Het verdwenen manuscript
r
n
r
E
Puzzel nummer 41
TANTE PATENT EN DE SOF
„Muurbloemtjes" uit Berlijn
PANDA EN DE PECHVOGEL
„Kijktelefooti"
^"Hoe is het ontstaan?^.
JeUi/ti-puistjes
ZATERDAG 30 JUNI 1962
11
Ons vervolgverhaal
door H. Wolfram Geizsler
J™*? PUROL-POEDER
Foto's
om een
hoekje
\y
y\
\y
y\
\/\y
\y
y\
V
/N
\y
V/
y\
\x
\y
\y
\y
y\
\y
Levensdoel
gatuurasHB
Gouden Ooievaar
Dit woord:
ORGANISEREN
J
18)
„WerkelijkWat zou meneer
Dariotis daar blij om zijn Hij was
erg bijgelovig en hij had in dit ver
lies een slecht voorteken gezien...."
vooral omdat hij op reis moest
„O ja, naar Londen, nietwaar?"
„Néé, meneer Dariotis was naar
Parijs. Waar werd die ketting eigen
lijk gevonden?"
Haar bezoeker kon er natuurlijk
geen eed op doen, dat het werkelijk
de ketting was, die meneer Dariotis
had verloren. Hij had er heel toeval
lig bijgestaan, toen eergisteren iemand
een barnstenen ketting op het bureau
voor gevonden voorwerpen inleverde.
Eergisteren..? Nee, het moest gis
teren geweest zijn. Want meneer Da
riotis had het ding pas in de
nacht van eergisteren op gisteren ver
loren. Gistermorgen vroeg had hij er
het hele huis op nagezocht. De oude
dame begreep niet goed, waarom men
zich over het verlies van zo'n kleinig
heid zo kon opwinden.. Maar ja, bij
geloof..! .,Ja, die voortekenen," zei
Fox glimlachend. „Ik kom echter niet
in verband met die ketting, maar van
wege de opmerking, welke meneer Da
riotis tegenover mij maakte, dat de
mogelijkheid bestond, dat hij vrij lang
zou wegblijven, in welk geval ik zijn
kamers wel zou kunnen huren."
Wat? De oude dame keek hem ont
hutst aan. Meneer Dariotis had haar
niets daarvan gezegd. Nee, hier moest
een misverstand in het spel zijn. Me
neer Dariotis betaalde altijd zeer
punctueel zijn huur en hij was zo'n
beminnelijk mens Ze zou 't vreselijk
vinden hem zo opeens te moeten ver
liezenZe moest leven van de
huur, die ze voor haar kamers maak
te
Fox kalmeerde haar en zei, dat hij
die opmerking misschien verkeerd had
begrepen. Maar zou hij toch die ka
mers eens mogen zien
Natuurlijk, waarom niet? De oude
vrouw begeleidde hem naar boven en
terwijl hij door de kamer heen en
weer liep en vooral het uitzicht en de
aardige meubilering prees, liet ze al
lerlei kleinigheden over haar huurder
los.
„Ik zou een zeer rustige huurder
zijn", zei Fox.
„O, er bestaat geen rustiger huur
der dan meneer Dariotis"
Leefde hij dan zo teruggetrokken?
Teruggetrokken, was niet het juiste
woord, want hij ging bijna elke avond
uit en placht zeer laat, thuis te ko
men. Maar op zijn kamers ontving hij
nooit bezoek.
Een huisgenoot dus, die niet te over
treffen was
„Een ding viel me echter op", zei
Fox, „zodra ik deze kamers betrad,
en zelfs beneden in huis al, en dat is
een eigenaardige lucht".
De oude vrouw keek enigszins ver
legen naar de grond. „Och, je went
eraan", zei ze.
„Dat is juist het treurige".
„Hij heeft veel last van zijn maag.
Het is zo iets als Hoffmandruppels".
„O, noemt men dat hier Hoffman
druppels?", zei Fox. „Bij ons heeft 't
eenvoudigweg zwavelether. Een verve
lend goedje men ruikt dat spul op een
afstand van tien meter."
„Hij heeft al verschillende ontwen
ningskuren gedaan", zei de oude
vrouw, „maar
De bezoeker knikte. „Ik behoor niet
tot degenen", zei hij, „die een splin
ter in het oog van hun medemens op
merken, zonder de balk in hun eigen
oog gewaar te worden, maar het is
nu eenmaal een feit, dat een derge
lijke ondeugd een mens zwak en on
evenwichtig maakt en tenslotte te
gronde richt."
