Von Eckardt nam afscheid
als woordvoerder in Bonn
FAAM
Kennedy
situatie
bezorgd over
bij Formosa
Zelfbeschikking
GRANT
Wereldnieuws
Hij gaat naar zijn geboortestad Berlijn
als gevolmachtigde van bondsregering
Astronaut Schirra voor
zes ronden aangewezen
Tsjombe geeft centrale
regering 100 min franc
Russische spion
Soblen verdwenen
Opbouw Franse atoommacht
in strijd met NA VO-belangen
Roeanda en Boeroendi
1 juli onafhankelijk
BELANGRIJKE
BEKENDMAKING
\(^>r
(Dp de
raatótoel>
DONDERDAG 28 JUNI 1962
3
Bondsstrijkijzer
Von Hase opvolger
Vlido beschermt uw winter
garderobe de hele zomer!
Hij moest vandaag
de gevangenis in
permunt
V
UN O-assemblee
Elias
ROOK DIE
LEKKERE
HALFZWARE
SHAG
'n Erdal produkt, dus goed!
Twee voormalige SS-ers in
Oostenrijk veroordeeld
halfzwaar J
(Van onze correspondent)
BONN Het toch al weinig amusante
Bonn raakte gisteren een van zijn weinige
kleurige figuren kwijt: staatssecretaris
Felix von Eckardt, die meer dan tien ja
ren hoofdvoorlichter van de Bondsrege
ring is geweest, hield zijn laatste perscon
ferentie. Eckardt gaat per 1 juli als ge
volmachtigde van de bondsregering naar
Berlijn, als opvolger van de zeventig
jaar geworden Heinrich Fockel, die vol
gens Adenauer te oud is geworden voor
deze functie.
Op zijn afscheidspersconferentie hield
de kwieke perschef een toespraakje, waar
in hij bedankte voor het gebrek aan boos
aardigheid, dat de vragen der journalis
ten door de jaren heen had gekenmerkt.
Het vak van regeringswoordvoerder noem
de Eckardt overigens „onmogelijk": aan de
ene kant wil de pers altijd meer weten,
waar tegenover anderzijds de regeringsbe
langen staan, zo vond hij.
Zeker is het, dat Bonn oprecht treurt om
het vertrek van de pittige man met het
hoge voorhoofd en het borstelige snorre
tje, die zijn werkkamer in het door hem
geleide Bundespresseamt opvrolijkte met
kwetterende vogeltjes uit exotische lan
den.
Eckardts loopbaan in Bonn begon ruim
tien jaar geleden volkomen onverwacht.
Als uitgever van de Weserkurier in Bre
men bracht hij eens een bezoek aan Aden
auer, die zo'n goede indruk van de in Ber
lijn geboren Bremer kreeg, dat hij hem al
na een half uur voorstelde in de politiek
te gaan en dan naar Bonn te komen. Het
typerende antwoord van de altijd vlotte,
door kleurige vesten uitmuntende Eckardt
was: „Ach ja, daar zou ik wel plezier in
hebben". Plezier duurde lang. Jaren ach
tereen was Eckardt Adenauers meest ver
trouwde medewerker.
De opmerkingen van de altijd onafhan
kelijk gebleven perschef nam Adenauer
zeer ter harte en het was vele jaren
gewoonte om het halfuurtje, dat Adenau
er met Eckardt dagelijks door de tuinen
van Palais Schaumburg wandelde, het half
uurtje van de belangrijke politieke beslis
singen te noemen. Daaraan kwam pas een
einde nadat gestook uit allerlei hoeken
Eckhardts positie had ondermijnd en de al
tijd zo voortreffelijk geïnformeerde voor
lichter van de ene dag op de andere
verklaringen van nog geen uur tevoren
als onjuist of achterhaald moest intrek
ken. Dat was dodelijk voor Eckardts werk
en kort daarop vertrok hij dan ook met
ambassadeursrang naar New York, als
Westduits waarnemer bij de UNO.
