig
kilometer van de terugweg in alle
rust genieten. Ook hij was in een
peinzende stemming geraakt na zijn
bezoek aan prof. Helfering, wiens
vragende blik hij als 't ware nog
steeds op zich gevestigd voelde.
Maar het was onmogelijk geweest
om de professor alles te vertellen,
ook nu die hele aangelegenheid met
succes was afgehandeld.
Twee jaar geleden was graaf Res
piani, een diplomaa* in actieve dienst,
voor zijn land naar het Verre Oosten
gezonden, maar hij was nooit op de
plaats van bestemming aangekomen.
Destijds had drt geval veel beroering
teweeggebracht, vooral toen alle po
gingen om hem terug te vinden,
vruchteloos bleven. Hij was spoorloos
verdwenen, doch zijn naaste bloedver
wanten verzetten zich tegen een ver
klaring van overlijden.
Respiani had namelijk een testa
ment gemaakt, waarin hij zijn vrouw
tot universeel erfgename benoemde,
en hierdoor voelde zijn verdere fami
lie zich ernstig benadeeld
Het erfgoed bestond uit een klein,
historisch landgoed met park, en een
daarin gebouwd modern woonhuis. Om
dit moderne woonhuis en het park ging
de strijd niet, deze betrof vooral de
beroemde Villa Trefontane, welke wer
kelijk museum-waarde had. In het
bijzonder waren de schilderijen zeer
kostbaar. Er waren enkele wereldbe
roemde doeken bij, welke in elk boek
over de kunst der Renaissance gere
produceerd stonden, en deze had Res
piani uit veiligheidsoverwegingen dan
ook reeds lang in bruikleen afgestaan
aan verschillende musea. Deze schil
derijen vertegenwoordigden een mil-
joenenwaarde. Geen wonder dus, dat
de familieleden zich niet zonder meer
bij het testament wilden neerleggen.
Dit was echter onaanvechtbaar, en
derhalve klampte men zich vast aan
het feit, dat het nog niet vaststond, e
dat Respiani werkelijk dood was. Op E
deze manier kon het testament niet 3
ten uitvoer gelegd worden. e
(Wordt vervolgdE
(Van onze Amsterdamse redacteur)
OVER VIER a VIJF WEKEN zullen het ministerie van
Economische Zaken, het provinciale bestuur van Noord-
Holland en enige gemeentebesturen een tot in alle details
omschreven plan voorgelegd krijgen van een gigantisch
amusementspark dat als het in deze vorm tot stand komt
niet zal onderdoen voor het befaamde „Disneyland" in Cali-
fomië. Als alle instanties akkoord gaan en het kapitaal er
is, kan eind 1963 het werk beginnen.
HET ZAL DAN nog wel enkele jaren duren
voordat de eerste bezoekers de poort kun
nen binnengaan van dit park, dat zich
over een oppervlakte van niet minder dan
30 hectare zal uitstrekken langs de west
zijde van de polder De Purmer bij Pur
merend. Zij zullen kunnen plaatsnemen in
dubbeldeks-rondvaartboten en gedurende
een urenlange vaartocht getuige kunnen
zijn van het ontstaan van Nederland van
de komst der Batavieren af tot aan de
Deltawerken toe. Het project zal voor de
toeristen die ons land bezoeken stellig een
bijzondere trekpleister worden, die wat het
bezoek betreft kan worden vergeleken met
Schiphol of Artis in Amsterdam. Dat bete
kent dat er een miljoen bezoekers per jaar
kan worden verwacht. Het Nederlandse
„Disneyland" zal nog een naam moeten
krijgen, een pakkende naam die volledig
weergeeft wat er te zien zal zijn, name
lijk de strijd van Nederland tegen het
water.
Een openluchtmuseum? Geen sprake
van. Daar op het uitgestrekte ter
rein bij Purmerend zal men een Neder
land in het klein vinden met al zijn dyna
miek. Onder de vaardige handen van be
kende technische tekenaars en ontwerpers
de gebroeders Das in Haarlem groeit een
prachtige maquette, die straks het papie
ren plan moet illustreren. Men maakt een
dankbaar gebruik van het feit dat de pol
der als typisch-Nederlands element al aan
wezig is de westelijke ringdijk van de
Purmer is maar liefst vijf en een halve
meter hoog. Achter die dijk zal zich het
park uitstrekken, dat de bezoeker niet al
leen ontspanning zai bieden, maar ook
veel leerzaams. De rondvaartboten zullen
evenals die in het Amerikaanse „Disney
land" onder water verbonden zijn met een
kabel. Wanneer een boot b.v. een water
molen nadert, wordt onder water een con
tact tot stand gebracht waardoor de mo
len begint te draaien. Via een koptele
foon kunnen de passagiers in de taal hun
ner keuze een uitleg volgen. Zo zal alles
„bewegend" worden gemaakt: de Batavie
Twee jonge eekhoorntjes, die in Ber
gen (Noord-Holland) uit hun nest ge
vallen waren, hébben nu een liefde
rijk tehuis gevonden bij het gezin
Nibbelink aan de Stadhouderskade
in Amsterdam. De diertjes moeten
met de fles gevoed worden een tijd
rovend karwei, dat door hun pleeg
moeder met toewijding wordt verricht.