„Men moet zich altijd afvragen, wat
de oorzaak kan zijn", zei de oude
vrouw, met een zucht.
„Inderdaad., en?"
„Ik weet 't niet", antwoordde ze.
,,'t Gaat mij ook niet aan en ik kan
er toch niets aan veranderen".
Tegen de tijd van het middagmaal
kwam Fox terug in de villa Zanetti.
Tot zijn verwondering stond Maria's
auto voor het hek. Wat was er aan
de hand?
„Niets", antwoordde ze hem op zijn
vraag. Ze zag er zichtbaar bedrukt
uit.
„Maar
„Ik kan niet met U meegaan, me
neer Fox." Ze sprak hem thans weer
volkomen vormelijk aan en scheen te
vergeten, dat ze hem de vorige avond
even getutoyeerd had
„En wat is daarvan de reden?"
,,'t Is niet de reden, welke U mis
schien aanneemt", zei Maria. „Ik ben
echter bang, dat ik U van weinig nut
kan zijn. Ik heb integendeel zelfs het
gevoel, dat U mijn gezelschap al gauw
als een obstakel zult gaan beschou
wen. Een vrouw als reisbagage is heel
onhandig. Bovendien.
„Ja?"
„Bovendien kan ik de gedachte niet
van me afzetten, dat het misschien
beter is, dat iemand, die van deze
aangelegenheid op de hoogte is, hier
blijft."
Fox begreep dat dit allemaal uit
vluchten waren. Hij had moeite een
glimlach te onderdrukken. Ze kon een
voudig de moed niet opbrengen om
met hem op reis te gaan, het arme
kind.
„Ik wil U mijn auto echter graag
lenen, als u dliekunt gebruiken", voeg
de Maria eraan toe.
„Die heb ik niet nodig", antwoord
de hij en hij vermeed 't haar verwij
ten te maken, waartoe hij niet ge
rechtigd was. „Over 't algemeen reist
men per trein veel comfortabeler. Zou
je echter zo vriendelijk willen zijn,
mij naar Milaan te brengen? Dan zou
ik daar de nachttrein naar Parijs nog
kunnen halen."
„Bent U boos op mij?" vroeg Maria.
Hij lachte. „Welnee! 't Is alleen
weer eens een voorbeeld, hoe de din
gen er heel anders uitzien, wanneer
men er in gedachten mee speelt, dan
wanneer ze werkelijkheid worden. La
ten we er niet verder over praten
Jij blijft rustig hier in je toverbos,
waar je behoort, en ik., wel, ik zal
te zijner tijd de weg terug wel weer
vinden."
„Maar men vindt die weg alleen
maar als men er niet naar zoekt."
„Zullen we maar op dit sprookje
vertrouwen?" zei Fox. „En zou het
niet wonderbaarlijk zijn, m'n lieve
kleine Maria?"
„Misschien was dit helemaal niet
dat bewuste toverbos
„Kom mee! Laten we van de rest
van de dag nog genieten aan dit heer
lijke meer en in het water. We heb
ben geen haast. Hoe lang duurt de
rit naar Milaan? Met tijd moet een
mens zeer zuinig omspringen, 't Is
het enige onherroepelijk voorbijgaan
de in het leven."
Heel vroeg in de grauwe morgen
reed de sneltrein Parijs binnen. Over
de tuinen in de voorsteden hing nog
een zilvergrijze stilte. Straks pas zou
den overal de vogels gaan zingen.
Fox liep in opgewekte stemming het
station uit. Hij was vol "ondernemings
lust en had het gevoel dat hij aan
het begin van grote dingen stond. Hij
had in de trein uitstekend geslapen
en gedurende de laatste uren, voordat
hij opstond, had hij alles, wat van
belang kon zijn, nog eens rustig'over
dacht.
Het was heel jammer, dat Maria
hem zo weinig over die meneer Da
riotis had kunnen vertellen. De hoofd
zaak dat wil zeggen de vraag of
hij werkelijk iets te maken had met
die heimelijke bezoeken aan de villa
Zanetti, zoals Fox vermoedde bleef
daardoor voorlopig onopgelost. Maar
juist daarom ben ik thans hier, mom
pelde Fox in zichzelf.