Maar dat duurde niet lang. Plotseling
sommeerde Adenauer Eckardt mee te gaan
op de reis naar Moskou in 1955 en kort
daarop, als bij toverslag, was de trou
we Felix terug in Bonn en was hij weer
perschef. Opnieuw verlevendigde hij het
saaie leven in Bonn met zijn gevatte
opmerkingen, zijn handige formuleringen en
zijn meesterlijke, maar door weinigen ge>
loofde rechtzettingen van andermans ver
sprekingen. Niet voor niets zei Adenauer
eens tegen hem: „U zou best B.B. kunnen
heten. U bent immers het Bundes Bü-
geleisen", het bondsstrijkijzer, dat de vele
rimpels, niet in de laatste plaats de door
Adenauer zelf gemaakte, glad moest strij
ken.
Toch was het al jaren duidelijk dat de
verhouding tussen Adenauer en zijn pers
chef niet meer was als in de goede dagen,
Eckardt toonde dan ook andere ambities,
Hij poogde een hoge ambassadeurspost te
krijgen, maar er bleek er geen vrij. Hij
zocht naar een goede kieskring, waarvoor
hij als afgevaardigde intrede in de Bonds
dag zou kunnen doen, maar de enige voor
radige kieskring was Cuxhaven, een plaats
van boeren en vissers, eigenlijk niets voor
de meester op het gladde diplomatieke
parket. Hij werd dan ook in september
niet gekozen, ook al volbracht hij het
meesterstukje tegen de algemene verkie
zingstendens in duizenden stemmen voor
de Christen-Democratische Unie te winnen.
Maar tenslotte gaat Eckardt dan toch
uit Bonn weg, terug naar zijn geboorte
stad Berlijn, waar een groot werkterrein
voor deze veelprater ligt. Een terrein, dat
hem overigens steeds in nauw contact
zal brengen met de pers. Daartegen zal
deze oud-journalist en voorvechter van de
volstrekte persvrijheid wel geen bezwaar
hebben.
In Bonn wordt Eckardt opgevolgd door
KarlPGünther von Hase, tot midden vorig
jaar' woordvoerder van het ministerie
van Buitenlandse Zaken, maar toen gepro
moveerd tot afdelingschef. Von Hase, pas
44 jaar oud en zeer jeugdig van uiterlijk,
in Silezië geboren en in Berlijn opge
groeid, heeft daarmee sneller carrière ge
maakt in Bonn dan wie ook. Tijdens de
tweede wereldoorlog was hij majoor in
het leger en Ridderkruisdrager. In 1944
werd hij verwijderd uit Hitiers generale
staf, waarin hij tot dan toe werkzaam was,
omdat zijn oom, luitenant-generaal Paul
von Hase, wegens deelneming aan de aan
slag op Hitler van 20 juli 1944 geëxecu
teerd werd.
WASHINGTON (Reuter/AFP) De
Amerikaanse dienst voor lucht- en ruim
tevaart (N.A.S.A.) heeft bekendgemaakt
dat kapitein-luitenant-ter-zee Walter C.
Schirra in het laatst van de zomer een
ruimte-schip zal besturen dat zes omwen
telingen om de aarde moet maken.
Schirra, een 39-jarige invlieger, werd
verleden maand in reserve gehouden, toen
kapitein-luitenant-ter-zee Scott Carpenter
zijn ruimtevaart van drie maal om ie
aarde volbracht. Bij een ruimtevlucht,
waarbij vier, vijf of zes omwentelingen
om de aarde worden gemaakt, zal de
ruimtecabine in de omgeving van het
eiland Midway, in het midden van de
Grote Oceaan neerkomen. De kapitein
van de luchtmacht L. Gordon Cooper zal
invallen, indien Schirra om de een of
andere reden de ruimtevaart niet zou kun
nen maken.
Een N.A.S.A.-functionaris verklaarde dat
het aantal omwentelingen door vele tech
nische factoren zal worden bepaald. Een
ruimtevaart, waarbij zes omwentelingen
om de aarde worden gemaakt, zou in
omstreeks negen uur worden volbracht.
BRAZZAVILLE (AFP) Volgens een
Katangaans regeringscommuniqué heeft
de ministerraad van Katanga onder voor
zitterschap van president Tsjombe beslo
ten bij te dragen in de bestrijding van
de kosten van de centrale Kongolese re
gering. Katanga zal onmiddellijk via de
Verenigde Naties 100 miljoen franc in de
schatkist van de regering in Leopoldstad
storten.