ren die hun onderkomens bouwen, de boe
ren die het land bewerken, de polderbewo
ners die met zandzakken een dijkdoorbraak
redden, de zandgrijpers die dijken aanleg
gen enz. enz.
In het centrum van het park is een ver
diept meer gedacht met kleine scheeps
werven en een jachthaven. Hier kan men
zien hoe de aanwezigheid van het water
de Nederlanders heeft geïnspireerd tot het
bouwen van schepen in steeds nieuwe en
verbeterde uitvoeringen. Natuurlijk zullen
er een groot restaurant met terassen,
speeltuinen, misschien een zwembad en tal
loze andere attracties komen.
HET PLAN voor dit „Disneyland" is
vrijwel gelijktijdig in Amsterdam en Pur
merend geboren. In de hoofdstad werd door
een aantal mensen reeds lang uitgezien
naar een of meer belangrijke attracties
voor de toeristen. Een van die mensen
was de directeur van de hoofdstedelijke
V.V.V., de heer J. N. Strijkers. In zijn
achterhoofd speelde daarbij de gedachte
mee dat Volendam en Marken op dit ogen
blik weliswaar nog bijna een miljoen be
zoekers per jaar trekken, maar dat steeds
meer toeristen gaan weigeren te geloven,
dat deze schilderachtige plaatsjes „typisch
Hollands" zijn. Over 20 a 30 jaar zullen
Volendam en Marken weieens een belang
rijk deel van hun aantrekkingskracht heb
ben verloren. Er moeten dus nieuwe at
tracties worden gecreëerd. De heer Strij
kers voelde iets voor een soort openlucht
museum in de geest van het Nederlandse
paviljoen op de Expo te Brussel, waar zo
treffend de strijd van ons land tegen het
water werd uitgebeeld. Hij was niet de
enige. Ook een aantal mensen in Purmer
end was zo door het Expo-paviljoen ge
troffen dat men besloot dit project naar
Purmerend over te plaatsen en permanent
te maken. Na afloop van de wereldten
toonstelling toog de burgemeester van Pur
merend naar Brussel en kocht een groot
deel van de inventaris van het Nederland
se paviljoen.
IN 1960, tijdens stadsfeesten in Purmer
end, kon men op daar tentoongestelde te
keningen van de gebroeders Das zien, hoe
de inmiddels opgerichte stichting „Natio
naai Poldermuseum" de plannen wilde uit
werken. Sindsdien heeft de buitenwerld
niets meer vernomen van dit Purmerend-
se plan. Wie het marktstadje via de pro
vinciale weg uit Amsterdam nadert kan
op het terrein van de firma De Boer en
Sloten de grote vijzel zien liggen, die eens
deel uitmaakte van het gemaal op de Expo.
Hier en op andere terreinen zijn de at
tributen opgeslagen, die straks een plaats
zullen krijgen in het grootse project. De
tekeningen van twee jaar geleden, die me
nigeen reeds fantastisch noemde, zijn in
middels uitgegroeid tot het gigantische
plan dat wij gemakshalve maar „Disney
land" zullen noemen. Dit is mede gebeurd
doordat de Purmerenders steun kregen
van elders zoals b.v. van Amsterdam. Tot
dusver was het slechts morele steun. Bin
nenkort hoopt men op financiële hulp te
kunnen rekenen.
TWEE JAAR geleden kreeg Walt
Disney in zijn pretpark bezoek van
de heer Strijkers, die aan een van zijn
Amerikaanse kruistochten bezig was. De
Amsterdamse V.V.V.-directeur was te we
ten gekomen dat Disney gelden in Europa
had staan, waarvoor hij een belegging
zocht. De heer Strijkers maakte hem dui
delijk dat die gelden nergens zo goed kon
den worden besteed als in een soort Dis
neyland in of bij Amsterdam. Walt Disney
heeft het na enige maanden wikken en
wegen echter laten afweten. Niettemin is
er een zekere band blijven bestaan tus
sen Disneyland en Amsterdam. Het lag
voor de hand dat toén de directeur van
de Amsterdamse dienst van havens en
handelsinrichtingen, ir. N. Snijders, en
kele weken geleden een bezoek bracht aan
de VS, hem door de heer Strijkers werd
gevraagd, een bezoek te brengen aan Dis
neyland om te zien in hoever de rijke
ervaring van deze organisatie eventueel
zou kunnen worden gebruikt bij de aan
leg van het project in De Purmer.