Hij liet zich in een taxi naar de
rue de l'Echiquier brengen, waar hij
een kamer nam in een hotel, dat
hem reeds verschillende malen uitste
kend logies had verschaft. Hij kreeg,
evenals de vorige malen een kamer
op de derde etage, van waaruit men
gemakkelijk in de mode-ateliers aan
de overkant van de nauwe straat kon
kijken, waar allerliefste jonge meis
jes bezig waren kleren te naaien.
De portier van 't hotel ontving hem
met de vrtrouwelijkheid van een oude
bekende. Fox nam met innig welbe
hagen een heerlijk warm bad en bel
de éven later voor zijn ontbijt. Hij ver
heugde zich speciaal op dit ontbijt
vanwege de knappende hoorntjes, die
men erbij kreeg. Toen hem gevraagd
werd of hij lang zou blijven haalde
hij zijn schouders op:..hij wist 't
werkelijk niet, maar zo'n voorgevoel
zei hem, dat hij ditmaal niet zou mo
gen rekenen op een langdurig ver
blijf in deze geliefde stad.
EEN GROEP onderzoekers van de
Universiteit van Londen is er thans,
na vijf jaar hard werken, in ge
slaagd, een principe te ontwikkelen
voor een commercieel uitvoerbare
visuele telefoon, waarbij de tele-
fonanten elkaar dus zullen kunnen
horen en zien. Leider van de groep
is dr. Colin Cherry. Op een onlangs
in Londen gehouden internationale
t.v.-conferentie heeft hij zijn
systeem toegelicht. Clou van de vin
ding is dat men de zeer gecompli
ceerde televisiesignalen, nodig voor
beeldoverbrenging, zodanig vereen-
vóudig heeft dat nu met 'n veel smal
ler informatie-„kanaal" kan worden
volstaan. Dr. Cherry zei dat deze
vinding de deuren zal openen voor
een revolutie in het maatschappe
lijk verkeer, „want waarom zal men
nog langer tijd verspillen met heen
en weer reizen om elkaar te ont
moeten als men via de visuele tele
foon oog in oog met elkaar kan
staan?"
Advertentie
Wordt vervolgd)
Üïllllllillllllllllllllllllllllllll!lllllllll!lllllllllll)lillllllllllll!Hlllllillilll!l!illlllllllllllllllllllll!llllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllll!llllill
lïiïirifrftn
Nieuwe en verrassen
de gezichtshoeken in
de fotografie zijn,
volgens de uitvinder,
te bereiken met deze
lange, buigzame slang
van vezelglas aan
welks einde een ge
wone lens bevestigd
wordt. Het beeld dat
deze lens van een
willekeurig motief op
vangt, zou door het
vezelglas onvervormd
door de bochten in
de slang naar het
negatief geleid wor
den, zodat men met
deze „teleslurf' inder
daad om eenhoekje, of
zelfs om vele hoekjes
tegelijk, zou kunnen
fotograferen. Hier is
het nieuwe apparaat,
bevestigd op een lóx
15 cm perscamera
terwijl de fotograaf
er een collega die
rechts naast hem
stond, mee vereeu
wigde (inzett).
0
2
3
u
5
r"
11
12
13
y\
14
15
1 b
17
18
Ï9~
20
21
y\
22
23
24
25
26
ÏT~
ZB
y\
29
30
31
y\
32
35
y\
2A
35
36
37
38
y\
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
y\
Horizontaal: 1. iemand die veel drinkt;
6. ijzeraantrekkend voorwerp; 12. uitgezet
te lijn; 14. martelwerktuig v. tandarts; 15.
kliekje; 17. vod; 19. maatstaf; 21. toestel om
vaart te verminderen; 22. aardvoor
voegsel; 24. Noach's boot; 27. stel; 28. en
dergelijke; 29, zeker; 32. muzieknoot; 33.
deel v. e. trottoir; 34. hulde; 35. slagvaar
dig; 36. afhangend lapje vlees; 38. zang
stem; 39. vader; 40. ogenblik; 41. Baba:
held uit een verhaal uit 1001 nacht; 42. in;
43. Oude Testament; 44. Alg. Transport On
derneming; 46. bekend persbureau; 48. e
nauw, griezelig; 50. opgeblazene; 51. bep.
bloeiwijze; 53. meisjesnaam; 54. daar; 55.
herhaaldelijk tikken; 58. bij het woord
(Lat. afk.); 59. deel v. h. gelaat; 61. aan
wijzend voorn, woord; 62. daarna, in dat
geval; 63. omroepver.; 64. zijrivier v. d. Do-
nau; 66. ontkenning; 68. Engelsman; 69.
vakkundig laden; 72. beladen; 74. kilogram
men; 75. onbedekt, ongekleed.