Advertentie
MOTTEN
NEW YORK (Reuter) De spion dr.
Robert Soblen, die vandaag de gevangenis
in moest om een levenslange gevangenis
straf wegens spionage te ondergaan, is vol
gens de Amerikaanse autoriteiten gisteren
door zijn vrouw als vermist opgegeven.
Soblen, een 61-jarige in Litouwen gebo
ren psychiater, werd vorig jaar augustus
wegens spionage voor de Sovjet-Unie ver
oordeeld. Volgens dokters leed hij aan leu
kemie en had hij geen jaar meer te leven.
Twee dagen geleden verwierp het Ame
rikaanse hooggerechtshof een verzoek tot
herziening van zijn proces. Soblen was in
afwachting van de uitspraak van het hof
tegen een borgstelling van 100.000 dollar
(ongeveer 357.000 gulden) vrijgelaten. Zijn
vrouw zei tegen de politie hem sinds maan
dag niet meer gezien te hebben. Voor zijn
arrestatie in november 1960 was dr. So
blen verbonden aan het staatsziekenhuis
voor geesteszieken te New York. Hij heeft
de Sovjet-Unie twintig jaar lang inlich
tingen verstrekt.
Soblen had ter dood veroordeeld kunnen
worden, maar de rechter hield rekening
met het feit, dat zijn dagen geteld wa
ren. Hij verdween nadat hij de beslissing
van het hooggerechtshof had vernomen.
Zijn 57-jarige broer, Jack, is veroordeeld
tot zeven jaar gevangenisstraf wegens pio-
nage voor de Sovjet-Unie. Robert Soblen
is op diens belastende getuigenverklaringen
veroordeeld en stelde in zijn beroep dat
zijn broer een onevenwichtige geest had
en dat diens verklaringen niet konden
worden gebruikt.
De twee broers zijn in 1941 naar de Ver
enigde Staten geëmigreerd. In 1947 werden
zij onder niet-eensluidende namen genatu
raliseerd. Jack Soblen werd in 1957 gear
resteerd en bekende een spionagenet in sa
menwerking met Russische ambassades in
verscheidene landen te hebben geleid.
Advertentie
Niet zo belachelijk
WASHINGTON (Reuter) President
Kennedy heeft woensdag op zijn perscon
ferentie gezegd dat de toestand in Ie
straat van Formosa ernstige bezorgdheid
baart en dat de regering van de Verenigde
Staten, wanneer dat nodig is, maatregelen
ter verdediging van Formosa en de Pes-
cadoren zullen nemen. Kennedy zei dat
„zeer grote' troepenbewegingen" op het
Chinese vasteland hebben plaats gehad.
Het doel daarvan is niet duidelijk, maar
het schijnt nodig te zijn dat het standpunt
van de V.S. in deze omstandigheden dui
delijk wordt kenbaar gemaakt.
Kennedy is tegenstander van iedere po
ging van de nationalistische strijdkrachten
van Tsjang Kai-Sjek, naar het Chinese
vasteland terug te keren. Het verdrag tus
sen de V.S. en nationalistisch China heeft
slechts een verdedigend karakter.
De opbouw van een Franse atoomstrijd
macht noemde Kennedy in strijd met de
belangen van het Atlantische bondgenoot
schap. Op de vraag of de V.S. de Franse
vastbeslotenheid een atoomstrijdmacht op
te bouwen aanvaarden als gevolg van de
onlangs door minister Dean Rusk in Parijs
gehouden besprekingen, zei Kennedy, dat
de V.S. deze vastbeslotenheid altijd al heb
ben aanvaard. Maar zij hebben er niet
in toegestemd deel te nemen aan welke
nationale atoommacht dan ook.
„Het moedigt de andere landen aan het
zelfde te doen" en het zou verkeerd zijn
van de V.S. zich hieraan te binden, „zowel
van het standpunt van de V.S. als van
de Atlantische gemeenschap" De door dé
V.S. in het kader van de NAVO genomen
stappen bieden voldoende veiligheid „en ik
vind dat wij hierbij moeten blijven." De
Fransen zijn het hier niet mee eens, aldus
Kennedy.
In antwoord op een vraag zei Kennedy
dat de V.S. in West-Europa voor zover
mogelijk zes divisies willen handhaven.