Toen ir. Snijders zaterdag j.l. uit Amerika
terugkeerde, verklaarde hij op Schiphol
dat de directie van Disneyland bereid was
deskundige adviezen te verstrekken. Ook
zou men de naam van Walt Disney of van
Disneyland aan de Purmerender attrac
tie willen „lenen", zij het dan, dat er in
dit geval aan bepaalde voorwaarden bij
opzet en beheer moet worden voldaan. Het
ligt bepaald niet in de bedoeling van de
Amerikanen, financieel aan het project
bij te dragen. Het geld zal dus door Neder
land zelf moeten worden opgebracht. Uiter
aard zijn met de aanleg miljoenen ge
moeid.
HET BENODIGDE kapitaal is zo gróót
dat financiële steun van de overheid niet
zal kunnen worden gemist. Vandaar dat
thans in alle stilte wordt gewerkt
aan het gedétailleerde plan, dat alleen
bestekklaar aan de overheid moet worden
voorgelegd, voorzien van complete exploi
tatierekeningen en van een rapport van een
accountantskantoor. De daarop volgende
stap moet worden genomen door het ge
meentebestuur van Purmerend. Aanvan
kelijk was de polder Overwhere voor het
nationaal poldermuseum aangewezen. Toen
echter bleek dat de grond hier zo slecht
was dat gebouwen er moeten rusten op
palen van 25 meter lengte, is omgezien
naar een ander terrein. Toen de plannen
werden uitgebreid tot het grootse project,
waaraan thans wordt gewerkt, is het oog
gevallen op de 30 hectaren in De Purmer:
een weidegebied dat grotendeels eigendom
is van de gemeente Purmerend, maar
waar ook een aantal onteigeningen zal
moeten plaatsvinden. Een en ander zal
spoedig in de gemeenteraad van Purmer
end aan de orde komen. De ligging van
het terrein is bijzonder gunstig. Langs het
gebied wordt in de naaste toekomst de
belangrijke rijksweg Amsterdam - Afsluit
dijk aangelegd, die hier de toekomstige
rijksweg van Alkmaar via de Markerwaard
naar Oost-Nederland zal kruisen. Het ter
rein ligt op slechts enkele minuten gaans
van het station van Purmerend.
Heerlijk voor echt-zomerse dagen,
maar wel een tikje luguber (omdat hij
herinneringen opwekt aan de gelijk
vormige hoofddeksels der „tricoteu-
ses", de bloeddorstige breiende vrouw
tjes bij de guillotine ten tijde van het
Franse Schrikbewind) is deze bonnet
van Britse makelij, die dezer dagen
als het laatste snufje te bewonderen
was bij de paardenrennen in Engeland.
EEN AMERIKAANSE PROFESSOR in
ruste heeft in een interview met As
sociated Press betoogd, dat het eten van
mensenvlees voor de mens „iets heel na
tuurlijks" is en dat „de mens gezonder zou
zijn, als hij kannibaal was". Uit oudheid
kundige bewijsmatereel blijkt volgens deze
hoogleraar ook, dat de mens vroeger kani-
baal is geweest. „De mensen zijn als kanni
balen begonnen er er is geen enkele reden,
waarom ze zo niet zouden eindigen", ver
klaarde hij.
De geleerde, een gepensioneerd professor
in de zoölogie van de universiteit van Ma
nitoba, in Winnipeg (Canada) is uit zijn
welverdiende rust te voorschijn getreden
om de vernieuwde zoölogische faculteit
van zijn universiteit, United College te
openen. „De afkeer van het eten van men
senvlees is ontstaan door de beschaving
en de godsdienst", zegt de hooggeleerde
„Bovendien" zo vervolgde hij, „zijn kanni
balistische dieren altijd gezonder dan an
dere soorten. Het is voor hun spijsverte
ringsapparaat veel gemakkelijker, voedsel
te assimileren als dit van een verwante of
dezelfde soort wezens afkomstig is".
(Ass. Press.).
Advertentie
Advertentie
Doclstraat J> - Haarlem - Tel. 15252
K".
De „Tiger Standard" een in de Engelse
taal te Hongkong verschijnend blad, heeft
de hertog van Edinburg gelaakt omdat
hij gezegd heeft, dat de Chinezen gemalen
hoorns van rhinocerossen gebruiken „als
een middel om liefde op te wekken".