Vertikaal: 1. plezier achteraf; 2. open
baar vervoermiddel; 3. deel v. e. schoen; 4.
riviertje in Drente; 5. Chinese lengtemaat;
7. als boven; 8. Japans bordspel; 9. kloos
terzuster; 10. god v. d. liefde; 11. luidruch
tige propaganda; 13. muzieknoot; 16. lid v.
„Iedereen heeft een doel in het leven",
meent de 45-jarige mevrouw McBride uit
Tampa in de Amerikaanse staat Florida.
„Ik geloof, dat ik ben uitverkoren om
steeds maar babies te krijgen".
Mevrouw McBride hield een vier weken
oude baby haar negentiende op de
arm toen ze dit zei. Slechts acht van haar
negentien kinderen zijn in leven gebleven.
Uit een eerste huwelijk kreeg ze elf
kinderen waarvan er thans nog één, een
zoon van 26, in leven is. Van de acht kin
deren uit haar tweede huwelijk leven er
nog zeven. Haar tweede echtgenoot,
George McBride, is thans 73.
Een oorspronkelijk strivtverhaal door Aooi» >1 G Schmidt -n Fier Westendorp
48. „Kijk," zei mevrouw de Vries, toen ze bij tante
Patent in gemakkelijke stoelen zaten. „De kwestie is
deze, lieve buurvrouw. Wij hebben beiden een zonder
linge ervaring opgedaan. Mevrouw Nopjes hier, heeft
'n uw tuin een individu waargenomen met horens.
En ik heb een nog pijnlijker ervaring gehad: Iemand
heeft zich vergrepen aan mijn levende have.„O
wee," zei tante Patent. „Toch niet uw man?" „Nee,"
zei mevrouw de Vries. „Het was mijn haan. Maar
aan mijn haan ben ik evenzeer gehecht als aan mijn
man." „Kijk," zei mevrouw Nopjes. „Het is hier al
tijd een ordelijke buurt geweest. Ik zou niet graag
willen dat de buurt achteruit ging doordat er zich
lieden ophielden die niet in ons milieu passen." Op
dat moment viel de Sof uit de kast.
bep. congregatie; 17. bedrieglijke, lege; 18.
goed geplaatste, het doel treffende; 20.
hoofdambtenaar; 22. belezen, geleerd; 23.
daar; 25. muzieknoot; 26. deel v. Rotterdam
(vroeger aparte gem.); 29. huid; 30. tijd
perk; 31. insectendodend. middel; 37. jon
gensnaam; 38. op de manier van; 43. spitse
zuil; 44. zangstem; 45. schaap; 47. nacht
japon; 49. oude Franse dans; 51. zo zij het;
52. verstand; 56. onzes inziens; 57. muziek
noot; 60. keteltrom; 63. bep. emballage; 65.
Rijkswerkinrichting; 67. bijwoord; 68. bep.
onderwijs, afk.; 70. lengtemaat; 71. wind
richting, afk.; 72. welwillende lezer (Lat.
afk.); 73. eigen opname (afk.).
Oplossingen, uitsluitend per briefkaart,
dienen voor donderdag a.s. in ons bezit te
zijn.
OPLOSSING PUZZEL NO. 40
|)i inimIkIL IDiRIE '5
PRIJSWINNAARS PUZZEL NO. 40:
ƒ7,50: R. Marseille, Von Bönninghausen-
laan 10, Lisse.
5,J. van Dijk, Spaarnoogstraat 8,
Haarlem.
2,50: A. J. van Woensel, Kromme Mij
drechtstraat 33, IJmuiden.
HOE TRIEST het bestaan van de Muur
dwars door Berlijn ook is en hoeveel leed
hij reeds op zijn geweten heeft, de Ber-
lijners spelen het toch klaar, er grapjes
over te maken. Wrange grapjes weliswaar,
maar ook dit soort galgeiihumor kan een
ogenblik bevrijdend werken en de slopen
de spanningen even doen vergeten, zoals
wij dat zelf in de bezettingsjaren vaak er
varen hebben.