De kernproeven zijn in het belang van
de V.S. Er bestaat geen enkel gevaar vo >r
de gezondheid van het Amerikaanse volk,
zo zei Kennedy ten slotte nog.
NEW YORK (AFP/Reuter) De algeme
ne vergadering heeft gisteren met alge
mene stemmen de aanbeveling aanvaard
om Roeanda en Boeroendi per 1 juli a.s.
onafhankelijkheid te verlenen. Deze twee te vragen hebben dan wij
I ff,» isim W 1 niv» 'iivi r
„De republiek Andorra heeft de defensie
begroting vastgesteld op 300 pesetas of
ruim 18 gulden. Dit is f 3,50 minder dan
vorig jaar. De gelden zijn bestemd voor
de aankoop van munitie voor saluut
schoten." (Krantenbericht)
Behalve wat betreft doperwtjes, plegen
wij in onze waardering het kleine altijd
achter te stellen bij het grote. De eerbied
voor het (ook materialiter) grote is ons
met zuigfles en paplepel ingegoten. Voor
het kleine hebben wij altijd meelij, min
achting of op z'n best vertedering opge
bracht Wij kennen zielig-kleine, akelig-
kleine of schattig-kleine dingen, dieren en
mensen. En alles wat groot is (behalve
doperwtjes en de neus van Cyrano de Ber
gerac) krijgt onze eerbied of ons ontzag.
Het is een gangbare en vrijwel door
iedereen aanvaarde opvatting die bij enig
nadenken kant noch wal blijkt te raken.
Het vele, het grote, het dikke, het vette,
het rijke, is dikwijls zelfs eerder walge
lijk dan ontzagwekkend.
En zo is het ook met de staten en de
staatjes. Wij, Nederlanders, kijken met ge
amuseerde uit-de-hoogte-doenerij naar
landjes als Liechtenstein, Andorra, San Ma
rino en Monaco, terwijl wij van ontzag in
eenkrimpen wanneer wij het over China,
Rusland en de Verenigde Staten hebben.
Het is tragi-komisch dat wij ons daarbij
niet voor ogen houden hoe die drie grote
jongens ons zien wanneer zij hun atlas
bestuderen.
Vandaar het bericht uit de krant dat ik
hierboven heb geplaatst.
Ik ben ervan overtuigd dat uw eerste
indruk ervan u tot een geamuseerde glim
lach heeft bewogen en dat u Andorra
een karikaturaal staatje vindt: belachelijk
klein.
Maar misschien hebt u het later nog
even doorgedacht en bent u, dusdoende, tot
een andere conclusie gekomen. Misschien
hebt u de Andorriaanse defensiebegroting
met de onze vergeleken en bent u een
beetje jaloers geworden op de Andorpelin-
gen, die geen dienstplicht kennen.
De Andorrianen behoeven hun deeltje
vliegdekschip en straaljager niet te beta
len, noch hun streepje gouddraad voor de
mouw van de vice-admiraal.
Ruim achttien gulden voor de hele de
fensiebegroting, dat is ongeveer een cent
per Andorriaan.
Niet dat ik eraan twijfel dat er vele
Andorrianen zijn, die zich afvragen of dat
saluutschieten nu wel nodig is, maar toch
geloof ik dat zij zich heel wat minder of-
gebieden die indertijd deel uitmaakten van
Duits Oost-Afrika, werden sinds de eerste
wereldoorlog als Roeanda-Oeroendi door
België beheerd, eerst namens de Volken
bond en later voor de Verenigde Naties.
Een Russisch amendement, dat beoogde
België te verplichten vóór genoemde datum
al zijn troepen uit de twee gebieden terug
te trekken werd verworpen.
Voor het amendement stemden de lan-
den van het Sovjetblok, Birma, Cuba,
Ethiopië, Ghana, Guinea, India, Indonsië,
Irak, aMli, Nepal, Somalië, Syrië, de VAR
en Joego-Slavië, tezamen vierentwintig
landen, dfidèr de 46 landen die tegen I
stemden bevonden zich België, de weste
lijke mogendheden, de landen van Latijns-
Amerika en enige Afrikaanse staten. Er
waren 33 onthoudingen, voor het meren
deel afkomstig van de Afrikaanse en Azi-
atische landen.