Het blad noemt dit „een dwaze en be
ledigende opmerking".
Volgens de „Tiger Standard" heeft de
hertog onlangs aan een diner te New York
een philippica gehouden tegen Afrikaanse
stropers, die neushorens doden om hun
hoorns naar China te exporteren „waar de
Chinezen om onbegrijpelijke redenen schij
nen te denken, dat die hoorns liefde kun
nen opwekken."
Het blad houdt de hertog voor, dat men
in Engeland algemeen gelooft dat oesters
en donker bier liefde opwekkende krachten
bezitten.
„Is er zovfeel verschil tussen deze even
onwetenschappelijke bijgelovigheden?"
vraagt de „Tiger Standard".
Jess Stewart en zijn vrouw waren aan
genaam verrast toen zij een brief ontvin
gen van de volgende inhoud: „Beste Jess,
ingesloten stuur ik je twee plaatsbe
wijzen voor een voorstelling. Ik ben je
namelijk nog iets schuldig. Kom na de
voorstelling met je vrouw naar restau
rant Staler Holton, een vriend".
De Stewarts gingen naar de voorstelling
en wachtten daarna een uur in het res
taurant, maar niemand vertoonde zich.
Toen zij thuiskwamen constateerden zij dat
zij duur uit waren geweest. Hun woning
was grondig overhoop gehaald en een be
drag van tweeduizend dollar in contanten
was verdwenen.
Een oorspronkelijk stripverhaal door Annie M. G. Schmidt en Fiep Westendorp
34. „Een wildeman bent u.snikte tante Pa
tent. Welnu, daar kon de grote Sof niets tegen in
brengen. Hij keek haar verheugd aan wees naar
het vuur en zei: „Vlees, lekker vlees. Njef, njef!"
„Vlees!" huilde tante Patent verontwaardigd. „Wat
voor vlees. Van wat? Van wie? Maar het kan me
ook niet schelen. We moeten eerst blussen". En ze
begon de'vlammen te doven met een oude deken. Toen
ging de telefoon. „O bent u daar, tante Patent", zei
de stem van mevrouw de Vries. „Moet u eens ho
ren: iemand in uw tuin heeft MIJN haan doodge
schoten, met pijl en boog. Hebt u ooit zoiets ge
hoord? Ik heb niet gezien WIE dat schandelijke
feit heeft gepleegd. Hebt u er ook enig idee van?"
„O, mevrouw de Vries," stamelde tante Patent, „ge
loof me, IK heb het niet gedaan." „Nee, dat begrijp
ik", zei mevrouw de Vries. „Maar hebt u iets ge
zien?" ,Eh.nee", zei tante Patent. „Ik was even
boodschappen doen. Ik weet van niets". „Wel", zei
mevrouw de Vries, „ik laat het er niet bij zitten.
Ik waarschuw de politie".
COP. MAHTfN TOONDE*
36. Toen meneer Pech en Panda de volgende dag van
een morgenwandeling naar hun hut terugkeerden, wer
den zij daar opgewacht door een ambtelijk uitziende per
soon. „De belastingambtenaar," fluisterde meneer Pech
verschrikt, zodra hij deze bezoeker in het oog kreeg.
„Wat hindert dat?" vroeg Panda. ,U hebt toch geld ge
noeg om Uw belasting te betalen?" „Daar gaat het niet
om," antwoordde meneer Pech bedrukt, „maar ik ben
bang, dat zijn komst hier betekent, dat ik nog rijker ge
worden ben. En je weet hoeveel last ik krijg met al dat
geld." Het was, zoals meneer Pech had gevreesd. „Ik
kom een nieuwe aanslag voorbereiden," sprak de be
ambte „want naar ik uit een landelijk persorgaan heb
vernomen, is Uw vermogen verdubbeld." „Verdub
beld?" herhaalde meneer Pech met overslaande stem,
„en dat is bekend geworden?!" Wat een pech!" „Kom
aan, ik hoop niet, dat het in Uw bedoeling heeft ge
legen, deze aanzienlijke vermogensaanwas voor de be
lastingen geheim te houden," sprak de beambte streng.
Bovendien houdt u ook na de aanslag nog een groot
fortuin over." „Dat is nu juist de pech!" jammerde de
ongelukkige totowinnaar, „vooral omdat het in de krant
heeft gestaan!" „Kom, kom, de belasting eist niet alles
op," sprak de beambte opbeurend, „ook na dat u de
verschuldigde rechten hebt voldaan zult u nog een aan
zienlijk fortuin overhouden."