NIEMAND WEET, waar zo'n grap ont
staat, in Oost of West, maar hoe het ook
zij, de meesten zijn ten koste van de com
munisten.
De Berlijnse straatjongen speelt een
voorname rol in veel van die moppen en
het favoriete thema is natuurlijk het ge
dwarsboomde verlangen van Oost-Berlij-
ners om naar het westen te vluchten.
Een van de meest gangbare moppen is
op het ogenblik die over een Oostberlijn-
se jongen, die op de vraag <wat hij zou
doen, als de muur plotseling instortte, ant
woordde: „In een boom klimmen!"
„Waarom?"
„Om niet onder de voet gelopen te wor
den!"
EEN WITZ in dezelfde geest is, dat Wal
ter Ulbricht, de leider van de Oostduitse
communistische partij, van plan zou zijn
de muur vóór zijn 69ste verjaardag op
30 juni a.s. te laten afbreken.
Vraagt men dan waarom dan luidt het
antwoord: „hij wil alleen nog maar een
heel klein partijtje hebben."
Twee Oostduitse bewakers op de muur
laat men ook graag een rol in de grap
pen spelen.
„Zou je op me schieten, als ik nu naar
West-Berlijn holde?" vraagt korporaal
HAAS?
„Natuurlijk. Zou jij dan soms niet op
mij schieten?" antwoordt sergeant Fritz.
„Nee."
„Prachtig. Dan ga ik eerst."
De volgende gaat over twee jongens, die,
elk aan een kant van het prikkeldraad,
tegenover elkaar staan.
„In West-Berlijn hebben we bananen en
jullie niet," plaagt de ene.
„Ja", antwoordt de andere, „maar wij
hebben het socialisme en jullie niet."
„Nou, wij zullen misschien ook eens so
cialisme hebben", zegt de jongen uit West-
Berlijn.
„Kan zijn, maar dan zullen jullie geen
bananen meer hebben."
Er zijn maar weinig grappen, waarin de
geallieerden uit het Westen het mikpunt
van de spot zijn. Maar die waarin dat wel
het geval is, hebben een bittere bijsmaak:
„Ik hoor, dat de westelijke commandan
ten eindelijk wat aan die muur gaan doen.'
„Zo, en wat dan wel?"
„Ze gaan in hongerstaking."
OOSTBERLIJNSE moppen, die niet
rechtstreeks met de muur te maken heb
ben, hebben in de regel betrekking op de
slechte levensmiddelenvoorziening.
Een vrouw gaat naar de staatskruidenier
en vraagt om een pond suikerklontjes.
„Spijt me, kameraad, we hebben er
geen."
„Wanneer denkt u dat u weer krijgt?"
„Geen idee van. In elk geval niet gauw."
„Hoe komt dat?"
„Ja, ziet u, ze hebben de vormpjes no
dig voor het boterrantsoen!"
Sommige moppen zijn zowel op de toe
stand in Oost-Berlijn als op de partij pro
paganda daarover gericht zoals b.v. die
van de communistische partijbons, die toe
stemming voor een reisje naar het Wes
ten wist los te krijgen onder 't voorwend
sel, dat hij de laatste stuiptrekkingen van
het kapitalisme wilde zien.
„Ik zal het echt niet verder vertellen,
maar hoe was het nou in werkelijkheid?"
vraagt zijn beste vriend, als hij terug'is.
„Wel," zegt de partijbons triest, „als
het bezig is dood te gaan, dan is het in
elk geval een mooie dood."
De bij Genua gelegen ooievaarsstad
Cicagna heeft zijn Gouden Ooievaar voor
1962 toegekend aan een Zuid-Italiaanse
vrouw, die haar kind onder zeer on
gewone omstandigheden op de wereld
heeft gebracht.
Mevrouw Filomena Garofalo uit Avel-
lino werkte in maart van dit jaar alleen
op een akker, ruim drie kilometer van
haar huis, toen zij merkte dat haar tijd
gekomen was.