Eerder had de beheerschapscommissie I
besloten België tot 1 augustus de tijd te
geven om zijn troepen terug te trekken.
De mogelijkheid werd hierbij opengela
ten dat de twee gebieden desgewenst met
België gaan onderhandelen over militaire
bijstand.
Ik vind klein zijn zo belachelijk niet.
Geeft u mij Monaco maar.
Dan mag u heel China van mij hebben.
Advertentie
UIT OE BEKENCt HShniCE
nooj
voor
seizoen slechts
WENEN (Reuter) Twee voormalige
Oostenrijkse S.S.'ers zijn te Graz tot res
pectievelijk zeven en drie jaar gevangenis
straf veroordeeld wegens het neerschieten
van negen Hongaarse joden enige dagen
na de overgave van de Duitse troepen aan
het eind van de tweede wereldoorlog.
Het moet mogelijk zijn om
bij ieder meningsverschil, bij
iedere strijdvraag in het groot
of in het klein, een korte pauze
te eerbiedigen om de gedach
ten te bepalen bij dat altijd
aanwezige element van een
stemmigheid, dat met een klei
ne inspanning in iedere situa
tie te vinden is.
Het valt moeilijk te ontken
nen dat de gesprekken en dis
cussies, die uit kleine en grote
levensgemeenschappen opklin
ken, vaker uit dissonanten dan
uit harmonische akkoorden
zijn samengesteld. Beginnend
bij de kleinst mogelijke ge
meenschap van een kinderloos
huwelijk en eindigend bij de
grootst mogelijke van confe
renties der zogenaamd ver
enigde naties verneemt men
méér geluiden van strijd en
verwijt dan van eensgezind
heid en samenklank. Een ver
ward rumoer moet het zijn,
dat boven de wolken uitstijgt
waarbij het een geluk mag
worden genoemd dat de on
eindige ruimte daarboven
groot genoeg is om het tot niets
te doen oplossen.
Tot niets dat is ook vaak
het effect van al die fraaie en
bittere volzinnen, van die in
trigante redevoeringen en die
spontane vloeken; doch ook
dat is een argument van oud
en versleten kaliber, evenzeer
leidend tot niets.
Merkwaardig echter is, dat
juist de pauzes in de gesprek
ken en ruzies meermalen ver
rassend groene zoden aan de
dijken der wereld zetten. Ter
wijl ons het woord gegeven is,
moeten we het hebben van de
stiltes.
Ik zou zo'n korte, welover
wogen stilte willen aanbevelen
ten bate van een onderwerp,
dat mij belangrijk genoeg lijkt
om ter meditatie aan te beve
len. Het is een detail van de
wereldberucht geworden
„kwestie Nieuw-Guinea", die
ons lieve vaderland tot een
warwinkel van tegenstrijdige
eisen en klachten heeft ge
maakt. Dit detail echter, dunkt
mij, is een van de weinige in
deze aangelegenheid waarover
alle betrokkenen het eens kun
nen zijn. Zoals in iedere pro
bleemstelling een detail van
eenstemmigheid te vinden is,
zo levert deze kwestie er een;
men moet daartoe echter een
ogenblik afstand nemen van
de ontelbare onderdelen, die
onverzoenlijke en onoverko
melijke tegenstellingen schep
pen.
Wanneer men in staat is en
kele momenten het antwoord
schuldig te blijven op de vraag,
of het verantwoord is nog lan
ger vast te houden aan dit
exotisch stukje land of het
zin heeft, de Papoea haastig
tot zelfstandigheid te voeren
alvorens Indonesië op hem
wordt losgelaten of het naar
eer en geweten is toegestaan,
Nederlandse soldaten in een
strategisch onmogelijke situa
tie op te offeren of het pres-
tige-verlies in internationaal
opzicht moeilijker te dragen
zal zijn dan de volharding in
een hopeloze toestand of
de vaderlandse eer gemoeid is
met een radicale beslissing
of de regering juist of niet
juist handelt met haar onder
danigheid aan Washington
kortom, of men met zijn me
ning over deze kwestie gelijk
of ongelijk heeft
Indien men al die vragen
even wil vergeten en zich kan
bepalen tot de zeer eenvoudi
ge, onomstotelijke waarheid
dat voor enkele Nederlandse
gezinnen het probleem is op
gelost op de wijze, die ieder
mens voor zich als de zwaar
ste, onherroepelijkste en bit
terste beschouwt, namelijk:
door de dood van een zoon, die
in zijn jonge leventje van om
trent twintig de volledige
zwaarte van het vraagstuk
verpletterend op zich heeft
voelen neerkomen als men
alleen daar een ogenblik aan
denken wil, dan krijgt men
een flits van de eeuwigheid te
zien, waarin alle problemen
ineenschrompelen tot geritsel
van bladeren in de zomerwind.
De zelfbeschikking van en
kele zeer jonge en argeloze
Nederlanders is al voorgoed
geofferd. Zij zijn dood. De
vraag van prestigeverlies, va
derlandsliefde, economische
mogelijkheden, carrières, poli
tieke winst en menselijke toe
komst bestaat voor hen niet
meer. Hun zelfbeschikking ein
digde, toen zij als burgers ge
camoufleerd op slinkse wijze
door de lucht naar de Nieuw-
guinese jungle werden ver
voerd. In feite was ze al ge
ëindigd toen ze de kaart tot in
lijving bij de krijgsmacht
thuiskregen.
Geen macht ter wereld heeft
zich met luide stem verheven,
toen deze jongemannen het
recht op leven en persoonlijke
wil werd ontnomen en zij tot
militaire robots werden ge
maakt, waarmee een regering
en een opperbevel naar goed
dunken konden handelen. Zelf
beschikking is een ij del woord,
maar het is ijdeler dan ooit
wanneer het in de praktijk
wordt getoetst aan de rechten,
die een enkel mens overhoudt
in het net van zijn samenle
ving.
Natuurlijk zijn er tegen-ar
gumenten te over. Medelijden
de glimlachjes over misplaatst
idealisme en utopisch gebazel
worden meestal met het mees
te succes tegen een dergelijke
koelbloedige constatering van
feiten gebruikt. En als de fei
ten zó koelbloedig en nuchter
worden, dat men er geen ant
woord meer op weet, zijn er
altijd nog aalmoezeniers en
veldpredikers die erop kunnen
wijzen dat het aardse leven
niet het hoogste goed is, dat
een mens zich verworven heeft.
Maar desalniettemin is zelf
beschikking een ij del woord.
Doch ook dat onderwerp
moge even blijven rusten, want
het vormt al evenmin een ba
sis voor eenstemmigheid. Maar
volgend op de gedachte aan
hen, die reeds met de Nieuw-
guinese kwestie voor eeuwig
hebben afgedaan, doemt het
tafereel op van de lege plaats,
die zij in Nederlandse gezinnen
hebben achtergelaten. Terwijl
wij moeten praten en intrige
ren en vechten om Papoea
moeders het recht te schenken,
hun kinderen op te voeden in
zelfstandigheid en politieke
autonomie, tot vrije mensen
hoe-dan-ook is aan Neder
landse moeders dat recht voor
goed onthouden. Want hun
zoon is dood.
Hij ligt begraven aan de
rand van de jungle, en „het
eenvoudige houten kruis zal
zo spoedig mogelijk worden
vervangen door een stenen
monument", aldus luidde de
trqostrijke verzekering van mi
litaire zijde.
De zoon van die moeder is
niet met haar volledige in
stemming naar Nieuw-Guinea
gegaan. Integendeel, zij heeft
er machteloos en hulpeloos
zwijgend tegen geprotesteerd.
Zij heeft hem mogen uitwui
ven, toen hij in zijn burger
pakje achter het kleine, vier
kante vliegtuigraampje zat.
Dat wel.
Er is groot leedwezen over
zijn sneuvelen. Er is van offi
ciële zijde diep spijt betuigd,
en er is voor gezorgd dat de
moeder niemand regelrecht
verwijten kan wat haar is
overkomen, behalve dan de
boosaardige machten van bui
ten, waartegen ons volk een
drachtig de vuist heft.