Ze wikkelde haar jonggeborene in haar
schort en liep naar huis om het avond
eten gereed te maken voor haar zieke man
en haar vier zonen. Haar nu drie maanden
oude baby Felice verkeert thans in een
uitstekende gezondheid. Bovendien heeft
Cicagna drie zilveren ooievaars toegekend.
In Cicagna nestelt geen enkele ooievaar,
maar de naam van de plaats benadert
heel dicht die van de Cicogna (ooievaar).
Toen een kind in 1922 in een brief „aan
de ooievaar" om een bróe.rtje vroeg, werd
deze brief door de posterijen naar Ci
cagna gezonden. Het postkantoor te Cicag
na antwoordde namens de ooievaar en
sindsdien gaan dergelijke brieven allemaal
naar Cicagna.
De gouden en zilveren ooievaars wor
den telkenj are op advies van een com
missie toegekend „voor uitzonderlijke
moederdeugden."
In het Middelnederlands betekende
organiseren o.a.: een muziekinstrument
bespelen. Het woord orgaan, uit het
Latijnse organum, Grieks organon:
werktuig, was de vroegere benaming
van wat wij thans een orgel noemen.
In later tijd is het werkwoord organi
seren opnieuw uit het Frans overgeno
men in de betekenis: regelen, tot stand
brengen. Deze betekenis is in ons land
gewoon geworden in de tijd dat de vak
verenigingen werden opgericht en de
arbeiders zich organiseerden, zich ver
enigden in bonden. Tijdens de tweede
wereldoorlog kreeg organiseren de bij
zondere betekenis: de vijand iets afhan
dig maken. Men moest n.l. heel wat or
ganiseren om bijvoorbeeld bonkaarten
of persoonsbewijzen in handen te krij
gen. Deze betekenis zal spoedig geheel
uit de taal verdwenen zijn.
I
CC#. HARTEN TOONDER
50. Toen meneer Pech de Nationale Bank binnen
kwam, werd hij daar heel beleefd ontvangen, omdat
hij zoveel geld had. De president van de bank kwam
hoogst persoonlijk voor hem buigen. „Het is mij een
eer U, als onze grootste rekeninghouder te ontvangen,
voortreffelijke heer Pech," lispelde hij, „als we eerder
van Uw komst hadden geweten, hadden wij de loper
uitgelegd. Dat kunnen we alsnog doen, indien U even
wacht." „Nee, laat die loper maar zitten," zei Panda
ongeduldig, „meneer Pech komt zijn geld ophalen."
„Zijn geld ophalen?!" herhaalde de president ver
schrikt, „maar meneer Pech, U denkt toch niet, dat
Uw fortuin hier niet in veilige handen is? Komt U
mee! Kom! Dan zal ik U de veilige kluis tonen,
waarin alles is opgeborgen!" En opgewonden ging hij
hen voor naar de diepe, sterke kluizen, waar de Na
tionale Bank het geld van zijn rekeninghouders be
waarde. „Ziet," vervolgde hij hier dramatisch, „de
grootste, de diepste, de veiligste kluis hebben wij voor
Uw geld bestemd. Weet U een betere plek?" „Ja,"
antwoordde meneer Pech, „op het dak." De bankpre-
sident keek hem even met knipperende ogen aan.
„Neemt U mij niet kwalijk," zei hij toen aarzelend,
„ik geloof, dat ik U niet goed heb verstaan. Zei U
werkelijk: OP HET DAK?" „Ja, dat zei meneer Pech,"
zei Panda, „en hij meent het ook." „Maar dat gaat
niet!" riep de president, „dat is onzinnig!" „Waarom?"
vroeg Panda, „meneer Pech mag toch met zijn eigen
geld doen, wat hij wil?" „Dat zou ik ook menen!" riep
de journalist Sten O., „anders zal ik eens een arti
keltje schrijven over de dwingelandij van deze bank!"
„Nee,nee! Dat zou de Nationale Bank in opspraak
brengen!" riep de president geplaagd, „we zullen doen,
wat meneer Pech verlangt. Maar als hij zijn geld
daarmee kwijt raakt, moet hij het zelf weten!" En zo
zeulden even later enkele bankbedienden dikke sta
pels bankbiljetten naar het dak. „Waar wilt U het
hebben?" vroegen ze aan meneer Pech, „bij de
schoorsteen of bij de luchtkoker?" „Over de dakrand,"
antwoordde de totowinnaar, „smijt maar omlaag!"