Maar er is niets gebleken
van een vastberaden voorne
men van welke zijde ook, om
deze moeders de enige daad
werkelijke troost te geven die
haar te geven is, namelijk: dat
het stoffelijke overschot van
haar zoon onverwijld, en on
der toepassing van alle moge
lijkheden van onze technische
verbindingsapparatuur met dat
eilandje ginds, naar het moe
derland wordt teruggebracht
en te ruste wordt gelegd op de
plaats, die de moeder bezoeken
kan.
Zelfs dit niet na alle wa
terdicht geargumenteerde han
digheden waarmee men haar
levende zoon naar ginds heeft
overgebracht. Levende mensen
kan men over alle barricaden
heen brengen naar de plek
waar men profijt van hen kan
hebben. Dode mensen terug
brengen dat is moeilijker.
Wij hebben er te bevoegder
plaats naar geïnformeerd. „Of
het lukken zal tot herbegrafe
nis in Nederland te komen is
nog niet bekend. Het zal zo
spoedig mogelijk worden be
richt." Dat was het antwoord.
Wij dat zijn u en ik en allen
die de Nieuwguinese kwestie
kennen, ongeacht onze me
ning erover zijn daar niet
tevreden mee. Wij hebben de
Regeringsvoorlichtingsdienst
om nadere inlichtingen ver
zocht, met eventuele argumen
tering. Daar wachten wij nu
op. Wij zullen u dat antwoord
onmiddellijk volledig laten
weten.
In een straks door blanken
verlaten Nieuw-Guinea zullen
de graven der Nederlandse
soldaten worden overwoekerd
door de jungle en na korte tijd
onvindbaar zijn. Misschien zou
dat sommigen wel te pas ko
men, die liever alle sporen van
dit avontuur zullen zien ver
dwijnen. Doch het komt ons
Nederlandse geweten niét te
pas. Hoé wij ook de oplossing
van deze kwestie zouden wen
sen wij zullen het zonder
twijfel eens kunnen worden
over dit éne, kleine detail:
Het zal onze totale nationale
inspanning waard zijn, de do
den terug te geven aan hun
dierbaren. Het is de enige wel
daad, die onze zo parate defen
sie nog aan die gezinnen be
wijzen kan.
Zelfs onze volksvertegen
woordiging zal geen kans zien,
daarover een verschil van op
vatting te creëren.
inr II psx-1*22^^23
Sporen. In het dorpje Momotombo, in Ni
caragua, heeft zich bij hanengevechten
een zeldzaam ongeluk voorgedaan. Twee
„soigneurs" van deze vechtjassen waren
met hun hanen onder de arm, in een
fel dispuut gewikkeld over de kwalitei
ten van hun pupillen. Eén van de ver
zorgers liet plotseling zijn haan los, die
één van zijn schrikwekkend lange ijze
ren sporen, die aan hun poten zijn be
vestigd, in het hart van de andere ver
zorger plantte. Deze zakte dodelijk ge
troffen in elkaar.
TBC. De organisatie ter bevordering van
de gezondheid in de wereld heeft een
rapport gepubliceerd over de strijd te
gen de tuberculose. Hierin wordt gezegd
dat er jaarlijks 3 miljoen mensen aan
tuberculose sterven. 15 miljoen mensen
zijn door deze ziekte aangetast en elk
jaar komen er 3 miljoen nieuwe geval
len bij. 80 percent van het totale aan
tal gevallen zijn geconstateerd in de
ontwikkelingslanden.
Strijd. Elf kerkelijke leiders uit Pem
brokeshire in Wales hebben kritiek ge
oefend op de plannen om zaterdag een
grote demonstratie te houden tegen de
opleiding van Duitse troepen op het
oefenterrein van Castlemartin. De gees
telijken, van de Engelse kerk, de rooms-
katholieke kerk en de nonconformisten,
zeggen dat de voorgenomen betoging al
leen maar haat en wantrouwen tegen
over het Duitse volk zal voeden en dat
dit in strijd is met de leer van Christus.
Firmant. De op één na oudste dochter
van koning Olav van Noorwegen, prinses
Astrid nu mevrouw Ferner is in
verwachting. Dit meldt het Noorse dag
blad Dagbladet. Volgens het blad is de
blijde gebeurtenis binnenkort te ver
wachten. De 30-jarige prinses Astrid
trad op 12 januari 1961 ip het huwelijk
met Johan Martin Ferner, firmant van
een kledingbedrijf te Oslo.
